Een koude noordenwind raast over Nederland wanneer ik in alle vroegte het huis verlaat. Vier lagen bovenkleding beschermen me tegen de poolwind die het tropische voorjaar voor hopelijk niet al te lang heeft verjaagd. Voor de deur werk ik mijn vaste ritueel af. Afval glas, check, oud brood, check, boodschappenlijst, check, bankpas, check, sleutels, check. Ik trek de fleece muts ver over mijn oren, het lijkt toch nog veel kouder dan ik had verwacht.
Op weg naar de lokale supermarkt, de Albert Heijn, passeer ik het park om op de brug over de gracht de altijd hongerige eendjes te voeren. Nou ja eendjes, bij wijze van spreken, want een aantal ganzen en meerkoeten doe ook hun uiterste best om wat van het niet door ons geconsumeerde oude brood te bemachtigen. Ik blijf een moment staan om het beeld in me op te nemen voordat de koude wind me verdrijft naar de relatieve luwte tussen de bomen van het park.
Wanneer ik het lege plastic tasje waarin ik het oude brood heb vervoert in de vuilnisbak wil deponeren valt mijn oog op een wat knullige sticker die bovenop de vuilnisbak is geplakt.
“Niet bestemd voor huisvuil”?
Welke verlichte geest bij de Gemeente Zaltbommel is op dit idee gekomen om papieren labels, overigens verkeerd geprint, bovenop de vuilnisbakken in het park te plakken? Wat moet ik met deze boodschap op het label? Is een leeg plastic tasje huisvuil? Ik denk het van wel! Mag ik dat tasje dan niet in deze vuilnisbak gooien? En zo niet, waar moet ik het dan laten? In het park op de grond gooien mag en kan niet want achter elke boom van het park kan een paramilitaire handhaver van de AVRI met zijn bonnenboekje in de aanslag staan.
Op weg naar de supermarkt blijft dat plastic tasje in mijn geest malen. Bij de glascontainer op de parkeerplaats van de supermarkt aangekomen werp ik de twee lege glazen verpakkingen, een leeg en schoon Hak potje en een omgespoeld Tova flesje, in de daarvoor bestemde gaten van de glascontainer en loop richting de ingang van de supermarkt. Dat plastic tasje maalt nog steeds in mijn gedachten wanneer ik een vuilnisbak op de parkeerplaats van de supermarkt passeer.
Binnen in de aangename warmte slaan mijn hersenen op hol. Gedachten razen door mijn brein, conclusies worden getrokken en plannen worden gesmeed. En dat allemaal door een leeg, met de kruidenboter van een stokbroodje besmeurd, weggegooid plastic tasje.
Mansveld: minder plastic tassen
donderdag 10 apr 2014, 19:24 (Update: 10-04-14, 19:48)
'Minder plastic tassen meegeven' ANP (Fotobewerking NOS)
Winkels moeten veel minder plastic tassen aan klanten meegeven. Dat schrijft staatssecretaris Mansveld aan de Tweede Kamer. Als de winkels het niet zelf regelen komt Mansveld met wetgeving. De branches moeten uiterlijk in juni met een plan komen waarin staat hoe ze het probleem gaan aanpakken.
Betalen voor tasje
Een bijdrage van tien cent per tasje vragen helpt al om het aantal tassen te verminderen, blijkt uit een proef. Mansveld stelt dan ook voor dat de branches in die richting de oplossing gaan zoeken.
Verder roept ze de winkeliers op een campagne te starten om het gebruik van plastic tassen te verminderen. Zo'n campagne kan door de overheid ondersteund worden via het programma Duurzaam Doen, waarmee de overheid mensen oproept om milieubewuster te leven.
(Bron: De Telefgraaf)
Dit is de oorzaak van al dat gemaal in mijn hersenen! Wanneer ik het winkelwagentje voor me uit duw denk ik na over plastic tasjes en een belangrijke vraag:
‘Waar krijgt de consument nog gratis tasjes?’
Zolang ik me kan herinneren in de supermarkt in ieder geval niet meer. En ik verwacht toch dat supermarkten de grootste verstrekkers van plastic tasjes in Nederland zouden moeten zijn! Of bedoelt Minister Mansveld misschien de dunne plastic tasjes waar ik net een handjevol sperziebonen voor het avondeten in heb verpakt? Dat dunnen tasje dat straks een tweede leven krijgt als pedaalemmerzak en me zo een rol, net zo vervuilende, plastic pedaalemmerzakken uitspaart. Dit is toch het idee achter recyclen?
Ik brainstorm verder. Op de markt gaat ook alles in van die dunne tasjes! Kaas, groenten en fruit, vier paar sokken, en ook deze tasjes zullen ongetwijfeld een tweede leven krijgen als pedaalemmerzak en niet zomaar in het vuil verdwijnen. Ik weet dit haast zeker omdat de zuinige Hollandse mentaliteit liever € 0,99 aan twee rundertartaartjes van de grootgrutter uitgeeft dan aan een rol pedaalemmerzakken!
Wie geven dan die vervuilende plastic tasjes weg waar Minister Mansveld het over heeft? Dan kom ik bij de grote winkelketens die met fel gekleurde bedrukte plastic tassen uitdelen als marketing gereedschap. De minister heeft hier misschien een punt, wanneer ik op een zaterdagmiddag door een willekeurige winkelstraat in Nederland loop zie ik veel winkelend publiek met van die bedrukte tassen.
Niet vergeten, schenkstroop, we eten pannenkoeken tussen de middag.
Maar de meeste Nederlanders uit de lagere en middeklasse zijn geraakt door de crisis en met de detailhandel in Nederland gaat het volgens de laatste berichten helemaal niet zo goed. Dan neemt het aantal plastic tasjes toch vanzelf af?
Terwijl ik naar de schenkstroop sta te zoeken wordt ik gepasseerd door een geblondeerde vrouw met kort haar die best wel een beetje op Minister Mansveld lijkt. In haar winkelwagentje ligt onder de bij elkaar gezochte boodschappen een gehavend en verfomfaaid tasje van Perry Sport. Ondanks ernstige gebruikssporen is het tasje nog niet op het punt aanbeland om een volgende ronde in de carrousel van de recycling te maken.
Interessant gezicht! Mede omdat ik nu geen andere plastic tassen kan bedenken die Minister Mansveld voor ogen heeft! Een korte rij op de dinsdag ochtend voor me bij de kassa en ik observeer de verschillende transport mogelijkheden voor de net gekochte dagelijkse boodschappen.
Een plastic krat, gemakkelijk wanneer je met een vervuilende auto boodschappen gaat doen. Een katoenen, veelkleurige geborduurde, hippie tas die waarschijnlijk een vakantie souvenir is en anders een verjaardagscadeau van een niet al te goede vriend of vriendin. Net zo’n grote tas van de Albert Heijn als ik gebruik, voor maar € 2,50, die zo te zien nog wel jaren mee kan gaan. En daar is ook dat tasje van de Perry Sport weer! Ook gaan er opvallend veel boodschappen weer terug in het boodschappenkarretje en verdwijnen naar buiten, waar de fietstas geduldig wacht.
Mijn ondertussen gepijnigde hersenen proberen zich in de gedachtenwereld van Minister Mansveld te plaatsen. Welke plastic tasjes bedoelt ze dan toch? In de PC Hooftstraat zijn de plastic tasjes allang verleden tijd. Daar zijn het de dikke luxe papieren tasjes met katoenen koorden, met schreeuwende merknamen die Jan met de pet zich niet kan veroorloven, die de boventoon voeren. Milieubewuste glanzende papieren tasjes voor de bovenlaag, bedrukt met voldoende inkt om een weekblad te drukken, om zo een steentje aan het milieu bij te dragen. Deze afzichtelijke papieren tasjes worden niet gerecycled!
Deze gaan van de bagageruimte van de groteske en luxe automobielen naar de inloop kledingkast vanwaar een onderbetaalde buitenlandse dienstmeid deze in de, door de zaak betaalde, vuilniscontainer dumpt. Want zeg nu eerlijk? In elke willekeurige villabuurt in Nederland kan je op een doordeweekse dag toch geen grijze container, groene container, blauwe papier container, doorzichtige zak met plastic afval en Milieubox aan het begin van de oprit zetten. Dat haalt de buurt, net als de familie Flodder, toch naar beneden?
Ik verlaat mijn zoektocht en zit ondertussen thuis aan de koffie. Nu ik de oorzaak van het probleem niet kan vinden laat ik dan eens de oplossing voor het probleem onder de loep nemen!
Wat als bijvoorbeeld de V&D voor een tasje een klanten bijdrage van € 0,10 per tasje zou gaan vragen? Zouden er echt minder tasjes worden verbruikt? Ik denk het niet, persoonlijk denk ik dat het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking dit station van de recycling allang is gepasseerd en dat het grootste gedeelte van Nederland ook milieu bewust bezig is. De Nederlandse bevolking heeft geen prikkels meer nodig!
Ook is de detailhandel slimmer dan Minister Mansveld en de detailhandel zal zeker een regeling vinden die het onbezonnen denkwerk van Minister Mansveld neutraliseert. Als voorbeeld even een gesprekje aan de kassa van een warenhuis:
‘Wilt u er een tasje bij?’
‘Ja graag.’
‘Dat is dan € 5,00 extra voor het plastic tasje met de Minister Mansveld toeslag!’
‘Geen probleem, ik heb de gratis Minister Mansveld plastic tasjes ledenpas!’
‘Dan heeft u recht op € 5,00 korting, maar ik kan u het tasje helaas niet voor niets geven!‘
Gniffel, gniffel.
Maar wat zou dan de drijfveer van Minister Mansveld kunnen zijn om zo’n dom idee te opperen? Zou het misschien een rookgordijn voor haar grootse successen bij het departement van Infrastructuur kunnen zijn? Want heel Nederland lacht bij de woorden FYRA en Hogesnelheidslijn!
Dus, Minister Mansveld, zou u het voor ons nog een keer duidelijk willen toelichten waar u het nu over heeft? En ook kunnen proberen één stap verder te denken voordat u een achterhaalde openbaring van uw milieukansel predikt? Ik zie in ieder geval het probleem niet! Een vrouw, blond haar, zou er dan toch een kern van waarheid inzitten?
