Pattaya (Boxing Roo (7))
‘Hoe gaat het eigenlijk met je boek, wanneer komt het uit?’, wordt ik vaak als openingszin van een gesprek gevraagd.
‘Steef, ja Steef!’, ik zit er zelf midden in.
Het is alweer drie jaar geleden dat ik de avonturen, al dan niet autobiografisch, op mijn weblog publiceerde. Met gemengd succes! Er waren heel veel liefhebbers maar er waren ook moraalridders die mijn verhalen als verkapte porno zagen. Ik had de grootste plannen waar drie jaar later nog steeds niets van terecht is gekomen. Natuurlijk wil ik nog publiceren en gelukkig is er geen tijdsdruk want het verhaal is van alle tijden. Nog steeds zie je een Steef tussen de passagiers die om je heen zitten in het vliegtuig. De grootste verandering is eigenlijk wel ebook of papier, of misschien wel beiden?
‘Het is crisis en is een grote uitgave voor drukwerk wel een verantwoorde?’
‘Wie wil er nog € 17,95 neertellen voor een verhaal dat al honderd keer is verteld?’
Mijn goede vriend Neil Hutchison, bekend van o.a. het boekje “Money Number One”, heeft ook problemen met de verkoop van zijn geesteskinderen. De alom aanwezige Thaise kopieer woede heeft er voor gezorgd dat er zelfs bij officiële boekwinkels kopieën in plaats van de originele exemplaren liggen. En dat idee weerhoud me ook een beetje om een grote investering te doen.
Het boek is bijna af maar de laatste loodjes wegen echt het zwaarst! Voor het schrijven moet je hoofd écht helemaal leeg zijn. Je vaste patronen die de dag invullen moeten vastliggen en er moet geen enkel moment van twijfel bestaan. Je moet met het raam open de frisse lucht kunnen opsnuiven terwijl je luistert naar de stilte.Mijn verhaal heeft me ingehaald en sinds ik samenleef met mijn Filipijnse vriendin herken ik in mezelf soms de fictieve Steef. Als in een golvende beweging moet ik steeds weer mijn en haar kleinere en grotere problemen overwinnen die met het geloof of de familie van mijn vriendin te maken hebben. Maar het zijn steeds die lange stiltes die me in plaats van motiveren en inspireren gek maken.
We hebben plannen voor de toekomst en die moeten natuurlijk hard worden gemaakt. Helaas is ze nog niet begonnen met de cursus voor het inburgeren. Ik hoop dat ze snel zal beginnen zodat ik haar ‘s middags kan helpen en overhoren. Ik kan haar alleen maar inspireren, motiveren en corrigeren. De rest zal ze toch zelf moeten doen.
