Colombo (Grand Oriental Hotel Colombo), woensdag 13 februari 2008
Ik was al om half acht wakker terwijl ik mezelf een beetje uitslapen had beloofd. Ik draaide me nog een keer om en probeerde opnieuw in slaap te vallen, tevergeefs. Dan maar opstaan en deze dag proberen op te vullen tot twee uur. Dat is het moment dat ik op weg naar het busstation moet gaan. De tijd ging tergend langzaam maar eindelijk stond de verlossende twee uur op de klok.
De busreis naar de luchthaven verloopt vlekkeloos, ik zit wat uit het raam te kijken in de verbazend stille lege bus. Er liggen wat passagiers te slapen maar de meeste zitten net als ik in diepe gedachten verzonken in de leegte te staren. Wat zal er door de hoofden van mijn medepassagiers gaan?
Bij aankomst op de “Suvarnabhumi International Airport” is het meteen duidelijk dat het Chinese nieuwjaar voor de deur staat. Thailand is meer Chinees dan ze ooit zullen toegeven. Eigenlijk is Thailand een mengelmoes van verschillende culturen afgebakend door natuurlijke grenzen zoals de Mekong rivier en enkele kliffen en heuvelruggen. Het rood en goud is er niet minder feestelijk om.Het inchecken bij “Srilankan Airlines” gaat erg snel en binnen een poep en een scheet sta ik te midden van een enorme mensenmassa voor de poorten van de immigratiedienst. De immigratie gaat zoals verwacht heel erg langzaam. Ik sta in een rij met een grote groep Chinezen die voor veel oponthoud zorgen.
De westerse toeristen voor mij staan ook tegen elkaar te klagen dat het allemaal wel heel erg lang duurt. Het openen van een paar extra poorten van de immigratiedienst zorgt voor een kleine volksverhuizing naar de vier nieuwe kortere rijen. Na twintig minuten wachten kan ik eindelijk een kop koffie gaan drinken bij één van de vele koffietentjes binnen de vertrekzone.
Omstreeks kwart over acht verlaten de grote rubberen banden van de Airbus het beton van de startbaan in Bangkok en gaan we eindelijk de lucht in. Op dit moment is mijn reis naar een nieuwe bestemming, Sri Lanka, eindelijk begonnen!
“Srilankan Airlines”, wat zou deze luchtvaartmaatschappij voor een verrassing kunnen brengen? Het is achteraf gezien een grote verrassing, een positieve verrassing welteverstaan. In de een van de vliegtuigen van Airbus, een 330-200, wordt een goede maaltijd geserveerd. Op de videokanalen, die ik persoonlijk toch niet gebruik, kun je uit vijftien verschillende actuele films kiezen. Het enige nadeel van deze vlucht is het grote leger Chinezen, die uit Beijing zijn gekomen en die al rochelend en luid pratend, ook naar de andere kant van de golf van Bengalen worden gevlogen.
Tijdens het wachten in de terminal raak ik aan de praat met een man uit de Malediven die een reisbureau in Colombo bestuurd. Hij heeft al een taxi had gereserveerd van de luchthaven in Colombo naar het fort. Zijn hotel voor vannacht is ook in het fort. Omdat ik de weg niet ken vraag ik hem of we misschien samen de taxi kunnen delen. Daar maakt hij geen probleem van en we spreken af elkaar na de vlucht na de immigratie weer te zien.
We landen rond tien uur in de avond op de “Bandaranaike International Airport” in Colombo. Dat is een heel ongelukkige tijd om te arriveren in een stad van een derde wereldland waar je nog nooit bent geweest. Alles om je heen is nieuw en gevaar loert overal in de aankomstruimte van een luchthaven!Maar niet in Colombo! Het gaat allemaal kinderlijk eenvoudig en binnen tien minuten sta ik voorbij de douane en nog voor de immigratiedienst voor een ATM met een pak geld in de hand. Het geeft mij in ieder geval een veilig gevoel. Honderdduizenden Sri Lankan Roepie! Mijn eerste indruk is dat het Sri Lankaanse geld erg smerig en vettig is.
Direct achter de immigratie staat mijn nieuwe vriend, zoals afgesproken in Bangkok, te wachten en hij zwaait enthousiast, met twee armen hoog boven zijn hoofd, zodra hij mij ziet. Het delen van de kosten voor vervoer naar je hotel maakt altijd nieuwe vrienden! De taxi rijdt ons voor 1000 LRK per persoon naar het fort Colombo, dit wel nadat mijn nieuwe vriend eerst stevig in de lokale taal heeft staan te onderhandelen.
Het is donker, het is laat, en stil op de weg. Om de paar kilometer zijn er controlepunten en patrouilleren zwaar bewapende soldaten langs de weg naar Colombo. Het is zelfs opvallend donker, stalen gordijndeuren glimmen dof in de lichtbundels die de taxi voor zich uitwerpt.
Ook in in Colombo stad zelf blijft het opvallend donker en rustig op straat. Voordat we bij mijn hotel aankomen moes er eerst nog een militair controlepunt worden gepasseerd. De chauffeur laat zijn legitimatiebewijs zien en een groot hoofd met een set witte tanden steekt zich aan mijn zijde in de taxi.
‘Hello sir’, is de vriendelijke begroeting van de grote soldaat.
Na het zien van de blanke buitenlander in de taxi is het toegestaan om de, voor al het verkeer afgezette, straat in te rijden.
Alle steden van derde-, en tweede-, wereld landen lijken hetzelfde in het donker maar bij het zien van het hotel voor de komende nachten komen er warme gevoelens van de koloniale tijden van weleer in mij op. Het witte gebouw ziet er mooi uit in het donker en aan de zijkant knippert spookachtig een neon verlichting met de tekst “Nightclub”. Daar heb ik nu na de vliegreis nog geen zin in. Ik wil eerst lekker slapen en wanneer het mogelijk is één lokaal biertje op mijn (hotel)kamer drinken.
Het presenteren van de geprinte voucher is voldoende en na de formulieren te hebben ingevuld word ik door een bell boy van zeker zeventig jaar oud naar mijn enorme kamer gebracht. Ik voel me als een prins uit een sprookje.
‘Nee vanavond niet!’
‘Maybe Friday’, schatert hij terwijl hij de deur achter zich dicht trekt.
Het Sri Lankaanse biertje smaakt me uitstekend. Nadat ik wat spullen uit mijn rugzak heb gehaald is het de hoogste tijd om te gaan slapen. Morgen lekker vroeg op en na het ontbijt de stad in.
