België: Het doolhof van Luik (Liège)

Esneux (langs de rivier)

Ondanks de muziek van de feestvierende menigte slapen we al snel. Ik voel me nog steeds een beetje ongemakkelijk omdat we zo midden in het kleine stadje staan. Het antwoord van de agent is Spa dat we gewoon in de camper mogen slapen geeft me toch ook weer enige rust.
Ik heb in ieder geval als een blok geslapen totdat ik om tien over zeven activiteit rond de camper hoor. Het is de schoonmaak dienst die na de nationale feestdagen aan het opruimen is. De gordijnen gaan open aan de uitzichtzijde en de koffie gaat op het gas. De koelkast is nog steeds niet echt koud dus zet ik de knop nu in de hoogste stand met de intentie om die zo tot zes uur vanavond te laten. Ik ben nog steeds aan het uitzoeken op welke stand ik de koelkast moet zetten om hem optimaal te laten koelen.
We gaan weer richting het noorden. Richting Luik, “Liège”, waar ik al vroege herinneringen aan heb als verkeersdeelnemer. Vijf en dertig jaar geleden reed ik hier al op mooie zondagen op de motor op weg naar Spa. De tijd vliegt! Liège is in mijn herinneringen een vuile grijze verpauperde stad die niet echt aantrekkelijk is om te bezoeken. Maar ja, het WOMO boekje leid ons deze kant op dus volgen we gemakshalve de route.
Luik ziet er vandaag de dag vanachter de autoruiten beter uit dan ik me kan herinneren. Het is er nog steeds druk en de bevolking gemêleerd. Helaas is de eerste parkeerplaats bij een park in de stad helemaal vol. Terwijl Lyka zoekt naar Pokemon’s stel ik de GPS in op het volgende  punt. Dat punt is tevens het eindpunt van route 01 en het beginpunt van route 02.
De aanwijzingen van de moderne elektronica brengen me dwars door de stad en de winkelstraten. En dan gaat het fout! Er zijn werkzaamheden midden in de stad met omleidingen en meer van die probleem verkeersborden die allemaal in het Frans zijn aangegeven. Plotseling sta ik voor een verkeerslicht zonder kleuren maar met een blokje, een driehoek en een rondje. Een busbaan! Dat is me snel duidelijk wanneer er een toeterende bus achter me verschijnt. Rijden dan maar. In de lichte paniek neem ik een verkeerde afslag en kom ik in een eenrichtingsstraat terecht die erg stijl naar beneden loopt. De Garmin rekent onafgebroken de nieuwe routes uit en de dame in de GPS blijft maar schreeuwen: ‘Keer om! Keer om!’
Er is sprake van een lichte paniek en een flinke opluchting wanneer ik een klein plekje op een parkeerplaats vindt onderaan de steile weg. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en probeer de drang in mijn darmen te verdringen. Ook dat nog! En dat met geen enkel toilet in de buurt. Mijn hersenen werken op topsnelheid en Lyka is nog steeds druk met Pokemon. Nadat ik de parkeerplaats heb bestudeert is er maar een oplossing voorhanden. We moeten weer terug die smalle eenrichtingsstraat door om een aansluitende weg te vinden. Alle wegen naar de parkeerplaats zijn afgesloten!
Ik haal diep adem en zonder een woord tegen Lyka te zeggen rijden we langzaam dezelfde weg terug zoals we zijn gekomen. Gelukkig zijn er geen tegenliggers en aan het einde van de korte steile helling meteen rechtsaf! Of dat een goede beslissing was betwijfel ik al snel. Deze straat word steiler en steiler. Ik ga steeds verder voorover zitten om de hellingshoek te compenseren en de camper met mijn geest vooruit te duwen. In de eerste versnelling kruipt de oude dame langzaam naar boven terwijl toeterende auto’s ons inhalen. Tijdens de klim komt mijn vertrouwen in de oude diesel weer terug. Ze houd zich goed en we hoeven ons geen zorgen te maken voor de komende winter wanneer we een zuidelijke bestemming hopen te bezoeken.
Op te top van de heuvel parkeer ik voor een paar seconden langs de weg en programmeer de volgende twee bestemmingen in de GPS. Ik wil snel weg uit deze stad! Ik wil nooit meer in een stad komen! Ik heb genoeg van die drukte! We gaan weer richting het zuiden! We komen op de weg naar Tilff terecht en zodra zich een parkeerplaats aankondigt zoek ik het toilet in de camper op. Normaal gebruiken we die nooit voor een grote boodschap. Maar nood breekt wet en gezien de druk in mijn darmen was het zeker een heel goed idee om te stoppen voor een sanitaire verlichting. Pffff, wat ben ik blij dat ik daar vanaf ben! Tegelijkertijd zie ik er tegenop om morgenavond op de camping de toiletcassette te legen en schoon te maken.

In Tilff nemen we een echte pauze. Onze waardevolle spullen verdwijnen onder de bank in de kluis en wij gaan op stap in het stadje, en op jacht naar Pokemon. Tilff is een vriendelijke kleine stad met een pleintje voor de kerk en een oud kasteel. De adellijke heren uit het verleden hadden zo het beste van beiden! Dicht bij de stad Luik èn een landelijk gelegen kasteel.
Na een korte wandeling en een eerste geldopname in het buitenland met de PIN-pas gaan we weer verder. Echte trek hebben we geen van beiden dus schuiven we de lunch maar voor ons uit. Nog geen zeven kilometer verder stoppen we op de volgende parkeerplaats. Een hele mooie parkeerplaats in “Esneux”. Er staan al drie Belgische campers opgesteld in een kring met de open zijde aan de rivier. Dit is toch campergedrag dat vraagt om gecorrigeerd te worden? Sommige eigenaren van een camper denken dat ze de hele wereld bezitten en kunnen doen wat ze willen! En zo ook hier lijden de goede onder kwade.
Terwijl wij een broodje met overheerlijke ham eten wordt er op de weg die naar de parkeerplaats loopt een markt opgebouwd. Voor de zekerheid loop ik even naar de Belgische campers om te vragen wat we vanavond en vannacht kunnen verwachten. Ze blijken hier vaker te komen maar hebben tevens de voorkeur voor een andere slaapplaats. Overnachten wordt hier gedoogt maar de herrie van de avondmarkt op vrijdag vinden ze maar niets.

Nog voordat de markt is opgebouwd staan we alleen aan de rivier de L’Ourte. Het is een mooi plaatsje maar we staan wel ver weg van de straatverlichting. Terwijl Lyka in de alkoof een boek ligt te lezen verplaats ik de camper voorzichtig dichter naar het dorp toe. We staan nu haast onder een straatverlichting naast het gazon van het kleine park.
Lyka is in haar nopjes met de met avondmarkt die de geluiden, smaken en geuren heeft van een Arabische soek. België heeft zelf geen koloniën gehad in de Arabisch sprekende wereld maar de gemeenschappelijke franse taal trok veel immigranten uit de voormalige Franse koloniën in Afrika. Rond Liège woont en leeft er dan ook een zeer kleurrijke samenleving.
En dan is het weer tijd voor een koud biertje èn slaat ook het noodlot toe. Het bier heeft niet de verwachtte temperatuur. Het bier is lauw en de koelkast ruikt. Hij stinkt nog niet maar de geur van de dood wacht haar kans af. Ik controleer voor de zoveelste keer de brander, de gasfles, het koelelement en de inhoud van het kleine vriesvakje. De blauwe plastic koelelementen zijn nog niet bevroren en dat was enkele weken geleden toch wel anders. Het ligt echt niet aan de buitentemperatuur maar aan de koelkast die niet meer wil werken op gas.
Ik leeg de koelkast en controleer de staat waarin de etenswaren verkeren. Sommige etenswaren, zoals de gele broccoli, gaan de vuilnisbak in en andere gaan terug in de lauwe koelkast. Op dit moment, in een vlaag van een opkomende depressie, besluit ik om morgen weer terug naar huis te gaan. Het doet me oprecht pijn want we houden beiden van het reizen met de camper. Het reizen zonder koelkast is haast onmogelijk. Ik kan nog een ding proberen en wanneer dat niet lukt dan moet er toch echt een nieuwe koelkast in!

We eten de lamsbiefstukjes met ratatouille en verse Belgische frieten! Dat is dan gelijk weer het voordeel van de markt voor de deur van de camper. Ik heb mijn besluit met Lyka onder het eten besproken en ze was het direct met mij eens. Morgen gaan we naar huis en rijden op de terugweg langs “De Wit in Schijndel”. Een laatste ultieme poging en anders zal ik een andere koelkast moeten plaatsen.
Met een vreemd gevoel in mijn buik kruipen we niet al te laat onder de dekens. Buiten roezemoest de markt nog die tevens een avond uit blijkt voor de lokale bevolking. Er zijn enkele kleine terrassen waar Jupiler uit blik wordt verkocht. Onze reis zit er weer voortijdig op! Het is jammer maar het is niet anders. We gaan niet eerder op pad voordat het probleem met de koelkast, en enkele andere kleine problemen, opgelost zijn.

België: De nationale feestdag

Remouchamps (in de stad langs de rivier)

Het was een hele vreemde start van de dag vandaag! Pas om negen uur verliet ik mijn bed met het gebulder van zware kanonnen in mijn hoofd. De vier Duvels die ik tijdens het gezellige gesprek op het terras had gedronken waren er dus enkele teveel. De kater verdringt mijn eetlust maar mijn verstand blijft er op aandringen om toch wat te eten. We hebben niet veel meer op voorraad dus moeten we boodschappen doen. Dat inkopen moet ook nog gebeuren voor twaalf uur bij een Carrefour omdat alle andere supermarkten dicht zijn.
Niet ver van de camping kunnen we voldoende inkopen doen om de dag gezond door te komen. Een courgette voor bij de avondmaaltijd van gestoofd varkensvlees met rijst, een baguette, een pakje ham en een blikje ravioli! Ravioli, echt kampeervoedsel. Na een kwartiertje zien we een rustig plaatsje waar we eindelijk kunnen ontbijten. Het brood met ham smaakt ons uitstekend en het eenvoudige ontbijt is maar weer eens het bewijs dat een ontbijt helemaal niet uitgebreid hoeft te zijn.
Om ons heen voelt het aan als een volgende zondag, haast elke dag in België voelt als een zondag. De oude dame rolt voorzichtig en niet al te snel door het mooie Ardense landschap. We moeten ongezien in de Waalse kant van België terecht zijn gekomen omdat de automobilisten hier gek zijn op hun claxon. Het zijn geen Indiase taferelen maar een bestuurder die niet blij is met onze snelheid laat zich al snel horen wanneer hij ons passeert. En ook bij de verkeersdrempels, ik heb die dingen niet bedacht, gaat het ze al snel veel te langzaam.

De eerste punten van onze lijst zijn mooie plaatsen om te overnachten maar we vinden samen dat om een uur ’s middags al te stoppen wel wat vroeg. Dus rijden we van GPS-punt naar GPS-punt en die blijken haast allemaal overnachtingsplaatsen te zijn. Er is hier in de buurt, m.u.v. de bossen en heuvels, niet zoveel te zien. Naast het oude station van St Vith drinken we koffie en rusten even wat uit. Mijn hoofdpijn is bijna verdwenen maar ik voel me nog niet helemaal goed.
Ook lijkt het er op dat de koelkast weer kuren gaat vertonen. Ik begin het een beetje zat te worden. Wat moeten we doen? Een gebruikte kopen en inbouwen? Òf toch maar een nieuwe voor € 300,- meer, dat weten we zeker dat we er voorlopig tegenaan kunnen. Ik moet daar maar eens diep over gaan nadenken want wanneer een buurman een ijsje zit te eten naast de camper en ik kan ons bier niet eens koud krijgen dan krijg je er flink de pee in.
De eerste attractie van wereldformaat, volgens Belgische begrippen, zijn de watervallen van Coo. En hier kun je merken dat het hoogseizoen aan de gang is plus dat het de nationale feestdag is. We zien in tien minuten meer mensen dan in de afgelopen vier dagen bij elkaar. Het “Plopsa Park” naast de watervallen ziet zwart van de mensen. Een parkeerplaats voor de camper is niet te vinden dus zit er gelukkig niets anders op door te rijden.
En weer rijgen zich de mooie overnachtingsplaatsen aan elkaar. Spa zou de eerste grote plaats van kaliber voor ons moeten zijn maar daar hebben ze dus wel het een en ander georganiseerd voor deze nationale feestdag. Auto na auto staat kop aan staart tot ver buiten de stadsgrenzen geparkeerd. De halve binnenstad is afgezet en overal lopen groene baretten met machinegeweren. De wereld lijkt gek geworden! Met moeite, en hulp van een vriendelijke agent met een grote hangsnor en een nog grotere bierbuik, kunnen we weer het gedrang verlaten.
De uitzichten en vergezichten van de Ardennen zijn mooi, daar is geen twijfel mogelijk. Je hoeft echt niet ver van huis te gaan om wat moois te zien. We lunchen met een uitzicht, het dal en de omringende naaldwouden zijn een postkaart plaatje. Helaas vergeet ik een foto te maken omdat ik teveel met die kolere koelkast bezig ben. Het kan toch niet zo worden dat we straks weer voortijdig naar huis moeten!
Onze eindbestemming voor vandaag is Remouchamps waar vandaag ook wat te doen is. We vinden al snel een mooie parkeerplaats en installeren ons om de nacht op deze parkeerplaats door te brengen. Even liggen om de laatste restjes van de kater weg slapen. Zodra ik weer wakker ben ga ik een eindje wandelen om de buurt te verkennen. Bij het zien van een disco, inclusief lichtshow, en een pallet vol met houtskool begrijp ik al snel wat hier vanavond gaat gebeuren. Voordat het vuurwerk begint zal er een gezellig samen zijn met BBQ, disco en veel bier staan te gebeuren.

Dat is voor mij het signaal om snel te verkassen. Aan de andere kant van de rivier heb ik enkele geschikte en lege parkeerplaatsen aan de rivier gezien. Daar moeten we dus naar toe! Lyka is nog steeds verward en verbaasd wanneer we ruim driehonderd meter verder weer tot stilstand komen. Het lijkt niet veel maar het zal voor ons een groot verschil maken.
Ook sluipt bij mij de twijfel binnen of we hier wel kunnen/mogen overnachten. Alle verhalen over boetes voor het slapen in de camper in België bundelen zich en vormen een groot angstaanjagend boos spook in mijn hoofd inclusief blauwe pet en bonnenboekje. Ik probeer het met wat te lezen van me af te zetten en samen met de laatste restjes kater verdwijnt het spook weer uit mijn hoofd.

De niet goed werkende koelkast maakt dat we moeilijk kunnen inkopen. Ook heb ik weinig zin om te koken vanavond. Een pizzeria op een steenworp afstand van de camper brengt de oplossing! Ook Lyka is wel voor een pizza te porren! Helaas is het een grote teleurstelling wanneer de deksel van de grote doos open gaat. Deze € 10,50 lijkt niet zo goed besteed.
Wat nog erger is is dat de smaak van het brooddeeg met de dunne kaas, ham en salami ook achterblijft. Lyka houd het na een punt al gezien terwijl ik tegen mijn eigen gedachten in drie punten, een halve pizza, naar binnen werk. Ik moet nu eenmaal eten en soms moet je niet teveel nadenken bij wat je naar binnen propt.
Om kwart voor elf nemen we een plekje in op het bankje naast de camper aan de rivier om het vuurwerk goed te kunnen zien. Na het aftellen van de deejay begint rond elf uur het licht spektakel aan de donkere hemel. Vuurwerk is altijd mooi, vuurwerk brengt de fascinatie voor het vuur van de oermens in je boven. Vijftien minuten laten zwijgen de vuurpijlen en nemen de disco dreunen het weer van het knallen over. Wij zoeken ons bed op. Dwangmatig kijk ik nog naar de koelkast, de vlam brand maar hij is niet echt koud. Hier moet ik ècht wat aan doen voordat het een obsessie word.

België: De geur van aanmaakblokjes

Stavelot (Camping de L'eau Rouge)

Wanneer ik om half acht de gordijnen opentrek blijken “den ‘Ollanders” uit Eindhoven al vertrokken. Wij hebben dus echt niets gehoord en dat is het bewijs dat onze tweede nacht in de camper een goede was. Ik had bijna eindelijk geschreven maar dat kan je niet zeggen na een slechte nacht. Zoals altijd gaat de koffie op het gas en de deur open. Een frisse Ardense boslucht glijdt de camper binnen.
Het is geen bijzondere plaats maar zeker toch een goede overnachtingsplaats. Lyka ronkt als de oude diesel onder de motorkap en ik schrijf over de belevenissen van gisteren. Wat is dit leven toch anders. Zorgen zijn er maar weinig, het enige doel voor vandaag is om zoveel mogelijke bederfelijke voorraad op te eten. De koelkast is nog steeds niet optimaal. Hij wordt wat kouder maar het houd niet over. Ik ga door mijn mogelijkheden maar die blijven beperkt. Misschien komt het ook wel door de hogere buitentemperaturen?
Zodra Lyka uit de alkoof verschijnt begin ik aan het ontbijt. We hebben nog een ontelbaar aantal eieren en blikjes witte bonen in tomatensaus van de Tesco. Het Engelse ontbijt uit Schotland krijgt een Belgisch vervolg. De braadworsten zijn ook heerlijk! Ik weet uit ervaring dat veel mensen hun neus ophalen voor zo’n vet en uitgebreid ontbijt maar voor mij blijft het nu eenmaal een goed begin van de dag.
We pakken de losliggende spullen in en maken ons gereed voor het vertrek. Ik rol voor de eerste keer de kabel in en weet dat we dat de komende weken wel vaker zullen doen. Elektriciteit uit een snoer blijft nu eenmaal gemakkelijk, ook wanneer je een goed werkend zonnepaneel op je dak hebt liggen. Een kort woord van afscheid van onze Vlaamse buurman met zijn oranje VW T3 en we zijn weer op weg.

Het is heerlijk weer en de wegen zijn onverklaarbaar leeg tijdens het hoogseizoen. Zijn mensen dan toch van die verschrikkelijke kuddedieren dat ze elkaar blijven opzoeken aan de Spaanse Costa’s? Dat moet haast wel. Op een mooie rustige staanplaats genieten we samen in alle rust van het weer, de omgeving en een kopje koffie. Het is nog vroeg en ik vindt het jammer dat we verder moeten gaan. Er zal nog veel te zien zijn bij onze zuiderburen.

Omdat we bij het drielanden punt zijn geweest kunnen we het “Le Signal de Botrange” ook niet overslaan. Net zo indrukwekkend als zijn kleine zusje maar toch een beetje belangrijker omdat dit het hoogste punt van België is waar vroeger een telegrafische seinpost stond. Deze seinpost gebruikte vlaggen om boodschappen over lange afstanden te versturen. De komst van de telegraaf door de draad maakte de vlaggenzwaaiers werkeloos maar de heuvel en de seinpost bleef. En hier lees op een informatiebord naast de oude signaalpost een stukje Belgische geschiedenis dat ik in ieder geval niet op school heb gekregen.
Na de eerste wereldoorlog, die Nederland door haar neutraliteit bespaard bleef, werd er een verdrag getekend dat de Pruisische staten, waaronder St Vith, aan België werden toegewezen. Enkele jaren later werd er een referendum uitgeschreven of de voormalige Duitse staten bij België moesten blijven. Het pikante aan dit referendum was dat de tegenstemmers uit deze Duitstalige gewesten moesten komen om hun stem kenbaar te maken. De lijsten van de stemmers zijn bewaard en na de 2e wereldoorlog ook nog gebruikt om collaborateurs op te sporen!

En Lyka is op jacht naar Pokemons in België. Ik kan hier niet over klagen want ze is wel in beweging!

Ongepland rijden we ook nog Duitsland binnen. Het is maar voor enkele kilometers maar het is genoeg om een “Bäckerei” te bezoeken voor heerlijk broodjes en twee kaneel/hazelnoot muffins. Ik ben nog steeds blij met die Euro, anders had ik weer geld moeten wisselen!
Bij een terrasje lees ik de geschiedenis van de “VennBahn”. Een spoorweg aangelegd in opdracht van de Duitse Keizer Wilhelm om het gebied tussen Monschau en Luxemburg te ontsluiten. Kolen uit België en ijzererts uit Luxemburg moesten de Duitse oorlogsindustrie aanjagen in de aanloop naar de eerste wereldoorlog. eerlijk gezegd weet ik er zeer weinig van en ik heb er ook maar weinig over meegekregen op school terwijl geschiedkundig gezien de eerste wereldoorlog waarschijnlijk belangrijker was dan de tweede wereldoorlog.

Op de eerste de beste rustige plaats eten we een late lunch. De goede bodem van deze ochtend heeft de honger lang weg weten te houden. De vaste etenstijden vervagen al snel wanneer je onderweg bent met een camper. Je hebt namelijk alle tijd en je hebt op elk moment van de dag alles voor een maaltijd bij je. Je hoeft niet op een kansje voor een maaltijd te wachten! Rundvleessalade met brood en corned beef. Brood en boter, een koffie om het compleet te maken. Wat een koningsmaal weer?
Het is de “camping dag” vandaag! Twee nachten wild staan en dan een nachtje op de camping hebben we afgesproken. De ervaringen in Schotland hebben ons op deze verdeling gebracht en die gaan we ook proberen aan te houden tijdens deze reis. Op de Garmin GPS zoek ik een camping aan het water en bij aankomt blijkt deze helemaal vol. Hier valt dus wel te merken dat het nu hoogseizoen is. Ongewild moeten we dus verder! Ik zoek opnieuw op de Garmin en die komt met “Camping de L'eau Rouge”. De camping ligt wel wat uit de richting van de geplande route maar dat is nu eenmaal de charme van een camper. Elke route is een goede route!
Er is plaats op de camping! Bij de receptie overkomt me wat vreemds. De vriendelijke dame noemt Zaltbommel namelijk “Bommel”. Dat is de naam die de lokale bevolking gebruikt in het dagelijks taalgebruik. Wanneer ze me verteld dat ze twintig jaar in het “Bommelsch Gasthuis” heeft gewerkt is de link snel gelegd. Wat is de wereld toch klein geworden?

Het is een heerlijk plaatsje en ik moet eerlijk toegeven dat ik het nu ook wel lekker vind om af en toe op een camping, met al haar luxe verwennerijen, te verblijven. Lekker douchen en er is toch ook wat minder argwaan en stress dan bij het vrijstaan. De tijd vliegt en de geur van aanmaakblokjes verspreid zich over de camping. Tientallen barbecue’s worden ontstoken en een zoete rook van petroleum slingert zich tussen de tenten en caravan’s door.
Wij hebben ook zo’n BBQ ding, maar dan wel op gas. Ik heb het ook deze reis thuis gelaten. De charme van een BBQ is aan mij niet besteed. Half rauw en toch verbrand vlees verzuipen in stromen van een ondefinieerbare rode saus op een hard broodje? Nee dank je! De regen begint te tikken op het dak en de grote BBQ volksverhuizing begint. Kokend heten stalen apparaten vol gloeiende kolen worden naar binnen of onder een luifel gesleept. Mijn tweede punt waarom ik niet zo van een BBQ houd.

De twee zware maaltijden van vandaag, de laatste pas om half drie, doet ons besluiten om de zak spareribs aan te breken die nu toch al ontdooit is. Ze gaan in de Omnia oven en een half uur laten duiken Lyka en ik op de kilo dampende spareribs. We hebben al kunnen voorgenieten van de heerlijk geur die ze tijdens het opwarmen door de camper verspreidden.
Een camping heeft natuurlijk ook een kantine en dat is voor mij het signaal om maar eens een gezellig Belgisch biertje te gaan drinken. Lyka doet zich in de camper tegoed aan de tv-serie “The Tudors” terwijl ik een koele Duvel nuttig. Ik sluit me aan bij een tafel en een gezellig onbelangrijk gesprek ontwikkeld zich. Een tweede en een derde Duvel vinden mijn glas waarna ik om elf uur toch maar weer eens de camper ga opzoeken.
En hier maak ik de cruciale fout om nog een laatste Duvel mee naar de camper te nemen. Ik weet het! Ik heb nu eenmaal nooit genoeg van heerlijke bieren. Dit slaapmutsje brengt me in diepe coma en ik droom van de reizen die we nog gaan maken.

België: De warmte is niet aangenaam

Lac de la Gileppe (parkeerplaats)

Onze eerste nacht in de camper was een erg onrustige. Het was te warm, te klam, te zweterig en opstijgende en landende vliegtuigen hielden me uit mijn slaap. Ook de onrustige vrouw naast me hielp niet! Zij lag onder vuur van een eenzame verdwaalde mug. Na enkele korte uurtjes sta ik om half zeven op. De zon prikt voorzichtig door de kieren van de gordijnen. Een bakkie koffie en een eerste inspectie rondom de camper. De koelkast brand nog maar de èchte vraag is: koelt hij wel? Mijn vingers hebben de neiging om aan het koelelement te blijven plakken zoals mijn natte tong dat vroeger tijdens de winter aan de smeedijzeren hekken in de Nonnenstraat deed. Er glijd een kleine last van mijn steeds smaller wordende schouders maar de twijfel blijft.
Om acht uur roep ik Lyka ook om op te staan en met de geur van bakkende croissants is ze zo beneden. Koffie, een warme croissant met roomboter en roereieren met spek. Een vijf sterren ontbijt in een twee sterren kamer. Ondertussen zijn alle gordijnen open en gaat ook een van de zijramen omhoog. Met elke minuut die verstrijkt wordt de zon sterker en de buitentemperatuur loopt snel op. In de camper is het gemiddeld 5 tot 10 graden warmer dan buiten! De open ramen laten de koelte zolang als mogelijk binnen.
Na een half uurtje rijden over slingerende slechte wegen vinden we het alweer voldoende en stoppen we voor de eerste keer op een klein pleintje in Voeren tegenover een kerkje. Een lekker bakkie hete thee in een poging om de vermoeidheid van een slechte nacht van me af te schudden. Enige keren kijk ik naar een bordje op de gevel naast ons,  “Kasteelzicht”, en haal mijn schouders op. Kasteelzicht? Ik kijk nog eens over mijn schouder en zie niets meer een kleine oude kerk en een glooiend groen landschap waar boeren druk zijn de hooi van het land te halen.
Wanneer ik een plastic tasje huisvuil in een vuilnisbak langs de parkeerplaats ga gooien zie ik vanachter het oude pittoreske kerkje het kasteel tevoorschijn komen. Ik moet er zelf om lachen. Dat kleine kerkje hield al die tijd het kasteel voor ons verborgen.

Vanzelfsprekend nodigt dat kasteel uit voor een eerste korte wandeling. De voorbereidingen voor de wandeling duren langer dan de wandeling zelf! Ik moet eerst de gratis kaart van “Open Street Maps”, OSM nog op de kleine Garmin plaatsen. Dat duurt bijna twintig minuten! Maar zodra het klaar is is de hete thee ook in mijn keelgat verdwenen en gaan Lyka en ik op flip-flops op pad. Op de flip-flops, want ik heb geen zin om voor dat korte stukje mijn wandelschoenen tevoorschijn te halen.
Het is maar een heel kleine ronde maar we worden er ook meteen aan herinnerd hoe vreemd het hier in België kan zijn. We gaan van een smalle weg naar een fietspad waar twee enorme betonnen, rood/wit geverfde, tonnen de weg versperren voor alles met meer dan twee wielen. Ik vind het een beetje overkill maar ik heb ook het idee dat die twee betonnen ringen nu eenmaal over zijn gebleven van een of andere riolering klus in de gemeente.

Een stukje verder staat een uitnodigend bord met daarop een tekst over lokale bieren, kazen en stropen. Ik neem aan dat het vruchtenstropen zijn, appelstroop en perenstroop? Schoorvoetend lopen we richting de gebouwen van het kasteel. De gebouwen waarin de stroperij gevestigd is lijken de oude paardenstallen van het kasteel te zijn. Met elke stap die ik neem wordt het vreemde gevoel in me sterker. Het is alsof we in een griezelfilm terecht zijn gekomen. Er is geen enkel teken van leven! Er beweegt helemaal niets op het boerenerf en tussen de stallen.
“You can check in any time, but you can never leave!” van Hotel California klinkt zachtjes in mijn hoofd en dat maakt het nog griezeliger.
Voordat ik wat kan zeggen fluistert Lyka: ‘Hond, een grote hond!’
Mijn ogen speuren de omgeving af en ik zie niets. Het bord aan het begin van het erf kan nog zo uitnodigend zijn maar het woord “Hond” is voor mij voldoende om terug te gaan naar veiligere gronden. Dan zie ik hem beschut tussen de grassprieten naar ons kijken. Hij bestudeert ons zoals ik hem bestudeer. Dit is geen moment om risico’s te nemen! Ik grijp langzaam Lyka’s hand en zonder de grote hond uit het oog te verliezen schuifelen we achteruit het erf af. Eenmaal weer op de weg kunnen we er wel om lachen. Niet dat we bang waren, nee, we voelden ons een beetje ongemakkelijk.

Voordat we verder rijden nemen we ook nog snel even een kijkje op het hof rond de kerk. Een monumentale steen uit 1661 springt meteen in het oog. Het is hier een belangrijke plaats in de geschiedenis. Ik moet daar later maar eens wat meer over lezen. Een ding is in ieder geval zeker: 500 jaar geleden was Europa meer verenigd dan vandaag de dag.

Een blik op de GPS verteld me dat we niet ver van het drielandenpunt af zijn. “Het Drielandenpunt”, een populaire bestemming voor schoolreisjes in een ver belegen verleden. Ik ben er persoonlijk nog nooit geweest en nu we zo dichtbij zijn wil ik het ook niet overslaan! Noem het maar de hang naar nostalgie.
Na wat gegeten te hebben op de parkeerplaats net voor de attractie slenter ik alleen, Lyka blijft achter in de camper om wat schoon te maken, naar de steen die het punt zou moeten markeren waar de grenzen van de drie landen bijeenkomen. België, Duitsland en Nederland hebben we op de lagere school geleerd. Het verbaast me dat er vroeger ook een vierde land aan dit punt grensde. Een vierde land? Ik ben de naam al snel weer kwijt maar ook dat moet ik maar eens gaan opzoeken!
Een geografisch punt op een berg is verheven tot bezienswaardigheid. M.a.w., denk de hele kermis die er omheen gebouwd is weg en wat er overblijft is een steen in een bos op de top van een heuvel. Plichtsgetrouw heb ik het gezien maar ik kan niemand aanraden om er heen te gaan. Alhoewel? Het is een mooie klim, van beide kanten, voor mijn wielren vrienden!

Nu gaan we beginnen aan de eerste etappe van onze geplande reis. Tour 01 van België en Luxemburg! GPS-punt “001 Raeren” is geprogrammeerd en een kwartiertje later staan we op een parkeerplaats naast het wereldberoemde “Töpfereimuseum Raeren”, althans volgens het WOMO-boekje. Hier lopen nog minder toeristen dan bij de geografische zuidpool in de winter. Het is vreemd, het is vandaag dinsdag in het hoogseizoen en overal waar we komen in België lijkt het een zondagmiddag. Er is geen levende ziel op straat te bekennen.

Mijn verkenning van het “Töpfereimuseum Raeren” verloopt haast hetzelfde als ons bezoek aan de stroperij. Geen mens te bekennen en deze keer besteed ik niet al teveel tijd aan het zoeken of er misschien een gevaarlijke wachthond op het erf op me ligt te wachten.
Een kwartier later rijden we weer! Punt 002, een kale ongezellige parkeerplaats bij het centrum van Eupen rijden we voorbij en zo belandden we op punt 003, de parkeerplaats van “Lac de la Gileppe”. Niet de meest visueel spectaculaire plaats om de avond door te brengen maar er zijn camperplaatsen en de elektriciteit is gratis. Het is voor ons de eerste keer dat we op een plaats overnachten die op de NKC lijst van camperplaatsen staat!

Alles gaat in de stand rust en we genieten van de rust en vechten tegen de warmte. Het lijkt vandaag nog warmer dan gisteren. En dat ondanks de wind die tussen de bomen over de parkeerplaats waait. Voor het eerst sinds lange tijd heb geen zin om de omgeving te ontdekken. Gewoon stil staan, een frisse zucht wind en wat lezen.
Het duurt niet al te land en de laatste plaats wordt ingenomen door een hele mooie nog niet zo oude camper. Ik ben niet jaloers maar wanneer ze buiten een ijsje zitten te eten denk ik ook een moment aan een koelkast die goed werkt. Tja, voor die prijs van een nieuwe camper kun je ook wat verwachten! Een koel biertje smaakt iets minder dan een koud biertje, maar het is altijd beter dan niets!

Ik begin in alle rust aan het eten en na een half uur staat de kip in Thaise zwarte pepersaus op tafel. Het smaakt meer dan uitstekend. Het reizen met een camper versterkt alle smaken en ervaringen. Alles wordt een overtreffende stap intenser. Na een rustige ontspannende avond zoeken we ons bed op. Ik voel me beter dan gisteren, meer op mijn gemak en denk niet aan de bang makende verhalen van de man in de nieuwe camper. Gasaanvallen en gewapende overvallen in de camper van horen zeggen. Wat moet je er mee? Thuis blijven?

België: Ik moet weer even wennen

Zichen-Zussen-Bolder (naast de kerk)

Een nieuw avontuur begint! Het is voor ons moeilijk te geloven dat we maar achttien nachten thuis hebben geslapen. Na ons Schotse avontuur voelde deze achttien dagen voor mij persoonlijk als enkele maanden. De komende reis houden we het dichterbij huis om verschillende redenen. Ten eerste een financiële reden omdat de plotselinge terugreis met de veerboot toch wel flink in ons budget heeft gehakt. De andere belangrijke reden is: Het hoogseizoen voor vakantie is in Europa in volle gang. Ik had me voorgenomen om nooit tijdens het hoogseizoen met de camper in Europa op pad te gaan maar geestelijke nood breekt wet. Ik hou het gewoon niet in huis. Iedere keer wanneer ik naar de oude camper kijk wil ik weer op reis.
Om zeven uur sta ik naast mijn bed en begin als een bezetene de camper weer te vullen met de overdaad uit onze koelkast. Hoewel ik me had voorgenomen om niets meer te kopen dat we niet ècht nodig hebben heeft de hersenspoelende verkoopformule van de supermarkt toch weer gewonnen. Ondanks alle goede voornemens is de koelkast en de koelbox tot aan de rand gevuld. Dat eten we dus als eerste op!
Het is al half twaalf wanneer we de parkeerplaats af rijden. Ik koop bij Appie nog even een stokbrood, vul in Rossum de tank met diesel en de dampgasfles met LPG. De slang die ik vorige week heb gemonteerd maakt dat een stuk gemakkelijker. En even later zoeven we over de A2 richting Eindhoven. Ik verbaas me opnieuw hoe comfortabel de oude camper rijdt wanneer ze volledig is beladen. De 200 kilogram extra aan water en brandstof verandert haar in een comfortabele Amerikaanse slee. Ik vraag me steeds af of we niet te zwaar beladen zijn. Ik denk, lees: hoop, het niet. Maar we worden ook steeds lichter wanneer de voorraden gaan afnemen.
Net voor Valkenswaard eten we op een parkeerplaats naast de autosnelweg onze lunch, stokbrood met kaas, tomaat en basilicum, en op dat moment, nog geen zestig kilometer van huis, krijg ik weer het camper gevoel. Het is wel een wat ander gevoel dan in Groot-Brittannië! Daar mag je namelijk vrij staan, in Nederland en België is dat wettelijk verboden. Ik weet niet hoe ze daar mee omgaan in België maar we gaan het toch proberen. Vrijheid boven alles tenslotte! En mochten we ergens geweigerd of weggestuurd worden dan trek ik het boetekleed aan, zet een onderdanig masker op en vertrekken we met de stille trom.
Nog enkele kilometers en we passeren de grens met België. Na de slagboom, er staat er nog een met een decoratieve functie, verandert de wereld om ons heen. De huizen worden anders, de wegen worden anders, zeg maar slechter, en het verkeer wordt ook anders. Ik moet nog wel even vermelden dat de weggebruikers in Nederland èchte horken zijn vergeleken bij de weggebruikers in het Verenigd Koninkrijk. Asociaal wil ik ze nog niet noemen maar ze komen er wel verdomd dichtbij! In België zijn ze gelijk ook een stuk vriendelijker en geduldiger. Wat heeft bijna iedereen in Nederland toch een onverklaarbare haast zodra ze achter het stuur kruipen.
Ergens, zomaar in België, naast een kleine kerk drink ik een kop koffie. Met de kop in de hand inspecteer ik bijna automatisch ons voertuig, en thuis, voor de komende weken. Ik heb wel een idee hoe lang we deze keer op weg zijn maar het voordeel van een camper is de flexibiliteit. Het zou tenslotte zo maar kunnen zijn dat we, in verband met het verbod op overnachten naast de openbare weg, in Duitsland terecht komen. Het boekje voor de reizen langs de Moezel ligt al klaar! De radio speelt en in mijn hoofd lost Zaltbommel met haar kleine problemen weer langzaam op. Zaltbommel wordt pas weer realiteit wanneer we de toren van de St Maartenskerk kunnen zien.

Morgen gaan we pas ècht beginnen aan onze route door België, ergens tussen Zaltbommel en het Limburgse “Raeren” stoppen we voor de eerste illegale wilde overnachting. In “Zichen-Zussen-Bolder” strijken we neer op een zonovergoten plein naast de kerk. Het is een Vlaams-Limburgs kerkdorp waar de uithangborden nog in het Nederlands zijn. Vanaf het plein is het nog ongeveer 50 Km naar de start van de route 01 uit het WOMO-boekje “Belgien und Luxemburg”.

De TV gaat aan en een koude Bavaria komt tevoorschijn. Ik laat voor een moment mijn ogen over het verlaten plein gaan. Wat is dit toch een mooi leven! De Tour is al snel op een van de gratis Duitse kanalen gevonden en met de aankomst in Bern wordt er weer een nieuwe bestemming voor de toekomst gepresenteerd. In Schotland was de DVB-t al een openbaring maar na onze eerste ervaring in België, we zijn nog wel dichtbij Nederland, kan ik er met mijn hele verstand niet bij waarom we een zeer kostbare schotel voor de tv ontvangst zouden moeten nemen. Een Strongbow cider volgt de Bavaria op en na de spannende sprint begin ik langzaam aan het eten voor vanavond.

Braadworst met lauwe Italiaanse aardappelen salade (olijfolie, knoflook, peper, zout en veel basilicum) met een kleine gemengde salade en een braadworst is geen alledaags gerecht maar op dit stille kerkplein in België voldoet het aan alle eisen die je aan een maaltijd bereid op twee kleine gaspitten in een camper kan stellen. Het is voedzaam, het is lekker èn het is gezond.
Buiten passeert nog regelmatig een verdwaalde auto en vallen lege flessen en potten in de grote glasbakken. Ik moet er om lachen maar ik ben er haast van overtuigd dat we ons daar na tien uur vanavond niet druk meer over hoeven te maken. We liggen al redelijk vroeg op bed maar we hebben moeite om de slaap te pakken.

Nederland: We gaan weer op pad!

Zaltbommel

Na ruim twee weken Nederland gaan we weer op pad. We hebben niet stil gezeten de afgelopen twee weken. De koelkast is gerepareerd en zoals verwacht was het iets onbenulligs. Maar dat veranderd niets aan ons besluit om naar huis te gaan. Dat was op dat moment de enige juiste oplossing voor ons probleem. Tijdens de reparatie van de koelkast heb ik goed opgelet zodat ik de volgende keer zelf een poging kan ondernemen. Kennis is nu eenmaal macht en ik heb nog veel te leren.
Het lijstje met veranderingen en verbeteringen is bijna helemaal afgewerkt en alle apperatuur werkt naar behoren. Hoewel het lijkt dat de koelkast minder goed koelt dan voor de storing. Maar ja, daar gaan we niet over zitten zeuren laten we eerst maar eens gaan kijken of alles de komende dagen werkt zoals het moet en blijft werken totdat we weer thuis zijn.
Ik heb veel onbelangrijke en onnodige zaken uit de camper verwijdert, ook heb ik enkele nieuwe kleine dingen toegevoegd aan het interieur. Het is een soort van fijn afstemmen van de camper naar je persoonlijke wensen en je behoeften. Het startgewicht is weer wat minder geworden en dat geeft meer ruimte voor belangrijkere zaken.
Wat we in ieder geval van onze eerste reis geleerd hebben is om zo min mogelijk mee te nemen! Alles is onderweg te koop! Wij hadden onze hele voorraadkast meegenomen om zo zoveel mogelijk geld te besparen. Natuurlijk heeft dat ook veel geholpen. Toch blijf ik zeggen: ‘Neem zo min mogelijk mee!’
Eigenlijk hebben we deze keer alleen koffiepads ingekocht omdat die haast nergens anders dan in Nederland te koop zijn. Twee zakjes à twintig stuks per week moet tijdens deze reis voldoende zijn!
Onze volgende bestemming is misschien niet zo exotisch als het ruige Schotland maar het is zeker ook zeer de moeite waard hoewel het minder bekend bij ons “Ollanders” is. “Wat van ver komt is goed”, en dat geld zeker niet voor België. België is een land waar ze Frans, Duits en Nederlands spreken en met hoge snelheid wordt doorkruist op weg naar onze verre vakantiebestemmingen in Frankrijk en Spanje.
Wij gaan dus België bereizen, België ontdekken, België bewandelen en België proeven! Dat laatste zal het belangrijkste zijn! Kazen, worsten, bieren en plaatselijke delicatessen!
De 235 coördinaten uit het WOMO boekje band 45 “Belgien und Luxemburg” zijn in “Garmin Basecamp” geplaatst zodat onze route grofweg bekend is. We hebben een kleine 2900 Kilometer voor de wielen en hopen over enkele weken weer gezond in Zaltbommel terug te keren.