Haast negentien maanden verblijven we nu in Nederland. Het waren geen gemakkelijke maanden. In die negentien maanden hebben genoeg ellende en tegenslagen over ons heen gekregen voor tien jaar. Ik wil niet op de details ingaan want dan lijkt het op klagen.
Je hebt het zelf niet altijd voor het kiezen en dan ik ga er maar vanuit dat Boeddha ons wilde testen en voorbereiden op betere tijden. Drie maanden en twaalf dagen geleden moesten we ook, geheel onverwacht, afscheid nemen van mijn moeder, slechts 72 jaar. Ik had al heel wat kleine depressies weg gevochten tijdens ons verblijf in Nederland maar deze was zwaarder dan alle andere depressies bij elkaar opgeteld. Wij zijn al geen al te grote familie maar met dit vertrek kan ik mijn familieleden op twee handen tellen.
Vandaag plukken we de appel van de boom waar mijn moeder zo trots op was. De boom die ze elke ochtend als eerste zag en waar ze af en toe voor opstond om te kijken of het wel goed met de boom ging. De boom waar ze blij mee was. De boom die het leven voor haar symboliseerde als een cyclus van leven, geboren worden en de dood. Het onvermijdelijke zoals zo mooi beschreven door Adriaan van Dis in zijn boek “Ik komt terug”.
Vandaag plukken we de enige appel van deze oogst en eten hem met mijn moeder in onze gedachten. Er is een symboliek aan deze appel verbonden zoals aan de appel die Adam en Eva uit het paradijs verdreef. Deze appel verdrijft ons eindelijk weer voor een paar maanden uit het paradijs dat Nederland heet.
Via Thailand gaan we voor een langere periode naar de Filippijnen. Niet op vakantie maar beter gezegd “in retraite”, we verblijven in een vissersdorp aan de westkust van Luzon, het grootste eiland van de Filippijnen. Ik ga proberen mijn onrustige geest en lichaam tot harmony met de natuur te brengen. Het materialisme uit me te bannen en me voor te bereiden op de laatste jaren van mijn leven. Dat klinkt zwaarder dan ik het bedoel. Dermate je ouder wordt des te meer ga je denken, en beseffen, over de dood. Sommige van ons beginnen aan vreemde diëten of gaan hardlopen of fietsen. Of het nu heeft weet ik niet, maar een gezonde geest leeft in een gezond lichaam.
We gaan enkele maanden leven zoals de arme lokale bevolking in een vissersdorp. We verblijven in een piepklein kamertje in het huisje van mijn schoonmoeder. De koude douche is een van de weinige luxe! Geen ramen of deuren, geen gas en alleen lokaal voedsel. We hopen tijdens ons verblijf wat te kunnen sparen voor de laatste maand van ons verblijf in Azië en wat extra hulp aan mijn schoonmoeder te geven.
We gaan de dagen vullen met een dagelijkse wandeling, schrijven, muziek luisteren, lezen en een film kijken op mijn laptop. Het grootste avontuur zal in de eerste weken bestaan uit het vrijdagbezoek aan een kleine kruidenierswinkel en de markt in een stadje zestien kilometer verderop.
Ik zal zeker weer pogen mijn dagelijkse weblog te schrijven. Ik kan het niet beloven om dagelijks te schrijven maar ik zal toch mijn best doen om het leven in het verre Azië zo goed mogelijk over te laten komen.
