Thailand: 5 jaar weblog “Travels and Troubles”

Pattaya (Boxing Roo (8))

Afgelopen maandag zijn we naar de film geweest, een Sci-fi thriller genaamd “In time”. De film speelt zich af in een toekomst waar er geen geld meer is maar dat alles in tijd wordt omgezet. Als kind hoef je je nog geen zorgen te maken maar op je vijfentwintigste begint je klok af te tikken. Je krijgt precies een jaar en als de klok op nul staat dan sterf je ter plaatse.
Klinkt oninteressant maar onder de film zat ik wel na te denken hoe dicht het bij de waarheid komt. We werken voor geld zodat we kwaliteit tijd kunnen besteden. En de tijd en het geld gaan ongelofelijk snel!

Vijf jaar geleden zat ik aan mijn website te werken toen ik besloot om me toch maar eens in een blog te gaan verdiepen. Het fenomeen “weblog” bestond al langer en het werd vooral gebruikt door mensen die hun dagelijkse bezigheden uitgebreid beschreven en soms er een foto bij plaatsten. Ik voelde me meer dan die groep want ik was natuurlijk een avonturier die met goede verhalen en mooie foto’s een ieder een blik gunde in de onbekende wereld van Azië.
En ik ben blij dat het zo gelopen is. De oneindige uren monteren, doorlinken, fouten zoeken, opmaak veranderen maakten plaats voor de kern van mijn opdracht. Het schrijven van een verhaal met foto’s erbij!
Op de momenten dat ik weinig of niets te schrijven had heb ik steeds de verhalen van mijn oude website overgezet en het is vandaag dus precies vijf jaar geleden dat ik met deze vorm van publiceren ben begonnen.

1826 dagen, 929 publicaties, 11258 foto’s en meer dan 40 bezochte landen verder kan ik zeggen dat mijn weblog met 117505 bezoekers uit 99 verschillende landen goed bezocht is. Het is dan ook mijn drijfveer dat er steeds weer zoveel mensen uit verschillende landen aan mijn weblog voorbij komen.

Ik sta op het punt om een grote verandering in mijn reiservaring door te voeren. Mijn rechtervoet wil niet meer dus een logisch vervolg is de fiets. Maar dat is een hele stap! Ik lees veel over wereldfietsers, de techniek en de uitrusting.
Maar ik kom steeds tot dezelfde conclusie: De twee zaken waar je de meeste angst voor hebt, slecht weer, lekke banden en mechanische pech. Het is niet de vraag of ze je zullen overkomen, maar wanneer ze je zullen overkomen.
2012 wordt het jaar van de waarheid, de informatie bij de ambassades is ingewonnen kaarten voor de GPS zijn gevonden. Nu alleen nog opstappen en de wereld vanuit een ander perspectief gaan zien.

Iedereen bedankt voor het lezen/volgen van mijn weblog, zonder jullie was ik nooit zo ver gekomen.

Maleisië: Een rode neus

Malacca (Café 1511 (Otak room))

Lui, lui en nog eens lui is wat we worden als we in Malacca zijn. Ook vandaag gingen de ogen pas om acht uur open gevolgd door een flinke internetsessie met drie koppen koffie op het nachtkastje. We moesten ons zelfs haasten om op tijd beneden te zijn voor het ontbijt. Ja, voor € 9,25 per persoon per nacht zit er ook nog een ontbijt bij inbegrepen! En het is een bijzonder leuk en sfeervol guesthouse in het midden van de oude stad!

Voor het ontbijt zullen ze nooit een prijs krijgen maar het is voldoende en lekker genoeg om de dag mee te starten.
Lekker langzaam langs de rivier slenteren op weg naar de lunch. In Malacca wordt er nu ook eindelijk werk van gemaakt om de omgeving wat vriendelijker voor het oog te maken. Een groep graffiti artiesten die is ingehuurd bespuit de maagdelijke gevels met schitterende kunstwerken.

We bespreken onze toekomstplannen en voor het eerst sinds lange tijd zie ik de hekken naar de St Peters Church openstaan. Lyka wil niet echt maar mijn idee is altijd dat wanneer de hekken openstaan de bezoekers welkom zijn!

Bij velen van jullie huist nog steeds het beeld dat Maleisië een moslimland is. En dat is eigenlijk maar de halve waarheid! Natuurlijk is de islam de staatsgodsdienst maar de andere 45% van de bevolking zijn Hindoe, Christen of Boeddhist.
Hier aan de oostkust van het schiereiland kan je dan ook van een kerk via een hindoe tempel naar de moskee lopen. Alleen in de laatste worden we niet toegelaten omdat we zelf geen moslim zijn. Over vrijheid gesproken? Dus ik kan Maleisië alleen maar aanraden! Of je nu een strand, cultuur, avontuurlijk of culinair bent ingesteld, er is hier voor iedereen voldoende te vinden.
Lunch bij het Saravanna Restaurant is altijd een feest en het wachten tot een schoolbus met kinderen is verdwenen uit het restaurant is echt de moeite waard. Vegetarisch bananenblad voor bijna één Euro.

Natuurlijk gaan we na de wandeling en de lunch even terug naar de kamer om wat te rusten, de dreigende regen is alleen maar een extra excuus. Ik heb nog bergen foto’s te verwerken en met die lastige meid op de kamer kom ik bijna nergens aan toe.

Lyka is vandaag weer lastig en heeft genoeg van het kip eten. Ze wil wat anders en ik volg haar maar een keer. Het probleem is alleen dat ze zelf ook niet weet wat ze nu eigenlijk wil dus moet ik maar weer een keuze maken die steevast wordt getorpedeerd. Met lange tanden eet ik mijn Mee Goreng die niet van een kwaliteit is die ik in Maleisië gewend ben.

Een paar biertjes bij het “Discovery Café” en lang met een omweg naar huis. We zijn moe en Lyka is door de biertjes een beetje opstandig! Uiteindelijk loopt het uit de hand en ze knijpt me zo hard in mijn neus dat ik er in één keer uit zie als een clown! En daar kan ik zelf niet zo om lachen!

Maleisië: Een rustig vervolg!

Malacca (Café 1511 (Otak room))

Het is dus nog niet voor me op! De tegenslagen dan! Een telefoontje met de Rabobank in Zaltbommel verklaarde de vreemde kuren van mijn bankpasje, geen dus. Alles stond op groen en het lag dus aan mijn kaart. Lekker dus als je nog een paar maanden van huis bent.
Maar ik moet ook eerlijk zijn dat de Rabobank me prima probeerde te helpen en dat ze van alles proberen om een nieuwe kaart zo snel mogelijk bij me te krijgen. Volgende week komt er familie deze kant op en als ik geluk heb dan kunnen ze mijn nieuwe kaart meebrengen. Een email naar de bank is dan voldoende om de kaart te activeren.
Maar verder met ons verblijf in mijn geliefde Malacca:

De ochtend was rustig en na het ontbijt gingen we lekker een stukje wandelen om nog maar weer eens te zien hoe snel Malacca nu veranderd. Het grote geld is ook hier neergestreken in de vorm van eindeloze investeringen in bedrijfspanden en winkelcentra. Het enige probleem met Malacca is echter dat 95% van de bezoekers dagjesmensen zijn en die zijn niet zo van winkelen. Vaak is een ijsje, een klein souvenirtje of een portie “Chicken with rice ball” het hoogtepunt van de kooplust. De leegstand neemt toe en de crisis lijkt ook hier te hebben toegeslagen. Het lijkt echt veel minder druk dan een paar jaar geleden!
Wij hadden zoveel tijd over dat we maar buiten de stad gingen eten. En wel bij de Tesco, een groot winkelcentrum naast de Melaka Sentral busterminal. We moesten ook nog wat inkopen doen en de Carrefour was nu voorgoed uit het “Dataran Pahlawan” winkelcentrum verdwenen.

De Mee Goreng Speciaal ging er goed in! En na de lunch moesten nog eventjes wat vrouwenspullen kopen en ik had ook nog wat lijm nodig om de rubber onderdelen van mijn gerepareerde camera vast te zetten. Alles liep op rolletjes en zo maakten we de middag maar vol in de aangename temperatuur van de airconditioning in onze knusse kamer.
En dan werd het alweer tijd voor de avondmaaltijd overgoten met een flinke lepel vrouwelijke besluiteloosheid. Na een forse wandeling van een paar kilometer rond de oude binnenstad van Malacca vielen we tenslotte op nog geen 200 meter van ons guesthouse bij een restaurant neer.
Mijn meisje had pech! Het varkensvlees in alle verschillende soorten was op, en zo kwam ze dan toch weer bij de “Chicken Rice” uit. Voor mezelf was er meer keuze. De Otak-Otak klonk goed en samen met taugé en rijstballetjes was het waarschijnlijk een goede maaltijd.

En dat was het ook! Misschien was de Otak-Otak niet zo goed als die in Singapore maar hij was toch heel lekker. Natuurlijk gingen we wat biertjes drinken in het “Discovery Café” en wat biertjes werden er meer dan we hadden gepland.

Natuurlijk moet ik mijn poen in de gaten houden en ik heb me maar zelden onderweg zo hulpeloos gevoeld. Eerst moet je aan al die elektronische hulpmiddelen maar als ze ophouden met werken dan heb je wel een probleem.
Onderweg naar het hostel nog wat mooie plaatjes van Malacca.

Maleisië: Stress en tegenslag

Malacca (Café 1511 (Otak room))

De laatste drie maanden zijn geen makkie voor me geweest. Sinds mijn verblijf in de Filippijnen lijkt het wel of al het ongeluk dat zich rond me ophoud zich vol op me heeft gestort. De ene tegenslag is nog niet opgelost of de volgende staat alweer als een hongerig roofdier op me te wachten.
Ik had het gewoon niet meer! En daar ligt de oorzaak van de drie onproductieve maanden op mijn weblog die achter me liggen. Nog nooit heb ik zo weinig verhalen gepubliceerd terwijl die toch wel in mijn hoofd zitten, en dat wordt natuurlijk inhalen wanneer alles in mijn bovenkamertje weer op de juiste plaats staat. Maar foto’s zijn er wel gepubliceerd en voor diegene die dat leuk vinden kun je natuurlijk mijn vriend op Facebook worden.
Vanaf vandaag ga ik dan ook licht geforceerd het oude patroon doorbreken en starten met het publiceren van foto’s en (kortere) verhalen.

Deze ochtend stond ik al om zeven uur naast mijn bed omdat ik een belangrijke dag voor de boeg had. Ik zou een nieuwe poging wagen om mijn Nikon D700 te laten repareren. Het was vandaag de derde dag zonder mijn camera en dat stond me tegen! Na de vruchteloze poging in Singapore was ik bijna alle hoop kwijt maar een kort bericht naar mijn vriend Alvin van YL Camera in Kuala Lumpur had me opnieuw hoop gegeven: ‘Sure Bro, don’t worry, we repair!’.
Reizen in ZO-Azië is niet zoals in Europa! Een op het eerste gezicht eenvoudige korte reis van nog geen 200 Km kan een bijna bijbelse trek zijn, zo ook vandaag. Eerst een korte busrit naar Melaka Sentral vanwaar ik meteen aansluiting had met een KKKL bus naar “Bandar Tasil Selatan” in Kualu Lumpur. “Bandar Tasik Selatan” is de gloednieuwe busterminal aan de zuidzijde van de hoofdstad en is door zijn ligging er goed te bereiken.
Maar hier moest ik al heel lang wachten op de aansluitende trein, de volgende keer probeer ik de bus, en tijd was schaars vandaag.
Na aankomst in KL Sentral een korte rit met de monorail naar Imbi vanwaar een korte prettige wandeling me naar het “YL-Camera Service Center” in Pudu Plaza bracht. Eigenlijk was er maar één nieuw probleem ontstaan vandaag!
‘Mijn bankpasje werkte niet meer en ik zat zonder contanten!’
Overal geprobeerd en ook bij verschillende banken maar steeds kreeg ik de tekst: “Transactie geannuleerd” of “Transactie Afgewezen” op het kleine beeldscherm. Er zat dus niets anders op dan mijn noodvoorraad cash Euro’s aan te breken.
De monteur van het “YL-Camera Service Center” nam mijn camera met een glimlach aan en stelde me gerust dat alles gerepareerd kon worden en dat ik over een paar uur mijn camera weer als nieuw zou zijn.
Ik wilde je jonge omarmen en kussen! Maar zover is het niet gekomen omdat ik geld moest gaan wisselen en het werd nu, 12:15 in de middag, wel tijd om wat te eten. RM 4,27 voor een Euro is een mooie koers en de Hokkien Noodles met een kop zwarte thee smaakten me uitstekend.

Nu was het wachten! En dat duurde twee uur langer dan de monteur had verwacht. Ik ijsbeerde wat door het vervallen winkelcentrum en kocht twee bananen en een 100+ frisdrank. De regen was ook begonnen maar dat deerde me niet want ik had nog een lange terugreis voor de boeg. Geboeid keek ik naar de natte wereld aan de andere kant van het glas.
Om half vier was mijn camera eindelijk klaar en hij werkte weer als voorheen. Er waren wel enkele duidelijke sporen van de reparatie zoals loshangende rubber onderdelen maar dat kon me op dit moment niets schelen. De eerste foto’s werden zonder problemen weer op de CF kaart opgeslagen en dat was voor nu het belangrijkste.
Op de terugweg naar Malacca ontmoette ik kort na elkaar twee groepen interessante reizigers die mijn hulp wel konden gebruiken. Vier meisjes uit Vietnam wees ik de weg naar de nieuwe busterminal en een jonge Canadees genaamd Mark sloot zich bij me aan op weg naar “Bandar Tasik Selatan”. Hij was op weg naar Singapore! Een prettig gesprek met wat tips voor hem en een laatste groet. Misschien zie ik hem nog wel een keer als we op reis gaan naar Vancouver.
Ik kon meteen weer de bus in en het viel me nu op hoe rustig het hier is. De bus ws nog niet half vol en dit was toch het spitsuur! De regen begon weer neer te dalen en deze keer met een volume dat we in Nederland niet kennen. Het woord “Moesson” roept bij velen de juiste beelden op. ‘Een muur van water!’, noem ik het zelf altijd.
Terug in het prettige “Café 151 Guesthouse” stond mijn Lyka al te popelen om te gaan eten. Het was al over zeven in de avond en zelf kon ik na het bord noedels en twee bananen over de hele dag ook wel wat vast voedsel gebruiken.
Lichte regendruppels hingen in de lucht maar de maan probeerde ook door het lichte wolkendek heen te breken. Het zou dus wel droog blijven maar ik durfde er geen vergif op in te nemen. Er werd al snel besloten om niet te ver van het guesthouse te gaan eten en meteen viel de keuze op het “Pak Putra” Tandoori Restaurant. Lekker een kip tandoori met een Naan en gebakken aardappelen!

Na dit feestmaal moet ik jullie echt aanraden! Als je ooit in Malacca bent ga dan hier een kippetje Tandoori eten want dit is met stip de beste Tandoori die ik ooit heb gegeten. En ook Lyka begint het nu te waarderen want de bordjes gingen zo goed als leeg terug.

Maleisië: Het is verder dan je denkt!

Malacca (Café 1511 (Otak room))

Hemelsbreed is het niet verder dan ongeveer 205 kilometer maar het is in Aziatische begrippen toch een hele verplaatsing! Eigenlijk zit het zo. Als je 50 kilometer per uur gemiddeld telt dan zit je er niet zo heel ver vanaf.
Wij verlieten dus rond negen uur ‘s ochtends ons hotel om met de bus richting de “Queenstreet Bus Terminal” te gaan. En niet zo heel ver daar vandaan zit in de Bugis Junction een McDonald’s waar we het ontbijt nuttigden. Het was weer een leuke week in Singapore geweest met maar één dieptepunt! Mijn kapotte camera dus!
Ik voelde me naakt zonder mijn camera en ik kon niet wachten om naar Kuala Lumpur te gaan. Natuurlijk was ik niet erg opgewekt en ook Lyka was na gisteren niet in haar gewone doen.
Het werd de eerste de beste bus naar Larkin in Johor Bahru en deze keer viel het lot op de rode busdienst. SGD 2,40 per persoon in een oude gammele maar technisch veilige bus op weg naar Malacca.
Nog voordat we bij de immigratie van Singapore waren begon het flink in mijn darmen te rommelen en de druk liep hoog op. Helaas was er aan de Singaporese kant van de grens geen mogelijkheid om naar het toilet te gaan, tenminste ik zag geen borden. Dus zou het de minder ontwikkelde zijde van de grens worden. Aan de Maleisische kant van de grens zouden er enkele gaten in de grond gewillig op me wachten. De 1056 meter over de “Causeway” duurden veel langer voor mijn gevoel dan voor de overige passagiers van de oude rode bus.
Ik duwde Lyka voor me uit en snelde naar boven waar we een immigratiekaart moesten invullen. Helaas voor mij waren de weinige sanitaire voorzieningen beneden en de enige manier om daar te komen was met een langzame lift. Eenmaal bij de toiletten aangekomen snelde ik naar binnen, trok een deur open, trok één been uit mijn korte en mijn zijden onderbroek, balanceerde boven het donkere gat in de lichtgele vloertegeltjes en loosde een flinke straal chemisch afval. Geen druppel er naast! Na al die jaren in Azië begin ik er zelfs goed in te worden!
Opgelucht kleedde ik me weer aan, waste mijn handen en verliet het toilet waar een verbaasde Indiase schoonmaakster me aankeek alsof ik de eerste blanke was die ze in haar leven zag. Ze begon wat in haar moedertaal te sputteren en binnen enkele seconden verscheen er een beveiligingsbeambte die haar hele verhaal aanhoorde. Hij wees naar het toilet en ik keek over mijn schouder wat ze nu eigenlijk bedoelden.
Het werd me nu ook duidelijk waarom deze ophef was ontstaan. Ik was namelijk in de haast en mijn ongemak naar het damestoilet gegaan. Ik haalde mijn schouder op en probeerde weg te lopen maar de beveiligingsbeambte was het daar waarschijnlijk niet mee eens en hij versperde mij de weg.
Op mijn beurt probeerde ik zo vriendelijk en goed mogelijk uit te leggen wat mijn probleem was geweest en wat de oorzaak van dit misverstand was. In de wetenschap dat hij toch niets uit me kon persen en het taalprobleem liet hij me maar gaan.
‘Terima Kasih!’, riep ik ze na terwijl ik weer op de roltrap omhoog ging.
In de hal stond Lyka verbaasd op me te wachten en nadat ik de kaart had ingevuld betraden we samen Maleisië. Het is en blijft één van de beste bestemmingen in ZO-Azië. Natuurlijk was de rode bus verder gereden maar elke twintig minuten komt er weer een andere waar je zomaar op vertoon van je kaartje kan instappen.
In het Larkin busstation hadden we een perfecte aansluiting naar Malacca en binnen tien minuten zaten we alweer op de autosnelweg. iPod en oude rockmuziek, eindeloze rijen oliepalmen en in een lichte trance weggezonken in mijn gedachten.
Na een rit met de Town Service bus en een korte wandeling stonden we rond kwart voor drie in het “1511 Café Guesthouse”, bijna vijf uur over 205 kilometers hemelsbreed!
Maar nu werd het tijd om te gaan eten en ons eens goed te verwennen met de plaatselijke heerlijkheden. Ik weet nog zo’n klein moslim familierestaurant waar het eten echt lekker en ook nog spotgoedkoop is. Ze kijken natuurlijk wel vreemd als er een verdwaalde toerist binnenkomt maar als je eenmaal in het Maleis besteld is het ijs gebroken. Een Roti Sardine en een Nasi Goreng Ajam.

Nu konden we er weer tegenaan en met volle magen slenterden we weer terug naar onze kamer.

Even rusten en dan weer op pad voor? Jullie raden het al! De volgende maaltijd van “Chicken Rice Ball” met groenten.

Nu werd het opnieuw rusten en vroeg naar bed. Ik heb bericht gekregen van YL-Camera dat het geen probleem is om mijn camera te repareren, daar zou ik dus goed op moeten slapen!