Thailand: In een stervende stad

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), zaterdag 28 september 2019

Dit had niemand kunnen bedenken! Ik ben gewoon helemaal in de war. Ik heb geen idee welke dag het is, gelukkig weet ik nog wel waar ik ben. We moeten eerst op pad om zaken in te kopen die we bewust niet hebben meegebracht of die we niet meer mee konden nemen door het gewicht of afmeting.
De tosti’s van de 7-11 voor het ontbijt zijn nog steeds winnaars en zij stillen de eerste trek voordat ik naar de supermarkt ga om broodjes, vleeswaren en boter te kopen. Tijdens de korte wandeling zie ik al de eerste verschillen met twee jaar geleden maar ook veel dat onveranderd is gebleven. Pattaya 3rd road kan ik bij wijze van spreken geblinddoekt oversteken en ook op de Pattaya Tai is er niet van enige drukte te spreken. De grote touringcars die anderhalf jaar geleden als een optocht achter elkaar reden zijn helemaal uit het straatbeeld verdwenen. Met drie broodjes, een ons gekookte ham en een pakje van 200 gr roomboter ben ik ongeveer € 11,70 armer. Ik hou mezelf maar een beetje voor de gek dat de boter voldoende is voor de komende twee weken, maar dan toch. De toon van het verhoogde prijspijl in Thailand is gezet. Waar ik tijdens mijn vorige bezoek nog 36 baht voor een euro kreeg is dat nu 33 baht. Een verschil van 10% zonder dat de prijsverhogingen zijn doorberekend.
De broodjes smaken er niet minder om! Na het ontbijt gaan we op stap naar de Big C aan de Pattaya Klang, een een-stop winkeloplossing voor alles en nog wat. Ons doel is een koffiekan met een glazen binnenfles die de koffie lang warm houd. De assortiment is, zoals verwacht, niet erg groot maar daartegen bevalt de luxe koffiekan ons ook beter dan verwacht. Morgenochtend kunnen we dus zelf een lekker bakkie koffie zetten en behoord de “Nescafé oploskoffie” voorlopig weer tot de verleden tijd.

Nu we hier toch zijn en het al half twee is besluiten we in het enorme foodcourt van de Big-C een bordje rijst te eten. 40 baht (€ 1,25) is dan ook weer een prijsje waar je om moet lachen. We merken meteen de tegenstrijdigheden in de prijzen van voedsel. Gelukkig kunnen wij zonder moeite overschakelen naar een Thaise levenswijze en zo de dagelijkse kosten onder controle houden.
Na de terugkeer in het hotel ga ik meteen door want ik moet nog een paar dingen voor mezelf en Lyka inkopen. Ik wandel rustig door de smalle soi’s richting het strand. Een troosteloos beeld ontvouwt zich voor mijn ogen. Zoveel leegstand heb ik in twintig jaar nog nooit in Pattaya gezien. Een kwart van de gebouwen staat leeg, te huur of te koop. Voor de restaurants staat veelal wanhopig personeel te roepen naar potentiële klanten. Binnen zie ik niemand in het gedempte licht en dat schakelt gelijk een alarm in. Lage omzetten maken de voorraden twijfelachtig omdat er in Thailand maar weinig wordt weggegooid. Drie hoogseizoenen achter elkaar kunnen de ramp die zich hier afspeelt niet meer afwenden.
Op de 2nd road is het gewoon stil! Ik kijk op mijn horloge, het is toch echt zaterdagmiddag half vier. Waar is iedereen? In Zaltbommel is het op een zaterdagmiddag drukker dan hier. In het land van de glimlach is die glimlach nu nergens meer te bekennen. De trottoirs langs de eindeloze rijen massage salons zijn ook leeg. In koor klinkt een kilometer lang: ‘Massaaaage?’. Ook hier klinkt de wanhoop in de kakofonie van stemmen omdat deze mensen vaak de broodwinners zijn voor hun gezin of familie op het platteland.

Op weg naar Tuk-Com loop ik over een stuk trottoir dat ik nog nooit leeg heb gezien. Hier kopen de Thai op weg naar hun werk hun lunch of diner. Dit stukje trottoir was altijd een hindernisbaan, nu loopt er helemaal niemand. Ik ben tegelijkertijd bedroefd en verbaasd. Een simkaart voor 1-2-Call en een verlengsnoer met verdeeldoos, dat bij terugkeer in het hotel maar voor de helft blijkt te werken. Terugbrengen heeft geen zin want voor buitenlanders is hier sinds mensenheugenis het “garantie tot de deur” systeem in werking gesteld.

Ons avondeten schiet er bij in omdat we nog steeds doodop zijn. De vermoeidheid eist haar tol en Lyka gaat even liggen. Zelf vecht ik tegen de slaap, het blijkt een ongelijke strijd. Rond half elf schieten we hongerig wakker. We eindigen de dag zoals we die zijn begonnen, met eten uit de 7-11. Deze keer een magnetronmaaltijd, de bekende “Pad Krapow” die jullie nog wel vaker voorbij zullen zien komen. Met gevulde magen gaan we snel weer onder de wol in de hoop morgen geheel van de vermoeiende reis hersteld te zijn.

Thailand: Op de plaats van bestemming

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), vrijdag 27 september 2019

Gelukkig heb ik wat, zei het heel weinig, kunnen slapen tijdens de eerste etappe van onze reis naar Thailand. Heel vermoeid maar ook opgelucht stappen we de slurf uit en bevinden we ons weer op de vaste bodem.

Het is voor ons de eerste keer in Doha. Net voor de landing hebben we afscheid genomen van Ben, de fysiotherapeut. Ook Jos en zijn dochter uit Apeldoorn, die voor ons zaten, hebben we gedag gezegd in het vliegtuig. Frans zwaaide het afscheid terwijl hij druk bezig was met de groep voor Bali om te overleggen om hun volgende probleem van acht uur wachttijd te overbruggen. Ik hoop dat ik nog een berichtje krijg over hoe het hun uiteindelijk is vergaan. Hetzelfde geld overigens voor de Kras’sers naar Sri Lanka.

Na een uurtje ongeïnteresseerd dommelen bij de gate gaan we weer verder, met de bus naar het vliegtuig en naar de volgende etappe in de slechte plaatsen. Onze goede zitplaatsen die ik al lang van te voren had veilig gesteld zijn door de het omboeken van Qatar Airways verloren gegaan. Het voelt als een trap na voor de komende zeven uur aan boord van een kleiner en wellicht ook een wat ouder vliegtuig.

Zoals verwacht heeft onze extreme vermoeidheid bijgedragen aan een wat beter dan verwachtte nachtrust. We hebben wel onze ogen dichtgedaan maar gelijktijdig ook heel weinig geslapen met onze rug tegen de twee toiletten. Elke keer wanneer een van de twee toiletten werden doorgetrokken waren we van de klap van de vacuümklep weer wakker.
De lunch die voor ons ’s morgens vroeg werd geserveerd, runderkerrie op rijst, sloegen we maar over en gelukkig waren er nog enkele ontbijtjes over van midden in de nacht. Ook daar zet ik vraagtekens bij! Over de kwaliteit van het ontbijt wil ik het helemaal niet meer hebben.
En dan is daar eindelijk Bangkok. De chaos van de immigratiedienst is berucht en ook deze keer worden de Thai en buitenlanders nog steeds strak gescheiden. Discriminatie in het kwadraat maar ze komen er hier nog steeds mee weg. Zestig dagen worden gestempeld in onze paspoorten en we kunnen naar band 19 om onze drie koffers op te halen. Voor een moment gaan mijn gedachten naar de vlucht waar wij eigenlijk bij hadden moeten zitten. Hun bagage is namelijk niet meegegaan op hun aansluitingen. Zij zullen dus twee à drie dagen moeten wachten voordat ze hun bagage hebben. Sri Lanka zal hoogstwaarschijnlijk voldoende Nederlandse vloeken horen. Onze koffers zijn allemaal in goede toestand gearriveerd en alleen de douane kan nog roet in het eten gooien.
Een van de weinige zaken die tot nu toe zijn goed gegaan is onze taxi op de luchthaven van Bangkok. “Instyle Private Car Service” heeft het perfect geregeld. Voor een eerlijke prijs rijdt er een veilige auto met een beschaafde en beleefde chauffeur voor. Binnen twee minuten zoeven we over de “Motorway” richting Pattaya. Vechtend tegen de slaap en knikkebollend laat ik de de afgelopen twee dagen de revue nog maar eens passeren. Qatar Airways mag dan wel voor het vijfde jaar op rij tot beste Airline van de wereld zijn gekozen maar voor ons zullen ze dat toch nog wel moeten bewijzen. Zelfs de allerbeste kan wel eens falen, verantwoordelijkheid nemen voor dat falen is wat de goede tot de beste maakt!

Vermoeid maar voldaan zijn we eindelijk op de plaats van bestemming waar onze vaste kamer in het “Boxing Roo Hotel” al op ons wacht. Eerst naar boven met de bagage, dan naar beneden voor een paar biertjes, dan een snelle warme hap en dan naar bed. Morgen begint het tweede deel van ons avontuur.

Qatar: Een herkansing

In het vliegtuig, donderdag 26 september 2019

Niemand weet op deze regenachtige ochtend waar we precies aan toe zijn! Om vijf over zes, wanneer in aan de receptie van het NH Conference Centre Leeuwenhorst in Noordwijkerhout arriveer ben ik niet de eerste van de slachtoffers. Al mijn vragen worden door een andere gedupeerde passagier aan het management gesteld en binnen tien minuten ben ik terug op de kamer waar Lyka al onder de douche staat. Ik loop door de kamer en verzamel onze spullen zodat we niets kunnen vergeten.
Het aller vreemdst is dat een kleine groep, waaronder wij, gisterenavond laat, toen we lagen te slapen, door een of ander call-center zijn gebeld dat we een bevestiging hebben voor de vlucht van 16:15 van vandaag. De rest zwemt nog in het onbekende! 10:00 wordt genoemd maar ook andere vertrektijden passeren de revue.

Het ontbijtbuffet is van vliegtuigkwaliteit dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. De koffie is bitter en zoet, ook zonder de suiker. Om mij heen hoor ik onze medereizigers praten over het gebrek aan informatie. Het is een beetje als een zwangere vader die voor de de bevalling bij de kraamafdeling komt vragen of het een jongen of een meisje is. Zonder nieuwe berichten is er geen nieuws en de verantwoordelijke manager van het hotel, ondanks dat hij er helemaal niets aan kan doen, weet het goed te spelen.

Het laatste nieuws op deze vroege ochtend komt van het informatiebord in de lobby. Om acht uur krijgen we meer informatie over hoe we verder gaan vandaag. De onderste melding heb ik gisterenavond of vanochtend om zes uur niet gezien want dan waren we wel een uurtje langer op bed blijven liggen! De onwetendheid begint te vreten aan de groep van FOX-reizen die twee weken naar Sri Lanka gaat. Elke verloren dag is er een en dat heb je liever niet wanneer je maar twee weken op vakantie gaat. De klok loopt tergend langzaam vooruit en in de lobby verzameld zich nu de groep die, misschien tegen beter weten in, hoopt op goed nieuws.

Vanaf acht uur schuift de update het naar negen uur, dan volgt tien uur. Een eerste schimmige bus verschijnt onaangekondigd en in de stromende regen rollen de gefrustreerde passagiers figuurlijk over elkaar heen, het is dringen en persen, om als eerste in de bus te komen, niemand weet meer waar ze aan toe zijn. Niemand weet waarom en ook niemand kan verklaren waarom. Wachten op Schiphol staat gelijk aan wachten in Noordwijkerhout. Er is helemaal geen communicatie! Anarchie staat op het punt om uit te breken! Met Ben en Frans loop ik door alle mogelijkheden. Vooral de eerste aankondiging, of misschien wel gerucht, laat ons denken dat we worden opgesplitst om te worden vervoerd naar Düsseldorf, Brussel en Schiphol. Wat ons het meeste tegenvalt is dat we nog steeds niemand van de Qatar Airways, de vijf sterren luchtvaartmaatschappij, hebben gezien!
Steeds is de onschuldige manager van het congrescentrum de Sjaak en Qatar Airways blijft in geen velden of wegen te bekennen. Een waterkoeler en een vrijwillig door het congrescentrum ter beschikking gestelde koffie machine, waarvan de kosten volgens de manager waarschijnlijk ook niet door Qatar Airways worden vergoed, kan de teleurstelling van de overgrote meerderheid van de getroffen passagiers niet meer wegnemen. Mijn, ‘ik benijd je niet’, steekt hem een hart onder de riem, hij lacht zuur maar hij is tegelijkertijd blij dat tenminste iemand begrip voor de situatie heeft. Qatar Airways lijkt tot een -1 ster luchtvaartmaatschappij verworden.
Dan verschijnt er onaangekondigd een tweede bus maar die heeft te weinig bagage capaciteit voor de hoeveelheid gestrande passagiers die het moet vervoeren. Ik leef mee met de buschauffeur die zoveel koffers als mogelijk in de bagageruimte van zijn, niet op deze hoeveelheid bagage bekende, touringcar probeert te persen. Ook de bak achterop wordt gevuld. We staan in de “stralende” Hollandse regen en twijfel is alom vertegenwoordigt. De chauffeur is ondertussen nat tot op het bot en moet dan ook nog de tweede bus laden waarvan de vrouwelijke chauffeur haar ogen uitkijkt naar de chaos die zich voor haar ogen ontvouwd. Iedereen voelt medelijden voor elkaar maar iedereen wil ook zo snel als mogelijk deze werkelijke nachtmerrie verlaten!
Zodra de pneumatische deur met een tragisch gesis, met de laatste koffers gestald in het gangpad, sluit is iedereen aan boort van onze touringcar opgelucht. Lyka en Ben zitten in een andere touringcar! Ik zit tegenover, en naast, twee echtparen die al veel gereisd hebben. De meest exotische oosterse bestemmingen komen voorbij, we hebben veel dezelfde plaatsen afzonderlijk bezocht, dat neemt vooroordelen weg en schept een band. Reizen is het moderne latijn dat gelijkdenkenden met elkaar verbind. Ik moet eerlijk zijn, ik heb al aardig wat gevlogen en aardig wat meegemaakt maar dit avontuur slaat werkelijk alles!
Eenmaal op Schiphol zijn gelukkig, zoals verwacht, de incheckbalies een uur eerder geopend. De geannuleerde vlucht van gisteren heeft voorrang maar het voorkomt niet dat er ook passagiers voor de geplande vlucht van vandaag in de rij plaats nemen. De meest teleurstellende ervaring tot nu toe lijkt mij dat ik aan de incheckbalie wordt aangemerkt als een passagier van de nieuwe 16:15 vlucht en daardoor mag ik opnieuw achter in de rij aansluiten. Op dat moment breekt er iets in me! Dat gaat dus ever nooit never gebeuren! Tot nu toe ben ik rustig met stroom meegegaan, ik heb geprobeerd mijn steentje bij te dragen, maar ik laat me niet voor gek verslijten.
Wij worden opgemerkt en door een medewerker van Qatar Airways in niet te misverstaande taal gemaand om het incheck-gebied te verlaten. Demonstratief laat ik onze koffers achter als teken dat wij de wachtrij al een keer hebben afgelegd!
De tegenstrijdige bevelen, en/of verzoeken, van de diverse personeelsleden van Qatar Airways vliegen ons om de oren en stuiten mij nog het meest tegen de borst. Ik ben bijna zestig en heb voldoende “nautical Miles” in vliegtuigen afgelegd om te begrijpen welke ramp hier zich voor alle betrokkenen afspeelt. Personeel en passagiers!
Nadat de 15:00 passagiers zijn ingecheckt zijn wij eindelijk aan de beurt. Een keurig geklede dame die hoog in de pikorde lijkt is gearriveerd en stroomlijnt de rij gefrustreerde passagiers. Ik kan het niet laten om haar aan te spreken. Mijn gedachten en ideeën lijken gewaardeerd. We checken in en zien we onze drie koffers voor de tweede keer in evenveel dagen achter de vriendelijke dame van Qatar Airways op de lopende band verdwijnen.
Ben, Frans en mijzelf lijken nu vrienden voor het leven. We hebben met z’n drieën deze dagen doorstaan. Ik weet nog twee vouchers voor een lunchpakket los te peuteren omdat mijn lichaam na ruim zes uur zonder voedsel toch wel pijn begint te doen. Op weg naar de veiligheidscontrole wordt ik nog geroepen en aangesproken door de kapitein van onze geannuleerde vlucht, Hij neemt uitgebreid de tijd om mij uit te leggen over wat er mis was met het vliegtuig en dat hij helemaal niets begrijpt van de chaos en het omboeken van een kleine groep passagiers. Dat stel ik op erg prijs! Van -1 gaat Qatar weer naar +3 sterren! Barbara, en de kapitein hebben betrokkenheid getoond die wij de afgelopen twintig uur niet hebben gevoeld. In een zeer slechte stoel, maar ook opgelucht, vertrekken we bijna 25 uur later dan gepland van Schiphol! Boven de wolken schijnt de zon en lijken alle problemen op de grond achter gebleven.

Een biertje en eindelijk weer wat te eten, we zijn eindelijk op weg en we moeten het vizier weer omgooien naar wat ons de komende tijd te wachten staat. Het is moeilijk te geloven maar een simpel bakje rijst met lamsvlees draait mijn humeur met 180 graden om! Klaar, afscheid nemen van de afgelopen tegenslagen en snel verder naar de rest van onze reis!
Achterover ontspannend in mijn stoel denk ik na over mijn ervaringen van de afgelopen dagen en mijn belofte aan Barbara. Een rood wijntje binnen handbereik en dichtvallende ogen. De volgen halte is Doha.

Thailand: Op de vlucht

Noordwijkerhout (NH Hotel (1317), woensdag 25 september 2019

Eindelijk! Eindelijk zijn we weer onderweg! En wat denken jullie? Krijg ik afgelopen vrijdag nog even een aangetekende brief van burgermeester Peter Rehwinkel met antwoorden op mijn brieven van vijf maanden en drie maanden geleden. En, of ik dan ook nog even binnen twee weken wil reageren met een stevig intimiderend dreigement om vooral niet te laat te zijn met mijn reactie!
Vanzelfsprekend heb ik al binnen vijf dagen gereageerd en ik zal in januari wel weer wat van ze horen. Mijn sores laat ik in Zaltbommel omdat ik natuurlijk niet alle documenten tot mijn beschikking heb. Ik kan er ook niets aan doen, ik ben tien maanden in Zaltbommel geweest, niets gehoord en het hele ambtelijke apparaat is op vakantie geweest, ik wil er absoluut niet voor thuisblijven.

Inpakken voor een langere periode op reis is en blijft een stressvolle bezigheid. Bij Qatar Airways krijg je 30 Kg per persoon inclusief je cabine bagage. Al weken liggen er stapels zaken klaar in elke hoek van de tussenkamer die in den verre moeilijk te verkrijgen zijn, of heel erg duur zijn, of een cadeau voor vrienden en familie zijn. Voor een moment denk ik aan mijn goede vriend Jan Verduin die niet meer onder ons is. Ik zal mijn drinkmaat erg missen in Thailand, zeker in het begin wanneer ik mijn nieuwe plekje moet gaan zoeken!
De drie koffers zitten eindelijk vol en de gewichten kloppen. We rollen ze een voor een in het vershoudfolie en maken de klus af met een rolplakband van de Action. Vijfenveertig euro bespaard op het inpakken op onze nationale luchthaven. De plaats waar diefstal is gelegaliseerd! De eerste hindernis is genomen en nu begint het onaangename wachten. Gelukkig worden we door een goede vriend naar Schiphol gebracht, hij heeft taxi ervaring dus de chauffeur zit wel goed. Precies op tijd komt hij voorrijden en nemen we afscheid van de buren. Moeilijk, het blijft moeilijk, afscheid nemen is voor mij altijd erg moeilijk.
Op Schiphol is het minder druk dan we hebben verwacht en binnen een uur zijn we de incheckbalie, de veiligheidscontrole en de immigratie gepasseerd. Ik heb het wel eens anders meegemaakt op Schiphol! De klok in mijn hoofd loopt langzaam terug en ik kan het maar moeilijk geloven dat het alweer vier jaar geleden is dat we voor de laatste keer van Schiphol zijn vertrokken. Tijd lijkt als elastiek en de theorieën Albert Einstein begrijp ik nog steeds niet!
Mijn lichaam en geest zitten nog steeds vol met onzekerheden. Bij de veiligheidscontrole gaat de bak met mijn rugzak richting de rode glijbaan, een jonge beambte vraagt mij om de rugzak te openen. Hij wijst naar de mogelijke plaats en gaat op zoek naar het verdachte object. Ik mag de rugzak niet meer aanraken en wordt verzocht om een stap achteruit te doen. Zeer verbaasd aanschouw ik hoe mijn doosje visitekaartjes wordt getest op de aanwezigheid van drugs. Jullie kunnen denken wat jullie willen maar een drugstest tijdens “het vertrek” uit Nederland bevestigd mijn vermoeden dat Nederland nu echt een narcostaat is geworden!
We worden door de catering van Schiphol beroofd van € 12,95 voor twee sneetjes brood met ei en spek, en twee koffie. De niet zo jonge allochtone man achter de counter staart me schaapachtig aan wanneer ik mijn armen in de lucht steek zodra ik de prijs hoor. Mijn opmerking: ‘wanneer ik wordt beroofd steek ik altijd mijn handen omhoog!’, hou ik maar voor mezelf. Ik ben bang dat hij het toch niet begrijpt. Gniffelend laat ik hem beledigd en verbaasd achter. Door mijn hoofd spelen de problemen uit het verleden die ik juist probeer achter te laten. Maar niet voor lang, ik weet dat met elke seconde die nu wegtikt wij dichterbij onze verlossing komen.

Aan de gate rommelt het wanneer we het tijdstip passeren dat we aan boord van de Boeing 777-300ER van Qatar Airways zouden moeten gaan. Er hangt een onheil in de lucht! Mannen in overalls lopen in een snelle pas de trap van de slurf op en neer en de raampjes aan elke zijde van de cockpit zijn open. Er wordt daar gezweet!
Niet veel later verschijnt de kapitein van onze vlucht persoonlijk aan de gate en stapt op een verhoging achter de counter. De boodschap die door de krakkemikkige geluidsinstallatie naar ons komt is niet aangenaam. Om te beginnen is er technische probleem met een backup-systeem voor de elektriciteit aan boort van het vliegtuig dat maar niet wil verdwijnen. Ze zijn aan het testen en hopen voor vijf uur meer te kunnen vertellen over het verloop van deze vlucht. Ook is er voor de zekerheid al een reserveonderdeel onderweg vanuit Qatar aan boord van een vrachtvliegtuig, dat om zes uur op Schiphol zal landen, om het defecte onderdeel te kunnen vervangen mocht het probleem niet worden opgelost. Driehonderd slaken van opluchting klinken door de vertrekpier F.
Hollandse gevulde koeken en stroopwafels moeten de stress en de pijn van de slachtoffers van de vertraging doen vergeten. Om de droge koeken weg te spoelen zijn we aangewezen op de verkoopautomaten van de Schiphol NV waar we voor € 2,75 een flesje plat water kunnen kopen.
Met elke minuut die verstrijkt bekruipt mij het onaangename gevoel dat dit vandaag voor ons niet goed gaat aflopen. De kapitein verschijnt opnieuw en verteld oprecht en eerlijk hoe de zaken ervoor staan. Steeds meer passagiers beginnen zich te roeren en de meest wilde en apocalyptische gedachten worden geventileerd.

Rond zes uur gaat de kogel eindelijk door de kerk, er wordt officieel bekend gemaakt dat we vanavond niet meer vertrekken. Ongeloof overmand de meeste wachtende passagiers. De aanwezige werknemers van Qatar Airways weten zich geen raad met wat er nu gebeurd en de kudde passagiers staat op het punt om op hol te slaan. Om zichzelf te beschermen vertellen de werknemers van Qatar Airways ieder hun eigen ideeën over wat er nu verder gaat gebeuren, vooral om de groep passagiers in toom te houden. Hun ogen draaien wild in de kassen en ik herken paniek achter in hun ogen wanneer ik het zie. Ik kijk het allemaal met lede ogen aan. Ik heb al eerder met dit hamertje gebeiteld. Rustig aan doen en “go with the flow”.

Een medewerker gaat voorop als een Chinese reisgids zonder vlaggetje en de onzekere kudde volgt hem als de rattenvanger van Hamelen. Gelukkig is er geen achtergrondmuziek op onze nationale luchthaven want dan was het allemaal nog veel dramatischer geweest. Band 22, “buiten dienst”, spuugt onze ingecheckte koffers uit. Onzekerheid is troef en een zekere treurnis glijdt als een onzichtbare deken over de groep teleurgestelde passagiers. Op dit moment weet niemand meer wat er precies aan de hand is en wat de volgende stap zal zijn in deze ondertussen enorme teleurstelling. De magere tengere jongeman met het rodekool rode colbert gaat opnieuw voorop en de gelukkige groep passagiers die hun bagage alweer terug hebben volgt hem. We kijken jaloers over onze schouders met nog steeds een oog op de langzaam bewegen band van de bagagemolen.
Wachten naast de bagage carrousel is geen optie! We zijn achtergelaten en zien geen enkele medewerker van de luchtvaartmaatschappij meer om ons te informeren. Een bombastische Arabische jongeman komt nog even langs maar die lost onze problemen niet op. Hij lijkt juist te vluchten voor onze problemen. Met onze koffers op een trolley gaan we door de douane naar de aankomsthal en hopen we daar iemand van Qatar Airways aan te treffen. Helaas, we zijn verlaten en aangewezen op onszelf en op een vorm van moderne overlevingsdrang.
Na een tiental minuten kiezen we als groep, die nog steeds groter wordt, om toch maar eens buiten te gaan kijken. Bij de Hotel/Shuttlebus terminal zien we in de verte een drietal dubbeldekker bussen klaarstaan die ons naar een hotel gaan brengen. Het blijkt uiteindelijk het “NH Conference Centre Leeuwenhorst” in Noordwijkerhout.
Op dit moment splitst de groep zich in twee, een groep teleurgestelden en een groep overlevers. De laatste heeft de hoop op een goede afloop nog niet opgegeven en probeert er het beste van te maken. De andere groep vakantiegangers is zeer teleurgesteld en om eerlijk te zijn kan ik met ze meevoelen. Eenmaal in de bus slaat de stemming gelukkig weer om van teleurstelling in opluchting! Aan de rechterkant zien we in de regen onze vleugellamme kist staan. Technische problemen! Daar wil je toch niet mee de lucht in? Zware regeldruppels slaan tegen de voorruit en in ieders hoofd draait een rampenfilm wat ons mogelijk te wachten stond.

De kamers worden zonder een enkele probleem uitgegeven, ieder heeft nu de tegenslag geaccepteerd en vraagt zich af wat de volgende stap is. In een van de vele eetzalen die het conferentiecentrum rijk is wordt een diner voor de ongelukkige passagiers geserveerd.

Eerst de bagage naar de kamer en dan eten. Mijn lichaam schreeuwt om calorieën en informatie.

Het geïmproviseerde diner lijkt door middelmatige studenten van de koksschool bereid. Het voldoet aan de benodigde eisen, het lijkt redelijke gezond en is niet te zoet, niet te zout en niet te vet! De visuele uitstraling is het belangrijkste. Geen nieuws en geen mensen van Qatar Airways, dat laatste valt me nog het meeste tegen van een “Five Star Airline”.
Het laatste nieuws bereikt ons van mond tot mond, morgen worden we tussen half zes en zes uur opgehaald. Met die mededeling zoeken we ons bed op. We zijn doodop en hopen op een spoedig vertrek. De kamer is prima maar toch, de onzekerheid knaagt, in mij dan, Lyka heeft er geen enkele probleem mee vertrouwd op een goede afloop. AFC Ajax scoort 2-0 in het begin van de tweede helft en dat is het moment dat ik stop met vechten tegen de slaap. Het licht gaat uit, de wekker op de iPhone wordt gecontroleerd en geforceerd probeer ik in slaap te komen. Het was een bewogen begin van onze reis.