Nederland: Werk aan de winkel

Zaltbommel

Ik had natuurlijk als een roosje geslapen! Maar vandaag was het de eerste en drukste dag terug in Nederland. Ik had een waslijst van dingen die ik moest doen en om iets over achtten stapte ik de deur uit.
Zaltbommel veranderd razendsnel! Er wordt overal gesloopt en gebouwd. Nu moeten de flatjes aan de Johan van Oldenbarnevelt straat er aan geloven. En dat is jammer! Ik ben van mening dat die flatjes leuke starters woningen waren. Maar nee! Er is besloten om te slopen en er nieuwe appartementen te bouwen die wel meer dan € 700 in de maand aan huur gaan opbrengen.

Nadat ik de huisarts, makelaar, de Blokker en de nieuwe C-1000 supermarkt had bezocht was het al bijna twee uur en tijd voor een lunch. Wat kan een bruine boterham met komijnen kaas toch hemels zijn! Maar wat het meest hemels is iets dat we hier maar als de gewoonste zaak beschouwen.
‘Water uit de kraan is te drinken!’
Wat zou dat mooi zijn als dat overal in de wereld voor iedereen zo kon zijn!
De dag werd besloten met een echt Hollands gerecht. Ik vond het leuk om weer eens met mijn gedachten in het “Kookboek voor de Huishoud School” te koken. Bloemkool met speklappen en gekookte aardappelen.

Nog een flesje wijn en dan naar bed want ik voel de lange vlucht nog steeds.

Nederland: Wat een reis!

Zaltbommel

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen! Voor het eerst in mijn reizigers bestaan had ik bijna het vliegtuig gemist. Ik heb er veel om moeten lachen in het verleden als het een ander overkwam maar nu was ik bijna zelf aan de beurt. Natuurlijk is je eerste reactie om een ander de schuld te geven maar al snel sloeg dat om in ongeloof en gewoon je eigen domme schuld.

Ik zat rustig een beetje te internetten toe ik plotseling een telefoontje kreeg van Jeff dat de minibus voor de deur stond om me naar de luchthaven te brengen.
‘Minibus?’
‘Vandaag?’
‘Maar ik zou morgen toch vertrekken!’
‘Er stond toch duidelijk dinsdag 30 augustus op mijn ticket?’
‘Hold on?’, vroeg ik Jeff terwijl ik op zoek ging naar mijn ticket.
En ja hoor! Daar stond zwart op wit dat ik morgen op dinsdag 30 augustus om 02:30 zou vliegen.
‘Maar dat is vannacht!’, schrok ik wakker uit mijn trance en belandde weer in de harde realiteit. Ik keek snel op mijn horloge en zag dat het pas half zeven was. De bus naar de luchthaven zou ik missen maar ik had nog bijna drie uur over om te pakken en me gereed te maken voor de vlucht naar huis.
‘Send him away!’, beveelde ik Jeff, ‘And order the taxi from mister Nob at 21:30?’
Ik hoorde aan de andere kant van de lijn de jongens hard lachen in de kroeg.
‘OK, i will!’, antwoordde Jeff terwijl ik een lach in zijn stem hoorde en bijna de glimlach op zijn gezicht bijna kon zien.
Ik roeide snel al mijn spullen bij elkaar en stak alles op de juiste plaats in mijn rugzak. Binnen een klein uurtje zat alles op zijn plaats en ik was zo nat van het zweet dat het leek of ik net onder de douche vandaan kwam. En daar was het nu tijd voor!
Gerust stond ik onder het gemalen water te relaxen en na de genieten van de schok die ik weer had overleefd. Ik keek weer op mijn horloge dat tien voor acht aanwees en ik moest hardop lachen.
‘Het was mij dus ook bijna overkomen!’
Ik was snel weer afgekoeld en ook geschoren. Ik kleedde me rustig aan om zo min mogelijk te zweten en keek nog een laatste keer in het rond. Ik had alles en ik was klaar om naar huis te gaan.
Beneden werd ik begroet door de groep lachende Australische toeristen die ik er ook verwacht had. Ze wezen en grapten naar me. En terecht! Ik had nooit gedacht dat ik ook voor de “Lulletje van de week” trofee in aanmerking zou komen.
‘Maar nu eerst een biertje want dat het ik wel verdiend!’
Dat biertje werd gevolgd door een tweede en een derde en toen de taxi arriveerde was het echt tijd om naar huis te gaan. Onderweg in de taxi kon ik er wel om lachen terwijl ik mijn ijskoude Leo biertje sipte.
Op de luchthaven ging het prima en binnen een half uurtje zat ik achter de immigratie te wachten op de vlucht naar Cairo. En daar kan ik weinig over melden behalve dat het eten erg goed was.

Op de luchthaven van Cairo ging het jammer genoeg bijna weer mis. Vandaag was het einde van de Ramadan en het restaurant ging later open dan ik gewend ben. Stoelen en tafels versperden de weg en met mij vele andere reizigers begrepen niet echt wat er ging komen.
Toen een Arabier een tafel aan de kant schoof, een stoel van een tafel pakte en die omkeerde en op de vloer zette was het hek van de dam. Een onstilbare stroom mensen kwam op gang die in een recordtijd bezit nam van de restoratie ruimte. En ik dus ook! Een half uurtje later werd de kassa bemand en de counters gingen open.
Helaas voor mij was er een storing met de VISA kaart centrale en teleurgesteld liet ik het broodje en Diet Pepsi achter bij de kassa. Gelukkig is er nu wel gratis internet op de luchthaven van Cairo en dat maakte mijn verblijf een stuk aangenamer. Een stel op zoek naar een zitplaats schoof aan en zij hadden een leuk verhaal te vertellen. Ze waren namelijk zes weken op reis geweest in Zuidelijk Afrika.
Met een knorrende maag keek ik naar het broodje en de geur van de koffie kroop in mijn neus. Het gesprek liep leuk maar ik moest de vraag of ik contante Euro’s bij me had helaas negatief beantwoorden. Misschien moet ik maar eens eens een paar kleine biljetten achter de hand houden voor een noodgeval!
Als een reddende engel vroegen ze me of ik misschien ook een kop koffie wilde. En daar zei ik natuurlijk geen nee tegen. De koffie en een broodje werden gehaald en daar zat ik dan in het ultieme reisgevoel met twee vreemden die een kop koffie aanboden. Mooier kan het leven niet zijn! Het broodje dat het stel had besteld was niet echt goed. Binnen tien seconden lag de hap weer uitgespuwd op het dienblad. Het was niet in orde en werd zonder probleem omgewisseld voor een broodje tonijn dat eerst aan een uitgebreide inspectie werd onderworpen voordat de eerste happen en de monden verdwenen.
Het werd tijd om naar de gate te gaan.
En daar raakte ik opnieuw aan de praat met twee toeristen. De eerste was ook diabeet en die vond het tof dat ik dit toch maar allemaal zo deed. Zelfs slikte ze ook tabletten tegen Diabetes 2 en genoot gewoon met volle teugen van het leven.
De tweede was een man uit Groningen die mijn GPS had gespot. Zelf had hij er sinds een paar maanden ook één en hij was erg onder de indruk van het kleine elektronische wonder. In het vliegtuig zette ik nog even de kaart van Europa op een kaartje voor hem zodat hij daar ook mee kon experimenteren.

Het eten was wederom goed te noemen en landden we, na een hazenslaapje, veilig op Schiphol. Voor het eerst sinds lange tijd werd ik er door de douane uitgevist en mijn bagage werd uitgebreid gecontroleerd. Ik zweette wel voor een moment toen hij mijn lenzen en computer allemaal naast elkaar op de roestvast stalen tafel zette. Maar de moeilijk vraag bleef uit.
En zo belandde ik met twee koude blikken bier in de vertraagde trein naar Utrecht waar ik snel twee bami blokken en een patatje pindasaus als avondmaaltijd naar binnen sloeg. 17:48 Zaltbommel, 18:05 mijn bedje! Het was allemaal op zijn pootjes terecht gekomen en ik was weer veilig thuis. Ik mis mij kleine “Peanut” wel.

Philippijnen: Drie dagen in Manila

Manila (Slouch Hat (205)), 30 juli 2011

Ontnuchterd werd ik wakker na de lange vermoeiende reis van gisteren. Mijn trip in de Filipijnen was voor mij persoonlijk al voorbij. Alles was precies gegaan zoals ik verwacht had met uitzondering van mijn bijzondere ontmoeting met het platteland van de Filipijnen.
Henk was opvallend rustig en de iPad deed wonderen. Henk was in zijn hum ‘s morgens, een kop thee en het laatste nieuws. Een boterham met kaas en een spelletje dammen. Voordat we het wisten was het al middag en tijd om te gaan lunchen. En dat deden we meestal in Robinson Ermita, een enorm winkelcentrum met meer dan honderd restaurants.

Zo kwam elke dag langzaam aan zijn end en aten we ‘s avonds gewoon in de “Slouch Hat”. Henk was in tegenstelling tot ons wel onvermoeibaar en ging op zoek naar zijn vertier. Hetgeen hij al snel had gevonden want hij kwam niet al te vroeg thuis.

Het bezoek aan “Corrigidor Island” werd afgelast omdat de tyfoon ons had gevolgd en nu, wel wat minder krachtig, regen en wind in Manila had gebracht.
De laatste dag was het weer mooi opgeklaard en gingen we op verzoek van Lyka naar de “SM Mall of Asia”. Het tweede grootste winkelcentrum van de Filipijnen en de derde in de wereld.
Na alle armoede die ik de afgelopen week had gezien vond ik het vreemd dat een derde wereld land als de Filipijnen zulke grote winkelcentra bezit. Een echte ijsbaan met namaaksneeuw! Allemaal ongelofelijk en onbegrijpelijk.



Henk ging na het avondeten nog één keer op stap in Manila en beloofde niet te laat terug op de kamer te zijn. Niet dat het wat uitmaakte want ik wist dat hij zich toch niet kon beheersen. Lyka en ik keken wat tv en een onverwachte email uit Marokko ontwrichte onze avond.

Filipijnen: Lyka gaat op stap

Angeles City (Walkabout Hotel (1))

Met nog een lange week te gaan heb ik nu mijn plannen voor de komende week al gemaakt. Om te beginnen ben ik gestopt met drinken. Het nutteloos achterover gieten van koude San Miguel’s en Red Horse’s is geen antwoord op mijn gemoedstoestand! Wat zou ik dit land graag zo snel mogelijk verlaten!
De dag kruipt voorbij, Henk kwam ver in de middag uit zijn bed en was na zijn verschoven ontbijt weer klaar voor de volgende nacht. Als een vampier die steeds onder de bescherming van de duisternis weer op zoek gaat naar een nieuw slachtoffer. Zelf heb ik geen eens zin meer om met Lyka mee te gaan naar haar zus en haar man. Ik weet niet meer wat te zeggen en als het droog is dan kan je tenminste nog weg maar met het weer dat nu hier aan de macht is wordt je soms gedwongen om een half uur langer te blijven in een plaats waar je niet echt wil zijn.
De gesprekken gaan steeds een richting op waar ik zelf niet heen wil. Ik doe wat ik zelf wil en ik laat me door niemand de les lezen of hun wil opleggen. Ik voel ook al aan waar er over gesproken wordt als ik er niet bij ben. De verjaardag van de zoon!
Al in een vroeg stadium heb ik uitgelegd dat wij van oudsher niet aan verjaardagen doen. Dus ook hier niet! Natuurlijk lees ik tussen de regels door dat dit me niet in dank wordt afgenomen.
Gelukkig is dat hun zaak en voor mij niet meer dan een kleine hobbel op weg naar de uitgang van de Filippijnen. Na het eten van een paar boterhammen met kaas vertrekt Lyka om met haar zus en enkele vriendinnen op stap te gaan.

Ik pas er voor de avond in een veel te kleine, en zeker niet een brandveilige en te luide kleine disco door te brengen. Henk gaat met haar man op stap! Henkie heeft zijn hoofd al om de hoek van de deur laten zien om ons te laten weten dat hij vanavond weer op stap gaat.

‘Ongezellige ouwe lul!’, krijg ik naar mijn hoofd geslingerd in een uiterste poging om me op andere gedachten te brengen.
Niemand beseft dat ik gewoon lekker alleen op de kamer wil zijn. Internet, Discovery Channel, National Geographic en een kop koffie of thee.
Terwijl Lyka en Henk de nacht naar hun hand zetten denk ik na over de ontsnapping. Nog zeven dagen! Met de handen onder mijn hoofd lig ik op bed en staar naar het plafond. Als een gevangene tel ik af, nog zeven dagen, nog zeven dagen, nog zeven dagen….

Filipijnen: Regen en depressies

Angeles City (Walkabout Hotel (209))

Toen ik vanochtend om negen uur mijn ogen opende en naar het raam strompelde zag ik wat ik had verwacht. De regen daalde neer over een nat en stil Angeles City. En daar wordt ik niet blij van! Er zat niets anders op dan wat met mijn laptop te werken en koffie te drinken.

De snee krentenbrood met kaas en de koffie smaakten me uitstekend. Lyka sliep nog als een roosje en van Henk was ook geen spoor te bekennen. Henk was gisteren op stap gegaan en die was zeker niet “erg laat” thuis gekomen, “erg vroeg” is in dit geval de term.
Foto na foto en verhaal na verhaal werd gecontroleerd en gecorrigeerd terwijl Lyka een spel op haar MacBook speelde. De klop op de deur was het teken om wat anders te gaan doen. Henk stapte onze kamer binnen met de bekende verhalen over wat er allemaal wel en wat er allemaal niet gebeurd was gisteren avond en dat het jammer was dat we dat allemaal hadden gemist.
Mijn eerste droge avond sinds lange tijd was me prima bevallen en ik had besloten om er vanavond nog maar een droge avond aan vast te knopen. De reden hiervoor is dat ik me weer een beetje depressief begin te voelen nu het weer zo slecht is en we helemaal niets te doen hebben. Het kost me klauwen vol met geld en ik krijg er heel weinig voor terug.
We gingen voor een late lunch door de stromende regen naar de SM Mall, het enige punt van interesse in deze saaie stad. Ik ben nu zelfs zo lui dat ik niet eens meer mijn fotocamera meeneem om een plaatje van het eten te maken. Dat is wat slecht weer met me kan doen!

Tussen de lunch en de avondmaaltijd was er weer een oneindige computersessie maar deze keer zat ik op het met glas afgeschermde balkon van onze kamer. Af en toe keek ik op om te zien hoe de meisjes opgedoft onder hun paraplus door de regen naar hun werk gingen. Een mooi gezicht en de ondergaande zon die door de opengebroken wolken ook een kijkje kwam nemen zorgde voor dit plaatje.

Snel avondeten in het hotel was er niet bij! Het is zo rustig dat de keuken niet eens meer open is en we ergens anders ons heil moesten zoeken. Bij de buren dan maar! Ik schaam me er niet om maar ons budget liet het niet toe om te bestellen waar we trek in hadden. We moesten voor vanavond wat goedkoops eten zodat we aan het einde van de week weer wat meer in de portemonnee hebben. De friet overgoten met Chili Con Carne en kaas was precies genoeg en overheerlijk. Maar opnieuw geen foto. Morgen zal ik mijn best doen om wat meer plaatjes te schieten.