Het is ongelofelijk maar waar, de Ford Rimor camper staat alweer ruim een jaar op mijn naam! Niet dat we erg veel met de camper op pad zijn geweest want vorig jaar, voor onze vakantie, was het meer onderzoeken en testen. De proefrit die we vorig jaar hebben gemaakt smaakte wel naar meer.
En zo belandden we voor een lange vakantie in zuid-oost Azië. Dat was wel een vreemde periode! De wetenschap dat er in Nederland een oude camper in de stalling op ons stond te wachten maakte deze belevenis een beetje anders, minder intens en meer met een verlangen naar het einde om weer naar huis te gaan.
Bij thuiskomst hebben we meteen de camper van stal gehaald en begon er ook direct een periode van kleine en grotere (financieële) tegenslagen. Oké, ik besef dat een vier en twintig jaar oude camper gebreken kan hebben, en waarschijnlijk ook in de toekomst nog voldoende zal krijgen, maar de hoeveelheid kleine gebreken en de grootte van de kosten viel ons toch wel enorm tegen. So what? Gewoon laten repareren en betalen.Het is niet dat we klagen, daarvoor heb ik tijdens mijn reizen teveel ellende gezien.Klagende mensen vindt ik zelfs heel eng. Dat zijn in mijn ogen mensen die niet tevreden zijn met wat ze hebben maar tegelijkertijd niet beseffen hoe slecht anderen het misschien wel hebben. Wel is de aaneenschakeling van tegenslagen niet heel erg welkom. Maar waar je niet tegen kan vechten moet je maar dragen!
Garage de Bruyn is Zaltbommel heeft prima werk geleverd voor een eerlijke prijs. De camper is nu weer voor een jaar goedgekeurd en ik heb de verzekering van Ron gekregen dat het werk wat ze hebben gedaan de komende jaren niet meer zal terugkomen. Hij is bijna weer net zo goed dan wanneer de camper de fabriek verliet.
Zonder reclame te maken wil ik garage de Bruyn toch bedanken. Wat mij het meest bevalt is dat er goed overleg wordt gepleegd. Wanneer er meer dan een optie was om het probleem te verhelpen werd ik gebeld wat ik nu eigenlijk wilde, inclusief de verschillende prijskaartjes zodat ik nog beter een besluit kon nemen. Onze reserves hebben nog niet de mogelijkheid gekregen om weer aan te sterken en de volgende tegenslag stond voor de deur!
Terwijl we van de kosten van de garage bijkwamen ben ik eens kritisch naar de camper gaan kijken en naar de zaken die we misschien wel konden gebruiken. Na eindeloze uren lezen en onderzoeken ben ik tot de meest onwaarschijnlijke eindconclusie gekomen.
Voorlopig doen we nog niets! Niks geen nieuwe warm water boiler, geen zonnepaneel, geen 2e accu, nee, geen extra onderdelen die onderweg kapot kunnen gaan en die we waarschijnlijk toch niet zoveel gebruiken!
Technisch en motorisch is de camper weer in orde en staat ook nog eens op vier nieuwe banden, het enige dat ons nog rest voordat we richting het zuiden gaan om te overwinteren is een nieuwe distributieriem, de kachel schoonmaken en de koelkast nakijken. Dat gaat eind deze maand gebeuren.
Plezier met de camper hebben we toch wel, en niet eens zo ver van huis! Gewoon aan de Waal, de rivier waaraan ik ben geboren. Lekker zonnen, barbecuen en koud bier drinken. Een paradijs niet ver van de drempel van ons huis.
Het is nog geen half tien wanneer ik op vrijdagochtend op de parkeerplaats aan de Waal verschijn. De verste parkeerplaatsen zijn nog steeds leeg en ik parkeer meteen op de, in mijn ogen, beste plaats dicht bij het strand en het water met een mooi uitzicht op de brug over de Waal.
De zon probeert door een dunne wolkendeken te breken en ik heb alle vertrouwen dat hij daarin gaat slagen. Het is buiten al twee en twintig graden en een heerlijk verfrissende bries blaast over het koele water van de rivier. De overdadige regen van de afgelopen dagen heeft het peil van de rivier doen stijgen en de kribben liggen net niet onder water. Vakantie voor de deur.
Een bakkie koffie en de balans opmaken! In de haast om hier zo snel mogelijk te komen ben ik veel vergeten! Maar wanneer je nog niet eens 500 meter hemelsbreed van je huis bent valt dat wel mee. Ik ga straks toch nog even naar huis. Met een mok koffie binnen handbereik begin ik aan de laatste bladzijden van 1q84 (boek 2) van Haruki Murakami, een raar verhaal dat vreemd genoeg toch blijft boeien.
Deze eerste dag komen we gemakkelijk door, wat boodschappen doen, wat lezen en veel nadenken. De eerste conclusie van de deze dag is eigenlijk een voor de hand liggende. We zullen vaak wild gaan staan - een term om zo maar ergens je camper te parkeren en hopen dat de dienaren van de wet niet langs komen - dus moeten elektriciteitsvreters zoveel mogelijk worden vermeden.
De magnetron verdwijnt na het weekend uit de camper! Naast het feit dat we hem alleen kunnen gebruiken wanneer we aan de paal staan neemt hij ook veel plaats in. En dat is ruimte die we goed voor andere dingen kunnen gebruiken.
Na het voortreffelijke avondeten, kip kerrie met rijst, weet ik ook dat de kleine keuken in de camper geen probleem zal zijn. We kunnen koffie zetten, eenvoudige lunchgerechten opwarmen en de grotere stukken vlees gaan op de Cadac Safari Chef. Omdat we veel rijst en pasta eten en aardappelen bijna volledig van ons menu zullen verdwijnen zal dat ook een lager gasverbruik opleveren.
Om acht uur gaat de tv aan en een vorige test heeft uitgewezen dat we ongeveer voor 10 uur tv in de accu hebben zitten voordat die leeg leeg is. Mijn MacBook kan helaas niet via de omvormer worden opgeladen! En dat is jammer. Ik had er wel iets over gelezen dat sommige gevoelige elektrische apparatuur niet zou kunnen werken via een omvormer maar dat het mijn MacBook lader is is wel een tegenvaller. Er blijven nu maar twee mogelijkheden over. Laden wanneer er 220/240 Volt aanwezig is of een 12V lader kopen. Ik neig naar de laatste oplossing.
Wanneer om half een de omvormer begint te piepen dat de accu bijna leeg is kijken we elkaar verbaasd aan. ”Dial M for Murder” is net begonnen en die lege accu gooit roet in het eten. Dan maar naar bed! Terwijl ik de laatste slokjes van mijn witte wijn drink denk ik na over de oorzaken en de mogelijke oplossingen.
Op zaterdagochtend ben ik om half zes alweer klaarwakker! Vreemde geluiden op een vreemd moment op een vreemde plaats. Vanachter de veiligheid van een verduisteringsgordijn zie ik vier vreemde snuiters die nogal zenuwachtig een in plastic gewikkeld pakje van hand tot hand laten gaan. Als je het mij vraagt is het een drugsoverdracht. Hoewel de spleet onder het verduisteringsgordijn nog geen halve centimeter breed is heb ik toch het oncomfortabele gevoel dat ze me kunnen zien. Beelden uit de film “De cliënt”, naar het boek van John Grisham, verschijnen voor mijn ogen.
De vier stappen weer in hun voertuigen en verdwijnen van de parkeerplaats aan de Waal. Het is zaterdagochtend, de zon zoekt net zoals gisteren weer haar plaats omhoog aan de blauwe hemel. Terwijl Lyka nog in dromenland verkeerd ga ik verder met mijn boek. Er zijn nu nog maar enkele bladzijden te gaan en “Boek 3 van de trilogie 1q84” komt in zicht.
Nog voordat ik de plaatselijke Albert Heijn heb bezocht voor de dagelijkse boodschappen ontvang ik bezoek in de vorm van de medewerkers van de “Handhaving”, een mengeling van burgerwacht en politie. Een vriendelijk gesprek waarin mij kenbaar wordt gemaakt dat ik hier niet in de camper mag overnachten. Dat doen we ook niet! Mijn vrouw gaat naar huis en ik bewaak de camper.
‘Slaapt u ’s nachts in de camper?’
‘Nee, ik slaap overdag, wanneer mijn vrouw weer terug is.’
Twee verbaasde gezichten staren mij aan en vertrekken, zonder nog een woord te hebben gezegd, niet veel later. Na het winkelen en het ontbijt ruim ik nog wat rotzooi op de parkeerplaats op, dat zwerfvuil, achter gelaten door de recreanten, is ook voor ons geen gezicht.
De donkerrode vlekken op de buienradar voorspellen weinig goeds voor de middag. Hoewel de zon nog volop schijnt komt het noodweer langzaam dichterbij. We kunnen het slechte weer hier uitzitten of toch maar terug naar huis rijden. We kiezen voor het laatste.
Ondanks dat het weekend veel korter is geweest dan we hadden verwacht hebben we weer voldoende geleerd. Oefening baart kunst! En dat oefenen zullen we nog wel veel doen, ook wanneer we definitief op weg zijn.
