Nederland: Een koninklijke wandeling

Oisterwijk (Oisterwijkse Bossen en Vennen), dinsdag 27 april 2021

Hoewel we niet veel hebben veranderd aan ons ochtend ritueel voelt “het nieuwe doen” een stukje natuurlijker en ontspannender aan. Ik sta zoals gewoonlijk extra vroeg op om een stukje te schrijven en Lyka blijft een uurtje langer liggen zonder last te hebben van mijn nachtelijk gedraai in het smalle bed boven in de alkoof. Mijn schouder doet een beetje minder pijn dan twee weken geleden maar het is nog steeds zo pijnlijk dat ik er ’s nachts wakker van wordt wanneer ik me omdraai.
Zodra Lyka ook beneden is schenk ik koffie voor haar in en zet het ontbijt voor ons op tafel. Er is absoluut geen haast want we hebben in onderling overleg besloten om voortaan de wandeling na de lunch te beginnen. Tenzij er een gegronde reden is om dat niet te doen! Bijvoorbeeld als er regen is voorspeld in de middag. Na wat brood met leverworst, boerenmetworst en oude kaas brengen we de camper in gereedheid voor de verplaatsing. Alles dat niet vast zit, of breken kan, wordt opgeruimd en/of weg gestouwd.
Op weg naar onze bestemming loop ik nog even bij de Lidl in Chaam binnen om de belangrijkste boodschappen voor vandaag te doen die we nog in de camper missen. Ter plaatse bedenk ik onze lunch en koop ook een verse baguette die vandaag maar € 0,50 kost.
Dan gaan we richting Oisterwijk waar onze wandeling voor vandaag ligt. De wandeling is een stevige met haar 10 Km. Dat lijkt veel maar het is belangrijk dat we gaan opbouwen zodat we straks ook weer de vlakke wandelingen tussen 15 en 20 Km aankunnen, ook in heuvelachtig terrein. In een bergachtig terrein spreekt men niet meer over kilometers maar gewoon in uren, zo weet iedereen wat hij van een wandeling kan verwachten.
Op de parkeerplaats van “Natuurpoort Groot Speijck” in Oisterwijk is hét startpunt voor je tocht door dit prachtige gebied. En wij zijn niet de enigen vandaag! Het is namelijk koningsdag en heel Nederland lijkt door de Covid-19 buitensporter geworden. Met moeite vinden we een plekje voor onze relatief grote camper op de parkeerplaats. We zijn redelijk vroeg en hebben nog tijd genoeg om wat dingen voor onszelf te doen voordat we aan de wandeling gaan beginnen. Vanachter het raam zie ik de drukte steeds meer toenemen totdat het punt is gepasseerd dat de geparkeerde automobielen elkaar in de weg gaan staan. Het is vanaf nu voor veel auto’s niet meer mogelijk om weg te rijden wanneer dat nodig zou zijn. Ook wij staan muurvast, maar dat is voor ons geen probleem. Indien mogelijk blijven we hier zelfs overnachten. De frikandellen speciaal op het stokbrood smaken fantastisch!

Tussen de twee en drie uur schatten wij de wandeling voor vandaag in inclusief de pauzes. Rond half een gaan we op pad. Alle elektronica draait ondanks dat ik al bijna zeker weet hoe onze fotografische en navigatie toekomst er uit gaat zien. Nog geen honderd verder schrik ik me een hoedje. Dat het druk zou zijn hadden we wel verwacht maar een groot veld vol met honderden picknickers overtreft al onze verwachtingen. Het lijkt wel alsof ze vanochtend allemaal zijn los gelaten! We kijken elkaar verbaasd aan en dan naar de enorme rij klanten bij het raam van de ijsmachine. De Nationale Feestdag denk ik dan maar. En die anderhalve meter afstand? Ja, verticaal!

Onze wandeling voor vandaag heet “Oisterwijkse 14 vennen route”. Dan weten we meteen wat te verwachten! Enkele honderden meters verder lopen we eenzaam en alleen door de bossen en langs de Oisterwijkse vennen. Een specht, waarschijnlijk een groene specht, slaat in de verte haar snavel tegen een boom. Een onmiskenbaar geluid in de gecontroleerde natuur. Want dat is natuurlijk waar we zijn, een door de mensen beheerd bos. Echt oerwoud bestaat al heel lang niet meer in Europa.

Het is duidelijk warmer dan gisteren en daarom draag ik vandaag mijn fleece en niet mijn jas. Er staat haast geen wind en dat maakt de wandeling van vandaag erg aangenaam. Na een kilometer of drie genieten we onder een staalblauwe lucht van onze eerste pauze. We zijn de koekjes vergeten! Da’s jammer. Ik had wel wat extra energie kunnen gebruiken.

Ook vandaag kijken we naar veel van hetzelfde. Bossen zonder enig cultureel erfgoed. Gelukkig is het niet storend omdat het heerlijk weer is en drukke gebieden worden afgewisseld met rustige stukken. Het water in de vennen is kraakhelder en nodigt ongetwijfeld uit om te gaan zwemmen. Zou dat hier mogen op een warme zomerdag? Ik ben bang van niet. Mijn gedachten dwalen voor een moment af naar 1978. Het “Culturele Kamp” op de Drentse heide. Japke, Carla, Coen en Coosje, twee bijzondere weken die veel hebben opgebracht. Het zwemmen in de ven in het midden van de nacht! Een onvergetelijke ervaring.

Tijdens de tweede pauze worden we twee keer ruw gestoord door andere bezoekers/wandelaars. Die lockdown en avondklok hebben het slechtste in de mens boven gebracht! Wat zal ik blij zijn als al die Covid-19 problemen voorbij zijn.

Zonder te reageren op deze barbaren, dat kan gewoon heel gevaarlijk zijn, beginnen we aan de laatste twee kilometer door bossen en langs vennen voor vandaag. We komen hier zeker nog een keer terug, dat hebben we al besloten!

Op de parkeerplaats is het nog drukker dan toen we vertrokken. We kunnen niet voor- of achteruit en we kunnen niets anders doen dan wachten totdat de meeste bezoekers zijn vertrokken. Het is nog te vroeg voor een biertje dus begin ik maar aan een paar glazen water met bubbels. Op de achtergrond speelt de Chinese DAB+ radio Radio2. Internet van de KPN op de iPad is brandhout. Onbeperkt 128 kbps voor € 8,99 is een lachertje. Ze zullen wel “maximaal 128 kbps” bedoelen want zelfs de 24 kbps stream voor de radio moet zoveel bufferen dat het geluid niet om aan te horen is. Morgen maar eens bellen of ik mijn geld terug kan krijgen!

Ook op mijn MacBook gaat het een en ander fout! Adobe Lightroom 6 doet niet meer wat ik ervan verwacht en sluit om de havenklap onverwacht af wat dan weer erg frustrerend is tijdens het bewerken van de foto’s. Ik pieker me suf wat de aanleiding zou kunnen zijn. Is het misschien de nieuwe SSD die ik heb geplaatst? Zou die te snel kunnen zijn voor het programma? Eerst maar kleinere groepjes foto’s proberen.
Zo kom ik ook weer terug bij mijn gedachten die me het grootste gedeelte van de wandeling hebben gefrustreerd en gefascineerd. Wat kun je als volwassene niet begrijpen aan de volgende teksten?

Honden aan de lijn

Verboden voor fietsers

Welgeteld 34 loslopende honden en ontelbare aan de lijn die minstens tien meter lang is! Dat is ook loslopend al is het niet helemaal correct. Hufterigheid in het kwadraat. Tel daarbij een handje vol mountainbikers op die de wandelaars van het pad af proberen te racen. Het ontbreken van een bel, dat is niet stoer maar wel verplicht volgens mij, maakt dat de wandelaars zich een voor een allemaal een hoedje schrikken zodra een in spandex gestoken minderbegaafde onverwacht voorbij schiet.
Het lijkt wel of hufterigheid “het nieuwe normaal” is geworden voor de maatschappij. Een verontschuldigende blik van een vrouw dat haar gezinshond los loopt zegt mij genoeg. Het postuur van de breed wandelende man met een overgewicht dat Covid zo gevaarlijk maakt is te groot om er wat van te zeggen! “Ik kan veel beter zwijgen”, het Goede Doel!  


Als afsluiting van deze mooie koningsdag eten we spaghetti met Japanse kerrie. Een fusion gerecht dat erg onbekend maar zeer smakelijk is. Alle restjes groente en vlees kunnen er in maar je kan het ook gewoon van verse ingrediënten maken. Het belangrijkste blijft de rijke en zeer smakelijke basissaus. Deze komt meestal in twee variaties, mild en pittig en is nu ook vaak in de gewone supermarkt te koop. Anders toch maar even langs bij de plaatselijke toko!

Het is al vroeg stil op de parkeerplaats. Het is de laatste avond van de avondklok. Je moet vanavond voor de laatste keer op tijd binnen zijn! De duisternis valt en een auto van handhaving controleert en passeert stapvoets de camper. Misschien dat mijn groet ze verward maar ze zwaaien terug en rijden door. Ons plaatsje voor de nacht lijkt lijkt verzekerd!
Ik begin aan een nieuwe Deense serie over een gijzeling in de ondergrondse. Morgen gaan we weer naar huis. Evalueren, schoonmaken, overbodige spullen uitladen en nieuwe gemiste spullen inladen. Water innemen en het vuilwater lozen. Vrijdag gaan we voor een langere periode weg. Minimaal een overnachting op een SVR (Boeren)-camping.

Nederland: Op herhaling!

Strijbeek (Op de Strijbeekse Heide), maandag 26 april 2021

Vandaag gaan we naar een bekende plek! We gaan opnieuw naar de “Strijbeekse Heide”. De reden? We hebben daar vorige week prima kunnen overnachten en ook nog eens heerlijk kunnen wandelen. Er zijn ook op deze mooie ochtend enkele zaken veranderd. We hebben gewoon thuis van het ontbijt genoten en pas rond half elf verlaten we de parkeerplaats. Eerst nog even langs de plaatselijke Lidl en dan over de N322 richting Brakel naar het westen.

Het is heel druk op de A27 richting het zuiden en we zijn blij dat we eindelijk van de snelweg af kunnen. Dat is de reden waarom we zoveel als mogelijk over de binnenwegen rijden. Maar ja, in het rivierengebied is dat moeilijk omdat de snelwegen de enige manier is om over de rivieren te komen. Eenmaal op de provinciale weg ten oosten van Breda kunnen we weer genieten van het mooie landschap van Noord-Brabant. Gelderland en Overijssel zijn mooi maar voor mij persoonlijk neig ik toch meer naar Brabant. Dat “Noord” is er alleen maar bijgekomen omdat de andere helft van Brabant nog in België ligt.
Zodra we op dezelfde parkeerplaats als vorige week neerstrijken ga ik eerst eens opruimen. De natte cel, die voor ons nu droog is omdat ik de gasboiler en de douche heb verwijderd, is altijd een verzameling van attributen en andere rotzooi die je niet onder de banken wil steken. Onder de banken gaan de spullen die je niet dagelijks nodig hebt, in de natte cel liggen de spullen die je binnen hand bereik wil hebben. En dat betekend niet meteen dat je ze ook dagelijks gebruikt! Veel etenswaren en dranken vinden ook hun plaatsje naast de wc-pot die overigens ook zo weinig alss mogelijk wordt gebruikt!
Een restje chili con carne wordt omgetoverd tot een stevige bonensoep die als lunch dient, samen met vers half volkoren brood van de Aldi. Een sober maar prima lunch die als brandstof voor de wandeling van 8,7 Km voor vandaag moet dienen.   

De iPhone, met twee applicaties in werking, en de oude getrouwe Garmin 400t gaan aan en we kunnen op pad. Het weer is zelfs beter dan vorige week! Maar ook verraderlijker. De wind kan plotseling in kracht toenemen en dan is een jasje toch wel gewenst. Daarom heb ik mijn winterjas aan op het “Smokkelpad”. Dat is de naam van de wandeling voor vanddag.     

We lopen door een afwisselend mooi, en soms wat lelijker, maar tegelijk ook enigszins saai landschap. Deze omgeving is bekend om de smokkelaars die aan het begin van de twintigste eeuw hier de buurt onveilig maakten. Het ging om serieus geld dus er zijn veel slachtoffers onder de smokkelaars, maar ook onder de douane en veldwachters, gevallen. Bekend zijn de botersmokkel, en later ook de zout- suiker- en jeneversmokkel.  

Zodra we een brug passeren zijn een officieel in België! Zonder paspoorten maar met goede bedoelingen. Er is geen misverstand mogelijk, een dikke natuurstenen grenspaal markeert waar Nederland en Vlaanderen elkaar raken. In deze streek spreek ik liever van Vlaanderen omdat België na ruim anderhalve eeuw nog steeds gevoelig ligt bij het overgrote deel van haar inwoners.      

We hebben volgens onze gps-route al enkele keren het “Smokkelpad” verlaten maar we komen er ook elke keer weer op terug. Ik ben een beetje verbaasd, ik had dat nergens gelezen? Om de paar honderd meter passeren we een houten bank die uitnodigt om even te gaan zitten en een slokje water te drinken. In de zon en uit de wind sluit ik voor een moment mijn ogen. Een slok van het “licht bruisend” mineraalwater, ook een experiment, lest de grootste dorst. Ik spoel een Bastogne koekje weg en geniet van de zon. Ik wordt een beetje rozig en verlang naar een blik koud witbier om deze heerlijke wandeling af te sluiten.  

Na de laatste drinkpauze moeten we allebei heel hard lachen! Volgens de oorspronkelijke gegevens van onze wandeling voor vandaag hebben we nog ongeveer 1.700 meter te gaan. Zodra we de brede zandweg opstappen zien we door het hout van het bos een paar honderd meter verderop onze camper te staan. Ik controleer mijn Garmin en Lyka haar iWatch. Het zijn inderdaad veel minder meters dan we hadden verwacht, 1.000 meter minder dan verwacht! Dan hebben we zeker een flink stuk, onbewust, afgesneden.
Bij terugkomst staat de kleine parkeerplaats helemaal vol en enkele wonder chauffeurs hebben zelfs moeite om de auto uit de greep van de geparkeerde auto’s te bevrijden. Eenmaal geïnstalleerd gaan we beide ons eigen ding doen! Ik krijg eerst de foto’s van Lyka en daarna gaan mijn foto’s draadloos naar mijn MacBook. Veel gemakkelijker danhet verwisselen van SD-kaartjes! En dan heb ik toch wel een klein probleem. Mijn Adobe Lightroom 6 loopt steeds vaker vast. Bij het lezen èn het schrijven van data. Ik weet ook niet waarom. Ik kan er wel naar gissen maar dat lost weinig op. Via een omweg lukt het me de problemen op te lossen waarna ik kritisch de foto’s van onze iPhone’s bekijk. Ik kan nu al wel met enige zekerheid zeggen dat mijn zware Nikon D600, met haar 24-70 f/2.8 lens, voor het wandelen verleden tijd is geworden.  

Het veelvuldig in en uit pakken van de camper maakt dat je vaak wat vergeet terug te leggen. Zo ook deze keer! Ik repareer het gemis/gebrek met de altijd smakelijke maaltijd van “Varkensvlees met zwarte pepersaus”. Met een bak sinaasappel kwark als toetje is het een adellijke maaltijd in onze dertig jaar oude camper.
Net voordat het donker wordt loop ik nog een keer rond de camper. Het is een prima plaatsje en alle deuren zijn op slot. Ik kijk op mijn horloge en kan voorzichtig concluderen dat er nu niemand meer zal komen om ons weg te sturen. Er is tenslotte nog de avondklok van kracht! Voor morgen zijn de plannen veranderd. Maar morgen meer daarover!

Nederland: Ontsnapt!

Strijbeek (Op de Strijbeekse Heide), donderdag 22 april 2021

Vandaag begint voor ons het nieuwe normaal! We hebben er genoeg van en we zijn er helemaal klaar mee. Net als de rest van Europa! Na huisarrest, TBS en de avondklok ontsnappen we vandaag aan de kleine wereld waar we het laatste half jaar in hebben doorgebracht. We trekken de gemeente- en stadsgrens van Zaltbommel over en gaan de wijde wereld in.
Ons doel voor vandaag is een klein gehucht met ongeveer 250 inwoners aan de grens met België. Hier ligt de “de Strijbeekse Heide” en dat is de locatie voor onze eerste officiële wandeling van het Corona jaar 2021. Het tweede Corona jaar welteverstaan! En Mark en Hugo zijn er samen nog niet uit of 2022 ook nog een Corona jaar wordt, het onderdrukken van de bevolking loopt namelijk allemaal op rolletjes. De combinatie met het “Outbreak Management Team” heeft een machtsblok gevormd dat in de moderne geschiedenis nog nooit gezien is.
Een “democratische dictatuur” die haar macht ontleent aan voorspellingen over het aantal gevulde ziekenhuisbedden! Een variabele die ze zelf kunnen beïnvloeden, dus erg betrouwbaar kan het nooit zijn! Wat zullen ze over enkele tientallen jaren hier hard om moeten lachen. Net als wij nu lachen om de oefeningen tegen het vallen van kernwapens uit de jaren vijftig. Kinderen in een schoollokaal die na het horen van een onheilspellende sirene onder een houten tafel kruipen om enkele seconden later door de intense hitte van kernsplitsing te worden verdampt tot de bouwstenen van het universum.
Na wat boodschappen bij de Aldi te hebben ingekocht brommen we  over de N65 richting het zuiden. Net na Vught, op de opvallend lege parkeerplaats van een wegrestaurant, genieten we van ons ontbijt. Een gewoon stukje stukje stokbrood met oude kruimelkaas is in het leefgedeelte van de oude camper een lekkernij. Buiten raast het verkeer voorbij gevolgd door vier ogen. Ik neem nog een slokje van mijn vers gezette koffie. 

Een half uurtje later parkeren we de “Oude Dame” op de parkeerplaats van “de Strijbeekse Heide”. Het is hier al aardig druk voor een doordeweekse zondag. Nederland heeft tijdens de “Corona Crisis” de buitensport, wandelen en fietsen, ontdekt.
En daar zitten we dan te zitten. Dat is het camperleven, heerlijk zitten op ongelukkige slechte schuimrubber kussens gewoon omdat het kan. Het is een komen en gaan op de parkeerplaats. 1 op de 3 auto’s heeft een viervoeter bij zich die meteen wordt uitgelaten. Gelukkig wel aan de lijn. Toch is dat jammer, die honden horen hier niet in de natuur. De geuren die ze in de natuur achterlaten wordt door de natuur zelf als zeer ongemakkelijk ervaren. Die onbekende geuren verstoren de èchte dieren in de natuur! Hoeveel van die honden zouden van het “avondklok ras” zijn? Het is ronduit zielig dat straks een groot gedeelte straks in asiels terecht komt. Of komt er straks een meldnummer voor plotseling verdwenen huisdieren? Verklik u buren wanneer het blaffen plotseling onverklaarbaar is verstomd?  

We beslissen om tijdens de wandeling onderweg te eten. We gaan een kleine negen kilometer wandelen over heide en door bossen. Ons tijdschema is voor vandaag wel moeilijk. Lunchen voor ons vertrek is veel te vroeg, wachten tot we terug zijn te onzeker en waarschijnlijk te laat dus nemen we de zalm salade schotel en het stokbrood mee in Lyka’s groene rugzak.
Zelf ben ik al een uurtje druk met de elektronica. Als eerste ga ik vandaag alleen foto’s maken met de iPhone. Het slepen met de twee kilo zware Nikon D600 is eigenlijk niet meer nodig. Als ik af en toe zie wat voor mooie foto’s Lyka met haar iPhone 11 maakt dan is het me snel duidelijk dat de zware digitale fotocamera’s, en ook de kleine digitale compact camera’s, in een strijd met de mobiele telefoons is verwikkeld die ze onmogelijk kunnen winnen. Er zijn zelfs magazines die alleen nog maar gaan over het fotograferen met de iPhone!
Als tweede heb ik een nieuwe applicatie op mijn iPhone geïnstalleerd die mijn oude trouwe “Garmin Oregon 400t” moet vervangen. Ook zo’n elektronische dinosaurus uit een ver verleden! Heel lang was het gewoon de gemakkelijkste en de beste manier om met je navigatie gegevens om te gaan. Ik ben in ieder geval benieuwd. 

Vol goede moed beginnen we aan de wandeling die we op www.routeyou.com hebben gevonden. Bos en heide, altijd mooi om te zien maar weinig om over te schrijven! Op de foto’s is duidelijk te zien dat we heerlijk weer hebben vandaag. Het is nog wat frisjes in de wind, een graad of vijftien, maar in de zon en uit de wind is het heerlijk. De temperaturen zijn zo aangenaam dat je tijdens het inspannen van de wandeling net niet begint te zweten.  

We lopen over brede zandwegen met een asfalt fietspad aan de zijkant en we gaan plotseling binnendoor over smalle zandpaadjes. Binnen twee kilometer is het duidelijk dat de nieuwe applicatie wel werkt maar ook heel veel energie verbruikt. Volgens de procenten indicator op mijn iPhone gaat het zo snel dat ze binnen drie uur helemaal leeg zou zijn. En dat is natuurlijk niet wenselijk. Dus schakel ik terug op de vertrouwde applicatie van “ViewRanger”.  

Zonder veel te praten glijd het fijne zand van Noord-Brabant onder ons door. We genieten van het weer, het landschap, de stilte en de natuur die ons nooit teleur stelt. Spreken in zilver maar zwijgen is goud! 

Een dode boom strekt haar takken naar de hemel om hulp. Ik moet denken aan een monument in Rotterdam. 

Een zwam zo groot als een fietszadel consumeert de dode stam van een andere boom. In de natuur speelt tijd geen rol. Tijd is door mensen bedacht, en sindsdien is tijd gelijk aan geld. Loop maar als een dolle blinde rond zonder te genieten van wat er om je heen gebeurd. Elke seconde die weg tikt komt nooit meer terug! 

We passeren de “Chaamse beek” en horen een stukje voor ons de kikkers, of padden, in de beek springen. Je ziet ze niet maar je weet dat ze van onder het wateroppervlak naar ons kijken. Zodra we weer verder zijn klimmen ze weer op de oever om zich in de lentezon op te warmen.  

Bij gebrek aan meubilair in de natuur gaan we, uit de wind, langs de kant van de weg zitten om te genieten van onze lunch. De grote rode mieren zijn al ontwaakt maar ze zijn nog niet lastig! De zalmsalade met stokbrood verdwijnt als sneeuw voor de zon. We zijn al ruim over de helft van onze wandeling en we kijken beide uit naar het ontspannen in de camper.  

Nadat we een lange rechte laan omzoomt met bomen richting de straat hebben afgelegd zien we eindelijk onze camper in de verte tussen de nog zonder bladeren getooide takken staan. Dat was het dan! Dat was onze eerste officiële wandeling van 2021. 8,34 kilometer! Lijkt leest de calorieën die ze heeft verbrand en nog veel meer gegevens op haar nieuwe iWatch 6.
In de camper ga ik meteen onderzoeken welke nieuwe gegevensstromen ik moet indammen en welke nieuwe digitale wegen ik moet bewandelen om tot mijn doelen te komen. Het schrijven van verhalen zoals dit verhaal dat u nu zit te lezen. Maar niet voordat ik een welverdiende halve liter witbier heb open getrokken.
En het gaat me uitstekend af! “Reverse geocoding”, het aanvullen van de plaatsnaam, provincie en land waar de foto is gemaakt, voor de foto’s uit de iPhone gaat me gemakkelijker af dan ik had verwacht. Ook dit is dus weer een winnaar. Ik kijk met medelijden naar mijn oude Nikon D600 die in een box onder de trap ligt. Dit zou zo maar de laatste òf op een na laatste reis zijn geweest dat hij mee mag. 

Een eenvoudige maaltijd van opgebakken supermarkt Nasi Goreng met saté uit een zakje en een gebakken ei is onze maaltijd voor vanavond. Het kan beter maar het kan ook slechter. We hebben een stevige trek dus maken rauwe bonen onze honger zoet. De magen worden gevuld en op de iPhone kijk ik naar de voetbalwedstrijd Ajax tegen FC Utrecht. Hier gaat wel wat fout! De hoeveelheid data die door de applicatie van KPN wordt verbruikt is astronomisch, dat kan en mag niet goed zijn. Morgen maar eens naar kijken! 

De zon zakt onder de horizon. De laatste auto verlaat de parkeerplaats en niet veel later staan we eenzaam en alleen op de parkeerplaats in het bos. Er is geen sprankje licht te zien. Af en toe passeert er een auto over de weg maar het is al na negen uur en ik kan moeilijk geloven dat er nu nog een controle komt, dus we overnachten hier. Nog een wijntje, en dan slapen.


Vrijdag 23 april

Zodra om kwart voor zes ’s morgens het verkeer op gang komt, waarschijnlijk bouwvakkers op weg naar hun werk, ben ik wakker. Het is fris in de slaapruimte. Zodra ik het gordijn open schuif voel ik de behaaglijke warmte me tegemoet komen. De kachel in de camper snort op een laag pitje. Snel uit bed en het gordijn weer dicht. Ik kleed me aan en zet de fluitketel op het gas. De gordijnen voor de ramen gaan open en ik zie de natuur om ons heen ontwaken.
Wat zijn de eenvoudige dingen in het leven toch mooi! Mijn computer gaat aan, ik lees snel het belangrijkste nieuws, schenk voor de laatste keer kokend water op de filterkoffie en zet de internet radio aan. Ik ben klaar voor een flinke sessie schrijven en foto’s verwerken. Voor mij een van de belangrijkste manieren om te ontspannen. 

Om zeven uur is het buiten nog rond het vriespunt. De rijp heeft zich wanhopig vastgeklemd aan grassprieten in het veld en op de heide. De zon verwarmt en de nevel vecht met alles wat ze tot haar beschikking heeft. Het is het begin van een mooie lentedag.

Straks, na het ontbijt, naar huis en de volgende oefenreis plannen. Hoogstwaarschijnlijk komende maandag.