Niel (Natuurreservaat Walenhoek), zondag 28 juni 2020
Ook de afgelopen nacht hebben we weer regen op het dak gehoord. Dat zet me aan
het denken wanneer ik in de relatieve koelte door het raam naar de blauwe
lucht kijk. De eerste sporters melden zich alweer op het sportpark en de
frequentie waarmee joggers passeren neemt met de minuut toe.
Ik zit achter mijn toetsenbord en verplaats mijn gedachten met mijn vingers
naar het beeldscherm. De koffie dampt en de thermometer geeft 16 graden aan.
Het is zondagochtend en ik ben druk bezig met mijn verhaal van de zaterdag.
Dat is een zekerheid! Ik loop vaak enkele dagen achter met mijn verhalen en
daardoor raken er veel gedachten en indrukken op de achtergrond totdat ze
voorgoed in de vergetelijkheid belanden. Af en toe komen ze dan weer naar de
oppervlakte wanneer ik onze foto’s bekijk.
In het verleden probeerde ik altijd, al dan niet geforceerd, met mijn verhalen
bij te blijven en zodra dat niet meer lukte sloeg ik gewoon een paar dagen
over om op een later tijdstip weer in te halen. Dit idee werkt dus niet! Ik
zit nu nog met tientallen ongeschreven verhalen waarvan de details ondertussen
zijn vervaagd en ik mezelf afvraag of ik ze ooit nog zal schrijven. Op deze
zondagochtend vroeg in het reisseizoen na de COVID-19 crisis neem ik me dan
ook voor dat wanneer ik achterop begin te raken wij simpelweg een rustdag
inlassen. Wat maakt het uit? Een dag is een dag, elke 24 uur in de natuur is
meegenomen en wanneer je veel reist dan moet je nooit het gevoel hebben dat je
wat hebt gemist. Wanneer je je eenmaal realiseert dat je nooit alles in je
leven zak kunnen zien wordt je vanbinnen een stuk rustiger.
Ook op deze zondag houden we de traditie van een ontbijt van croissants met
gerookte zalm in ere. Ook het ontbijt lijkt beter te smaken in de camper die
al aardig opgewarmd is door de zon. Voor vandaag hebben we een korte
verplaatsing op de agenda staan waarna we gaan wandelen in het
“Natuurreservaat Walenhoek”.
Na een flinke sessie schrijven vertrekken we rond half twaalf naar onze
volgende plaats voor de nacht. Onderweg doen we nog wat inkopen bij
“Carrefour” en net na de middag arriveren we op de parkeerplaats van “Visclub
de Goudkarper”. Voor de beleefdheid ga ik in de kantine vragen of we op de
privé parkeerplaats mogen staan en of het een probleem is dat we hier ook
overnachten. Het is geen probleem!
Een sobere lunch van vers stokbrood met luxe vleeswaren van de Lidl en de
Aldi. Een foto voegt niets toe dus die laat ik maar achterwege. Na de lunch ga
ik weer verder met het verhaal van gisteren. Het stilzitten met dit mooie weer
voelt ongemakkelijk. Lyka’s opmerking over spierpijn verzacht het ongemak.
Voor enkele momenten twijfel ik alweer aan mijn nieuwe koers. Maar de rust op
deze plaats is verkwikkend.
Zingende vogels, kwakende kikkers en ruisende bladeren. Het lijkt wel of we in
het bos wonen! Het is rustgevend voor mijn opgejaagde gedachten en lichaam.
Nadat de ruwe versie voor 27 juni klaar is schakel ik over op het verhaal van
2 maart 2020, bijna 4 maanden geleden alweer. Ik bekijk de foto’s terwijl ik
mijn schriftelijke herinneringen voor eeuwig digitaal vastleg.
Voor wie eigenlijk? Ik denk diep na en realiseer me dat waarschijnlijk niemand
over enkele tientallen jaren mijn hersenspinsels nog zal lezen. Misschien
worden mijn verhalen wel digitaal verbrand door de moraal-politie in de verre
toekomst. Wanneer reizen helemaal fout is in de ogen van de groene regeringen.
Dat stemt me treurig! Ik heb de laatste restjes “vrijheid-blijheid” van de
jaren zestig bewust meegemaakt en kan nu alleen maar concluderen dat we
vijftig jaar later preutser zijn dan ooit. Vroeger gingen we in onze blote
konten zwemmen en tegenwoordig douchen na het sporten thuis of met de
onderbroek aan. Niet iedereen kan met de vrijheid overweg!
Wanneer ik ook met dat verhaal van vier maanden geleden in de eerste vorm
klaar ben word het tijd om mijn hoofd leeg te maken en een rondje te gaan
wandelen in het natuurgebied waarvan de waterplassen zijn ontstaan door het
delven van klei voor de baksteen industrie en nu fantastische visputten zijn
voor hengelaars.
Lyka blijft in de camper en heeft zo haar belangrijke portie privacy voor
vandaag. Met de GPS in de aanslag is de korte wandeling geen probleem. Om de
meeste plassen ligt een pad die op verschillende kruisingen op elkaar
aansluiten. Ik ben nooit echt ver weg van mijn startpunt. Het is wel jammer
dat ik de Schotse runderen die hier moeten lopen niet kan spotten!
Ik wandel rustig iets minder dan 3 kilometer en denk na over waar we volgende
week naar toe zullen gaan. De weersverwachting is allang niet meer belangrijk.
Een dag binnen zitten midden in de natuur is ook heerlijk! De “oude dame” houd
zich prima dus waarom zal ze dat de komende kilometers ook niet doen?
Bijna een uur later keer ik weer terug bij de camper waar Lyka rustig ligt te
lezen. Ook zij heeft een stuk rust gevonden en dat maakt het reizen met z’n
tweeën in de camper een stuk aangenamer en gemakkelijker.
Na de pasta Bolognese met een salade, de Belgische mosterd/honing dressing is
echt veel te zuur voor ons, kijk ik nog wat TV terwijl Lyka de afwas doet en
het een en ander opruimt. Nog een bakje koffie en het laatste restje witte
wijn uit de fles. Deze korte reis is morgen alweer zonder noemenswaardige
problemen aan een einde gekomen. Er liggen twee flinke lijsten! De een met
boodschappen die ik in Nederland moet doen of etenswaren die ik van het huis
naar de camper moet brengen. En een een lijst met onmisbare attributen en
gereedschappen die we zeker niet mogen vergeten wanneer we aan onze lange
winterreis gaan beginnen. Morgen dus rustig naar huis en aan een korte week
met enkele klusjes aan de camper beginnen. Vrijdag gaan we hopelijk weer op
pad.
