Nederland: Koninginnedag

Zaltbommel

Het is pas kwart over vijf wanneer een zingende merel het eerste daglicht begroet. Een geluid dat me bekend is maar ook tegelijk nieuw klinkt. Het is alweer een week geleden dat we heel vroeg -aan de andere kant van de wereld - in de ochtend opstonden om naar Nederland te reizen. Deze bijzondere koninginnedag was een van de redenen dat we zo snel als mogelijk op het vliegtuig wilde stappen.

Vandaag werd er een paar keer aan me gevraagd of het veel werk is, mijn weblog schrijven. Da’s maar net wat je we veel werk vindt! Omdat deze vraag regelmatig aan me gesteld wordt zal ik het eens uitleggen wat het bijhouden van een weblog zo allemaal met zich meebrengt. Normaal wanneer we op reis zijn gaat het ongeveer zo:

Op de dag - waarover ik het verhaal schrijf - komen we bijna altijd tussen 16:00 en 17:00 terug op de kamer. Mijn foto’s worden direct naar de computer geladen en er vindt meteen een eerste schifting plaats. Veel foto’s maak ik twee keer om de belichting goed te hebben maar ook gebeurt het vaak dat ik een foto maak in landschap- èn portretformaat.
Dan gaan mijn eerste - nog fris in mijn geheugen liggende - ideeën, geholpen door eventuele aantekeningen uit mijn agenda op het scherm. Ik ratel in één stuk door! Ik let niet op spelling- en taalfouten. Meestal staat binnen een half uur tot drie kwartier het raamwerk van het verhaal.
Onder het genot van een beker koffie, of een koud biertje, ga ik terug naar het verhaal van gisteren - of nog verder terug, dat ligt eraan hoe groot de achterstand is - en verbeter de fouten in de spelling en de taal. Vul aan en verwijder tekst waar het nodig om het verhaal vloeiender te maken. Wanneer ik hiermee klaar - en tevreden - ben zijn we meestal een uur tot anderhalf uur verder en gaan we douchen en op zoek naar het avondeten.
Zodra we weer terug op de kamer zijn ga ik meteen weer aan de slag. De foto’s worden geselecteerd en naar Picasa geüpload. Het verhaal wordt naar mijn weblog gekopieerd waarna ik de geselecteerde foto’s op de juiste plaats èn op het juiste formaat in het verhaal plaats.
Als laatste het voorbeeld op mijn beeldscherm tevoorschijn toveren en een laatste controle. Als alles naar wens is wordt het op mijn weblog gepubliceerd en is het tijd voor mij om te gaan slapen. Op reis ben ik namelijk nogal een druk baasje die vroeg opstaat om zoveel mogelijk van de dag te maken.
Afhankelijk van het tijdstip - het is regelmatig na tien uur als ik daar mee bezig ben - of het aantal genuttigde biertjes kunnen er toch wel eens fouten in het gepubliceerde verhaal achterblijven. Mochten jullie tegen zo’n fout aanlopen aarzel dan niet om mij dat te laten weten! Ik zal het meteen veranderen. Twee à drie uur gemiddeld besteed ik dus aan het schrijven, behandelen van de foto’s en plaatsen van een verhaal.
Maar dan is het nog niet af! Later, wanneer ik weer meer tijd heb herschrijf ik de verhalen in een meer reisboek- of romanvorm. Dat is eigenlijk voor mezelf nog het leukste omdat ik zo onze reizen weer helemaal herbeleef.

Maar terug naar een van de meest belangrijkste dagen in de Nederlandse geschiedenis van de 21ste eeuw. Vandaag krijgen we na 123 jaar weer een koning. Een bijzondere dag in de vaderlandse geschiedenis die we voor geen goud willen missen. De weergoden reiken de inwoners van Nederland de hand en strooien gul met zonnestralen. Het weer op deze 30 april is heel anders dan het weer van 29 april!

We maken vroeg in de middag een eerste wandeling over de vrijmarkt om te zien of er misschien nog iets leuks voor een klein prijsje op de kop valt te tikken. En ja hoor! Binnen een half uur zijn Lyka en ik beiden zeer tevreden. Lyka heeft een mooi ècht leren tasje van MEXX op de kop getikt en ik sta vol verbazing met het boek “Jupiters Reizen” van “Ted Simon” in mijn handen.

En waarom ben ik zo verbaasd? Nu, het boek is in absolute nieuwstaat! Enkele weken geleden had ik het mijn vriend Jan - onderweg in Thailand - er nog over dat ik graag weer een kopie van dat boek zou hebben. Mijn exemplaar is in de loop der jaren kwijt geraakt en dit boek dat de laatste keer in 1999 werd gedrukt is heel zeldzaam. Het is een verzamelitem omdat het een van de eerste echte boeken is met reisverhalen. Op het internet zijn er wel enkele te koop in redelijke staat voor rond de € 25,- maar voor € 1,- is het echt een koopje. Ik voel me er tegelijker tijd ook vreemd bij. De nieuwe Kobo Glo is fantastisch maar nog niet alle boeken zijn in digitale vorm te koop. Af en toe is een “houten boek” de enige vorm om te lezen!

Na de lunch en de ceremonie op tv gaan we stad in om het uitgebreid te vieren. En het wordt een echte feestmiddag. Vele bekenden passeren de revue en vele biertjes passeren mijn keelgat. Totdat een laatste Duvel een einde maakt aan deze mooie dag waar Lyka en ik heel erg naar hebben uitgekeken.

Nu is het wachten op de papieren van de IND zodat we eindelijk op 23 mei een verblijfsvergunning voor Lyka kunnen gaan aanvragen.

Nederland: Alweer gewend

Zaltbommel

Het is alweer zaterdag en het is onze derde èchte dag in Nederland. De eerste stappen zijn gezet! Het inschrijven in het GBA van de gemeente Zaltbommel ging zonder problemen. Een kort telefoongesprek met de IND en we hebben op 23 mei een afspraak om de verblijfsvergunning aan te vragen. We krijgen eerst nog een brief met daarin de instructies voor de documenten die we bij de aanvraag moeten inleveren. Ze hebben alles al dus ik vraag me af wat er nog meer is dat ze willen weten. Tot dan gaan we lekker genieten van alles dat Nederland te bieden heeft.
Helaas is het weer na onze aankomst nog slechter dan vorig jaar. Ik kan me niet herinneren dat ik vorig jaar de ganzen hoorde gakken terwijl ze in formatie overvlogen op weg naar het noorden. De koude kunnen we nog wel mee leven maar de regen die gisteren onafgebroken neerdaalde is niet prettig.
Het is dus alweer zaterdag en dat is de eerste dag dat we een beetje aan Nederland moeten wennen. De supermarkten zijn op zondag gesloten dus moeten we voor twee dagen boodschappen doen. Dat klinkt niet als onoverkomelijk maar voor iemand die gewend is dat de supermarkten elke dag geopend zijn en elke dag boodschappen deed is het toch een hele verandering.
Gelukkig is het een mooie koude ochtend met een staalblauwe lucht. Lyka slaapt nog vredig wanneer ik de eerste gang naar de Albert Heijn maak. En wat geniet ik van de omgeving, het weer en het assortiment van de delicatessenafdeling. Het liefst zou ik meteen alles voor dit weekend kopen maar de wetenschap dat we hier nu voor een hele lange tijd blijven brengt me ervan af.
Vanmiddag is de ideale middag om weer met een hoop vrienden bij te praten. Dickie heeft op het terras van “Café de Spin” de band “Little Boogie Boy” staan! Blues doet het altijd met een biertje in de hand.

Een geweldige middag met veel heerlijke zware bieren, goede muziek en het weerzien met veel oude vrienden en bekenden.

Als afsluiting een heerlijke maaltijd en dan nog even tv kijken. Morgen toch maar een beetje rustig aan doen.

Nederland: We zijn aangekomen

Zaltbommel/Amsterdam Schiphol

Eindelijk zijn we terug in Nederland! Het is donderdag 25 april 05:32 in de ochtend wanneer ik aan dit verslag begin. Een volkoren boterham met jong belegen komijnenkaas en een beker koffie binnen hand bereik. Kan het Nederlandser?

Om drie over vier schrik ik wakker, klaarwakker. Verbaasd maar niet verschrikt. Om een mysterieuze reden heb ik op de vooravond - van misschien wel mijn belangrijkste vlucht ooit - goed en vast geslapen. Ik ben erg blij met dat extra half uur dat ik heb totdat de taxi ons komt ophalen om naar de Suvarnabhumi luchthaven in Bangkok te brengen.
Naast me ronkt Lyka alsof ze geen zorg in de wereld heeft en het een dag als alle andere is. De oude trouwe waterkoker verhit een lading fleswater zodat ik mijn eerste koffie van de dag kan nemen. Twee koffers en twee rugzakken staan in een hoek van de kamer klaar, een volksverhuizing van 63 kilo! En dan tel ik de twee schoudertassen niet eens mee. Wat hebben we in de afgelopen jaren een berg rotzooi bij elkaar vergaard! Ik moet ook eerlijk zijn dat ik ruim zeventig zakjes Thais eten heb gekocht. Kruidenmelanges in vele variëteiten die in Nederland niet te koop zijn. Het is een waanzinnig aantal en mijn verlangen naar dit heerlijke eten zal me wel gestuurd hebben.
Zodra ik uit de douche ben meldt een opgewekte Lyka zich in het land van de wakkere personen. Ze lacht en zingt als nooit tevoren.
‘Goeiemorgen kulleke!’, lacht ze me toe terwijl ze me op weg naar de douche passeert.
Een begerige tik op mijn billen en een handkus in het voorbij gaan. Wat kan een mens veranderen wanneer de stress is verslagen.
‘We gaan naar Holland toe, we gaan naar Holland toe, we gaan naar Holland’, toe klinkt het uit de douche terwijl ik de laatste dagelijkse dingetjes in mijn rugzak wegstop.
Ik nuttig een boterham met een beker koffie en neem mijn dagelijkse medicijnen tegen de diabetes. We zijn er klaar voor, we kunnen vertrekken!
Het is pas half zes wanneer de taxichauffeur de van zijn broer geleende auto in beweging zet. Ik kijk vanuit de bijrijdersstoel over mijn schouder naar de donkere achterbank waar Lyka met haar iPod zit te friemelen. Het is eindelijk zo ver! We zijn op weg naar Nederland.
Slechts 142 dagen geleden besloten we - in een slaaptrein op weg naar Bangkok en onder het genot van een biertje en een Guinness - dat Lyka begin 2013 aan het traject voor inburgering in Nederland zou beginnen. En nu zitten we in de grande finale!
Twee mensen -  opgetogen dat ze gisteren het felbegeerde visum hebben kunnen ophalen bij de Nederlandse ambassade in Bangkok - beginnen aan de reis die hun leven voor altijd zal veranderen. We gaan naar Holland toe!
Terwijl ik met één oog in de gaten hou dat de chauffeur niet in slaap valt kijk in voor een laatste keer naar het langzaam ontwakende Thailand. De palmbomen die zo lang de normaalste zaak van de wereld leken zijn vandaag weer exotisch. Thailand! We zullen het missen, het eten en de zon. Maar de vooruitzichten naar Nederland zijn ook mooi! Het zal een hernieuwde ontdekkingsreis worden in mijn geboorteland met Lyka aan de hand.
Het was maar goed dat ik gisterenavond nog even snel via internet voor de vlucht naar Moskou had ingecheckt! Een lange slungelige Thaise jongen met een kartonnen kaart - WEB CHECK-IN - op zijn borst vangt ons op en begeleid ons naar een balie waar maar enkele mensen voor ons staan te wachten. Verbaasd kijken we naar de enorme rij Russen naast ons. Er staan honderden mensen in de rij te wachten - waarschijnlijk aangevoerd met touringcars begeleid door enorme koffers vol met goedkope souvenirs - tot ze eindelijk worden geholpen.
Wij zijn er al snel klaar mee en lopen verlost van onze koffers richting de douane en immigratie. Geen enkel probleem met het gewicht van de koffers en het visum van Lyka. En eerlijkheid gebied me te zeggen dat het lijkt dat de Thaise luchthaven na zes jaar het eindelijk in de gaten heeft hoe een immigratiedienst en douane efficiënt dient te werken. Nog een bakkie koffie om de muntjes en het kleinere papiergeld kwijt te raken en dan op pad naar Gate E4.

We zijn bijna als eerste in het vliegtuig en daardoor hebben we geen probleem om onze “oversized en overweight” rugzakken boven onze hoofden te verstoppen. De zit van tien uur naar Moskou is begonnen! Mijn Kobo komt tevoorschijn en ik lees de laatste bladzijden van “Blauw water (Simone van de Vlugt)” weg. Een vreemd verhaal! Slechts vijf personen en het verhaal speelt zich bijna helemaal in hetzelfde huis af. Het is zeker geen slecht boek maar ook geen klassieker! Een eerste maaltijd, een spelletje op de iPad en een begin aan een nieuw boek.

“Andy van der Meijde / Geen genade” blijkt een bijzonder boek en een goede keus om te lezen tijdens de lange reis naar Nederland. Het is een biografie over een profvoetballer die het net niet gemaakt heeft, met alle ups en downs van de roem en het grote geld. Het is serieus genoeg om je te boeien en te verbazen, maar het is ook luchtig genoeg om het - zonder jezelf al te sterkt te concentreren - lekker weg te lezen. Een volgende vruchtensapje en maaltijd.

De uren glijden, zonder dat je ook maar een minuut herinnerd, onder je door. De motoren van het vliegtuig ruisen monotoon en wiegen de meeste passagiers - inclusief Lyka - in slaap Ik ben met Andy onderweg in een weergaloos avontuur. De virtuele elektronische bladzijden worden omgeslagen en voordat ik het weet ga ik het “50% gelezen” punt voorbij.
De eerste pijntjes verschijnen in mijn kont van het lange zitten en ik probeer voor het eerst ook wat te slapen. Vliegen naar het westen overdag is geen pleziertje! De dag duurt onaangenaam lang en je lichaam begint te verlangen naar slaap terwijl je verstand zegt dat het nog steeds dag is. Het gevolg is dat we om half vijf ‘s middags in Moskou arriveren terwijl het voor ons gevoel al half acht ‘s avonds is.
De “Sheremetyevo International Airport” is één grote bouwput. Er wordt overal om je heen gewerkt om deze luchthaven een steunpunt in het wereldomvattende netwerk van het “Skyteam” te maken. Het zal ze uiteindelijk wel lukken maar ondertussen slepen wij onze vermoeide lichamen door de slecht - of geheel niet - bewegwijzerde terminals op zoek naar een kop koffie en een kleinigheidje om te eten.
Dit is meteen het moeilijkste moment van de dag! We zijn nu al meer dan negentien uur op de been en dat begint zijn tol te eisen. Lege Tax-Free shops en rondhangende verveelde verkoopsters zijn geen aantrekkelijk toneel voor een drie en een half uur wachten op een klinische luchthaven. De laatste bladzijden van het elektronische boek moeten er aan geloven en voor het eerst in mijn leven heb ik op één dag een boek uit gelezen.

Het vertrek naar Amsterdam is voor ons een echte verlossing. De Airbus A319 is tot aan de nok toe gevuld. Een mêlee van mensen! Zaken mensen en dikke vrouwen die de bijzondere koninginnedag willen meemaken in Amsterdam. Wij denken maar aan een ding! Zaltbommel, ons bed in Zaltbommel.
Opnieuw wat vruchtensap en een maaltijd.

Voor een moment denk ik aan die lachende gezichten die we in Thailand hebben achtergelaten. Het vliegen met Aeroflot roept bij veel mensen nog steeds het beeld van neerstortende Tupolev en Ilyushin vliegtuigen. De waarheid is echter heel anders! Het laatste dodelijke slachtoffer van Aeroflot al ruim 19 jaar geleden is toen er een Airbus “A310-304 in de buurt van Mezhduretshensk op weg naar Hong Kong” verongelukte met het verlies van 75 mensenlevens. Maar dit was geen gewoon ongeluk!
De kapitein had zijn twee kinderen in de cockpit toegelaten en liet zijn zoon zelfs met de instrumenten en de besturing spelen. Dat was dus geen ongeluk! Dat was waanzin! En ik weet zeker dat zulke dingen nu niet meer kunnen gebeuren.
En eindelijk zijn we in Amsterdam. De verwachte problemen met de immigratie en douane blijven uit! We lopen zo in één ruk van het vliegtuig naar de supermarkt voor een broodje en wat te drinken. Ik zit nog niet eens op mijn stoel wanneer ik opmerk dat we een stoptrein richting Amsterdam gaat waar we kunnen overstappen en sneller in Utrecht zullen zijn. Een behulpzame passagier helpt ons en we stappen op Amsterdam ZO op de intercity naar Utrecht. We zijn opgelucht dat het zo goed gaat en dat we een uur hebben gewonnen.
Die blijdschap is maar van korte duur! Op Utrecht CS komen we tot de ontdekking dat we onze stoptrein met drie minuten hebben gemist en dat we 71 minuten - tot 00:55 - moeten wachten op de laatste trein die langs Zaltbommel naar Den Bosch gaat.
We zitten er helemaal doorheen nu. De minuten tikken op het haast verlaten station tergend langzaam weg en de relatieve warmte in de Sprinter van de NS sust ons in slaap. Lyka vecht niet meer tegen de slaap en snurkt binnen vijf minuten als een varken. Zelf vecht ik met de laatste energie die in me is achtergebleven tegen de slaap. Knikkebollend tel ik de stations waar we stoppen af.
En daar is eindelijk Zaltbommel! De verlichting van de St Maarten is al uitgeschakeld en als twee zombies slaapwandelen we richting de binnenstad, twee - op de klinkers ratelende - zware koffers achter ons aan slepend. Ruim zeven en twintig uur nadat ik mijn ogen in Thailand heb geopend sta ik voor een ander bed. Niet gewoon een bed! Geen nieuw hotelbed! Maar ons bed!

Het avontuur in Nederland is nu ècht begonnen.

Nederland: Dromen van Zaltbommel

Pattaya (Doughy's GH (14)

Eindelijk is de laatste dag in Thailand aangebroken, de dag voordat we teruggaan naar Nederland. Het was een ongeplande, lange en opwindende reis van ruim zes maanden. Een reis die begon in Thailand en ons via Maleisië naar Zuid-Korea bracht. Het hoofddoel van deze reis.

In de winterzon (Suwon, Zuid-Korea)

Maar nadat we weer terug in Maleisië waren gekomen kwam de grote ommekeer! We hadden het al vaker besproken, maar steeds werd het door Lyka uitgesteld naar een later tijdstip. In de slaaptrein van Alor Setar naar Bangkok - op 3 december 2012 - kwamen we overeen dat Lyka de inburgeringscursus in het buitenland zou gaan doen. Vanaf het moment dat ze ermee had ingestemd had ze er alweer spijt van en keek er enorm tegen op.

Proost! We gaan inburgeren!

Voor mij braken er nu hele drukke tijden aan! Ik moest van alles en nog wat regelen, en betalen voordat we aan die school konden beginnen. Zonder dat Lyka het wist had ik al bij diverse scholen informatie ingewonnen en het was voor mij ook een moeilijke keuze. Pattaya òf Bangkok? Uiteindelijk hebben we voor Bangkok gekozen. De school van Richard - Nederlands leren in Bangkok - leek ons na een kort oriënterend gesprek de beste. Richard kwam prima over! Serieus en toegewijd, en daar nog eens bij dat wanneer we in Bangkok naar school zouden gaan Lyka niet de afleiding van haar vriendinnen in Pattaya zou hebben.

Niet altijd serieus!

Een kamer niet ver van de school werd gevonden en wij betrokken net na het nieuwjaar onze nieuwe kamer voor twee maanden in Bangkok. En om eerlijk te zijn vond ik het heerlijk om weer eens voor langere tijd in deze bruisende metropool door te brengen. De cursus zou op 7 januari beginnen en op 15 februari klaar zijn. Lyka had op 19 februari een afspraak op de Nederlandse ambassade om het examen af te leggen. Dat was allemaal op voorhand vastgelegd en betaald.

Onze kamer 210 in het 93 Mansion (Bangkok)

Het waren inderdaad twee heerlijke maanden in Bangkok. We maakten nieuwe vrienden, ontdekten nieuwe restaurants, gingen op stap en studeerden elke dag een paar uur de Nederlandse taal. Halverwege was wel duidelijk dat Lyka er goed voor stond en menig middag en avond luisterde ik naar haar terwijl ze hardop zinnen herhaalde die uit de oordopjes van haar iPod kwamen. Ze was toegewijd zoals ik het nog nooit van haar gezien had. Het was duidelijk dat ze het niet alleen deed om mij een plezier te doen.

De klas van jan/feb 2013 met King Richard

Het examen ging prima en op 20 februari konden we samen met het diploma eindelijk het MVV visum voor haar aanvragen.

Geslaagd!

Maar die visumaanvraag ging niet geheel op rolletjes! Een week voor het examen had ik onze tickets van 27 februari naar 23 april verzet. Twee maanden om de aanvraag te verwerken leek mij persoonlijk wel voldoende. Lyka had enkele maanden geleden binnen drie dagen een meerjarig visum voor de Schengen staten gekregen. De dagen verstreken en het leek er erg lang op dat die datum niet zo worden gehaald, met enorm veel stress tussen ons als gevolg. Gelukkig kregen we op 17 april het goede bericht dat de IND een positief advies had afgegeven. We kunnen met een gerust hart op 23 april naar Nederland vliegen.

Wat een rotzooi!

En daar zitten we dan! We zijn net klaar met pakken en kunnen het niet geloven hoeveel rotzooi je in vijf maanden bij elkaar kan verzamelen. Natuurlijk gaan er ook wat spullen mee terug die anders in een doos bij vrienden achterbleven. We gaan nu voor een heel lange tijd naar Nederland. Een laatste biertje en Bacardi Breezer, voor de laatste keer een visje eten bij “Kiss food and drink”, afscheid van vrienden nemen en dan naar bed.




En waar denken we aan?

Mooie fietstochten langs de rivieren

Lekker eten

De Bommelse toren

Een biertje bij ‘t Stadscafé en in de Spin

Een lege Boschstraat op zaterdagavond

En nog heel veel meer, we hebben nog voldoende dromen waarvan we hopen dat die in een niet al te verre toekomst zullen uitkomen.

Nu de missie geslaagd is willen we graag met name “Kessel & Smit Makelaardij”, “van Heusden Accountancy”, de medewerkers van de "Nederlandse Ambassade in Bangkok" en iedereen die voor ons op de meest moeilijke momenten direct klaar stonden om te scannen, te printen en te emaillen heel erg bedanken omdat het zonder jullie nooit was gelukt. We zien jullie over twee dagen en als we elkaar persoonlijk begroeten een toast uitbrengen op de fantastische afloop van het avontuur om Lyka een vaste plaats in de Nederlandse samenleving te geven.

Welterusten, morgen om half vijf weer op.

Thailand: Watergooien

Pattaya (Doughy's GH (14)

Dat we vanochtend opgewekt uit bed komen is voor iedereen te begrijpen. Maar dat vandaag - ongeveer een week na de rest van Thailand - in Pattaya het Thais nieuwjaar wordt gevierd maakt deze vrijdag alleen nog maar leuker. Het feest is eigenlijk een enorme massa mensen die elkaar met water nat gooien. Vroeger had het wel meer symbolische achtergronden maar vandaag de dag is het - zoals zoveel van oorsprong religieuze feesten - uitgegroeid tot een toeristisch spektakel met als enig doel de kas zoveel mogelijk te spekken.
Vele jaren geleden is een burgemeester van Pattaya op het idee gekomen om Songkran een week later dan de rest van Thailand te vieren met in het achterhoofd dat de toeristen die het elders leuk hadden gevonden met honderdduizenden tegelijk naar Pattaya zouden komen om nog een weekend water te gooien. Het resultaat is helaas anders! Bijna iedereen die ik ken verlaat Pattaya voor een week met als gevolg uitgestorven straten overdag. Dat resultaat kan voor ons de pret niet drukken! Om half twee storten we ons in het feest en watergevecht!

Vijf uur - en alleen god weet hoeveel biertjes - later vallen we onze kamer weer binnen in afwachting van de bestelde pizza. Eten en slapen! Om negen uur sluiten we onze oogjes als een stel vermoeide kinderen na een dag op het strand! Nog drie mooie dagen in Thailand en we gaan naar Nederland. We kunnen het zelf haast nog niet geloven!