Thailand: Een welkome onderbreking

Chantaburi (KP Grand Hotel (1719))

Ook met een 90 dagen visum op zak kan het wel eens gebeuren dat je even snel de grens over glipt om een nieuwe stempel te halen! De weken in Thailand zijn mooie, luie en drukke weken geweest waarin ik het niet heb kunnen opbrengen om het land te verlaten. Ik vul mijn dagen met schrijven, eten, slapen en af en toe een paar flessen bier.
Uitgezonderd een weekend naar Bangkok - om voor Lyka een visum voor Zuid-Korea aan te vragen - hebben we Pattaya niet verlaten. En dat heeft toch consequenties! We moeten naar de grens van Thailand met Cambodja om een stempel voor Lyka te halen. Voor mij kloppen alle data nog wel maar omdat ik alleen naar Nederland kom in september - en mijn meisje achterblijft - moet Lyka nog een keertje stempelen.

Zeven uur in de ochtend! Het is voor Lyka al een hele tijd geleden dat ze zo vroeg is opgestaan! Voor mij is het redelijk normaal want met de gordijnen op een flinke kier ben ik wakker zodra de zon de weg naar het zenit zoekt. Snel een douche, een gebakken ei en Lyka wakker maken!
De motor staat klaar en met het weinige bagage in de rugzak voor deze korte trip - slechts een nacht - gaan we snel op pad. We besluiten om het geplande ontbijt bij “Crazy Dave’s” maar over te slaan en wat te eten bij het eerste tankstation dat op onze weg ligt.
De tankstations in Thailand zijn heel veel verandert in de afgelopen jaren. Het zijn complete winkelcentra geworden waar je ook nog benzine kan kopen. Restaurants, koffieshops en winkels zorgen ervoor dat je nooit wat te kort komt. Het Thaise magnetron voedsel is nu ook van een acceptabele kwaliteit zodat een snelle maaltijd uit de ‘Ping’-machine veelvuldig wordt genuttigd. En dus staan we na ongeveer twintig minuten met een koffie in de ene en een bananenkoek in de andere hand naast de motor op de parkeerplaats van het tankstation.
Ik denk diep na terwijl ik naar de blauwe lucht kijk. Gedachten over het fietsen - die me sinds ons bezoek aan Nederland bezig houden - gonzen door mijn hoofd. Ik heb er veel zin in maar ik heb ook nog steeds mijn bedenkingen.
‘Zal ik het wel leuk vinden, en zal Lyka het ook leuk vinden?’
Zeker met het oog op mijn jaren en op de toekomst! Mijn teller staat nu op 52 en ik voel me nog steeds jong, maar de jaren gaan toch wel tellen. Ik heb nog zoveel plannen dat het de “Lord Buddha” niet gegeven is om me al te snel te reïncarneren.
‘En wat met kinderen in de toekomst?’
Ik schrik en kom weer terug in de hedendaagse realiteit en denk na over het schrijven van dit stukje.
“Een roadtrip”,  één van de moeilijkste disciplines om te schrijven - althans voor mij dan. Je zit uur na uur in het zadel en als in een trance ben je bezig met het verkeer om je heen terwijl je op hetzelfde moment het landschap om je heen probeert in je op te nemen. Erg moeilijk om dit te beschrijven!
Nadat we een twintig kilometer lange rechte weg hebben verlaten - vol met stinkende zware vrachtwagens - geeft mijn GPS aan dat we linksaf moeten. Na enkele honderden meters is er geen groter contrast denkbaar. We zijn alleen! Af en toe zien we een oude pick-up truck of brommer op weg zijn naar een plantage. Want dit is nu het landsschap. Geen eindeloze industriële parken meer - met grote fabrieken - maar de stilte en rust van de plantages. Hoofdzakelijk is het rubber maar dat zal straks langzaam overgaan in fruit want het oosten van Thailand is een grote boomgaard van fruitbomen.
De zon staat al aardig hoog aan de hemel en wordt met de minuut sterker wanneer we onze eerste echte stop maken. In de schaduw van een tempel drinken we wat koude thee en eten een sinaasappel die Lyka uit Pattaya heeft meegebracht. Ze heeft ook geleerd om niets te verspillen - m.a.w., we gooien geen eten meer weg! In totaal is het ongeveer 325 Km tot ons hotel. Dat klinkt minder dan het is! Hoewel de motor een respectabele 195cc cilinderinhoud heeft ligt de gemiddelde snelheid voor zo’n trip toch een stuk lager dan je zou verwachten. In al die jaren op de motor in Thailand heb ik geleerd dat het beste schema vijftig minuten rijden en tien minuten rusten is. Dat is prettig voor je hele lichaam, je concentratie maar nadrukkelijk voor je kont. Je gemiddelde snelheid zal dan rond de veertig kilometer per uur liggen. Een kleine rekensom en je zit zo maar ruim acht uur in het zadel. Vanzelfsprekend stoppen we straks voor de lunch bij een lokaal restaurant langs de weg voor een bordje authentiek Thais eten!
Ik haal de zonnebrandolie voor de eerste keer vandaag uit de zadeltas. Ik spray mijn onbedekte ledematen - en mijn gezicht - voor de eerste keer  en kijk uit een ooghoek naar de steeds donker wordende lucht. De wollige witte wolken krijgen steeds donkerdere koppen en het lijkt er op dat er regen in de lucht hangt. In de verte aan de horizon zijn het al echt - van die in de tropen bekende - onweersbuien.
Zonder een woord over de aanstaande regen tegen Lyka te zeggen stappen we weer in het zadel voor de volgende sessie van vijftig minuten.
Nog voor deze vijftig minuten aan een einde zijn gekomen is er al twee keer gestopt om te schuilen voor de regen. De eerste bui valt nog wel mee. De tweede bui is te overzien en de derde bui wordt echt teveel. Binnen een minuut gaat het van droog naar een stortregen van bijbelse proporties. Ik had net genoeg tijd om mijn jas aan te schieten maar Lyka zit onbeschermd achterop. Een schuilplaats is niet één, twee, drie voor handen en nat tot op het bot zet ik na enkele minuten de motor op de zijstandaard onder het dak van een verlaten markt.
Het was niet slim om schoenen in plaats van rubberen sandalen te dragen! Het water staat letterlijk in mijn schoenen en er zit niets anders op dan mijn wollen sokken uit te wringen en zonder sokken weer in de schoenen te stappen. Niet écht comfortabel maar dit zijn nu eenmaal de tropen!
Ik heb een beetje medelijden met Lyka die als een verzopen katje naar mijn bewegingen staat te kijken. Haar keuze om geen jas mee te brengen speelt haar nu wel heel erg op. Maar ja, het is in ieder geval bijna dertig graden en dan valt het allemaal nog wel mee. Ik bindt mijn sokken aan het stuur om te drogen en we gaan verder naar de grens.
Binnen een half uur zitten we weer midden in zo’n stortbui maar het grote verschil is nu dat we bij een restaurant kunnen schuilen. Even zitten, lekker eten en een beetje bijkomen van de rit. We zijn al dik over de helft en aan het einde van de rit wacht een mooie droge hotelkamer. Dat is een goede gedachte!
Na het eten gaat de gasschuif wat verder open en met een hogere snelheid dan normaal blazen we naar de grens. Een formaliteit, maar wel een met een corrupt randje!

Visum voor Cambodja = gratis
Visum voor Thailand = gratis
Totaal voor het stempelen? 300 baht zonder een kwitantie!

Maar ja, het is niet anders! Met een goed gevoel springen we weer op de motor om zo snel mogelijk naar Chantaburi te komen. Met uitzondering van een lichte bui arriveren we bij het “KP Grand Hotel”. Een goed drie sterren zakenhotel midden in het centrum. De motor gaat op slot in de parkeergarage onder het hotel en wij zoeken snel de kamer op om ons te verlossen van onze natte kleding. Wit en verschrompeld van het regenwater komen mijn voeten uit mijn schoenen tevoorschijn. Ik schiet mijn slippers aan terwijl Lyka alweer slaapt. Honderd tv-kanalen met zenders in alle talen behalve een die ik kan verstaan. Onder ons droogt Chantaburi langzaam op.
‘s Avonds hebben we een gezellig samenkomen met oude vrienden en bekende bij “49 Restaurant”. Het is altijd weer gezellig om je vrienden na zo’n lange tijd weer te zien. Vrijdagavond in een grote stad in het oosten van Thailand. Om kwart over tien de laatste ronde en om vijf over half elf is het restaurant helemaal leeg.

Welterusten!

Thailand: Een tweede poging

Bangkok (The Heritage Baan Silom Hotel (220))

Om zeven uur besluit ik persoonlijk om nog maar een uurtje langer te blijven liggen. Lyka is de laatste die hierover zal klagen! Het is heerlijk onder het dekbed en  de koelte van de airconditioning is ook aangenaam.
Maar om acht uur moet het dus echt gebeuren! We springen uit bed - nou ja, ik spring en Lyka kruipt - meteen onder de douche. Het water in de ketel kookt wanneer ik me afdroog en het eerste kopje koffie van de dag is een feit. Ik voel me niet op mijn gemak en voorzichtig vertel ik Lyka dat de plannen voor vandaag zijn aangepast. Geen ontbijt, maar meteen op weg naar de ambassade van Zuid-Korea. We ontbijten wel als we daar klaar zijn. We weten nu dat er om de hoek een enorme supermarkt is was we lekker kunnen eten. Dus het visum - ook omdat de ambassade maar van 08:30 tot 10:30 open is voor visumaanvragen - is het allerbelangrijkste voor deze ochtend.
Voor de tweede dag op rij stappen we op de roltrap naar beneden de metro in. Ik heb nu meer oog voor de metro van Bangkok en ik moet eerlijk bekennen dat het toch wel een mooi stukje bouwkunst is. In de trein door de lange donkere tunnels loop ik in mijn gedachten nog een keer de bijgevoegde documenten - bewijzen - na. Alles is er en ik kan niets bedenken waarom we geen visum zouden krijgen.
Deze keer lopen we zonder omweg naar de ambassade. Het is opvallend druk op de visumafdeling van de ambassade. Het gaat ook erg langzaam en dat beangstigd me een beetje. Aanvrager na aanvrager wordt onverrichterzake weg gestuurd. Soms gaat de aanvrager de discussie aan met de medewerkster van de ambassade maar steeds zonder resultaat. Een vreemde vertoning!
Wanneer we eindelijk aan de beurt zijn wordt mij angst de waarheid. Een hele reeks van vreemde vragen! Over mijn en Lyka’s visum voor Thailand. Maar daar kom ik toch niet voor? En over mijn werk? Het feit dat ik niet werk en in Lyka’s haar levensonderhoud voorzie blijkt heel vreemd in de ogen van de ambassade medewerkster.
‘Heb ik wel voldoende geld om voor vier weken naar Korea te gaan?’, vraagt ze zonder enige schaamte.
‘Natuurlijk heb ik voldoende geld om naar Korea te gaan!’
‘En heb ik bewijzen dat dat geld op een Thaise bank staat?’
‘Nee, natuurlijk niet! Dat geld staat op de oer-Hollandse Rabobank in Zaltbommel!’
Het meisje begrijpt er eigenlijk helemaal niets van. Ook haar collega die zich met onze aanvraag bemoeit staat uit onwetendheid met haar handen in haar haar. Het is een vreemde situatie die ons gelukkig geen geld kost. Het visum voor een inwoner van de Filippijnen is gratis dus dat is geen probleem.
De medewerkster zet alles met een paperclip aan elkaar en zegt, ‘22 augustus ophalen!’
Maar er staat wel een rode stempel “Interview” op het ophaalbewijs. Lyka is door al deze ophef niet meer zeker van haar zaak en staat muisstil naast me. Terneergeslagen lopen we samen richting de supermarkt om te gaan eten. Ik vertel haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en dat alles weer op zijn pootjes terecht komt. Ze hoort me niet! Ze is diep in gedachten verzonken en denkt na over het interview. Ik leg haar nog eens in alle rust uit dat ze zich geen enkele zorg hoeft te maken en dat we volgende week woensdag gewoon haar paspoort met het visum er in op kunnen halen.
Voor het ontbijt is het te laat dus noem het maar een vroege lunch van rijst met toebehoren. Het smaakt uitstekend en ik kan jullie aanbevelen om te gaan eten in een “Big C supermarket”. Het is goed, het is niet duur en het is er schoon.

Het doel van ons korte verblijf in Bangkok is bereikt en de rest van de dag kunnen we rustig aan doen. Lyka heeft nog wat geld over dus plannen we rest van de dag maar als shoppend in het “MBK Shopping Centre”. Bij de McDonald’s geniet ik van mijn koffie terwijl het verkeer op Sukhomvit voorbij sluipt. Wat een ongelofelijke drukte in deze miljoenenstad.

Schoenen en vrouwen? Ik zal het - en met mij vele andere mannen - nooit kunnen begrijpen. Klagen als we vijf kilometer moeten lopen maar vijf kilometer slenteren langs eindeloze schoen-, en kledingwinkels is een makkie. Voor mij is het juist het omgekeerde! Mijn heupen en rug gaan pijn doen van de reeks korte stapjes voor en achteruit. Als mijn meisje is geslaagd en de trotse bezitter is van een paar nieuwe schoenen is voor mij de lijdensweg ook voorbij. Met een trotse glimlach op haar mond bekijkt ze in de trein op weg naar het hotel nog een keer haar laatste aanwinst.
We verlaten het hotel alleen nog om een paar biertjes met oude vrienden te drinken. Het zijn drie leuke dagen geweest en ik ga er van uit dat we volgende week het paspoort met het visum op kunnen halen.

Thailand: Gesloten!

Bangkok (The Heritage Baan Silom Hotel (220))

De eerste echte dag in Bangkok en laten we maar vroeg op pad gaan! Het is nog geen negen uur als we plaats nemen in de eetzaal voor het ontbijt. De serveerster kijkt me verbaasd aan wanneer ik twee omeletten bestel.
Voorzichtig vraagt ze: ‘Contant of op de rekening?’
Ik ben verbaasd want dit is de eerste keer dat het me gevraagd wordt om te betalen voor het ontbijt. En ik weet zeker dat ik de kamer met ontbijt heb geboekt. Deze discussie wil ik niet voeren met de serveerster maar ik stap meteen op de manager van de dienst af.
Hij is erg verbaast wanneer ik hem vraag wat er met het ontbijt aan de hand is. Met een zachte stem legt hij uit dat je nu voor een gebakken ei moet betalen. Koffie en geroosterd brood kunnen we net zoveel nemen als we willen, net als de verlepte rauwkost. Hier ben ik het dus niet mee eens en in niet te misverstane bewoordingen leg ik hem uit dat ik het belachelijk vindt dat ze zomaar de regels voor het ontbijt hebben veranderd. Hij is onder de indruk van mijn betoog en schikt schoorvoetend in. Hij draagt de serveerster op om ons de twee omeletten gratis te serveren. Het ontbijt stelt sowieso al niet veel voor en er dan ook nog extra geld voor vragen is ronduit belachelijk. Maar ja, het zijn Thais en die denken nu eenmaal anders dan wij westerlingen.
Zodra we klaar zijn gaan we op pad want de ambassade van Zuid-Korea ligt in een onontdekt gebied van Bangkok. Zo kom je nog eens ergens! Eerst een stevige wandeling naar het “Sala Daeng MRT Station” en dan voor het eerst een rit in de Metro van Bangkok. Alles heeft een eerste keer en deze eerste keer kijk ik mijn ogen uit. De metro moet al een jaar of vier open zijn maar ik ben er nog nooit in geweest. Sterker nog, ik weet niet eens hoe deze lijn loopt.

Met een efficiency die ik gewend ben uit Singapore en Hong Kong wordt deze ondergrondse gerund. Jammer dat onze gisteren aangeschafte “Rabbit Cards” hier niet geldig zijn. Die kan je alleen voor de BTS - de Skytrain - gebruiken. Nadat ik 58 baht heb betaald krijgen we twee zwarte kunststof munten zoals we in Kuala Lumpur gewend zijn. De prijs valt dus wel mee en de rit is een comfortabele en aangename verrassing.
Wanneer we eindelijk weer boven de grond zijn gekomen staan we in het felle zonlicht naast het “Thailand Cultural Centre MRT station”. Een korte blik op de GPS en we gaan snel weer verder. De tijd begint te dringen en ik wil de aanvraag zo snel mogelijk achter de rug hebben. Helaas kies ik voor een verkeerde afslag. Ik heb het waypoint van de ambassade moeten wissen en loop nu op mijn geheugen. En dat geheugen blijkt weer eens niet goed te werken. Met een omweg van bijna 2 ½ Km. komen we bezweet en vermoeid bij de ambassade aan.
‘Visa application from 08:30 - 10:30’, staat met grote letters op de deur.
We zijn dus te laat! Maar het had toch niets uitgemaakt want vandaag is het een nationale feestdag en de ambassade is gesloten. We moeten er samen hard om lachen, want hoe krijg ik het toch elke keer weer voor elkaar om op een nationale feestdag weer voor een gesloten poort te staan. Een gealarmeerde bewaker komt ons tegemoet en verteld in gebrekkig engels dat de ambassade gesloten is.
‘Nou, dat had ik ook wel begrepen!’, gaat door mijn gedachten terwijl ik hem vriendelijk bedank.
Maar we weten nu waar het is en de juiste openingstijden. De website van de ambassade is alleen in het Koreaans en het Thai, en dat draagt ook niet bij aan een probleemloze aanvraag. Met een Filippijns paspoort wordt er meestal van je verlangt dat je in Manila een visum aanvraagt. Er zijn waarschijnlijk maar heel weinig Filippina’s op reis in de wereld.
Eerst een kop koffie en een sinaasappel in de heerlijk koelte van een enorme supermarkt. We bespreken de plannen voor morgen en besluiten om het ontbijt morgenvroeg maar over te slaan en nadat we aanvraag voor het visum hebben ingediend meteen te gaan lunchen. En wel in deze supermarkt want het eten ziet er verrukkelijk uit!
We hebben toch niets beters te doen en lopen rustig langs de “Thanon Ratchadaphisek” terug naar het voor mij meer bekende gedeelte van Bangkok. Het is warm en druk. Zodra we een brug over de klong bereiken herken ik een opstap plaats voor de boot naar “Pratunam”. Lyka is hier ook heel blij mee en een kwartier later zitten we achter twee borden Thais eten. In de Big C supermarkt tegenover het Central World Shopping Centre kan je voor twee à drie euro heerlijk eten. Maar je moet het maar weten.
Lyka zit op hete kolen want ze wil gaan shoppen. In Pratunam zijn de afgelopen jaren veel gebouwen uit de grond gestampt waar uitsluitend mode en accessoires worden verkocht. Het paradijs op aarde voor vrouwen. Duizenden vierkante meters met goedkope kleding, schoenen, tassen, riemen, oorbellen en alles wat vrouwen nog meer mooi vinden. Helaas moet ik haar teleurstellen. Morgen gaan we shoppen, vandaag gaan we nog een keer naar Banglampoo.
Voor de tweede keer gaan we zo ver mogelijk met de boot - om door de drup van een zojuist voorbij getrokken tropische regenbui - op Khao San road te belanden. Nou ja, de straat erachter. Thanon Rambuttri heeft eigenlijk de taak van Khao San road overgenomen. Hier herleven de oude tijden totdat het over een paar jaar weer een straat opschuift.
Precies op een hoek met een prima uitzicht op het voorbij trekkende circus vallen we op een terras neer waar een ijskoude grote fles bier maar zestig baht kost. En da’s een prikkie!
Het jonge stel op vakantie aan de tafel naast ons wisselt geen woord met elkaar. Zij speelt met het rietje in haar flesje cola en staart in het niets. Hij draait nog maar eens een sigaretje. En ja hoor, Zware van Nelle met rode Rizzla! Bij de eerste - en enige - tonen uit zijn mond bespeur ik een zwaar noordelijk accent. Ze zijn daar van nature al niet zo spraakzaam! Een leuke vakantie gehad?
Wij denken hardop na over de toekomst. 2013 en 2014, twee jaren die erg belangrijk kunnen worden. Inburgeringscursus of toch misschien maar de België-route? Fietsen in Europa of toch maar in Azië? Lyka veranderd nu heel snel. Haar interesses komen meer in de richting van het reizen maar ze weet het niet. Ik weet het ook niet! De Chang zakt heerlijk in me weg en brengt me in een trance waarin ik plotseling creatief met mijn camera wordt. (Twee dagen later blijkt dat alle foto’s waardeloos zijn, vandaar geen enkele foto.)
Het hoogtepunt van vandaag wordt een heerlijke maaltijd bij het “Shoshana Restaurant”. Als je in Bangkok komt dan moet je daar gewoon een keer gaan eten! Al meer dan dertien jaar een begrip bij de backpackers. Een menukaart die nog nooit is gewijzigd of aangevuld en daarmee bewijst dat het wel goed moet zijn. Shoarma van kip, salade, handgesneden patat en een groot pitabroodje! Een hemelse afsluiting van deze relaxte dag. Ik geniet van elk moment zonder computer en dat ik nu geen verhalen zit na te kijken. Een verdiende rust in drukke tijden.
Voldaan gaan we terug naar het hotel en ik trakteer Lyka op een ritje in een Tuk Tuk. Ze kan niet stoppen met lachen als het kleine karretje met een kabaal door de lege donkere straten van Bangkok raast. Het is nog niet eens zo laat. We hadden nog wel wat langer kunnen blijven maar dat lijkt me geen goed idee want we moeten morgen vroeg op. En morgen moet het lukken in de ambassade!

Thailand: Het gaat hier nu wel heel erg snel

Bangkok (The Heritage Baan Silom Hotel (220))

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik met deze bus van Pattaya naar Bangkok ging. Langs de snelweg zijn heel veel nieuwe gebouwen - en zelfs hele nieuwe wijken - verrezen. Na zo’n lange tijd zie pas goed hoe snel het hier allemaal veranderd.
Eenmaal in de stad op weg naar het “Ekkemai busstation” herken in de helft van de gebouwen langs de Sukhumvit road niet eens meer. De lijn van de “Skytrain” is nu een door doorgetrokken naar het zuiden - “Bearing BTS station” - maar de bus stopt nog steeds plichtsgetrouw bij het “On Nut BTS Station”. Mensen met veel haast - en dat zijn bijna alle Thais - verwisselen hier de bus voor de trein om een wat minuten te winnen. Voor ons maakt het niets uit want we kunnen toch pas na half twee bij het hotel terecht.
Het “Heritage Baan Silom Hotel” is een goede keuze wanneer je ooit een paar dagen in Bangkok verblijft. De lokatie is oké, niet al te ver van de skytrain en toch dichtbij het uitgaansleven van Silom road. € 28,- per nacht inclusief ontbijt is een koopje voor de drie en een halve ster.
Onze rugzakken verdwijnen in de kamer en we gaan meteen weer op pad. Maar Lyka wil eerst eten! Een klein Thais restaurant om de hoek is ons doel. Gewoon alledaags voedsel voor het voetvolk. Geen opzichtig restaurant voor toeristen maar gewoon Thais eten op zijn best. Een viscake en een gevulde omelet met varkensgehakt, gewoonweg heerlijk. Nu zijn we klaar om met een omweg naar “Banglampoo” te gaan, de backpackersbuurt van Bangkok.
Wat me - terwijl we door de straten van Bangkok lopen - opvalt is dat een groot gedeelte van de jeugd nu haar geld uitgeeft aan de overal geadverteerde witmaak crèmes. Wit is in en wit kost veel geld. Maar is wit alleen maar mooi in de ogen van de gebruiker? Persoonlijk vind ik het maar een vreemd gezicht wanneer jongens en meisjes met donkere handen een hagelwit gezicht tonen. Het roept ook beelden van zieke en ongezonde kinderen bij me op. Ze hebben wat weg van buitenaards leven die ons slecht hebben gekopieerd.
Het is augustus en dan slaat meestal laat in de middag de regen toe, zo ook vandaag. De wereld komt bij de eerste bliksem en donderslag tot een plotselinge stilstand. De koffiehuizen stromen vol en er is geen enkele lege stoel meer te vinden in het enorme winkelcentrum. Terwijl buiten de regen in bijbelse proporties neerdaalt bezoeken wij de zoveelste expositie over de koningin van Thailand die afgelopen zondag tachtig jaar is geworden. Overal hangen dezelfde foto’s, waarschijnlijk vrijgegeven door de hoffotograaf.
Na een snelle goedkope hap in “Pan Thip Plaza” gaan we met de boot verder. De motor brult en braakt een dikke zwarte rook uit. Door het geluid lijkt het alsof je nog sneller over de - met zwart water gevulde - open riolen van Bangkok raast. Het is en blijft een unieke belevenis in Bangkok.
Na een paar biertjes en een visje in een van de achteraf straatjes in Banglampoo drinken we nog een laatste biertje op “Khao San road”. Ze kennen me hier nog wel. Het is moeilijk voor te stellen dat ik hier dertien jaar geleden voor de eerste keer liep. Natuurlijk is het hier ook heel erg veranderd. De rijen houten huizen hebben plaatsgemaakt voor betonnen kolossen. Schreeuwende neon reclames, er zijn nu zelfs twee McDonald restaurants!
De bezoekers zijn ook mee veranderd. Er zit meer geld in hun portemonnee en dat vertaald zich in betere hotels en duurdere restaurants. Af en toe zie je nog wel een mobiel 20 baht noedels kraampje maar ze worden steeds zeldzamer. Gemak heerst rondom de groep reizigers. Een groot bord met de tekst “Nightbus to Vang Vieng - 850 Baht” roept verbazing in me op. Dat deden we vroeger op ons eigen houtje! Drie, vier dagen met bussen en een nachtje hier en een nachtje daar. De moderne rugzakker wil snelheid om zo zoveel mogelijk te kunnen zien.
‘Maar is dat in werkelijkheid ook wel zo?’
Ik denk persoonlijk van niet! Je raast namelijk als een bezetene langs het gewone Thailand dat eigenlijk nog het mooist en aangenaamst is. Een koud biertje op een verlaten terras in een vergeten dorpje langs de “Mae Khong” met een uitzicht op Laos. Wat wil je nog meer? Een nog langzamere wereld dan die waar je je nu in bevind.
Een laatste slok, het afscheid en de belofte dat je snel weer een keer op bezoek komt. In de taxi denk ik aan al die gezichten die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien: The pancakeman, the chickenlady, the whiskeyman en de twee oudjes die lege flessen uit het afval visten. De vernieuwing heeft hier echt goed toegeslagen, het leven is voor veel Thai misschien beter geworden, maar het is in mijn ogen in ieder geval niet mooier geworden.

Thailand: Een paar dagen rust

Pattaya (Boxing Roo (7))

Veertien dagen zonder een teken van leven op mijn weblog! Het lijkt er op dat er niets gebeurt en dat ik me heb overgegeven aan luieren en niets doen. Maar dat is geenszins waar. Het werken met de moderne elektronica wervelt nu eenmaal geen stof op!
Anders gezegd komt het hier op neer: Ik ben nu druk bezig met het tweede boek in de reeks “Travels and Troubles”. Nadat ik de eerste poging van het eerste deel klaar had hebben er veel mensen naar gekeken en die hebben mij uitvoerig geïnformeerd hoe het allemaal beter kon. Toen ik zelf met andere ogen naar het eerste deel ben gaan kijken zag ik zelf ook dat het beter kan en dat het anders moet. Ook zijn er
enkele mensen aangeschoven die me graag helpen om mijn taalgebruik te verbeteren. Vooral de taal verbeteren zonder mijn persoonlijke ingrediënten uit het verhaal te halen. En da’s zwaar! Dus deel twee is nu eigenlijk deel één met een vernieuwde opzet!
Van de zeventien verhalen die in “Een bezoek aan twee koloniën” een plaats krijgen zijn er nu acht klaar. Maar dat zegt niets, ook de verwerking van de data heb ik moeten omgooien. Zonder veel tijd aan het wijzigen van foto’s en tekst te besteden zorg ik er nu eerst voor dat de tekst helemaal is zoals ik het wil hebben. Vaak is er ook nog maar een fractie over van het oorspronkelijke verhaal dat ik op dit weblog heb gepubliceerd.
De scherpte van het geheugen is weg geslepen en de onbewust onderdrukte - slechte - ervaringen zijn weer helder boven gekomen. Het wordt er allemaal een beetje beter van.
Maar na veertien dagen mijn hersenen te hebben gekraakt zijn we wel aan een verzetje toe. Morgen vertrekken we voor drie nachten naar Bangkok. Een goed drie sterren hotel in het centrum. Een visum voor Lyka aanvragen - Zuid-Korea in oktober/november - en gewoon wat oude vrienden en bekenden opzoeken. Mijn vertrouwde Nikon voelt aan als een vreemde en het is de hoogste tijd dat ik daar ook weer eens wat aan doe.
De komende vier dagen gaan in zwart/wit! Alle foto’s die ik de komende vier dagen maak zal ik alleen maar in het zwart/wit publiceren. Misschien roept dat bij jullie wat vraagtekens op maar fotograferen in het zwart/wit is meer dan alleen op een knop drukken op de computer. Je moet helemaal anders gaan kijken en anders gaan denken. En dát maakt het juist zo bijzonder en moeilijk.
De komende week zullen er dus weer enkele verhalen op mijn weblog verschijnen en ik hoop dat jullie ze met veel plezier zullen lezen.

Als voorproefje een zwart/wit foto die ik een paar jaar geleden in Singapore heb gemaakt.

Het Raffles Hotel