Het was een erg korte en zeer onrustige nacht in het vliegtuig. Elke passagier die me passeerde op weg naar en van het toilet schopte me tegen mijn, in het smalle gangpad liggende, been of tikte mijn elleboog van de leuning. Ook de steeds spelende en wisselde kleuren op het oude beeldscherm hoog boven me hielden me uit mijn slaap. Zelfs met gesloten oogleden registreerde mijn netvlies nog inkomend licht. De oordoppen werkten gelukkig wel.
"I feel free" van Brainbox was de eerste muziek voor vandaag en hoe toepasselijk klonken deze noten van Caz Lux en Jan Akkerman. Voor een moment dwalen mijn gedachten af naar onze felgele en zwarte koffers.
'Staan ze nog in Moskou?'
'Of zitten ze echt in de buik van dit oude overvolle vliegtuig?'
Positivisme, dat was de filosofie waarmee ik in de toekomst wilde leven. Geen doemdenken meer, maar er gewoon van uitgaan dat alles op zijn pootjes terecht zou komen.
Het ontbijt wordt geserveerd en de passagiers om ons heen kijken vreemd omdat we een voorrangspositie genieten. Twee keer omelet met gebakken aardappelen staan voor ons op de kleine ongemakkelijke uitklaptafeltjes. Die twee ontbijtjes had ik gisteren al geregeld. Bij het diner hadden we alleen nog de keuze uit vis of vis, en ik wilde niet opgescheept zijn met de laatste pannenkoeken! De stewardess had het begrepen en mijn wens uit laten komen.
De jonge fragiele donkere stewardess kijkt me recht in de ogen en brengt een ontwapende glimlach op haar gezicht. Flirt ze met me terwijl ik naast mijn pasgetrouwde vrouw zit? Mijn ego wordt gestreeld en zoals elke man van mijn leeftijd die door een jonge vrouw wordt beflirt wordt ik er een beetje verlegen en trots van.Tijdens de tweede ronde komt de koffie en thee. Met een nieuwe glimlach neemt ze onze bestellingen op. Ik raak haar hand per ongeluk zachtjes aan als ik de koffie van haar aanneem. We wisselen blikken uit en voor een moment kijken we elkaar in de ogen. Er is duidelijk contact. Een vluchtig contact omdat we beiden weten dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien.
'I put a spell on you', van de Creedence Clearwater Revival en ik ga verder met het schrijven van mijn verhalen op de iPad. Dat vernuftige stukje elektronica moet straks mijn laptop kunnen vervangen. Na zes maanden is Lyka's interesse al een stuk minder en ik kan nu eindelijk experimenteren. Het lezen van ebooks gaat fantastisch en ik neem me voor om straks nog een stukje Adriaan van Dis over ons voormalig Nederlands Indië te lezen. Een onderwerp dat me steeds meer intrigeert.
Maar de grootste verandering voor gisteren en vandaag is wel dat ik weer kan schrijven. Als een vulkaan die zonder een aankondiging tot uitbarsting komt. Een bron die midden in de woestijn ontspringt en een nieuwe oase creëert.
'Waarom kan ik in Zaltbommel altijd zo moeilijk schrijven vraag ik me hardop af.'
Maar aan de andere kant wil ik het antwoord ook niet horen. Het zal wel met thuis te maken hebben, en thuis gaan nu eenmaal de meeste mensen dood.
De landing op Suvarnabhumi International Airport neemt wat meer tijd in beslag dan we gewend zijn. Ik zie op mijn GPS dat we door de vluchtleiding in een circuit zijn gezet. De Russische toeristen die Thailand voor het eerst zien hangen met z'n drieën om de kleine vierkante raampjes om zoveel mogelijk van dit mysterieuze en magische land te zien. Rijstvelden en industrie met hier en daar een gouden tempel die schittert in de opkomende ochtendzon.
Applaudisserende vakantiegangers zodra we de schok van het vliegtuig op het beton van Bangkok voelen. Dat moeten de Russen echt menen! Het is nog niet zo heel lang geleden dat de Iljoesjin's, Sukhoi's, Tupolev' en Antonov's met bosjes uit de lucht kwamen gevallen. Het gerucht dat de Europese landen Aeroflot hebben verboden om op hun landen te vliegen is niet waar. Het kwam voort uit de boycot van de NATO dat ze alleen op het vliegveld van Shannon in Ierland mochten landen op weg naar de Verenigde Staten.
De immigratie is geen probleem en het wordt nu erg spannend voor onze bagage. Band 15, langs de enorme bagagecarrousel zien we onze medepassagiers staan en ook de kleine donkere stewardess staat aan de kant naast de langzaam voorbijkomende koffers en rugzakken.
'First Bag Flight SU 0270', staat op het informatiebord.
Wij wachten en wachten totdat onze nachtmerrie werkelijkheid wordt. Een man met een papier met mijn naam erop kijkt me verontschuldigend aan.
' Your bags are still in Moscow', en daar kunnen we het dan mee doen.
In een kantoor wordt ons de procedure uitgelegd die voor de late bagage geldt. Over dat bezorgen krijg ik meteen een slecht gevoel dus kies ik voor de optie om het zelf maar met de bus te gaan ophalen. Deze € 10,- kunnen we wel leiden na de super lage prijs van de tickets.
In de bus van 10:00 op weg naar Pattaya denken we er over na wat er allemaal in die twee kleine koffertjes is achtergebleven. De chocolade geeft nog de meeste zorgen. Twee dagen in de hete Russische zomer zou alle kleding van Lyka kunnen verpesten.
Met één oog dicht rijden we naar onze eindbestemming. Eenmaal in Pattaya zien we dat er weinig is veranderd, drie maanden mag dan voor ene niet zo lang zijn maar hier gaat alles normaliter heel snel. Uitgeput vallen we op het bed neer voor een kort slaapje dat zonder het te beseffen een flinke slaap wordt.
Om iets over zessen zit ik in de kamer aan mijn eerste grote fles Leo bier. Het bier smaakt anders! Het smaakt schraal en naar vakantie. Er zijn veel mensen die hun vakantie willen vieren ver van huis maar het moet wel zo zijn als thuis. Het moet vertrouwd zijn! Een karbonade, tomatensoep en menigeen rijdt meer dan tien kilometer op zijn gehuurde brommertje om een frikadel te kunnen eten, naturel of speciaal. Het liefst samen met een groep klagende Nederlanders dat ze niet zo goed smaken als bij de snackbar om de hoek, en dat geklaag maakt het feest compleet. Nederlanders klagen nu eenmaal graag, ook op vakantie.
Voor mij is de verandering juist de spijs die ik wil eten! Eten en drinken is mijn leven. Sober voedsel, de brandstof voor de arme arbeider. Geen zware of lichte sauzen op vlees en groeten meer, maar gewoon wat Jan met de pet in deze verre landen eet. En dat zet me soms ook voor verrassingen. Een MacDonald's ontbijt is niet voor niets heel populair in Japan, Hong Kong of Singapore. En toch smaakt die Big Mac in die landen anders! Het is de entourage en de omgeving die de Griekse salade op Kos of de pruimtomaten in Italië beter doen smaken.
Na de gebakken rijst voor de lunch kruip ik maar weer zelf achter het geïmproviseerde fornuis om de geuren en smaken van Azië met eigen hand te mengen.
Een mooie simpele maaltijd, het wordt nu tijd voor een paar biertjes in de stad met oude bekenden. En die paar biertjes lopen uit de hand. Samen met Jeff, die net terug is omdat hij de begrafenis van zijn vader heeft bijgewoond, lopen we de stad in.Ver komen we niet want mijn stamkroeg is verbouwd en er is weer zo’n buitenlandse gek in vakantiestemming die voor een paar duizend Baht een feest geeft inclusief een varken aan het spit en Thais entertainment. Een laptop spuugt via enorme boxen van abominabel slechte kwaliteit onverstaanbare muziek. De leider is geschminkt zoals ik wel eens op de Thaise tv heb gezien. De werkende meisjes zingen met een vleugje heimwee de evergreens uit de Isaan.
‘Ja, die Thai kunnen wel feest vieren!’, zeker wanneer een buitenlander de rekening betaald.Later dan gepland neem ik afscheid van Jeff die nog wat langer blijft. Moe en voldaan val ik een uur later op bed neer. Lyka schakelt ook haar MacBook uit en kruipt nadat ze het licht uit heeft gedaan naast me onder het dekbed. Het is goed om weer onderweg te zijn. Het is alsof er weer nieuwe kracht en energie in me is gevloeid.
