Maleisië, lamme dagen in Melaka (Malacca)

Melaka, 31 maart 2009

Vakantie? Ja, dit voor mij echt vakantie! Lamme luie dagen in een klein toeristisch stadje. Er is hier wel genoeg te doen maar ik wil eigenlijk niets anders meer doen dan een beetje eten en rusten. Hoe vreemd is het eigenlijk dat ik hier altijd tot rust kom?
Natuurlijk ging ik zaterdagavond op stap na eerst een paar biertjes in het Discovery Café te hebben gedronken. Het werd gelukkig niet te laat. Al voor half twee lag ik alweer in mijn bed. Tien aaneengesloten uren was ik in diepe slaap! “Ik zal het wel nodig hebben gehad!”
De zondag was natuurlijk de dag van de seizoensopener voor het nieuwe Formule 1 seizoen. Een spectaculaire race met een verassende uitslag. Brawn GP wist voor het eerst sinds 1977 als een debuterend Formule 1 team de race te winnen. De rest van de middagdag bracht ik door met een korte wandeling. Na een Koreaanse Bulgogi Bi Bim Bap maaltijd zocht ik mijn kamer op. Ik had geen zin meer om te drinken. Lekker op bed liggen en een beetje TV kijken.
De laatste twee dagen waren bijzonder rustig omdat ik wat gerommel in mijn darmen voelde.
“Het zal wel van de koffie zijn”, ik drink namelijk heel wat koffie op het moment.
Een andere bijzondere zaak was dat ik nu al twee keer Koreaans ben wezen eten. Het smaakt me bijzonder goed en de Kimchi is natuurlijk rijkelijk aanwezig.

Morgen ga ik dus op pad naar Kuala Lumpur. Maar eerst gaan we uitgebreid afscheid nemen van mijn vrienden in het Discovery Café.

Maleisië, op weg naar de Formule 1 in Sepang

Melaka, 27 maart 2009

Gisteren was alweer mijn laatste dag in het altijd zo plezierige Singapore. Er was een wandeling gepland in het natuurpark van Bukit Timah. De zon scheen door de wolken toen ik om een uur of negen mijn hostel verliet op weg om een ontbijttje te pikken. Ook na het ontbijt zag het weer er nog goed uit. Ik daalde af in de catacomben van het City Hall MRT Station om de trein te nemen naar Jurong East MRT Station.
Eenmaal weer boven de grond begon de lucht te betrekken en na een korte rit op lijn 66 naar de ingang van het park werd de lucht grijzer en grijzer totdat hij de kleur had van een postduif. Net na mijn eerste stap buiten de bus zag ik de grote donkere natte vlekken op het asfalt van de weg verschijnen. Én dat was dus meteen het einde van de wandeling! Op de voorkant van de volgende bus die voor me verscheen stond met grote letters “ORCHARD ROAD”. Ik twijfelde geen moment en stapte in.
“Het zou nu eens tijd worden om wat meer buslijnen te leren kennen”, dacht ik bij mezelf.
De trein heeft namelijk geen geheimen meer voor en ik kan goed mijn weg vinden in Singapore. Maar ik weet ook dat ik regelmatig de langere route neem als ik ergens naar toe wil.
De meeste mensen denken dat Singapore gewoon een grote stad is. Helaas moet ik die groep teleur stellen want Singapore is een flink eiland. Hoe groot? Dat moet ik ook eens even opzoeken: Wikipedia Singapore. Maar hoe groot in praktisch denken? Bij aankomst in Orchard Road stond de zon alweer aan de hemel en was er van regen en onweer niets meer te bekennen.
Meer dan het ontdekken van de Japanse keuken heb ik eigenlijk deze middag niet gedaan. Een lekker bakkie koffie met een stroopwafel bij de Starbucks en een beetje rondlummelen. Bukit Timah is er de volgende keer ook nog wel!
Mijn avond was natuurlijk weer bij 99 cents en ook vanaf hier ging ik nu eens met de bus naar het hostel terug. Lijn 2 of 51 was me verteld. Precies op de hoek van mijn hostel stapte ik uit de bus. Dat zou me in de toekomst een flinke wandeling schelen, en de bus gaat ook nog iets later op de avond.

Wat waren mijn kamergenoten drie lastige klootzakken gebleken! Om half één waren ze naar bed gegaan en dan ook nog even pakken voor het slapen gaan. Het licht aan en tijdens een luid gesprek met veel gelach werden de rugzakken gepakt. Ik hoorde er één zeggen dat zes uur slaap wel voldoende was. Helaas, pindakaas! Ik zette de wekker om vijf uur zodat ze in ieder geval een gebroken slaap hadden, net als ik.
Toen om vijf uur de wekker afliep en ik naar het toilet ging waren ze in ieder geval niet erg gecharmeerd van het lawaai dat mijn iPhone had uitgekraamd. In de woonkamer zaten al twee meisjes aangekleed te wachten totdat de manager zou verschijnen. Voor zover ik het begreep moesten ze dezelfde vlucht naar Sydney halen als de drie in mijn kamer. Ik wees ze snel waar het brood en de thee stond zodat ze alvast aan het ontbijt konden beginnen.
Om zeven uur stonden de drie klagend op en verdwenen zonder zich te douchen en afscheid te nemen. Zo, dat probleem was ook weer opgelost. Ik draaide me nog een keer om en wist dat de wekker om half negen mij het signaal zou geven om op pad naar Melaka (Mallacca) te gaan.
Na een heerlijke douche nam ik afscheid en bedankte de manager voor haar gastvrijheid. Om in de toekomst problemen met het reserveren te vermijden kreeg ik nu haar persoonlijke telefoonnummer zodat ik alleen nog maar het haar te doen had.
Het zonnetje stond al hoog aan de hemel toen ik gepakt en gezakt met mijn nieuwe schoenen naar buiten stapte. Ik keek nog eens naar beneden en was in mijn nopjes met de grijze bergschoenen die al bijna vier dagen oud waren maar ook al een kilometertje of vijftig op de klok hadden staan. Ze voelden al natuurlijk en ingelopen aan en ik wist dat het inlopen al bijna achter de rug lag. Straks gaan ze nog mee naar Nederland/Schotland en dan moeten ze kilometers genoeg hebben gelopen voor de grote test in Japan. (Zorg dat je schoenen in orde zijn Tett!)
De rituelen van het ontbijt zijn jullie nu wel bekend en een klein uurtje later stapte ik de gele bus van de Causeway Link in die net op het punt stond om te vertrekken.
“Doorlopen!”, maande de chauffeur die het geld voor de kaartjes later zou innen.
Eenmaal plaatsgenomen haalde ik het muntgeld uit mijn broekzak te voorschijn en ik was er van overtuigd dat ik zeker SGD 2,40 aan kleingeld had. Bij het tellen bleek het maar SGD 2,20 te zijn. Nu heb ik een hekel om veel van dat muntgeld de grens mee over te slepen omdat die kleine bedragen het eigenijk niet waard zijn. Ik keek eens om me heen en zag dat mijn buurman mijn verrichtingen aandachtig gade sloeg.
“Heeft U misschien twintig cent voor me?”, vroeg ik hem.
Zonder te twijfelen haalde de man zijn portemonnee uit zijn broekzak en overhandigde me een muntje. Het probleem was niet die twintig cent maar het “gepast betalen”. De chauffeur geeft namelijk geen wisselgeld terug, en dat wordt zo’n ritje wel heel erg duur.
Terwijl ik mijn handvol kleingeld in de roestvast stalen doos wierp vroeg ik me af of de chauffeur het opgemerkt zou hebben als ik maar SGD 2,20 in het apparaat had geworpen. De kleine Indiër overhandigde me het kaartje, dat je goed moet bewaren omdat je soms in een andere bus terecht komt, terwijl hij naar het rode verkeerslicht keek. Ik was dus nu echt op pad naar Melaka.
In principe had ik nu nog maar één probleem! Ik had namelijk per ongeluk alle muziek van mijn iPhone gewist. De drie uur in de bus zou ik dus in gepaste stilte doorbrengen. Eindeloze palmolie plantages raasden voorbij terwijl bijna iedereen in de bus in diepe slaap was. Mijn gedachten dwaalden af naar Japan en Nepal. De twee grote bestemmingen voor de rest van dit jaar.
Bij aankomst in de stadsbus ontmoette ik een Nederlands meisje, Nicole, die ook alleen op pad was. Ik wees haar de weg naar Ringo’s Foyer en we maakten een afspraak om vanavond samen wat te drinken. Kamer 207 in het Heeren Inn Hotel was al voor me in gereedheid gebracht en de rest van de dag was vakantie! Een heerlijke maaltijd en een paar biertjes bij Ringo Classic. Ik lag net na twaalf uur onder de dekens, ik had echt wat slaap in te halen na die vier slechte nachten in Singapore.

Singapore, langer dan ik had verwacht!

Singapore, 25 maart 2009

Midden in de nacht waren de drie uiteindelijk gearriveerd en ze waren meteen gaan slapen. Gelukkig hadden ze niet teveel kabaal gemaakt. Ik maakte meteen even van de kans gebruik om naar het toilet te gaan. Toen ik terug kwam op de kamer waren de drie al in diepe slaap.
Om half negen klom ik mijn stapelbedje uit en op weg naar de douche aanschouwde ik voor de tweede keer het spektakel van het gratis ontbijt. Wat is gratis toch een magisch woord! De gouden bogen in het Funan IT Center waren deze keer de plaats waar ik mijn gebruikelijke ontbijt nuttigde.
Vandaag stond er een wandeling op het programma door, of beter gezegd over, de Southern Ridges. Voor het eerst had ik een pad gedownload van de EveryTrail website. Het begin was snel gevonden en op mijn GPS stond te lezen dat ik nog een kleine negen kilometer had te gaan. Eerst sloeg ik nog twee kleine flesjes cola in bij een supermarkt. Het pad begon met een flinke stijging en binnen enkele minuten gutste het zweet over mijn rug. De warmte en het bier van gisteren waren de oorzaak.
Het pad slingerde zich door het dikke groen met hier en daar een aluminium bordje dat vertelde over de bomen en struiken. Het pad liep langs de randen van de heuvelrug. Onderweg passeerde ik het Jewel Box Kabelbaan station vanwaar je met de kabelbaan naar het Sentosa Eiland Resort kan gaan, doe ik zeker tijdens mijn volgende bezoek, en een vreemde kerk. De Danish Seaman Church. Ik vroeg me af wat dit witte gebouw boven op een heuvel deed, een kerk kan ik begrijpen maar om hem dan boven op een heuvel te bouwen gaat mijn pet te boven.

Van het Mount Faber Park kan je via de Henderson Waves, een schitterend ontworpen brug, naar het Telok Blangah Hill Park lopen. Nog een stuk verder kom je dan op een Treetop Walk terecht. Ik genoot met volle teugen en keek af en toe eens op mijn GPS. Het pad dat ik had gedownload was bijna ten einde maar het park ging nog wel een stukje verder.
Omkeren of verder gaan was dus de vraag! Omkeren heb ik een hekel aan dus ging ik verder. Ondertussen was alle vloeistof al in mijn lichaam verdwenen en kreeg ik dorst. Helaas voor mij was er onderweg niets meer te krijgen. Ik moest eens goed nadenken over hoe ik dit in de toekomst zou kunnen vermijden.
Het pad leek wel oneindig! Uiteindelijk kwam ik in een Science Park terecht. Ik was de weg en het pad kwijt geraakt. Een verdwaalde student wees me de weg naar een bushalte vanwaar de bus met het nummer 92 me naar het Buona Vista MRT Station zou brengen. Mijn dag zat er op! Mijn voeten deden pijn en het leek wel of ze in brand stonden. Het vel van mijn handen stond strak van de uitdroging. Eerst wat eten en drinken! Bij een foodcourt om de hoek van mijn hostel in Aljunied bestelde ik een maaltijd met groente en vis € 1,70 voor een bord vol. Wat wil je nog meer?
Mijn kamergenoten waren het hostel nog niet uit geweest en lagen als een nest jonge honden op de bank naar een film te kijken. Voor een moment ging ik terug in de tijd en dacht aan al die jonge mensen die als zombies op Koh Pha Ngan de hele dag naar een beeldscherm lagen te kijken. Nee, dan ik liever de stad in of een flink eind lopen.
Natuurlijk ging ik weer een paar biertjes drinken bij mijn vrienden in het koffiehuis. Ik ben tenslotte op vakantie en een paar biertjes horen er dan bij. Deze avond werden de aanwezigen aan tafel verrast met een curry van vissenkoppen en veel groenten. Mijn maag was al behoorlijk vol maar het afslaan van eten wordt in deze cultuur niet geaccepteerd! Een klein bordje curry dus met een stukje Frans stokbrood en een stuk Naan(brood). Ik was wel blij dat ik het heb geprobeerd want het gerecht was hemels! Morgen ga ik een wandeling maken in Bukit Timah.

Singapore, wandelen met de GPS

Deze wandeling heb ik vandaag dus gedaan. Maar, ik ben een stuk verder gegaan en deze ik niet zo goed als die ik later deze week zal publiceren.
From Harbour Front MRT Station to Hort Park!!! at EveryTrail

Singapore, op rolletjes

Singapore, 24 maart 2009

Slecht, heel slecht heb ik de afgelopen nacht geslapen, ondanks dat ik de hele kamer voor mezelf had. Ik weet niet voor hoelang maar ik hoop wel dat ik nog een nachttje alleen kan slapen. Het gratis ontbijt in het hostel sloeg ik wegens de grote groep schranzende budgeterende rugzakkers in de keuken maar over. De gouden bogen voor mijn ontbijt zoals jullie weten!
De gouden bogen dichtbij Bugis MRT Station waren deze keer uitverkoren om mij het ontbijt te mogen serveren. Trots stapte ik in mijn nieuwe bergschoenen de regen in. Ja, het weer was helaas toch omgeslagen. Ik had regen verwacht en was gisteren op een blauwe lucht getrakteerd, nu lag het net andersom.
Na het ontbijt had ik een paar taken te verrichten. Het allerbelangrijkste zou ik natuurlijk als eerste doen! Vier treinpassen voor Japan Rail kopen bij het kantoor van Japan Airlines in Singapore. Het kantoor in het Hong Leong Building was zo gevonden en het liep allemaal precies zoals ik had verwacht. Hier werd er uiterst effectief gewerkt en binnen dertig minuten stond ik weer buiten met de vier treinpassen, een stapel documentatie van het Japans Bureau voor Tourisme en een rekening van een kleine veertienhonderd Euro. Inderdaad, de treinen in Japan zijn niet goedkoop en deze passen zijn echt de moeite waard. Zo kost alleen de enkele reis van de Narita luchthaven naar het centrum van Tokyo al vijfentwintig Euro voor een enkele reis. Je moet deze passen ook al voor je aankomst in Japan kopen, ze zijn namelijk in Japan zelf niet te verkrijgen. Eigenlijk is het een voucher die je samen met een speciale stempel in je paspoort recht geven op de echte treinpas.
De tweede opdracht was aan de andere kant van stad en een kort ritje met de MRT zou me naar het Dhoby Ghaut MRT station brengen. In het Singapura Plaza is namelijk een Carrefour gevestigd die heerlijke Sushi pakketten verkoopt voor een klein prijsje. De regen was ondertussen verdwenen en er jaagden grote witte wolken aan de blauwe hemel. Elf van die kleine smakelijke kleurige rijsthapjes voor € 3,50. Een koude Coke Zero voor € 0,65 erbij en je geniet van een heerlijke lunch in het zonnetje.
Aan het einde van Orchard Road gaat deze naadloos over in Tanglin Road. Een stukje verder aan de linker kant heb je het Tanglin Place Shopping Center. Hier is de Treknology Bikes 3 gevestigd. Mocht je ooit plannen hebben om een lange fietstocht door Azië te gaan maken dan is dit de winkel om je start te plannen. Ze hebben hier werkelijk alles en tegen zeer goede prijzen. Het grootste voordeel ligt echter in het feit dat je je eigen fiets niet mee hoeft te slepen naar Azië. Een fiets meenemen in een speciale fietskoffer kost al gauw een vierhonderd euro per enkele reis! Zonder de aanschaf van de koffer! In deze winkel kun je een goed uitgeruste fiets kopen vanaf € 750,-, en dat is dan voor een hybrid mountainbike inclusief tassen, spatborden en verlichting. Volgens de medewerkers in de winkel kunnen ze bijna elke fiets binnen drie dagen voor je klaar hebben staan. Ik denk er zelf ook nog steeds over om een keer zoiets te proberen. Misschien iets voor volgend jaar Tettje? Indonesië op de fiets?
Als laatste bracht ik nog even een bezoek aan Adventure 21 in Chinatown. Ik was nu al echt in de stemming voor Nepal en wilde nog een paar dingen vragen. Tijdens ons bezoek aan Japan gaan Tettje en ik ook proberen om de Fuji-San te beklimmen. Natuurlijk moet je op 3776 meter hoogte wel zorgen dat je de juiste kleding hebt. Thermisch ondergoed had ik de vorige keer al gekocht. Nu kocht ik op advies van Gordon ook een sneldrogend t-shirt en een nieuwe fleece. Alleen niet goedkoop maar wel topkwaliteit. Een water en winddicht jack had ik vorig jaar al in Hong Kong gekocht en die was volgens Gordon goed genoeg voor Nepal. In Japan zal ik dan ook testen met de vier basislagen die je in de bergen van de Himalaya nodig hebt.
Mijn eerste drukke dag zat er op en werd besloten met een paar ijskoude biertjes en een heerlijke Chinese maaltijd bij koffiehuis 99 naast het Funan IT center. Bij terugkomst in het Hostel was er echter ook een kleine tegenvaller. Vannacht zou ik drie nieuwe mensen op de kamer krijgen. De manager wist alleen niet hoe laat ze zouden arriveren. Laat ik er maar het beste van hopen en proberen om zoveel mogelijk slaap te krijgen. Tot morgen.

Singapore, een langzame start

Singapore (Sky Orchids Hostel)

Wat een start van de dag! Ik weet nu ook weer waarom ik altijd op dinsdag wil vertrekken. Zondagavond was er namelijk een voetbalwedstrijd op de tv die ik voor geen goud wilde missen. Liverpool tegen Aston Villa, een topper in de Engelse competitie. Het enige probleem was dat de wedstrijd om elf uur ‘s avonds begon en ik om kwart over vijf ‘s morgens mijn bed uit moest.
Natuurlijk had het gerstenat rijkelijk gevloeid en ik kan nu niet zeggen dat ik mijn hoofd erbij had toen de wekker afging. Mijn rugzak was gelukkig al gepakt en alleen de hoognodige elektronica moest nog worden toegevoegd. Achterop de motortaxi probeerde ik nog na te denken of ik misschien iets was vergeten. Tevergeefs, de systemen werkten wel maar er werd tijdelijk geen data meer opgeslagen.
Om iets voor zes kwam ik op het busstation aan en kocht nog even snel wat te drinken voor onderweg. Een ijskoffie en een flesje water. De eerste gleed meteen naar binnen maar het beoogde cafeïne effect bleef uit! Nog voordat we Pattaya hadden verlaten was ik alweer in diepe slaap.
Met een schok schoot ik wakker toen we om half acht op de luchthaven van Bangkok arriveerden. Mijn eerste etappe zat er op en ik voelde me na anderhalf uur slaap niet echt beter. Eten! Ik moest eerst iets eten! Ik herinnerde me dat er aan het einde van de vertrekhal een kleine supermarkt was die van die voorverpakte sandwiches verkocht. Alles zou nu voldoen, zolang ik maar iets in mijn maag kreeg.
Een Chickenham and Cheese Sandwich viel mij ten deel, terwijl ik met lange tanden de droge boterhammen naar binnen zat te werken beloofde ik mezelf om nooit, en dan ook écht nooit, meer op een maandag te vertrekken. Waarom ik het deze keer had gedaan was voor mezelf ook nog steeds een compleet raadsel.
Met de batterijen van mijn lichaam nu op 25% geladen sloot ik met een licht gevoel in mijn hoofd aan bij de rij mensen die voor de balies van de immigratiedienst stonden. Ik keek eens goed om me heen en zag dat het een mengelmoes van rassen en kleuren was. Natuurlijk stond ik weer in een rij met een paar Indiërs en Chinezen die hun papieren niet goed hadden ingevuld. Balpennen ruilen en lenen en dan die verrekte formulieren invullen terwijl mijn blaas zich langzaam vulde.
Nadat ik ook deze tweede etappe goed was doorgekomen viel ik met een plof in de zachte fauteuil bij “Whittard of Londen”. Een echt kopje koffie en kijken naar de passagiers en cabincrew van een Russische chartermaatschappij. Dikke stewardessen die vroeger waarschijnlijk in de mijnen hadden gewerkt! De meiden van de KLM waren er schoonheden bij. Ik was te moe en te lui om mijn laptop te voorschijn te halen. Eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk het vliegtuig in om nog een paar uur te kunnen pitten. Het was nog geen half negen en ik moest zeker nog drie uur langer wachten voordat we vertrokken.
Bij het inchecken ontdekte ik een grote verandering voor het vliegen met Air Asia. Voor het eerst had ik een stoelnummer toegewezen gekregen. Was het voorheen zo dat het niet hebben van een stoelnummer al problemen gaf vroeg ik me nu af hoe het vandaag zou gaan. De reden was me echter wel duidelijk! Je kon sinds een paar weken voor een klein bedrag extra vooraf een stoel boeken. Natuurlijk moesten dan ook de andere passagiers een stoelnummer krijgen.
Inderdaad, het was precies zoals ik verwacht had. Het voorheen zo gemakkelijk instappen en een stoel zoeken was omgewisseld voor een chaos die geen grenzen kende. Het was ook duidelijk te zien dat de normaal zo lief glimlachende stewardessen er ook niet erg blij mee waren. Bekvechten over kinderen aan het raam en een stel bebaarde mannen in witte jurken met theedoeken om hun hoofd stemde in het algemeen niemand blij.
Eindelijk rolde de Airbus A320 langzaam achteruit over het beton. We waren op weg naar Singapore en ik had nu weer zin in een broodje en een cola. Lichtjes beter voelde ik me nu en ik wilde nog even een uurtje slapen. Van dat slapen kwam niets! Achter me zat een kleuter van een jaar of vier die ruim twee uur onafgebroken tegen de achterkant van mijn stoel zat te schoppen. Ik keek kwaad naar de moeder maar die was Thai. Kinderen zijn de baas in dat land en ik moest me dan maar met mijn eigen zaken bemoeien.

Changi International Airport is met haar ruim dertig jaar nog steeds een deftige dame. Het is altijd aangenaam om er te arriveren en kennis te maken met haar vriendelijke medewerkers. Ja, daar zouden ze op Schiphol nog wel wat van kunnen leren. In de MRT op weg naar Aljunied sloeg uit het niets de paniek toe. Mijn bed in het Sky Orchids Hostel was niet bevestigd en ik hoopte vurig dat ik toch op mijn vaste kamer zou kunnen slapen. Met een raam namelijk, de anderen hebben geen ramen of zijn een verdieping hoger waar niemand zicht heeft op je spullen.
Ik had me weer voor niets opgewonden want mijn reservering was wel doorgekomen en ik sliep ook gewoon op mijn vaste kamer voor de speciale prijs van € 9,- per nacht. Ja, Singapore is echt niet duur als je een beetje de weg weet! Nadat de papierwinkel was afgehandeld en mijn bedje was opgemaakt ging ik meten verder naar Chinatown. Aan mijn voeten zaten namelijk sandalen. Nu het moment aangebroken om de schoenen te kopen die ik waarschijnlijk in november nodig zou hebben.
Bij Mustafa in Little India moest ik wel eerst even wat van die oude travellercheques omwisselen. Die dingen had ik al jaren liggen en met de opmars van de ATM zijn ze eigenlijk overbodig geworden. Met een flink pak Singapore Dollars liep ik door de drukke straten van Singapore op weg naar Adventure 21.
Het was leuk om mijn oude vrienden weer te zien. Een uurtje later was ik de nieuwe eigenaar van een paar grijze bergschoenen en een kwitantie voor SGD 1500 voor aanbetaling voor mijn reis naar Nepal. Yep, het is nu eindelijk definitief. In november ga ik voor twee weken naar Nepal, het doel is een trek naar het Anapurna Base Camp. In het kort ook wel de ABC trek genaamd.
De schoenen gingen meteen aan en de sandalen in de plastic tas. Een Chinese maaltijd en één grote fles Tiger bier waren genoeg voor me vanavond! Om half tien lag ik in mijn stapelbedje. Morgen heb ik weer een belangrijke dag voor de boeg. Ik moet nog enkele zaken afhandelen en dan kan in de laatste twee dagen lekker wandelen. Welterusten.

Singapore, Op weg naar Nederland

Pattaya, maandag 23 maart 2009

En vanochtend gaan we weer om half zes op pad. De eindbestemming van deze reis is Nederland, zei het wel met een flinke omweg. Wanneer de Airbus A320 van Air-Asia om ongeveer kwart voor twaalf opstijgt van Suvarnabhumi Airport begin aan een lange reis die me via Singapore, Melaka, Kuala Lumpur en Pattaya naar Zaltbommel zal brengen.

Het is een reis waar ik erg naar uit kijk! Het meest spannende aan deze reis is het aanmeten van een stukje uitrusting die ik in november van dit jaar hoop nodig te hebben. Gordon Tan, de eigenaar/directeur van Adventure 21 in Singapore, zal me adviseren bij wat ik zo allemaal nodig zal hebben voor mijn reis. Omdat ik niet alles in één keer kan meenemen wegens mijn bagagebeperking zal ik in twee keer de complete uitrusting kopen en meenemen. Natuurlijk zal ik ook een aanbetaling doen voor de reis.
Een andere belangrijke zaak is dat ik vier treinpassen voor Japan weet te bemachtigen. Het reizen binnen Japan is nogal prijzig en daarom heeft de regering besloten om voor toeristen speciale treinpassen in het leven te roepen. Ik heb er vier nodig voor Tettje en mezelf. Één voor een week en één voor drie weken. We gaan namelijk vier weken naar Japan maar zo’n pas bestaat niet. De pas moet ook buiten Japan worden aangeschaft en is niet in Japan zelf te koop, vandaar. Verder staan er weer de normale zaken op het programma is Singapore, lekker eten, een paar biertjes en een beetje wandelen.
Na deze drukke vier dagen vertrek ik via de Queenstreet Busterminal en Larkin Bus and Taxi Station (Johor Bahru) naar Mijn geliefde Melaka voor nog meer lekker eten en koude biertjes. Een beetje rusten en onder het genot van een kop koffie bij de Starbucks plannen voor de reis naar Japan.







Dan staat de Formule 1 race op het circuit van Sepang weer op het programma. Kuala Lumpur veranderd dit weekend in een stad vol met racefans. Enkele vrienden zullen zich bij me voegen zodat het een bijzonder leuk weekende lijkt te worden. Het is alweer de tiende keer dat ik in Kuala Lumpur voor de Formule 1 ben.




Op maandag ga ik dan nog voor een paar dagen terug naar Pattaya voor veel vertier en plezier. Donderdagochtend vlieg ik voor de eerste keer met Air Berlin naar Düsseldorf. De veelbesproken vliegtax heeft ook mij over de streep getrokken! Mocht het bevallen dan is Schiphol voor altijd verleden tijd.

Thailand, een buskaartje ophalen

Het is misschien niet zo'n heel avontuurlijke reis maar ik moet wel wat testen voordat de echte reizen gaan beginnen. Ik heb de route op het internet gepland met . Ik loop van de Boxing Roo naar het Aircon Busstation in Naklua. Later zal ik de geplande route vervangen door de werkelijk geregistreerde route op mijn GPS.

Gepland op de website:


Gelopen met de GPS60CSx.


NB. Er zit een fout in omdat ik voor de regen heb moeten schuilen. Ik moet ook nog even nazoeken hoe ik twee (gebroken) trails aan elkaar kan verbinden.

Nederland, het einde van een tijdperk

Zaltbommel, maandag 16 maart 2009

De kogel is door de kerk! Vanaf vandaag hang ik mijn motorhelm voorgoed aan de wilgen. Na 31 jaar wil ik niet meer op een motor rijden in Nederland. De Yamaha XS650 gaat in de verkoop.
Het is een emotioneel einde van een tijdperk voor mij en terwijl ik de advertentie maak komt mijn hele tweewieler geschiedenis weer voorbij:
Natuurlijk kon ik, net als iedere andere jongen van mijn leeftijd, niet wachten totdat ik eindelijk zestien jaar oud was en op een brommer mocht rijden. Nou ja, officieel op een brommer mocht rijden. Natuurlijk had ik al enige ervaring met het rijden op automaatjes en ik had ook al mijn eerste ongeluk met zo’n ding achter de rug. De invoering van de helmplicht op 1 februari 1975 maakte het een stuk gemakkelijker om niet opgemerkt te worden door de plaatselijke politie.
Mijn eerste echte brommer was een Yamaha FS1.

Nadat ik met dat verschrikkelijk snelle apparaat, met een echte schijfrem, de buurt twee jaar onveilig had gemaakt ging mijn volgende droom in vervulling. Op 21 januari 1978 had ik mijn eerste motorles bij “Rijschool Kroezen” in Den Bosch. Ze zaten net om de hoek van het NS Station en met de helm in de hand zat ik erg nerveus in de trein. Na een vijftiental lessen kon ik eindelijk mijn rijexamen afleggen bij de IJzeren Man in Vught. De eerste keer was het meteen raak en binnen een week was ik de trotse eigenaar van een blauwe Kawasaki z650. En wat was dat klerending snel!

Natuurlijk was het verkeer toen nog heel anders! Verkeersplein Deil was nog een rotonde en er waren veel minder auto’s op de weg. Binnen een jaar was ik deze motor ook weer kwijt. Ik was zo dom geweest om dat ding aan een goede vriend uit te lenen. Nog geen uur later kreeg ik hem total loss weer terug. Ik was er kapot van maar ook een beetje blij aan de andere kant. Later heb ik altijd het idee gehad dat ik zelf gemakkelijk met dat ding had kunnen verongelukken. De schade werd afgehandeld met de helft in contanten en de andere helft was een Yamaha XT500 van nog geen jaar oud.

Het hele idee van off road sprak me niet erg aan. Ik vond de motor er ook een beetje belachelijk uitzien ondanks het feit dat hij wel erg lekker reed nadat ik de noppenbanden had vervangen door wegbanden. Deze XT500 werd dan ook binnen een maand weer doorverkocht aan mijn buurjongen, Ton de Leur, en met de opbrengst kocht ik een Yamaha SR500 van de zus van een goede vriend.

Met deze tweewieler heb ik erg veel plezier gehad. Hij stuurde als een brommer en was bokkig als een stier. Ondertussen had ik ook een witte Volvo 242 aangeschaft om me door de winter te krijgen.

Nog voordat het echt lente was werden de motor en de auto bij Hans van de Heijden in Zaltbommel ingeruild tegen een Suzuki 750L

Deze heb ik dus een hele lange tijd gereden. Het einde kwam toen ik verkering had en samenwoonde. Dat ding moest er uit want er zijn nu eenmaal weinig meiden die gek zijn op motorrijden. Je haar zit altijd door de war en je kan weinig meenemen! Nadat die vriendin en nog een andere de revue hadden gepasseerd kocht ik een mooie Yamaha XS650.

Heel erg veel heb ik niet met de motor gereden omdat ik rond die tijd ook een nieuwe liefde ontdekte. Het reizen! Natuurlijk wilde ik geen afscheid nemen van mijn mooie en in goede staat verkerende Yamaha XS650. Ik had altijd nog plannen en droomde ervan om met dat ding naar Australië te rijden. Helaas veranderde de politiek in het midden oosten teveel en ik werd langzaam maar zeker ingehaald door de ouderdom. Nu is (helaas) het moment aangebroken dat ik na ruim negen jaar afscheid moet nemen van mijn oude liefde.

Gezocht: Nieuw baasje voor lieve goede Yamaha XS650


Hij verkeerd in prima staat en zien is kopen! De eerlijkheid gebied wel om erbij te vermelden dat de accu kapot is en dat hij vorig jaar de laatste keer heeft gelopen. Dus verwacht niet dat hij na één keer trappen aanslaat.

Ik vraag €1850,- voor deze prachtige machine die ondertussen vrij is van wegenbelasting en voor een prikkie in de verzekering kan. Binnen twee weken was mijn motor verkocht. Inderdaad, dit is het einde van een tijdperk.

Dat is schrikken als je zo'n slang tegen komt!

Klik Hier!

Nederland, Weblog Censuur in 2009?

Zaltbommel, donderdag 5 maart 2009

Ja, écht! We leven in al in 2009!

Ik ben echt geschrokken van de puriteinse en ouderwetse opvattingen van de Web Ridders en hun Web Inquisitie. Maar ik ben nog meer geschrokken van het taalgebruik en de bedreigingen!

Zoals: ontsproten uit de perverse fantasieën in het minne brein van Jielus

Volgens van Dale,

per·vers bn, bw tegennatuurlijk, verdorven

minne de; v(m) 1 liefde 2 goede verstandhouding: iets in der ~ne schikken vriendschappelijk regelen

Minne is een Duitse meisjesnaam.
De betekenis van de naam is `liefde`

En liefde heb ik nog voldoende, haat en afgunst ken ik persoonlijk niet. Ik wil nog eens met nadruk zeggen dat iedereen vrij is om mijn weblog te bezoeken én te lezen. Mocht je via Google op zoek naar vieze plaatjes op mijn weblog terecht zijn gekomen dan moet ik je helaas teleurstellen. Ga dan gewoon terug naar de pagina waar je gestart bent!

Kritiek is mooi en goed! Maar wel opbouwende kritiek waar ook over is nagedacht. Niet van die, ik heb toch niets anders te doen en ik verveel me kapot bij dat rotwijf op het platteland kritiek. Dat is verloren energie die je beter kan besteden aan het verbeteren van je eigen leven en wachten op de dood is géén leven!

Er bestaan in mijn belevingswereld maar twee soorten hersenen, hersenen die worden gebruikt om de persoon te ontwikkelen en hersenen die voortdurend beschadigd worden. Zelf probeer ik zoveel mogelijk het eerste te doen maar mijn eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik ook wel eens een flink doorzak. Met alle gevolgen van dien! Daarmee bedoel ik natuurlijk de inspiratie voor mijn (reis)verhalen.

Is hersenbeschadiging door alcohol blijvend?

13-mrt-2002

Vraag:
Alcohol beschadigt de hersenen. Als je stopt met drinken, worden de beschadigingen dan weer teniet gedaan of is het blijvend?

Antwoord:
De hersenen hebben zeker te lijden onder overmatig alcoholgebruik. Het is de pure alcohol in bier, wijn of andere drank die uiteindelijk zijn sporen nalaat op de hersenen. In welke mate de hersenen aangetast worden hangt voornamelijk af van de hoeveelheid alcohol en de manier waarop er gedronken wordt. Uit onderzoek blijkt dat mensen die langdurig gemiddeld meer dan 25 glazen alcohol per week drinken een risico lopen op hersenbeschadiging. Het gevolg is dat het geheugen achteruit gaat, mensen langzamer worden in hun denken en zich minder goed kunnen aanpassen.
Met name functies als kritisch en analytisch denken nemen af. De hersenen kunnen bij zware drinkers tot 15% krimpen. Bij stoppen met drinken kan dit proces zich na verloop in mindere of meerdere mate herstellen.

Bron: http://www.alcoholinfo.nl/


Tijdens het surfen op zoek naar censuur kwam ik ook nog een leuke tegen:



[Opinie] Geen Porno in onze Regio, Eigen Volk Eerst !

Eric Goeman, voorzitter Democratie 2000

29 February 2008 – 11:29

Het Vlaams Belang wou de tentoonstelling FENOMENALE FEMINATHEEK van Louis Paul Boon laten verbieden in Gent. Het provinciebestuur heeft de klacht van het VB echter verworpen.
Uitgerekend veertig jaar na Mei 68. (Sommige Gentenaars herinneren zich misschien nog dat “Mei 68” in Gent losbarstte in 1969 als gevolg van verzet tegen censuur. De universitaire leiding verbood een seksuele voorlichtingsfilm als “pornografisch”).

“Berusten is verzinken in behoudsgezindheid, is wegglijden naar rechts.” (Louis Paul Boon)
Je weet dat het VB de kampioen is van de vrije meningsuiting. Bovenal voor zichzelf. Niet voor andersdenkenden, niet voor afwijkende meningen. Ze zijn nu eenmaal gecharmeerd door de conservatieve revolutie die de Amerikaanse republikeinen en christelijke en protestantse fundamentalisten organiseren in de VS.
Door te proberen ingrijpen in de tentoonstelling van het vrouwelijke prentenkabinet van Boon probeert het VB de publieke ruimte te reorganiseren in Vlaanderen. Op neoconservatieve leest. Door het middel van de politieke bevoogding en als het moet door het juridische verbod.(of met de dreiging van het intrekken van subsidies)
Een stap verder op weg naar de constructie van de etnisch-cultureel homogene Vlaamse natie.
Natuurlijk mag hier niet aan toegegeven worden.

Of de feminatheek van Boon nu cultureel erfgoed is of een verheerlijking van vrouwelijk naakt, het is en blijft een tijdsdocument van en voor ons allen. Een tijdsdocument dat gezien mag worden door wie wil kijken. Daarenboven gaat het hier over 'n stuk van de erfenis van één van onze grootste literaire schrijvers. Professor emeritus Frans Vyncke. "Het wordt overigens tijd dat Boons erotiek eindelijk in haar juiste perspectief wordt gezien. Boons erotiek is nooit een doel op zichzelf, maar een middel - weliswaar een uitdagend middel - om de tijdgenoten een spiegel voor ogen te houden. Zij is één van de vele metaforen die Boon heeft aangewend, om zijn kritiek op mens en maatschappij te projecteren."
Het is een noodzaak in deze tijden, waarin extreem-rechts in Vlaanderen opnieuw de duisternis wil organiseren, voor de feminatheek op te komen.
Zij beweren niet alleen te zeggen wat wij denken, zij beweren niet alleen te vertolken wat wij denken, zij zeggen nu ook waar wij mogen naar kijken en niet naar kijken. Het einde is niet alleen een verbod op het kijken maar op het denken zelf. Het VB bouwt een fundamentalistische muur rond Vlaanderen waarvan hun pleidooi voor een verbod van de Feminatheek een van de bouwstenen is.
We laten ons niet de mond snoeren en censureren door extreem-rechts.
Daarom is de verdediging van de tentoonstelling van de Fenomenale Feminatheek een strijd voor de democratie.
Of zoals Boontje het treffend verwoordde: “Als er niemand meer protesteert, dan wordt het nog slechter.”
"En... ach, enzovoort, enzovoort."

Eric Goeman, voorzitter Democratie 2000

Ik denk, dus ik ben


Althans, volgens de bekende Franse filosoof René Descartes (1596-1650).

Nu wordt het misschien wel erg ingewikkeld voor de gemiddelde lezer? Heb ik te maken met een ultra rechtse politieke overtuiging of een puriteinse godsdienstgelijke overtuiging?

Het antwoord is me niet duidelijk maar één ding staat wel vast. Vrijheid van meningsuiting is een gemeengoed in Nederland dat ik koester. Ik zal daarom dan ook de reacties op het verhaal Deel 20 over Steef niet verwijderen. Dat zou namelijk ook een vorm censuur zijn!

Zondag publiceer ik deel 21 over Steef en het kan me niets schelen hoe jullie in het zuiden van Nederland en op de Veluwe hier over denken.

Veel plezier bij het lezen.