België: Een nieuwe koers

Niel (Natuurreservaat Walenhoek), zondag 28 juni 2020

Ook de afgelopen nacht hebben we weer regen op het dak gehoord. Dat zet me aan het denken wanneer ik in de relatieve koelte door het raam naar de blauwe lucht kijk. De eerste sporters melden zich alweer op het sportpark en de frequentie waarmee joggers passeren neemt met de minuut toe.

Ik zit achter mijn toetsenbord en verplaats mijn gedachten met mijn vingers naar het beeldscherm. De koffie dampt en de thermometer geeft 16 graden aan. Het is zondagochtend en ik ben druk bezig met mijn verhaal van de zaterdag. Dat is een zekerheid! Ik loop vaak enkele dagen achter met mijn verhalen en daardoor raken er veel gedachten en indrukken op de achtergrond totdat ze voorgoed in de vergetelijkheid belanden. Af en toe komen ze dan weer naar de oppervlakte wanneer ik onze foto’s bekijk.

In het verleden probeerde ik altijd, al dan niet geforceerd, met mijn verhalen bij te blijven en zodra dat niet meer lukte sloeg ik gewoon een paar dagen over om op een later tijdstip weer in te halen. Dit idee werkt dus niet! Ik zit nu nog met tientallen ongeschreven verhalen waarvan de details ondertussen zijn vervaagd en ik mezelf afvraag of ik ze ooit nog zal schrijven. Op deze zondagochtend vroeg in het reisseizoen na de COVID-19 crisis neem ik me dan ook voor dat wanneer ik achterop begin te raken wij simpelweg een rustdag inlassen. Wat maakt het uit? Een dag is een dag, elke 24 uur in de natuur is meegenomen en wanneer je veel reist dan moet je nooit het gevoel hebben dat je wat hebt gemist. Wanneer je je eenmaal realiseert dat je nooit alles in je leven zak kunnen zien wordt je vanbinnen een stuk rustiger. 

Ook op deze zondag houden we de traditie van een ontbijt van croissants met gerookte zalm in ere. Ook het ontbijt lijkt beter te smaken in de camper die al aardig opgewarmd is door de zon. Voor vandaag hebben we een korte verplaatsing op de agenda staan waarna we gaan wandelen in het “Natuurreservaat Walenhoek”.

Na een flinke sessie schrijven vertrekken we rond half twaalf naar onze volgende plaats voor de nacht. Onderweg doen we nog wat inkopen bij “Carrefour” en net na de middag arriveren we op de parkeerplaats van “Visclub de Goudkarper”. Voor de beleefdheid ga ik in de kantine vragen of we op de privé parkeerplaats mogen staan en of het een probleem is dat we hier ook overnachten. Het is geen probleem!

Een sobere lunch van vers stokbrood met luxe vleeswaren van de Lidl en de Aldi. Een foto voegt niets toe dus die laat ik maar achterwege. Na de lunch ga ik weer verder met het verhaal van gisteren. Het stilzitten met dit mooie weer voelt ongemakkelijk. Lyka’s opmerking over spierpijn verzacht het ongemak. Voor enkele momenten twijfel ik alweer aan mijn nieuwe koers. Maar de rust op deze plaats is verkwikkend.

Zingende vogels, kwakende kikkers en ruisende bladeren. Het lijkt wel of we in het bos wonen! Het is rustgevend voor mijn opgejaagde gedachten en lichaam. Nadat de ruwe versie voor 27 juni klaar is schakel ik over op het verhaal van 2 maart 2020, bijna 4 maanden geleden alweer. Ik bekijk de foto’s terwijl ik mijn schriftelijke herinneringen voor eeuwig digitaal vastleg.

Voor wie eigenlijk? Ik denk diep na en realiseer me dat waarschijnlijk niemand over enkele tientallen jaren mijn hersenspinsels nog zal lezen. Misschien worden mijn verhalen wel digitaal verbrand door de moraal-politie in de verre toekomst. Wanneer reizen helemaal fout is in de ogen van de groene regeringen. Dat stemt me treurig! Ik heb de laatste restjes “vrijheid-blijheid” van de jaren zestig bewust meegemaakt en kan nu alleen maar concluderen dat we vijftig jaar later preutser zijn dan ooit. Vroeger gingen we in onze blote konten zwemmen en tegenwoordig douchen na het sporten thuis of met de onderbroek aan. Niet iedereen kan met de vrijheid overweg! 

Wanneer ik ook met dat verhaal van vier maanden geleden in de eerste vorm klaar ben word het tijd om mijn hoofd leeg te maken en een rondje te gaan wandelen in het natuurgebied waarvan de waterplassen zijn ontstaan door het delven van klei voor de baksteen industrie en nu fantastische visputten zijn voor hengelaars. 

Lyka blijft in de camper en heeft zo haar belangrijke portie privacy voor vandaag. Met de GPS in de aanslag is de korte wandeling geen probleem. Om de meeste plassen ligt een pad die op verschillende kruisingen op elkaar aansluiten. Ik ben nooit echt ver weg van mijn startpunt. Het is wel jammer dat ik de Schotse runderen die hier moeten lopen niet kan spotten!   

Ik wandel rustig iets minder dan 3 kilometer en denk na over waar we volgende week naar toe zullen gaan. De weersverwachting is allang niet meer belangrijk. Een dag binnen zitten midden in de natuur is ook heerlijk! De “oude dame” houd zich prima dus waarom zal ze dat de komende kilometers ook niet doen? 

Bijna een uur later keer ik weer terug bij de camper waar Lyka rustig ligt te lezen. Ook zij heeft een stuk rust gevonden en dat maakt het reizen met z’n tweeën in de camper een stuk aangenamer en gemakkelijker. 

Na de pasta Bolognese met een salade, de Belgische mosterd/honing dressing is echt veel te zuur voor ons, kijk ik nog wat TV terwijl Lyka de afwas doet en het een en ander opruimt. Nog een bakje koffie en het laatste restje witte wijn uit de fles. Deze korte reis is morgen alweer zonder noemenswaardige problemen aan een einde gekomen. Er liggen twee flinke lijsten! De een met boodschappen die ik in Nederland moet doen of etenswaren die ik van het huis naar de camper moet brengen. En een een lijst met onmisbare attributen en gereedschappen die we zeker niet mogen vergeten wanneer we aan onze lange winterreis gaan beginnen. Morgen dus rustig naar huis en aan een korte week met enkele klusjes aan de camper beginnen. Vrijdag gaan we hopelijk weer op pad.

België: Elke beweging is een pirouette

Heindonk (Watersportbaan Hazewinkel), zaterdag 27 juni 2020

Een camper is een geweldig vervoer en recreatiemiddel. Behalve wanneer de temperaturen buiten boven de 25 graden uit komen. Wat was het afgelopen nacht warm in de alkoof! Met 32 graden op de thermometer in de woonruimte was het onmogelijk om fatsoenlijk te slapen. Elke beweging van Lyka of mijzelf resulteerde in een overstap van slaap naar de schemerzone. Met als resultaat de vreemdste dromen over mensen waar je in jaren niet aan gedacht hebt of allang overleden zijn. Een regenbui, ik heb geen idee om welke uur van de nacht het gaat, bracht gelukkig enige verkoeling. Op gevoel, en de hoeveelheid licht in de woonruimte, klim ik de ladder af om mijn blaas te legen en zie dat het tien over half zeven is. Een mooie tijd om op te staan en in privacy mijn verhaal te schrijven!

De huishoudaccu is bijna leeg maar de 12.0 Volt is nog te accepteren. Die grote powerbank is een goed idee geweest! We laden de draagbare accu overdag tijdens het rijden helemaal op en ’s avonds gebruiken we de opgeslagen energie voor de mobiele apparaten.

De koffie pruttelt en verspreid een aangename geur door de woonruimte. Dat kan ik niet zeggen van mijn eerste endeldarm storting op het kleine toilet! Mijn stoelgang zal moeten worden gelijkgezet met de mogelijkheden om een normaal toilet te bezoeken. Ook het toilet is een van die dingen die in een (kleine) camper erg behelpen is.

Vijf voor acht ga ik op pad naar de lokale supermarkt om stokbrood en eieren te kopen. Het ontbijt moet wel goed zijn! Lyka slaapt nog en ik denk na over een betrouwbaar ventilatie systeem dat ik gemakkelijk in de alkoof kan monteren. Ik heb nog enkele fluisterstille 12V computer ventilatoren liggen, dat zou de basis kunnen zijn!

Enkele minuten na mijn terugkeer in de camper breek ik drie eieren in een steelpan, ik zie jullie wenkbrauwen omhoog gaan, maar eieren bakken in een steelpan met een antiaanbaklaag gaat prima! Ze smaken ons prima, dan nog even een stuk stokbrood met komijnekaas. Na het hartige mis ik toch een stukje brood met jam. Lyka noteert de jam op de boodschappenlijst voor vandaag. Hoe gaat het nu verde? Met twee verblijfplaatsen ga je niet elke week al je kookspullen en etenswaren heen en weer slepen. Wat in de camper is blijft vanaf vandaag ook in de camper. Vanuit huis gaan er wel spullen mee maar die gaan dan absoluut niet meer terug. We hopen op een koele zomer zodat we de komende weken nog vaak op pad kunnen.  

Na een bezoek aan de Lidl en een korte verplaatsing komen we aan in Willebroek en de parkeerplaats die ik heb gekozen ziet er op het eerste gezicht perfect uit! Dan maar eerst de lunch! Pasta salade met ham en het laatste restje stokbrood van deze ochtend.    

We laten het middageten even zakken waarna we op pad gaan voor de eerste wandeling van het camperseizoen. Acht kilometer door het “Scheldeland, Waterland”. De omgeving voelt voor ons natuurlijk aan omdat het hier wel wat weg heeft van ‘het Kloosterwiel” en “de Hurnse Kil”. De zon schijnt uitbundig en ik heb het warm in mijn fleece. Ik vraag mezelf in stilte af waarom ik hem eigenlijk heb aangetrokken.  

Af en toe kijk ik op mijn GPS om te zien waar we zijn en ik krijg een vreemd gevoel, tenminste, ik meen wat vreemds op te merken! Langs het kanaal waar honderden jachten liggen kleuren de eerste druppels donkere vlekken op de straat en de lucht kleurt zich plotseling wel heel grijs! We overleggen nog om een kopje koffie te drinken in Willebroek maar besluiten om later op een bankje langs de “Rupel”, zo heet de rivier die hier langs stroomt, een banaan te eten en wat te drinken.

Een grote groep mensen trekt mijn aandacht en we proberen in stilte bij de groep aan te sluiten om zo mee te luisteren wat de gids over deze plaats aan de rivier heeft te vertellen. Zodra hij ons in het oog krijgt stopt hij met zijn verhaal en maakt ons duidelijk dat we niet welkom zijn. Nou, dan heeft hij een probleem want wij staan op de openbare weg! Jullie mogen gerust verder lopen want ik wil hier nog wat foto’s maken zonder jullie in beeld. 

We staan bij de toegangsboog van een brug die er niet meer ligt. Een zuil naast de “Sherman” tank verteld het verhaal van deze vergeten brug! 

Tijdens de opmars van de geallieerden bliezen de Duitsers vanzelfsprekend alle bruggen achter zich op om zo de opmars van de geallieerden af re remmen.

Een Vlaming genaamd “Robert Vekemans” volgde de opmars.

“Een Belg leidt de weg Het is 4 september 1944, in de vroege ochtend. De geallieerden kunnen elk moment aankomen. Robert Vekemans, een Belgische burger, volgt het nieuws over de bevrijding. Hij vermoedt dat de geallieerden via de autoweg Brussel-Antwerpen zullen oprukken. Net voor Boom zullen ze stuiten op twee bewaakte bruggen van die autoweg, over het kanaal Brussel-Rupel en over de Rupel zelf. De Duitsers staan klaar om die te doen springen.

Daarom staat Vekemans de geallieerden op te wachten aan het Fort van Breendonk. Hij wijst op het gevaar van de Boomse bruggen en stelt een alternatief voor. Vekemans leidt drie geallieerde tanks door Willebroek. De bevolking is uitzinnig maar tijd om de honneurs te ontvangen, is er niet. Ze zijn in Willebroek om het kanaal over te steken via de onbewaakte pontonbrug.

Winnaarsgeluk Van daar gaat het naar de Rupelbrug in Klein-Willebroek. De geallieerden hebben daar een portie ‘winnaarsgeluk’. De brug is ondermijnd maar de explosieven doen het niet en de bewakers zijn verdwenen. Nadat de geallieerden de brug over de Rupel in Klein-Willebroek zijn overgestoken, trekken ze naar Boom waar ze de Duitsers verrassen. Willebroek, Klein-Willebroek en Boom zijn in een oogwenk bevrijd, de weg naar Antwerpen ligt open.”

Bij de eerste foto van de brug en de tank gaan de hemelsluizen open! Dat hadden wij, en de weerman in België, dus niet verwacht. We schuilen onder een boom totdat het ergste voorbij is. Er staat nu al meer dan vier kilometer op de Garmin GPS waarmee we ernstig gaan twijfelen over de aangeven 8 kilometer op het kaartje van “Scheldeland, vakantieland”! We moeten nu eenmaal verder door de regen want de camper komt niet uit zichzelf naar ons toe! 

Na een korte, relatief droge, periode gaan de hemelsluizen helemaal open. Het lijkt alsof Lyka over een rivier loopt. Ik kijk al niet meer naar de afstand die we hebben afgelegd. Ik kijk naar de kaart en zie dat we voorbij een kasteel een flink stuk kunnen afsnijden.   

Zodra we van van de route zijn afgeweken en aan de kortere route beginnen breekt de zon weer door! En niet een beetje? Nee, hij brand net als gisteren toen het 33 graden was. Een snelle berekening leert ons dat we ongetwijfeld ruim tien kilometer hebben gewandeld wanneer we via een veel kortere route weer terug zijn bij de camper.

Dat blijken er uiteindelijk dus elf kilometer te zijn. Lyka’s sportkleding is al aardig gedroogd door de zon wanneer we weer naast de camper staan. Mijn fleece en korte broek zijn nog doorweekt. In de camper kleden we ons snel om in wat comfortabelere droge kleding en dan komt het grootste ongemak van een kleine camper direct bovendrijven.

We hebben ongeveer 5 meter gangpad van 60 centimeter breed. Passeren gaat maar is altijd moeilijk zeker wanneer je wat in je handen hebt. Wanneer de een beweegt is het aan te bevelen dat de ander gaat zitten. Anders verandert elke beweging in een pirouette! En daar kom je niet mee vooruit wanneer je bijvoorbeeld de camper opruimt. 

De oven voor op het gas komt voor de eerste keer tevoorschijn om ovenpatat te bereiden. Een gekruid schouderlapje en een restje verse bloemkool maken de maaltijd compleet. Het is weer even wennen om met twee kleine gaspitten een fatsoenlijke maaltijd op tafel te zetten. 

Na het eten denk ik nog na over de fout in de brochure en neem me voor om de komende week de uitgever een email te sturen over de fout. Geen kostbare fout maar wel een onaangename want 20 kilometer wandelen is niet voor iedereen weggelegd.

Nog een koel wit wijntje en een aflevering van “Boss”, een aardige serie over een ongeneeslijk zieke gemeenteambtenaar, zoek ik ons bed op. Het voelt koel aan en de dakluiken blijven op een kier staan. Vannacht slapen we zeker onder het dekbed!

België: De eerste reis van het jaar

Vorselaar (Sportcentrum 'De Dreef’), vrijdag 26 juni 2020

Het Corona Virus, zelf gebruik ik liever COVID-19 of Wuhan-virus, heeft de wereld voorgoed veranderd. Science Fiction over de invasie van een niets ontziend virus lijkt werkelijkheid geworden. Hoewel ik persoonlijk nog enige twijfels heb bij de uitbraak en hoe die tegemoet is gestapt betekende het toch dat we thuis werden opgesloten en sinds maart moesten wachten voordat we met de camper op pad konden. Nu is het dan eindelijk zover!

Vanochtend heb ik de zes jaar oude rubber sloffen onder camper laten vervangen door precies dezelfde nieuwe exemplaren van het merk Continental. Mogen we de komende zes jaar ook veilig en zonder lekke banden doorkomen? Amen! Een boodschappentas vol met voedsel en sauzen verhuisd van de koelkast in de woonkamer naar de koelkast in de camper, wat kleding en andere persoonlijke zaken, en dan is het eindelijk zover dat we op pad kunnen.

Ik kan zeggen dat het zeer onwennig is om na bijna tien maanden weer met de oude dame op pad te zijn! Bij onze “vaste halte” Restaurant Vught In 't Groene Woud, stoppen we op de parkeerplaats om tussen de vrachtwagen onze bij de Lidl aangeschafte lunch te nuttigen. Opeens smaken die Pompoenpitbroodjes met komijnekaas een stuk lekkerder. Het is waar dat op reis alles lekkerder smaakt dan thuis achter de geraniums. De koffie die ik vanochtend om tien over zeven zette heeft ook niets aan smaak ingeleverd.

We moeten alleen nog wel wennen aan de warmte in de camper. Op deze warme zonnige dagen wordt hier gemakkelijk de 37 graden Celsius aangetikt. Dat is ook een van de redenen dat wij niet zo graag in de zomer op stap gaan. Alle jaargetijden zijn geschikt voor een camper met uitzondering van de zomer! Na ruim vijftien weken huisarrest nemen we de warmte graag voor lief en trekken er een paar dagen op uit. 

Het rijden met de oude dame, afgelopen week dertig jaar oud geworden, heb ik nog niet verleerd maar het harmonieuze samenzijn met mijn lieve vrouw in de camper is wat roestig. Met z’n tweeën in zo’n kleine ruimte vraagt meer dan alleen maar begrip. Periodes van privacy zijn heel belangrijk hebben we de afgelopen reizen geleerd! En dan hebben we bij aankomst in Vorselaar ook meteen een eerste kleine tegenslag!

De hondenclub blijkt nog gesloten en ook de trainingsavond voor de viervoeters is wegens de warmte afgelast. Maar “den Jos” heeft onze camper meteen opgemerkt en komt ons begroeten. Hij kan niet geloven dat het alweer zo lang geleden is dat we hier zijn geweest. Jos verteld voluit over wat er het laatste jaar bij de hondenclub allemaal is gebeurd. Hij heeft nu overheidspensioen en hij heeft van de hondenclub, na 43 jaar als barman, afscheid genomen. Hij verzekerd me dat hij er nog steeds geen spijt van heeft en dat hij blij is dat hij nu ook de hele avond kan kaartspelen. Maar het houd ook in dat ik nog moet wachten op mijn eerste ijskoude glas Duvel in België. 

Bij de frituur om de hoek word ik ook herkend en dat geeft me een goed gevoel. De frieten sluiten aan bij saucijsjes en worden compleet gemaakt met een bak verse sla. Het mag voor sommige van jullie een karige maaltijd zijn maar het smaakt ons prima. Nog een Griekse zwarte bramen yoghurt, een halve mok koffie en ik ben klaar voor de avond.

Ik geniet ervan maar zie ook dat Lyka nog even moet wennen aan deze levensstijl. Nog wat tv kijken, genoeg Gb’s in de bundel tot 1 juli, en dan naar bed. Ik schrijf mijn eerste verhaal in de camper met langzame saxofoon jazz op de achtergrond. Een koel wit wijntje maakt de slome warme zomeravond compleet. Heerlijk, hier ben ik op mijn plaats en bijna verlost van alle stress. Morgen gaan we wandelen wanneer het weer het toelaat!