Zuid Korea: Een vreemde dag

Kuala Lumpur (KLIA2) Op een harde stoel), maandag 22 oktober 2012

Wanneer we om half tien uit bed komen denk ik voor een moment aan Frans: “Zou hij wel in de bus naar de luchthaven zitten?”
Zonder me ook maar enigszins druk over te maken over de terugreis van Frans naar Thailand zet ik de elektrische ketel met drinkwater op het nachtkastje aan voor de eerste kop oploskoffie van de dag. Het wordt vandaag een vreemde dag! Een hele dag in transit, een hele dag wachten, een hele dag die in het teken staat van ons nachtelijke vertrek naar Zuid-Korea.
Vanzelfsprekend heb ik onze hotelkamer voor een extra nacht geboekt want twaalf uur rondhangen met je volle bepakking in de stad, of op de luchthaven, is ook geen pretje! Voor de prijs hoef je het in in Azië in ieder geval niet te laten. Gelukkig kunnen we zo nog de hele dag gebruik maken van het internet, ook al is het niet al te snel.
Na een paar uur wachten slaat de verveling toe en Lyka vist de de resterende bundel Maleisische Ringgit uit mijn broekzak. Nog even een foto van het kleurige Maleisische geld maken!
Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de schade die de zware regens gisteren hebben aangericht. Mijn enige paar schoenen voor deze reis zijn nog net zo doorweekt zoals ik ze gisteren heb uitgetrokken. Ook mijn wollen sokken hebben geen gram water afgestaan aan de vochtige tropen lucht. Er zit niets anders op dan de natte sokken gewoon weer aan te trekken!
Mijn gedachten zweven voor een moment naar de jongens die hier zeventig jaar geleden tegen de Jappen vochten. Voetschimmel was je grootste vijand. Tijdens de eerste wereldoorlog noemden ze het loopgraaf voeten. Gelukkig bevinden we ons in een vreedzame omgeving en in veel betere positie.
Ik probeer mijn sokken nog wat extra te drogen door ze in mijn gebruikte handdoek te rollen en er op te staan om er regenwater eruit te persen. Ik weet niet of het helpt, of het misschien een illusie is. Mijn sokken lijken toch weer wat droger wanneer ik ze weer uit de handdoek haal.
Nat, warm en zweterig voelt het geheel aan mijn voeten aan. Maar er zit niets anders op dan de natte sokken opnieuw te dragen en klagen heeft geen zin. Het is tijd voor de lunch, ik kan Lyka er van overtuigen om te gaan eten bij “Berjaya Times Square”. Een enorm winkelcentrum net achter “Bukit Bintang”. In de kelder van het winkelcentrum is een prima foodcourt waar je voor spotprijzen gerechten van hoge kwaliteit kunt eten.
Lyka gaat voor de noedelsoep met kip en ik kies bij mijn favoriete eetstalletje de verse halal noedels met champignons en kip.
Na de lunch ziet de donkere lucht er dreigend uit en het ziet er niet naar uit dat we onze schoenen vanmiddag in de zon kunnen drogen. We kunnen dus niets anders doen dan terug naar het hotel en proberen onze schoenen zo droog als mogelijk te krijgen.
Ik heb tijdens de afgelopen drukke vijf dagen maar weinig kunnen schrijven en ook mijn foto’s zijn blijven liggen. Een stevige sessie op mijn MacBook is een rustgevend en ook een nuttig tijdverblijf voor me.
Regel na regel verschijnt vanuit mijn gedachten op het beeldscherm, mijn herinneringen zijn dan misschien wat minder scherp en bijgeslepen maar zeker niet minder goed. Wanneer ik van mijn toetsenbord omhoog kijk zie ik het rooster van de airconditioning.
Airconditioning?
Het duurt niet lang en de thermostaat staat op 30 graden en de ventilator op maximum. Een paar Hollandse wollen sokken in een ultieme poging om geforceerd gedroogd te worden. Lyka vindt het ook een goed idee en haar sokjes worden naast mijn wollen sokken in het rooster geperst.
Terwijl ik op het bed lig mijn verhalen te schrijven Klinkt: ‘Captain incoming message!’, uit de luidsprekers van mijn MacBook.
Het is een verontrustende email van AirAsia die alle gemaakte plannen voor ons onbruikbaar maakt! Het vertrek van onze vlucht naar Incheon International Airport - Seoul - is vertraagt van 01:00 naar 05:10. Dat betekend dat we nog veel langer op de kamer zouden moeten blijven.
We moeten plotseling wel gaan uitzoeken hoe we een gepeperde rekening van een corrupte islamitische Maleisische taxichauffeur kunnen ontlopen. De laatste vertrektijden van de bus en trein naar de LCCT zijn snel gevonden. 23:33 is de op een na laatste trein, om 00:03 is het dus echt allemaal voorbij!
Na een laatste avondmaaltijd op de hoek bij de islamitische Indiërs - een prima “Chicken Masala” met naan en een Tandoori kippenpoot - gaan we weer terug naar de kamer. Een laatste kop oploskoffie als dessert en met een oog op de klok in de bovenbalk op de computer kruipen de minuten voorbij. Wanneer ik het echt niet meer kan houden ga ik mijn rugzak maar inpakken.
De sokken worden uit het rooster van de airconditioning geplukt en de wol ruikt alsof er een explosie van fungus leven heeft plaatsgevonden. Het ruikt een beetje als champignons! Toch zullen ze nog een paar uur aan mijn voeten moeten zitten omdat ik me niet in de positie bevindt om een tweede, en laatste, paar droge sokken kan verspelen aan vochtige schoenen.
Wachten is, en blijft moeilijk voor mij. Dus nog voor tien uur verlaten we het hotel. We zijn het er voor de verandering een keer over eens dat we maar beter op pad kunnen gaan. Tijdens de wandeling naar het “Masjid Jamek Station” voelen mijn schoenen droog aan. Misschien zijn ze nog niet helemaal droog maar ze zijn over het kantelpunt. Een paar uur in de brandende zon zou ze zeker goed doen!
In de trein naar “Salak Tinggi KLIA Ekspres” treinstation drink ik het laatste biertje - wat er nog in de koelkast stond - op en om eerlijk te zijn smaakte het biertje me van geen kanten. Lyka zit net als ik te mijmeren en in het donkere niets achter het raam van de trein te staren. De reis met de “KLIA Ekspres” gaat snel en efficiënt.
Bij aankomst op de luchthaven van Kuala Lumpur wordt er direct aan een computerterminal ingecheckt en we worden er bij de paspoortcontrole op gewezen dat we nog wat vouchers voor een maaltijd te goed hebben. RM 40 (€ 10,50) korting voor twee maaltijden bij de gouden bogen. Het moet dus maar! We eten de helft van de burger en snoepen wat van het ijs. De koffie is vers gezet en erg lekker! Maar ik moet straks ook nog slapen dus kan ik beter niet al te veel koffie drinken.
We lopen zonder problemen door de immigratie en rond 00:30 nemen we plaats in een verlaten vertrekruimte bij de gates. Gratis internet en games. Een cola light en een oppervlakkig gesprek met een Thais stel dat reizen naar Thailand in Korea moet gaan verkopen. Ze blijken ook nog eens in hetzelfde hotel als wij te verblijven. De tijd kruipt langzaam voorbij terwijl de oogleden steeds zwaarder worden. Lyka zoekt haar eigen plekje in de tijd. We kunnen nu alleen nog maar wachten op het vertrek naar Zuid-Korea.

Zuid Korea: Shopping

Seoul (Songwontel (301), woensdag 24 oktober 2012

Ik weet niet precies wat de echte veroorzaker is - de literfles bier óf de vermoeidheid - die ervoor zorgde dat we vandaag erg laat op zijn gestaan. Ondanks alle goede bedoelingen komen we pas om 09:40 uit bed. Met nog steeds wat pijn in de rug en in spieren waarvan ik allang vergeten ben dat ik ze nog heb.
Het ontbijt in het Songwontel laten we maar voor wat het is en om half elf gaan we op zoek naar de McDonald’s die ik gisteren niet kon vinden. Ook op deze ochtend loop ik door de buurt alsof ik hier al jaren woon. Met de kaart van de Koreaanse McDonald’s in mijn geheugen geprent lopen we door de smalle straten van “Insadong”. En precies waar het restaurant van de gouden bogen zou moeten zijn heb ik gisterenavond ook voor het hotel in renovatie gestaan. Ik ben dus nog niet helemaal gek geworden!
Dat is ook meteen het einde van de ontbijt inspiraties en we vallen de eerste de beste GS25 minimarkt binnen. Lyka zoekt naar een sandwich en ik ga op jacht naar een koffie en een warme chocolademelk. We slagen beiden in onze opdracht en bij de kassa komen we weer bijeen. De zwart bebrilde kassaman - zonder glazen in het montuur - deelt me de schade mee door met zijn dikke worstvinger naar het getal op het beeldscherm te wijzen. 4000 Won (€ 2,85) is een redelijke prijs wanneer je in de supermarkt zit te eten met een paar andere hongerige Koreanen die je vreemd aan zitten te kijken alsof je een buitenaards wezen bent.
We passeren het moderne, en het traditionele, Korea. De “Bosingak” Bell-Tower is indrukwekkend met de bewakers in traditionele kleding. Natuurlijk wil Lyka op de foto met een van de bewakers.
Het is tijd om te gaan winkelen. Lyka heeft nog een hele wc-rol met wensen wat ze graag wil kopen en Seoul is een ideale plaats om er een paar af te strepen. De prijzen zijn redelijk en de kwaliteit is goed.
Een van de belangrijkste voorwaarden om een stad te stichten in de oudheid was een onafgebroken aanvoer van vers stromend drinkwater. Voor Seoul is dat niet anders geweest. En ook zoals in veel steden moesten de oorspronkelijke levensbelangrijke waterstromen plaats maken voor wegen om het groeiende gemotoriseerde verkeer in goede banen te leiden. Het water moest ondergronds en het asfalt eroverheen.
Veertig, vijftig jaar later is het verkeer de paria in de pels van het milieu geworden. De straten werden overal ter wereld opengebroken en verwijderd. Het stromende water werd weer zichtbaar gemaakt en maakte de stad meer leefbaar. De langzaam kabbelende oase van de “Cheonggyecheon” beek is veranderd in een recreatiegebied midden in de ontstane wereldstad.
Bij het eerste de beste warenhuis gaan we maar naar binnen want ik moet ook nodig naar het toilet. De “LOTTE Department Store Main Store”, is een warenhuis van formaat waarbij “de Bijenkorf” in Amsterdam op een buurtwinkel lijkt!
Eenmaal binnen staan we ook versteld van wat we allemaal zien. De kunstwerken gemaakt met strookjes gekleurd papier zijn erg indrukwekkend. Natuurlijk zijn er ook verwijzingen naar het liedje “Gang Nam Style” van de Zuid-Koreaanse zanger “PSY”.
Op de 4e verdieping wordt er alleen maar kleding voor de buitensport verkocht. Lyka roept Lyka aaneengesloten: ‘I like, I like, Ohhhh, I like that one too!’
De prijzen zijn helaas zo hoog dat ze na een korte inspectie van het prijskaartje uit zichzelf al nee schud.
Na een kleine twee uur na het ontbijt wordt het alweer tijd om wat te gaan eten, die twee sneetjes brood voor het ontbijt blijken voor mij niet genoeg. Een klein eethuisje langs een hoofdstraat - de oppervlakte van het restaurant is een kleine vijf vierkante meter -  adverteert met een gerecht voor 2800 Won. Rijst met wat “Kimchi”, een andere ingelegde gele groente en een een rode saus gevuld met onduidelijke ingrediënten.
‘Ooooh, very hot!’, waarschuwt de vrouw met een opgestoken waarschuwende wijsvinger die vergezeld gaat met een brede glimlach.
‘No problem!’, verzeker ik haar met een geruststellende stem en een nog bredere glimlach op mijn gezicht.
Voorzichtig zoekt de opgeluchte vrouw haar weg naar de nog kleinere keuken achter het restaurant. Enkele minuten later verschijnt ze met twee kleine dampende styreen schuim schaaltjes. Ze wacht even voordat ze de deksels sluit. Deze lunch wordt even later opgehaald door een verbaasde klant die zijn ogen niet kan geloven wanneer hij ons aan tafel ziet zitten.
Het onbekende gerecht smaakt zo slecht nog niet maar het is zonder twijfel het pittigste gerecht dat ik ooit in Korea heb gegeten.
We vervolgen onze weg naar het “Seoul Station” en kopen bij een kleine winkel voor Lyka lange sokken en fleece handschoenen, ze zal het in ieder geval tijdens ons verblijf in Zuid-Korea niet meer koud hebben!
Korea is lang bezet geweest door het keizerrijk Japan. Een standbeeld van een man met een bom in zijn hand trekt onze aandacht. Het is “Kang Ugyu” in het Koreaans “Hanja”. Hij was een arts in de Koreaanse geneeskunde en een strijder voor de Koreaanse onafhankelijkheid tijdens de Japanse koloniale periode. In 1919 probeerde Kang Saitō Makoto te vermoorden, die als gouverneur-generaal van Korea diende, maar faalde.

Kang Ugyu was de eerste gewelddadige verzetsstrijder tegen de Japanse bezetting na de Eerste Maart Beweging. Het was een grote waarschuwing voor Saitō en heeft ook sterk bijgedragen aan het bevorderen van het bewustzijn onder Koreanen in binnen- en buitenland. Door standvastig vast te houden in het aangezicht van onrecht, levenslang in de gevangenis en executie, inspireerde Kang Koreanen die nog steeds betrokken waren bij de onafhankelijkheidsbeweging. Er staat een standbeeld van Kang op Seoul Station Plaza.

Bij het enorme treinstation aangekomen is het eerst tijd voor een bakkie koffie met een donut. Mijn maag is nog steeds niet gevuld en elk beetje voedsel helpt om de grote trek te verminderen. We zitten aan een tafeltje naast een roltrap en terwijl we een eindeloze rij mensen naar boven zien verdwijnen valt ons een ding meteen op. Koreanen hebben geen grijs haar! Lyka kan haar ogen niet geloven wanneer er eindelijk een man in zijn oude kloffie met grijs haar de roltrap op gaat. Waarschijnlijk denken ze hier in Zuid-Korea: “Grijs is oud, en oud is zwak!”
Bij de klanteninformatie van “Korail” in het enorme treinstation krijgen we van een meisje - dat uitstekend Engels spreekt - snel de informatie waar we naar op zoek zijn. De trein van Seoul naar Mokpo vertrekt iedere dag om 11:45 vanaf het “Seoul Yongsan” treinstation en zal om ongeveer 16:52 in Mokpo arriveren.
Dat wordt dus een heerlijk ritje in een trein van ruim vijf uur door het afwisselende landschap van Zuid-Korea. Ook de prijs van 26.600 Won (€ 19,- voor ong. 250 Km) per persoon valt nog wel mee als je bedenkt dat we bijna van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden gaan.
‘Mission accomplished!’
We slaan vandaag het bezoek aan de Seoul Tower over en gaan langzaam weer richting Insadong! Seoul is bezaaid met dure warenhuizen maar ook met goedkope markten. Op de terugweg komen we dus op zo’n markt terecht waar Lyka haar ogen uitkijkt. Toerist- en portemonnee vriendelijk! Twee paar warme leggings met een rokje er aan vast en haar dag kan al niet meer kapot.
Net voordat we bij het hotel arriveren proberen we nog wat van het Koreaanse straatvoedsel. We hebben deze spiesen gisteren al gezien maar we konden het vlees niet thuis brengen. Vandaag helpt een vriendelijke oude Koreaanse vrouw ons met het bestellen, ze verteld ons ook meteen dat het vlees kip is waar het bot uit is verwijderd. De spiesen kosten 2000 Won per stuk. De spiesen zijn overheerlijk en elke Won dubbel en dwars waard. Wij hebben er in ieder geval weer wat bijgeleerd.
Na een schrijfpauze in het hotel - het internet werkt maar voor de helft en de 1,25 liter flessen Hite bier smaakten me prima - gaan we twee uur later weer op pad voor een avondwandeling en het avondeten.
Tijdens de namiddagrust is er ook een goed bericht gekomen! AirAsia bied ons ongeveer € 100,- schadevergoeding per persoon aan voor het ongemak van de vertraging. We kunnen die vergoeding gebruiken voor tickets in het komende jaar mits we binnen drie maanden boeken. We overleggen onderweg naar een restaurant en besluiten dat we volgend jaar naar Taiwan of Japan gaan.
Niet ver van het hotel vandaan zien we een restaurant waar ze “Katsu” - varkensschnitzel met kerriesaus - serveren. Het plastic voorbeeld in de etalage is een kunstwerk op zich en Lyka wil het meteen proberen. Voor mij is het natuurlijk weer de “Dolsot Bibimbap”! Een Koreaanse klassieker die in een miljoen varianten in een miljoen restaurants wordt geserveerd en niet snel gaat vervelen.
Met de buikjes vol stappen we ruim een half uur later weer de koele avondlucht in. Lyka kan de frisse avondlucht opvallend goed verdragen. Zelf ga ik al snel op zoek naar een muts om mijn oren warm te houden. De rit in Maleisië van het circuit naar het centrum van Kuala Lumpur - kletsnat van de regen en in superkoude bus - was een ideale situatie om een kou op te lopen. Ik moet er nu voor zorgen om niet ziek te worden.
Seoul is een vriendelijke en veilige stad in het geciviliseerde Verre-Oosten waar je s’avonds heerlijk kunt wandelen. De rivier die ze in ere hebben hersteld - tien jaar geleden raasde hier auto’s over een snelweg - is een oase van rust waar je samen romantisch kunt wandelen, en van elkaar genieten. Ook is er overal kunst aanwezig. De hele rivier is omgeven door vissen in vele kunstvormen, hoe toepasselijk.
Zo komt onze eerste dag in Seoul aan een einde. Straks op de kamer nog wat schrijven - enkele foto’s verwerken - een ijskoud biertje drinken en dan naar bed. Morgen wordt het een culturele dag!

Maleisië: Saba, Voor hen die vielen

Sandakan (Hotel City View), woensdag 18 juli 2007

We blijven nog twee dagen in Sandakan en dan gaan we op weg naar een jungle kamp dat we gisteren hebben geboekt en betaald. De jungle tour klinkt ons als muziek in de oren en het ziet er op papier ook allemaal goed uit. Op onze eerste dag in Sandakan gaan we een overblijfsel uit de tweede wereld oorlog bezoeken. De hele wereld is bekend met de “Brug over de rivier de Kwai” maar weinig mensen weten over de misdaden die gepleegd op de krijgsgevangen in Sandakan.
De bussen in Sandakan moeten de gemakkelijkste van de wereld zijn. Ze hebben geen nummers maar geven aan tot hoe ver ze over de hoofdweg uit de stad rijden. Het “Sandakan Memorial Park” ligt ongeveer op twaalf kilometer buiten de stad, dus elke bus die naar Batu 8 (acht Engelse mijlen) of hoger gaat komt er langs. We nemen een bus voor de enorme “Giant” supermarkt aan de haven en zijn al snel op weg naar onze bestemming voor vandaag. De bus stopt bijna overal en wordt ook op de meest vreemde plaatsen aangehouden door vlaggende passagiers. Het duurt dan ook bijna een uur voordat we die twaalf kilometer hebben afgelegd.
Het park ligt langs de hoofdweg en is goed aangegeven, dus is het niet zo moelijk te vinden. Het is een klein park met een klein houten paviljoen dat het onwaarschijnlijke verhaal verteld over de “Sandakan Dodenmarsen”.

Tijdens 1942-1945 werden soldaten, hoofdzakelijk Australiërs en Britten, vanuit Singapore door de Japanners naar Sandakan verscheept. Ze moesten hier werken aan de aanleg voor een landingsbaan voor vliegtuigen. Het doel was om hier een bevoorradingsbasis en tankstation te bouwen voor de Japanse luchtmacht. Deze dwangarbeid was tegen de “Geneefse Conventies” in.
Daar staat in beschreven dat krijgsgevangenen niet mogen worden ingezet voor militaire doelen. Japan heeft zich nooit aan de conventie gehouden, ondanks dat ze de “Geneefse Conventies” had ondertekend. Japan hield steeds vol dat ze de “Geneefse Conventies” nooit hebben geratificeerd. Dat klinkt oneerlijk en dat is het ook. Veel geallieerde soldaten hebben hun leven verloren onder het brute gezag van de Japanse kampcommandanten

Wat er overblijft na ruim zestig jaar in de jungle is van metaal. De natuur in de jungle is onverbiddelijk voor alles wat gebouwd is van natuurlijke bouwstoffen. Insecten en schimmels vreten alles op in de vochtige klimaat. De overblijfselen van de stoomketel die voor de elektriciteit in het gevangenkamp zorgde zijn niet echt spectaculair maar laten toch een indruk achter.
Een tekening van een verzameling houten hutten in het gevangenenkamp kan de slechte omstandigheden waarin de krijgsgevangenen lange dage moesten werken niet vertellen.
Er werd begonnen met de aanleg van de landingsbaan en de soldaten probeerden de werkzaamheden zoveel mogelijk te saboteren. Zo hebben ze verschillende bulldozers laten wegzakken in de verraderlijke zachte jungle bodem en onontplofte bommen alsnog gecontroleerd laten ontploffen.
De regelmatige bombardementen van de geallieerden op de bouwplaats gooiden het schema steeds verder terug. Net als aan de “Burma spoorlijn” leefden de gevangenen onder erbarmelijke omstandigheden. Te weinig eten en werkdagen van wel 14 uur. Het drama van de doodmarsen begon toen de Japanners steeds verder achterop schema kwamen en uiteindelijk het plan voor een landingsbaan maar opgaven.

In plaats van elders te werk te stellen of terug te sturen naar Singapore werden ze op mars gezet naar het 260 kilometer verderop in de bergen gelegen Ranau, dit allemaal op blote voeten en zonder kleding. De meeste alleen gekleed in een lendendoek. De zieke gevangenen gingen het laatst. Bij het begin van 1945 waren er een kleine 2500 krijgsgevangen aanwezig in het kamp in Sandakan.
Ongeveer 2/3 hiervan waren Australiërs. Ze werden in drie verschillen marsen op weg naar Ranau gezet. Iedere deelnemer wist dat als je eenmaal stopte dan stopte je voorgoed. Van de ongeveer 2500 zouden er uiteindelijk 6 terugkeren naar huis om de verhalen over deze gruweldaden te vertellen.

Waarom waren de Japanners zo wreed tegen de geallieerde krijgsgevangen?

In de ogen van de Japanners waren krijgsgevangen lafaards. De Japanse soldaten verkozen bijna altijd de heldendood, de zelfmoord genaamd “Seppuku” of “Harakiri”, voor het krijgsgevangenschap.
Krijgsgevangenen waren dus de laagst geplaatste levende mensen in de ogen van een vrome Japanner. Dat ze de heldendood niet hebben kunnen kiezen boven het krijgsgevangenschap maakt dat ze hun leven niet waard zijn.
Het is een plaats die toch wel enige indruk op je maakt en die je zeker moet bezoeken als je de kans krijgt. Deze wreedheden van een oorlog mogen nooit worden vergeten en op de volgende generaties worden doorgegeven. Een oorlog kent alleen maar verliezers.
Na het bezoek aan het park is het al bijna twaalf en we gaan weer richting Bandar Sandakan, zeg maar de stad. Tijdens het wachten op de bus neemt Tettje nog even het werk van een gemeentewerker over. Dit onder het toeziend oog van een verbaasde Maleisische schooljongen.
Je moet toch wat doen om de dag vol te maken en nu heeft Tettje ook plezier in het wandelen gekregen. Hij is twaalf dagen geleden gestopt met roken en heeft nog steeds geen sigaret aangeraakt. We komen uit bij een klein park aan de oevers van de baai die Sandakan erg uniek maakt. We vullen de middag met een drie uur slenteren, inclusief de lunch bij een KFC in de Giant supermarkt, door de relatief nieuwe stad.
Het wandelen door de lege lelijke nieuwe stad gaat erg goed, Tettje heeft er een mooi tempo in en de korte zware tropische regenbui deert ons niet. De lunch bij de KFC was echt minder, nu weet ik 99,99 % zeker dat ik daar nooit meer zal eten.
Een ander probleem is dat dat er hier in Sandakan veel minder Maleisische eethuisjes te vinden zijn dan elders in dit enorme land! De “Pasar Malam” onderweg ziet er ook niet erg aantrekkelijk uit!
Bij aankomst in het hotel gaan we eerst nog wat brood en beleg kopen in een kleine supermarkt. We hebben een koelkast en eten ons ontbijt met een kop koffie op de kamer. We doen vanavond rustig aan want morgen moeten we vroeg op. We gaan naar het laatste onderdeel van onze oorspronkelijke lijst. Het “Sepilok Rehalitation Centre” voor de “Orang-oetangs".