Bij gebrek aan nieuwe avonturen ben ik weer aan het herschrijven.
Vandaag een verhaal van 8 mei 2008, over onze eerste stappen in Indonesië.
Klik op de foto voor het verhaal?
zondag 30 maart 2014
Indonesië: donkere wolken boven Surabaya
Zaltbommel, 30 maart
Bij gebrek aan nieuwe avonturen ben ik weer aan het herschrijven.
Vandaag een verhaal van 8 mei 2008, over onze eerste stappen in Indonesië.
Klik op de foto voor het verhaal?
Bij gebrek aan nieuwe avonturen ben ik weer aan het herschrijven.
Vandaag een verhaal van 8 mei 2008, over onze eerste stappen in Indonesië.
Klik op de foto voor het verhaal?
woensdag 26 maart 2014
Nederland: Even het afval uitlaten
Zaltbommel
Hoewel ik in het verleden weer eens gezworen heb dat ik me in de toekomst niet meer met politiek zou gaan bezighouden ben ik op mijn besluit terug gekomen. Dit is lokale politiek en dat ligt anders.
Eerst even drie speerpunten die hoog in het vaandel van de AVRI staan!
“Afval is slecht voor het milieu!”
“Afval is een probleem!”
“Afval is geld!”
Drie termen die ik ook regelmatig in het nieuws tegenkom wanneer het over afval gaat!
De hoeveelheid huishoudelijk afval is de laatste decennia enorm toegenomen! Althans wanneer ik de statistici moet geloven. Statistiek was 35 jaar geleden een mooi onderdeel van de wiskunde toen ik de HAVO doorsliep.
‘Statistiek kun je zo verdraaien dat het altijd in je voordeel werkt!’
Deze opmerking van een glimlachende wiskunde leraar is me altijd bijgebleven. Om twee simpele redenen. Ten eerste waren wiskunde leraren bijna altijd saaie nerds en als tweede kwamen de statistieken bijna in elke aflevering van het NOS journaal voorbij om een of ander duur en onnodig door de sociaal democraten bedacht plan te ondersteunen.
Maar is de toename van het huishoudelijk afval de schuld van de consumenten of de producenten? Ik kom nog uit de tijd dat koekjes bij de Jamin, in de Boschstraat, uit een blik kwamen en verdwenen in papieren zakken, die door het opgenomen vet dat uit de roomboter spritsen was gelekt, een prima aanmaakmiddel voor de kolenkachel waren. Punt 1 bestond nog niet en de grijze stalen gegalvaniseerde vuilnisbak was je vijand. Alles wat daarin verdween was weggegooid geld. Etenswaren werden sowieso niet weggegooid want iedereen kon zich de oorlog met haar tekorten en distributiebonnen nog goed herinneren.
Pas later, in de tachtig en negentig van de vorige eeuw kwam de consumptie- en verspillingsmaatschappij pas goed op gang. De oude trouwe vuilnisbak die tientallen jaren dienst had gedaan werd te klein en te zwaar. Vuilnismannen waren geen torens van staal meer maar ongemotiveerde drop-outs die met een subsidie van de socialisten aan het werk werden gehouden. Geld verdienen en weer uitgeven voedde de economie als nooit tevoren. Bijna elk rijtjeshuis dat na de oorlog was gebouwd werd volgestouwd met onnodige producten die niets anders dan status opleverden en geld kostten. En dat moest ook weer worden afgevoerd! Dat zou een hele nieuwe industrie opleveren, vuil verwerken en recycling.
In Zaltbommel kwam jaren geleden de AVRI in beeld als het samenwerkingsverband van enkele gemeenten om huisvuil in de omgeving op te halen. Bedacht om geld te besparen! Een nobel streven dat in de laatste jaren, mede door een opkomende manager cultuur, is veranderd in een geldverslindend monster dat de service uit het oog is verloren en waar winstgevendheid nu bovenaan de lijst van doelstellingen staat.
Het laatste geesteskind van deze organisatie, die in mijn belevingswereld eigenlijk alleen maar kostendekkend zou moeten werken, is een project genaamd “Goed scheiden loont”. Een nobel streven dat door veel inwoners van de gemeente Zaltbommel een warm hart wordt toegedragen. Maar het lijkt alsof de AVRI denkt dat ze het zwarte garen zelf hebben uitgevonden!
Papier wordt al zo lang gescheiden opgehaald als er sportverenigingen zijn en hele roedels schoolkinderen met dikke pakken oud papier op de pakkendrager naar Lau van Bruchem fietsten omdat hij er enkele centen per kilo voor gaf , glas wordt ook al tientallen jaren bij de supermarkt op de straat of in de container gegooid, batterijen gaan in de doos voor het chemisch afval bij Expert Volume of de supermarkt, de kapotte wasmachine wordt door de leverancier van de nieuwe meegenomen en de inzameling van de kunststof containers, grijs en groen, blijven ongewijzigd. (Hoewel ik na een diepgaand onderzoek op de website van de AVRI niet heb kunnen achterhalen wanneer deze containers in de binnenstad van Zaltbommel worden opgehaald.)
Ondertussen is er een manager in de directiekamer van de AVRI opgestaan die met een, in zijn ogen tenminste, briljant idee kwam om de bewoners van het territorium van de milieumaffia genaamd AVRI te verrijken met een plastic zak om het plastic gescheiden op te halen. Niet met punt 1 in het achterhoofd, managers zijn dik betaalde mensen die door de bank genomen niets opleveren, maar met punt 3 als doelstelling om zijn eigen inkomen veilig te stellen en misschien zelfs wel een promotie af te dingen!
En wat lees ik op de website van de AVRI?
“Met de invoering van ‘Goed scheiden loont’ verwachten we 12,5 miljoen kilo per jaar extra waardevolle grondstoffen uit het afval te halen.”
Een dubbeltje per kilo? “€ 1.250.000,-”! Kassa!
Vol trots, en verblind door de opbrengsten van de verkoop van de gratis “waardevolle grondstoffen”, meld de AVRI begin maart 2014 dat het aantal zakken met plastic afval dat wordt opgehaald met de week stijgt en een enorm succes is waarvan het milieu uiteindelijk de grote winnaar is.
De grote winnaar is in werkelijkheid de AVRI die de bewoners een sigaar uit eigen doos heeft gepresenteerd en de consumenten die de rekening krijgen gepresenteerd.
Voor de duidelijkheid haal ik er maar eens zo’n gratis, bij de supermarkt te verkrijgen, verzamelzak bij. De kwaliteit van de verzamelzak is prima en het bindkoord bij de opening getuigt van denkwerk en visie.
Maar hoeveel van jullie hebben de gebruiksaanwijzing van deze zakken gelezen? Zeer weinig!
Er staat een grote opdruk op die zak wat er niet in mag:
Verpakkingen met inhoud (ook een klein beetje?)
Verpakkingen met chemisch afval, make-up verpakkingen, terpentine flessen, kitkokers (alsof we niet weten wat chemisch afval is, maar ook vreemd op zich omdat we de make-up op onze huis smeren. Chemisch afval op onze huid?)
Piepschuim, fastfood verpakkingen, vleesschaaltjes, verpakkingsvulmateriaal
Resten papier, karton of folie, afdekmaterialen, chipsverpakkingen, doordrukstrips van pillen of kaugom (zelfs de grootste idioot weet dat papier en karton bij het oud papier moet)
Kartonnen (drank)verpakkingen (inclusief een plaatje en ik moet toegeven dat ik dat wel een artikel vond dat ik niet meteen kon plaatsen in een afvalsoort)
Andere plastic producten en gebruiksvoorwerpen, tuinstoelen en speelgoed.
Voor mij een hoogst onduidelijke opsomming! Druk dan met grote letters af wat er wel in mag! Kijk maar eens om je heen en ga zitten nadenken wat er allemaal van plastic gemaakt is en of het wel òf niet in die plastic zak mag verdwijnen. Bij de eerste tekenen van een lichte hoofdpijn ben ik maar gestopt en tot de voorzichtige conclusie gekomen dat die opgehaalde zakken vol met plastic afval op geen enkele manier door een medewerker van de AVRI worden gecontroleerd.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en op de eerstvolgende dinsdagochtend liep ik eens door de binnenstad van Zaltbommel om te zien wat er allemaal in die doorzichtige zakken voor het plastic afval zat. Mijn vermoedens waren onmiddellijk bevestigd en ook mijn nieuwsgierigheid verder aangewakkerd. Niemand heeft de gebruiksaanwijzing voor de plastic ophaaldienst gelezen! En hoe zit het nu met die controle?
Maar er zit natuurlijk ook een adder onder het gras! Het idee was briljant en de financiële vooruitzichten prima. Omdat er na de directievergadering aan het einde van de werkweek ook nog een balletje op de uiterwaarden bij Kerkdriel moet worden geslagen en een hapje worden gegeten bij een bistro aan de haven van Zaltbommel verdronken de negatieve gevolgen van dit idee in enkele flessen goede wijn tijdens het diner.
Vervult met genoegdoening, licht aangeschoten en na een laatste blik op de grote lease-auto voor de deur vanuit de slaapkamer, glijd de succesvolle manager in zijn bed. Zijn werk zit er nu op. Het werk van de puinruimers en probleemoplossers kan beginnen.
Terug naar het huishoudelijk afval!
Een simpele opsomming van het scheiden van mijn huishoudelijk afval, papier en kleding, glas, chemisch, plastic, groente-, fruit- en tuinafval ofwel gft worden gescheiden afgevoerd. Maar wat schiet er dan nog over? Enkele blikjes? En die enkele blikjes worden nu elke dag, netjes verpakt in plastic tasjes, door honderden inwoners van Zaltbommel in de openbare afvalbakken gedeponeerd. En daar is niets op tegen. Er is geen enkele wet die verbied om afval in een afvalbak te gooien! Terwijl ik dit vanuit mijn toetsenbord op het beeldscherm laat verschijnen wordt mijn verbazing alleen nog maar groter.
‘Ik ga even de blikjes uitlaten schat!’, klinkt er door heel veel keukens in Zaltbommel.
Voor de € 1,20, die wordt uitgespaard door het niet in de ondergrondse container te storten, en die met elk tasje blikjes dat in de openbare afvalbak verdwijnt € 1,20 in je hand legt brengt bijvoorbeeld deze week bij de AH een gratis fles frisdrank, een zak snijbonen, een ons kibbeling, twee hamburgers, een pak broodbeleg, een emmer yoghurt en de keuze uit nog veel meer producten op! Gratis! En wie houdt daar nu niet van? We doen toch niets verkeerd? We gooien afval in de afvalbak!
Elke ochtend rijden de medewerkers van de gemeente door Zaltbommel om de overvolle afvalbakken te legen. Kostbare arbeid die straks weer door de consument betaald moet worden. Wij, als inwoners van Zaltbommel, moeten dat vanzelfsprekend gaan betalen. Misschien komt er wel weer een aparte tak van de AVRI met daarboven een nieuwe manager die dolblij is dat zijn collega manager zijn gedoemde plan heeft kunnen verkopen aan de directe.
Zo’n waardeloos plan zadelt ons op met hogere kosten en meer managers. Een plan zonder visie en gedoemd om een vroege dood te sterven. Maar het zal wel op zijn Fyraiaans worden opgelost.
Dat wil zeggen: Vasthouden tot aan het moment dat de laatste strohalm uit je handen is gegleden.
De ontslagen manager, die met een gouden handdruk en een prima wachtgeldregeling wordt afgeserveerd, kan een paar jaar op zijn lauweren rusten en lacht zich kapot over de domheid van onze leiders. De directeur en het bestuur van de AVRI moeten op hun beurt, om gezichtsverlies te voorkomen, weer op zoek naar meer geld om de winstgevendheid van de AVRI veilig te stellen. Dus wordt er een nieuwe manager aangesteld die een prima idee in zijn hoofd heeft! De cirkel is rond en de consument kan weer zijn, toch al haast lege, portemonnee trekken.
Alle verandering blijkt dus toch geen verbetering en boerenverstand werkt soms toch het best!
Hier ligt een duidelijke taak voor de net gekozen gemeenteraad van Zaltbommel. Besluitvaardigheid en visie! Kreten die ik de laatste weken vaak voorbij heb zien komen. Het blijft nu afwachten.
Ondertussen heeft de AVRI ook een soort paramilitaire politie opgericht die me sterk aan organisaties uit de jaren veertig van de vorige eeuw doen denken. Mislukkingen uit de samenleving die genot vinden in een uniform en macht over hun medemensen die vaak tot een lagere soort worden gedegradeerd. Een oude vrouw op de fiets voor de Jumbo bekeuren? Ik kan alleen maar van onbegrip met mijn hoofd schudden. Een ander voorbeeld van hun hoogst belangrijke taken:
In de komende weken wordt er op en rond scholengemeenschap De Lingeborgh in Geldermalsen extra aandacht besteed aan het probleem van zwerfafval. Avri gaat voorlichting geven aan leerlingen van de tweede klassen. Ook gaat er extra controle plaatsvinden op het verspreiden van zwerfafval door scholieren in Geldermalsen.
In eerste instantie krijgen leerlingen indien nodig een waarschuwing, maar later zullen ook boetes worden uitgedeeld wanneer geconstateerd wordt dat er afval op straat wordt gegooid. Boetes voor het veroorzaken van zwerfafval bedragen €65,- voor jongeren onder de 16 en maar liefst €130,- voor personen van 16 jaar en ouder. Dit geldt ook voor scholieren van de andere scholen in het voortgezet onderwijs in Geldermalsen. Leerlingen en ouders/verzorgers zijn door een brief of op andere wijze via de scholen op de hoogte gebracht van deze actie.
Zwerfafval wordt door veel mensen als een grote ergernis ervaren. Het ziet er slordig uit, leidt tot verloedering en geeft een onveilig gevoel. Ook is het ongezond voor mens en dier en zorgt het voor milieuverontreiniging. Helaas wordt er op de zogenaamde 'snoeproutes' van en naar het station en de winkels veel zwerfafval aangetroffen, zoals blikjes en snoepverpakkingen.
De gemeente Geldermalsen heeft Avri gevraagd de voorlichtings- en handhavingsactie te organiseren. De Lingeborgh werkt hier graag aan mee. Avri controleert ook of de snoeproutes in de komende weken schoner worden of niet.
De gemeente en Avri benadrukken tegenover leerlingen dat je goed bezig bent wanneer je beseft dat het belangrijk is dat iedereen meehelpt de eigen buurt, dorp en wereld schoon te houden. Gemeente en Avri hopen dat voorlichten en aanspreken voldoende effect heeft. Maar bij moedwillige vervuiling van de straat schrijven handhavers daadwerkelijk bonnen uit.
Misschien dat extra afvalbakken ook helpen? Maar dat brengt natuurlijk te weinig geld op want ook deze handhavers moeten betaald worden!
Tenslotte nog even dit: Afgelopen woensdag heb ik telefonisch contact met de AVRI gehad. De dame in kwestie liet me op geen enkel moment uitspreken en liep over van de vooroordelen en overtuiging van haar superioriteit als medewerker van de AVRI. Hoogst onbeschoft en klantonvriendelijk. Wanneer ik een keuze had om mijn eigen afvalbedrijf te kiezen zou ik direct zijn overgestapt.
Maar daar zit nu juist het probleem, we hebben geen keuze, wij zijn als schapen die elk jaar weer geschoren worden zonder dat we zelf iets van de winst van onze wol zien. We betalen voor de afvoer van de “waardevolle grondstoffen” en krijgen daar niets voor terug.
En dat terwijl het afvoeren van huisvuil alleen maar kostendekkend zou moeten zijn!
Net voordat ik dit publiceer krijg ik een email van de AVRI! Mijn vraag wordt onverwacht en ongevraagd in deze email beantwoord. Waarmee ik ook ondeskundigheid kan toevoegen aan de lijst van eigenschappen van de medewerker van de AVRI waarmee ik vanochtend heb gebeld!
Ik moest dit even kwijt!
Hoewel ik in het verleden weer eens gezworen heb dat ik me in de toekomst niet meer met politiek zou gaan bezighouden ben ik op mijn besluit terug gekomen. Dit is lokale politiek en dat ligt anders.
Eerst even drie speerpunten die hoog in het vaandel van de AVRI staan!
“Afval is slecht voor het milieu!”
“Afval is een probleem!”
“Afval is geld!”
Drie termen die ik ook regelmatig in het nieuws tegenkom wanneer het over afval gaat!
De hoeveelheid huishoudelijk afval is de laatste decennia enorm toegenomen! Althans wanneer ik de statistici moet geloven. Statistiek was 35 jaar geleden een mooi onderdeel van de wiskunde toen ik de HAVO doorsliep.
‘Statistiek kun je zo verdraaien dat het altijd in je voordeel werkt!’
Deze opmerking van een glimlachende wiskunde leraar is me altijd bijgebleven. Om twee simpele redenen. Ten eerste waren wiskunde leraren bijna altijd saaie nerds en als tweede kwamen de statistieken bijna in elke aflevering van het NOS journaal voorbij om een of ander duur en onnodig door de sociaal democraten bedacht plan te ondersteunen.
Maar is de toename van het huishoudelijk afval de schuld van de consumenten of de producenten? Ik kom nog uit de tijd dat koekjes bij de Jamin, in de Boschstraat, uit een blik kwamen en verdwenen in papieren zakken, die door het opgenomen vet dat uit de roomboter spritsen was gelekt, een prima aanmaakmiddel voor de kolenkachel waren. Punt 1 bestond nog niet en de grijze stalen gegalvaniseerde vuilnisbak was je vijand. Alles wat daarin verdween was weggegooid geld. Etenswaren werden sowieso niet weggegooid want iedereen kon zich de oorlog met haar tekorten en distributiebonnen nog goed herinneren.
Pas later, in de tachtig en negentig van de vorige eeuw kwam de consumptie- en verspillingsmaatschappij pas goed op gang. De oude trouwe vuilnisbak die tientallen jaren dienst had gedaan werd te klein en te zwaar. Vuilnismannen waren geen torens van staal meer maar ongemotiveerde drop-outs die met een subsidie van de socialisten aan het werk werden gehouden. Geld verdienen en weer uitgeven voedde de economie als nooit tevoren. Bijna elk rijtjeshuis dat na de oorlog was gebouwd werd volgestouwd met onnodige producten die niets anders dan status opleverden en geld kostten. En dat moest ook weer worden afgevoerd! Dat zou een hele nieuwe industrie opleveren, vuil verwerken en recycling.
In Zaltbommel kwam jaren geleden de AVRI in beeld als het samenwerkingsverband van enkele gemeenten om huisvuil in de omgeving op te halen. Bedacht om geld te besparen! Een nobel streven dat in de laatste jaren, mede door een opkomende manager cultuur, is veranderd in een geldverslindend monster dat de service uit het oog is verloren en waar winstgevendheid nu bovenaan de lijst van doelstellingen staat.
Het laatste geesteskind van deze organisatie, die in mijn belevingswereld eigenlijk alleen maar kostendekkend zou moeten werken, is een project genaamd “Goed scheiden loont”. Een nobel streven dat door veel inwoners van de gemeente Zaltbommel een warm hart wordt toegedragen. Maar het lijkt alsof de AVRI denkt dat ze het zwarte garen zelf hebben uitgevonden!
Papier wordt al zo lang gescheiden opgehaald als er sportverenigingen zijn en hele roedels schoolkinderen met dikke pakken oud papier op de pakkendrager naar Lau van Bruchem fietsten omdat hij er enkele centen per kilo voor gaf , glas wordt ook al tientallen jaren bij de supermarkt op de straat of in de container gegooid, batterijen gaan in de doos voor het chemisch afval bij Expert Volume of de supermarkt, de kapotte wasmachine wordt door de leverancier van de nieuwe meegenomen en de inzameling van de kunststof containers, grijs en groen, blijven ongewijzigd. (Hoewel ik na een diepgaand onderzoek op de website van de AVRI niet heb kunnen achterhalen wanneer deze containers in de binnenstad van Zaltbommel worden opgehaald.)
Ondertussen is er een manager in de directiekamer van de AVRI opgestaan die met een, in zijn ogen tenminste, briljant idee kwam om de bewoners van het territorium van de milieumaffia genaamd AVRI te verrijken met een plastic zak om het plastic gescheiden op te halen. Niet met punt 1 in het achterhoofd, managers zijn dik betaalde mensen die door de bank genomen niets opleveren, maar met punt 3 als doelstelling om zijn eigen inkomen veilig te stellen en misschien zelfs wel een promotie af te dingen!
En wat lees ik op de website van de AVRI?
“Met de invoering van ‘Goed scheiden loont’ verwachten we 12,5 miljoen kilo per jaar extra waardevolle grondstoffen uit het afval te halen.”
Een dubbeltje per kilo? “€ 1.250.000,-”! Kassa!
Vol trots, en verblind door de opbrengsten van de verkoop van de gratis “waardevolle grondstoffen”, meld de AVRI begin maart 2014 dat het aantal zakken met plastic afval dat wordt opgehaald met de week stijgt en een enorm succes is waarvan het milieu uiteindelijk de grote winnaar is.
De grote winnaar is in werkelijkheid de AVRI die de bewoners een sigaar uit eigen doos heeft gepresenteerd en de consumenten die de rekening krijgen gepresenteerd.
Voor de duidelijkheid haal ik er maar eens zo’n gratis, bij de supermarkt te verkrijgen, verzamelzak bij. De kwaliteit van de verzamelzak is prima en het bindkoord bij de opening getuigt van denkwerk en visie.
Maar hoeveel van jullie hebben de gebruiksaanwijzing van deze zakken gelezen? Zeer weinig!
Er staat een grote opdruk op die zak wat er niet in mag:
Verpakkingen met inhoud (ook een klein beetje?)
Verpakkingen met chemisch afval, make-up verpakkingen, terpentine flessen, kitkokers (alsof we niet weten wat chemisch afval is, maar ook vreemd op zich omdat we de make-up op onze huis smeren. Chemisch afval op onze huid?)
Piepschuim, fastfood verpakkingen, vleesschaaltjes, verpakkingsvulmateriaal
Resten papier, karton of folie, afdekmaterialen, chipsverpakkingen, doordrukstrips van pillen of kaugom (zelfs de grootste idioot weet dat papier en karton bij het oud papier moet)
Kartonnen (drank)verpakkingen (inclusief een plaatje en ik moet toegeven dat ik dat wel een artikel vond dat ik niet meteen kon plaatsen in een afvalsoort)
Andere plastic producten en gebruiksvoorwerpen, tuinstoelen en speelgoed.
Voor mij een hoogst onduidelijke opsomming! Druk dan met grote letters af wat er wel in mag! Kijk maar eens om je heen en ga zitten nadenken wat er allemaal van plastic gemaakt is en of het wel òf niet in die plastic zak mag verdwijnen. Bij de eerste tekenen van een lichte hoofdpijn ben ik maar gestopt en tot de voorzichtige conclusie gekomen dat die opgehaalde zakken vol met plastic afval op geen enkele manier door een medewerker van de AVRI worden gecontroleerd.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en op de eerstvolgende dinsdagochtend liep ik eens door de binnenstad van Zaltbommel om te zien wat er allemaal in die doorzichtige zakken voor het plastic afval zat. Mijn vermoedens waren onmiddellijk bevestigd en ook mijn nieuwsgierigheid verder aangewakkerd. Niemand heeft de gebruiksaanwijzing voor de plastic ophaaldienst gelezen! En hoe zit het nu met die controle?
Maar er zit natuurlijk ook een adder onder het gras! Het idee was briljant en de financiële vooruitzichten prima. Omdat er na de directievergadering aan het einde van de werkweek ook nog een balletje op de uiterwaarden bij Kerkdriel moet worden geslagen en een hapje worden gegeten bij een bistro aan de haven van Zaltbommel verdronken de negatieve gevolgen van dit idee in enkele flessen goede wijn tijdens het diner.
Vervult met genoegdoening, licht aangeschoten en na een laatste blik op de grote lease-auto voor de deur vanuit de slaapkamer, glijd de succesvolle manager in zijn bed. Zijn werk zit er nu op. Het werk van de puinruimers en probleemoplossers kan beginnen.
Terug naar het huishoudelijk afval!
Een simpele opsomming van het scheiden van mijn huishoudelijk afval, papier en kleding, glas, chemisch, plastic, groente-, fruit- en tuinafval ofwel gft worden gescheiden afgevoerd. Maar wat schiet er dan nog over? Enkele blikjes? En die enkele blikjes worden nu elke dag, netjes verpakt in plastic tasjes, door honderden inwoners van Zaltbommel in de openbare afvalbakken gedeponeerd. En daar is niets op tegen. Er is geen enkele wet die verbied om afval in een afvalbak te gooien! Terwijl ik dit vanuit mijn toetsenbord op het beeldscherm laat verschijnen wordt mijn verbazing alleen nog maar groter.
‘Ik ga even de blikjes uitlaten schat!’, klinkt er door heel veel keukens in Zaltbommel.
Voor de € 1,20, die wordt uitgespaard door het niet in de ondergrondse container te storten, en die met elk tasje blikjes dat in de openbare afvalbak verdwijnt € 1,20 in je hand legt brengt bijvoorbeeld deze week bij de AH een gratis fles frisdrank, een zak snijbonen, een ons kibbeling, twee hamburgers, een pak broodbeleg, een emmer yoghurt en de keuze uit nog veel meer producten op! Gratis! En wie houdt daar nu niet van? We doen toch niets verkeerd? We gooien afval in de afvalbak!
Elke ochtend rijden de medewerkers van de gemeente door Zaltbommel om de overvolle afvalbakken te legen. Kostbare arbeid die straks weer door de consument betaald moet worden. Wij, als inwoners van Zaltbommel, moeten dat vanzelfsprekend gaan betalen. Misschien komt er wel weer een aparte tak van de AVRI met daarboven een nieuwe manager die dolblij is dat zijn collega manager zijn gedoemde plan heeft kunnen verkopen aan de directe.
Zo’n waardeloos plan zadelt ons op met hogere kosten en meer managers. Een plan zonder visie en gedoemd om een vroege dood te sterven. Maar het zal wel op zijn Fyraiaans worden opgelost.
Dat wil zeggen: Vasthouden tot aan het moment dat de laatste strohalm uit je handen is gegleden.
De ontslagen manager, die met een gouden handdruk en een prima wachtgeldregeling wordt afgeserveerd, kan een paar jaar op zijn lauweren rusten en lacht zich kapot over de domheid van onze leiders. De directeur en het bestuur van de AVRI moeten op hun beurt, om gezichtsverlies te voorkomen, weer op zoek naar meer geld om de winstgevendheid van de AVRI veilig te stellen. Dus wordt er een nieuwe manager aangesteld die een prima idee in zijn hoofd heeft! De cirkel is rond en de consument kan weer zijn, toch al haast lege, portemonnee trekken.
Alle verandering blijkt dus toch geen verbetering en boerenverstand werkt soms toch het best!
Hier ligt een duidelijke taak voor de net gekozen gemeenteraad van Zaltbommel. Besluitvaardigheid en visie! Kreten die ik de laatste weken vaak voorbij heb zien komen. Het blijft nu afwachten.
Ondertussen heeft de AVRI ook een soort paramilitaire politie opgericht die me sterk aan organisaties uit de jaren veertig van de vorige eeuw doen denken. Mislukkingen uit de samenleving die genot vinden in een uniform en macht over hun medemensen die vaak tot een lagere soort worden gedegradeerd. Een oude vrouw op de fiets voor de Jumbo bekeuren? Ik kan alleen maar van onbegrip met mijn hoofd schudden. Een ander voorbeeld van hun hoogst belangrijke taken:
In de komende weken wordt er op en rond scholengemeenschap De Lingeborgh in Geldermalsen extra aandacht besteed aan het probleem van zwerfafval. Avri gaat voorlichting geven aan leerlingen van de tweede klassen. Ook gaat er extra controle plaatsvinden op het verspreiden van zwerfafval door scholieren in Geldermalsen.
In eerste instantie krijgen leerlingen indien nodig een waarschuwing, maar later zullen ook boetes worden uitgedeeld wanneer geconstateerd wordt dat er afval op straat wordt gegooid. Boetes voor het veroorzaken van zwerfafval bedragen €65,- voor jongeren onder de 16 en maar liefst €130,- voor personen van 16 jaar en ouder. Dit geldt ook voor scholieren van de andere scholen in het voortgezet onderwijs in Geldermalsen. Leerlingen en ouders/verzorgers zijn door een brief of op andere wijze via de scholen op de hoogte gebracht van deze actie.
Zwerfafval wordt door veel mensen als een grote ergernis ervaren. Het ziet er slordig uit, leidt tot verloedering en geeft een onveilig gevoel. Ook is het ongezond voor mens en dier en zorgt het voor milieuverontreiniging. Helaas wordt er op de zogenaamde 'snoeproutes' van en naar het station en de winkels veel zwerfafval aangetroffen, zoals blikjes en snoepverpakkingen.
De gemeente Geldermalsen heeft Avri gevraagd de voorlichtings- en handhavingsactie te organiseren. De Lingeborgh werkt hier graag aan mee. Avri controleert ook of de snoeproutes in de komende weken schoner worden of niet.
De gemeente en Avri benadrukken tegenover leerlingen dat je goed bezig bent wanneer je beseft dat het belangrijk is dat iedereen meehelpt de eigen buurt, dorp en wereld schoon te houden. Gemeente en Avri hopen dat voorlichten en aanspreken voldoende effect heeft. Maar bij moedwillige vervuiling van de straat schrijven handhavers daadwerkelijk bonnen uit.
Misschien dat extra afvalbakken ook helpen? Maar dat brengt natuurlijk te weinig geld op want ook deze handhavers moeten betaald worden!
Tenslotte nog even dit: Afgelopen woensdag heb ik telefonisch contact met de AVRI gehad. De dame in kwestie liet me op geen enkel moment uitspreken en liep over van de vooroordelen en overtuiging van haar superioriteit als medewerker van de AVRI. Hoogst onbeschoft en klantonvriendelijk. Wanneer ik een keuze had om mijn eigen afvalbedrijf te kiezen zou ik direct zijn overgestapt.
Maar daar zit nu juist het probleem, we hebben geen keuze, wij zijn als schapen die elk jaar weer geschoren worden zonder dat we zelf iets van de winst van onze wol zien. We betalen voor de afvoer van de “waardevolle grondstoffen” en krijgen daar niets voor terug.
En dat terwijl het afvoeren van huisvuil alleen maar kostendekkend zou moeten zijn!
Net voordat ik dit publiceer krijg ik een email van de AVRI! Mijn vraag wordt onverwacht en ongevraagd in deze email beantwoord. Waarmee ik ook ondeskundigheid kan toevoegen aan de lijst van eigenschappen van de medewerker van de AVRI waarmee ik vanochtend heb gebeld!
Ik moest dit even kwijt!
zondag 9 maart 2014
Nederland: Na een nacht alweer thuis
Zaltbommel
We hebben heerlijk geslapen! Terwijl ik nog experimenteer met de koffie, ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik de koffie het beste kan zetten en dat hij ook nog te drinken is, slaapt Lyka als een roosje. Waarom ook niet? Buiten verlicht en verwarmd de opkomende zon langzaam de omringende bossen. Het is hier rond de camper lekker rustig en zelf kom ik ook tot rust.
Nadat ik het verhaal van gisteren heb gecorrigeerd en gepubliceerd wordt het toch tijd voor het ontbijt. Het is en blijft natuurlijk behelpen in een kleine camper! Veel mensen denken bij een camper aan een huis op wielen met alle luxe die je thuis ook hebt. Voor ons is het in de bijna vierentwintig jaar oude camper een beetje als luxe kamperen.
Gebakken ei op ontbijtspek met witte bonen in tomatensaus. Een stevig en goed ontbijt dat bij Lyka een glimlach op haar mond brengt. In de ruim drie jaar die we nu samen zijn heeft ze van alles leren eten en goddank zijn er maar weinig gerechten die ze absoluut niet wil eten. Wanneer we langer op reis gaan met de camper zullen we het vlees waarschijnlijk afzweren en vegetarisch gaan leven. Om twee redenen, het koelen en de kans op besmetting van de groenten en andere zaken in de kleine koelkast.
Onze dagindeling voor vandaag wordt direct veranderd! We waren oorspronkelijk van plan om het “Oorlogsmuseum” in Overloon te bezoeken. Bij nader inzien vonden we de € 30,- entree voor twee personen wel een beetje aan de stevige kant. Bij het gebrek aan enthousiasme aan Lyka’s kant nemen we de beslissing dat we dat altijd nog wel een keer kunnen doen. We komen zeker terug op deze “camperplaats in Overloon”.
Ons volgende doel is Grave, een oud stadje aan de Maas met een gratis standplaats aan de jachthaven. Tijdens de korte rit naar Grave genieten we van het Brabantse landschap en het mooie weer. Het is ongelofelijk mooi weer voor de tijd van het jaar, veel weerrecords worden gebroken, en dat is mooi meegenomen.
De aankomst is een anticlimax na de mooie plek van gisteren. Een lelijke parkeerplaats verhard met restpuin van een bouwplaats, of sloop van een bouwwerk, aan de rand van de stad. Nee, dat nodigt niet echt uit om lang te blijven! De stadswandeling schuiven we ook op de lange baan en na een kort overleg beslissen we om verder langs de Maas te rijden. Dan komen we met elke kilometer weer langzaam dichter bij huis.
Net voor Appeltern bied zich een mooie plaats aan met schitterend uitzicht op de Maas met haar mooie natuur. De camper wordt op een zijweg geparkeerd en ik maak snel een lunch voor ons. Het is kwart voor twee en we hebben een hele middag voor ons. We proberen, na een kort overleg, vannacht hier wild te overnachten!
Voor mij is het niet moeilijk om mezelf te vermaken maar voor Lyka valt het stilzitten zonden internet niet mee. Na twee uur stil te hebben gezeten, ik heb ondertussen een tukje gedaan, wordt het haar te veel.
‘Blijven we hier?’
‘Ja, waarom niet?’
‘Saai!’
‘Geen internet?’
‘Ja, hoe ver is het naar huis?’
‘Dertig kilometer, een half uurtje rijden.’
‘Laten we naar huis gaan?’
Een uurtje later zit ze thuis weer met de iPad op Facebook via het snelle internet en de wereld is voor haar weer normaal. Ze zal toch moeten leren om zonder internet het leven door te komen want anders zou de camper wel eens een grote vergissing kunnen zijn.
We hebben heerlijk geslapen! Terwijl ik nog experimenteer met de koffie, ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik de koffie het beste kan zetten en dat hij ook nog te drinken is, slaapt Lyka als een roosje. Waarom ook niet? Buiten verlicht en verwarmd de opkomende zon langzaam de omringende bossen. Het is hier rond de camper lekker rustig en zelf kom ik ook tot rust.
Nadat ik het verhaal van gisteren heb gecorrigeerd en gepubliceerd wordt het toch tijd voor het ontbijt. Het is en blijft natuurlijk behelpen in een kleine camper! Veel mensen denken bij een camper aan een huis op wielen met alle luxe die je thuis ook hebt. Voor ons is het in de bijna vierentwintig jaar oude camper een beetje als luxe kamperen.
Gebakken ei op ontbijtspek met witte bonen in tomatensaus. Een stevig en goed ontbijt dat bij Lyka een glimlach op haar mond brengt. In de ruim drie jaar die we nu samen zijn heeft ze van alles leren eten en goddank zijn er maar weinig gerechten die ze absoluut niet wil eten. Wanneer we langer op reis gaan met de camper zullen we het vlees waarschijnlijk afzweren en vegetarisch gaan leven. Om twee redenen, het koelen en de kans op besmetting van de groenten en andere zaken in de kleine koelkast.
Onze dagindeling voor vandaag wordt direct veranderd! We waren oorspronkelijk van plan om het “Oorlogsmuseum” in Overloon te bezoeken. Bij nader inzien vonden we de € 30,- entree voor twee personen wel een beetje aan de stevige kant. Bij het gebrek aan enthousiasme aan Lyka’s kant nemen we de beslissing dat we dat altijd nog wel een keer kunnen doen. We komen zeker terug op deze “camperplaats in Overloon”.
Ons volgende doel is Grave, een oud stadje aan de Maas met een gratis standplaats aan de jachthaven. Tijdens de korte rit naar Grave genieten we van het Brabantse landschap en het mooie weer. Het is ongelofelijk mooi weer voor de tijd van het jaar, veel weerrecords worden gebroken, en dat is mooi meegenomen.
De aankomst is een anticlimax na de mooie plek van gisteren. Een lelijke parkeerplaats verhard met restpuin van een bouwplaats, of sloop van een bouwwerk, aan de rand van de stad. Nee, dat nodigt niet echt uit om lang te blijven! De stadswandeling schuiven we ook op de lange baan en na een kort overleg beslissen we om verder langs de Maas te rijden. Dan komen we met elke kilometer weer langzaam dichter bij huis.
Net voor Appeltern bied zich een mooie plaats aan met schitterend uitzicht op de Maas met haar mooie natuur. De camper wordt op een zijweg geparkeerd en ik maak snel een lunch voor ons. Het is kwart voor twee en we hebben een hele middag voor ons. We proberen, na een kort overleg, vannacht hier wild te overnachten!
Voor mij is het niet moeilijk om mezelf te vermaken maar voor Lyka valt het stilzitten zonden internet niet mee. Na twee uur stil te hebben gezeten, ik heb ondertussen een tukje gedaan, wordt het haar te veel.
‘Blijven we hier?’
‘Ja, waarom niet?’
‘Saai!’
‘Geen internet?’
‘Ja, hoe ver is het naar huis?’
‘Dertig kilometer, een half uurtje rijden.’
‘Laten we naar huis gaan?’
Een uurtje later zit ze thuis weer met de iPad op Facebook via het snelle internet en de wereld is voor haar weer normaal. Ze zal toch moeten leren om zonder internet het leven door te komen want anders zou de camper wel eens een grote vergissing kunnen zijn.
zaterdag 8 maart 2014
Nederland: Mooi Brabant
Overloon (5825, Fam van Well)
Na de gezellige middag, gisteren in het Stadscafé, met mijn broer, schoonzuster en hun buren was het vanochtend moeilijker dan de afgelopen dagen om op te staan. Toch worstelde ik me na het eerste alarm uit mijn iPhone uit bed. Er ligt een heerlijk weekend voor de deur, in dit geval mooi lenteweer met temperaturen tegen de twintig graden. Dus dit is het ideale weekend om van alles in de camper uit te proberen en te testen. Lijsten te maken van wat we zijn vergeten of missen èn wat we echt niet nodig hebben dus ook niet meer mee nemen.
De afgelopen twee dagen heeft onze huishoudaccu onder een druppellader gestaan en als ik eerlijk moet zijn viel er een last van me af toen het groene lampje op de lader ging branden als teken dat de accu goed, en vol geladen, was. Natuurlijk had ik gisteren voordat we naar de kroeg gingen alle andere zaken, zoals de olie en de koelvloeistof gecontroleerd, en ook de bandenspanning leek mij op het oog goed.
Het haasten met het beladen van de camper is me minder goed bevallen! Lyka was nog niet uit bed en ik liep al heen en weer te rennen met mijn armen vol met spullen die we niet zouden kunnen missen. De reden van dit haasten was simpel. Maanden geleden had ik me al ingeschreven voor een wandeling van twintig kilometer op de Strabrechtse Heide. Een wandeling van twintig kilometer in een natuurgebied onder Heeze in ons mooie Brabant. En we konden daar niet te laat aankomen. Dus wilden we ‘s morgens rond acht uur wegrijden uit Zaltbommel.
Tijdens het aanrijden stoppen we nog snel bij de ALDI om wat eten in te slaan dat we vergeten zijn of dat we simpelweg niet in huis hadden. Kleine dingen die ons verblijf in de camper alleen maar aangenamer zullen maken. Drinkwater voor Lyka, ik probeer het water uit de tank van de camper te drinken. Brood, een snack voor tussen middag in de vorm van een crocadel, ik had mijn bril niet op, en nog wat kleinigheden die me nu niet te binnen schieten.
Tijdens de korte ritten van de afgelopen week spinde de dieselmotor van de camper tevreden en ook deze keer op de snelweg vielen de zenuwen al snel van me af. Een angst heeft zich van me meester gemaakt dat alles me tegenzit en dat alles fout gaat wat er ook maar fout kan gaan. In mijn gedachten zie ik ons met aanrijdingen, opgeblazen motor en meer van die noodlottigheden staan. Ik ben geen doemdenker! Ik moet er alleen voor zorgen dat die waanbeelden snel tot de geschiedenis behoren, dan zal het reizen met de camper een stuk leuker worden.
Onderweg naar het NS-station van Heeze had ik na zitten denken waar de camper te parkeren. Ook hier kregen de negatieve gedachten al snel de overhand. Inbraak, dat zou uitgerekend ons overkomen! Met alle geestelijke kracht die ik in me had verbande ik die negatieve gedachten. Denk positief! Bij aankomst in Heeze was het simpeler dan ik had kunnen vermoeden. Ik parkeerde in een vak voor de deur van een woonhuis, die nu de bewakers werden, recht tegenover het treinstation. Hier zou het toch wel veilig moeten zijn?
Wij snel naar het woongedeelte, het brood, kaas en vleeswaren op de tafel en de ontdekking dat we boter zijn vergeten. Dan maar niet! We hebben nog twintig minuten voor het ontbijt. Vanuit het grote zijraam zien we een groepje mensen langzaam aangroeien. Dat zijn onze medewandelaars, dat kan niet anders. Heerlijk om zo te ontbijten in je eigen comfortabele omgeving. We moeten toch ook nog veel leren en alles moet zijn vaste plaats in de camper krijgen. Eigenlijk wordt het straks zo dat wanneer je een lege plek ziet je weet wat daar hoort te staan.
Na enkele boterhammen, er gingen ook vier boterhammen met kaas en een stuk of zes mandarijnen in de tas, zochten we de groep op die aan de andere kant van het station stonden te wachten. Gelukkig mocht Lyka ook mee van de organisator. Vijf uur alleen in de camper leek haar uiteindelijk toch slechter dan de twintig kilometer wandelen.
Het was een leuke groep met veel verschillende mensen. Vrouwen waren in de meerderheid en dat maakte het ook wat aangenamer en gemoedelijker. Korte gesprekken met enkele van de deelnemers gaven me al snel een goed gevoel maar door het stevige tempo waren de gesprekken soms ook wat kort en werden abrupt afgebroken om later weer te worden vervolgt. De Strabrechtse Heide is zonder twijfel een schitterend natuurgebied waar je een keer moet gaan wandelen. Het was voor mij alweer heel lang geleden dat ik met de wandelsite een wandeling had gemaakt, maar op deze manier, in combinatie met de camper, is het toch wel heel aangenaam.
Na afloop konden we helaas niet voor de afterwalk borrel blijven want we moesten nog naar Overloon rijden. Niet dat dat het einde van de wereld is maar alcohol en autorijden gaan voor mij niet samen. Ik wil het koste wat het kost vermijden! Dus moesten we afscheid nemen voordat we terug bij het NS-station waren. De laatste kilometer naar het station zag ik voldoende plaatsen waar ik zo zou gaan staan. Ook onderweg naar Overloon zag ik tientallen plaatsen waar ik zo wild zou gaan staan met de camper. Maar dat komt nog wel, later! Eerst goed leren waarmee we onderweg zijn. De kleine aangenaamheden en onaangenaamheden van het samen leven en reizen in een camper.
Bij aankomst in Overloon zagen we meteen wat een heerlijk rustige plaats dit is. Midden in de natuur op een grasveld achter een boerderij. De zoon des huizes was in de garage aan een oude Volkswagen kever aan het sleutelen en onderbrak zijn werkzaamheden om ons te helpen de camper te installeren. Onze elektriciteitskabels waren niet goed dus kregen we een verlengsnoer in bruikleen. De elektriciteit vloeide door de kabel en het licht ging aan. De schemering schilderde met licht een donkere strook aan de horizon, de vogels zongen hun laatste lentelied en de rust van de omgeving omsloot ons in een nog stillere stilte.
Bami met een gebakken ei, witte wijn en een biertje, 3G internet en enkele afleveringen van een tv-serie op het platte scherm waarvan we de afstandsbediening waren vergeten. Dat gebeurt ons dus nooit meer! Half elf beklommen we ons bed boven de cabine. In bed hoor ik het gas langzaam in de kachel blazen die een behaaglijke warmte afgeeft. Het is vijfentwintig graden in het woongedeelte van de camper! De gordijnen van het slaapgedeelte gaan dicht en de aangename koelte om te slapen maakt plaats voor de warmte. Welterusten, onze dag zit er op.
Na de gezellige middag, gisteren in het Stadscafé, met mijn broer, schoonzuster en hun buren was het vanochtend moeilijker dan de afgelopen dagen om op te staan. Toch worstelde ik me na het eerste alarm uit mijn iPhone uit bed. Er ligt een heerlijk weekend voor de deur, in dit geval mooi lenteweer met temperaturen tegen de twintig graden. Dus dit is het ideale weekend om van alles in de camper uit te proberen en te testen. Lijsten te maken van wat we zijn vergeten of missen èn wat we echt niet nodig hebben dus ook niet meer mee nemen.
De afgelopen twee dagen heeft onze huishoudaccu onder een druppellader gestaan en als ik eerlijk moet zijn viel er een last van me af toen het groene lampje op de lader ging branden als teken dat de accu goed, en vol geladen, was. Natuurlijk had ik gisteren voordat we naar de kroeg gingen alle andere zaken, zoals de olie en de koelvloeistof gecontroleerd, en ook de bandenspanning leek mij op het oog goed.
Het haasten met het beladen van de camper is me minder goed bevallen! Lyka was nog niet uit bed en ik liep al heen en weer te rennen met mijn armen vol met spullen die we niet zouden kunnen missen. De reden van dit haasten was simpel. Maanden geleden had ik me al ingeschreven voor een wandeling van twintig kilometer op de Strabrechtse Heide. Een wandeling van twintig kilometer in een natuurgebied onder Heeze in ons mooie Brabant. En we konden daar niet te laat aankomen. Dus wilden we ‘s morgens rond acht uur wegrijden uit Zaltbommel.
Tijdens het aanrijden stoppen we nog snel bij de ALDI om wat eten in te slaan dat we vergeten zijn of dat we simpelweg niet in huis hadden. Kleine dingen die ons verblijf in de camper alleen maar aangenamer zullen maken. Drinkwater voor Lyka, ik probeer het water uit de tank van de camper te drinken. Brood, een snack voor tussen middag in de vorm van een crocadel, ik had mijn bril niet op, en nog wat kleinigheden die me nu niet te binnen schieten.
Tijdens de korte ritten van de afgelopen week spinde de dieselmotor van de camper tevreden en ook deze keer op de snelweg vielen de zenuwen al snel van me af. Een angst heeft zich van me meester gemaakt dat alles me tegenzit en dat alles fout gaat wat er ook maar fout kan gaan. In mijn gedachten zie ik ons met aanrijdingen, opgeblazen motor en meer van die noodlottigheden staan. Ik ben geen doemdenker! Ik moet er alleen voor zorgen dat die waanbeelden snel tot de geschiedenis behoren, dan zal het reizen met de camper een stuk leuker worden.
Onderweg naar het NS-station van Heeze had ik na zitten denken waar de camper te parkeren. Ook hier kregen de negatieve gedachten al snel de overhand. Inbraak, dat zou uitgerekend ons overkomen! Met alle geestelijke kracht die ik in me had verbande ik die negatieve gedachten. Denk positief! Bij aankomst in Heeze was het simpeler dan ik had kunnen vermoeden. Ik parkeerde in een vak voor de deur van een woonhuis, die nu de bewakers werden, recht tegenover het treinstation. Hier zou het toch wel veilig moeten zijn?
Wij snel naar het woongedeelte, het brood, kaas en vleeswaren op de tafel en de ontdekking dat we boter zijn vergeten. Dan maar niet! We hebben nog twintig minuten voor het ontbijt. Vanuit het grote zijraam zien we een groepje mensen langzaam aangroeien. Dat zijn onze medewandelaars, dat kan niet anders. Heerlijk om zo te ontbijten in je eigen comfortabele omgeving. We moeten toch ook nog veel leren en alles moet zijn vaste plaats in de camper krijgen. Eigenlijk wordt het straks zo dat wanneer je een lege plek ziet je weet wat daar hoort te staan.
Na enkele boterhammen, er gingen ook vier boterhammen met kaas en een stuk of zes mandarijnen in de tas, zochten we de groep op die aan de andere kant van het station stonden te wachten. Gelukkig mocht Lyka ook mee van de organisator. Vijf uur alleen in de camper leek haar uiteindelijk toch slechter dan de twintig kilometer wandelen.
Het was een leuke groep met veel verschillende mensen. Vrouwen waren in de meerderheid en dat maakte het ook wat aangenamer en gemoedelijker. Korte gesprekken met enkele van de deelnemers gaven me al snel een goed gevoel maar door het stevige tempo waren de gesprekken soms ook wat kort en werden abrupt afgebroken om later weer te worden vervolgt. De Strabrechtse Heide is zonder twijfel een schitterend natuurgebied waar je een keer moet gaan wandelen. Het was voor mij alweer heel lang geleden dat ik met de wandelsite een wandeling had gemaakt, maar op deze manier, in combinatie met de camper, is het toch wel heel aangenaam.
Na afloop konden we helaas niet voor de afterwalk borrel blijven want we moesten nog naar Overloon rijden. Niet dat dat het einde van de wereld is maar alcohol en autorijden gaan voor mij niet samen. Ik wil het koste wat het kost vermijden! Dus moesten we afscheid nemen voordat we terug bij het NS-station waren. De laatste kilometer naar het station zag ik voldoende plaatsen waar ik zo zou gaan staan. Ook onderweg naar Overloon zag ik tientallen plaatsen waar ik zo wild zou gaan staan met de camper. Maar dat komt nog wel, later! Eerst goed leren waarmee we onderweg zijn. De kleine aangenaamheden en onaangenaamheden van het samen leven en reizen in een camper.
Bij aankomst in Overloon zagen we meteen wat een heerlijk rustige plaats dit is. Midden in de natuur op een grasveld achter een boerderij. De zoon des huizes was in de garage aan een oude Volkswagen kever aan het sleutelen en onderbrak zijn werkzaamheden om ons te helpen de camper te installeren. Onze elektriciteitskabels waren niet goed dus kregen we een verlengsnoer in bruikleen. De elektriciteit vloeide door de kabel en het licht ging aan. De schemering schilderde met licht een donkere strook aan de horizon, de vogels zongen hun laatste lentelied en de rust van de omgeving omsloot ons in een nog stillere stilte.
Bami met een gebakken ei, witte wijn en een biertje, 3G internet en enkele afleveringen van een tv-serie op het platte scherm waarvan we de afstandsbediening waren vergeten. Dat gebeurt ons dus nooit meer! Half elf beklommen we ons bed boven de cabine. In bed hoor ik het gas langzaam in de kachel blazen die een behaaglijke warmte afgeeft. Het is vijfentwintig graden in het woongedeelte van de camper! De gordijnen van het slaapgedeelte gaan dicht en de aangename koelte om te slapen maakt plaats voor de warmte. Welterusten, onze dag zit er op.
vrijdag 7 maart 2014
Nederland: Klaar om op pad te gaan
Zaltbommel
De afgelopen week is voor ons vreemd verlopen. Om de een of andere mysterieuze reden hebben we de carnaval overgeslagen. Daar heb ik dus maar een paar foto’s van!
Na een nacht als een blok te hebben geslapen, met toch nog een snufje jetlag, was donderdag meteen een heel drukke dag. Mijn voeten voelden aan alsof ze de nacht in een middeleeuws martelwerktuig hadden doorgebracht en dat was meteen de belangrijkste reden dat we naar Den Bosch gingen. Natuurlijk hadden we nog meer in Den Bosch te doen maar nieuwe schoenen was de belangrijkste reden op de voet gevolgd door een bezoek aan de IND.
Het verlengen van de verblijfsvergunning leek me een omslachtig proces. Op het internet had ik al de formulieren bekeken en daarbij was de moed me in de schoenen gezakt. Een eindeloze stapel formulieren met de meest moeilijke vragen. Laat maar, we gaan wel naar Den Bosch. Eenmaal binnen bij de IND vielen me twee dingen meteen op, het was heel rustig in het kantoor en de koffie uit de automaat is gratis.
We zijn dus meteen aan de beurt en we vallen met de neus in de boter. De medewerker van de IND wil ons ter plekke helpen met het invullen van de benodigde formulieren, het is toch niet druk. De eindeloze stapel uit mijn gedachten wordt voor onze ogen aan het loket gereduceerd tot drie formulieren. Dat schiet op!
De eerste vraag is meteen de belangrijkste: ‘Zijn er belangrijke veranderingen opgetreden sinds de vorige verblijfsvergunning is afgegeven?’
Een volmondig en dubbel ‘Nee!’ is het antwoord van ons beide.
We moeten zelf enkele gegevens invullen, ondertekenen en onze paspoorten laten zien. En dat was het! We krijgen een bewijs dat we de aanvraag hebben ingediend en er moet nog een nieuw biometrisch profiel van Lyka worden aangemaakt. Binnen een half uur staan we weer buiten in de zonnige kou en zijn opgelucht dat het zo gemakkelijk is gegaan. Een high five en snel verder, het is best fris wanneer je twee dagen geleden nog in de tropische temperaturen verbleef.
Na de schoenen, bezoek aan de Indische Toko en een telefoonwinkel kunnen we weer naar huis. Mijn nieuwe schoenen voelen goed aan en de slechte schoenen zijn bij Scapino achtergebleven omdat ik daar nog tien euro voor terug kreeg.
Dat van de carnaval was vreemd! Ik had geen zin, Lyka had geen zin, en dat was meteen het einde van dit volksfeest voor ons. Na veertien jaar geen carnaval te hebben gezien ben ik bang dat ik dat punt nu voorgoed ben gepasseerd. Volgend jaar naar het warmere zuiden!
Maandag stond in het teken van het ophalen van de camper uit de winteropslag. En dat was gelukkig een positieve ervaring! Martin haalde me net na middag op, hij was redelijk opgedroogd van de carnaval, en eenmaal in de opslag startte de motor, na enkele onwennige omwentelingen, zonder problemen. Goed warm laten lopen en een stukje omrijden om alles goed door te smeren en op te warmen. Er zongen wel wat onwennige mechanische geluiden door de cabine maar dat is normaal na zes maanden stil te hebben gestaan. Terwijl ik door een miezerige regen door de Bommelerwaard reed kreeg ik langzaam het campergevoel terug. Ik hoop echt dat we een prima tijd tegemoet kunnen zien met ons oude Fordtje!
Dinsdag werd het klussen! Enkele provisorisch gerepareerde problemen werden vandaag goed en degelijk gerepareerd en/of gemodificeerd. De kapotte boiler is vorig jaar uit de camper gehaald en Lyka en ik bespreken nog steeds of we een warmwater voorziening nodig hebben. Lyka vindt van wel maar ik ben er nog niet zo zeker van. Een boiler op gas kost meer dan 10% van de aanschafprijs van de camper! Dus dat zie ik niet zo zitten, dat geld kan ik beter voor een grotere huishoudaccu gebruiken. Een elektrische boiler is veel goedkoper maar die werkt alleen maar wanneer je aan een elektriciteitspaal op een camperplaats kan staan. Tijdens het wild parkeren zal je daar geen warm water van hebben. We blijven hierover nadenken!
Woensdag kwamen de bestelde LPG gasdampflessen van Witkamp aan. Gelijk in de camper naar een benzinestation om de flessen met LPG te vullen. Zeventien kilo in twee flessen voor nog geen € 26,-, de flessen mogen de eerste keer niet helemaal gevuld worden i.v.m. het bevriezen van de 80% klep in de gasfles.
Dat is toch wel anders dan € 35,- voor een vulling van elf kilo propaan! Een fles werd meteen aangekoppeld in de caravan en de andere ging in de wacht voor morgen. De woensdag was omgevlogen en het werd buiten al donker.
Donderdag bezocht ik “de Schutskooi” in Kerkdriel voor onderdelen om de LPG fles in de camper aan te sluiten. In die winkel was alles te vinden wat ik nu direct nodig heb en ook veel spullen die ik later wel kan gebruiken. Maar eerst die gasfles aansluiten!
In een ver verleden ben ik ook nog een blauwe maandag loodgieter geweest dus dat met dat gas ging wel. Natuurlijk was er wat angst dat er lekkage zou kunnen zijn maar gezond verstand en secuur werken voorkomt veel problemen.
Met enige trots controleer ik voor de laatste keer mijn werk en koppel ik de gasfles aan, de kraan van de gasfles wordt geopend en het gas stroomt voor het eerst uit de stalen tank de gasleiding in. Geen gaslucht en geen gesis waar ik ongerust van zou moeten worden. De andere twee veiligheidskranen gaan open, veiligheid boven alles, en nog steeds lijkt alles in orde. Klik, klik, klik, druk ik op de ontsteking en in de kachel komt de waakvlam tot leven, ik hoor het gas door de sproeier stromen.
Met een zachte plof geeft de waakvlam het vuur door aan de brander. Het geluid wordt sterker en de warmte stijgt op uit de kachel, ik ben blij dat het allemaal goed gaat. Toch wil ik de kachel later nog laten controleren omdat de thermostaat volgens mij niet goed werkt, maar dat is voor later. Ook de branders van het fornuis werken prima dus het hoofdstuk gas lijkt goed te werken. Vanavond laat ik de kachel in de camper aan want ik ben benieuwd wat de temperatuur na zo’n koude nacht in de camper is.
Vrijdag ben ik al erg vroeg wakker. Door de kou en onder een staalblauwe lucht loop ik naar de camper om de kachel te controleren. De camper is niet afgebrand en dat is een goed teken. Binnen is het heerlijk warm en de thermometer geeft 25 graden aan, buiten is het 4 graden! Dat werkt dus perfect en tijdens het voorjaar zullen we niet omkomen van de kou. In de ruimte waar de gasfles staat is het ijskoud! Het verdampen van het gas neemt warmte weg uit de omgeving van de gasfles. Maar belangrijker is dat ik geen gas ruik! Toch wil ik volgende week nog even een professional de installatie laten besnuffelen om er echt zeker van te zijn dat alles in orde is.
De camper en wij zijn klaar om dit weekend een korte rit te maken om eens echt te proberen hoe het is, en om wat het inhoud, om met een camper onderweg te zijn. Vanzelfsprekend kunnen jullie onze verhalen en ervaringen op “Travels and Troubles” lezen.
De afgelopen week is voor ons vreemd verlopen. Om de een of andere mysterieuze reden hebben we de carnaval overgeslagen. Daar heb ik dus maar een paar foto’s van!
Na een nacht als een blok te hebben geslapen, met toch nog een snufje jetlag, was donderdag meteen een heel drukke dag. Mijn voeten voelden aan alsof ze de nacht in een middeleeuws martelwerktuig hadden doorgebracht en dat was meteen de belangrijkste reden dat we naar Den Bosch gingen. Natuurlijk hadden we nog meer in Den Bosch te doen maar nieuwe schoenen was de belangrijkste reden op de voet gevolgd door een bezoek aan de IND.
Het verlengen van de verblijfsvergunning leek me een omslachtig proces. Op het internet had ik al de formulieren bekeken en daarbij was de moed me in de schoenen gezakt. Een eindeloze stapel formulieren met de meest moeilijke vragen. Laat maar, we gaan wel naar Den Bosch. Eenmaal binnen bij de IND vielen me twee dingen meteen op, het was heel rustig in het kantoor en de koffie uit de automaat is gratis.
We zijn dus meteen aan de beurt en we vallen met de neus in de boter. De medewerker van de IND wil ons ter plekke helpen met het invullen van de benodigde formulieren, het is toch niet druk. De eindeloze stapel uit mijn gedachten wordt voor onze ogen aan het loket gereduceerd tot drie formulieren. Dat schiet op!
De eerste vraag is meteen de belangrijkste: ‘Zijn er belangrijke veranderingen opgetreden sinds de vorige verblijfsvergunning is afgegeven?’
Een volmondig en dubbel ‘Nee!’ is het antwoord van ons beide.
We moeten zelf enkele gegevens invullen, ondertekenen en onze paspoorten laten zien. En dat was het! We krijgen een bewijs dat we de aanvraag hebben ingediend en er moet nog een nieuw biometrisch profiel van Lyka worden aangemaakt. Binnen een half uur staan we weer buiten in de zonnige kou en zijn opgelucht dat het zo gemakkelijk is gegaan. Een high five en snel verder, het is best fris wanneer je twee dagen geleden nog in de tropische temperaturen verbleef.
Na de schoenen, bezoek aan de Indische Toko en een telefoonwinkel kunnen we weer naar huis. Mijn nieuwe schoenen voelen goed aan en de slechte schoenen zijn bij Scapino achtergebleven omdat ik daar nog tien euro voor terug kreeg.
Dat van de carnaval was vreemd! Ik had geen zin, Lyka had geen zin, en dat was meteen het einde van dit volksfeest voor ons. Na veertien jaar geen carnaval te hebben gezien ben ik bang dat ik dat punt nu voorgoed ben gepasseerd. Volgend jaar naar het warmere zuiden!
Maandag stond in het teken van het ophalen van de camper uit de winteropslag. En dat was gelukkig een positieve ervaring! Martin haalde me net na middag op, hij was redelijk opgedroogd van de carnaval, en eenmaal in de opslag startte de motor, na enkele onwennige omwentelingen, zonder problemen. Goed warm laten lopen en een stukje omrijden om alles goed door te smeren en op te warmen. Er zongen wel wat onwennige mechanische geluiden door de cabine maar dat is normaal na zes maanden stil te hebben gestaan. Terwijl ik door een miezerige regen door de Bommelerwaard reed kreeg ik langzaam het campergevoel terug. Ik hoop echt dat we een prima tijd tegemoet kunnen zien met ons oude Fordtje!
Dinsdag werd het klussen! Enkele provisorisch gerepareerde problemen werden vandaag goed en degelijk gerepareerd en/of gemodificeerd. De kapotte boiler is vorig jaar uit de camper gehaald en Lyka en ik bespreken nog steeds of we een warmwater voorziening nodig hebben. Lyka vindt van wel maar ik ben er nog niet zo zeker van. Een boiler op gas kost meer dan 10% van de aanschafprijs van de camper! Dus dat zie ik niet zo zitten, dat geld kan ik beter voor een grotere huishoudaccu gebruiken. Een elektrische boiler is veel goedkoper maar die werkt alleen maar wanneer je aan een elektriciteitspaal op een camperplaats kan staan. Tijdens het wild parkeren zal je daar geen warm water van hebben. We blijven hierover nadenken!
Woensdag kwamen de bestelde LPG gasdampflessen van Witkamp aan. Gelijk in de camper naar een benzinestation om de flessen met LPG te vullen. Zeventien kilo in twee flessen voor nog geen € 26,-, de flessen mogen de eerste keer niet helemaal gevuld worden i.v.m. het bevriezen van de 80% klep in de gasfles.
Dat is toch wel anders dan € 35,- voor een vulling van elf kilo propaan! Een fles werd meteen aangekoppeld in de caravan en de andere ging in de wacht voor morgen. De woensdag was omgevlogen en het werd buiten al donker.
Donderdag bezocht ik “de Schutskooi” in Kerkdriel voor onderdelen om de LPG fles in de camper aan te sluiten. In die winkel was alles te vinden wat ik nu direct nodig heb en ook veel spullen die ik later wel kan gebruiken. Maar eerst die gasfles aansluiten!
In een ver verleden ben ik ook nog een blauwe maandag loodgieter geweest dus dat met dat gas ging wel. Natuurlijk was er wat angst dat er lekkage zou kunnen zijn maar gezond verstand en secuur werken voorkomt veel problemen.
Met enige trots controleer ik voor de laatste keer mijn werk en koppel ik de gasfles aan, de kraan van de gasfles wordt geopend en het gas stroomt voor het eerst uit de stalen tank de gasleiding in. Geen gaslucht en geen gesis waar ik ongerust van zou moeten worden. De andere twee veiligheidskranen gaan open, veiligheid boven alles, en nog steeds lijkt alles in orde. Klik, klik, klik, druk ik op de ontsteking en in de kachel komt de waakvlam tot leven, ik hoor het gas door de sproeier stromen.
Met een zachte plof geeft de waakvlam het vuur door aan de brander. Het geluid wordt sterker en de warmte stijgt op uit de kachel, ik ben blij dat het allemaal goed gaat. Toch wil ik de kachel later nog laten controleren omdat de thermostaat volgens mij niet goed werkt, maar dat is voor later. Ook de branders van het fornuis werken prima dus het hoofdstuk gas lijkt goed te werken. Vanavond laat ik de kachel in de camper aan want ik ben benieuwd wat de temperatuur na zo’n koude nacht in de camper is.
Vrijdag ben ik al erg vroeg wakker. Door de kou en onder een staalblauwe lucht loop ik naar de camper om de kachel te controleren. De camper is niet afgebrand en dat is een goed teken. Binnen is het heerlijk warm en de thermometer geeft 25 graden aan, buiten is het 4 graden! Dat werkt dus perfect en tijdens het voorjaar zullen we niet omkomen van de kou. In de ruimte waar de gasfles staat is het ijskoud! Het verdampen van het gas neemt warmte weg uit de omgeving van de gasfles. Maar belangrijker is dat ik geen gas ruik! Toch wil ik volgende week nog even een professional de installatie laten besnuffelen om er echt zeker van te zijn dat alles in orde is.
De camper en wij zijn klaar om dit weekend een korte rit te maken om eens echt te proberen hoe het is, en om wat het inhoud, om met een camper onderweg te zijn. Vanzelfsprekend kunnen jullie onze verhalen en ervaringen op “Travels and Troubles” lezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
