Thailand, de laatste zeven dagen

Pattaya 27/03/2007

De tijd vliegt om als je plezier hebt. Weer een week voorbij en het was een drukke week. Ik heb gewandeld als een sportman, ik beleef er veel plezier aan om door de stille buurten en smalle straatjes van Pattaya te dwalen. Soms maak ik wel eens wat vreemde dingen mee maar het opfrissen van de gedachten in het hoofd is wat het wandelen echt fijn maakt.
Er staan ongeveer 72 kilometer op de teller deze week. Woensdag de 21ste wandelde ik walkingstreet in en tot mijn verbazing zag ik een colonne van ambulances met de zwaailichten aan. De gedachte die het eerst in mij opkwam was die van een grote brand in een hotel of misschien wel een terroristenaanval met een gas of zo.
Er zat maar weinig beweging in de verkeersopstopping dus kon ik er gemakkelijk langlopen. Tijdens het inhalen viel het mij op dat de busjes vol zaten met zingende en juichende oudjes. Ook de muziek begon nu flink aan te zwellen. Het was een optocht! Snel kocht ik een fles groene thee en ik waadde mij een weg naar de voorkant van de optocht zo snel als het mogelijk was. Bijna aangekomen bij de kop van de optocht liepen grote groepen kinderen in mooie kostuums met beschilderde gezichten. Ze zongen vrolijk en sloegen op grote trommels. Het leek er op dat ze dieren van de Chinese dierenriem nabootsten. Weer een feest uit duizenden van de vrolijke Chinezen.
De snelheid waarmee er hier in Pattaya wordt gebouwd verbaasd mij al heel lang. Wanneer ik weer eens door een buurt loop waar ik een tijd niet ben geweest zou ik haast kunnen verdwalen. Ik moet soms echt goed kijken waar ik me nu weer bevindt. Ik wil niet eens meer weten waarvoor ze al het beton gebruiken tenzij het voor een nieuw (ander) restaurant is.
Met mijn reis naar Zuid-Korea in mijn achterhoofd begon het op te vallen dat er veel Koreaanse restaurants zijn in Pattaya, erg veel zelfs. Zijn jullie wel eens in een Koreaans restaurant geweest? Ik zou niet eens weten wat ik zou moeten bestellen dus ben ik er ook nooit geweest. Dat zal waarschijnlijk wel veranderen als ik weer terug ben uit Zuid-Korea. Ik heb tenslotte al veel goede dingen gelezen over het eten in Korea.
Zondag was een grappige dag met een opgewonden oudere man van een jaar of vijftig in de hoofdrol. Hij begon problemen te maken in mijn favoriete GoGo bar. Ik zat gewoon op mijn kruk van een koud biertje te genieten en een beetje te dollen met een jonge aantrekkelijke danseres die ik een beetje beter ken dan de andere meiden. Ik hoorde een buitenlander erg luid in zichzelf praten. Niets bijzonders op zich. Ik ving vlagen van zijn gebrabbel op en die klonken mij bekend in de oren.
“I love you”,
“I do everything for you”.
“Why do you do this after everything I gave to you”?
I besteedde er geen aandacht aan want honderden buitenlanders, op zoek naar liefde, worden elke dag in Pattaya van hun geld afgeholpen. Het enige onrecht is dat ze de meisjes de schuld geven en dat terwijl ze zelf hun hele hebben en houden zomaar aan een vreemde geven. Het geld wordt niet gestolen of geroofd maar vrijwillig gegeven aan een mooi jong meisje waarvan ze verwachten dat ze de pijn van de eenzaamheid en de midlife crises zal wegnemen. Veel van deze oudere mannen hebben waarschijnlijk geen spiegels meer in huis! Als ze voor de spiegel zouden gaan staan en zichzelf de volgende vraag zouden stellen.
“Wat voor een meisje is op zoek naar een man van een jaar of vijftig met een bierbuik, een handvol verbleekte tatoeages, een terugtrekkende haarlijn, een modieus namaak Engeland voetbalshirt en een slechte adem van de goedkope Thaise sigaretten en bier?”
Volgens mij is het antwoord dan in ieder geval NIET!!!
Een mooi jong verlegen meisje halverwege de twintig jaar uit de Isaan met een oogverblindende glimlach en kleine stevige tietjes.
Maar ik zal het wel verkeers zien?
Maar het was anders. I kocht een ladydrink voor haar, we toostten en lachten naar elkaar, ik greep haar bij haar kont en kneede haar jonge stevige billen.
“Fuck it, I can’t see this any longer”,
ving ik op uit het niets door de dreunende discomuziek in de bar.
“Kep Tang”, (betalen)
was zijn volgende kreet die boven de muziek uit kwam. Hij was duidelijk van streek!
Plotseling, als een duiveltje uit een doosje stond hij naast mij en ik keek hem recht in de ogen. Zijn ogen waren nat, jenevertraantjes van een goede middag aan de boemel.
“This is my lady”,
schreewde hij in mijn richting. Ik kon zijn slechte adem ruiken.
“I’m just on holiday and having a drink mate”,
antwoorde ik. Nog voordat hij een antwoord kon bedenken had ik een vraag voor hem klaar.
“Why do you visit your wife at her work when you can’t see her with strangers”?
Hij begon na te denken en het duurde even voordat hij een antwoord had gevonden op mijn vraag.
“Eh, she is not my wife”.
“She really bad, big liar”.
“I kill her, she take my money, she bad, big liar, she no lob you”.
Het korte en onduidelijk Engels verraadde dat hij al langer in Thailand kwam. Hij greep haar bij de arm en begon die om te draaien, een welgemikte stoot en ze was weer los. In een flits was ze weg en vluchtte naar achteren, in veiligheid.
Het heeft geen nut om haar te helpen. De Thai vinden niets mooier dan twee buitenlanders die vechten om iets wat niet van hen is, een barmeisje. En als de politie later arriveert en je krijgt allebei een boete voor het verstoren van de openbare orde staat de hele straat te lachen.
Nu stond hij naast mij verbaasd naar de glazen deur te staren waarachter ze was verdwenen. Voor een moment was ik bang dat hij er achter aan zou gaan. Dat was een slecht idee gezien de Mama San en de uitsmijter van de bar.
Nu wende hij zich weer tot mij, gewapend met zijn zielige levensverhaal vol met pijn en echtscheidingen. Hij opende zijn mond en nog voordat hij ook maar een toon kon produceren vroeg ik aan hem.
“why did you do that”?
Zijn ogen opende zich tot de grootte van pingpongballen. Hij moet voor een moment de indruk hebben gehad dat hij een schouder had gevonden om op uit te huilen.
Ik vertelde hem snel en duidelijk dat ik voor haar een drankje had betaald en dat ik nu door hem weer alleen zat en dat mijn geld ook weg was. Ik zat nog steeds rustig op mijn kruk met hem naast mij. Hij was duidelijk verward en zocht naar woorden voor een excuus.
“Please leave”,
vroeg ik hem beleefd en dat was iets wat hij niet verwachte.
“I kill her”,
was het laatste wat ik kon horen toen hij door de buitendeur verdween.
“Stomme buitenlander”, ging er door mijn gedachten.
Door de glazen deur had het meisje alles gade geslagen en ze stuurde handkusjes met een brede glimlach op haar gezicht. Even later verdween ze in de donkere ruimte achter de bar.
“Hab show later”,
fluisterde de Mama San toen ik de rekening betaalde.
“I’m sorry, I’m tired and I’m going home”,
antwoorde ik.
“See you on Wednesday”,
en ik liep de deur uit. Ik voelde wel wat medelijden voor het meisje.

Thailand, Two weeks to go!

Pattaya 20/03/2007

So, er zijn nog maar twee weekjes te gaan voordat ik weer op pad ga. Ik had weer tijd om een klein stukje te schrijven omdat het al de hele dag regent. De regen nam me deze ochtend ongeveer vijfhonderd meter van mijn huis te grazen. Ik was nat tot op mijn botten tegen de tijd dat ik thuis was. Het regent nog steeds en ik heb me de hele dag verder in mijn GPS verdiept. Ik heb het al aardig door maar er is toch nog een hoop te leren. Ik heb me ondertussen aangemeld voor een paar gebruikersgroepen en ik heb daar een hoop bruikbare informatie gevonden. Afgelopen zondag was een mooie dag voor me. Het Formule 1 seizoen is begonnen met de eerste race in Melbourne, Australië. Omdat ik mij aan de Aziatische kant van de aardbol bevindt startte de race om 10:00 lokale tijd. Wel even vroeg opstaan dus ;). Op zaterdag had ik de kwalificatie bekeken in de “The Premiership Bar/Restaurant”, een slecht groot scherm en een erg middelmatig ontbijt. Ik keek nog eens goed wat mijn andere mogelijkheden waren om de race te gaan bekijken en ik herinnerde mij een pub die de “The Butchers Arms” heette. Ik had er wel eens Fish and Chips gegeten en die was goed geweest, en ook de serveerster was een schatje. .
Dat ontbijt was een succes, en zelfs beter, het was het beste Engelse ontbijt dat ik sinds lange tijd in Pattaya had gegeten. Ik kan de plaats aanbevelen! De race was minder spectaculair maar het was goed om de auto's uit de garages te zien komen om tegen elkaar te racen en voor mij is het jaar nu echt begonnen.
Deze week stond een beetje in het teken van het nummer 500, bijna 500, in de eerste vijf weken dat ik nu de bezoekers van mijn weblog tel zit het aantal bezoekers dicht tegen de 500. Ten tweede, een nieuwe bezigheid waar ik samen met William aan ben begonnen en samen met Dean serieus is geworden, wandelen. Ik ben bijna de 500 kilometer wandelen gepasseerd, echt trainen dus. Als ik dat zo doorreken dan zou de 2000 kilometer dit jaar mogelijk moeten zijn, als ik gezond blijf tenminste.
Op mijn wandeltochten zie ik een hoop nieuwe dingen natuurlijk, ik zie constant hoe inventief mensen zijn om een inkomen bij elkaar te schrapen. Een pick-up truck vol met spijkerbroeken die dienst doet als een rijdende boetiek naast de bouwplaats. Veel plezier met de foto's van onder andere gekke Kenny van de "Boxing Roo Bar" met zijn vrouw.

Singapore, op weg naar Bangkok

Singapore – Bangkok 06/03/2007

Het was alweer de laatste dag van mijn korte verblijf in Singapore en Maleisie. De hoorn op de bouwplaats tegenover mijn hotel blies om precies acht uur. Tijd om op te staan! Ik had mijn wekker geen één keer nodig gehad in Singapore. Mijn oordoppen lagen in mijn bed omdat ze ergens gedurende de nacht mijn oren hadden verlaten. Ik voelde me erg goed vanochtend. Het was ook weer tijd om afscheid te nemen en dat doet altijd pijn.
Tom en ik hadden weer ons ontbijt bij de McDonalds, maar nu net om de hoek op de Jalan Bazar. Ik zie jullie denken, “Waarom altijd het ontbijt bij McDonalds”? Nou, simpel gezegd is het het beste ontbijt voor een goede prijs. Je kan altijd een stapje hoger gaan en bij Starbucks een designer croissant eten voor het dubbele van de prijs.
We gingen vroeg terug naar de kamer om nog te pakken. Ik was klaar in een minuut of tien en speelde daarna nog wat met mijn computer. Net toen ik besliste dat het genoeg was en richting de luchthaven zou gaan ging de bel in mijn kamer. Het was Tom, hij had precies dezelfde gedachte, Waarom blijven rondhangen in je hotel als je hetzelfde op de luchthaven kan doen? We namen afscheid en dat was dat. Het was een vreemde ervaringen geweest om met iemand op te trekken die zoveel overeenkomsten en ideeën met je heeft.
Nu ik toch tijd genoeg had besloot ik om niet de geplande taxi maar de metro naar de luchthaven te nemen. Onderweg vroeg ik mij af of er nu ook al gratis wi-fi in de luchthaventerminal zou zijn. Toen ik ergens ging zitten voor een kopje koffie bleek dit dus niet het geval. Ik had niets te klagen want ik had sowieso nog wel wat te doen op de computer.
Mijn vlucht was dertig minuten vertraagd zoals verwacht. Voor jullie die in de toekomst met Air Asia gaan vliegen, hou in het achterhoofd dat de vroege vluchten meestal op tijd zijn. Later in de dag komen er de kleine vertragingen die kunnen oplopen tot wel negentig minuten voor de laatste vluchten. Dit natuurlijk alleen op de hele drukke routes. Het vliegtuig was niet eens half vol en ik vond een plaatsje voor mijzelf achterin met drie stoelen tot mijn beschikking. Het was een goede vlucht. Ik speelde wat met mijn GPS en maakte foto’s van een vreemd fenomeen. Lange witte strepen/golven in het midden van de Zuid Chinese Zee. Ik vraag me af wat dat zou kunnen zijn. Om iets over achten stapte ik weer mijn vertrouwde plaats in Pattaya binnen, het was allemaal goed verlopen. Nu er op uit om een koud biertje te drinken en om te zien of er wat is veranderd.
Dat was mijn korte reis naar Singapore en Maleisië. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn verhalen en speciaal van mijn foto’s. Ik ga nu aan de oudere verhalen beginnen en mij volgende reis zal mij weer naar Maleisië voeren. Op 3 april is mijn vertrek en deze keer wordt het totaal anders, de onbedorven en veel minder bereisde Noord Oost kust van het schiereiland.

Singapore, Wandelen op instrumenten

Singapore 05/03/2007

Ontbijt bij de McDonalds in Singapura Plaza zoals gewoonlijk. De e-mail controleren en de Nederlandse kranten op het internet lezen. Foto’s en verhalen uploaden naar mijn weblog zodat jullie ook wat te lezen hebben in Nederland. Met één oog op de computer en dat terwijl ik met mijn andere oog de mooie sensuele en elegant geklede Singaporaanse vrouwen in de gaten hou. Tom was vanochtend meegegaan en hij was onder de indruk van het ondergrondse metro systeem. Een bagel met omelette was aangewezen om getest te worden en wij vonden hem allebei niet lekker. De volgende keer zouden we gewoon weer kiezen voor de vertrouwde worst met gebakken ei op een broodje. Ook de vernieuwde koffie was niet tof, hij was OK maar het extra geld zeker niet waard. Tom vulde een keer of drie zijn beker en jonge, wat kan die gozer koffie drinken. In de hoeveelheid en temperatuur, een loden slokdarm zouden wij in Nederland zeggen. Na het ontbijt ging ieder zijn eigen weg maar niet nadat we hadden afgesproken dat we elkaar ’s avonds in Foodmore zouden ontmoeten.
I greep mijn GPS en ging op pad. Mijn eerste doel was een jeugdherberg/backpakkers genaamd “The Hive”, het zou niet al te ver van mijn hotel zijn en je betaalde iets meer dan de helft van de prijs van mijn hotel. Ik had het snel gevonden maar het was wel meer dan een kilometer verder weg van de stad. De kamers waren allemaal bezet dus die kon ik niet bezichtigen, het toilet en de douche zagen er wel goed uit. Dus als je een echt goedkope plaats om te slapen in Singapore zoekt dan ik dit zeker een goede optie. Je kan ze boeken per e-mail.
Vanaf “The Hive” nam ik een route langs een plaats waar ik al heel lang niet meer was geweest, de buurt rond “Arab Street” en dan recht op het Concourse gebouw af. Ik liep door een straat met een rij oude shophouses die worden geveild op 08/03/2007. Het is in Singapore normaal dat de nieuwe eigenaar de huisjes restaureert en terug brengt in hun oude staat. Er stond een geïmproviseerde deur wagenwijd open en ik kon me niet inhouden. Ze sturen me wel weg als ik niet welkom ben, dacht ik bij mijzelf! Maar het was het tegengestelde, de bouwvakkers ontmoetten mij met een brede glimlach en gaven mij een korte rondleiding door de huisjes. I was overweldigd met de schoonheid van de oude architectuur. Ik loop hier de volgende keer weer voorbij om de vorderingen van de restauratie te bekijken.
Ik sloeg rechts af en vanaf hier was het een bekende route. Langs Beach road schoot ik nog wat foto’s van de mooie moderne gebouwen die hier staan. Het werd een beetje vreemd toen een beveiligingsbeambte op mij afstormde met de mededeling dat het verboden was om foto’s van gebouwen te nemen. Wat? Ik kon mijn oren niet geloven! Ik had geen trek in een confrontatie en stopte demonstratief de camera weer weg. Zodra hij tien meter weg was haalde ik de camera weer tevoorschijn en nam weer wat foto’, natuurlijk met één oog op de bewaker. Toen hij plotseling omdraaide betrapte hij mij weer en ik liep gewoon rustig weg. Hij realiseerde zich dat hij machteloos was en liet me maar gaan.

Ik liep over de “Cavenagh Bridge” en passeerde het “Fullerton Hotel”, ik stond nu aan de rand van financiële district van Singapore. Ik kon mij een erg mooi hawkercenter herinneren hier in de buurt. Het “Lau Pa Sat” is een ronde gietijzeren constructie midden in de financiële wijk. Het as al half één dus ook meteen tijd om de lunch te gebruiken. Eenmaal aangekomen in het gebouw was er een overvloed aan gerechten die het erg moeilijk maakte om een keuze te maken. Ik koos voor een traditionele “Laksa”, een bami soep in een met kerrie op smaak gebrachte bouillon. Het was alleen een beetje lastig eten omdat ze alleen van die plastic eetstokjes hebben, deze zijn veel gladder dan de bamboe stokjes en maken het erg moeilijk om de gladde bami naar je mond te brengen. Voor een medium geoefende eter dan. Ik kreeg alles naar binnen maar het duurde wel tien minuten langen dan normaal.
Na de lunch stond ik voor mijn tweede test. Toen ik gisteren over de snelweg reed op weg naar Singapore zag ik aan mijn linker kant het spoorwegstation van Singapore. Ik markeerde meteen het punt op de GPS en ik zou nu proberen om dat punt weer terug te vinden met behulp van het kompas. Ik heb altijd al eens met de trein van Singapore naar Kuala Lumpur willen reizen en het is er nooit van gekomen. Simpelweg omdat ik het station nooit heb kunnen vinden en dus nooit wist wanneer en hoe laat die treinen vertrokken. Nu zou dat wel veranderen. Ik stelde de GPS in op “ga naar” en wees het gemarkeerde punt aan. Een brede rode pijl wees mij de richting van het station. En mensen, dat was kinderlijk eenvoudig! Ik liep linea directa naar het station. Ik was zo onder de indruk van deze eenvoudige handeling dat ik zelfs vergat om een foto van het station te nemen.
Ik zocht en vond de informatie die ik nodig had in het station en vervolgde mijn weg via China Town terug naar de “Funan IT tower”. Ik begon alweer trek te krijgen en tegen de tijd dat ik daar zou arriveren was het tijd voor mijn middagsnack. Ik bleef maar strekken en mijn been begon toch wel wat beter aan te voelen. De pijn was er nog wel maar hij was niet meer zeurderig en oncomfortabel. Een snack en een cola light en een beetje rusten, en dan langzaam maar zeker terug naar het hotel. Bij het hotel aangekomen had ik 20 kilometer op de teller en ging even liggen voor een uurtje.
Ik stapte zo rond half zeven de “Foodmore” binnen en besloot met het eten te wachten tot Tom was gearriveerd en ondertussen maar een ijskoude Tiger bier te bestellen. Twee uur en drie grote Tiger bier later was er nog geen spoor van Tom te bekennen. Ik nam de laatste slokken uit de fles en besloot om maar terug te gaan naar het “K24 Coffee Station”. Daar was een feest aan de gang als afsluiting van de Chinese nieuwjaars festiviteiten. Gong Xi Fa Cai (gelukkig nieuw jaar), denk ik.

Het was een goed feest met vele lokaal bekende Chinese popsterren, ik zag veel bekende gezichten in het publiek. Ik dronk nog een paar biertjes en hield het alter maar voor gezien.

Geen avondeten maar gelukkig lagen er nog twee pakjes sandwiches in de koelkast op mijn kamer. Die zouden morgen sowieso in de vuilnisbak zijn gegaan. Ik at bijna alles wat er nog in mijn kamer eetbaar was. Sandwiches, banaan, chips en cashew nootjes. Een 100+ spoelde alles weg en met een volle maag ging ik tevreden naar bed. Welterusten (met oordopjes want de muziek buiten zou nog wel een tijdje doorgaan). Morgen gaan we weer richting Thailand.

Maleisië, herstel?

Melaka 03/03/2007

Zo rond elf uur werd ik op een natuurlijke manier wakker, geen wekker gewoon geslapen totdat mijn maag eten wilde hebben. De zon stond al hoog aan de hemel en brandde fel, ik voelde me erg goed. Het was alweer de laatste dag in Melaka van mijn korte verblijf. Ik had geen duidelijk plan voor de laatste dag en het gebruikelijke ontbijt bij McDonalds werd geschrapt omdat het al te laat was. Broodjes van de warme bakker met een flesje 100+ en een wandeling door het dorp waren de enige dingen die ik in mijn hoofd had.
De wandeling zou weer rond de “Bukit China” gaan. Dit is de grootste Chinese begraafplaats buiten China en hij is al honderden jaren oud. Het was een heerlijke wandeling onder de brandende zon, de rest van de dag passeerde zonder een opvallende gebeurtenis.
Natuurlijk keek ik in de avond naar een voetbalwedstrijd en ik nam ook afscheid van enkele oude en nieuwe vrienden. Het meest uitzonderlijke was dat er vandaag een oude vriend was gearriveerd. Oude Ken uit Melbourne. Een tachtigjarige jonge rugzaktoerist met een grote digitale reflexcamera. Om middernacht kroop ik voldaan onder de dekens.

Melaka-Singapore 04/03/2007

De ene dag kan saaier zijn dan de andere! Ik heb dan gewoonweg niets te vertellen. De reis van Melaka naar Singapore was recht tour recht aan. Het enige feit dat het waard is om vermeld te worden is dat ik waarschijnlijk een manier heb gevonden om van die zeurende pijn in mijn rechter been af te komen. Rekoefeningen, ik probeerde dit op de parkeerplaats toen onze bus was gestopt voor een plaspauze. Er was verlichting maar het vreemde was dat de pijn nu weer naar mijn middelste teen is verplaatst. Er moet dus verband zijn tussen die twee! Als ik weer in Pattaya ben zal ik eens een goede oliemassage nemen en dan kijken of ik er voorgoed van af kan komen.
Tom sliep in hetzelfde hotel als ik en in de avond liet ik hem het Singapore zien zoals ik het ken. Het was een heel plezierige wandeling na die lange zit van vijf uur in de bus. Ik sloot de dag af met een grote portie kipsate en een grote fles Tiger bier.

Morgen is mijn laaste hele dag in Singapore en ik heb nog maar één ding te doen. De rest zal bestaan uit een beetje rondhangen en ontspannen.

Maleisië, laat opgestaan

Melaka 02/03/2007

Ik was erg laat uit bed! Ik stapte zo rond half één uit mijn bed met een vieze smaak in mijn mond maar gelukkig zonder hoofdpijn. Lege chipszakjes en een halfvolle fles water waren het bewijs dat ik toch nog wat had gegeten voordat ik ging slapen.
Omdat het al zo laat was moest het ontbijt uit de bakkerij van de Makhota Shopping Mall komen. Ze hebben daar een goede bakkerij in de kelder van het gebouw. Twee broodjes en een paar bananen waren een goede start van de dag. De zon stond hoog aan de hemel maar het was niet voor lang.

Ik was op weg naar de Tesco Supermarkt net buiten de stad toen de eerste druppels begonnen te vallen. Ik bleef optimistisch dar het niet zou beginnen te regenen en zelfs beter dat het bij deze druppels zou blijven. Maar op de straat werden de donkere vlekken steeds groter, de straat werd egaal zwart en even later ontstonden de eerste plassen. Ik kon niet beslissen wat ik nu zou doen. Doorgaan of teruggaan naar het “Discovery Café” voor een kop Maleise koffie.
Ik stond onder een luifel van een 7-11 en ik kon best wat te drinken gebruiken. Een blikje cola light zou de ergste (na)dorst wel wegnemen. Ik nam een plaats in op stoeprand voor de 7-11 en keek naar de neerdalende regen toen een oude Chinese vrouw mij benaderde en mij vertelde dat ik mijn cola snel moest leegdrinken. Ik was verbaasd en keek op of ze dat wel serieus bedoelde. En ja hoor, ze was bloedserieus. Ze bleef recht voor me staan en keek mij met een doordringende blik aan. Ik vertelde haar dat mijn blikje nog niet leeg was en dat ik het zeker niet in één keer zou leegdrinken om haar een plezier te doen. Ze liep een stukje door en ging vijf meter verderop demonstratief op de stoeprand zitten. Ze bleef me maar aankijken als een hond die net een flinke rotschop had gekregen. Toen ik uiteindelijk mijn blikje leegdronk kon ze zien aan de hoek van het blikje bij de laatste slok dat hij leeg was. Ze sprong op en als de gesmeerde stond ze weer, maar nu met een gezicht als onweer, voor me. Ik gaf haar het lege blikje en voldaan verliet ze als winnaar het strijdtoneel.
Ik had ondertussen besloten om verder te gaan richting de supermarkt. De regen was bijna weg en in een warm klimaat zoals in Maleisië merk je niet eens dat het motregent. Het maakt weinig uit of je nu nat wordt van het zweet of van de motregen. De wandeling was aangenaam genoeg maar ook om te ontdekken dat de infrastructuur niet is ingericht voor voetgangers. Het grootste gedeelte liep ik langs een soort autoweg waar de motoren en auto’s op een halve meter afstand langs je heen razen.
Eenmaal in de supermarkt aangekomen had ik snel de “souvenirs” gevonden naar waar ik op zoek was. Heerlijke Maleisische sausen voor bij het eten.
Op de terugweg genoot ik van de uitgestelde kop koffie bij het “Discovery Café”. Net voordat ik bij het café arriveerde viel mijn oog op iets dat ik in geen 35 jaar had gezien en mij terugbracht naar mijn jeugd. Een “Raleigh Chopper”, de fiets die ik bereed toe in twaalf jaar oud was. Het was een paarse, Walter Stehman had er zo’n een als ik mij goed herinner. Later in de middag sloeg de regen weer toe en ik maakte van de mogelijkheid gebruik om een uurtje te slapen en muziek te luisteren
Die avond had ik met Tom een afspraak om het nieuwe “Newton Foodcourt” te gaan proberen dat naast de “Makhota Parade” was geopend nog niet zo lang geleden. Vanochtend had ik al gezien dat het open was en het zag er allemaal erg goed uit vanaf een afstand.
Ik ontmoette Tom in het restaurant en we keken allebei eens goed rond. En ik genoot van wat ik allemaal zag! Mijn keuze viel op een bord rijst met speklappen in sojasaus, kip in een zoete kerrie en wat gestoomde groente (mijn excuses maar er is geen foto, ik had zo’n trek dat ik meteen aanviel) met een Carlsberg bier. Tom koos de gebakken rog in kerriesaus met een Stout die was aangemaakt met ginseng. Tom’s vis zag er heerlijk uit maar zat vol met graat, niet vermeld door de verkoper, en de saus was iets pittiger dan hij had verwacht. Ik vond het heerlijk en ik kom hier zeker nog wel een keer terug.
Tom ging terug richting het hotel terwijl ik nog even naar het “Discovery Cafe” ging voor een paar biertjes. Later ook nog naar de “Jonker Walk” voor meer biertjes en live muziek. Het ging precies zoals ik verwachtte. Eerst een paar in “Eleven Bistro” (rock muziek), dan een paar bij “Ringo” (akoestische klassiekers) en als afsluiting nog een paar in de “Carabau Bar” waar Bennie een mix speelt van grappige oude liedjes die je uitnodigen om luidkeels mee te zingen.

Ik was erg laat thuis ;) en was heel vermoeid. Morgen misschien weer laat op?

Maleisië, de eerste echte test

Singapore - Melaka 01/03/2007

Mijn alarm ging zoals gepland om precies half zeven af. Ik had niet echt goed geslapen maar aan de andere kant had ik ook niet echt te klagen over mijn nachtrust. Een snelle douche en scheerbeurt en ik was klaar voor een nieuwe ervaring, het ontbijt in het “Mustafa Shopping Center”.
De regen daalde nog steeds neer en het leek dat er altijd wel wat aan de hand was als ik mij in Singapore bevond. De laatste keer was ik erg ziek, de voorlaatste keer had ik hele erge diarree en nu regende het aan één stuk.
Half in slaap slenterde ik Mustafa binnen, de zaak is 24/7 open en dus zijn er altijd klanten in de zaak. Ik bestelde het “Super Ontbijt” voor SGD 3,00 en wachtte wat er zou gaan gebeuren. Nou, het ontbijt was een “Super Verrassing”. Twee oude slappe in driehoeken gesneden geroosterde boterhammen gesmeerd met van die zoete gele margarine. Twee hele koude, net uit de koelkast, gebakken eieren die ook als driehoek waren gebakken, waarschijnlijk gebakken in zo’n tosti-ijzer, aangevuld met een papieren beker lauwe slappe koffie. Ik keek eens goed naar de verrassing die voor mij stond en ik wist meteen dat ik hier niet meer zou komen. Omdat ik maar voor 70% wakker was maakte ikzelf ook nog een grote fout. Ik strooide suiker over mijn gebakken eieren. De suiker zag er echt uit als zout, hele fijne kleine korreltjes en als er iets is wat ik ‘s morgens niet weg krijg dan is dat zoetigheid. Maar ik moest wat eten, dus nam ik kleine stukjes totdat het kokhalzen begon en ik er een einde aan maakte en ik mijn ontbijt achterliet als bewijs dat ik hier nooit meer zou terugkomen.
Ik ging teleurgesteld terug naar mijn hotel om mijn rugzak op te halen en stelde de GPS in. Dit zou de eerste echte test worden. Op weg naar de “Queenstreet Bus terminal” viel mijn oog op een McDonalds uithangbord en ik besloot om toch nog maar wat te eten voordat ik op de bus zou stappen.. En het was een goed idee, ik had toch tijd genoeg.
De nieuwe manier van reizen met de bus bleek een goed idee. Er was een beetje vertraging aan de “Johor Bahru” kant van de grens maar dat deerde mij niet. Tegenwoordig pak ik altijd een paar extra immigratiekaarten op. Dat scheelt veel tijd aan de grens omdat je niet hoeft te zoeken naar die rotkaarten en ik vul ze in mijn hotel in. Bij aankomst in het “Larkin busstation” had ik snel een aansluiting gevonden, mijn bus zou over tien minuten al vertrekken. De regen daalde nog steeds neer en de lucht was egaal muisgrijs en het zag er niet naar uit dat het zou opklaren.
Tijdens de busreis naar Melaka controleerde ik de GPS een paar keer en begon de andere opties te onderzoeken. Allemaal van die kleine dingen maar het apparaat is echt slim. Voordat ik het doorhad reden we het “Melaka Sentral” binnen.
Er zaten al een paar toeristen in de bus (nr. 17) naar “Dutch Square” en ik begon tegen de man achter mij te praten. Het was een wat oudere man uit California. Hij vroeg me om wat advies over Melaka en was op zoek naar een goed en niet te duur hotel. Ik vertelde hem over de “Heeren Inn” en verzocht hem mij te volgen naar Mr. Au. Als hij het hotel niets vond dan kon hij altijd nog verder gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij volgde mij naar het kleine hotel en vond het goed genoeg, wie niet? We spraken af dat we de mogelijkheden voor een buskaartje naar Singapore samen zouden onderzoeken. Ik wist zeker dat ik op zondag zou terug gaan naar Singapore en Tom wist het nog niet zeker. Zaterdag of zondag, hij had meerdere mogelijkheden en ook een beetje. Uiteindelijk koos hij ervoor om ook op zondag naar Singapore te reizen. We kochten de kaartjes bij een reisbureautje naast het ziekenhuis.
Daar stonden we dan, ik was klaar met mijn taken en de rest zou nu alleen nog maar plezier zijn. We hadden tijdens onze wandeling wat met elkaar gepraat en wat beter kennis gemaakt. Tom had een goede kijk op het leven en wij hadden veel gemeen. We zaten in een klein restaurant voor een “Hainan rijst met kip”, een lokale specialiteit, en vervolgden ons goede gesprek. We vonden het allebei zo aangenaam dat we een afspraak maakten om ’s avonds samen te eten in het “Harpers restaurant”. Na de snack namen we afscheid en gingen onze eigen weg.
Later die avond kwam ik hem weer tegen en hij probeerde mij over te halen om een hamburger te gaan eten. Ik was al helemaal ingesteld op een heerlijke steak, dus voor mij zou het zeker “Harpers” worden. De steak met zwarte pepersaus was heerlijk, alleen de hoeveelheid patat was wat aan de krappe kant. Maar is er te klagen voor een perfecte maaltijd voor ongeveer € 10,--?
Na het eten zouden we door het oude Melaka naar het “Discovery Café” wandelen voor een kop koffie. Zo ver ben ik niet eens gekomen! Op weg naar Bennie, ook een oude vriend, passeerden we een openingsfeest voor een nieuwe bar/restaurant. 11 en nog iets.

Bennie zat al binnen en stelde mij snel voor aan de eigenaar en ik was natuurlijk meteen welkom om me in het feestgedruis te storten. Een paar drinkebroers maakten er een mooie avond van. Goede live muziek van een Maleisische rockband maakte de avond compleet.

Om één uur was ik weer thuis. Dat zou een goede lange vaste slaap worden ;).