Filippijnen: De edele kunst van het niets doen, deel 2

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), maandag 30 december 2019

Terugkijkend naar het jaar 2019 en in het bijzonder december 2019 kan ik alleen maar verbaasd zijn hoe snel dit jaar èn december voorbij zijn gekropen. Zonder enig gevoel van snelheid kabbelden de dagen, de problemen met de gemeente Zaltbommel en de voor de Nederlanders en Filippino’s zo drukke maand december voorbij.
Meer dan twintig vrienden, kennissen en ook een familielid van mij hebben in het afgelopen jaar het huidige voor het eeuwige verwisseld. Het heeft niet veel gescheeld of ik had ook zelf op de eerste dag van 2019 het eeuwige begroet! Ik ben een onschuldig slachtoffer geworden van onverklaarbaar geweld. Deze laffe aanval, midden in de nacht in onze woonkamer, speelt mij nog parten en de gevolgen zitten mij nog steeds dwars. Ik slaap slecht, heb concentratie problemen en ben bang in grote mensenmassa’s.
De aanvallers, door drugshandelaren aangestuurde druggebruikers en kansloze Nederlanders lopen nog vrij rond. De politie heeft geen tijd en de handhaving mag van de verantwoordelijke ambtenaar op het gemeentehuis van de gemeente Zaltbommel niet handhaven. De Japanse duizendknoop wordt doodgezwegen in de tuinen van de oude binnenstad. Is de lokale overheid nog wel te vertrouwen?

Maar nu terug naar de rust van het verre Filippijnen! In het katholieke Filippijnen is kerstmis met grote zekerheid het belangrijkste christelijke feest van het jaar. Voor mij, religie is niet heel belangrijk voor me, is het wel heel belangrijk om ervoor zorg te dragen dat mijn lieve vrouw, haar moeder en haar familie een onvergetelijk kerstfeest hebben zonder dat ik daar zelf een hoofdrol in speel. Ik leg mij neer met een kleine bijrol. Jullie moeten begrijpen dat mijn schoonfamilie een andere taal èn een ander lokaal dialect spreken. Zodra ik daarbij aanwezig ben moet het hele gezin inclusief de kleinkinderen een andere taal, het engels, gaan spreken. Dat is me een beetje teveel dus houdt ik me bij voorkeur afzijdig zodat ze heerlijk in hun eigen taaltje kunnen brabbelen.

In de aanloop naar de feestdagen en het nieuwe jaar vul ik de dagen met “de edele kunst van het niets doen”. Ik begin het zelfs leuk te vinden! Niets doen. Ik breng wat tijd door met landgenoten die hier vast verblijven en een “oliebollen avond” hebben georganiseerd. Een paar weken tussen de Nederlanders in den verre en iedereen begrijpt dat het door de politiek zo vurig gewenste integreren van immigranten een wassen neus is! Nederland is op zo’n avond dichterbij dan in Nederland zelf. Het over de grens, ver van je geboortegrond, zijn versterkt alleen maar het gevoel wie, wat je bent, waar je vandaan komt, wat je denkt en wat je liefhebt.
Er waren ook mindere zaken, helaas! Het management van het hotel is overgedragen aan een paar Koreanen die er absoluut niets van begrijpen. Een hotel runnen is een speciaal vak dat zeker niet onderschat dient te worden. De nieuw aangestelde manager spreekt geen woord engels en dat maakt het bijzonder moeilijk in een hotel waar 80% van de gasten Australisch of Europees zijn en niemand van het personeel Koreaans spreekt.
Het leid dan ook tot de meest gevaarlijke en ongemakkelijke situaties. Enkele dagen hadden we het gevoel dat we op een bouwplaats waren. Klokslag negen uur begonnen de slijpschijven te draaien en de lassers met hun dagelijkse werkzaamheden. De laspistolen en slechte verlengsnoeren gevaarlijk dicht bij de rand van het zwembad. De mensen voor het onderhoud begonnen de kamers aan het zwembad naast ons opnieuw te decoreren in kleuren die het dragen van een zonnebril ook ’s avonds rechtvaardigen en het gehele meubilair kreeg een laag witte verf. Gelukkig konden we tussen alle werkzaamheden af en toe toch nog een duik in het verkoelende water nemen.  

Als er een ding opvallend is verbeterd in de Filippijnen dan is het het eten in Angeles City. We hebben tijdens dit bezoek dan ook meer tijd dan gewoonlijk om nieuwe voedselbronnen te vinden. Aangespoord door de ontspoorde menukaart opgesteld door de Koreaanse eigenaar en het ontbreken van het door ons zeer gewaardeerde dagmenu gingen we elke avond op pad.

Pizza werd via de laptop besteld en ook afhaalmaaltijden uit restaurants in de buurt stonden regelmatig op de tafel voor onze kamer aan het zwembad. Koreaanse gimbap en moslim halal noedels hadden onze voorkeur.

De rustige middagen aan het zwembad, NPO-radio2 via de JBL-go2 op de achtergrond, met af en toe een appeltaartje bij de koffie en enkele lichte werkzaamheden op mijn MacBook. Morgen is het de laatste dag van het jaar! Het zal niet moeilijk zijn om dit slechte jaar te overtreffen. Voorlopig houdt ik mij gedeinsd zodat de strafzaak tegen mij zal zijn geseponeerd. Ook hoop ik dat de ruim dertien jaar slepende zaak tegen de gemeente Zaltbommel eindelijk wordt opgelost. Dat is mijn enige voornemen voor 2020!

Tot volgend jaar!

Filippijnen: Wij wensen u een fijne kerst en een gezond 2020

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), maandag 23 december 2019

Het is zeker geen gemakkelijk jaar geweest. Toch geven we de hoop nog niet op dat we volgend jaar alle problemen voorgoed achter ons kunnen laten!

Lyka en Jielus wensen alle lezers van “TravelsandTroubles” een fijne kerst en een fantastisch maar vooral een gezond 2020.

Filippijnen: De edele kunst van het niets doen, deel 1

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), zondag 1 december 2019

Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik mezelf op deze manier zou kunnen vermaken! In het verleden was ik een notoire drukke draaikont die altijd de grootste problemen had met stil zitten. Ik wilde altijd ontdekken, nieuwe plaatsen zien, nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe gerechten proeven. En nu, nu de zestig jarige leeftijd toch wel heel goed in zicht komt, slijt ik mijn dagen aan het zwembad van een twee sterren hotel midden in een uitgaansgebied vol kroegen, gogo’s, bordelen en Koreaanse restaurants.

Ik vermaak me prima in het verkoelende water van het zwembad. Op de achtergrond zie je “onze tafel” voor de kamer “Poolside 1” met het roze koffiekopje. De vermoeidheid die ik nooit wilde voelen blijkt nu als een zware last in mijn lichaam te schuilen. Het (uit)rusten gaat me goed af. Een duik in het zwembad, een kopje koffie, een koel flesje water, NPO Radio2 op de JBL-go, met of zonder Lyka die veel tijd doorbrengt met haar familie.

De wisseling van de macht in het hotel is geen verbetering. We missen de ijzeren hand van Bill, de nieuwe Koreaanse eigenaars begrijpen er helemaal niets van. Wij hebben ons best gedaan om ons aan te passen maar de nieuwe menukaart is absoluut geen succes. Na enkele dagen gezeurd te hebben koop ik zelf maar witte bonen in tomatensaus om het “Australisch ontbijt” een beetje op het ontbijt uit het verleden te laten lijken. “Minder voor meer!”, lijkt de lijfspreuk van de nieuwe Koreaanse eigenaar. Daarmee bedoel ik minder op je bord voor meer geld! Wanneer dan ook nog eens de “Fish and Chips” zonder patat wordt geserveerd is de kogel door de kerk. Wij zullen de komende weken helaas niet meer aan het zwembad van het hotel eten.  

De gebruikelijk middag zwemmen met de jongens van Roxanne is gelukkig nog wel een succes! De hamburgers als afsluiting vliegen naar binnen. Wat kunnen die jongens eten! Later hoor ik van de serveersters dat ik eigenlijk 300 peso voor het zwemmen moet betalen. Mister Samsung is de engelse taal niet machtig dus ik geloof niet dat hij het lef heeft om mij om het zwemgeld te vragen. Mijn dagelijkse rekening voor de bar zal daar ongetwijfeld ook aan bijdragen.

De rest van de week breng ik ’s middags zoals gebruikelijk door in de airconditioning van het SM Clark winkelcentrum. Mamsi heeft het gelukkig prima naar haar zin en het gezinsdiner in een van de restaurants van het winkelcentrum is een groot succes.

Wanneer aan het einde van de zoveelste dag de zon begint te zakken zoek ik mijn plekje op aan het verlaten zwembad. Het grootste deel van de hotelgasten is zich aan het voorbereiden voor een zwoele nacht in het rode-lampjes gebied van Balibago, oftewel, Angeles City. Zelf luister ik naar de internet radio terwijl ik geniet van een stukje Old Amsterdam met een ijskoud flesje bier (€ 1,10) voor de happy hour prijs.  

Nu we het restaurant van het hotel links laten liggen gaan we meer op stap voor het avondeten. Ik moet eerlijk zijn, ik doe het niet met veel plezier want dat hele gedoe van aankleden en op zoek naar een restaurant, maar uiteindelijk is de maaltijd vaak toch een beloning voor de moeite. De kwaliteit van het eten en de diversiteit is er in twee jaar duidelijk op vooruit gegaan. Pizza’s en burgers staan maar een keer per week op het menu voor ons. Meestal op de zaterdag en de zondag omdat dat duidelijk de drukste dagen zijn in Angeles City. Hele kudde’s Koreanen komen van hot en her om te golfen en te genieten van het nachtleven.
Een van de zaken die duidelijk anders zijn in de Filippijnen vergeleken met Thailand is de hoeveelheid neerslag. In het geval waar je nu met een zekerheid kan zeggen dat het wel droog zal blijven in Thailand komt de regen met golven naar de Filippijnen. Dat het hier een hele dag regent is geen uitzondering en het gewone leven gaat dan ook gewoon door. Alleen verschuilt het dagelijkse leven zich onder een leger van goedkope Chinese paraplu’s. Voor dat zwemmen maakt het weinig uit, je wordt toch wel nat, maar voor de lunch is het toch wel ongemakkelijk.

Filippijnen: Het volgende hoofdstuk

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), dinsdag 12 november 2019

Na zeven weken in Thailand gaan we verder naar het volgende hoofdstuk. “De Filippijnen”, een heel andere discipline dan Thailand. Een heel ander land met andere gebruiken, taal en bijna geen fatsoenlijk eten, tenminste, zo was het twee jaar geleden.
De ruzie over de gestolen chocolade echoot nog steeds door onze slaapkamer wanneer ik om half zeven uit bed stap. Goed, ik kan het begrijpen dat je kwaad bent maar ik kan het niet begrijpen dat je er maar over blijft door klagen. Het is gebeurt, overigens precies zoals ik heb verspeld, en het het is niet meer terug te draaien! Klaar, en nu weer verder met de orde van de dag.
We hebben twee uur de tijd om de koffers verder in te pakken en alles in gereedheid te brengen voor de reis naar Manila, beter gezegd “Angeles City”. Ik ben al aan mijn tweede kop koffie bezig wanneer Lyka haar ogen opent. Vandaag is geen dag om rustig aan te doen! Vandaag moet alles met de precisie van een militaire missie gebeuren.
Ook op de ochtend van ons vertrek zijn er meningsverschillen over wat er mee moet in de koffer naar de Filippijnen en wat er in Thailand kan achterblijven. We laten namelijk een kleine koffer achter in het “Boxing Roo Hotel”. Ik voel een zware depressie de kop op steken. Het gevoel dat je in je eentje de kar trekt en de passagiers zo hard als mogelijk op de rem trappen. Ik krijg het onaangename gevoel dat alles mis zal gaan wat er mis kan gaan vandaag. Lyka’s gezeur versterkt dat gevoel alleen maar.
De taxi van “Instyle Private Car Service” is een half uur te vroeg en dat lucht me enigszins op omdat de taxi vaak een zwakke schakel kan zijn in je Thaise plannen. Ik klop op de deur bij de schoonmaakster van het “Boxing Roo Hotel” en samen lopen we de trap af naar kamer 6 die al heel lang dienst doet als opslag voor van alles en nog wat. Daar staat onze kleine koffer enkele weken te wachten tot we zijn teruggekeerd. Een laatste blik door de kamer en dan zit het eerste hoofdstuk van Thailand er voor ons op. De twee koffers zijn zwaarder dan gedacht en het ontbreken van een weegschaal geeft me toch wel wat twijfels.
Eerst nog even terug naar Nederland! Enkele maanden geleden kreeg ik van “BudgetAir.nl” een email bericht dat onze vlucht van Bangkok naar Manila was gewijzigd. De vertrektijd was een beetje opgeschoven maar het meest opvallende was dat de toegestane 25 kilo bagage op het nieuwe e-ticket was verdwenen. Eerst bestede ik er geen enkele aandacht aan maar toen ik een week later een tweede email kreeg dat ik voor slechts twintig euro per persoon 25 kilo bagage kon toevoegen aan onze tickets kreeg ik een onbehaaglijk gevoel van binnen.
Een snelle speurtocht op het internet leverde niets op. De voorwaarden op de website van  Philippine Airlines voor de vlucht van Bangkok naar Manila gaven gewoon maximaal 25 kilogram ruimbagage per persoon. Dat grapje van “BudgetAir.nl” stonk dus aan alle kanten. Dit was geen administratieve fout maar een doelbewuste misleiding! Het TV-programma “Opgelicht” zou eens wat onderzoek moeten doen naar deze praktijken!

Tijdens de twee uur durende rit van Pattaya naar de luchthaven is het erg stil in de taxi. De chauffeur is de engelse taal niet machtig en tussen Lyka en mij ligt een spanningsveld dat afstoot als twee magneten met gelijke polen. Eenmaal op de “Suvarnabhumi Internationale Luchthaven” in Bangkok valt er een zware last van mijn schouders af. Vanaf hier heb ik alles onder controle en kan alleen nog de onzekerheid met de bagage fout gaan.
Gelukkig heb ik gisteren al op de computer ingecheckt en ook onze stoelen gereserveerd. Door deze relatieve korte handeling op mijn MacBook mogen we bij een zeer korte rij aansluiten. Verbaasde gezichten uit de lange rij naast ons kijken ons vreemd aan! Er staan slechts acht medereizigers voor ons! Lyka heeft de verantwoording over de reisdocumenten en overhandigd onze paspoorten en de thuis uitgeprinte tickets aan de vriendelijke vrouw achter de incheckbalie. Naar de uitgeprinte tickets wordt niet eens meer gekeken! Die tickets zijn dus ook voor de laatste keer uitgeprint! In de huidige elektronische en digitale wereld zijn tickets gewoon overbodig geworden. Met een oog op het scherm zie ik onze namen verschijnen en ook de nummers van de gereserveerde stoelen kloppen! Er rest ons alleen nog de veiligheidscontrole en de immigratie, dan zijn we op weg naar de Filippijnen.

We drinken nog een kop koffie en ik begin te verzuipen in mijn eigen gevoelens. Dit op reis zijn, het onderweg zijn, was vroeger zo normaal en mijn lust en mijn leven. Nu, vandaag de dag, kan ik bijna niet meer leven met mijn woede. Het onrecht dat mij is aangedaan vreet me vanbinnen uit op! Ik weet het, ik moet het van me afzetten, maar het geestelijke en financiële onrecht dat mij is aangedaan is niet zomaar van je af te zetten! Ik huiver om in details te treden. In 2020 hoop ik de problemen voorgoed op te lossen, maar na vijf jaar strijd tegen de gemeente Zaltbommel heb ik daar weinig hoop op! Het zijn en blijven nu eenmaal ambtenaren. Een vreemd volkje waar de wetenschap ook geen grip op krijgt. Misschien moet ik maar eens “de dag van de BAG” organiseren om de publieke opinie te raadplegen?

Eenmaal in de lucht ben ik weer rustig! Deze keer vliegen we met Philippine Airlines omdat ik jaren geleden de meeste budget maatschappijen al heb afgezworen. Onbetrouwbaar met vertrektijden, tegenwoordig bijna net zo duur als reguliere maatschappijen maar met onmogelijke vertrek en aankomsttijden. Nee, dan liever een èchte maatschappij! Geen gezeur over kilo’s, gratis een zitplaats uitzoeken en eten en drinken in overvloed zonder ervoor te hoeven te betalen, meer zitruimte en grotere vliegtuigen.
Ik zit aan het raam en we zijn nog niet boven Vietnam wanneer de maaltijd wordt geserveerd. De noedels met varkensvlees zijn misschien niet helemaal politiek of religieus correct maar ze smaken me uitstekend. Een bakkie koffie en een flesje water maken de maaltijd compleet en ik verzink weer in gedachten, naar de toekomst, maar ook nog terug naar het verleden.

Hier hoog boven de grond in de wolken is het een serene rust die zich van me meester maakt. Ik kijk eindeloos naar de maagdelijk witte wolken die langzaam aan me voorbij trekken. Volgens mijn Garmin vliegen we 825 Km/u (snelheid ten opzichte van de grond) maar het lijkt alsof we zweven. Onder me schuift de Zuid-Chinese Zee onder ons door af en toe zie ik een piepklein bootje witte strepen maken op een blauwe ondergrond. Op zo’n moment voel ik me dan erg gezegend dat ik zo op reis mag zijn met mijn lieve vrouw. De zon zakt buiten ons zicht langzaam achter de horizon. De kleuren van de wolken veranderen van wit via het geel naar een dieprood waarna onvermijdelijk de duisternis valt. Duizenden lichtjes in de ons tegemoet komende duisternis kondigen de komst van Manila aan, nog even en Lyka is na twee jaar weer met haar moeder herenigd.

Direct na aankomst in de aankomsthal breekt er paniek uit! De terminal 2 van de “Ninoy Aquino International Airport” wordt grondig gerenoveerd en is door al het werk overzichtelijk als een wandeling in een maisveld. Gelukkig zijn de aanwijzingen van het hotel voor de ontmoeting met de taxichauffeur duidelijk en binnen enkele minuten hebben we hem gevonden. Lyka’s moeder staat gelukkig ook op de afgesproken plaats en binnen tien minuten zitten we in de taxi midden in de ochtend/middag/avondspits van Manila.
Een snelle stop bij de gouden bogen voor een hapje te eten en dan snel door naar onze eindbestemming. Het “Walkabout Hotel” in Balibago (Angeles City). We kruipen en schuifelen door de dichtgeslibde verkeersaders van een wereldstad in een tweede wereldland. Ruim vier en een half uur later, een kleine 100 kilometer verder, stappen we eindelijk de geserveerde kamer binnen. Het is een lange vermoeide dag geweest. Nog een koud biertje en dan snel naar bed. Morgen begint het Filippijnse avontuur van dit familiebezoek.

Thailand: Pattaya, wat moet je ermee?

Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), maandag 11 november 2019

Onze eerste periode in Thailand zit er bijna op! Om eerlijk te zijn, we zijn er beiden nu wel een beetje klaar mee. Ik lijk wel een oude zeurpiet geworden die alleen nog maar wil praten over het Pattaya uit een ver verleden. Een mooi en goed Pattaya dat in mijn herinneringen alleen maar meer is gaan glanzen.

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen zie ik ook de keiharde realiteit van de hoge prijzen in Thailand. Over de mogelijke oorzaken wil ik het niet meer hebben want iedereen heeft zijn eigen ideeën waarom er zo weinig (westerse) toeristen in Pattaya zijn. Uiteindelijk kan het nog erger want er zijn voldoende expats die ontkennen dat er minder (westerse) toeristen zijn. De (westerse) toeristen zijn namelijk beter verspreid omdat Pattaya nog steeds groeit. De bovenstaande foto is afgelopen woensdag genomen rond het middaguur. We kunnen wel concluderen dat het op dat moment niet zo druk was!

Er waren toch ook nog enkele hoogtepunten in de afgelopen week. Het allerhoogste punt was dat Roel voor mij een paar sandalen uit Nederland heeft meegebracht. Na zeven trouwe jaren hebben mij Teva Terra Fi 2 er uiteindelijk de brui aan gegeven. Tijdens het inpakken voor deze reis had ik mijn uitrusting niet goed genoeg gecontroleerd en daardoor was me ontgaan dat de band van mijn rechtersandaal onder de zool zo goed als was doorgesleten.
Dan blijkt Facebook ook een bruikbaar medium te kunnen zijn! Na een hartstochtelijke noodkreet nam Roel contact met me op dat hij binnenkort naar Pattaya zou komen en voor mij de sandalen wel wilde meebrengen. Ik kan moeilijk vertellen hoe blij ik was! Reizen zonder Teva sandalen in Azië is haast onmogelijk. Er is voldoende goedkope rotzooi te koop op de markt in Pattaya maar ik stel toch wel wat hogere eisen aan mijn uitrusting.
Snel op het internet sandalen besteld bij “www.bever.nl” en direct naar Roel zijn adres in Nederland laten sturen. Enkele dagen later kreeg ik het verlossende bericht dat ze in de koffer zaten met de extra vermelding: ‘Er zitten geen zeilen bij! Dat is jammer want je had er zo mee kunnen wegvaren!’ Ik moest er wel om lachen omdat ervaring mij heeft geleerd dat je sport/reis sandalen altijd minimaal een maat groter moet kopen dan je goed passende schoenen. De extra brede rubber buffer rond je voeten dienen als een extra bescherming tegen het stoten.
Helaas was Roel niet in Thailand toen wij afgelopen week terugkeerden, maar we hebben toch kunnen regelen dat zijn vriendin voor mij de moeite nam om naar Big C ter komen om ze te overhandigen. Ook zij heeft kunnen delen in mijn blijdschap dat ik eindelijk weer een paar goede sandalen kon dragen. Laat ik maar hopen dat ik van dit paar Teva’s ook zeven jaar plezier zal hebben.
En de oude sandalen? Die heb ik ’s morgens op weg naar de supermarkt bij het huisvuil op straat gezet. Toen ik een half uur later, met mijn verse broodjes, weer terug kwam waren ze verdwenen. Ik denk dat ze nog wel een tijdje aan een paar kleine bruine voeten zullen zitten.    

De rest van de afgelopen week stond in het teken van eten en bier drinken. Ik hoef het niet meer te vertellen maar we zullen het eten in Thailand volgende week zeker missen. Van de rijst en noedels gerechten tot westerse bordjes met mijn geliefde patat.

Na deze vrienden periode breekt er nu de familie periode aan. Kerstmis en Nieuw Jaar met mijn aangetrouwde familie in de Filippijnen. Ik ben geen familiemens, niemand uit mijn familie was een familiemens en daardoor heb ik altijd graag op mezelf willen zijn. Het reizen en nieuwe mensen ontmoeten is voor mij de kracht die me in beweging houd.

Loi Krathong, een van de mooiste festivaldagen in het feestelijke Thailand. Op deze laatste avond in Pattaya gaan we vanzelfsprekend naar het strand om de Loi Krathong in de zee te zetten.

Loi Krathong is een jaarlijkse dankzegging aan de godin Mae Kong Ka omdat zij zo'n overvloedige regenval heeft gegeven en daarmee voedsel, drinkwater en transportwegen voor de bevolking. Het is op hetzelfde moment ook een vragen om vergeving van de zonde van het verspillen van water. Veel Thai geloven daarnaast ook dat als hun krathong wegvaart, daarmee de zonden van het afgelopen jaar worden weggewassen.

Voor ons is deze feestelijke avond een mooie afsluiting van de eerste periode in Thailand. Ik ben de laatste weken niet echt het zonnetje in huis en vecht dagelijks tegen de duivel die depressie heet. De vreemdste ideeën razen door mijn hoofd en ik zie zelf dat het voor Lyka ook niet gemakkelijk is om met zo’n depressieve man door de dagen van het leven te gaan.
Ik hoop dat mijn depressie met de drijvende Loi Krathong op zee verdwijnt en dat ik eindelijk weer eens van het leven kan genieten zonder dagelijks aan de meest wrede dingen te denken. Ik moet sterk zijn en ik moet overwinnen! De beloning zal uiteindelijk zoet zijn.

De laatste foto is de grootste nachtmerrie voor iedereen die van Thailand houd. Het afgelopen jaar is de Thaise baht acht procent sterker geworden ten opzichte van de euro. Tel daar nog een gemiddelde prijsstijging in de winkels en restaurants van tien procent bij op en jullie kunnen begrijpen dat het voor veel toeristen niet meer te betalen is òf dat ze het niet meer willen betalen. Wij kijken nu ook actief naar alternatieven voor een verblijf in ZO-Azië.
Niet alleen het kostenplaatje is belangrijk voor velen, ook de hele visum problematiek van Thailand is een bureaucratische nachtmerrie die vanaf volgend jaar veelal wordt overgelaten aan de nukken van de immigratieofficier die tegenover je staat. Overal hoor ik en lees ik op Facebook dat veel van mijn kennissen al nieuwe bestemmingen hebben gevonden en Thailand voorlopig links zullen laten liggen. Maar Thailand zal het wel overleven en de westerse toeristen zullen uiteindelijk wel weer terugkomen. Het is alleen niet duidelijke wanneer.