Filippijnen: Het volgende hoofdstuk

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), dinsdag 12 november 2019

Na zeven weken in Thailand gaan we verder naar het volgende hoofdstuk. “De Filippijnen”, een heel andere discipline dan Thailand. Een heel ander land met andere gebruiken, taal en bijna geen fatsoenlijk eten, tenminste, zo was het twee jaar geleden.
De ruzie over de gestolen chocolade echoot nog steeds door onze slaapkamer wanneer ik om half zeven uit bed stap. Goed, ik kan het begrijpen dat je kwaad bent maar ik kan het niet begrijpen dat je er maar over blijft door klagen. Het is gebeurt, overigens precies zoals ik heb verspeld, en het het is niet meer terug te draaien! Klaar, en nu weer verder met de orde van de dag.
We hebben twee uur de tijd om de koffers verder in te pakken en alles in gereedheid te brengen voor de reis naar Manila, beter gezegd “Angeles City”. Ik ben al aan mijn tweede kop koffie bezig wanneer Lyka haar ogen opent. Vandaag is geen dag om rustig aan te doen! Vandaag moet alles met de precisie van een militaire missie gebeuren.
Ook op de ochtend van ons vertrek zijn er meningsverschillen over wat er mee moet in de koffer naar de Filippijnen en wat er in Thailand kan achterblijven. We laten namelijk een kleine koffer achter in het “Boxing Roo Hotel”. Ik voel een zware depressie de kop op steken. Het gevoel dat je in je eentje de kar trekt en de passagiers zo hard als mogelijk op de rem trappen. Ik krijg het onaangename gevoel dat alles mis zal gaan wat er mis kan gaan vandaag. Lyka’s gezeur versterkt dat gevoel alleen maar.
De taxi van “Instyle Private Car Service” is een half uur te vroeg en dat lucht me enigszins op omdat de taxi vaak een zwakke schakel kan zijn in je Thaise plannen. Ik klop op de deur bij de schoonmaakster van het “Boxing Roo Hotel” en samen lopen we de trap af naar kamer 6 die al heel lang dienst doet als opslag voor van alles en nog wat. Daar staat onze kleine koffer enkele weken te wachten tot we zijn teruggekeerd. Een laatste blik door de kamer en dan zit het eerste hoofdstuk van Thailand er voor ons op. De twee koffers zijn zwaarder dan gedacht en het ontbreken van een weegschaal geeft me toch wel wat twijfels.
Eerst nog even terug naar Nederland! Enkele maanden geleden kreeg ik van “BudgetAir.nl” een email bericht dat onze vlucht van Bangkok naar Manila was gewijzigd. De vertrektijd was een beetje opgeschoven maar het meest opvallende was dat de toegestane 25 kilo bagage op het nieuwe e-ticket was verdwenen. Eerst bestede ik er geen enkele aandacht aan maar toen ik een week later een tweede email kreeg dat ik voor slechts twintig euro per persoon 25 kilo bagage kon toevoegen aan onze tickets kreeg ik een onbehaaglijk gevoel van binnen.
Een snelle speurtocht op het internet leverde niets op. De voorwaarden op de website van  Philippine Airlines voor de vlucht van Bangkok naar Manila gaven gewoon maximaal 25 kilogram ruimbagage per persoon. Dat grapje van “BudgetAir.nl” stonk dus aan alle kanten. Dit was geen administratieve fout maar een doelbewuste misleiding! Het TV-programma “Opgelicht” zou eens wat onderzoek moeten doen naar deze praktijken!

Tijdens de twee uur durende rit van Pattaya naar de luchthaven is het erg stil in de taxi. De chauffeur is de engelse taal niet machtig en tussen Lyka en mij ligt een spanningsveld dat afstoot als twee magneten met gelijke polen. Eenmaal op de “Suvarnabhumi Internationale Luchthaven” in Bangkok valt er een zware last van mijn schouders af. Vanaf hier heb ik alles onder controle en kan alleen nog de onzekerheid met de bagage fout gaan.
Gelukkig heb ik gisteren al op de computer ingecheckt en ook onze stoelen gereserveerd. Door deze relatieve korte handeling op mijn MacBook mogen we bij een zeer korte rij aansluiten. Verbaasde gezichten uit de lange rij naast ons kijken ons vreemd aan! Er staan slechts acht medereizigers voor ons! Lyka heeft de verantwoording over de reisdocumenten en overhandigd onze paspoorten en de thuis uitgeprinte tickets aan de vriendelijke vrouw achter de incheckbalie. Naar de uitgeprinte tickets wordt niet eens meer gekeken! Die tickets zijn dus ook voor de laatste keer uitgeprint! In de huidige elektronische en digitale wereld zijn tickets gewoon overbodig geworden. Met een oog op het scherm zie ik onze namen verschijnen en ook de nummers van de gereserveerde stoelen kloppen! Er rest ons alleen nog de veiligheidscontrole en de immigratie, dan zijn we op weg naar de Filippijnen.

We drinken nog een kop koffie en ik begin te verzuipen in mijn eigen gevoelens. Dit op reis zijn, het onderweg zijn, was vroeger zo normaal en mijn lust en mijn leven. Nu, vandaag de dag, kan ik bijna niet meer leven met mijn woede. Het onrecht dat mij is aangedaan vreet me vanbinnen uit op! Ik weet het, ik moet het van me afzetten, maar het geestelijke en financiële onrecht dat mij is aangedaan is niet zomaar van je af te zetten! Ik huiver om in details te treden. In 2020 hoop ik de problemen voorgoed op te lossen, maar na vijf jaar strijd tegen de gemeente Zaltbommel heb ik daar weinig hoop op! Het zijn en blijven nu eenmaal ambtenaren. Een vreemd volkje waar de wetenschap ook geen grip op krijgt. Misschien moet ik maar eens “de dag van de BAG” organiseren om de publieke opinie te raadplegen?

Eenmaal in de lucht ben ik weer rustig! Deze keer vliegen we met Philippine Airlines omdat ik jaren geleden de meeste budget maatschappijen al heb afgezworen. Onbetrouwbaar met vertrektijden, tegenwoordig bijna net zo duur als reguliere maatschappijen maar met onmogelijke vertrek en aankomsttijden. Nee, dan liever een èchte maatschappij! Geen gezeur over kilo’s, gratis een zitplaats uitzoeken en eten en drinken in overvloed zonder ervoor te hoeven te betalen, meer zitruimte en grotere vliegtuigen.
Ik zit aan het raam en we zijn nog niet boven Vietnam wanneer de maaltijd wordt geserveerd. De noedels met varkensvlees zijn misschien niet helemaal politiek of religieus correct maar ze smaken me uitstekend. Een bakkie koffie en een flesje water maken de maaltijd compleet en ik verzink weer in gedachten, naar de toekomst, maar ook nog terug naar het verleden.

Hier hoog boven de grond in de wolken is het een serene rust die zich van me meester maakt. Ik kijk eindeloos naar de maagdelijk witte wolken die langzaam aan me voorbij trekken. Volgens mijn Garmin vliegen we 825 Km/u (snelheid ten opzichte van de grond) maar het lijkt alsof we zweven. Onder me schuift de Zuid-Chinese Zee onder ons door af en toe zie ik een piepklein bootje witte strepen maken op een blauwe ondergrond. Op zo’n moment voel ik me dan erg gezegend dat ik zo op reis mag zijn met mijn lieve vrouw. De zon zakt buiten ons zicht langzaam achter de horizon. De kleuren van de wolken veranderen van wit via het geel naar een dieprood waarna onvermijdelijk de duisternis valt. Duizenden lichtjes in de ons tegemoet komende duisternis kondigen de komst van Manila aan, nog even en Lyka is na twee jaar weer met haar moeder herenigd.

Direct na aankomst in de aankomsthal breekt er paniek uit! De terminal 2 van de “Ninoy Aquino International Airport” wordt grondig gerenoveerd en is door al het werk overzichtelijk als een wandeling in een maisveld. Gelukkig zijn de aanwijzingen van het hotel voor de ontmoeting met de taxichauffeur duidelijk en binnen enkele minuten hebben we hem gevonden. Lyka’s moeder staat gelukkig ook op de afgesproken plaats en binnen tien minuten zitten we in de taxi midden in de ochtend/middag/avondspits van Manila.
Een snelle stop bij de gouden bogen voor een hapje te eten en dan snel door naar onze eindbestemming. Het “Walkabout Hotel” in Balibago (Angeles City). We kruipen en schuifelen door de dichtgeslibde verkeersaders van een wereldstad in een tweede wereldland. Ruim vier en een half uur later, een kleine 100 kilometer verder, stappen we eindelijk de geserveerde kamer binnen. Het is een lange vermoeide dag geweest. Nog een koud biertje en dan snel naar bed. Morgen begint het Filippijnse avontuur van dit familiebezoek.

Thailand: Pattaya, wat moet je ermee?

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), maandag 11 november 2019

Onze eerste periode in Thailand zit er bijna op! Om eerlijk te zijn, we zijn er beiden nu wel een beetje klaar mee. Ik lijk wel een oude zeurpiet geworden die alleen nog maar wil praten over het Pattaya uit een ver verleden. Een mooi en goed Pattaya dat in mijn herinneringen alleen maar meer is gaan glanzen.

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen zie ik ook de keiharde realiteit van de hoge prijzen in Thailand. Over de mogelijke oorzaken wil ik het niet meer hebben want iedereen heeft zijn eigen ideeën waarom er zo weinig (westerse) toeristen in Pattaya zijn. Uiteindelijk kan het nog erger want er zijn voldoende expats die ontkennen dat er minder (westerse) toeristen zijn. De (westerse) toeristen zijn namelijk beter verspreid omdat Pattaya nog steeds groeit. De bovenstaande foto is afgelopen woensdag genomen rond het middaguur. We kunnen wel concluderen dat het op dat moment niet zo druk was!

Er waren toch ook nog enkele hoogtepunten in de afgelopen week. Het allerhoogste punt was dat Roel voor mij een paar sandalen uit Nederland heeft meegebracht. Na zeven trouwe jaren hebben mij Teva Terra Fi 2 er uiteindelijk de brui aan gegeven. Tijdens het inpakken voor deze reis had ik mijn uitrusting niet goed genoeg gecontroleerd en daardoor was me ontgaan dat de band van mijn rechtersandaal onder de zool zo goed als was doorgesleten.
Dan blijkt Facebook ook een bruikbaar medium te kunnen zijn! Na een hartstochtelijke noodkreet nam Roel contact met me op dat hij binnenkort naar Pattaya zou komen en voor mij de sandalen wel wilde meebrengen. Ik kan moeilijk vertellen hoe blij ik was! Reizen zonder Teva sandalen in Azië is haast onmogelijk. Er is voldoende goedkope rotzooi te koop op de markt in Pattaya maar ik stel toch wel wat hogere eisen aan mijn uitrusting.
Snel op het internet sandalen besteld bij “www.bever.nl” en direct naar Roel zijn adres in Nederland laten sturen. Enkele dagen later kreeg ik het verlossende bericht dat ze in de koffer zaten met de extra vermelding: ‘Er zitten geen zeilen bij! Dat is jammer want je had er zo mee kunnen wegvaren!’ Ik moest er wel om lachen omdat ervaring mij heeft geleerd dat je sport/reis sandalen altijd minimaal een maat groter moet kopen dan je goed passende schoenen. De extra brede rubber buffer rond je voeten dienen als een extra bescherming tegen het stoten.
Helaas was Roel niet in Thailand toen wij afgelopen week terugkeerden, maar we hebben toch kunnen regelen dat zijn vriendin voor mij de moeite nam om naar Big C ter komen om ze te overhandigen. Ook zij heeft kunnen delen in mijn blijdschap dat ik eindelijk weer een paar goede sandalen kon dragen. Laat ik maar hopen dat ik van dit paar Teva’s ook zeven jaar plezier zal hebben.
En de oude sandalen? Die heb ik ’s morgens op weg naar de supermarkt bij het huisvuil op straat gezet. Toen ik een half uur later, met mijn verse broodjes, weer terug kwam waren ze verdwenen. Ik denk dat ze nog wel een tijdje aan een paar kleine bruine voeten zullen zitten.    

De rest van de afgelopen week stond in het teken van eten en bier drinken. Ik hoef het niet meer te vertellen maar we zullen het eten in Thailand volgende week zeker missen. Van de rijst en noedels gerechten tot westerse bordjes met mijn geliefde patat.

Na deze vrienden periode breekt er nu de familie periode aan. Kerstmis en Nieuw Jaar met mijn aangetrouwde familie in de Filippijnen. Ik ben geen familiemens, niemand uit mijn familie was een familiemens en daardoor heb ik altijd graag op mezelf willen zijn. Het reizen en nieuwe mensen ontmoeten is voor mij de kracht die me in beweging houd.

Loi Krathong, een van de mooiste festivaldagen in het feestelijke Thailand. Op deze laatste avond in Pattaya gaan we vanzelfsprekend naar het strand om de Loi Krathong in de zee te zetten.

Loi Krathong is een jaarlijkse dankzegging aan de godin Mae Kong Ka omdat zij zo'n overvloedige regenval heeft gegeven en daarmee voedsel, drinkwater en transportwegen voor de bevolking. Het is op hetzelfde moment ook een vragen om vergeving van de zonde van het verspillen van water. Veel Thai geloven daarnaast ook dat als hun krathong wegvaart, daarmee de zonden van het afgelopen jaar worden weggewassen.

Voor ons is deze feestelijke avond een mooie afsluiting van de eerste periode in Thailand. Ik ben de laatste weken niet echt het zonnetje in huis en vecht dagelijks tegen de duivel die depressie heet. De vreemdste ideeën razen door mijn hoofd en ik zie zelf dat het voor Lyka ook niet gemakkelijk is om met zo’n depressieve man door de dagen van het leven te gaan.
Ik hoop dat mijn depressie met de drijvende Loi Krathong op zee verdwijnt en dat ik eindelijk weer eens van het leven kan genieten zonder dagelijks aan de meest wrede dingen te denken. Ik moet sterk zijn en ik moet overwinnen! De beloning zal uiteindelijk zoet zijn.

De laatste foto is de grootste nachtmerrie voor iedereen die van Thailand houd. Het afgelopen jaar is de Thaise baht acht procent sterker geworden ten opzichte van de euro. Tel daar nog een gemiddelde prijsstijging in de winkels en restaurants van tien procent bij op en jullie kunnen begrijpen dat het voor veel toeristen niet meer te betalen is òf dat ze het niet meer willen betalen. Wij kijken nu ook actief naar alternatieven voor een verblijf in ZO-Azië.
Niet alleen het kostenplaatje is belangrijk voor velen, ook de hele visum problematiek van Thailand is een bureaucratische nachtmerrie die vanaf volgend jaar veelal wordt overgelaten aan de nukken van de immigratieofficier die tegenover je staat. Overal hoor ik en lees ik op Facebook dat veel van mijn kennissen al nieuwe bestemmingen hebben gevonden en Thailand voorlopig links zullen laten liggen. Maar Thailand zal het wel overleven en de westerse toeristen zullen uiteindelijk wel weer terugkomen. Het is alleen niet duidelijke wanneer.

Thailand: Verplaatsing

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), dinsdag 5 november 2019

Wie zijn roze bril heeft verloren ziet ook de mindere leuke zijde van Thailand. Een van die zaken is het openbaar vervoer. Twintig jaar geleden vonden we het reizen met de bus en trein romantisch. Oude voertuigen, afgeschreven in de meer ontwikkelde Aziatische landen, die eigenlijk in een museum thuis hoorden brachten je in een slakkengang van het ene station naar het andere station. Bijna altijd met de ramen open en bij elke kokospalm en passagier die langs de weg stond te wachten werd er gestopt. Flesjes water en geroosterde kippenpoten met een bal kleefrijst waren nooit ver weg.
De bussen zijn vaak al een stuk beter geworden en ook de infrastructuur, de nieuwe snelwegen en spoorwegen, zijn stukken beter geworden. Thailand lijkt een grote bouwput gefinancierd met goedkoop geld uit China. Wij hebben voor de “Gold Class VIP” bussen van “Nakhonchair” gekozen. Het busstation is vaak geen optie meer voor dit soort grote bedrijven, dus hebben ze zelf een kleine kantoor gebouwd langs de doorgaande weg 24 richting “Nakhon Ratchasima”.

We zijn ruim op tijd bij het kleine kantoor van  “Nakhonchair”omdat Peter ons met de pick-up truck naar het kantoor heeft gebracht. We zijn snel klaar, de vervoersbewijzen worden gecontroleerd, de bagage wordt geïnventariseerd en wij worden naar een zitplaats gedirigeerd. Peter hoeft niet op ons te wachten totdat we in de bus plaats nemen. Ik ben wel wat gewend wanneer we onderweg in vreemde landen zijn dus wij lopen niet in zeven sloten tegelijk. Hij heeft vandaag nog voldoende te doen. We zwaaien totdat de pick-up uit het zicht is verdwenen.
Vanzelfsprekend is er wifi rond het kleine kantoor en iedere wachtende passagier, met uitzondering van Jielus, zit naar het kleine scherm te staren. Wat ze doen weet ik niet maar hun hoofden schudden heen en weer als dronken Indiërs met een rubberen nek. Mijn telefoon zit nog in mijn borstzak, ik heb geen enkele behoefte om mijn hoofd vol te stampen met onzinnige informatie waar ik toch niets van wijzer word.
De eerste bus die voor de deur stopt blijkt niet onze bus te zijn! Heel veel bussen vanuit het lage oost-Isaan passeren dit kantoor. Steeds stappen er een, twee of drie passagiers in om zo de stoelen tot en met de laatste te vullen. Een honderd procent bezettingsgraad is de norm! Dat is voor de bussen met de bestemming “Bangkok” geen probleem.

Wij gaan in de bus richting Pattaya en die blijkt eerder vanuit Buriram te zijn vertrokken. Wij nemen de laatste twee plaatsen in. De beste plaatsen volgens Peter en ook deze keer heeft hij gelijk. We kunnen onze rugzakken mooi naast onze stoelen kwijt zodat we ze goed in de gaten kunnen houden. Zodra we zitten en de veiligheidsgordels vast zijn en gecontroleerd door de stewardess kan onze lange reis beginnen. Het is nu 10:05 en we hopen om 17:00 in Pattaya te zijn. U begrijpt dat 360 Km in zeven uur geen gemakkelijke zit is!

Na een kwartier heb ik al pijn in mijn kont omdat de veren in de zitting niet goed zijn. Het voelt aan alsof ik op een stalen balk zit. Een deken, die wordt uitgereikt tegen de kou uit de airconditioning, brengt enige verlichting maar alles duid er op dat het voor mij een lange zit word.
Het steeds wisselende landschap is het beeld dat me nog het meest interesseert. Lyka probeert een film op het on-board entertainment systeem, de inrichting en ervaring in de bus doet ons aan een vliegtuig denken, maar geeft het al snel op omdat het niet helemaal op rolletjes loopt. Geluid en ondertiteling ontbreken regelmatig en dan wordt het moeilijk om de film te begrijpen. Het eerste stuk hoofdweg 24 is erg saai, maar zodra we hoofdweg 304 opdraaien kom ik op bekend terrein. Deze weg heb ik zelf al tientallen keren op de motor gereden. Het moeilijkste en mooiste gedeelte is de afdaling van het Isaan plateau naar de lager gelegen vlakte.

Na een korte stop bij een kantoor om het rittenboekje te laten stempelen wordt er waarachtig ook nog een maaltijd geserveerd. Een klein bakje rijst met wat vlees en visballetjes in zoete chilisaus. Het schuift het rommelen van de maag een stuk verder de middag in. Lauw water en voor de liefhebbers een pakje sojamelk maakt de maaltijd compleet.
Mijn ogen rollen bijna uit hun kassen wanneer ik de veranderingen om me heen en het werk aan de weg zie. Het wordt binnen een niet afzienbare tijd een complete vierbaansweg van “Nakhon Ratchasima” naar “Chachoengsao”! Thailand investeert serieus met Chinese hulp in de al eerder genoemde infrastructuur. Ik weet niet of ik het al eerder heb vermeld maar het internet is nu overal, ook in de Isaan, sneller dan het ooit is geweest.
We zijn er al aan gewend dat er vaker wordt gestopt wanneer je dichter bij Pattaya komt. Haast allemaal haltes waar niemand aan boord komt of de bus verlaat. Na enkele minuten zinloos te hebben stilgestaan vertrekt de bus weer. Opnieuw een kantoor van “Nakhonchair”, hier worden de chauffeurs en stewardess gewisseld. Ik vraag me af of deze bus gelijk weer terug gaat of misschien wel op een andere route wordt ingezet.
Al ver voordat we in Pattaya zijn staan we in de file. Ondanks alle pogingen om het verkeer beter te laten doorstromen, een ringweg en tunnels onder de verkeerskruisingen van Sukhumvit door, blijft Pattaya een verkeer nachtmerrie van bijbelse proporties. Veel mensen verwarren deze drukte met de toeristen drukte! Deze opstopping wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door mensen die hopen wat te kunnen verdienen aan de toeristen die er maar mondjesmaat zijn. Uiteindelijk zijn we om 17:20 aan de Sukhomvit tegenover Pattaya Klang.
En dan begint het spel waar ik het meeste hekel aan heb in Pattaya! De motortaxi’s vragen een absurt hoog bedrag en praten alleen in het Thais tegen Lyka. Lyka speelt het spelletje ondertussen mooi mee en wacht hun hele verhaal met gespeelde interesse af waarna ze vermeld dat ze geen Thai is maar uit de Filippijnen komt. Ze kijken elkaar verbaasd aan en we komen een prijs van 80 baht per persoon overeen. Ik knipoog naar Lyka en ze lijkt gelijk te begrijpen wat ik bedoel.
Zoals verwacht nemen beide motortaxi’s een andere route. Gescheiden lijken we kwetsbaarder! Ik kom als eerste aan bij het “Boxing Roo Hotel” en de chauffeur van de motortaxi houdt demonstratief en enigszins intimiderend zijn platte hand voor mijn borst.
‘Money!’, briest hij tussen zijn slechte tanden door terwijl ik de domme onschuld blijf spelen.
‘Mijn vrouw heeft de portemonnee in haar tas!’, antwoord ik op zijn gebaar, nu wordt hij nog veel kwader. Hij wijst naar binnen en in slecht engels adviseert hij mij om binnen geld te lenen zodat hij terug kan naar het kantoor van “Nakhonchair”. Ik schud mijn hoofd en kijk tegelijkertijd de 3rd road af om te zien of ik in de verte Lyka al zie aankomen. Het lijken lange minuten, maar wanneer Lyka er eindelijk is kunnen wij de twee malafide chauffeurs eindelijk betalen.
Ik trek de bundel Thaise baht uit mijn broekzak en geef aan mijn verbaasde chauffeur 100 baht. Voor een kort moment kan hij blij zijn met de gedachte dat hij een fooi heeft ontvangen. De andere chauffeur krijgt 60 baht en zonder verder een woord aan ze vuil te maken laten wij ze verbaasd achter. Zoek het zelf maar uit! Ik had me al voorgenomen om nooit meer een motortaxi in Pattaya te nemen en nu kan ik met zekerheid zeggen dat er echt een noodgeval moet zijn voordat ik weer bij zo’n boef achterop stap.

Onze vaste kamer is klaar en vermoeid vallen we op het bed. We zijn de afgelopen weken weer goed doorgekomen en we kunnen ons nu richten op onze reis naar de Filippijnen.

Lang willen we niet genieten van het bed. We hebben beiden een stevige trek na de lange dag in de bus. Unaniem kiezen we voor de overheerlijke schnitzel bij “Malee House” in Soi Leng Kee. Moe, vol en voldaan keren we terug naar het hotel. Nog een grote koude fles Leo bier en dan naar bed. Morgen begint een week rondhangen in de uitgestorven stad Pattaya. Of zou het al wat drukker zijn geworden. We hebben nog wat kleine dingen te doen dus we komen die lange saaie week ongetwijfeld ook wel door.

Thailand: Regen en een verbrande neus

Nang Rong (Smile Home Resort (1), maandag 4 november 2019

We zijn alweer bijna een week verder en ik weet niet waar ik moet of waarover ik moet beginnen! Het was een vreemde week voor ons die ondanks de relatieve rust is omgevlogen. Ik lijk niet meer zo’n actief mannetje zoals ik dat vroeger onderweg was. Het nietsdoen gaat me steeds gemakkelijker af en Lyka lijkt dat tegelijkertijd te waarderen. We reizen nu op zeg maar halve snelheid door het leven en door Thailand.

De afgelopen week begon met een geplande rustdag. Het was heerlijk om na al die reis en bezichtiging dagen  een dag niets te doen. Gewoon een beetje genieten van het weer, even naar de Tesco Lotus om te lunchen en dan de middag op het terras van de bungalow door te brengen met het luisteren naar de Nederlandse radio. Er zijn meer dan genoeg verhalen te schrijven en foto’s te verwerken. De drukke dagen in Ayuthaya hebben ons meer dan 400 foto’s opgeleverd!
De huid op mijn neus is zo hard als een vingernagel! En dan denk je dat je niet meer kan verbranden onder de tropische zon. Dus wel. Helaas is de zonnebrand in Pattaya achter gebleven en nieuwe zal hier op het platte land moeilijk te vinden zijn en/of schreeuwend duur zijn. Gelukkig zijn we ons er nu wel van bewust dat we ons moeten insmeren wanneer we in de toekomst met de motor op pad gaan.

Peter is de trotse eigenaar van een echte Hollandse frietpan! Dus we eten heerlijke frietjes met gegrilde kip en een bakje sla (Tesco Lotus). Thais eten is overheerlijk maar een keertje Hollandse frieten met sla is ook niet te versmaden.

Ook hier op het platte land van Thailand ben ik tussen zes en zeven uit bed. Zodra ik de deur van de bungalow open zwaai klinkt vanuit de verte een Limburgs: ‘Goedemorgen!’ Peter ligt dan al in zijn hangmat te genieten van de relatieve rust en een koele ochtendbries die boven de rijstvelden hangt. Gelukkig is het internet in het bungalowpark goed te noemen. Maar dat wil niet zeggen dat het allemaal goed nieuws is dat ik op mijn iPhone te zien krijg. Er is een uitloper van een tropische storm op komst die veel regen naar de Isaan kan brengen.
Nadat we met elkaar het probleem over het weer van de komende dagen hebben besproken besluiten we om maar een paar dagen langer in het bungalowpark bij onze vrienden te blijven. Het heeft namelijk weinig nut om ergens anders naar toe te rijden en daar te wachten totdat het regenfront voorbij is getrokken.  

Dus de opeenvolgende dagen zijn haast allemaal hetzelfde. Vroeg opstaan, koffie zetten, ontspannen, genieten van lekker eten en af en toe een traktatie bij ons zelf gezette verse bakkie koffie in de middag. Het regenfront blijkt niet zo sterk als verwacht maar met tijden kwam er toch stevig bui uit de lucht gevallen. Op de laatste dag voor ons vertrek besluiten we om een laatste oefenrondje van honderd kilometer te rijden.
“Phanom Rung historical park” en "Muang Tam” zijn de bestemmingen en richtpunten voor deze korte rit. Ondertussen heb ik de GPS weer onder controle en tijdens deze laatste rit kan ik uitgebreid testen. We rijden langs de twee Cambodjaanse monumenten maar we gaan niet naar binnen.
Het zal wel aan mij liggen maar ik kan het met alle beste wil van wereld niet meer goedpraten dat toeristen 10X de entreeprijs moeten betalen die een Thaise toerist betaald. Toen de baht nog een prima wisselkoers had ten opzichte van de euro was dit nooit een probleem. Nu vinden we twee keer € 12,50 wel erg veel geld voor een hoop oude stenen die bezet is door een kudde lastige verkopers!

Op onze voorlaatste avond zijn we nog een keer met z’n vieren naar “de Schuur” geweest om te eten. Het was een heerlijk week die we in stijl afsluiten. We denken alweer vooruit naar de dagen die komen gaan. Onze geplande verblijven in Pattaya hebben we stevig ingekort om de eenvoudige reden dat we ons er niet meer thuis voelen en dat er voor hetzelfde geld veel betere plaatsen in Thailand en Azië zijn.
Laten we het er maar op houden dat wij zijn veranderd en de wereld om ons heen hetzelfde is gebleven. We hebben op dit moment het gevoel dat wanneer we Thailand aan het einde van deze reis verlaten het best wel eens heel lang kan gaan duren voordat we weer terugkomen.
Er is nog zoveel te zien en er ik heb steeds minder tijd! Voordat ik op de laatste avond in het “Smile Home Resort” bier ga drinken zijn de rugzakken gepakt en staat alles gereed om te vertrekken. Morgen moeten we bijtijds opstaan om nog even een bakkie koffie te drinken en zeker niet te laat bij de busterminal van “Nakhonchair“ te zijn.