Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 604), maandag 23 december 2024
Wij wensen alle lezers van dit blog al het beste voor 2025.
Tijdens het wachten voor een verkeerslicht maak ik deze foto. Een dame met de karakteristieke Vietnamese strohoed loopt over een dikke laag groene zaadjes terwijl ze met haar linker voet de zaadjes omwoeld. Die zaadjes herken ik meteen. Ze worden in het verre oosten veel gebruikt in verschillende stoofgerechten en zijn de basis voor de glasvermicelli. In Nederland zijn ze, na uitspruiten van de witte wortel, bekend als taugé.
Bij het complex van de “Cao Dai” aangekomen is het ons meteen duidelijk waarom er haast was geboden. De mis, of hoe ze de dagelijkse bijeenkomsten in de kerk, of tempel, ook mogen noemen begint om precies twaalf uur en duurt een half uur. Bij het zien van de tempel, met een hoog “Efteling” gehalte komen er spontaan herinneringen omhoog geborreld uit de dieptes van mijn geheugen.
De schoenen blijven buiten op het plein staan en wij gaan naar binnen. De mix van verschillende religies en filosofieën is meteen zichtbaar. Binnen is het een mengelmoes van verschillende symbolen, beeltenissen en figuren uit de vele religies en filosofieën. De aanwezige gelovigen, of volgers, zitten gekleed in smetteloos witte gewaden in de kleermakerszit met hun gezicht naar een altaar aan de achterkant van de tempel.
Boven het altaar zweeft een blauwe bol die waarschijnlijk de aarde moet voorstellen met daarop het alziende oog van de verschillende goden en profeten. De leiders van de gelovigen zijn gekleed in gekleurde gewaden. Het blauw, geel en rood die ook de kleuren zijn van het vaandel van de gelovigen. De enkele rode sjerpen zijn hoogstwaarschijnlijk ook een teken van de rang binnen de organisatie.
Er klinkt een monotoon laag gezang door het gebouw als het opzeggen van de mantra’s in een Boeddhistische tempel. Onregelmatig zingen de volgelingen een stukje mee waarna ze allemaal tegelijkertijd hun hoofd, en soms ook hun bovenlichaam, buigen naar het altaar.
Het is allemaal bijzonder indrukwekkend maar na tien minuten heb je het wel allemaal gezien. Ik neem alles om me heen nog voor een laatste keer in me op want ik weet dat ik deze plaats nooit meer zal bezoeken maar wel in mijn herinnering zal meedragen.
Na een kwartier staan we weer buiten en met een laatste foto van het “alziende oog” neem ik afscheid van de Cao Dai geloofsgemeenschap.
Het is een lange dag vandaag en gelukkig is een Vietnamese lunch bij de prijs van de excursie inbegrepen. Een eenvoudige lunch met kip en (zoetwater)vis, aangevuld met rijst, die bij 90% van de toeristen in de smaak zal vallen. Het smaakt ons vieren in ieder geval goed.
Om half twee staan we in het park aan de voet van de gedoofde vulkaan die bijna 1.000 meter boven ons uit toornt. Een foto van ons drieën als herinnering aan deze mooie dag.
We gaan omhoog met de kabelbaan en dat is voor de meiden een zeer opwindende rit. Elke keer wanneer we na een mast een stukje in het diepe vallen klinken er hoge kreetjes door de gondel. Het station voor de kabelbaan aan de voet van de berg is zeer indrukwekkend. Ik moet tot mijn grote verbazing toegeven dat Vietnam met rasse schreden dichterbij Thailand komt. Gaat Vietnam in de toekomst Thailand voorbij als populaire vakantie bestemming?
De rit naar de top van de berg is opwindend en geeft mooi uitzicht over het vlakke landschap onder ons. Eenmaal boven aangekomen blijkt het station voor de kabelbaan op de top nog mooier en indrukwekkender dan aan de voet van de berg. Ik kijk mijn ogen uit in deze architectonische weelde. Ik heb geen enkel idee over wat we kunnen verwachten wanneer we straks naar buiten stappen.
We hebben het imposante beeld van de “Zwarte maagd” vanuit de gondel langzaam groter zien worden maar zodra we het station verlaten zijn we nog meer onder de indruk van de afmetingen van het beeld en het voetstuk, een rond paviljoen met meerdere verdiepingen, waar het op is geplaatst. Het beeld vertoont opvallend veel overeenkomsten met de staande Chinese Boeddha beelden.
We staan op een groot plein gevuld met perken die planten, bomen en beelden bevatten doorkruist met paden die allemaal richting het enorme paviljoen, met het beeld van de “Zwarte maagd” erop, lijken te leiden. Alles is hier erg schoon. De omgeving straalt rust uit. Een serene omgeving in de koele berglucht van Vietnam.
Het duurt niet lang en de twee hartsvriendinnen zijn van mij gescheiden. Zij hebben hun eigen programma om samen foto’s te maken en ik heb mijn eigen manier om een bijzondere plaats als deze in mijn herinneringen op te nemen.
De dames kiezen de weg buitenom naar de top van het paviljoen. Zelf ga ik naar binnen en val met mijn neus in de boter. Al op de eerste verdieping is een tentoonstelling van schitterende Boeddha beelden uit verschillende periodes en verschillende landen. Ik was echt van plan om veel foto’s van de beelden in dit verhaal te plaatsen maar verdieping na verdieping bleek een nog mooiere verzameling Boeddha beelden te huizen. Er blijft maar een mogelijkheid over! Later wijdt ik een heel verhaal aan deze uitmuntende en zeer interessante verzameling religieuze kunst.
Op elk niveau stap ik ook even naar buiten en dat blijkt ook steeds de moeite waard. De omvang en schoonheid van deze omgeving, en dit bouwwerk, zal niet snel geëvenaard worden!
Er zijn mensen die me gek verklaren omdat ik zo kan opgaan in de religieuze kunst van het verre oosten en de bronzen beelden.
Op een afscheiding van een bouwplaats achter het paviljoen van de “Black Virgin Mountain” staan twee fantastische foto’s afgedrukt die hoogstwaarschijnlijk zijn gemaakt met een drone. Het beeld op de top omringt door de wolken is een bijzonder mooi plaatje.
Door een kleine opening in de afscheiding krijg ik een voorproefje van een nieuw bouwwerk dat is gewijd aan de Boeddha. Het beeld staat er al! Het is nog goed ingepakt zodat het tijdens de bouw niet kan beschadigen.
Met een foto van de dikke lachende Boeddha en een van de mooi bijgehouden tuin neem ik afscheid van de “Black Virgin Mountain”. In de wetenschap dat hier nog steeds gebouwd wordt en dat ik nog niet alles heb gezien is het een zekerheid dat wij bij een volgend bezoek aan Saigon opnieuw een bezoek brengen aan deze bijzondere plaats. Ik heb me voorgenomen om de volgende keer te voet af te dalen over een van de voetpaden die naar beneden leiden.
Op de weg naar beneden probeer ik al het mooie dat ik vandaag heb gezien te laten bezinken. En dat is heel veel! Lyka en ik bespreken in het Nederlands de kleding die de Amerikaanse vandaag draagt. Voor ons is het een uitgesproken voorbeeld van slechte smaak wanneer je twee religieuze plaatsen in een ander land gaat bezoeken. Dat is Californië! Haar inwoners zijn verheven boven de gehele mensheid.
Na aankomst in Saigon ben ik helemaal kapot en voel me hondsberoerd. Ik laat de dames maar samen gaan eten terwijl ik de hotelkamer opzoek. Een hete douche en een koud blik “Red Horse”. Dan snel onder de dekens. Morgen staat er weer een excursie op het programma!
De gids koopt onze toegangsbewijzen, bij een speciaal loket voor groepen die onderdeel zijn van een excursie, voor het “Cu Chi Tunnel complex” en stuurt ons het kleine museum annex souvenirwinkel in. In het kleine museum is het ons meteen duidelijk dat we vandaag een stevige dosis Marxistische propaganda over ons heen gegooid zullen krijgen. Een poging tot socialistische indoctrinatie die de regels van het oorlogsrecht op meerdere punten zeker zullen overtreden! Geschiedenis wordt nu eenmaal geschreven door de overwinnaars en laten we ons daar vandaag maar niet al te veel aan storen.
Wapens in alle soorten en kalibers staan tentoongesteld met uitleg in het Vietnamees. Nadat ik een van die kaartjes heb vertaald met mijn iPhone en “Google Translate” heb ik al genoeg van de glorieuze overwinning op het kapitalistische westen.
Voor de hongerigen staan er tafels vol met voor ons onbekende koeken. Ik heb voorlopig genoeg aan de historie van Vietnam die onlosmakelijk verbonden is met de historie van Frankrijk, China en de Verenigde Staten van Amerika.
Mijn afkeer tegen het socialisme is op latere leeftijd ontstaan toen ik een steeds breder beeld kreeg van de wereld om mij heen en ook met mijn eigen ogen heb gezien hoe giftig het communisme/socialisme is voor de arme bevolking, niet voor hun schijnheilige leiders.
Er is ongetwijfeld weinig veranderd sinds mijn eerste bezoek ruim twintig jaar geleden maar het blijft een indrukwekkende omgeving en inspanning van de opstandelingen om de ruim tweehonderd kilometer tunnels te hebben gegraven. Pure wilskracht om bevrijd te worden van het Franse juk en misschien ook wel aangevuld met een beetje communistische dwangarbeid in naam van de hamer en sikkel.
Vanuit de toegangstunnel worden we als een kudde makke schapen naar de “bioscoop” geleid waar we naar een eindeloos doorlopende film moeten kijken over de glorieuze overwinning van het volk op de onderdrukkers. Hamers en sikkels!
Voor enkele momenten kijk ik onder het rieten dak door naar de dichte jungle. Hoe zou een achttienjarige jongen uit de Bronx in New York tegen deze onbekende en gevaarlijke omgeving hebben aangekeken? Het enige groen dat deze jonge jongens kenden was “Central Park” en daar waren zij de baas. Hier in Vietnam, ver weg van hun geboortegrond, was de vijand altijd en overal om ze heen!
Trofeeën van de “Vietnam Oorlog”, zoals deze deze lichte M60 (Patton) tank mogen natuurlijk niet ontbreken. De “Vietnam Oorlog” is op vele vlakken te vergelijken met de huidige agressie van Rusland in de Oekraïne. Het doel was om “Zuid-Vietnam”, te herenigen met het communistische “Noord-Vietnam”.
De oorlog in “Indo-China” was een van de smerigste oorlogen die alle regels van de “Geneefse Conventie” heeft overtreden. Niet alleen op de slagvelden maar ook in operaties door de geheime diensten van alle betrokken partijen. De Booby Traps van de Viet Cong hadden maar een doel. De Amerikaanse soldaten meedogenloos te verwonden. Een gewonde soldaat heeft meer aandacht nodig dan een gedode soldaat!
Het is meer dan bewonderenswaardig te noemen dat de Viet Cong, “VC” of “Charlie” voor de Amerikanen, zonder betrouwbare aanvoerlijnen en met hun basis gereedschappen en technieken, onontplofte munitie van de Amerikanen, na de ombouw, tegen de afzenders van de dodelijke projectielen konden inzetten.
De aandacht wordt verlegd naar het onbeschaafde kapitalistische geld verdienen en daarom is er een schietbaan aangelegd waar de voornamelijk buitenlandse toeristen met met verschillende automatische wapens geladen met scherpe munitie kunnen schieten. Het kost 600.000 dong (€ 22,75) voor tien patronen!
Na een koude Cola bij de schietbaan gaan we verder naar een vrouw die loempia vellen maakt van rijstbeslag voor de verse Vietnamese loempia’s. Op dit moment ontgaat het mij volledig wat verse Vietnamese Loempia’s met de “Viet Cong” en de “Cu Chi Tunnels” te maken heeft.
Na het naaiatelier en de schoenmaker, die van oude autobanden sandalen maakt, gaan de dames een meter of vier ondergronds door de twintig meter lange verbrede tunnels. Ik sla over want gezien het grote aantal walrussen dat ik in de rij voor de tunnel heb gezien lijkt het betreden van de reeds verbrede tunnels niet veilig totdat ze opnieuw zijn verbreed!
Een laatste altaar voor de grote socialistische revolutie en we zijn klaar bij de Cu Chi tunnels. Fidel Castro lacht uitbundig met zijn socialistische broeders die de Verenigde Staten van Amerika hebben verslagen. Dat is hem, voor zijn gevoel, jammer genoeg nooit gelukt.
Kiekeboe! Dit zijn de beste iconische foto’s van ons bezoek aan de “Cu Chi Tunnels”. Oké, ze zijn een beetje bewerkt maar de meiden zijn er blij mee!
Als dank maakt Lyka nog een foto van onze gids die maar op zijn horloge blijft kijken. Waarschijnlijk omdat we nu achter op schema liggen voor de geplande lunch vanmiddag. Na het bezoek aan de tunnels neem ik me voor om in de nabije toekomst de beste films over het Vietnam conflict weer te kijken. “We Were Soldiers”, “Apocalypse Now”, “Full Metal Jacket” en “Platoon” zijn de cinematografische parels over het lijden van alle betrokken partijen in een oorlog.
