Thailand: Opgelicht?

Pattaya (Phil's Place)

Mijn eerste week zit er bijna op en er gebeurt maar weinig. Of misschien beter gezegd, ik doe maar weinig! Wat moet ik hier in Pattaya hemelsnaam nog doen? Na al die dagen, weken, maanden en jaren die ik in Thailand heb rondgezworven is het eigenlijk wel allemaal gedaan en gezegd. Mijn motivatie is dan ook tot onder het vriespunt gedaald. Ik mis mijn vrouw nog het meest, eenzaamheid is niet het gevoel dat ik wil omschrijven maar het is meer het gemis. Steeds vaker realiseer ik me dat mijn moeder er ook niet meer is om me te begroeten wanneer ik weer eens van een reis terugkom.
In het begin van dit jaar schreef ik ook al over vijf en vijftig, een vreselijke leeftijd voor mijn gevoel. Het besef dat het leven eens zal eindigen is opgelaaid en ik denk dat het een proces is die de meesten van ons doormaken. Het verliezen van je ouders is de laatste psychologische stap naar het besef dat nu jou leven zal eindigen. Gelukkig krijgen we geen bericht over wanneer het zal eindigen maar we hopen stilletjes wel dat het snel en pijnloos zal zijn want uiteindelijk is ieder mens gedoemd om weer een te worden met de kosmos.
Ik vul mijn dagen met lezen, een beetje op bed liggen in een verkoelende bries uit de ventilator. Radio2 altijd op de laptop en mijn vrienden en familie in mijn gedachten. Gelukkig kan ik nog steeds genieten van de heerlijke goedkope gerechten die hier overal worden aangeboden.

En dan op een woensdagavond wordt ik geconfronteerd met de donkere zijde van Thailand! Na een gezellige middag met Peter en Jan bij de apotheek besluit ik om eindelijk maar eens bij dat Japanse straattentje aan de Third road te gaan eten.

Het eten was heerlijk en de bediening vriendelijk totdat ik moest betalen. Ik haal demonstratief mijn zuurstokroze Filofax tevoorschijn en laat nadrukkelijk het briefje van 1000 baht aan de ober zien. Aan de ongeïnteresseerdheid van de ober lees ik af dat ik vanavond aan de beurt ben.
En ja hoor! Hij komt terug met de rekening en een schaaltje met 500 baht te weinig. Mijn eerste beklag valt op doveman’s oren. Het volume van mijn stem gaat met twee stappen omhoog en de eerste andere gasten raken geïnteresseerd in het meningsverschil dat ik met de ober heb. Niet veel later komt hij kijken wat er fout is. Voorzichtig en met veel respect en theatrale armgebaren leg ik hem uit dat hij een fout heeft gemaakt. Ik heb hem een briefje van 1000 baht gegeven en hij heeft mij van 500 baht teruggegeven.
In Thailand bestaat er een ongeschreven wet dat je nooit, en dan ook nooit een fout zal toegeven. “Losing Face” heet dat zo mooi, ik weet niet eens of er wel een Thais woord voor bestaat maar dat betwijfel ik want daar zijn ze dan ook weer veel te narcistisch voor. Na enkele minuten welles en nietes te hebben gespeeld en wij beiden onze argumenten aan elkaar kenbaar hebben gemaakt loopt hij zonder wat te zeggen weg. Voor hem is het probleem opgelost!
Een voorbij lopende serveerster pakt het schaaltje met geld op en wil het begeleidende bonnetje nog een keer afrekenen. Een luide kreet van een dikke jongen, die later de bedrijfsleider blijkt te zijn, is voldoende voor haar om het schaaltje direct weer los te laten alsof het gloeiend heet is.
De dikke jongen houdt me, vanuit zijn ooghoeken, nauwlettend in de gaten. Zodra hij beseft dat ik geenszins van plan ben om de zaak te verlaten voordat ik mijn geld heb komt hij polshoogte nemen. Ik vertel hem netjes, op een volume dat de gehele clientèle mee kan luisteren, dat ik 100% zeker ben van mijn zaak. Hij roept de betrokken ober erbij en ze beginnen samen een gesprek is het Thais waarbij het glimlachen van de twee weinig goeds voorspeld. En dat lost niets op want ook de oplichtende ober claimt 100% zeker te zijn van zijn zaak.
Als scherprechter begint de dikke jongen de balans van de kassa op te maken om zo aan te tonen dat er geen kasverschil is! Alsof ik voor zoiets doms zou vallen? Die 500 baht zitten bij de dief in zijn zak of onder de lade wanneer ze allemaal meedoen in het complot. Hij laat me een strook papier met een hoop getallen zien en met een triomfantelijke grijns van een misdadiger verteld hij me dat de kassa klopt.
Ik sta plotseling op en voor een moment gun ik hem het zoete gevoel van de overwinning. Hij kijkt triomfantelijk naar het bedienend personeel en de koks die alle activiteit nauwlettend in de gaten houden. Wanneer hij weer bij de les is kijkt hij opnieuw naar het schaaltje geld dat ik nog steeds niet heb aangeraakt. Hij voelt dat er iets mis is!
Mijn rechterhand verdwijnt in mijn broekzak en ik haal mijn kleingeld tevoorschijn, ‘Tang Lek!’ Ik zie angst in zijn ogen verschijnen want nu blijkt de opgelichte en lichtelijk aangeschoten “Falang” ook nog eens wat Thais te praten. Mijn kleingeld verdwijnt weer in mijn broekzak en nu haal ik mijn roze agenda tevoorschijn, ‘Tang Yai! Pan Nueng!’ Ik haal een stuk of vier briefjes van 1000 baht uit mijn agenda en ik voel zijn ogen door de geopende portemonnee gaan waar hij nog meer briefjes van 1000 baht ziet zitten.
Als laatste speel ik de troefkaart van mijn Thaise rijbewijs. Het is de bedrijfsleider nu wel duidelijk dat hij niet met een dronken toerist heeft te maken. Ik spui nog wat woorden en termen die alleen mensen kunnen kennen wanneer ze veel tijd in Thailand, en met name niet in de toeristengebieden, hebben doorgebracht.
Hij voelt zich betrapt, dat is duidelijk aan zijn lichaamshouding af te lezen. Hij is duidelijk niet geamuseerd en roept kort maar krachtig dat de gewraakte ober ‘Ha Roi’, 500 baht, moet komen brengen. Nadat ik mijn geld in mijn broek heb weggestopt bedank ik uitgebreid de troep dieven in spé met de vermelding dat ik overmorgen weer kom eten!
Dat hoef ik dus niet meer te doen. Ik weet uit ervaring dat ik dan gewoon niet meer zal worden bediend. Het is jammer dat zo’n leuke dag met zo’n heerlijke maaltijd aan het einde zo in mineur moet eindigen. Maar toch heb ik er weer wat van geleerd: “Zorg dat je altijd voldoende kleingeld bij je hebt om je maaltijd gepast te kunnen betalen!”

En dan verval ook ik in de meest zinloze bezigheid die hier in Pattaya aan de orde van de dag is: Het zinloos bier drinken uit pure verveling.

Thailand: Thaise taferelen

Pattaya (Phil's Place)

Ik loop op schuimrubber en het zonlicht, ondanks mijn zonnebril, doet pijn aan mijn ogen. Het was een gezellige middag/avond met veel oude vrienden en bekenden. Het is voor mij of de tijd het afgelopen jaar heeft stilgestaan. Toch zie ik ook grote verschillen met anderhalf jaar geleden. Laat ik maar meteen een open deur intrappen, er is helemaal niets te doen! Lege barren en lege restaurants.
Op mijn badslippers betreed ik de bekende paden. Hoevaak zou ik hier al hebben gelopen? Honderden? Misschien wel duizenden malen liep ik door Soi Chayapoom. Mijn ogen sporen de lelijke lichtbakken af en een lichte paniek overvalt me! Het zal toch niet waar zijn? De voor mij zo bekende korenblauwe lichtbak lijkt van de gevels verdwenen! Een stukje verder zie ik dat het stalen frame, inclusief tl-verlichting nog aan de gevel hangt maar de blauwe borden zijn ècht weg. Ik probeer mezelf nog wijs te maken dat ze aan vervanging toe waren.
Maar nee! Het onmogelijke is toch gebeurd. Het tijdperk van “Crazy Dave’s Diner” is ten einde gekomen en daarmee ook een van mijn favoriete ontbijtgelegenheden in Pattaya. Wat nu? Twee huizen verder steek ik aan de overkant van de straat mijn hoofd door de deur van mijn vaste kapster die gelukkig nog wel op haar vaste stek zit. Een Thaise vrouw en een Engelse arbeider ondergaan een pedicure terwijl de kapster me vriendelijk begroet.
De man kijkt me onschuldig aan met een uitdrukking op zijn gezicht alsof zijn vrouw hem heeft gedwongen. Zelf heb ik er nooit wat mee gehad, zo’n pedicure of een voetmassage maar er zijn drommen toeristen die denken dat het onlosmakelijk verbonden is met een vakantie in Thailand.
Het is vrijdag, dus marktmiddag met veel slappe klets, een grap en koude bieren. Voordat het zover is moet ik eerst nog even langs Jan om de sleutels van de koffer langs te brengen en eerst een hapje eten. De tropische warmte heeft me bevangen en mijn trek is absoluut verdwenen. Ik vecht om eten naar binnen te krijgen. Dan toch maar een sandwich van Subway. De special van € 1,75 gaat er normaal gesproken altijd wel in!

Met de nieuwe knellende Teva sandalen aan mijn voeten schuifel ik richting de markt waar de bekende marktgangers al druk bezig zijn met het nuttigen van light biertjes. Zelf blijf ik toch maar bij de Leo bieren, lekker zoet en lekker vol met dat spul dat veel mannen in Thailand gelukkig maakt en het meeste van hun ellende doet vergeten. Het is een prima middag en het doet me goed om zoveel oude vrienden bij elkaar te zien.
De tijd is voorbij gevlogen en het wordt tijd om te eten! Het bitterhop zuur heeft haar werk gedaan want ik trek krom van de honger. Waar anders dan bij Jocky’s ga ik vanavond eten? De aanbieding van de dag is niet te versmaden, dat had ik vanmiddag al gelezen!
Elke vijftig meter wordt ik door een slecht opgemaakte eenzame vrouw van lichte zeden aangeklampt, en aangesproken.
‘Where is Hang? When Hang come?’, ik zie de wanhoop en armoede in hun ogen en vertel ze maar snel dat “Hang” is getrouwd en dat hij nooit meer naar Thailand komt. Teleurgesteld druipen ze af en nemen als kleurrijke papegaaien weer plaats op hun krukken die in een lijn, zeg maar hinderlaag, staan opgesteld.

Fish & Chips! Zeg het maar? Kan ik me voor 149 baht hier een bult aan vallen. Het smaakt me uitstekend! Een laatste biertje, een ijsje en dan naar bed. De laatste restjes van mijn jetlag weg slapen zodat ik fris aan het weekend kan beginnen.

Thailand: Goedemiddag Pattaya

Pattaya (Phil's Place)

Na een redelijke nacht, de oordoppen hebben hun werk in ieder geval goed gedaan, schrik ik wakker wanneer mijn buurman zijn ontbijt krijgt geserveerd. Binnen enkele seconden ben ik helemaal bij de tijd en een verbaasde buurman staart naar me hoe ik de doorzichtige deksels van mijn ontbijt verwijder en me vol overgave op de eerste maaltijd van de dag stort.

Onbewust kijk ik op mijn horloge hoe laat het is. Maar hoe laat is het eigenlijk in het vliegtuig? Er zijn namelijk drie verschillende tijden aan boord! Ten eerste de tijd op de luchthaven van vertrek, ten tweede de tijd in de tijdzone waar zich het vliegtuig op dat moment bevindt en ten derde de tijd op de luchthaven van aankomst. Om het allemaal gemakkelijk te houden stel ik mijn horloge altijd direct in het vliegtuig op de tijd van mijn bestemming.
Het is dus kwart voor zes in Bangkok en we hebben nog drie en een half uur te gaan. Lange rijen tandenpoetsers en vroege poepers stellen zich op bij de, toch wel wat weinige, toiletten aan boord van de airbus. Voor mij is het contactlenzentijd en ik maak van de gelegenheid ook gebruik om de uitgezette gassen in mijn darmen de vrije loop te laten. In gedachten zie ik ze aan de andere kant van de dunne deur verbaasd naar elkaar kijken wat deze geluiden zouden kunnen zijn.
De klok tikt langzaam en de virtuele bladzijden op mijn Kobo Glo worden gestaag omgeslagen. Bijna elke bladzijde moet ik wel twee of drie keer lezen. Steeds dwalen mijn gedachten af naar gebeurtenissen in de afgelopen zestien maanden. Het heeft Lyka en mij niet echt meegezeten. Laten we maar hopen dat het nu allemaal achter ons ligt en dat we met een brede glimlach de toekomst tegemoet kunnen gaan.
En daar is Thailand! De grens van Thailand met Myanmar is hoog vanuit de lucht haarscherp te zien in de groene heuvels. Aan de ene kant nog groen en maagdelijk, aan de andere kant kaalgeslagen, bebouwd en doorkruist met asfalt, alles in de naam van vooruitgang. Volgens mij toch ook wel overgoten met een dikke saus van pure hebzucht! Nog een uurtje te gaan! De stewards en stewardessen beginnen met opruimen en het vliegtuig wordt gereed gemaakt voor de landing. Vandaag is voor hun ook de ramadan begonnen en dat maakt hun werk niet gemakkelijker.

We hebben de grond nog niet geraakt of de eerste strepen regenwater trekken over het kleine ronde raam van de tot de nok toe gevulde drukcabine. Het kan ook niet anders want het is nu regentijd in Thailand en omringende landen. Ik bespeur enige teleurstelling bij de toeristen om me heen omdat de zon niet hoog aan de hemel staat maar mij kan het eigenlijk niet zoveel schelen. Thailand is nu eenmaal Thailand en daar hoort wat regen op zijn tijd bij!
Ik blijf tot het laatste moment aan boord en kijk dubbel goed of ik niets ben vergeten in de bergruimte in de stoel voor me. Alles is gepakt en goedgehumeurd verlaat ik het toestel. Ik heb er zin in. Met mijn islamitische kennis wens ik iedereen aan boord een fijne en zuiverende ramadan en dat wordt door het cabinepersoneel van Turkish Airlines duidelijk op prijs gesteld. Turken zijn toch wel speciale moslims!
Bij de immigratie kan ik zomaar doorlopen omdat je immigratiekaart al ver van tevoren wordt gecontroleerd en je alleen maar door mag lopen wanneer de kaart helemaal en goed is ingevuld. Veel mensen staan aan de nieuwe hoge tafels, die aan beide zijden van de entree naar de aankomsthal zijn opgesteld, hun kaarten in te vullen, te verbeteren of te wijzigen. Zo streng heb ik het hier nog nooit meegemaakt.
Tijdens een normale aankomst in Thailand kan ik altijd zo doorlopen maar nu moet ik op de koffer wachten. Het duurt wel vijf en twintig minuten voordat de eerste koffer op de carrousel verschijnt, enkele minuten later verschijnt mijn gele koffertje en een gevoel van euforie overvalt me. Alles is goed gegaan en alles is in Bangkok.
Het wachten op de koffer heeft me wel de eerste bus gekost en dus koop ik maar gelijk een kaartje voor de volgende van 12:00. Er gaat er ook nog een eerder een andere bus! Die is goedkoper en je komt ergens in Jomtien terecht. Mij niet gezien, ik betaal liever wat meer waarna ik per comfortabele minibus naast de “Boxing Roo” wordt afgezet. Anderhalf uur heb ik te verdoen dus ga ik eerst maar op zoek naar wat te eten.
Het Thaise foodcourt naast de balies voor de buskaartjes is na al die jaren door iedereen ontdekt en hele kudde’s Chinese toeristen volgen de gekleurde vlaggetjes naar de tafels en counters. Het is ondertussen een hele opdracht om voor honderd baht coupons te bemachtigen laat staan om een maaltijd naar keuze te vinden.
De Thaise keuken is zeker geen slechte maar ik vindt toch wel dat hij wat overgewaardeerd is. Zodra mijn neus zich vult met de geuren van gekruide gerechten, gegrilde kip, limoen en knoflook gebeurt er wat vreemds en nieuw in mijn hoofd. Ik vindt het niet lekker ruiken! Ik vindt het zelfs wat onaangenaam in mijn neus! Is dat wat er gebeurt wanneer je zolang niet in Thailand bent geweest?

Ik kies voor een oude bekende, rijst met groente en kip in een dunne kokos kerrie. De Spaanse pepers beginnen meteen mijn tong te wurgen en mijn tanden proberen mijn mond te ontvluchten. Wat is dit eten pittig zeg! Snel wat rijst en een slok Coke Zero. Met parels van zweet op mijn voorhoofd bestudeer ik het gerecht dat voor me op tafel staat. Ik sta nog steeds achter mijn keuze maar de romantiek van vroeger is toch wel verdwenen en het smaakt me ook niet zoals ik verwacht, misschien gehoopt, had. Misschien is het wel de spanning of mijn vermoeidheid?
Tijdens de twee uur durende busreis val ik direct als een blok in slaap zodat ik niets van het steeds veranderende Thaise landschap zie. Pas in Pattaya schiet ik wakker. En daar heeft de tijd niet stilgestaan! De horizon is doorsneden met hoge woontorens die er zestien maanden geleden nog niet stonden! Het is niet te zeggen of het hier nu werkelijk goed of slecht gaat. Een ding valt me wel meteen op: het verkeer is een stuk minder dan ik me herinner.
Snel een douche, een snack, een koude beer Leo en veel oude vrienden en bekenden opzoeken.

Thailand: Op weg naar het oosten

In het vliegtuig

Na ongeveer zestien maanden maak ik weer eens de gang naar Schiphol. Het voelt vreemd en ongemakkelijk om twee eenvoudige redenen, ik ben zonder mijn geliefde echtgenoot ik heb geen afscheid van mijn moeder kunnen te nemen. Eenzaamheid en blijdschap wisselen elkaar in mijn hoofd in een hoog tempo af.
Onbewust gaan mijn handen onafgebroken langs mijn zakken en bagage! Paspoort, portemonnee, iPhone, camera, GPS, drinkfles, medicijnen, zonnebril en leesbril. Alles zit nog steeds op de voor mij vertrouwde plaatsen op mijn lichaam en in mijn rugzak. Eigenlijk kan er maar weinig mis gaan, maar na die haast oneindige aaneenschakeling van tegenslagen in het afgelopen jaar zou het me niet verbazen wanneer het weer mis zal gaan. Niet dat Jielus de eeuwige optimist nu een pessimist is geworden! Nee, ik ben slechts wat onzekerder en voorzichtiger geworden.
De treinen brengen me zonder oponthoud naar Schiphol waar ik direct mijn bagage kan inchecken. Een vriendelijke donkere dame met een enorme bos zwart kroeshaar en een ontwapende glimlach neemt mijn koffer aan. Achttien kilo! Achttien kilo Hollandse delicatessen voor mijn vriend Jan in Pattaya. Het gaat te ver om alles op te noemen maar neem maar van me aan dat het een feest wordt in Thailand.
Het is zolang voor me geleden dat het me meteen opvalt hoe enorm Schiphol veranderd en verbeterd is. Het voelt vreemd zo eenzaam en alleen op deze enorme luchthaven en dat terwijl er honderden mensen om me heen zijn, maar ik ben toch blij dat ik na die zestien moeilijke maanden een paar weken stoom kan afblazen in mijn geliefde Thailand.
Mijn eigen rugzak wordt van alle kanten bekeken en gewogen, negen kilo, het argument dat mijn laptop er ook in zit is voldoende om een langgerekte rode sticker te ontvangen met daarop “Turkish Airlines  CABIN/KABIN”.
Gelukkig geen enkel probleem en de eerste hindernis is zonder problemen genomen. De controle van de handbagage is nu gecentraliseerd en zeker een enorme verbetering. Binnen twintig minuten ben ik vanuit de trein tot achter de marechaussee, en dat is in het verleden wel eens anders geweest!
Schiphol zonder Cees Nolles is Schiphol niet meer. Ik heb ook geen trek in een biertje en omdat ik zo bij de gate naar binnen kan/mag lopen besluit ik om een grote koffie te nemen en de eerste regels van dit verhaal te schrijven. Een discipline waar ik thuis maar moeilijk aan toe kom. Er gebeurt te weinig en er is teveel afleiding om mijn fantasie haar vrije loop te laten.
Turkish Airlines? Ik zie al enkele van jullie een wenkbrauw ophalen! Een goede aanbieding! € 490,- voor een retour naar Bangkok met een uur overstappen op de heenweg en twee en een half uur op de terugweg. Turkish Airlines is lid van “Star Alliance” en dat is niet het eerste de beste samenwerkingsverband. Een paar jaar terug heeft mijn vertrouwen in de “Star Alliance” zich al een keer terugbetaald toen mijn vlucht met Egypt Airlines wegens technische problemen niet kon worden uitgevoerd. Binnen zes uur was ik overgeboekt op een vervangende vlucht met EVA Airlines naar Amsterdam! De eerste vlucht van Schiphol naar Istanbul is precies wat ik er van verwachtte. Net niet vol, een half uur te laat en het eten krijgt een zeven.

De kip met saté kruiden en groenten, er had wel wat meer saus op gemogen!
Het uur om in Istanbul over te stappen is net voldoende. Een flinke afstand tussen de twee pieren terwijl is volgens mij maar slechts een terminal is. Onderweg zie ik grote pullen Efes bier in een soort an Irish Pub. Die zullen me op de terugweg wel prima smaken!
Ik ben als een van de eersten aan boord omdat ik, wanneer het ook maar enigszins mogelijk is, het liefst achterin het vliegtuig zit. De Airbus 330-300 is tot op de laatste stoel gevuld. Dit is tegenwoordig eerder een regel dan een uitzondering. Mijn buurman is een Amerikaan van in de dertig die twee weken vakantie in Thailand zou gaan vieren. Dat is dan wel inclusief de drie dagen aan boord van het vliegtuig! Dat zet me toch ook wel even aan het denken dat ik die vier weken ontsnapping uit Zaltbommel zo maar voor lief neem. Er zijn heel veel anderen die het met minder moeten doen. En dan te bedenken dat we over een paar maanden waarschijnlijk weer gaan.
Het eerste boek van deze vakantie werd gesloten. “Elke dag een druppel gif” gaat over NSB kinderen na de tweede wereldoorlog. Een interessant verhaal dat toch ook wel ontroert.
Het tweede boek is een Pieter Aspe detective waarin Commissaris van In weer een ingewikkelde moord gaat oplossen. “Pandora” is de titel. Na enkele pagina’s op mijn Kobo Glo was het gelukkig al weer tijd om te eten. En ook deze maaltijd krijgt een voldoende.

Aubergine gevuld met rundergehakt, een smakelijk gerecht dat ik met plezier naar binnen werk. De kip van mijn buurman ziet er ook goed uit maar het lijkt hem niet te smaken. Na het eten hebben we nog een kort gesprek over Thailand. Hij is duidelijk zenuwachting. Het is voor hem de eerste keer in Azië en hij bestookt me met de bekende vragen. Over de veiligheid in Bangkok en het eten op straat, tot het reizen met de trein en het vliegen naar Chiang Mai. Het is me duidelijk: hij wil teveel in een te korte tijd. Een beetje advies is voldoende omdat hij aan zijn volgende buurman waarschijnlijk weer dezelfde vragen stelt.
Voor mij is deze dag afgesloten. Buiten is het aardedonker en in de cabine gaan de lichten uit. Ik kan nog niet slapen dus probeer ik een film te kijken. “Gravity” heeft een dunne verhaallijn maar de speciale effecten zijn heel spectaculair. Nog wat water en slapen. Morgen wordt ik wakker in Thailand.