Pattaya, 25/06/2008
Helaas heb ik de plannen voor China en Vietnam overboord moeten zetten. Inderdaad helaas want alle gemaakte kosten zijn tevergeefs geweest en dat is in totaal al gauw zo'n 250 Euro.
Maar niet getreurd! Henk is weer in Thailand aangekomen en nu is hij van plan om zijn leven te beteren met als gevolg dat hij met me mee gaat naar Maleisië en Zuid Thailand. De tickets zijn al gekocht en betaald en ik hoop dat hij deze keer niet afzegt! Voor mij is het een gemakkelijke trip omdat ik langs alle voor mij bekende plaatsen in Maleisië ga. Daarna wordt het een beetje spannend omdat we dan door het onrustige zuiden van Thailand trekken. Narathiwat en Songkla voor een dagje of zo en dan verder naar de vakantieparadijzen van Ko Samui en Phuket. Vanaf hier langzaam maar zeker weer richting Bangkok. Henk vindt drie weken een beetje te lang dus zal hij waarschijnlijk ergens onderweg afscheid van me nemen en op zijn eigen houtje terug gaan naar Bangkok.
Vanaf donderdag drie juli verschijnen er dus weer nieuwe verhalen, tot dan.
woensdag 25 juni 2008
maandag 16 juni 2008
China, wel of niet gaan?
Zaltbommel, 16/06/2008
Het zit niet mee! De situatie van het heel slechte weer in Zuid-China gooit misschien roet in het eten. Het weer is Guandong en Guangxi is op het ogenblik heel slecht. Er zijn al meer dan 55 doden en er zijn meer dan een miljoen mensen op de vlucht voor het rijzende water. Ik ben niet bang voor het water maar meer voor de diverse besmettelijke ziekten die vaak de kop opsteken bij overstromingen.
Natuurlijk zijn mijn tickets al gekocht en de visa staan al in mijn paspoort. Helaas lijkt het tevergeefs te zijn en moet ik de kosten gewoon afschrijven. Op maandag neem ik het besluit om wel of niet te gaan. Stilletjes ben ik al wel aan het kijken voor een andere bestemming.
Wordt vervolgd:
Het zit niet mee! De situatie van het heel slechte weer in Zuid-China gooit misschien roet in het eten. Het weer is Guandong en Guangxi is op het ogenblik heel slecht. Er zijn al meer dan 55 doden en er zijn meer dan een miljoen mensen op de vlucht voor het rijzende water. Ik ben niet bang voor het water maar meer voor de diverse besmettelijke ziekten die vaak de kop opsteken bij overstromingen.
Natuurlijk zijn mijn tickets al gekocht en de visa staan al in mijn paspoort. Helaas lijkt het tevergeefs te zijn en moet ik de kosten gewoon afschrijven. Op maandag neem ik het besluit om wel of niet te gaan. Stilletjes ben ik al wel aan het kijken voor een andere bestemming.
Wordt vervolgd:
zaterdag 14 juni 2008
Indonesië, het zit er op
Surabaya, 14/06/2008
De laatste dagen in Malang waren rustig en kort. Lekker uitslapen en een beetje rondlummelen in een nieuw winkelcentrum en de stad. Voor mij kwam de rust iets te vroeg wat niet wegneemt dat ik er toch van heb genoten.
De laatste treinreis was meer dan twee uur vertraagd en zo werden de geplande uren van Surabaya doorgebracht op perron nummer drie van Malang. De iPod bewees goede diensten en met de muziek in de oren liep de klok langzaam vooruit.
Onderweg in de trein genoten we voor de laatste keer van de vulkanen en rijstterrassen langs de spoorlijn. Een attente medepassagier wees op een hoge dam en vertelde dat daarachter, het ondertussen wereldberoemde, de hete modder omhoog borrelde. Niemand weet wanneer het zal ophouden en of het überhaupt wel zal ophouden. Het kan in ieder geval niet worden gestopt. Het werd al donker toen we in Surabaya arriveerden, er was alleen nog tijd voor een pizza en daarna was het vroeg naar bed. Morgen om vijf uur op!
De vliegreis was goed en verliep zonder problemen. Na een heel lange dag arriveerden we op de plaats van bestemming. Het zat er weer op en deze reis was tot een goed einde gebracht.
Nu mijn vriend Tett weer naar Nederland is en ik rustig de reis nog een keer heb kunnen beleven en evalueren kom ik tot de volgende
Het land als bestemming:
Indonesië is een fantastisch land om naar toe te gaan. Ook al hebben wij alleen Oost Java, met een uitstapje naar Bali, gedaan denk ik dat we een goed beeld van Indonesië heb gekregen. Er is hier erg veel te zien op Java en je zal jezelf zeker niet vervelen als je voor vier weken komt.
Het openbaar vervoer:
Het openbaar vervoer is goed te doen maar hou wel rekening met hele lange reistijden. Soms ligt de gemiddelde snelheid rond de 30 km/u.
Het eten:
Is me wat tegengevallen. M.a.w., verder als wat gebakken rijst en de gebruikelijke Chinese gerechten zoals kip met cashewnoten en kip met zoet zuur. De Gado Gado en Saté die ik op verschillende plaatsen heb gegeten was wel heerlijk.
Het drinken van een biertje:
Een biertje is bijna overal te krijgen. Super en minimarkten verkopen het wel maar meestal niet gekoeld. Het kan in de supermarkt zelfs duurder zijn dan in het hotel of restaurant.
Het overnachten:
We hebben geslapen van **** hotels tot en met gaten en holen met een bed erin. De hotels zijn nog altijd zeer gunstig geprijsd. Ook in de duurdere prijsklasse is de prijs/kwaliteit verhouding zeer goed te noemen.
Wat kost het allemaal?
Indonesie is niet echt duur. We hebben voor € 22.- p.p.p.d., op basis van twee personen, rondgereisd. Een mix van dure en goedkope hotels, lokaal en soms bij een goed restaurant gegeten, een paar biertjes gedronken en veel gezien. Het kan goedkoper en als je weinig drinkt en afdaalt in het goedkopere segment van hotels dan kan je zelfs voor € 25,- per dag met twee personen door dit schitterende land reizen.
Kom ik hier nog wel eens terug?
100% zeker, het land heeft me in haar hart gesloten en ik heb de bewoners en de vulkanen in mijn hart gesloten. Natuurlijk zal het wel een jaar of twee duren voordat ik weer in Indonesië kom maar dat ik terug ga staat als een paal boven water.
Ik heb nu nog een dag of tien om me voor te bereiden op mijn volgende reis. De Lonely Planet zit nog nieuw in mijn rugzak en moet toch nog wel even worden ingekeken. De rugzak wordt schoongemaakt en ingepakt met alle voorraden aangevuld tot het uiterste. 24 juni is de vertrekdatum naar Macau vanwaar ik lopend het enorme China zal betreden. Natuurlijk probeer ik jullie weer zo goed mogelijk op de hoogte te houden van mijn avonturen. Tot over ruim een week!
De laatste dagen in Malang waren rustig en kort. Lekker uitslapen en een beetje rondlummelen in een nieuw winkelcentrum en de stad. Voor mij kwam de rust iets te vroeg wat niet wegneemt dat ik er toch van heb genoten.
De laatste treinreis was meer dan twee uur vertraagd en zo werden de geplande uren van Surabaya doorgebracht op perron nummer drie van Malang. De iPod bewees goede diensten en met de muziek in de oren liep de klok langzaam vooruit.
Onderweg in de trein genoten we voor de laatste keer van de vulkanen en rijstterrassen langs de spoorlijn. Een attente medepassagier wees op een hoge dam en vertelde dat daarachter, het ondertussen wereldberoemde, de hete modder omhoog borrelde. Niemand weet wanneer het zal ophouden en of het überhaupt wel zal ophouden. Het kan in ieder geval niet worden gestopt. Het werd al donker toen we in Surabaya arriveerden, er was alleen nog tijd voor een pizza en daarna was het vroeg naar bed. Morgen om vijf uur op!
De vliegreis was goed en verliep zonder problemen. Na een heel lange dag arriveerden we op de plaats van bestemming. Het zat er weer op en deze reis was tot een goed einde gebracht.
Nu mijn vriend Tett weer naar Nederland is en ik rustig de reis nog een keer heb kunnen beleven en evalueren kom ik tot de volgende
conclusie:
Het land als bestemming:
Indonesië is een fantastisch land om naar toe te gaan. Ook al hebben wij alleen Oost Java, met een uitstapje naar Bali, gedaan denk ik dat we een goed beeld van Indonesië heb gekregen. Er is hier erg veel te zien op Java en je zal jezelf zeker niet vervelen als je voor vier weken komt.
Het openbaar vervoer:
Het openbaar vervoer is goed te doen maar hou wel rekening met hele lange reistijden. Soms ligt de gemiddelde snelheid rond de 30 km/u.
Het eten:
Is me wat tegengevallen. M.a.w., verder als wat gebakken rijst en de gebruikelijke Chinese gerechten zoals kip met cashewnoten en kip met zoet zuur. De Gado Gado en Saté die ik op verschillende plaatsen heb gegeten was wel heerlijk.
Het drinken van een biertje:
Een biertje is bijna overal te krijgen. Super en minimarkten verkopen het wel maar meestal niet gekoeld. Het kan in de supermarkt zelfs duurder zijn dan in het hotel of restaurant.
Het overnachten:
We hebben geslapen van **** hotels tot en met gaten en holen met een bed erin. De hotels zijn nog altijd zeer gunstig geprijsd. Ook in de duurdere prijsklasse is de prijs/kwaliteit verhouding zeer goed te noemen.
Wat kost het allemaal?
Indonesie is niet echt duur. We hebben voor € 22.- p.p.p.d., op basis van twee personen, rondgereisd. Een mix van dure en goedkope hotels, lokaal en soms bij een goed restaurant gegeten, een paar biertjes gedronken en veel gezien. Het kan goedkoper en als je weinig drinkt en afdaalt in het goedkopere segment van hotels dan kan je zelfs voor € 25,- per dag met twee personen door dit schitterende land reizen.
Kom ik hier nog wel eens terug?
100% zeker, het land heeft me in haar hart gesloten en ik heb de bewoners en de vulkanen in mijn hart gesloten. Natuurlijk zal het wel een jaar of twee duren voordat ik weer in Indonesië kom maar dat ik terug ga staat als een paal boven water.
Ik heb nu nog een dag of tien om me voor te bereiden op mijn volgende reis. De Lonely Planet zit nog nieuw in mijn rugzak en moet toch nog wel even worden ingekeken. De rugzak wordt schoongemaakt en ingepakt met alle voorraden aangevuld tot het uiterste. 24 juni is de vertrekdatum naar Macau vanwaar ik lopend het enorme China zal betreden. Natuurlijk probeer ik jullie weer zo goed mogelijk op de hoogte te houden van mijn avonturen. Tot over ruim een week!
zondag 1 juni 2008
Indonesië, van oude lullen en dingen die kapot gaan
Malang, 01/06/2008
Gisteren hebben we de langste busreis van deze trip gemaakt. Ruim negen uur in een oude schommelende en schokkende bus en daarna nog twee uur in een overvolle modernere bus.
Voor het eerste in al de tijd dat ik met mijn GPS reis had ik problemen met een taxichauffeur die op onze kosten de meter liet ronddraaien. Onderweg viel het me al op dat er geen microlets in onze richting meereden en duidde op een afwijkende route richting de Terboyo busterminal. Nadat ik de chauffeur hierop had aangesproken ontstond er een verhitte discussie in de taxi die steeds hoger opliep en uiteindelijk eindigde op de Terboyo busterminal. De chauffeur wilde niet op mijn aanbod ingaan om ons terug te brengen naar het hotel, ook mijn voorstel om het even op de politiepost te bespreken werd ook afgeslagen. De meter stond op 52.500 Rupiah, mijn GPS gaf aan dat we bijna achttien kilometer hadden gereden en dat we ruim vijf kilometer van ons vertrekpunt waren. Tett stapte stilletjes uit en zorgde dat zijn bagage in zekerheid was gebracht. Gelukkig begreep hij meteen wat de bedoeling was geweest. Zelf nam ik mijn rugzak van de achterbank af en gooide die op mijn schouder. Nog voordat ik klaar was stond de kleine Javaan naast me. De 20.000 Rupiah die ik hem overhandigde nam hij nederig aan en verontschuldigde zich voor het ongemak. Mijn dag was in ieder geval slecht begonnen.
Nog geen twee minuten later werden we door een horde sjacheraars richting een louche kantoortje geleid waar we een buskaartje voor de aanbiedingsprijs van slechts 165.000 Rupiah per persoon naar Surabaya mochten kopen. Er was wel haast geboden want de bus stond klaar om te vertrekken. Weer drie minuten later in deze hectische minuten stond Tett op de treeplank van de bus van onze keuze. 60.000 Rupiah per persoon voor de acht uur durende busreis naar de Purabaya Busterminal waar we zouden overstappen op een bus naar Malang. Er werd snel nog wat te eten en te drinken ingeslagen en om iets over negen koos het zwarte rook uitblazende monster voor de weg.
De rit was niet één van de mooiste en om eerlijk te zijn heb ik zelden zoveel rotzooi en vervuiling gezien. Van slapen was er geen sprake, de haaroprijzende inhaalmanoeuvres en het constante toeteren van de chauffeur maakte dat onmogelijk. En dan te bedenken dat er mensen zijn die problemen hebben om een uurtje of tien in een vliegtuig te zitten!
De aansluiting was perfect met slechts één schoonheidsfoutje, één van ons moest op de trappen van de bus zitten omdat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren. Eindelijk stonden we in de Arjosari Busterminal waar niemand ons lastig viel. Zouden ze ons herkennen? Het maakte ons in ieder geval weinig uit. Wij wilden zo snel als mogelijk naar het Kartika Kusuma Hotel om te kijken of er nog kamers vrij waren. Het zou een tegenslag zijn als het niet zo was geweest. Het geluk stond aan onze zijde en we kregen meteen een kamer. Snel als we waren gekomen waren we weer op weg naar
Toko Oen om wat te eten
De eerste koude Bintang maakte contact met de achterkant van mijn keel om iets over half negen. De missie was volbracht en met succes!
Zo’n dag als vandaag is een typische dag van nietsdoen. Winterslapen noem ik dat zelf het liefst. Een beetje verveeld rondhangen en rondlummelen. Een bezigheid die dan zeker niet zal ontbreken is het kopen van zaken die je niet nodig hebt maar onder het motto “is altijd handig” vallen. Onze keuze viel deze keer op twee snelladers en twee sets van extra oplaadbare batterijen. Een van de snelladers heeft nooit gewerkt en de andere sloeg niet af als de batterijen vol waren. De batterijen waren niet beter! Drie batterijen verhuisden meteen naar de vuilnisbak omdat ze defect waren. Één batterij raakte defect bij de eerste keer opladen en de overgebleven twee batterijen waren naar één uur al leeg terwijl de originele broertjes het minimaal dertig uur volhouden. Met een “Garantie tot de rand van de stoep” beleid had het ook geen zin om terug te gaan naar de winkel. Weer een les geleerd! Maar eigenlijk één die we al kenden. Nog twee dagen rondhangen en dan gaan we op weg voor onze laatste nacht in Indonesië.
Gisteren hebben we de langste busreis van deze trip gemaakt. Ruim negen uur in een oude schommelende en schokkende bus en daarna nog twee uur in een overvolle modernere bus.
Voor het eerste in al de tijd dat ik met mijn GPS reis had ik problemen met een taxichauffeur die op onze kosten de meter liet ronddraaien. Onderweg viel het me al op dat er geen microlets in onze richting meereden en duidde op een afwijkende route richting de Terboyo busterminal. Nadat ik de chauffeur hierop had aangesproken ontstond er een verhitte discussie in de taxi die steeds hoger opliep en uiteindelijk eindigde op de Terboyo busterminal. De chauffeur wilde niet op mijn aanbod ingaan om ons terug te brengen naar het hotel, ook mijn voorstel om het even op de politiepost te bespreken werd ook afgeslagen. De meter stond op 52.500 Rupiah, mijn GPS gaf aan dat we bijna achttien kilometer hadden gereden en dat we ruim vijf kilometer van ons vertrekpunt waren. Tett stapte stilletjes uit en zorgde dat zijn bagage in zekerheid was gebracht. Gelukkig begreep hij meteen wat de bedoeling was geweest. Zelf nam ik mijn rugzak van de achterbank af en gooide die op mijn schouder. Nog voordat ik klaar was stond de kleine Javaan naast me. De 20.000 Rupiah die ik hem overhandigde nam hij nederig aan en verontschuldigde zich voor het ongemak. Mijn dag was in ieder geval slecht begonnen.
Nog geen twee minuten later werden we door een horde sjacheraars richting een louche kantoortje geleid waar we een buskaartje voor de aanbiedingsprijs van slechts 165.000 Rupiah per persoon naar Surabaya mochten kopen. Er was wel haast geboden want de bus stond klaar om te vertrekken. Weer drie minuten later in deze hectische minuten stond Tett op de treeplank van de bus van onze keuze. 60.000 Rupiah per persoon voor de acht uur durende busreis naar de Purabaya Busterminal waar we zouden overstappen op een bus naar Malang. Er werd snel nog wat te eten en te drinken ingeslagen en om iets over negen koos het zwarte rook uitblazende monster voor de weg.
De rit was niet één van de mooiste en om eerlijk te zijn heb ik zelden zoveel rotzooi en vervuiling gezien. Van slapen was er geen sprake, de haaroprijzende inhaalmanoeuvres en het constante toeteren van de chauffeur maakte dat onmogelijk. En dan te bedenken dat er mensen zijn die problemen hebben om een uurtje of tien in een vliegtuig te zitten!
De aansluiting was perfect met slechts één schoonheidsfoutje, één van ons moest op de trappen van de bus zitten omdat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren. Eindelijk stonden we in de Arjosari Busterminal waar niemand ons lastig viel. Zouden ze ons herkennen? Het maakte ons in ieder geval weinig uit. Wij wilden zo snel als mogelijk naar het Kartika Kusuma Hotel om te kijken of er nog kamers vrij waren. Het zou een tegenslag zijn als het niet zo was geweest. Het geluk stond aan onze zijde en we kregen meteen een kamer. Snel als we waren gekomen waren we weer op weg naar
Toko Oen om wat te etenDe eerste koude Bintang maakte contact met de achterkant van mijn keel om iets over half negen. De missie was volbracht en met succes!
Zo’n dag als vandaag is een typische dag van nietsdoen. Winterslapen noem ik dat zelf het liefst. Een beetje verveeld rondhangen en rondlummelen. Een bezigheid die dan zeker niet zal ontbreken is het kopen van zaken die je niet nodig hebt maar onder het motto “is altijd handig” vallen. Onze keuze viel deze keer op twee snelladers en twee sets van extra oplaadbare batterijen. Een van de snelladers heeft nooit gewerkt en de andere sloeg niet af als de batterijen vol waren. De batterijen waren niet beter! Drie batterijen verhuisden meteen naar de vuilnisbak omdat ze defect waren. Één batterij raakte defect bij de eerste keer opladen en de overgebleven twee batterijen waren naar één uur al leeg terwijl de originele broertjes het minimaal dertig uur volhouden. Met een “Garantie tot de rand van de stoep” beleid had het ook geen zin om terug te gaan naar de winkel. Weer een les geleerd! Maar eigenlijk één die we al kenden. Nog twee dagen rondhangen en dan gaan we op weg voor onze laatste nacht in Indonesië.
Abonneren op:
Posts (Atom)
