Een uurtje later dan normaal! Om zeven uur sta ik op en schuif de gordijnen open aan de kant van de parkeerplaats.
De wereld buiten is grijs. Een vochtige mist heeft de omgeving in een wurggreep. Water druppelt van de camper en buiten het is een graad of negen Celsius.
Het is weer dat veel mensen niet beschouwen als vakantieweer maar zoals ik ze altijd vraag: ‘Wat denkt u? Zou het veel regenen in het tropisch regenwoud?’ Ze staren me dan vreemd aan en lopen, veelal zonder een woord te zeggen, weg.
Ik heb weer een nacht prima geslapen en kijk kritisch om me heen. Er zijn zaken in de camper die een andere plaats moeten krijgen! En die verdomde voorraad van honderd kilo moet worden teruggebracht! Mijn oog valt op een doos “Marokkaanse Couscous” van de Albert Heijn en die doos wordt meteen gepromoveerd tot het avondeten. Onderweg even 300 gram vlees kopen en dat probleem is ook weer opgelost.
Vandaag gaan we koste wat het kost douchen! Ik kan het nog steeds moeilijk geloven dat het vinden van een douche zo moeilijk is in Engeland. Vandaag is het een camping aan de grens met Schotland. We komen dus dicht bij ons doel vandaag. Het is ook een gebied waar ik al wat meer onderzoek naar heb verricht en waar meerdere campings zijn waarvan er een toch zeker een douche zou moeten hebben!
Onder het rijden wordt ik bevangen door een onbevredigend gevoel. De GPS blijft maar herberekenen, op twee verschillende kaarten, terwijl dat eigenlijk niet zou moeten kunnen. Tijdens de eerste koffiepauze bestudeer ik de kaart en de route op de Garmin en kom tot de conclusie dat er iets niet kan kloppen! Dat gevoel begint in mijn hoofd te zeuren onder het rijden. Tot het punt dat ik een nieuwe koffiepauze inlas. Lyka kijkt me vreemd aan want zelfs voor mij zijn dat wel twee koppen koffie zeer snel achter elkaar.
Opnieuw bestudeer ik de kaart, de route en ons doel op de Garmin. Ik heb er geen goed gevoel bij en neem een boek met campings ter hand dat ik van de NKC heb gekregen. Een van de weinige campings met een douche die ik heb kunnen vinden ligt net buiten Edinburgh. Ik twijfel voor een moment en kom zonder Lyka te raadplegen tot een besluit. Die camping gaat het worden! Bewust vergeet ik het aan Lyka te vertellen. Veranderingen van de plannen op het laatste moment vallen bij haar nu eenmaal niet zo goed!
De brandstofmeter staat alweer onder de helft en volgooien kan geen kwaad want de oude diesel is in deze heuvels dorstiger dan verwacht! En ook niet omdat dit benzinestation volgens de Garmin ook LPG verkoopt. Onderweg naar de kassa bestudeer ik de LPG pomp. Het lijkt de normale bajonet zoals we die ook in Nederland kennen. Ik speel dom en ga eerst melden dat ik diesel en LPG wil tanken. Volgens de jongedame met een stevig overgewicht en veel teveel make-up is dat geen probleem.
Er gaat weer voor £ 39,- diesel in de tank en ruim tien liter gas. Snel uitgerekend betekend dat 2 liter gas per dag voor de koelkast, kachel en koken. Daar hoef ik me dus geen zorgen over te maken zolang ik maar elke maandag de fles vul komen we nooit in de problemen.
Wanneer Lyka voor de eerste keer vraagt wanneer we op de plaats van bestemming zijn onthul ik het geheim dat we verder rijden. Dat we vanavond in Schotland slapen en dat de camping 99% zeker warme douches heeft. Met een gemengd enthousiasme wordt de verrassing ontvangen. Nog langer rijden staat haar tegen maar de in het vooruitzicht gestelde douche wekt haar op. Ik weet het nu ook niet meer hoe ik het nieuws beter voor haar kan maken.
In Hexham, niet ver van onze afgelaste eindbestemming voor vandaag, zie ik een voor mij onbekende grote supermarkt, Waitrose, langs de weg waar we meteen maar even inkopen gaan doen. Zo verstoord als ik ben vergeet ik mijn leesbril in de camper. Boodschappen doen zonder een leesbril kan toch niet zo moeilijk zijn? Met een bakje met twee klein kipfilets er in stap ik op een verkoper af omdat ik het label niet goed kan lezen. Na een kort gesprek blijkt, wat ik dacht de kiloprijs, de verkoopprijs te zijn! € 7,20 voor twee piepkleine kipfilets? Ik ben toch zeker niet gek! Met lege handen verlaat ik onverrichterzake de supermarkt.
Op de grond voor de uitgang van de dure supermarkt ligt een kassabon van een Aldi. Een Aldi in Hexham! Lyka is verbaasd wanneer ik met lege handen weer in de camper stap en op de Garmin probeer uit te vissen waar die Aldi is. En laat die nu een paar honderd meter verderop te zijn! Dat is niet te moeilijk en scheelt een slok op een borrel!
In de Aldi kan ik wel scoren en koop behalve de kip ook nog een bak mooie speklappen en wat andere etenswaren voor net ietsjes meer geld dan bij die dure supermarkt alleen voor de kipfilets werd gevraagd. Aldi is blij, ik ben blij en Lyka is blij. De wijziging van de plannen is tijdens het wachten in de camper ook bij Lyka ingezakt en geaccepteerd. We gaan vandaag naar Schotland!
Die wijziging betekend ook meteen dat vandaag het langste traject tot nu toe wordt gereden. 235 Kilometer is een flinke afstand wanneer het totaal gemiddelde per uur niet boven de 40 Km/u komt. De heuvels worden hoger en de dalen worden dieper. Het is net of we in een achtbaan in de Efteling zitten. De camper houd zich goed hoewel er omhoog veel moet worden teruggeschakeld.
Een enorm bord op de zijgevel van een gebouw langs de weg, “Last cafe in England!”, geeft aan dat we niet ver van de grens zijn. We klimmen en klimmen langzaam hoger en hoger en zien de wolkendeken die over de toppen van de heuvels ligt langzaam dichterbij komen. En dan rijden we in de mist! Welkom in Engeland! Regen wanneer je opstaat en mist na een paar uur rijden. We rijden bijna het grensmonument voorbij en natuurlijk moet Lyka vereeuwigd worden met deze rotsblok.
We rijden over de A68 richting Edinburgh. Bij aankomst in Jedburgh is het haast onmogelijk om niet even de benen te strekken op de grote parkeerplaats net voor de “Jedburgh Abbey”. Ik maak een kopje koffie in de camper en een de storm van interesse in Lyka’s hoofd is aangewakkerd. En dit terwijl het weer alleen maar beter is geworden. De familiefoto’s worden gemaakt op de oever van de rivier die langs de ruïne van de abdij stroomt en wij maken ons op voor de laatste etappe naar onze eindbestemming: Prestongrange.
Een overnachting op de camping kost £ 20,- . Dat is geen probleem want het is na 5 nachten dat we voor het eerst moeten betalen voor een overnachting. De camping is de prijs dubbel en dwars waard! Lyka snelt zonder een woord te zeggen met haar toiletartikelen onder haar arm naar de douches. Een eerste inspectie van het mannelijke sanitair valt goed. Heel schoon en modern sanitair nodigt uit om gebruikt te worden.
Ik val neer achter mijn MacBook en begin weer verhalen te schrijven, herlezen en foto’s te verwerken. De verhalen die jullie lezen komen niet vanzelf! Er zit best veel werk achter, maar het is werk dat ik graag doe. Met een koud biertje naast het toetsenbord is het voor mij zelfs ontspannend.
Schuin achter ons staan twee caravans uit Nederland. Ik zeg beleefd goedendag en tijdens het korte gesprek komen we tot de ontdekking dat ze uit Brakel en Nederhemert-Zuid komen. Wat is de wereld dan toch klein! Zodra Lyka terug is ga ik na zes dagen ook maar weer eens onder de douche. En dat is een lekker gevoel!
Ondertussen is de zon ondergegaan en ik stort mezelf met alle enthousiasme op de doos “Marokkaanse Couscous” van de Albert Heijn. Het gerecht smaakt niet slecht maar het is en blijft gedroogd uit een doos. Dat het goed genoeg is blijkt dat we de overgebleven Kip uit de Couscous bewaren om morgen als lunch op een salade te eten!
Wij zijn in ieder geval in Schotland, welterusten.
