Het is een onderwerp dat de laatste weken vaak in de publiciteit is geweest. Er zijn in de afgelopen jaren bladzijden vol geschreven met de meest ingenieuze zwendelpraktijken in Thailand. De laatste die in het nieuws was was er één die de meest doorgewinterde reiziger of toerist slapeloze nachten zal bezorgen.
“Het beschuldigd worden van winkeldiefstal op een vreemde luchthaven!”
Je hebt een heerlijke vakantie achter de rug en slentert vol met mooie herinneringen nog even voor het vertrek naar huis door de vele taxfree winkels op de luchthaven. Plotseling wordt je door een man in een uniform op de schouder getikt en een stroom van woorden in een voor jouw onbekende taal wordt over je uitgestort. Vol onbegrip hoor je glimlachend het verhaal aan en in je onschuld loop je rustig weg. Vier stappen verder staat de man weer voor je en een vrouw die zich bij hem heeft gevoegd verteld je in gebrekkig Engels dat je in de winkel een portemonnee hebt gestolen.
“Wat?”
“Ik een portemonnee gestolen?”
Vol ongeloof vertel je dat je inderdaad in de winkel naar een portemonnee hebt gekeken, maar niet gestolen! Ondertussen heeft je echtgenoot, die net terug komt van het toilet, zich bij je gevoegd en vraagt wat er allemaal aan de hand is.
Na een korte uitleg mengt de man zich in het gesprek.
“Ik ben haar echtgenoot”, legt hij uit aan de vrouw.
“Mijn vrouw heeft naar een portemonnee gekeken maar niet gestolen”, legt hij verder uit.
Ondertussen zijn er nog vier geüniformeerde mannen verschenen en het tweetal wordt vriendelijk doch zeer dringend verzocht om mee te komen naar de politiepost.
Er wordt nu hardhandig aangedrongen en de mannen met de petten zijn er duidelijk in dat het een serieuze zaak is en dat echtpaar geen andere keuze heeft. Zuchtend kijkt de man op zijn horloge. Ze moeten over veertig minuten hun vliegtuig boarden! Zeker van hun zaak en in de veronderstelling dat alles berust op een misverstand besluiten ze om toch maar mee te gaan om de zaak uit te leggen.
In het kleine warme kantoortje hangt een geur van vermengt zweet met knoflook. Het tweetal wordt hardhandig op een houten stoel gedrukt en tegenover hun aan de andere kant van het bureau zit een dikke man die alleen grijnst en geen woord zegt.
Steeds als de toerist zijn betoog wil beginnen maant de dikke man hem met zijn rechterhand dat hij rustig moet blijven en tegelijkertijd brengt hij zijn linker wijsvinger naar zijn mond als teken dat hij moet zwijgen.
Kokend van woede en vol angst dat ze het vliegtuig zullen missen kijkt hij weer op zijn horloge en wijst met zijn rechterwijsvinger op de wijzerplaat.
De dikke man grijnst alleen en zwijgt.
Na vijf minuten begint hij in redelijk Engels zijn betoog. Het is dus waar dat zijn vrouw in staat van beschuldiging is gesteld voor het stelen van een portemonnee in een winkel op de luchthaven. Desondanks het feit dat de portemonnee niet op de vrouw is aangetroffen.
Nadat het tweetal hun verhaal heeft gedaan worden ze opgesloten in een vieze stinkende cel.
De rest van het verhaal is hier te lezen.
Een verhaal waarvan je nekharen rechtovereind gaan staan en je natuurlijk niet hoopt om het zelf mee te maken. Maar natuurlijk blijft de vraag of het allemaal wel waar is of verzonnen. Misschien wil het tweetal er een slaatje uit slaan en zo een gratis vakantie verdienen.
Ondertussen hebben de Britse, Ierse en Deense regeringen waarschuwingen doen uitgaan naar hun ingezetenen om de taxfree winkels in Bangkok Airport te mijden. Zij hebben de waarschuwingen doen uitgaan naar aanleiding van meerdere gelijkende klachten die bij de ministeries van buitenlandse zaken in hun land zijn binnengekomen.
Maar is het in Thailand nu echt zo erg?
Als ik terug ga in mijn eigen geheugen en ervaringen dan kan ik ook wel gevallen herinneren die meer aan oplichting dan een vergissing deden denken.
De eerste is voor mij een heel duidelijke!
In een ver verleden ben ik meerdere malen vanuit het zuiden van Thailand per trein terug naar Bangkok gereisd. Vanaf het kleine treinstation in Hat Yai vertrekken er enkele treinen per dag en een half uurtje voordat de trein vertrekt gaat het loket open om de kaartjes te verkopen. Het is te begrijpen dat er dan een enorme rij voor het enige beschikbare loket staat.
Eenmaal zelf aan de beurt bukte ik om naar binnen te kijken en één enkele reis naar Bangkok te kopen. Het vermelden van de enkele reis was overbodig want in Thailand, zoals overigens in de meeste landen in de wereld, worden alleen enkele reizen verkocht.
De dikke man noemde de prijs, wat overigens heel weinig was, en ik overhandigde hem een briefje van duizend Baht. Ik had op dit moment nog maar weinig kleine bankbiljetten omdat ik net een travellercheque had omgewisseld. Het leek me wel een goed idee om hier meteen maar een biljet van duizend Baht aan te breken zodat ik voldoende kleine bankbiljetten had voor onderweg.
Ik kreeg een hele berg geld terug! Een handvol muntjes, en een dikke stapel briefjes van tien, twintig en honderd Baht. Natuurlijk telde ik het geld na en ik had honderd Baht te weinig terug gekregen. Zelfverzekerd liep ik terug om het verschil te reclameren maar bij het loket aangekomen was één blik naar de rij mensen voldoende om de fout te accepteren. Waarschijnlijk had de beambte een telfout gemaakt. In de toekomst zou ik beter opletten en mijn geld meteen aan het loket natellen.
Later dat jaar stond ik weer op hetzelfde kleine station om een kaartje voor de trein naar Bangkok te kopen. Nog steeds speelde het voorval van een paar maanden geleden door mijn hoofd. Ondertussen had ik aan den lijve uitgevonden dat er achter die ontwapenende glimlach soms een geharde oplichter schuil ging. Ik zou deze keer dus beter opletten. Er zat nu voldoende klein geld in mijn portemonnee maar toch koos ik er voor om met een briefje van duizend Baht te betalen.
Hetzelfde ritueel werd uitgevoerd door dezelfde dikke man. Alleen deze keer bleef ik voor het loket staan en keek naar de stapel bankbiljetten met het treinkaartje er bovenop. Ik bukte en keek de man zonder iets te zeggen, en zonder aanstalten te maken om de stapel op te pakken, recht in zijn ogen. Enkele momenten later nam hij zwijgzaam een briefje van honderd uit de lade en legde het boven op de stapel. Hij was betrapt!
“Solly, solly”, sliste hij terwijl hij met een grijns op zijn gezicht zijn ogen neersloeg.
Voor mij was het duidelijk dat het de vorige keer geen telfout was geweest maar een duidelijk voorbeeld van oplichting!
Het tweede geval is nog erger!
Ik drink graag bier en voor de mensen die mij persoonlijk hebben ontmoet en mij kennen is dat ook geen geheim. Mijn favoriete bar tijdens mijn vakantie in Pattaya was voor een heel lange tijd de “T.i.m. Bar” in het centrum. Goede Rock muziek en het personeel was altijd vriendelijk.
Voor mij persoonlijk geldt, “drinken is tellen!”
Gemiddeld drink ik ongeveer twee flessen bier per uur dus na vijf uur in de bar zou ik tien flessen moeten afrekenen. Nu komt er wel eens een drankje voor een ander of een meisje bij maar meestal zit ik niet ver van het te betalen totaal af. Totdat ik het gevoel kreeg dat er echt iets mis was. Ik telde de bedragen op de bonnetjes bij elkaar op en inderdaad was er een verschil. Ik had al bier genoeg op en ik kan met het verschil niet meer herinneren.
Natuurlijk was het weer het mij ondertussen bekende, “Solly, solly.”
En daar was dan meteen de zaak opgelost.
Weken later overkwam me hetzelfde en ik was nu echt in de veronderstelling dat het gewoon een regel van het huis was en geen vergissing. Opnieuw het bekende “solly, solly” en daarmee was de zaak weer afgedaan.
Maar, het werd nog erger!
Op één van die vele avonden in de bar deed ik net of ik dronken was en probeerde alle bonnetjes uit mijn hoofd bij elkaar op te tellen. Ik begon een paar keer opnieuw en de serveerster bestudeerde aandachtig mijn verrichtingen. Uiteindelijk gaf ik het op en overhandigde haar de stapel bonnetjes en ging weer op mijn kruk zitten. Een paar minuten later kwam ze weer terug en het totaal van de rekening klopte niet!
Ik telde alles bij elkaar op en het eindbedrag was correct! Bij een tweede controle kwam de aap uit de mouw! Helaas hadden de twaalf bonnetjes die van mijn tafel waren vertrokken zich onderweg vermenigvuldigd en het waren er nu dertien. Ook met tien flessen bier op kan ik zonder probleem tot twaalf tellen! Ik klaagde met veel vertoon en maakte er een groot probleem van.
Het duurde niet lang voordat de zoon van de mama san zich bij ons voegde en zonder probleem een bonnetje er af scheurde. Opnieuw het bekende “solly, solly” en daarmee was de zaak weer afgedaan.
Maar dat opzichtelijk “solly, solly” met die ziekelijke grijns was voor mij voldoende bewijs dat iedereen die hier in de zaak werkt van deze praktijken afwist.
Ik heb er sindsdien nooit meer een biertje gedronken.
Deze zaak is wel heel dom!
In één van mijn vaste bierbarretjes, niet ver van het hotel, werken veel niet al te slimme meisjes die niet teveel verdienen. Één van die domme wichten had zich tot cassière opgewerkt omdat ze slim genoeg was om te schrijven en een rekenmachine kon bedienen.
Na een avond bieren met een paar oude vrienden was mijn rekening vierhonderdzestig Baht. Dat is op zich niets bijzonders omdat dat ongeveer tien Euro is bij de huidige wisselkoers. Het enige probleem was dat een flesje bier veertig Baht kost. Natuurlijk begreep ik na één blik in haar ogen wat hier aan de hand was. Ze keek me een beetje onrustig en angstig aan! Ik overhandigde haar een briefje van vijfhonderd Baht en kreeg een paar minuten later een klein houten dienblaadje onder mijn neus gedrukt met veertig Baht er op. Ik nam de veertig Baht van het dienblaadje en stopte die terug in mijn notitieboekje. De vraag om een tip beantwoorde ik, in het Engels, net in de pauze tussen twee ranzige liedjes van Ronan Keating.
“Elf keer veertig is vierhonderdveertig!”
“De twintig Baht die je teveel hebt gerekend is de tip!”
Het nu mij zo bekende “solly, solly” klonk en daarmee moest de zaak zijn afgedaan.
De andere meiden in de bar keken de cassière argwanend aan en een stortvloed van Laotiaans en Thais kwam over haar heen. Ook de andere meiden in de bar vertrouwde haar niet want de tips waren flink teruggelopen sinds zij was bevorderd.
Ik heb haar nooit meer in die bar teruggezien.
Ik durf me niet aan een stelling te wagen of het over een breed gebied en in alle lagen van de Thaise samenleving voorkomt maar ik heb wel mijn twijfels of het altijd toevallig en per ongeluk bij een toerist gebeurt.
Dat “solly, solly” heb ik nu al zo vaak gehoord dat elke verontschuldiging van een Thai voor mij persoonlijk net zoveel waard is als een papieren zak vol met lucht.
Ik kan nog wel een paar verhalen vertellen maar het is toch zinloos. Misschien zit het wel in de cultuur verweven? Het ene volk is nu eenmaal meer onbetrouwbaar dan het andere.
Na al mijn omzwervingen door heel Thailand moet ik helaas tot de conclusie komen dat het mij ook al vele malen is overkomen. Gelukkig alleen op kleine schaal en zonder al te veel schade. En ik ben daar erg dankbaar voor.
Ik kom overigens nog wel steeds met veel plezier in dit mooie land.
Naschrift: Terwijl ik dit stukje aan het schrijven was staken er weer voldoende verhalen de kop op over scams met waterscooters en het huren van brommers met schade. Ik wil hier geen aandacht aan besteden omdat dit vaak zo dom van de toeristen zelf is dat ze het zelf over zich afroepen.
Huur geen waterscooters en huur brommers alleen bij, door Nederlanders, aanbevolen bedrijven en restaurants!
Een prettige vakantie toegewenst.
