Het rijden met een acht en twintig jaar oude camper heeft voor- en nadelen! Het grootste voordeel is de lage aanschafprijs en dat je weinig tot niets meer afschrijft op de toch al zeer lage waarde. Daar staat wel tegenover dat de kosten van het onderhoud hoger zijn. Het onderhoud gaat namelijk verder dan met een jong voertuig. Behoud komt ook voor onderhoud om de hoek kijken!
In verband met het vroege tijdstip om aanwezig te zijn in combinatie met de vele file’s die ’s morgens op de weg staan heb ik ervoor gekozen om gisteren in het begin van de avond al naar Soesterberg te rijden, dit omdat er aan de cabine en het chassis gelast moet worden. Ik heb Emile gevonden op het wereld wijde web. In mijn ogen nog steeds een onmisbaar stuk gereedschap wanneer je in je leven vooruit wil komen. Emile gaat vandaag enkele kwetsbare en broze plekken aan de “Oude Dame” lassen. Een nachtje op een afgesloten industrie complex is wel uit te houden. Ik heb tenslotte alles bij me wat ik nodig kan hebben om de avond, de nacht en de ochtend door te komen.
Het is de laatste avond van de eerste ronde van het WK Voetbal 2018. Helaas heeft de wedstrijd van vanavond geen enkele invloed meer op de kwalificatie voor de volgende ronde dus nog voordat het rustsignaal heeft geklonken heb ik al overgeschakeld op de USB-stick. McMafia, een Britse serie over de grote internationale criminaliteit waarbij ook veel banken zijn betrokken.
Ik heb prima geslapen, helaas geen foto van mijn slaapplaats, maar het opstaan is minder vriendelijk. De magazijnknecht van de grote ijzerhandel op het industrieterrein naast de parkeerplaats waar ik heb overnacht blijkt ’s morgens in een slechte bui te zijn. Zodra de deur van de camper open is en ik als Neil Armstrong een voet op de Soesterbergse grond heb gezet krijg ik uit zijn mond te horen dat ik snel moet vertrekken voordat hij de politie belt. Even een paar lege blikjes in de afvalcontainer gooien zit er helemaal niet in! Er zit zoveel frustratie en woede in deze man dat ik direct zie en voel dat het geen enkel nut heeft om terug te praten.
Als een hersenloze papegaai herhaalt hij zijn bedreigingen in een poging om zijn punt enige kracht bij te zetten. Helemaal niet onder de indruk sluit ik de deur, start de oude diesel, en rijdt rustig het industrieterrein af. Laat hem maar in zijn waarde. Gelukzalig zijn de simpele van geest.
Net buiten de poort, langs de toegangsweg, parkeer ik de camper waarna ik eindelijk mijn blaas kan legen. De koffie gaat op het gas en ik kan aan mijn gewone dag beginnen. Er speelt medelijden door mijn ziel, medelijden met die arme gefrustreerde magazijnknecht die me over een uurtje weer zal zien wanneer ik langzaam naar mijn afspraak aan de overkant van de straat rijd.
En zo gaat het ook. Emile staat al voor de geopende garagedeur op me te wachten. De camper kan meteen naar binnen en de klus kan beginnen. Tijdens de voorbereidingen vertel ik Emile over wat er vanochtend vroeg is gebeurd. Hij is erg verbaasd, normaal gesproken is de persoon in kwestie, hij blijkt dus de bedrijfsleider in plaats van de magazijnknecht te zijn, een vriendelijke man is. Mijn gedachten zijn even eenvoudig als voor de hand liggend: Veel mensen voeren dagelijks een toneelstukje op om niet hun ware aard te tonen!
Emile is een vakman! Dat heb ik al snel gezien. Zijn liefde voor zijn werk wordt door zijn fluwelen handen uitgevoerd. Er is gedurende de hele dag geen spoortje van haast dat ongetwijfeld het eindresultaat ten goede komt. Langzaam maar zeker zie ik “de Oude Dame” weer stukje bij stukje in haar oude glorie herrijzen. De schijf schuurt en het lasapparaat snort als een grote kater in de zon.
Tussen de lassessies door praten we als twee oude wijven. Ik voel een voorzichtige band ontstaan die hoe verder de dag verstrijkt steeds sterker lijkt te worden. Om half vijf is de klus geklaard en ik ben heel erg blij met zijn werk. Nog beter, het laswerk is ook nog eens afgewerkt en we kunnen volgend weekend zo naar een bestemming vertrekken! Het ziet er perfect uit en ik hoef er niets meer aan te doen.
Na een hartelijk afscheid neem ik autowegen richting het zuiden. Onderweg, net voorbij Vianen, kom ik natuurlijk in de file op de A2 terecht. Negen en dertig jaar geleden stond ik hier ook al in de file! Ondanks vier decennia mooie praatjes van de politici, vier tot zes stroken extra asfalt, zijn we geen stap verder gekomen. Ik vraag me af of de betrokken lokale bestuurders en rijkswaterstaat nog wel in een oplossing van het fileprobleem geloven. Het fileprobleem lijkt na veertig jaar toch niet meer oplosbaar? Zeker niet wanneer we de veertig jaar geleden ingeslagen weg als een foutieve oplossing gaan beschouwen? Nu is de file een melkkoe die niets met het milieu te maken heeft.
Anderhalf uur later ben ik thuis en bekijk nog een keer het vakwerk. De carrosserie is weer hard en de spatlappen zitten weer op de plaats. Ook zal de vloer in de cabine voortaan droog blijven. Emile bedankt! Ik kom zeker een keer een bakkie koffie drinken wanneer ik in de buurt ben.
