Om half acht ben ik door de spanning van de reis en de spanning in mijn blaas alweer wakker. Het is een kamer om in weg te dromen en ik kom niet verder dan oneindig gedraai op mijn bed. Wanneer om negen uur eindelijk de wekker van mijn iPhone afgaat komt dit meer als een verlossing dan als een straf.
Zonder te douchen kleed ik me aan en ga op zoek naar het ontbijt. In het restaurant wordt je door een mooie jonge vrouw naar een plaats gebracht en die van mij is een klein tafeltje naast de Italiaan met één arm.
‘Bon Giorno!’, spreek ik hem zachtjes toe.
Hij kijkt verbaasd op en knikt zonder een woord te zeggen.
Het ontbijt buffet is in het vijf sterren hotel natuurlijk goed verzorgt en ik vul mijn bordje. De pistoletjes, ham, salami, kaas, roomboter en koffie doen het onverwachte oponthoud al snel vergeten. Er zijn niet écht veel Egypt Air passagiers aan het ontbijt! De meesten zullen nog wel op bed liggen.‘Wanneer kunnen vertrekken?’, vraag ik vraag me af.
De Italiaan begint nu ook tegen me te praten maar zijn verhalen zijn zo negatief en deprimerend dat ik al snel besluit om op te staan en voor een tweede keer mijn bordje te vullen.
Aan het buffet denk ik - terwijl ik mijn bordje voor de tweede keer vul met salami en ham - na over de depressieve Italiaan. Ik ken veel meer mensen die nooit - en ook écht nooit - een positief woord uit hun mond kunnen krijgen. Dat negatieve gebrabbel is zo slecht voor me en zuigt zoveel energie uit me dat ik dat soort mensen liever vermijdt. Ik wordt er zelf ook depressief van!
Zodra ik weer ga zitten klampt hij me aan en begint in slecht Engels - gelardeerd met Italiaanse woorden - zijn beklag.
‘Alsof het mijn schuld is dat we hier zitten!’
Hij is een duidelijk geval van het “slachtoffer syndroom”. Alles wat er om hem heen gebeurt is de schuld van iemand anders, zelf kan hij er helemaal niets aan doen! Af en toe kijk ik naar hem op terwijl ik niet eens luister naar zijn klaagzang. Het had allemaal veel slechter kunnen aflopen.
Zonder een woord te zeggen sta ik op en knik hem een laatste keer toe. Wanneer ik me omdraai en wegloop van de tafel hoor ik zijn geklaag steeds verder vervagen. De receptie meld me dat er nog niets bekend is en dat we worden opgeroepen zodra ze iets weten. Ik haal mijn laptop van mijn kamer en koop internet minuten bij het business center van het hotel. Een strategische zitplaats bij de “Coffee Corner” in de enorme lobby van het hotel is mijn doel. Nog voordat ik mijn kop koffie heb besteld zie ik enkele medepassagiers van Egypt Air in grote haast langs me heen lopen en in het passeren vraag ik ze wat er aan de hand is.‘Ze hebben een vlucht naar Amsterdam voor ons’, roept een jong meisje in hippe jaren zestig kleding me toe terwijl haar vriend haar als een wervelwind achtervolgd.
En dat is het moment voor mij om in actie te komen! Binnen vijf minuten heb ik de kamer verlaten en de keycard bij de receptie ingeleverd. De eerste groep passagiers is al weg en ik sluit me aan bij de tweede groep om naar de vertrekhal te gaan.
In de vertrekhal gaat het allemaal wat moeilijker. We kunnen niemand vinden die ons enige informatie over de vlucht naar Amsterdam kan verstrekken. British Airways wordt genoemd als mogelijke vliegmaatschappij voor ons vertraagde vertrek. Maar ook daar komen we niet verder. De servicebalie van Egypt Air is onbemand maar uiteindelijk krijgen we te horen dat EVA Air de maatschappij is die de stoelen met achtergebleven passagiers zal vullen.
Aan de vertrekbalie worden formulieren ingevuld en verwerkt. Een nieuwe instapkaart en immigratiekaart wordt verstrekt en we zijn klaar om te vertrekken. Voor ons gaat het allemaal snel maar een groep die uit Maleisië zijn vertrokken hebben hun paspoorten moeten inleveren. Met lede ogen kijken ze aan dat wij kunnen vertrekken terwijl zij niet eens weten waar hun paspoorten zijn. Het is jammer maar dit is geen moment om bescheiden te zijn.
We rennen met de groep Hollanders naar gate E1 waar het vliegtuig op ons staat te wachten. Alle stoelen zijn bezet wanneer de deur van de Boeing 777-300 ER dichtgaat. Wij slaan allemaal een zucht van verlichting terwijl de rest van de passagiers vreemd om zich heen kijkt en geen idee heeft wat er allemaal de afgelopen twaalf uur is gebeurd.Een non-stop vlucht van Bangkok naar Amsterdam is een marteling! Ruim elf lange uren op een zitplaats. Je hele lichaam gaat pijn doen en na een paar uur weet je niet meer hoe je moet gaan zitten! Maar ik moet eerlijk toegeven dat de service van EVA Air tot in de puntjes goed is geregeld. Geen enkel moment heb ik honger of dorst gehad. Het enige wat me tegenstond was de verduistering van de cabine op deze dagvlucht. Persoonlijk had ik liever de tijd in het daglicht doorgebracht. Maar dan wordt uiteindelijk toch de landing ingezet.
In Amsterdam moeten we eerst nog de formaliteiten voor de achtergebleven bagage afhandelen. Dit is dus de tweede keer in drie maanden dat het me overkomt! Maar ik ben in Amsterdam en dat is voor nu het belangrijkste. Een klein rekensommetje geeft als resultaat dat we maar vier uur later in Amsterdam zijn dan gepland. Voor een moment krijgen we nog wat valse hoop wanneer er wordt gezegd dat misschien onze bagage op band 17 uit de catacomben van Schiphol zal verschijnen.
‘Dat zou helemaal perfect zijn geweest!’
Maar helaas is dit niet geval en er wacht nog meer papierwerk om onze achtergebleven bagage op de plaats van bestemming te krijgen. We nemen aan de balie afscheid van elkaar want wanneer je met anderen in een moeilijke situatie beland schept dat toch een band.
Ik koop nog snel wat eten en een paar blikken bier en ga op zoek naar de trein. 21:15 komt de intercity in beweging en ik ben op weg naar huis. Nu is het afwachten wat er met mijn bagage zal gebeuren. Ik probeer de negatieve gedachten te verdringen want ik zal er alles aan doen om niet zo als die Italiaan en velen anderen met hem te worden. Het leven is veel te mooi en te goed om te klagen, er zijn er zeker velen die het nog slechter hebben als jijzelf!
