Kung Ming (Chen Chung Hotel), zaterdag 19 juni 1999
Ik kan niet zeggen dat ik treurig ben omdat we Thailand hebben verlaten. Na enkele weken wordt het me allemaal weer teveel en komt het recht op je af en slaat het hard in je gezicht. Het voelde als een ontsnapping uit de vriendelijke drukte van Thailand. Maar we gaan naar China, het drukst bevolkte land op deze aardkloot! Zal het een verandering zijn? Zal het voor de komende weken een verbetering zijn?
Het is nu ook weer ongewoon druk op de kleine internationale luchthaven van Bangkok. Het wordt tijd voor een uitbreiding van de luchthaven maar dat is onmogelijk. De oude luchtmachtbasis ligt ondertussen midden in de bebouwing van het steeds verder uitdijende Bangkok. Op “Don Muang International Airport” vertrekken we met de Singaporese Luchtvaartmaatschappij “Silk Air” naar Kunming, de hoofdstad en grootste stad van de zuidwestelijke provincie Yunnan in de Volksrepubliek China.
Aan boord zijn opvallend weinig Chinezen, er zitten hoofdzakelijk Thaise, Singaporese zakenmensen en een handjevol toeristen in het kleine vliegtuig. Ik ben alleen maar druk met mezelf. De drie avonden voorafgaand aan ons vertrek uit Bangkok heb ik mij ruimschoots tegoed gedaan aan grote koude flessen Chang Beer en té pittige Thaise maaltijden met té weinig rijst. Ik weet tenslotte niet wat me in China voor maaltijden staan te wachten. Mijn darmen gaan tekeer als een betonmolen en ik realiseer met dat ik tijdens de twee uur durende vlucht naar Kunming het veel te krappe toilet aan boord zal moeten vermijden. Of gewoon niet aan toegeven aan de krampen omdat de weinige toiletten in het kleine vliegtuig ook nog eens bijna altijd bezet zijn.
We hebben de vlucht overleefd en het eerste dat ons op de luchthaven in China opvalt zijn de enorme borden en vaandels die de chinezen waarschuwen voor de gevaren van het HIV-virus. Op de begeleidende foto’s staan alleen maar westerlingen afgebeeld en dat geeft mij een slecht onderbuik gevoel. Kris en ik schuifelen in de lange rij langzaam naar de balie van de immigratiedienst.
We weten dat we de juiste visa in Bangkok bij de Chinese ambassade hebben gehaald maar we arriveren op een enkele reis vanuit Bangkok. Het blijft onzeker of dat de beambte van de immigratie ons verhaal zal geloven dat we met de trein en de bus richting Hong Kong gaan om van daaruit onze reis door Zuidoost-Azië te vervolgen. Het wordt waarschijnlijk zijn persoonlijke beslissing of we China binnen mogen óf niet.
De beambte met de veel te grote pet is meer dan vriendelijk en het enige ongemakkelijke moment dat we ervaren is wanneer hij vraagt wanneer we de laatste keer een HIV-test hebben ondergaan. Kris en ik kijken elkaar vol ongeloof en ook een beetje beangstigend aan.
‘Never’, hakkel ik.
‘I have no reason for a test!’, vervolgd Kris zelfverzekerd.
De beambte denkt toch niet dat twee samen reizende mannen automatisch homoseksueel zijn? Er komen twee formulieren tevoorschijn die in het Chinees én in het Engels zijn. Het is een verklaring dat we niet besmet zijn met het HIV-virus en dat we ook niet verwachtten dat te gaan verspreiden. Nadat we de formulieren naar waarheid hebben ingevuld en ondertekend kijk ik over mijn schouder naar de lange rij wachtenden achter ons. Het kwartje valt meteen! Hier in China heb je respect voor de ambtenaren van de overheid!
De grote rode stempel komt met een oorverdovende klap neer op het formulier en in onze paspoorten. We zijn geaccepteerd en kunnen het enorme land binnen, het avontuur is nu echt begonnen! De eerste taak die we hebben nu we de immigratie hebben gepasseerd is het wisselen van ons harde Amerikaanse Dollars.
Ook de wisselkantoren staan hoogstwaarschijnlijk onder de controle van de grote broeder in Beijing. We hoeven ons dus geen zorgen te maken dat we een slechte koers krijgen want waarschijnlijk is die in China overal door de overheid opgelegd en daardoor ook overal hetzelfde. Het communisme heeft ook haar voordelen over een vrije markt!
Met een bundel vreemde bankbiljetten zoeken we onze weg naar de uitgang van de aankomsthal. Hier wacht ons een zeer aangename verrassing! Het is hier stil. Opvallend stil! Geen opdringerige taxi- en Tuk-Tuk-chauffeurs. Ook ontbreekt het verkeerslawaai met als resultaat een zeer aangename stilte in een stad van meer dan drie en een half miljoen inwoners.
Kris heeft zijn huiswerk al gedaan en bus 52 naar de stad stopt bijna voor het hotel dat hij heeft uitgezocht in de “Lonely Planet”, de bijbel voor de moderne reiziger. Het is een hotel dat een vergunning heeft om buitenlanders onderdak te mogen bieden. Niet elk hotel mag dat om de naam van China als opkomende tweede wereldland niet te verstoren en door het slijk te halen. De kwaliteit van de geboden service moet voldoen aan de westerse standaard en wordt zeker streng gecontroleerd.
Het hotel is oké voor USD 11,- per nacht voor twee personen. Nadat we een stapel papieren aan de balie hebben ingevuld en onze rugzakken in de kamer hebben achtergelaten gaan we, ondanks onze vermoeidheid, meteen op stap. We zijn tijdens de rit van de luchthaven naar het hotel erg onder de indruk geraakt van wat we allemaal in de eerste minuten hebben gezien.
We grijpen een gratis EXPO-toeristenkaart van Kunming van de receptiebalie en stappen een nieuwe wereld binnen. Nee, dit China is absoluut geen ontwikkelingsland! Hoogbouw met glazen bekleding, neon verlichting en moderne winkels met een mooi en breed assortiment. Wanneer we uit nieuwsgierigheid een supermarkt betreden moeten we samen hard lachen om de kilo’s boodschappen die we uit Bangkok hebben meegesleept. In deze supermarkt is gewoon alles te koop!
We passeren een enorm okergeel gebouw, het blijkt de Yunnan Military Academy te zijn. De Yunnan Military Academy is opgericht in 1909 en opgeheven in 1935 tijdens de 2e Chinese-Japanse oorlog, dus van ver voor de revolutie onder Mao. We zijn onder de indruk van deze mooie en plaatselijk ook zeer schone stad. Waarschijnlijk heeft ze wel een facelift gekregen wegens de komst van de EXPO-tentoonstelling die we de komende dagen ook nog gaan bezoeken.
Binnen een uur hebben we de eerste VCD’s gekocht. Video-CD’s met de beste beelden en toespraken van de grote leider “Mao Zedong”. Én de eerste Star Wars film inclusief Chinese ondertiteling. De magen beginnen te knagen en in een ondergrondse winkelgalerij schuimen we de winkels af naar herkenbare snacks. We moeten tenslotte wat eten. We komen terecht bij een snackwagen waar enorme knakworsten worden gegrild. Dikker dan een duim en zeker een voet, dertig centimeter, lang! We kiezen allebei een enorme worst die na het grillen ruim met gemalen chilipepers worden bestrooid. Sauzen zoals wij ze kennen zijn hier helaas nog onbekend. De worsten smaken ons goed, het vult de hongerige magen maar we realiseren ons dat we de komende weken niet op deze worsten alleen kunnen overleven.
Op de terugweg naar ons hotel valt het ons meteen op dat er opvallend weinig (kleine) restaurants in onze omgeving zijn. In de Lonely Planet zijn wel restaurants vermeld maar die zijn zo enorm groot dat we er in zouden verdwalen. Twee honderd tafels met elk meer dan vier stoelen lijkt de norm in Kunming. Uit eten gaan lijkt alleen voor speciale en belangrijke gebeurtenissen. Ondanks onze kleine taalgidsen en de belangrijkste Chinese woorden in de Lonely Planet zijn we onzeker over de taal-barrière die er kan zijn in deze enorme restaurants. Ook zijn ze enorm ver weg zodat we in het donker, en met het openbaar vervoer, op zoek moeten. Willen we dat wel?
Tijdens de middagrust, het wachten en diep nadenken op de redelijk comfortabele hotelkamer komen we tot de conclusie dat ook hier in China ’s avonds misschien wel open lucht restaurants worden opgebouwd op de brede voetpaden langs de straat.
Helaas kunnen we tijdens onze eerste rondgang ’s avonds niets van onze gading vinden dus gaan we weer op zoek naar een knakworst verkoper. De volgende snackwagen heeft een breder assortiment maar ook onherkenbare snacks. Het moet maar! De maag is de baas vanavond en zonder een woord te zeggen wijs ik een grote dikke knakworst aan gevolgd door twee snacks gekleed in een jasje van deeg. Knetterend en spetterend verdwijnen ze in een enorme wok gevuld met kokendhete olie. Deze keer wordt er ook wat fijn gesneden knoflook over gestrooid. Ze smaken ons goed.
Een kleurrijke fontein accentueert de vooruitgang en de moderne stad. De eerste indrukken van China zijn in ieder geval goed en we hebben geen enkele twijfel meer dat wij het hier ook enorm naar onze zin zullen hebben.
En stukje verderop zitten Chinezen op kleine plastic krukjes aan lage houten tafeltjes te roken en bier te drinken. Dat laatste, daar heb ik ook wel zin in. Het blijkt een misstap te zijn! Het bier is bijna lauw, de glaasjes zijn erg klein en de smaak is te verwaarlozen na de sterke smaak van het Thaise Chang Bier. Ik zal in China wel minder bier gaan drinken en zo ook enkele kilootjes om mijn middel verliezen.
De reisdag was een dag met vele verrassingen en doodop zoek ik mijn bedje op. We zijn blij dat we deze stap hebben gezet, dat we voor deze bestemming hebben gekozen en we voelen ons nu al een beetje thuis in dit enorme land. Welterusten!
Ik kan niet zeggen dat ik treurig ben omdat we Thailand hebben verlaten. Na enkele weken wordt het me allemaal weer teveel en komt het recht op je af en slaat het hard in je gezicht. Het voelde als een ontsnapping uit de vriendelijke drukte van Thailand. Maar we gaan naar China, het drukst bevolkte land op deze aardkloot! Zal het een verandering zijn? Zal het voor de komende weken een verbetering zijn?
Het is nu ook weer ongewoon druk op de kleine internationale luchthaven van Bangkok. Het wordt tijd voor een uitbreiding van de luchthaven maar dat is onmogelijk. De oude luchtmachtbasis ligt ondertussen midden in de bebouwing van het steeds verder uitdijende Bangkok. Op “Don Muang International Airport” vertrekken we met de Singaporese Luchtvaartmaatschappij “Silk Air” naar Kunming, de hoofdstad en grootste stad van de zuidwestelijke provincie Yunnan in de Volksrepubliek China.
Aan boord zijn opvallend weinig Chinezen, er zitten hoofdzakelijk Thaise, Singaporese zakenmensen en een handjevol toeristen in het kleine vliegtuig. Ik ben alleen maar druk met mezelf. De drie avonden voorafgaand aan ons vertrek uit Bangkok heb ik mij ruimschoots tegoed gedaan aan grote koude flessen Chang Beer en té pittige Thaise maaltijden met té weinig rijst. Ik weet tenslotte niet wat me in China voor maaltijden staan te wachten. Mijn darmen gaan tekeer als een betonmolen en ik realiseer met dat ik tijdens de twee uur durende vlucht naar Kunming het veel te krappe toilet aan boord zal moeten vermijden. Of gewoon niet aan toegeven aan de krampen omdat de weinige toiletten in het kleine vliegtuig ook nog eens bijna altijd bezet zijn.
We hebben de vlucht overleefd en het eerste dat ons op de luchthaven in China opvalt zijn de enorme borden en vaandels die de chinezen waarschuwen voor de gevaren van het HIV-virus. Op de begeleidende foto’s staan alleen maar westerlingen afgebeeld en dat geeft mij een slecht onderbuik gevoel. Kris en ik schuifelen in de lange rij langzaam naar de balie van de immigratiedienst.
We weten dat we de juiste visa in Bangkok bij de Chinese ambassade hebben gehaald maar we arriveren op een enkele reis vanuit Bangkok. Het blijft onzeker of dat de beambte van de immigratie ons verhaal zal geloven dat we met de trein en de bus richting Hong Kong gaan om van daaruit onze reis door Zuidoost-Azië te vervolgen. Het wordt waarschijnlijk zijn persoonlijke beslissing of we China binnen mogen óf niet.
De beambte met de veel te grote pet is meer dan vriendelijk en het enige ongemakkelijke moment dat we ervaren is wanneer hij vraagt wanneer we de laatste keer een HIV-test hebben ondergaan. Kris en ik kijken elkaar vol ongeloof en ook een beetje beangstigend aan.
‘Never’, hakkel ik.
‘I have no reason for a test!’, vervolgd Kris zelfverzekerd.
De beambte denkt toch niet dat twee samen reizende mannen automatisch homoseksueel zijn? Er komen twee formulieren tevoorschijn die in het Chinees én in het Engels zijn. Het is een verklaring dat we niet besmet zijn met het HIV-virus en dat we ook niet verwachtten dat te gaan verspreiden. Nadat we de formulieren naar waarheid hebben ingevuld en ondertekend kijk ik over mijn schouder naar de lange rij wachtenden achter ons. Het kwartje valt meteen! Hier in China heb je respect voor de ambtenaren van de overheid!
De grote rode stempel komt met een oorverdovende klap neer op het formulier en in onze paspoorten. We zijn geaccepteerd en kunnen het enorme land binnen, het avontuur is nu echt begonnen! De eerste taak die we hebben nu we de immigratie hebben gepasseerd is het wisselen van ons harde Amerikaanse Dollars.
Ook de wisselkantoren staan hoogstwaarschijnlijk onder de controle van de grote broeder in Beijing. We hoeven ons dus geen zorgen te maken dat we een slechte koers krijgen want waarschijnlijk is die in China overal door de overheid opgelegd en daardoor ook overal hetzelfde. Het communisme heeft ook haar voordelen over een vrije markt!
Met een bundel vreemde bankbiljetten zoeken we onze weg naar de uitgang van de aankomsthal. Hier wacht ons een zeer aangename verrassing! Het is hier stil. Opvallend stil! Geen opdringerige taxi- en Tuk-Tuk-chauffeurs. Ook ontbreekt het verkeerslawaai met als resultaat een zeer aangename stilte in een stad van meer dan drie en een half miljoen inwoners.
Kris heeft zijn huiswerk al gedaan en bus 52 naar de stad stopt bijna voor het hotel dat hij heeft uitgezocht in de “Lonely Planet”, de bijbel voor de moderne reiziger. Het is een hotel dat een vergunning heeft om buitenlanders onderdak te mogen bieden. Niet elk hotel mag dat om de naam van China als opkomende tweede wereldland niet te verstoren en door het slijk te halen. De kwaliteit van de geboden service moet voldoen aan de westerse standaard en wordt zeker streng gecontroleerd.
Het hotel is oké voor USD 11,- per nacht voor twee personen. Nadat we een stapel papieren aan de balie hebben ingevuld en onze rugzakken in de kamer hebben achtergelaten gaan we, ondanks onze vermoeidheid, meteen op stap. We zijn tijdens de rit van de luchthaven naar het hotel erg onder de indruk geraakt van wat we allemaal in de eerste minuten hebben gezien.
We grijpen een gratis EXPO-toeristenkaart van Kunming van de receptiebalie en stappen een nieuwe wereld binnen. Nee, dit China is absoluut geen ontwikkelingsland! Hoogbouw met glazen bekleding, neon verlichting en moderne winkels met een mooi en breed assortiment. Wanneer we uit nieuwsgierigheid een supermarkt betreden moeten we samen hard lachen om de kilo’s boodschappen die we uit Bangkok hebben meegesleept. In deze supermarkt is gewoon alles te koop!
We passeren een enorm okergeel gebouw, het blijkt de Yunnan Military Academy te zijn. De Yunnan Military Academy is opgericht in 1909 en opgeheven in 1935 tijdens de 2e Chinese-Japanse oorlog, dus van ver voor de revolutie onder Mao. We zijn onder de indruk van deze mooie en plaatselijk ook zeer schone stad. Waarschijnlijk heeft ze wel een facelift gekregen wegens de komst van de EXPO-tentoonstelling die we de komende dagen ook nog gaan bezoeken.Binnen een uur hebben we de eerste VCD’s gekocht. Video-CD’s met de beste beelden en toespraken van de grote leider “Mao Zedong”. Én de eerste Star Wars film inclusief Chinese ondertiteling. De magen beginnen te knagen en in een ondergrondse winkelgalerij schuimen we de winkels af naar herkenbare snacks. We moeten tenslotte wat eten. We komen terecht bij een snackwagen waar enorme knakworsten worden gegrild. Dikker dan een duim en zeker een voet, dertig centimeter, lang! We kiezen allebei een enorme worst die na het grillen ruim met gemalen chilipepers worden bestrooid. Sauzen zoals wij ze kennen zijn hier helaas nog onbekend. De worsten smaken ons goed, het vult de hongerige magen maar we realiseren ons dat we de komende weken niet op deze worsten alleen kunnen overleven.
Op de terugweg naar ons hotel valt het ons meteen op dat er opvallend weinig (kleine) restaurants in onze omgeving zijn. In de Lonely Planet zijn wel restaurants vermeld maar die zijn zo enorm groot dat we er in zouden verdwalen. Twee honderd tafels met elk meer dan vier stoelen lijkt de norm in Kunming. Uit eten gaan lijkt alleen voor speciale en belangrijke gebeurtenissen. Ondanks onze kleine taalgidsen en de belangrijkste Chinese woorden in de Lonely Planet zijn we onzeker over de taal-barrière die er kan zijn in deze enorme restaurants. Ook zijn ze enorm ver weg zodat we in het donker, en met het openbaar vervoer, op zoek moeten. Willen we dat wel?
Tijdens de middagrust, het wachten en diep nadenken op de redelijk comfortabele hotelkamer komen we tot de conclusie dat ook hier in China ’s avonds misschien wel open lucht restaurants worden opgebouwd op de brede voetpaden langs de straat.
Helaas kunnen we tijdens onze eerste rondgang ’s avonds niets van onze gading vinden dus gaan we weer op zoek naar een knakworst verkoper. De volgende snackwagen heeft een breder assortiment maar ook onherkenbare snacks. Het moet maar! De maag is de baas vanavond en zonder een woord te zeggen wijs ik een grote dikke knakworst aan gevolgd door twee snacks gekleed in een jasje van deeg. Knetterend en spetterend verdwijnen ze in een enorme wok gevuld met kokendhete olie. Deze keer wordt er ook wat fijn gesneden knoflook over gestrooid. Ze smaken ons goed.
Een kleurrijke fontein accentueert de vooruitgang en de moderne stad. De eerste indrukken van China zijn in ieder geval goed en we hebben geen enkele twijfel meer dat wij het hier ook enorm naar onze zin zullen hebben.En stukje verderop zitten Chinezen op kleine plastic krukjes aan lage houten tafeltjes te roken en bier te drinken. Dat laatste, daar heb ik ook wel zin in. Het blijkt een misstap te zijn! Het bier is bijna lauw, de glaasjes zijn erg klein en de smaak is te verwaarlozen na de sterke smaak van het Thaise Chang Bier. Ik zal in China wel minder bier gaan drinken en zo ook enkele kilootjes om mijn middel verliezen.
De reisdag was een dag met vele verrassingen en doodop zoek ik mijn bedje op. We zijn blij dat we deze stap hebben gezet, dat we voor deze bestemming hebben gekozen en we voelen ons nu al een beetje thuis in dit enorme land. Welterusten!
