Pattaya Blues

Het moeten haar ogen en wenkbrauwen zijn geweest die mij de eerste keer in haar aantrokken. Een beeldschoon meisje dat duidelijk anders was dan de andere meisjes in de bar. Ze leek een halfbloed, later bleek ze half Thai en half Vietnamees te zijn. Ik had al vaker gehoord dat de meisjes in Vietnam de mooiste van zuid oost Azië waren, zelf had ik er nog nooit één gezien. Amandelvormige ogen en ze was een beetje zwaarder gebouwd dan de andere meisjes.
Zij was op stap voor een paar dagen met een Duitser. Ik vernam van de Mama San, een oudere vrouw die de meisjes begeleid en adviseert, dat de man regelmatig terugkwam voor haar. Hij bezocht haar wel twee tot drie keer per jaar. Het klassieke verhaal dacht ik nog. Een paar vriendjes meer en de kost is verdiend voor de hele familie. Toch, tegen beter weten in, was ik gefaschineerd door haar verschijning en voelde mij ook tot haar aangetrokken.
Op een onbewaakt moment toen de Duitser naar het toilet was sprak ik haar aan. “Hij gaat naar huis, en ik blijf”, zei ik arrogant tegen haar. Naar haar glimlach te oordelen vond ze dit een prettige mededeling met perspectief voor de toekomst. Ik kwam regelmatig terug in de bar om te zien wat de laatste ontwikkelingen waren. De Duitser werd steeds minder vrolijk en op een avond zat hij gebogen over zijn glas Mekong Coke een stevige partij te janken. Ja, te janken. Krokodillentranen, versterkt door drank, rolde over zijn wangen. Hij zou naar huis gaan die avond. Naar zijn vrouw en kinderen wel te verstaan, zoals hij mij later zelf vertelde. Het meisje probeerde ook een beetje droevig te zijn maar had er duidelijk meer moeite mee dan de Duitser. Vanuit een ooghoek hield ze alles in de gaten wat er gebeurde en er kon zelfs een glimlach voor mij af.
“Zij gaat met hem mee naar de luchthaven”, merkte de mama san op. “Komt ze nog terug”, vroeg ik. “Ja maar dat zal laat zijn, zij blijft bij hem tot het laatste moment”, was haar antwoord. Ik probeerde me er een voorstelling te maken van wat er op de luchthaven zou afspelen. Iedereen kende toch die verhalen! Ik had het al enkele malen met mijn eigen ogen gezien. Krokodillen tranen en op de terugweg het geld tellen. Hoe kon je in hemelsnaam zo dom zijn? En dan te bedenken dat de meesten ook nog een aanzienlijke hoeveelheid geld sturen elke maand.
Mijn fascinatie voor haar was ondertussen overgegaan in een obsessie. Ik was blij dat ik morgenavond ongestoord met haar kon praten. De hele dag speelde het in mijn hoofd en toen de avond eindelijk aanbrak haastte ik mij naar de bar. Daar zat ze dan. Mooier te wezen als al die avonden ervoor bij elkaar. Ze had zich zelfs mooi aangekleed en opgedost. Ik vroeg of ze zin had om met me mee te gaan en na een positief antwoord betaalde ik de tweehonderd baht barfee, of bar fine. Beide termen doen de ronde.
Het was een mooie avond. We liepen over de boulevard en praatten eindeloos over van alles en nog wat. Dronken koffie en aten rijst met groente in een Thais straat restaurant. Ik had een heerlijke avond, mede omdat ze goed Engels sprak. Onvermijdelijk kwamen dichterbij het einde van de avond en dan moest er onderhandeld worden over de prijs voor de nacht. Ik wilde natuurlijk dat ze bij me bleef. Ik was hier niet mee bekend maar ik was ook slim genoeg om te weten dat ik er geen fortuin aan haar zou betalen. Het viel gelukkig mee en de normale prijs van vijfhonderd baht werd overeengekomen.
De volgende vijf dagen waren we onafscheidelijk. We dansten zwoel dicht tegen elkaar gedrukt in de warme avondlucht. Ik dacht geen moment meer aan de Duitser en wat er met hem gebeurd was. Ik dacht zelfs dat ik alles onder controle had. We gingen samen elke avond uit. We hadden een afscheidsfeest van een meisje dat in Denemarken ging trouwen. Soms ging ik vroeg naar bed en zij kwam dan na haar werk naar mijn kamer. We vreeën met elkaar en werden in elkaars armen wakker.
Ik zat al twee weken in Pattaya en moest nog een keer voor een paar dagen weg. Het kostte me ook klauwen vol met geld om daar te blijven, het geld vloog uit mijn portemonnee. Ik gaf haar duizend baht met de mededeling dat ze een kamer in "den Herberg" voor mij moest reserveren als ik haar e-mailde wanneer ik weer terug kwam. Ze nam mijn geld met een ontwapenende glimlach aan. Ik besloot om een paar dagen naar Bangkok te gaan en misschien nog wel even naar het zuiden.
Het leek of de grote regentijd al was aangebroken en ik voelde me eenzaam in Bangkok. Ik was een beetje ziek en ik dronk als een vis op de voor mij bekende plaatsen. Ik weet dat het het tegenovergestelde moet zijn geweest maar ik vond op dat moment Bangkok in de regen deprimerender als nooit te voren. Bangkok, de stad waar ik zo van hield was plotseling deprimerend? Wat was er met me gebeurd?
Na een tweede dag in mineur besloot ik om terug te gaan Pattaya. Ik had het weer bestudeerd op het internet en het regende eigenlijk overal In Thailand. Als het dan toch regende lag ik liever met haar in bed en keek tv de hele dag. De verrassing was compleet voor haar toen ik twee dagen later plotseling weer in de bar stond. Er was wat veranderd!
Ze negeerde mij en ook de andere meisjes gedroegen zich anders. Ik voelde me in mijn eer aangetast en dat mij onrecht was aangedaan. Ik had niets slecht gezegd of gedaan!
Tevergeefs probeerde ik met haar te praten om uit te vinden wat er aan de hand was. Uit wanhoop ging ik bij de buren haar e-mailen terwijl ze gewoon in dezelfde bar als ik zat. Ik was de controle over de situatie kwijt.
De erecode van de meisjes onder elkaar is ook sterk, maar hij is te breken. Toen verschenen de eerste haarscheuren in de erecode. Een meisje vertelde mij dat haar vriendje uit Engeland binnen een paar dagen kwam. Dus ik was nu verleden tijd. Waarom de erecode brak blijft een mysterie. Was het jalousie of medelijden?
Mijn duizend baht heb ik nooit meer terug gezien. Het meisje kwam naar drie weken weer gewoon terug naar de bar en ging aan het werk. Zelf was ik niet meer geïntresseerd in haar, ondanks dat ik altijd een zwak voor haar zal blijven houden. Ze was tenslotte een droom die uitkwam. Nee, het was geen nachtmerrie geworden, gewoon de harde werkelijkheid.

januari 2001