Tasmanië, een inleiding

Tasmanië 2003

Tja, Tasmanië. Een eiland onder aan Australië. Dat was het enige wat ik ervan wist.
En natuurlijk die verschrikkelijke moordpartij in Port Arthur. Ik kon me niet herinneren wanneer dat was maar ik zag die beelden van die slachting helder voor me. De haven met de oude gebouwen.
Voor mij was de plotselinge verandering van de reisbestemming ook een verrassing. Ik had mij voorgenomen om over land van Sydney naar Perth te reizen. Een beetje met de trein, een beetje met de bus en met het vliegtuig terug. Met Virgin Blue, de prijsvechter die het meeste van Ansett, de oude luchtvaartmaatschappij, heeft overgenomen. Hoe anders zou het lopen. Ik kon mijn vrienden in Perth maar niet te pakken krijgen. Ik had alles geprobeerd. Een postkaart, de telefoon en natuurlijk e-mail. Ik dacht dat ze misschien van werk waren veranderd en dat had er waarschijnlijk voor gezorgd dat de e-mail adressen waren veranderd. De beheerder van het lokale netwerk zou de e-mails wel gewist hebben in plaats van doorgestuurd.
Tijdens mijn eerste weekje in Sydney kreeg ik een ingeving om naar Tasmanië te gaan. Ik zag de Lonely Planet in de boekwinkel en na die een beetje te hebben doorgebladerd leek het mij een goede bestemming. Snel de reisgids gekocht en s’avonds het internet op om de prijzen voor het vliegen te bekijken. Dat viel dus erg mee. De website www.virginblue.com.au vertelde me dat een retour AU$ 256 kostte. Wel zou de plaats van aankomst Launceston zijn en niet Hobart, de hoofdstad. Voor mij maakte dat geen verschil omdat je op Tasmanië toch een rondje maakt en je kunt overal beginnen. Het ticket via het internet besteld en de bevestiging uitgeprint. Het verbaasd mij nog regelmatig wat er nu zo allemaal mogelijk is op het internet.

Tasmanië dus. De verscherpte controle sinds de aanslagen in Amerika was ook tijdens de binnenlandse vluchten in Australië merkbaar. Alles wat metaal bevatte moest af en ook mijn Caterpillar walking machines moesten door de scanner. Veilig! Geen springstof! OK, een half uurtje wachten en dan aan boort. Eerst de ouderen en de zieken, dan de rest. Zoek maar een plaatsje uit want de goedkope luchtvaart maatschappijen houden niet van veel poespas. Tijdens de vlucht met de 737-600 kreeg ik een mooi uitzicht over de kust van New South Wales voorgeschoteld. Ik werd er nog eens aan herinnerd hoe mooi en leeg de stranden wel niet zijn. Veel strand en weinig mensen, de ideale verhouding.

Tasmanië, ongeveer de oppervlakte van Nederland met 475.000 inwoners. Je kan begrijpen dat het niet erg druk is. De nationale parken zijn bij elkaar ongeveer 40% van de totale oppervlakte. Natuur is de hoofdmoot. Het eiland heeft een redelijk divers landschap. Echt hoge bergen zijn er niet. Tussen de ruige pieken van Cradle Mountain (1545 mtr), en de hagelwitte stranden van Wineglass Bay is het meeste een glooiend landschap wat je tegenkomt. Het deed me nog het meest aan Engeland denken. Nu, als ik terugkijk heb ik eigenlijk het gevoel dat ik in de tijd ben terug gereisd naar het Engeland in de jaren vijftig.