Nederland: Klussen

Zaltbommel

Dat met die boiler was gisteren dus een tegenvallen er vandaag ben ik brak. De biertjes op de verjaardag van Jantje Kul gingen er goed in met als gevolg een houten kop met twee grote spijkers er in. Brak werk ik mijn traditionele vier boterhammen, twee met komijnenkaas en twee met goudsalami, naar binnen. Alles wordt weggespoeld met een waterval van sterke sterke koffie. Langzaam kom ik tot mijn positieven en probeer het werk van vandaag te overzien.
Als allereerste gaat de boiler er uit. Zelf zie ik het nut van warm water in een camper zonder douche sowieso niet zitten. Neemt teveel plaats in en je gebruikt het te weinig! Wat moet ik met warm water? Het energieverbruik weegt in mijn ogen niet op tegen het comfort. Lyka is het daar in z’n geheel niet mee eens en vindt een leven zonder warm water om haar gezicht te wassen ondenkbaar. En dat terwijl in het land waar ze vandaan komt stromend koud water al voor veel mensen een luxe is.
Twee schroeven, een stekker, een wartel, en een beetje bruut geweld zijn het recept om de boiler te verwijderen. Met een gevoel, en vertoon, van macht draag ik het defecte apparaat naar buiten. € 475,- kost een nieuwe en ik denk dat ik met een aan zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid kan zeggen dat zo’n ding nooit meer in onze camper zal worden ingebouwd.
Voor de vrijgekomen ruimte heb ik ook meteen een doel. Dit wordt mijn bier, wijn en frisdrank opslag. Het zweet gutst uit mijn lichaam want de buitentemperaturen zijn weer tot tropische proporties opgelopen in Nederland.
Eindelijk tijd voor de lunch en een vette hap uit de frituur helpt het herstel proces van mijn uitgewoonde lichaam. Tijdens het eten kan ik maar aan een ding denken. De camper en al het werk dat ik nog moet verrichten voordat zij klaar is om met ons de weg op te gaan.
Het zou teveel en te droog zijn om een opsomming te maken van de kleine en grotere klussen die ik verricht zodat we komend weekend voor het eerst op pad kunnen.
Om half acht zitten we dan eindelijk samen aan het avondeten. Een pittige Thaise kerrie met broccoli.

Ik loop voor de laatste keer door het lijstje met taken voor morgen. Ik ben doodop en zoek mijn bed terwijl Lyka nog even contact heeft in de digitale wereld met vrienden en kennissen over de hele wereld. Ik heb nog werk genoeg maar het einde is nu gelukkig in zicht.

Nederland: De eerste ongemakken

Zaltbommel

Waar moet je in hemelsnaam beginnen wanneer je de kersverse eigenaar van een camper bent? Het is geen nieuwe dus er zijn wel enkele kleine en grote mankementen die ontdekt en gerepareerd moeten worden. Na een tijdje te hebben rondgekeken vanaf de lange bank tegenover de eettafel kom ik tot de logische conclusie dat we beginnen bij de levensreddende zaken. Eerst de sleutels uitzoeken dus!
Er kwamen twee bossen sleutels met de camper mee. Ik heb geen idee welke sleutel bij welk slot hoort dus we gaan als allereerste de sleutels uitzoeken en aan label sleutelhangers hangen. En dan natuurlijk ook logisch! De drie belangrijkste sleutels, cabinedeur-, start- en kluissleutel, blijven aan de grote bos hangen! De eerste die ik zoek gaat aan het gele label, het compartiment waar zich het gas bevindt. De tweede en de derde zijn het water, voor en achter, en dan volgen de twee sleutels voor de deur van de opbouw. Een voor Lyka en een voor bezoekers, zelf zal ik bijna altijd de cabinesleutel gebruiken om binnen te komen.
Een andere belangrijke zaak is een goede waterhuishouding. En dan rol ik dus de nieuwe slang uit om de eerste tank, de voorste van de twee, te vullen. De conclusie is er een om niet blij van te worden! De pomp werkt niet naar behoren maar ik begrijp niet meteen waarom die maar blijft lopen. Normaal gesproken moet de pomp druk opbouwen en dan afslaan. Na een tijdje te hebben gezocht zie ik helemaal niets verkeerds! Wel ontdek ik dat er water lekt vanuit de bovenkant van de voorste watertank! Dat zal dus als eerste moeten worden gerepareerd, of beter gezegd, met de allerheiligste transparante siliconenkit worden dichtgekit.
Wanneer ik terug naar het huis loop krijg ik de schrik op mijn hart! Er vormt zich een enorme plas water onder de camper op een plaats waar ik het absoluut niet verwacht. Na een snelle inspectie is het euvel snel gevonden. De 23 jaar oude boiler lekt als een vergiet! Dat is een tegenvaller van de eerste orde maar ook iets wat je zou kunnen verwachten wanneer je een oudere camper koopt.
Lyka is meteen teleurgesteld en vraagt zich hardop af hoe het leven zonder warm water in een camper mogelijk is. Als antwoord schud ik met mijn hoofd en probeer de oorzaak van het lekken te achterhalen. Tevergeefs! Het oude apparaat lekt vanonder de isolatie vandaan en wat ik ook doe, de boiler blijft lekken als een vergiet. Er zit dus echt niets anders op dan de boiler te verwijderen en misschien op een later tijdstip een nieuwe te plaatsen.
Ik sluit de aanvoerslang met een geïmproviseerde plug af en probeer de pomp opnieuw. Deze keer slaat hij netjes af wanneer de benodigde druk in de slangen is opgebouwd. Watertank 1 is oké, de pomp loopt en nu eens kijken naar watertank 2 en wat het doel daarvan is. Tijdens het vullen van de watertank loop ik in gedachten, terwijl Lyka de rotzooi om de lekkende boiler opruimt, nog eens langs mijn ervaringen en indrukken rond de pomp. Het is een drieweg kraan? Zou dat dan twee keer aanvoer zijn, van elke tank een, en een keer afvoer naar de kranen? Zou je met de hand tussen die twee tanks kunnen schakelen? Een hoog geruis kondigt aan dat tank 2 ook vol met water zit!
Nu bedenk ik me dat ik wat zeer belangrijks ben vergeten! Ik moet eerst weten welke van de twee tanks onder de achterkant van de camper de vuilwater tank is! In de hoop dat de vloeistof uit de vuilwatertank niet helemaal schoon is open ik de eerste kraan met geweld. Wat zit die kraan vast zeg, die kraan is zeker heel lang niet gebruikt. Het water dat omlaag op de tegels stroomt is helder als een bergbeek. Er zit niets anders op dan de tank weer helemaal leeg te laten lopen. Mocht het tank 2 zijn dan is de tank in ieder geval helemaal, voor de eerste keer doorgespoeld.
Zodra het water stopt zetten we de kraan in de wasbak open en even later stroomt er een dun straaltje uit de tank onder de achterkant. De vuilwatertank is gelokaliseerd en we zijn weer iets wijzer geworden. Ondertussen heeft Lyka al het in de loop van de jaren neergeslagen en opgeslagen vuil van de bodem van de watertank 1 opgeruimd en de tank is klaar om weer gevuld te worden.

Er is heel veel wijsheid op het gebied van campers jong en oud op het internet te vinden! Een van die goede plaatsen om informatie te zoeken zijn de camperfora, tips van gebruikers en veteranen op het gebied van een camper. We gaan de watertanks, ik gebruik met nadruk niet de term drinkwatertanks, ontsmetten. Een hele goede tip was het gebruik van Steradent tabletten om de tanks en de leidingen te ontsmetten! Nadat ik de tanks gevuld heb verdwijnen er 5 tabletten in beide tanks zodat ze vannacht hun werk kunnen doen.
Onze eerste dag zit er op! We zullen nog wel andere dingen tegenkomen maar wat wil je met een tweedehands camper. We hebben er in ieder geval nog steeds veel zin in!

Nederland: We hebben een camper

Zaltbommel

Vandaag een opmerkelijk bericht! Na enkele weken zoeken, een paar campers te hebben bekeken en bloot hebben gestaan aan een poging van internet oplichting, hebben we eindelijk een camper gevonden die binnen ons budget valt en voldoet aan de eisen voor zover je die aan een camper van die prijs kan verwachten.

De eerste indrukken van ons nieuwe mobiele huis zijn goed en tijdens de terugreis naar Zaltbommel was het rijgedrag van de caravan op wielen goed. Ik heb (nog) geen ervaring met het rijden in een camper maar het roest van het lange niet rijden in een automobiel was al voor de IJ-tunnel afgesleten. Met radio drie op de achtergrond reden we tegen een straffe zuiderwind in richting Zaltbommel. Met snelheden die zelden boven de 100 Km/u uitkwamen zoefden we over de A2.
Morgen wordt het een heel drukke dag! We gaan water vullen, alle elektriciteit testen en nog veel meer! Stapje voor stapje met een dagboek in de hand zodat we het later allemaal nog eens kunnen nalezen en misschien een andere aspirant camperaar op weg kunnen helpen.
We gaan slapen! Vroeg naar bed! We zijn vermoeid van alle opwinding van vandaag. Morgen begint er een nieuw hoofdstuk. Wat zeg ik? Een nieuw deel van “Travels and Troubles”, ons leven op reis in Europa met een camper.

Nederland: Wanneer de dagen hun naam verliezen

Zaltbommel

Na drie maanden Nederland voelt de wereld weer als vanouds aan. De dagen gaan eindeloos en naadloos in elkaar over. Elke dag is hetzelfde en ze hebben hun namen verloren. Elke keer weer dezelfde rituelen als eten en slapen, precies gelijk als voor het reizen.
In het begin was het heerlijk om in Nederland te zijn en te relaxen! Mijn lichaam en geest kwamen langzaam volledig tot rust. Maar nu de laatste restjes van het reizen, als de stof en spinnenwebben in een oud huis, zijn verdwenen roept het onbekende me weer. Ik heb steeds meer moeite om me te concentreren bij het lezen van een boek. Mijn gedachten dwalen af en ik betrap me steeds weer dat ik plannen zit te maken voor onuitvoerbare en onbereikbare reizen. Dromen kan, en vanuit dromen wordt soms de realiteit geboren. Het zwerven zit me in het bloed en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik wil weer op pad om de wereld, en Europa in het bijzonder, te gaan zien.
De plannen om lange tochten te gaan fietsen zijn onder het vloerkleed geveegd, Lyka ziet dat helemaal niet zitten en hoe langer ik er over nadenk krijg ik ook mijn twijfels. In de zon en wanneer het droog is zal het nog wel gaan maar ik kijk ook wat verder dan de onbegrensde romantiek van een kleine trekkerstent in een weiland met een fiets ervoor. Een flinke bui regen, natte, vochtige kleding wanneer het dagen achtereen regent! Nee, een alternatief moet gevonden worden.
Dat alternatief lijkt een camper te zijn! De onbegrensde vrijheid van je huis en je bed achter de chauffeursstoel. Gewoon ergens stoppen, wat eten en even een wandeling maken. Gewoon weg van je dagelijkse sleur, zonder de bekommeringen en rompslomp van het normale leven. En de volgende dag gewoon weer verder rijden, het onbekende tegemoet.
Het zoeken naar een camper binnen de voor mij bereikbare prijsklasse en die toch aan mijn eisen en dromen voldoet is niet gemakkelijk. De camper mag niet te duur zijn, maar toch geschikt zijn voor het doel dat ik voor mijn ogen heb. De weekenden weg in Nederland en België, korte reisjes naar Duitsland om alle ins en outs van een camper te ontdekken voordat we op een lange reis naar zuid-Europa gaan.
Met de handen onder mijn hoofd lig ik op bed naar het plafond te staren en glijd weg in een droomwereld met beelden van onze camper in de woeste binnenlanden van Spanje in mijn hoofd. Harde gedroogde worsten, geitenkazen, vers brood, olijven en een glas rode wijn terwijl de zon langzaam achter de horizon zakt.
Een droom die gemakkelijk te realiseren is. Heel anders dan met een rugzak van vijftien kilo door Azië maar zeker ook heel mooi en zeer comfortabel. Vandaag brengt onze speurtocht ons naar Den Haag. De camper was interessant maar hij was het uiteindelijk net niet. Ik weet zeker dat er een ander heel blij mee zal zijn maar ik heb geen zin meer om dagen eraan te klussen. Dus we zoeken verder en hopen dat onze droom steeds dichterbij komt.

Nederland: Elf weken

Zaltbommel

Het is vandaag alweer precies elf weken geleden dat we onze ogen voor de eerste keer in Nederland openden. Zeven en zeventig dagen! Het klinkt langer dan het voelt! Na al die tijd in Zaltbommel kan ik zeggen dat de rust eindelijk in mijn lichaam is neergestreken en ook Lyka heeft zich naadloos aangepast aan de voor haar vreemde omgeving.
Vanaf de aankomst op Schiphol stond onze agenda in het teken van twee zaken. Ten eerste het afhandelen van de vervolgprocedure voor de verblijfsvergunning en ten tweede zo snel mogelijk het normale leven in Nederland op te pakken.
De eerste taak ging eigenlijk veel gemakkelijker dan ik zelf had verwacht. Inschrijven bij de gemeente ging zonder problemen, dat heet trouwens “bewijs van bekendmaking bij de GBA” van je woonplaats. Dan een afspraak maken bij de IND en wachten. Verzekeringen verlengen, formulieren invullen en afspraken bezoeken. Na een bijzonder geoliede verwerking door de betrokken instanties kregen we een uitnodiging om ons te melden bij de IND voor het aanvragen van de verblijfsvergunning.
Ruim een week later konden we het felbegeerde pasje in Den Bosch bij de IND gaan ophalen. Een high-five op straat en een foto naast het naambord van de IND. Een bankrekening geopend, de ziektekosten- en reisverzekering geregeld. Het waren drukke tijden maar tijden zonder de onzekerheid zoals we die in Bangkok hadden gevoeld.
Maar we zijn nòg niet klaar! Een brief van de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO) kondigt voor Lyka slecht nieuws aan. Ze heeft drie jaar de tijd om in te burgeren! Yep, na de twee maanden stress, school en examen in Bangkok moet er opnieuw worden ingeburgerd. Deze keer inburgering voor Nederland? Vijf onderdelen in drie jaar tijd. Voor de Toets Gesproken Nederlands is Lyka wegens de goede resultaten voor het examen in Bangkok vrijgesteld. Maar dan blijven er nog vier over.
De eerste over de Nederlandse samenleving lijkt me vrij pittig. Veel onzinnige en onbelangrijke informatie over de Nederlandse samenleving! Het luisteren en lezen moet ze zo kunnen doen. We hebben dan ook meteen een examen aangevraagd, we proberen het gewoon en we zien wel hoe ver ze komt. De laatste is de moeilijkste maar ook de meest begrijpelijke! De schrijfvaardigheid, opdrachten om je in woord en geschrift duidelijk te kunnen maken in de meest uiteenlopende situaties. Het invullen van formulieren. Het aanvragen van een uitkering!? Gewoon zelfstandig de dagelijkse papierwinkel afhandelen. Deze bewaren we dan ook tot het laatst.
De gevonden rust is geen luiheid maar een teruggekeerde bezinning en acceptatie van de terugkeer naar Nederland. Een dagelijks ritueel dat iedere dag hetzelfde is en elke afwijking stress veroorzaakt. Koffie in de ochtend, boodschappen doen bij Appie en lunchen. Wat lezen en dan wat werken op de MacBook, scannen en schrijven. Avondeten, een bakkie koffie en lekker tv kijken naar onbelangrijke programma’s zoals de rest van Nederland.
Aan de ene kant mis ik het reizen heel erg, maar aan de andere kant geniet ik van het nietsdoen. Vandaag werd het nietsdoen onderbroken door een klusje dat al een langere tijd op me lag te wachten. Het bed van mijn zuster verhogen zodat de instap en uitstap een stuk gemakkelijker zou worden.
Nadat ik de matrassen en andere verschillende, eeuwenoude, stukken textiel had verwijdert zag ik door de kieren van de lattenbodem door, een kleine vijftien jaar geleden er zelf ingeschroefd, een mengelmoes van oude schoenendozen, plastic tassen van de VIVO en een opgerold vloerkleed liggen. Oude mensen kunnen geen afscheid nemen van het verleden en veel onzinnige en zinnige zaken worden bewaard.
Omdat ik plaats moet maken om gemakkelijk te kunnen bewegen, en te werken, begin ik de  rotzooi te verplaatsen onder een wakend oog van mijn zuster die in de deuropening van haar slaapkamer staat. Er mag absoluut niets worden weggegooid! Na enkele lege schoenendozen raap ik de eerste gevulde doos op en tot mijn grote verbazing is de doos gevuld met oude foto’s.
Goud! Echt een gouden ontdekking!
‘Dat wist ik niet meer!’, hoor ik mijn zuster op een verre achtergrond in haarzelf mompelen terwijl ik me in een andere wereld begeef.
De eerste zwartwit foto’s zeggen me genoeg en ik sluit de doos. De ogen van mijn zuster kijken me smeekend aan. Haar verloren jaren, haar verloren leven, haar dierbaarste herinneringen en grootste tegenslagen zijn opgeslagen in die oude schoenendoos. Weggestopt onder het hoofdeinde van haar bed. Zoals iedereen zijn nare herinneren diep weg stopt in de uiterste uithoeken van hun geheugen.
Oneindig veel gedachten schieten door me heen!
‘Hoeveel dozen met oude foto’s zullen er vandaag in de wereld op de vuilnisbelt terecht komen? Herinneringen die voor de fotograaf belangrijk genoeg waren om op het papier te vereeuwigen? Ongeïnteresseerde kinderen op zoek naar verstopt geld omdat rijkdom het nieuwe geloof van de 21ste eeuw is?’
Zelf voel ik me als een kleine moderne “Howard Carter”, een avonturier en ontdekkingsreiziger die net een onbekend graf heeft geopend. Ik voel mijn hart steeds sneller kloppen over deze belangrijke vondst uit een ver verleden terwijl het Nederland om me heen zich druk maakt over de financiële crisis en de toekomst.
Zonder haast meet ik de maten die belangrijk zijn voor het ophogen van het bed. Misschien iets sneller dan normaal haal ik de benodigde materialen bij de Formido en ga na thuiskomst weer aan het werk. Nu ben ik wel wat sneller dan normaal! Ik weet dat die doos op me staat te wachten. Die mysterieuze doos vol met foto’s.
Eenmaal geopend komt er een geest uit de schoenendoos, de geest van de jaren vijftig en zestig. De eerst foto’s zijn foto’s van mezelf en voor een moment ben ik in de veronderstelling dat ik mijn eigen jeugd op fotopapier weer heb teruggevonden. Maar nee, het is de jeugd van mijn zuster en gouden jaren van mijn ouders met hun vrienden en kennissen. Mijn eigen jeugd moet nog ergens rondzwerven. Ik kan oude foto’s van mezelf voor de geest halen maar de papieren versies zijn nog steeds zoek.
De foto’s in de doos zijn opgebonden of verpakt in pakketjes. Een onweerstaanbare drang om alle foto’s er uit te halen en te bekijken overvalt me. Maar toch ben ik sterker. Ik wil pakkettje voor pakketje openmaken en kijken wat er in zit. Scannen en catalogiseren zodat ze voor de eeuwigheid beschermd zijn tegen de tand des tijds.
Nu zullen er mensen denken: ‘Wat moeten ze over tweehonderd jaar met een jeugdfoto van Jielus Hendrik Kuijntjes?’
Terecht! Maar waarschijnlijk zal het tijdsbeeld achterachterkleinkinderen verbazen en een tipje van de sluier oplichten hoe hun voorouders hebben geleefd. Misschien wakkert het zelfs wel een nieuwsgierigheid op die ze dwingt om terug te gaan in de tijd en te onderzoeken waar ze zelf vandaan zijn gekomen.

Er zitten maar twee foto’s van mezelf bij en deze is een schitterend tijdsbeeld uit 1964/65!

Een patatje uit de frietkar van van Zanten, aan de hand van mijn moeder
 op de zaterdagmarkt in Zaltbommel.

Nederland: Hiep hiep hoera!

Zaltbommel

Vandaag is mijn vrouw jarig en ik heb me voorgenomen om het een onvergetelijke dag voor ons beiden te maken. De afgelopen twee verjaardagen van mijn vrouw waren we op reis en dat is toch heel anders! Geen verjaardagstaart en het uit eten gaan is ook geen speciaal moment omdat je elke avond uit eten gaat.
Op haar 24ste verjaardag zijn we thuis in Holland. We zijn alweer tien weken in Nederland en ik kan aan haar merken dat ze nu begint te wennen. Het is ook niet gemakkelijk om je moeder, vrienden en de hele familie achter te laten in de tropen om je voorgoed te gaan vestigen in een vreemd, koud ver land. Ze begint nu ook al aardig Nederlands te kakelen, King Richard van de talenschool “Nederlands leren in Bangkok” zou trots op haar zijn als hij ze nu zou horen spreken!
Voor mij is het na tien weken ook heel anders dan in de eerste week. Het lijkt er eindelijk op dat ik mijn rust weer heb hervonden. Voor een onrustige reislustige geest is het moeilijk om lang op dezelfde plaats te zijn. Ik vul vul mijn tijd met dromen en het plannen van reizen. Natuurlijk lees ik veel, ik onderzoek en denk veel na over de toekomst. Het lange afstand fietsen is langzaam naar de achtergrond gegleden, Lyka heeft er helemaal geen zin in en om eerlijk te zijn kijk ik ook een beetje er tegenop om elke dag weer je tentje te moeten opzetten. Een camper is misschien een betere optie. Maar dat voor later!
Ik sta om acht uur naast mijn bed terwijl Lyka, geheel onder het donzen dekbed weggekropen, lekker doorslaapt. Het is niet echt koud! Maar na al die maanden in de tropen vindt ik het ‘s morgens ook nog wel fris. De tropische zon heeft mij voor altijd verpest en voor een moment denk ik aan de reis die me in het najaar weer naar mijn geliefde Maleisië en misschien wel Indonesië brengt.
Om half tien sta ik bij de HEMA aan de toonbank om de verjaardagstaart voor mijn vrouw op te halen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik zeer plezierig verrast ben met de kwaliteit van de verjaardagstaart, inclusief de fotoprint, die ik een paar dagen geleden op het internet heb besteld. De moderne tijd!

Zodra ik de deur binnen stap slaat me de angst om het hart. Ik hoor binnen iemand stommelen. En ja hoor, tegen alle geldende regels in schuifelt Lyka, terwijl ze het slaapzand uit haar ogen wrijft, me tegemoet. Natuurlijk heeft ze een vermoeden maar ze moet nog even wachten voordat de taart in al haar glorie aan haar wordt getoond. De twee kaarsjes er op, het nummer twee en vier, aansteken en kom maar tevoorschijn om de kaarsjes uit te blazen.

Het cadeau is geen èchte verrassing meer want dat heeft ze zelf vorige week uitgezocht. Toch is het nog een bijzondere belevenis om het mooi ingepakte horloge tevoorschijn te toveren.

Meteen aan de Skype om “Mamsie”, zoals ze dat zo mooi kan zeggen, te bellen. Ik versta er geen hout van! Ze spreken samen “Bicol”, een taal die een mix is van verschillen talen die op het zuiden van het Luzon eiland worden gesproken. De emoties lopen hoog op en ik zie zelfs een traantje in Lyka’s ogen wellen.
Als afsluiting van deze mooie verjaardag gaan we samen lekker uit eten. Vreemd, op een maandag! Ouderwets als ik ben eet je op reis elke dag buitenshuis maar thuis in Nederland alleen in het weekend, althans voor mijn gevoel.
Lyka kiest voor de tonijn steak terwijl ik mijn keuze laat vallen op de lamskoteletjes. Twee goede keuzes! Het eten in ‘t Stadscafé is heel goed, ik durf zelfs te zeggen dat het beter is dan de vorige keer. We genieten van de maaltijd en de zon die zich op deze eerste juli aan het einde van de dag nog laat zien.

Een laatste foto van mijn lieve vrouw en ook haar 24st verjaardag is geschiedenis. Wat vliegt de tijd toch! Zelf ga ik alweer richting de 54 en er is nog zoveel te zien en zoveel te doen.