Thailand: 52 nachten in Bangkok

Pattaya (Boxing Roo (8)

We hebben Bangkok na 52 nachten weer achter ons gelaten en onze intrek ik Pattaya genomen. Maar niet voor lang. Vrijdag staat er een flinke rit met de motor op het programma naar de grens met Cambodja. Het is moeilijk te geloven maar dan zijn de 90 dagen van ons visum al weer om en moeten we gaan stempelen.
Het zijn spannende en inspannende dagen geweest sinds we op 3 december 2012 in de trein op weg naar Bangkok besloten om de cursus inburgeren in het buitenland te gaan doen. Het is niet altijd even gemakkelijk geweest! De onzekerheid en soms het gebrek aan zelfvertrouwen maakten het tot een moeilijk traject dat we nu achter ons laten, een diploma en een aanvraag voor het MVV visum in de rugzak.
In de taxi op weg naar Pattaya zie ik ons verblijf in Bangkok met de kleine en grote problemen, de leuke en moeilijke dagen weer aan me voorbij trekken. Het goedkope Thaise eten dat we op de markt kochten. De goede omgang van Lyka met haar medestudenten en leraar. De avonden uit op Khao San road en de koude flessen bier op de kamer.
‘Europa. België. Duitsland. 80 jaar. Een dagboek….’, en meer van de antwoorden die Lyka avond na avond op zat te dreunen terwijl ik probeerde tv te kijken. Koreaans eten en het magnetron omelet met kaas ontbijt.
Het zit er gelukkig op! Een paar foto’s van de mooie 52 nachten in Bangkok.

93 Building in Bangkok

Onze kamer voor de twee maanden (210)

Eerste Thaise lunch, Pad Krapow Moo, voor 40 Baht (€ 1,00)

Khao San Road

Paella op de Chatuchak weekendmarkt in Bangkok

Gyoza op een avondmarkt

Een likje verf?

Klasgenoten met Lyka jan/feb 2013

Relaxen op het balkon

Pitspoes

The Better (Beatles)

Thaise maaltijd (€ 2,75)

Shoarma bij Shoshanna

Chinees Nieuwjaar

De laatste lesdag

Geslaagd! Mission accomplished!

Thailand: News Flash!

Bangkok (93 Building (210)

 Lyka is geslaagd voor haar inburgering examen buitenland!

Later meer....


Het onverwachte drinkgelag van gisteren had bij mij de verwachtte uitwerking. Het was goed om mijn vriend Allen na twee jaar weer eens te zien. Zelf had ik geslapen als een os terwijl Lyka de hele nacht als een tol in bed had liggen draaien. Een examen afleggen is wreed! Vooral een examen afleggen waar het geluk of voorspoed voor de rest van je leven vanaf hangt.
‘Maar wat nog wreder is is het wachten op de uitslag!’
Vanochtend om zeven uur liep de wekker af en ik kon niet meer in slaap komen. Lyka lag als een zombie naast me het schilderwerk van het plafond te controleren. Er werd weinig of niets gesproken. Met de mond droog en de nasmaak van een onbekende snack met veel knoflook ging ik aan het werk voor mijn eerste kop koffie van de dag. Ik had geen trek maar desondanks maakte ik een broodje magnetron omelet met plastic kaas.
Terwijl ik wacht op de ping van het zoemende witte kastje voor me kijk ik goed om me heen. Het is moeilijk te geloven dat we alweer zeven weken in deze kamer in Bangkok hebben vertoefd. De ping komt en Lyka ontwaakt voor een moment uit haar diepe trance.
‘Spaghetti Bolognese met kaas’, zegt ze zonder haar blik van haar telefoon af te wenden.
De spaghetti volgt de omelet in het witte kastje en ik neem de eerste smakeloze happen terwijl ik vanaf het balkon over de daken van Bangkok uitkijk.
De klokt tikt de seconden van deze dag tergend langzaam weg en de klokslag van negen uur komt steeds dichterbij. Negen uur is het moment dat we het telefoontje kunnen verwachten met het goede nieuws. Kwart over negen maakt plaats voor half tien en via kwart voor tien lopen de wijzers door naar tien uur.
Doemdenken en depressies nemen de plaats in van het optimisme en de hoop! Zal het dan niet gelukt zijn? Wat zijn onze opties als het mis is gegaan? Ik wil er helemaal niet over praten maar realistisch zijn is wel belangrijk op zo’n moment. Lyka krijgt het steeds moeilijker en het huilen staat haar dichterbij dan het lachen.
‘Wat doen we als ik ben gezakt?’, vraagt ze zonder haar ogen van het plafond te nemen.
‘Ik weet het niet? Vliegen we volgende week naar Nederland?’
‘Maakt mij niets uit!’
‘Laten we eerst maar afwachten, misschien zit de vrouw die je moet bellen op het toilet met diarree? Het is tenslotte Thailand!’
De misplaatste grap, om de moraal naar een hoger niveau te lichten, werkt van geen kanten. Met de minuut daalt de moraal en verslechterd ons humeur. Zelf geloof ik er nu ook niet meer in, het is tenslotte al bijna elf uur. Voor een moment vlij ik me naast Lyka op het bed om te knuffelen en haar te troosten. Om haar lieve woordjes in te fluisteren en haar op haar gemak te stellen. Ze heeft heel erg haar best gedaan en het is niet gelukt. Dat kan! We proberen het gewoon in november nog een keer. Voor enkele momenten zijn we dicht bij elkaar terwijl we proberen de schade van het examen te taxeren en elkaar te troosten.
‘Got to love you, got to love you!’, klinkt uit haar telefoon.
Haar gezicht veranderd in een masker als uit een griezelfim. Een glimlach verschijnt wanneer ze met haar wijsvinger een schuivende beweging maakt over het aanraakscherm van de iPhone. Ik luister terwijl ik mijn hart op mijn slapen voel kloppen.
‘Yes’
‘Lyka Reverente’
Ze kijkt me recht in de ogen en steekt haar duim op als teken dat het allemaal goed is gegaan. Vijf seconden later dansen twee blijde volwassen mensen als kinderen in hun ondergoed door de kamer. Felicitaties en high five’s. Het is gelukt! Minder dan drie maanden geleden hebben we besloten om deze weg in te slaan en nu zijn we bijna aan de finish!
Alleen het MVV visum staat nog tussen ons en Nederland in.
We douchen en kleden ons snel aan en gaan op weg om de laatste hindernis te nemen. De envelop met ondersteunende documenten voor de MVV aanvraag hoef ik niet meer te controleren. Dat heb ik misschien wel twintig keer gedaan de afgelopen weken. De envelop verdwijnt in Lyka’s tas en bus 38 brengt ons tot dicht bij de ambassade.
De beveiligingsbeambte van de ambassade overhandigt Lyka de langverwachte envelop. Met trillende handen maakt ze de envelop voorzichtig open. 100/49/29 is een prima score! De score is zelfs zo goed dat ze het onderdeel “Toets gesproken Nederlands” in Nederland niet meer hoeft te doen! Ja inderdaad. Er volgens nog meer examens voordat ze haar Nederlandse paspoort kan gaan aanvragen.
We maken de bekende foto naast het schild van de Nederlandse ambassade in Bangkok.

Om iets voor twee zijn we weer terug bij de ambassade, na een lunch bij de gouden bogen waar ik geen hap door mijn keel kon krijgen en de Coke Zero voor mijn gevoel dik als stroop was, om twaalf kopieën, twee pasfoto’s en een aanvraagformulier voor de MVV in te leveren.
‘Slechts één persoon naar binnen!’, zegt de beveiligingsbeambte zachtjes terwijl hij zijn vinger op zijn lippen legt.
Hij wijst naar de deur als teken dat er een examen aan de gang is. Alsof we dat niet weten! Het is een klasgenote van Lyka! Twintig minuten later verschijnt het meisje, met net zo’n verschrikt gezicht als Lyka gisteren, uit het hokje. Ik herken de onzekerheid in haar oogopslag, en zie ook de wreedheid van het examen weer, weerspiegeld in haar ogen. Een monster dat iedereen besmet die daar in dat kleine kamertje helemaal alleen naar een computer uit het verre Nederland heeft zitten luisteren.
Er voegen zich nog enkele klasgenoten bij ons als ondersteuning. Vriendschap en broederschap gesmeed in de school van “Nederlands leren in Bangkok”. Een verdienste die van Richard als mentor en leraar een speciaal mens maakt. Zij heeft morgen nog het moeilijke wachten voor de boeg!
Wij gaan verder naar de juwelier om een ring voor mijn vrouw uit te zoeken. Een vertraagde trouwring! Toen we vorig jaar op 23 april in het stadhuis van Zaltbommel op een maandagochtend elkaar het jawoord gaven zat die ring er niet in. Nu is het een symbolische beloning en bekroning van drie maanden hard werken en crisismanagement van mijn zijde.
Er liggen nog acht lange weken voor ons! Weken van wachten op de boodschap dat de MVV aanvraag is goedgekeurd. Maar die acht weken zullen minder stress geven dan de twee uur die we moesten wachten op het verlossende telefoontje!

Thailand: De verlossing

Bangkok (93 Building (210)

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Het is de dag van de verlossing van het wachten. Het is de grootse finale van het pad dat we drie maanden geleden zijn ingeslagen. Op een hotelkamer in Maleisië zijn de plannen gesmeed om de tijd in te halen. Een jaar te winnen en Lyka zo snel als wettelijk mogelijk een Nederlandse verblijfsvergunning te bezorgen.
In de afgelopen zes weken in Bangkok heeft ze op de school van Richard de beginselen van de Nederlandse taal en samenleving geleerd. Informatie bedoeld voor islamitische kinderbruidjes uit Marokko en Turkije. Holle woorden nazeggen waarvan ze de betekenis niet eens weet. Een menselijke papegaai kan toch nooit de bedoeling zijn geweest van een toelatingscursus als deze? Niets en dan ook niets over landen als Brazilië, Thailand, de Filipijnen of andere landen. Foto’s over homoseksualiteit, discriminatie en valse vrijheid in het toekomstige land van je huis en gezin.
Het examen per computer - om elke vorm van omkoping of corruptie in het land van herkomst uit te bannen - is een teken dat het helemaal niet koek en ei is in het o zo mooie Nederland. Geen geruststellende examinator die net dat beetje extra kan geven om de zenuwachtige kandidaat op haar gemak te laten voelen. Het is geen gevoel van gastvrijheid dat de examenkandidaat en hun partner tegemoet komt. Het is een gevoel van diep wantrouwen en eigenlijk niet welkom zijn. Dat gevoel bekruipt me na de afgelopen drie maanden nog steeds!
Dat gevoel is alleen maar versterkt vanaf het eerste moment dat ik me erin verdiepte welk traject we moeten afleggen om je vrouw naar Nederland te laten komen. De onduidelijkheid aan welke eisen de kandidaat moet voldoen. Het antecedenten onderzoek naar de partner wordt haast met een aan de grundlicheit van de Duitsers grenzende precisie door de IND in Nederland uitgevoerd.
We zijn allemaal slecht totdat het tegendeel is bewezen!

Thailand: Het einde van de cursus

Bangkok (93 Building (210)

Dit is het dus! De zes weken in Bangkok zijn voorbij gevlogen en de cursus is aan een einde gekomen. Veel sneller dan we hadden verwacht. De zes weken samen op een kleine kamer in Bangkok hebben geen noemenswaardige problemen opgeleverd maar hebben aan de andere kant toch ook hun tol geëist.
Zes weken lang hoorde ik een stem op de achtergrond Nederlandse woorden brabbelen. Bij alles wat ik doe! Het stoort me bij het lezen, het schrijven, het TV kijken, het douchen en het bier drinken. Maar ik probeer me, zo goed als het menselijk mogelijk is, er niet aan te storen. Beter nog! Ik stimuleer haar gedrevenheid om de moeilijke Nederlandse taal onder de knie te krijgen met kleine beloningen en cadeautjes.
Het lijkt voor ons allemaal zo gemakkelijk, zo natuurlijk en zo vanzelfsprekend om Nederlands te praten. De waarheid is heel anders, het is verschrikkelijk moeilijk om Nederlands te leren.
Persoonlijk vindt ik de wet inburgering nog steeds een schoolvoorbeeld van discriminatie. Een Pool of Roemeen die geen enkel woord Nederlands of Engels spreekt, zonder enige binding met Nederland, kan zomaar naar Nederland komen en zich hier vestigen. De echtgenote van een geboren Nederlander die goed Engels spreekt moet een moeilijk en duur traject afleggen om zich in Nederland te kunnen vestigen! Maar met als zoveel door de kliek in Den Haag bedachte belachelijke regels en wetten die kant noch wal raken moeten we er gewoon mee leren leven.
De laatste week voor het examen brengen we samen door in de harmonie van een doofstom echtpaar. We lopen voorzichtig als over eierschalen en gaan elke confrontatie diplomatiek uit de weg. De weinige woorden die tussen ons worden gewisseld zijn haast altijd noodzakelijk en onvermijdbaar. Als er al gesproken wordt dan is het kort en bondig tijdens de avondmaaltijd. De Thaise maaltijden smaken ons nog steeds. We wisselen vlees en vis regelmatig af zodat het niet gaat vervelen. Het is wel altijd pittig en dat is soms een reden tot klagen voor Lyka. Mij bevalt het prima zolang ik de vlammen maar kan blussen met een biertje.
Het weekend was rustig en enkel onderbroken door de bekende maaltijd met shoarma en patat. Vanaf zondag sta ik droog om de Mr. Hyde in de alcohol, die heel af en toe de kop op steekt, geen enkele kans te geven. Elke vorm van conflict die de concentratie op weg naar het examen kan verstoren moet tegen elke prijs worden vermeden.
Dinsdag was de dag des waarheid! Een proefexamen, zo natuurgetrouw als mogelijk, wordt door de leraar afgenomen om te zien waar Lyka staat. Ik weet niet wie er meer nerveus is? De examenkandidaat of haar echtgenoot.
Tijdens de lunch bij de gouden bogen laat ze me trots de uitslag van het examen zien. Alle indicatoren staan op groen en na een kort telefoongesprek met de NLB school wordt bevestigt dat ze er goed voor staat.
‘Het zal me zwaar tegenvallen als ze niet slaagt!’, zijn zijn rustgevende woorden.
We kunnen nu niets anders meer doen dan afwachten hoe het examen volgende week dinsdag op de Nederlandse ambassade in Bangkok gaat en Richard bedanken voor zijn inspanningen. Ik geef het je te doen! Een klas met 9 vrouwen in zes weken een onbekende en vreemde taal te leren.
Onze cursus zit er op en maandag begint een nieuwe groep aan de cursus “inburgering in het buitenland”. Een nieuwe groep vrouwen die hun vaderland verlaten om ver weg een nieuw bestaan op te bouwen. Succes, en veel geluk in Nederland.

De groep van Lyka, de klas van jan/feb 2013

Thailand: Een terugblik en een vooruitblik

Bangkok (93 Building (210)

Het is alweer vrijdag vandaag en week vijf van de cursus zit er voor Lyka op. De tijd gaat snel, misschien wel tè snel, voor mijn vrouw. Afgelopen week zag ik bij haar de eerste tekenen van onzekerheid. Haar taalgebruik en uitspraak worden weer slechter. Gelukkig gaat ze bijna elke middag bij haar klasgenoten, een verdieping hoger, studeren. De kleine groep studenten is fanatiek en begrijpt donders goed dat het diploma “basisexamen inburgering in het buitenland” een opstap is naar een beter leven in Nederland.
De avondmaaltijden waren de afgelopen week allemaal Thais en het ontbijt maak ik op de kamer. Een omelet uit de magnetron is een standaard geworden, al dan niet met schijfjes knakworst of een plakje kaas. Om de motivatie hoog te houden heb ik in mezelf een schema van beloningen opgesteld voor Lyka. Niet dat ik het aan Lyka heb verteld want zo is elke beloning weer een verrassing en een klein feestje.

Om het voor mij ook een beetje aantrekkelijk te houden koos ik ervoor om donderdag weer eens lekker te gaan eten. Vanuit de bus en de skytrain heb ik al vele malen de “Best Beef” reclame op het restaurant gezien.
We zoeken een tafeltje en er zijn meteen al twee aantrekkelijke prijzen op het menu! Een grote koude fles bier kost nog geen twee euro en voor vijf euro per persoon kunnen we twee uur eten zoveel als we door onze kelen naar binnen kunnen krijgen. Het is Thailand, dus het is nieuw en leuk wanneer de kleine kolenkachel op tafel verschijnt. Een gietijzeren plaat erboven op en we kunnen aan de gang.
Het is voor ons even wennen aan deze nieuwe situatie! Ik speur de tafels rondom ons heen af naar aanwijzingen hoe we dit moeten gaan aanpakken. Voordat ik ook maar een idee heb wat me te doen staat komt er een serveerster aan tafel. Lyka wijst het varkensvlees aan voor twee personen en ik besteld de rijst en kimchi. Ja, Kimchi! Dat laat ik me niet ontnemen! Even later verschijnen er twee ovale bordjes met flinterdunne, met vet gelardeerde, plakjes varkensvlees. Het ijs zit nog in het vlees! Achter me, in een extra schone en goed gekoelde ruimte, zie ik een kok onafgebroken met de snijmachine heen en weer gaan. Het is hier erg druk.
Zodra de eerste plakjes varkensvlees klaar zijn gaan ze naast de rijst en worden ombeurten in een pittige chilisaus of de minder pittige limoensaus gedoopt. De fles Leo staat binnen handbereik om de vlammen te blussen. Nog voordat het vlees van het tweede bordje op de plaat beland besteld Lyka opnieuw. Het maakt mij niet zoveel uit maar nu zijn de garnalen en het rundvlees aan de beurt.
Een nieuwe fles bier en we gaan onvermoeibaar verder met het bakken en eten. Voor een moment denken we er aan om ook wat groente te bestellen, maar zo ver komt het niet! We hebben de hele week al groenten gegeten! Nog een bordje rijst en een bordje gemarineerd varkensvlees. Kimchi! Meer kimchi? Echte kimchi, helaas voor het Koreaanse restaurant aan het begin van soi 93. Daar komen tijdens ons verblijf in Bangkok niet meer. En ook twee bordjes rundvlees. We genieten van het eten en de entourage nu er ook een Thaise band begint te spelen. We zijn nog niet eens klaar en we hebben al besloten om volgende week donderdag hier weer te gaan eten.
We raken vol en een derde fles bier verschijnt op tafel. Niet zo koud als de vorige en dat is dan ook meteen de laatste. We overleggen wat het laatste is wat we bestellen, het wordt de inktvis. We zitten tot aan de nok vol wanneer we het restaurant verlaten. Loom slenteren we terug naar ons appartement.

Maandag breekt de laatste lesweek alweer aan! En de dinsdag de week erop is de grote dag. Het is belangrijk dat ik Lyka nu scherp hou. Ik ben er van overtuigd dat ze het kan maar het zal niet de eerste keer zijn dat iemand van de zenuwen niet meer weet wat te doen of wat te zeggen. De laatste vijf lesdagen, ‘s middags oefenen met haar klasgenoten en ‘s avonds een test op de iPad. Meer kunnen we niet doen. Laten we hopen dat het allemaal goed afloopt?

Thailand: Hoe is het in hemelsnaam mogelijk?

Bangkok (93 Building (210)

Na de mooie start van het weekend, afgelopen donderdag met de Koreaanse maaltijd, gevolgd door een spetterende avond met de Beatles in “O’Reilly’s Irish Pub” is het weekend uitgedoofd als een kampvuur in een moeras.
‘Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk?’, vraag ik me hardop af.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik op zaterdagochtend een beetje loom was en na de boterhammen met omelet trok ik me terug in een boek van Pieter Aspe. De middag kabbelde rustig voort en ik nam aan dat we een goede afspraak hadden dat we vanavond lekker shoarma zouden gaan eten. We hebben het er tenslotte meer dan één keer over gehad!
Lyka was de hele zaterdagmiddag druk bezig met een vriendin om een afspraak voor zondagavond te regelen en daar was ze helemaal in verdiept. De laatste keer dat ze een afspraak gemaakt had kwam daar niets van terecht, maar als door een wonder was toch alles op zijn pootjes terecht gekomen. Ik had haar nog eens rustig uitgelegd waar ze op moest letten bij het maken van de volgende afspraak om iemand te ontmoeten en ook een valnet in te bouwen voor als het onverhoopt mis zou gaan.
Het heeft natuurlijk ook aan mij gelegen dat ik niet eerder naar een bevestiging van onze afspraak heb gevraagd.
Het was al over half zeven toen Lyka met de vraag, ‘Wat eten we vanavond?’, kwam.
Verbaasd kijk ik haar aan en vraag of ze nog weet wat onze afspraak voor vanavond was.
‘Nee, hadden we wat afgesproken dan?’
En dat was het dan meteen. Het was te laat geworden om nog met de bus naar Banglampoo te gaan, een reis van meer dan een uur, dus kozen we maar voor een simpele oplossing, spaghetti uit de magnetron. Ik kan het wel eten en ik heb tijdens het reizen geleerd om blij te zijn wat er op je bord ligt als er geen of weinig keuzes zijn. Voor een moment denk ik aan de eindeloze serie maaltijden gebakken rijst tijdens mijn trek in Nepal.
De flessen bier die ik op terugweg had gekocht smaakten me prima. Twee afleveringen van Homeland en ik was klaar voor de nacht. Morgen gaan we dus de vanavond verloren shoarma inhalen.
Geen ontbijt op de kamer op deze zondag maar om onszelf een beetje te kietelen hadden we het plan opgepakt om bij de Big C supermarkt maar een een tas vol westerse heerlijkheden voor een brunch te kopen. Voordat we de supermarkt binnen gingen wilde Lyka toch nog wat eten en de enige mogelijkheid was de KFC. De “Twister” ziet er redelijk uit en dat zou ik wel naar binnen kunnen krijgen. We waren helaas wel zo vroeg dat er nog geen koffie te krijgen was, dat maakte me een beetje kriebelig.

Helaas viel ik bijna ten slachtoffer aan een van de oudste trucs in Thailand!

“De buitenlander kent het geld niet en heeft geen idee wat het hier kost!”

Ik bestelde dus twee Twisters, één is een set gecombineerd met een Pepsi cola en de ander apart. In een recordtijd werd de bestelling aangeslagen en ik overhandigde haar een briefje van duizend baht. Nu tel ik altijd mee wanneer de briefjes uit de geldlade komen dus ik kreeg al het idee dat er iets mis ging!
Ze overhandigd mij het wisselgeld en ze draait zich, zonder een woord te zeggen, meteen om en loopt in een stevige pas weg. Wat nu?
Heel eenvoudig! Ik draai me om en de jongen achter mij kijkt mij aan. Terwijl zijn ogen al mijn bewegingen volgen leg ik het geld meteen in een waaier terug op de counter met de kassabon er boven op. En ik wachten, het duurt even en ik breng, terwijl het geld op de counter achterblijft, de twee twisters naar Lyka.
Het meisje keert terug en kijkt verbaasd naar de waaier bankbiljetten. Ze verkleurd, ze is betrapt, zonder een woord te zeggen raapt ze het geld bijeen en telt het nog een keer. Twee briefjes van honderd worden toegevoegd en ik krijg, terwijl ze me niet aankijkt, het juiste bedrag in mijn handen gedrukt. Je één briefje vertellen kan ik nog inkomen, maar twee is wel erg dom!
‘Oh Sorry’, klinkt het emotieloos uit haar mond.

Sorry is in Thailand nog minder waard als een muntje van 25 satang! De Thai zijn heilig overtuigd dat het woord “sorry” voldoende is om alle fouten en verwoestingen te compenseren. Het bekende gezichtsverlies vermijden!
En dan naar boven, de supermarkt in! Een baguette, roomboter, gerookte zalm, runder rookvlees, leverpastei en smokey cheese. Dat is smullen!
De middag kabbelt langzaam voort en Lyka is in een drieweg communicatie doolhof met haar vriendin terecht gekomen. Via de iPad, iPhone en MacBook worden alle moderne elektronische middelen en software aangewend om de afspraak tot stand te laten komen. Gelukkig is de afgesproken plaats al een eind in de richting van Banglampoo zodat de shoarma vanavond niet in gevaar komt.
Ik duik nog maar wat in mijn boek op de Kobo-reader en wacht af wat er gaat gebeuren. Langzaam zink ik weg in het verhaal en verlies al het gevoel voor de tijd. De eerste muggen verschijnen op het kleine balkon en dat is de juiste tijd om op stap te gaan. Het is al kwart voor zes! Ik vraag Lyka waarom ze me niet heeft geroepen om op pad te gaan. We zijn te laat!
‘We zouden toch om zes uur in “Terminal 21 Shopping Mall” moeten zijn? Dat was toch de afspraak?’
‘Ik weet het niet, ik heb niets meer gehoord en ze heeft niet meer gebeld!’, antwoord ze als een emotieloze robot terwijl ze het spelletje “Clash of Clan” speelt op de iPad.
‘Wat gaan wij dan doen vanavond? Het is alweer te laat om shoarma te gaan eten!’
‘Ach, dat is mijn schuld toch niet, Rita heeft niets meer van zich laten horen!’
En dat was het, daar kon ik het mee doen. Cultuurverschillen op het breedst! Dan zat er dus niets anders meer op dan proberen de avond te redden. Thais eten, een beetje TV kijken en nadenken waarom ik de zaterdag en zondagavond op een kamer in Bangkok heb gezeten terwijl er meer dan acht miljoen mensen om me heen wonen!
Morgen week vijf van de cursus. Het gaat steeds beter en Lyka begint er zelf ook in te geloven.

Thailand: Vier weken verder

Bangkok (93 Building (210)

‘Wat vliegt de tijd!’, hoor ik vaak om me heen zeggen.
En inderdaad, de tijd vliegt als je druk bent. Maar als je niets doet de hele dag dan gaat de tijd nog sneller! We hebben er alweer vier van de zes lesweken opzitten in Bangkok en Lyka spreekt al een aardig woordje Nederlands. We oefenen elke dag met de uitspraak wanneer ik ze een stukje laat voorlezen uit een sprookjesboek voor kinderen van zes jaar. Ze begrijpt de strekking van de zinnen nog niet helemaal maar het aaneenrijgen van woorden tot begrijpelijke zinnen gaat haat steeds beter af. Nu bied zich helaas weer een ander probleem aan! Ik weet soms niet meteen in welke taal ze me communiceert. Is het Nederlands, is het engels òf is het een mengsel van die twee? Ik moet steeds goed luisteren en nadenken voordat ik begrijp waar het over gaat.
Na vijf dagen van lezen en herschrijven van mijn boek over Steef is het voor mij ook weekend. Het eerste hoofdstuk is zo goed als af en kan naar de proeflezer om de taal en spellingsfouten er uit te halen. Tijdens de week maken we hier in Bangkok niet veel mee en daar kan ik dus ook weinig meer over schrijven dan de heerlijke authentieke Thaise maaltijden voor een paar euro.
Op donderdag vonden we het welletjes met de rijst en pittige Thaise gerechten. Dus gingen we maar weer eens lekker uit eten. Bij het Koreaanse restaurant aan het begin van de soi. Het smaakte ons goed maar na drie, of was het alweer de vierde keer?, gaat het wel een beetje vervelen. Het is het allemaal net niet. Valse zuinigheid van de Chinese Thai door niet de echte maar een Thaise versie van de kimchi te serveren. Ze zouden het best wel kunnen maken zoals in Korea maar dan moeten ze eerst goed kijken wat kimchi eigenlijk is! Vol met eigendunk gaan ze aan de slag en slaan de plank dan volledig mis. Jammer, want de potentie is er wel degelijk!
En dan is het alweer vrijdagmiddag en we gaan dit weekend niet naar Pattaya en dat geeft een rustig gevoel. In plaats van het haasten naar de bus gaan we lunchen met Richard. Een klein restaurant in Sukhomvit soi 56 is het toneel. Eerlijke Thaise keuken voor een eerlijke prijs. Heerlijk!
Dan gaan we verder naar Pantip Plaza waar we de laatste hand leggen aan de audio voor de cursus “Basisexamen inburgering in het buitenland”. Twee weken brainstormen, testen en overleggen hebben een solide basis voor de toekomt opgeleverd. Misschien iets te laat voor deze groep maar de volgende groep zal er zeker baat bij hebben.
Het is gezellig om met Lyka en Richard op de vrijdagmiddag de stad in te gaan. Het is ook druk in Bangkok, er is geen stoel te vinden om een kopje koffie te drinken zodat we genoodzaakt zijn om bij de gouden bogen een bekertje koffie te drinken. We schuiven aan tafel bij een tandloze man die een Duitser uit Rayong blijkt te zijn.
Na de eerste voorzichtige gesprekken over de bekende koetjes en kalfjes komt de aap al snel uit de mouw. De man zit al twee dagen zonder geld in Bangkok want zijn creditcard is verlopen en het duurt een paar dagen voordat VISA hem een nieuwe kan verstrekken. Een mooi verhaal dat ik al tientallen keren op Khao San Road van lijpe berooide rugzakartiesten heb moeten aanhoren, maar om het nu van een bejaarde Duitser te moeten horen is ten top.
De bekende, herhaaldelijke, omwegen om mij ertoe te bewegen om hem te vragen of ik misschien met wat geld kan helpen worden afgewisseld met vlagen van een onsamenhangend verhaal over drie vrienden die hij op de luchthaven moet afhalen en dat hij geen geld heeft om terug naar Rayong te gaan. Richard kan de man niet langer aanhoren en gaat op zoek naar een toilet op in het grote winkelcentrum achter ons. De tandloze Duitser heeft uiteindelijk door dat hij bij de verkeerde naar geld zit te hengelen. Ik wens hem veel sterkte met zijn probleem en zonder een greintje medelijden gaan wij verder.
Hoewel we al op weg zijn naar onze volgende bestemming blijven we toch nog een tijdje voor het “Central World” hangen waar een speedshow van motorfietsen aan de gang is. Opzichtige tweewielers afgewisseld met vrouwelijk schoon. De moeite waard en de D600 doet haar werk uitstekend.

Al vier weken hebben we het over de Beatles en vanavond gaat het dus gebeuren. Het is nog rustig wanneer we om iets over zeven de Ierse pub betreden. Het grote voordeel van dit vroege tijdstip is dat we een goede plaats kunnen uitzoeken voor het eten en voor het optreden van de band. De twee uurtjes die we moeten wachten tikken rustig weg terwijl de Heineken pinten blijven komen.
Ze vullen ons prima en in plaats van uitgebreid te eten kiezen voor een mandje vol met snacks en patat, de Fisherman’s basket. Vissticks, inktvis ringen, gepaneerde garnalen en patat vinden met een likje tartare saus de weg naar binnen.
Bij de eerste klanken van de band breekt er een feest in de bar los. Iedereen zingt uit volle borst met de bekende liedjes mee waarna de kelen met koude biertjes worden gesmeerd en gekoeld.
Het is een schitterend begin van dit weekend in Bangkok.