Onze eerste nacht in de camper was een erg onrustige. Het was te warm, te klam, te zweterig en opstijgende en landende vliegtuigen hielden me uit mijn slaap. Ook de onrustige vrouw naast me hielp niet! Zij lag onder vuur van een eenzame verdwaalde mug. Na enkele korte uurtjes sta ik om half zeven op. De zon prikt voorzichtig door de kieren van de gordijnen. Een bakkie koffie en een eerste inspectie rondom de camper. De koelkast brand nog maar de èchte vraag is: koelt hij wel? Mijn vingers hebben de neiging om aan het koelelement te blijven plakken zoals mijn natte tong dat vroeger tijdens de winter aan de smeedijzeren hekken in de Nonnenstraat deed. Er glijd een kleine last van mijn steeds smaller wordende schouders maar de twijfel blijft.
Om acht uur roep ik Lyka ook om op te staan en met de geur van bakkende croissants is ze zo beneden. Koffie, een warme croissant met roomboter en roereieren met spek. Een vijf sterren ontbijt in een twee sterren kamer. Ondertussen zijn alle gordijnen open en gaat ook een van de zijramen omhoog. Met elke minuut die verstrijkt wordt de zon sterker en de buitentemperatuur loopt snel op. In de camper is het gemiddeld 5 tot 10 graden warmer dan buiten! De open ramen laten de koelte zolang als mogelijk binnen.
Na een half uurtje rijden over slingerende slechte wegen vinden we het alweer voldoende en stoppen we voor de eerste keer op een klein pleintje in Voeren tegenover een kerkje. Een lekker bakkie hete thee in een poging om de vermoeidheid van een slechte nacht van me af te schudden. Enige keren kijk ik naar een bordje op de gevel naast ons, “Kasteelzicht”, en haal mijn schouders op. Kasteelzicht? Ik kijk nog eens over mijn schouder en zie niets meer een kleine oude kerk en een glooiend groen landschap waar boeren druk zijn de hooi van het land te halen.
Wanneer ik een plastic tasje huisvuil in een vuilnisbak langs de parkeerplaats ga gooien zie ik vanachter het oude pittoreske kerkje het kasteel tevoorschijn komen. Ik moet er zelf om lachen. Dat kleine kerkje hield al die tijd het kasteel voor ons verborgen.
Vanzelfsprekend nodigt dat kasteel uit voor een eerste korte wandeling. De voorbereidingen voor de wandeling duren langer dan de wandeling zelf! Ik moet eerst de gratis kaart van “Open Street Maps”, OSM nog op de kleine Garmin plaatsen. Dat duurt bijna twintig minuten! Maar zodra het klaar is is de hete thee ook in mijn keelgat verdwenen en gaan Lyka en ik op flip-flops op pad. Op de flip-flops, want ik heb geen zin om voor dat korte stukje mijn wandelschoenen tevoorschijn te halen.
Het is maar een heel kleine ronde maar we worden er ook meteen aan herinnerd hoe vreemd het hier in België kan zijn. We gaan van een smalle weg naar een fietspad waar twee enorme betonnen, rood/wit geverfde, tonnen de weg versperren voor alles met meer dan twee wielen. Ik vind het een beetje overkill maar ik heb ook het idee dat die twee betonnen ringen nu eenmaal over zijn gebleven van een of andere riolering klus in de gemeente.
Een stukje verder staat een uitnodigend bord met daarop een tekst over lokale bieren, kazen en stropen. Ik neem aan dat het vruchtenstropen zijn, appelstroop en perenstroop? Schoorvoetend lopen we richting de gebouwen van het kasteel. De gebouwen waarin de stroperij gevestigd is lijken de oude paardenstallen van het kasteel te zijn. Met elke stap die ik neem wordt het vreemde gevoel in me sterker. Het is alsof we in een griezelfilm terecht zijn gekomen. Er is geen enkel teken van leven! Er beweegt helemaal niets op het boerenerf en tussen de stallen.
“You can check in any time, but you can never leave!” van Hotel California klinkt zachtjes in mijn hoofd en dat maakt het nog griezeliger.
Voordat ik wat kan zeggen fluistert Lyka: ‘Hond, een grote hond!’
Mijn ogen speuren de omgeving af en ik zie niets. Het bord aan het begin van het erf kan nog zo uitnodigend zijn maar het woord “Hond” is voor mij voldoende om terug te gaan naar veiligere gronden. Dan zie ik hem beschut tussen de grassprieten naar ons kijken. Hij bestudeert ons zoals ik hem bestudeer. Dit is geen moment om risico’s te nemen! Ik grijp langzaam Lyka’s hand en zonder de grote hond uit het oog te verliezen schuifelen we achteruit het erf af. Eenmaal weer op de weg kunnen we er wel om lachen. Niet dat we bang waren, nee, we voelden ons een beetje ongemakkelijk.
Een blik op de GPS verteld me dat we niet ver van het drielandenpunt af zijn. “Het Drielandenpunt”, een populaire bestemming voor schoolreisjes in een ver belegen verleden. Ik ben er persoonlijk nog nooit geweest en nu we zo dichtbij zijn wil ik het ook niet overslaan! Noem het maar de hang naar nostalgie.
Na wat gegeten te hebben op de parkeerplaats net voor de attractie slenter ik alleen, Lyka blijft achter in de camper om wat schoon te maken, naar de steen die het punt zou moeten markeren waar de grenzen van de drie landen bijeenkomen. België, Duitsland en Nederland hebben we op de lagere school geleerd. Het verbaast me dat er vroeger ook een vierde land aan dit punt grensde. Een vierde land? Ik ben de naam al snel weer kwijt maar ook dat moet ik maar eens gaan opzoeken!
Een geografisch punt op een berg is verheven tot bezienswaardigheid. M.a.w., denk de hele kermis die er omheen gebouwd is weg en wat er overblijft is een steen in een bos op de top van een heuvel. Plichtsgetrouw heb ik het gezien maar ik kan niemand aanraden om er heen te gaan. Alhoewel? Het is een mooie klim, van beide kanten, voor mijn wielren vrienden!
Nu gaan we beginnen aan de eerste etappe van onze geplande reis. Tour 01 van België en Luxemburg! GPS-punt “001 Raeren” is geprogrammeerd en een kwartiertje later staan we op een parkeerplaats naast het wereldberoemde “Töpfereimuseum Raeren”, althans volgens het WOMO-boekje. Hier lopen nog minder toeristen dan bij de geografische zuidpool in de winter. Het is vreemd, het is vandaag dinsdag in het hoogseizoen en overal waar we komen in België lijkt het een zondagmiddag. Er is geen levende ziel op straat te bekennen.
Mijn verkenning van het “Töpfereimuseum Raeren” verloopt haast hetzelfde als ons bezoek aan de stroperij. Geen mens te bekennen en deze keer besteed ik niet al teveel tijd aan het zoeken of er misschien een gevaarlijke wachthond op het erf op me ligt te wachten.
Een kwartier later rijden we weer! Punt 002, een kale ongezellige parkeerplaats bij het centrum van Eupen rijden we voorbij en zo belandden we op punt 003, de parkeerplaats van “Lac de la Gileppe”. Niet de meest visueel spectaculaire plaats om de avond door te brengen maar er zijn camperplaatsen en de elektriciteit is gratis. Het is voor ons de eerste keer dat we op een plaats overnachten die op de NKC lijst van camperplaatsen staat!
Alles gaat in de stand rust en we genieten van de rust en vechten tegen de warmte. Het lijkt vandaag nog warmer dan gisteren. En dat ondanks de wind die tussen de bomen over de parkeerplaats waait. Voor het eerst sinds lange tijd heb geen zin om de omgeving te ontdekken. Gewoon stil staan, een frisse zucht wind en wat lezen.
Het duurt niet al te land en de laatste plaats wordt ingenomen door een hele mooie nog niet zo oude camper. Ik ben niet jaloers maar wanneer ze buiten een ijsje zitten te eten denk ik ook een moment aan een koelkast die goed werkt. Tja, voor die prijs van een nieuwe camper kun je ook wat verwachten! Een koel biertje smaakt iets minder dan een koud biertje, maar het is altijd beter dan niets!
Ik begin in alle rust aan het eten en na een half uur staat de kip in Thaise zwarte pepersaus op tafel. Het smaakt meer dan uitstekend. Het reizen met een camper versterkt alle smaken en ervaringen. Alles wordt een overtreffende stap intenser. Na een rustige ontspannende avond zoeken we ons bed op. Ik voel me beter dan gisteren, meer op mijn gemak en denk niet aan de bang makende verhalen van de man in de nieuwe camper. Gasaanvallen en gewapende overvallen in de camper van horen zeggen. Wat moet je er mee? Thuis blijven?
