Nederland: Zijn we de weg kwijt?

Zaltbommel

Ik denk van wel!

Gisteren was voor ons een mooie dag. Eindelijk kon mijn allochtone vrouw, sinds die Turken er over klagen vindt ik het een trots woord, haar diploma inburgering binnenland ophalen. Ruim twee jaar, en ongeveer € 1.600,-, later zijn we eindelijk op het belangrijke tussenstation, we gaan ook nog voor een Nederlands paspoort, aangekomen.
In de trein op weg naar Eindhoven vielen haar ogen op de gratis krant die ik opraapte van de grond. De kop kan ik niet meer herinneren maar het artikel ging over “Wakker dier” die nu gaat strijden voor een pijnvrij einde voor de, op de Noordzee en Atlantische Oceaan  gevangen, vissen. Ik kreeg spontaan pijnscheuten aan mijn slapen en wist direct wat er zou komen!
‘Kul, wat bedoelen ze met pijnvrij doden van vissen?’
Ik moet haar wat schaapachtig hebben aangekeken want ze keek nog nieuwsgieriger toen ik voor een moment stil bleef. De gedachten gierden door mijn hoofd. Hoe kan ik aan een jonge vrouw uit een Filippijns vissersdorp, waar elke dag tegen honger, orkanen en armoede wordt gevochten, uitleggen dat er in Nederland door dik betaalde, zogenaamde vrijwilligers van een vereniging, wordt gestreden voor onzinnige zaak?
Voordat ik een antwoord had gevonden werd ik gered door “’s Hertogenbosch Centraal Station”! Zelfverzekerd stapte ik het perron op en hoopte innig dat de moeilijke vraag tezamen met de gratis krant in de vertrekkende trein naar Breda zou achterblijven. Enkele minuten later verscheen de vervuilde intercity naar “Eindhoven Centraal Station” op perron 6b, ik leek gered.
Mijn hoop werd de grond in geboord zodra haar ogen op een andere kopie van de gratis krant, deze keer op de bank tegenover ons, vielen.
‘Kul, wat bedoelen ze met pijnvrij doden van vissen?’, klonk het opnieuw en deze keer was er voor me geen ontsnappen aan!
Met haar mond halfopen en haar ogen bol als hardgekookte eieren hoorde ze mijn poging, om een uitleg voor dit wereldvreemde idee te vinden, aan. Voor mij persoonlijk was het nog moeilijker want ik moest iets uitleggen wat ik onverdedigbaar vindt! Mijn vrouw begreep niet dat er mensen wonen met zoveel vrije tijd dat ze op zulke vreemde ideeën kunnen komen. En daar had ze gelijk in!
Misschien is het beter dat die mensen van wakker dier weer terugkeren naar de natuur? Gewoon met pijl en boog, wilde groenten en vruchten verzamelen en zonder een ruim inkomen, leven in een commune op de Veluwe. Waarschijnlijk worden ze dan een paar jaar later door Greenpeace, ook zo’n verenigingsmonster met twee gezichten, gered voor het uitsterven.

Niet zo erg lang geleden werd ik in Zuid-Korea giechelend gevraagd of er in Nederland ècht een politieke partij was die voor de dieren opkwam. Er waren namelijk in de Koreaanse pers artikelen verschenen dat Nederland vragen aan Zuid-Korea had gesteld over het eten van hond door de Koreanen.
Verlegen lachend en met sporen van schaamte heb ik moeten toegeven dat we in Nederland zo’n partij in de volksvertegenwoordiging hebben. Ik kan u verzekeren dat die Koreanen heel hard hebben gelachen. Zij konden het niet geloven dat wij zulke vreemde mensen met zulke vreemde gedachten aan het roer van een welvarend land lieten!

Zij dachten namelijk ook dat we de weg in Nederland volledig kwijt zijn!

Persbericht Wakker dier: (klik hier)