Zaltbommel (In een koud huis), dinsdag 27 september 2022Na twee en een half jaar zijn de vastgeroeste gewoontes uit het verleden om een verhaal voor mijn weblog te schrijven moeilijk weer los te weken. Mijn oude vertrouwde Adobe Lightroom6, voor de verwerking van de foto’s, wordt niet meer ondersteund door het OS X van mijn MacBook Air en daarom ben ik verplicht om over te stappen op een prijzig abonnement dat ik voortaan maandelijks zal moeten betalen. Het is niet anders, het is het nieuwe verdienmodel voor de software huizen. Geen programma’s en updates kopen. Geen kopieën meer downloaden van het internet! Aftrekbaar van de belasting voor de bedrijven maar toch wel kostbaar voor de mensen met een hobby. En hobby's kosten nu eenmaal geld.
Een andere enorme vernieuwing is dat ik deze herfst en winter, voor een tijdje, afscheid ga nemen van mijn oude getrouwe Nikon D600. Het gewicht van het enorme glazen objectief, en de omvang van de camera en het objectief, wordt me teveel. De fantastische camera in mijn iPhone 13 Max Pro doet aan de kwaliteit die ik voor mijn herinneringen, en weblog, nodig heb weinig meer onder voor de grote zware camera’s. Ik weet dat je als persoon met zo’n grote camera anders wordt bekeken door omstanders, meer professioneel dan iedereen met een mobieltje. Toch laat ik me daar niet door leiden! Dan zie ik er maar uit als een amateur. Tenslotte weet ik als geen ander waar mijn foto’s voor worden gebruikt en vooral worden bewaard.
Het is wel onwennig om met een mobiele telefoon met zo weinig knoppen om te bedienen en in te stellen tot een goed resultaat te komen! Ik moet er zelf af en toe zelfs om lachen dat ik met een mobiele telefoon op pad ga. Mijn Nikon in ik zijn dertien jaar onafscheidelijk geweest. Wat zijn we dan toch in een kleine vijf en twintig jaar ver gekomen van dichtgeknoopte dubbele waterdichte plastic zakken met daarin 36 rolletjes 200 asa kleurenfilm van 36 opnamen in je rugzak naar een lichte en betrouwbare mobiele telefoon in je borstzak, inclusief je reiswekker en muziekspeler!
Die belichte rolletjes film werden vanuit verre vreemde landen met veelal een onbetrouwbare postservice trouw naar Nederland gestuurd om ze bij het Kruidvat te laten ontwikkelen en dubbel af te drukken. Die tweede afdruk was altijd gratis! Maanden en maanden later beleefde je je reis opnieuw tijdens het bekijken en sorteren van je foto’s. Het was altijd weer een verrassing of die foto nu wel of niet was geslaagd. Of er doemde plotseling een vraag op: ‘Heb ik die foto genomen?’ Hoeveel, of beter gezegd hoe weinig, foto’s gemaakt met een mobiele telefoon worden er tegenwoordig nog afgedrukt? Wat gebeurt er eigenlijk met die miljoenen foto’s die elke dag worden gemaakt? Ik bewaar ze ook niet allemaal maar wel meer dan 75%. Het is tenslotte een tijdsbeeld dat nooit meer langs komt.
Ik slenter na een bezoek aan het ziekenhuis door de binnenstad van Zaltbommel en aanschouw een surrealistisch tafereel dat representatief is voor het falende beleid van de (lokale) overheid in Nederland.Het is niet “onze overheid”! Wij, alle inwoners van Nederland, wij zijn de overheid, de gehele bevolking van Nederland. Een volk zonder enige inspraak of macht wie de machtige ambtenaren mogen zijn die ons moeten beschermen en vertegenwoordigen. Een volk dat mislukkelingen van ambtenaren niet kan ontslaan of wegsturen. Mislukkelingen die naar een nieuwe salarisschijf worden gepromoveerd om elders nog meer schade aan te richten. Falen en crisis zijn de twee woorden die nog lang na 2030 zullen nagalmen door de Nederlandse samenleving.
De regen tikt tegen het venster en binnen staat de thermostaat op een comfortabele 15 graden Celsius. Ook het resultaat van een falende overheid? Nee, niet alles, maar wel heel veel! Beroeps bestuurders die zaken moeten doen, en handel drijven, met het geld van een ander is een explosieve mix die gedoemd is te mislukken. Hoogmoed, zelfoverschatting en zelfingenomenheid zijn de gebaande wegen waarlangs veel ambtenaren zich bewegen.
Ondertussen werkt mijn “Adobe Lightroom Classic” weer zoals ik twee jaar geleden gewent was en ook al mijn plug-ins werken weer naar behoren. Rustige Jazz stroom uit de rode JBL GO3 de kamer binnen. Het zit nog niet helemaal goed tussen mijn oren maar ik heb goede hoop dat dit wel weer goed zal komen en ik hoop vanzelfsprekend in een niet al te verre toekomst.
Tijdens het opmaken voor de publicatie op dit mooie medium loop ik ook nog tegen wijzigingen binnen Blogger aan waarmee ik nog niet bekend ben. Lettertypes en HTML-verwijzingen. Ik moet weer diep in mijn geheugen hoe dit ook weer zat. Wat dat betreft komen die jaren met Dreamweaver, om websites te bouwen, nog steeds goed van pas. Vanzelfsprekend wil ik het aanzicht van mijn blog niet al teveel veranderen. Jullie lezers, en ook ikzelf, zijn gewend aan de indeling en het algehele beeld.
Na uren experimenteren en opnieuw proberen heb ik dan eindelijk na bijna anderhalf jaar weer een stukje op mijn weblog gepubliceerd. Laat het een nieuw begin zijn?
