Nederland: Combineren is regeren

Zaltbommel

We zijn alweer een anderhalve week getrouwd en de volgende stap moet worden genomen. Het huwelijk moet worden aangemeld bij de Filipijnse ambassade zodat het kan worden ingeschreven of toegevoegd aan de registers van de NSO, zeg maar Filipijnse burgerlijke stand.
Met goedkope treinkaartjes, gekocht bij de HEMA voor € 16,50 een hele dag onbeperkt met de trein, gingen we om 09:14  onder een grijs en koud wolkendek op pad naar Den Haag. Een verbazingwekkende goede aansluiting in Utrecht waardoor we de koffie en cappuccino in de trein misten. Om iets over half elf stonden we al in Den Haag CS.
Het leek wel of het de wind hier nog kouder was dan bij ons vertrek in Zaltbommel! De wind joeg door alle openingen van de bouwput die nog steeds Den Haag CS heet. Een korte blik op mijn GPS en we hadden de goede richting snel te pakken.
Zeker een kilometer voor ons beoogde doel viel mijn oog op een bordje “Ministerie van Buitenlandse zaken Consulaire afdeling”. Dat was toch wel vreemd! Zat Google  Maps er dan een keertje naast? Een korte vraag aan de bewaker die voor de deur stond was voldoende om een antwoord op deze vraag te krijgen.
‘Ja’, Google zat er deze keer naast.
Een strenge controle alsof we een vliegtuig moesten betreden inclusief de röntgenscanner voor de bagage en een metaaldetector voor de personen. Met een smalle roltrap belandden we op de eerste verdieping waar we een nummertje moesten trekken. Achter het kogelvrije glas waren drie dames aanwezig die de mythe van de ambtenaren op de ministeries leken te bevestigen. Ze waren druk in gesprek en het leek er echt niet op dat ze aan het werk waren. Er was zelfs een kind aanwezig dat waarschijnlijk met zijn moeder in de meivakantie mee naar haar werk was gekomen.
De gesprekken tussen de dames golfden op en neer en er leek maar geen beweging te komen in het legaliseren van de documenten waarvoor deze dames zijn ingehuurd. Na de laatste slok koffie zette één van de dames haar kopje neer en nadat ze plaats achter de balie had genomen veranderde het rode nummer op het grote LED-bord boven de balies.
De drie nummers voor ons werden geholpen en toen kwam alles weer tot stilstand achter het kogelvrije glas. Ik bedacht me een situatie waarbij iemand volledig door het lint ging op deze afdeling van buitenlandse zaken. Kogelvrij glas was misschien toch wel een beetje teveel van het goede om deze ambtenaren te beschermen.
Twintig minuten later kwam er weer een andere vrouw bij een andere balie, afhalen genaamd, en riep de drie nummers om waarna de gelegaliseerde documenten in ontvangst konden worden genomen. De gezichten veranderden opnieuw en nu werd er maar één document van een oude man met een opvallende Thailand tas over zijn schouder in ontvangst werd genomen. In afwachting van mijn nummertje stond ik alvast op maar dat bleek tevergeefs. Binnen drie minuten stond de oude man weer op de roltrap naar beneden en verscheen ons nummer op het LED-bord. Ik had stille hoop dat wij ook wel eens binnen drie minuten weer buiten zouden staan.
Helaas!
Nadat ik het uittreksel uit het huwelijksregister had ingeleverd bleven de nummers als op een BINGO-avond op het bord verschijnen. Ik was zelfs de tel kwijt toen de vrouw met een grote stapel documenten uit het zicht verdween. Meer dan dertig minuten zaten we daar voor Jan met de korte achternaam! Kwaad worden heeft geen zin maar hoe zouden die verhalen over ambtenaren toch in de wereld komen?
Het was al over twaalven toen we weer bij het station stonden op zoek naar wat te eten. Lyka beantwoorde mijn vraag over wat ze wilde eten resoluut en zonder enige twijfel.
‘Frietje met en een frikadelleke war kul!’, lachte ze me tegemoet.
De muur deed zijn werk en de frikadel werd een gehaktstaaf.
Nu werd het tijd voor een bezoek aan de Filipijnse ambassade. We hadden tot 15:30 de tijd en we waren vroeg. We hadden dus nog wel wat tijd om naar Madurodam te gaan. Met een snelheid die iets te hoog lag voor Lyka’s korte beentjes gingen we de  Koninginnegracht af. De snelheid die we aan de dag hadden gelegd was tevergeefs geweest. De ambassade was van 12:00 tot 13:00 wegens de lunch gesloten. Ik kon me in ieder geval niet herinneren dat ik dat op de website van de ambassade had gelezen.
De vijfendertig minuten die gedood moesten worden vulden we een korte wandeling door de Archipelbuurt. Ik merkte een Albert Heijn tasje met boodschappen op aan de zijde van een voorbijganger en dat werd dan ook meteen ons doel. De supermarkt was snel gevonden! Een gratis kopje koffie zonder een koekje want die waren al op. Twee bananen, een Coke Zero en een Bounty. Lyka voelde zich nog steeds opgelaten dat ik die gratis koffie had gedronken.
Om 12:57 stapten we het kolossale pand binnen. Trapjes hier en trapjes daar. In een achterkamer met oude gipsen lambriseringen langs het plafond stonden een paar bureau’s onlogisch opgesteld. Hoewel we als eersten binnen waren werden we naar een stoel aan een grote tafel gewezen en daar moesten we maar wachten totdat we aan de beurt waren.
Paspoorten inleveren en paspoorten ophalen. Mensen kwamen en gingen en ik was op een moment het spoor helemaal bijster en vroeg me hardop af wanneer wij nu eens aan de beurt waren. En dat leek te helpen!
Ik legde trots de stapel documenten die ik gisteren had voorbereid en ingevuld voor de dikke dame. Een brede ontwapende glimlach verscheen op het met zwarte wratten bezaaide gezicht.
‘No good!’
‘To light!’
‘Not correct!’
Bij navraag bleek dat ik gisterenavond het oude formulier had gedownload van de website van de ambassade en dat ze in het proces waren om het formulier te updaten. De fotokopieën van onze paspoorten waren te licht maar toch goed leesbaar. En dat laatste papier had na de legalisatie door het Ministerie van buitenlandse zaken gekopieerd moeten worden.
Maar gelukkig was het geen probleem! Voor slechts vijf Euro zouden ze wel even nieuwe kopieën maken.
Alleen moest het formulier opnieuw worden ingevuld en dat was een klein probleem. Sinds de intrede van de computers is ook mijn handschrift achteruit gegaan. Ik ben blij dat ik het zelf nog kan lezen maar het is voor officiële documenten voor honderd procent ongeschikt. Lyka wisselde wat woorden in Tagalog met de gezette vrouw en de zaak was afgerond. De vrouw zou het op een typemachine invullen.
‘Ik wist niet eens dat die dingen nog bestonden!’
Nadat de formulieren waren gecontroleerd en ondertekend konden we eindelijk voor de diensten betalen. € 62,50 contant graag! Het lijkt er op dat ook hier op de ambassade enige boekhoudregels worden geschonden. Maar wij waren klaar en de dag was een vruchtbare geweest.
Het was nu al kwart over twee en dus te laat voor een bezoek aan Madurodam. Lyka was teleurgesteld maar nadat ik haar had uitgelegd dat we nog wel een keertje een hele dag naar Den Haag zouden gaan verscheen er weer een glimlach.
Laat nu het weer maar eens omslaan en dan kunnen we eindelijk leuke dingen gaan doen.
Ondanks dat ik mijn camera de hele dag heb meegesleept heb ik geen enkele foto gemaakt.