Pattaya (Boxing Roo (7))
Na de gezellige avond, om twee uur in bed, in combinatie met jetlag en de vermoeidheid was het signaal van de wekker niet echt welkom. De twee signalen van 08:00 en 09:00 werden met een beetje tegenzin weer uitgedrukt. Ik had me écht voorgenomen om op zijn laatst om negen uur op te staan maar het nasudderen duurt bijna 5 uur. En deze vijf uur is precies het tijdverschil tussen Nederland en Thailand. En dit verschil in de biologische klok noemt men nu “jetlag”!
Om ietsjes over twee uur in de middag sleep ik mezelf uit bed. De 27 graden op het kleine scherm van de airconditioning voelt koud aan op de huid. Ook dit voelt vreemd aan in deze wereld waar ik vandaag ontwaak. Eergisteren was 20 graden niet eens warm, laat staan koud.
Als eerste zet ik natuurlijk als in een strak ritueel mijn MacBook Pro aan. Als tweede neem ik de iPad op deze ochtend staat de gratis “Metro krant” al klaar. Het voelt vreemd want het is al 30 graden buiten en de zon staat hoog aan de hemel. De warmte raakt me als een mokerslag en omsluit me als een enorme wurgslang die langzaam de adem uit me wil persen. Welkom in de tropen!
Na een klein ontbijt van een sneetje uitsmijter ham moet ik dan toch maar aan de slag. In de zon wordt het nog warmer, zeker wanneer ik mijn motor, die drie maanden heeft stilgestaan, naar de winkel aan de overkant van de straat moet duwen. Het zweet gutst van mijn voorhoofd en in het shirt op mijn rug verschijnt al snel een grote donkere vlek van mijn overtollige lichaamsvocht. Mijn hart bonst onregelmatig als een gek in mijn borst. Toch weer teveel bier gedronken vannacht!
Op een klein houten stoeltje bekijk ik geïnteresseerd de handeling van de monteur. We kennen elkaar al jaren en drie brommers terug was hij al mijn vaste monteur. Hij rent meteen op me af als hij me ziet aankomen, verzekerd van een fooi die voor zijn middageten zal betalen.
Ik krijg van hem op mijn donder omdat ik de vacuüm benzinekraan drie maanden open heb laten staan. Alles in de carburateur zit vast en er zit maar één ding op, een totale demontage. De geur van verstaalde benzine stijgt op in de werkplaats, de geur van oude verf komt nog het dichtste erbij. Eén voor één verlaten kleine onderdelen het spuitgegoten stuk metaal.
Mijn hart komt langzaam tot rust en mijn lichaam past zich aan de hogere temperaturen. Alleen uit mijn knieholten lopen kleine stroompjes zweet langs mijn kuiten naar beneden. Het werk aan de motor vordert gestaag, een nieuwe pakking nadat alles is schoongemaakt. Een nieuwe bougie, en een honderd milliliter benzine die zonder schroom uit een andere brommer van een klant wordt geheveld.
Kijkend alsof hij het licht zelf heeft uitgevonden drukt de monteur zelfverzekerd op de startknop. Zonder een moment te aarzelen komt mijn stalen paard tot leven. 1125 Thaise Bahtjes voor het werk en een nieuwe accu. Het korte stukje terug rijdt ik zonder helm. En dan tanken en wat boodschappen doen.
De tijd loopt hier net zo snel als in Nederland alleen voor mijn gevoel is het nog ochtend als we om half zes aan de lunch zitten. In mijn gedachten loop ik door de laatste jetlags die me hebben geteisterd. Twee jaar geleden had ik de vicieuze cirkel pas na tien dagen kunnen doorbreken. Niet dat dat een record is want ik ken persoonlijk mensen die wel negen weken een jetlag hebben.
Nu zie ik jullie denken: ‘Is dat niet oncomfortabel?’
‘Nee, voor sommige personen niet écht, het is meer een zegen!’
De persoon in kwestie gaat gewoon elke nacht tot vijf uur op stap en slaapt dan tot een uur of één in de middag. Na een week is het best wel lachen als hij zich 's avonds heel erg laat haast om net voor sluitingstijd in een Hollands restaurant nog een karbonade met gebakken aardappels naar binnen te werken. Deze mensen hoeven in principe niet eens de tijd op hun horloge te verzetten. Ze blijven leven in de West-Europese tijd.
Maar ook zelf heb ik om een half uur voor middernacht nog avondeten nodig. Opnieuw wat Thais, gebakken bamboescheuten met kip en instant noedels. Lekker pittig en dat blus ik met een ijskoud Leo biertje.
Tegen beter weten in leggen we rond één uur onze hoofden op de kussens om te gaan slapen, maar na drie uur draaien en denken sta ik maar weer op. Lyka heeft hetzelfde probleem alleen maakt dit voor een Aziaat uit deze regionen niets uit. Die slapen gewoon als ze weer slaap hebben.En zo zit ik hier om vijf uur in de ochtend een verhaal te schrijven, je moet er wat voor over hebben.
