Nederland: Een nieuwe terminal

Zaltbommel (op de bouwplaats), woensdag 20 maart 2024

Het was gisteren een heerlijke rustige dag als afsluiting van onze reis. Hoe lang je ook op reis gaat, er komt altijd een einde aan. Het was een gewone dag, dat klinkt vreemd maar we hebben de dag doorgebracht zoals we haast elke dag in Pattaya hebben doorgebracht.
Zoals elke andere ochtend sta ik vandaag om kwart voor zeven alweer naast mijn bed om aan mijn dag te beginnen. Ik hoef niet op de wekker te wachten zodat ik weet dat het zeven uur is. Ik zet meteen een beker verse koffie, ook dat is een winnaar geworden deze reis, en keuvel wat op het internet.
Ik probeer het laatste nieuws uit Nederland en de wereld te lezen maar Ik wordt daar tegenwoordig treurig en wanhopig tegelijk van. Ik verzet me zo goed als mogelijk tegen dit gevoel. Het eerste wat ik doe wanneer we weer in Nederland zijn is de krant opzeggen. Het (valse) nieuws is een vergif in mijn hoofd. In deze moeilijke en politiek gevaarlijke wereld waar op elk ogenblik een Armageddon kan losbreken, inclusief een nucleaire nacht.
Zodra Lyka wakker is en haar eerste slokken verse koffie heeft genuttigd maak ik de gang naar de 7-11 voor een gebruikelijk ontbijt. Ons laatste ontbijt in Thailand is natuurlijk de klassieker van ieder een ham/kaas tosti, een hard gekookt ei en samen een dubbele varkensburger.
Lyka gaat haar ding doen en ik ga voor de laatste keer een wandeling langs de boulevard van Pattaya maken Mijn totale route is ongeveer acht kilometer lang die ik meestal onderbreek voor twee drinkpauzes, en af en toe voor drie drinkpauzes. Het is als een stil afscheid.
Na de “Covid samenzwering” was deze ooit zo levendige stad op sterven na dood. Dat valt niet te ontkennen maar de patiënt is van de intensive care af en komt weer langzaam tot leven. Inclusief het moordende verkeer maar vandaag nog zonder de grote aantallen voetgangers.
Nat tot op het bot van het zweet kom ik terug op de kamer waar we het er al snel over eens zijn dat de laatste lunch in Pattaya een broodje tonijnsalade van de “Subway” wordt, samen met een flesje Coke Zero.
Dan gaan we eindelijk onze koffers pakken voor de terugreis. De twee grote koffers gaan open op het bed omdat Lyka relatief veel volume heeft en in mijn koffer zit er hoofdzakelijk massa. Na wat heen en weer schuiven van onze bagage zijn we het erover eens dat het gewicht in de koffers nu goed is verdeeld. Alleen onze kleine rolkoffertjes voor in de cabine zouden nog iets te zwaar kunnen zijn. Helaas kunnen we het gewicht niet controleren dus besluiten we onze kansen maar te wagen.
Sinds deze reis boek ik altijd een nacht langer in het hotel zodat we de kamer nog de hele dag tot onze beschikking hebben. Ik het verleden boekte ik nog wel eens een halve dag extra maar daar kwam vaak meer gezeur dan gemak van. Die extra vijftien of twintig euro zullen je echt de kop niet kosten na een lange reis en geven je het gemak van heerlijk wachten op de koele kamer totdat de taxi naar de luchthaven verschijnt.
We hebben zelfs genoeg tijd om voor de laatste keer te gaan eten bij de “Captain’s Bar”. Dit restaurant in “Soi Honey Inn” is ook deze laatste periode van ons verblijf in Pattaya weer een winnaar gebleken.
We checken uit en nemen uitgebreid afscheid van het hotelpersoneel dat om kwart over acht ’s avonds nog aanwezig is. Nu zit deze reis er echt op en zoeven we door nacht richting de “Suvarnabhumi” luchthaven in Bangkok. De taxi is zoals altijd weer perfect geregeld en op tijd. Ik kan me wel andere tijden herinneren in Pattaya.
De op 28 september 2006 geopende luchthaven kraakt aan alle kanten in zijn voegen. De luchthaven die achttien jaar geleden enorme onvoorstelbare aantallen en passagiers kon verwerken is nu te klein geworden voor de wereldstad Bangkok. Er is al langer sprake van uitbreiding en extra start- en landingsbanen maar in de veelal bebouwde omgeving van de huidige luchthaven is dat niet gemakkelijk.
Zoals gewoonlijk praat ik mezelf naar het begin van de rij om in te checken en hier gaat het fout! Onze koffers zijn net boven de twintig kilo maar onze cabine bagage is drie en vier kilo te zwaar. En nu zijn wij aan de beurt om onze dichtgeplakte koffers te openen en enkele kilo’s van de kleine koffer naar de grote koffers. Daar zitten we dan in de vertrekhal op onze knieën naast de koffers en overleggen wat we naar de grote koffer moeten verplaatsen terwijl een groot deel van de driehonderd medepassagiers ons bekijken omdat ze toch niets anders hebben te doen tijdens het wachten.
Zodra we klaar zijn met het (zinloos) verplaatsen van bagage laten we onze cabine bagage wegen en die wordt goedgekeurd. De grote koffers worden weer dichtgeplakt en verdwijnen op de bagageband terwijl wij onze instapkaarten voor beide vluchten ontvangen.
Onderweg naar de bagage controle en immigratie mijmer ik nog maar wat over de grote mysteriën van het leven.

• Hoeveel hotels zijn er op de wereld?
• Hoeveel hotelgasten reizen met het vliegtuig?
• Waarom heeft een hotel nooit een weegschaal in de ontvangsthal bij de receptie staan om het gewicht van je koffer te controleren?
De laatste twee hindernissen zijn snel genomen en zodra we in de vertrekhal staan ben ik alle twijfels en spanningen kwijt. Het enige dat nu nog mis kan gaan is dat in Brussel onze koffers niet tevoorschijn komen. Lyka overhandigt mij een instapkaart omdat ze het niet echt begrijpt. En om eerlijk te zijn begrijp ik er ook niet veel van. Gate S115 staat er met dikke letters op de instapkaart geprint. Wat is er met gates D en E gebeurt?
Ik kijk eens goed om me heen en zie een richtingsbord met daarop aan gegeven S101-S128. Dat is dus de richting waarin wij ons moeten begeven. De twee pictogrammen van een roltrap naar beneden en een vertrekkend vliegtuig scheppen wel enige verbazing.
We volgen de pijlen en nemen de roltrap naar beneden. Daar komen we bij twee perrons waar de shuttle treinen arriveren en vertrekken. Het gaat allemaal heel georganiseerd en rustig. Ik kijk mijn ogen uit. Het lijkt wel of we in Singapore of Doha zijn. Thailand heeft zich ondertussen ontwikkeld tot een eerste wereldland.
Zodra we weer boven de grond zijn kijken we onze ogen uit. We staan in de nieuwe terminal van de Suvarnabhumi luchthaven. Wat een luxe, wat een pracht en praal, en dat terwijl de werkzaamheden nog niet eens zijn afgerond. Helaas zijn de prijzen voor de catering/horeca ook opgeblazen tot Bijbelse proporties. Twee euro voor een blikje fris en zes euro voor een blikje bier is ook hier in Bangkok op de luchthaven het nieuwe verdienmodel.
Dan begint voor ons het lange wachten! Wat heb ik daar toch een hekel aan. Ik probeer van alles om de tijd sneller te lijken gaan. Ik loop wat rond en ontdek dat ze zelfs Japanse toiletbrillen hebben geïnstalleerd maar niet de voorverwarmde toiletbril versie. We hebben onszelf voorgenomen om in Nederland ook zo snel als mogelijk over te stappen van het griezelige toiletpapier op de lauwe douche om je poepuitlaat goed, comfortabel en snel te reinigen. Met een beetje geluk heb ik de meeste materialen al in huis zodat ik ze alleen maar hoef te installeren.
Het vliegtuig is tot aan de laatste stoel bezet en gelukkig zit er naast ons een man aan het raam die als een roosje in slaap valt. De oordoppen gaan in en ik ben na twintig uur wakker te zijn geweest ook snel in slaap. Ik laat de maaltijd en drankjes tijdens deze eerste vlucht maar voor wat ze zijn.

Op de luchthaven van Doha gaat ons vliegtuig naar een parkeerplaats en vanaf de trap zien we dat ook hier in Doha de “Hamad International Airport” uit haar voegen is gebarsten. Overal zijn ze aan het werk en worden er nieuwe terminals gebouwd om de toekomstige passagiersaantallen te kunnen verwerken. Stikstof- en klimaatproblemen lijken hier niet te bestaan!
De eerste etappe naar Europa is sneller gegaan dan ik heb verwacht. Na twee kopjes koffie met een “Pain au Chocolat” (€ 16,81) gaan we weer met de bus naar een ander vliegtuig op de parkeerplaats van de “Hamad International Airport”.
Nu we eenmaal onderweg zijn van Doha naar Brussel ga ik over tot de orde van de dag. Na aankomst in Brussel gaan we weer met de trein naar Zaltbommel en direct na thuiskomst moet ik naar de Lidl om boodschappen te doen. Wat wil je eten na een lange periode in Zuidoost-Azië?
Nou, daar hadden we het zelfs een maand geleden in Japan al over! Vanavond eten we Shoarma met friet en sla. Daar hebben we nu echt zin in. Ik begin in mijn hoofd mijn boodschappenlijstje te maken. Alles dat aangebroken in de koelkast stond is voor ons vertrek in de vuilnisbak gekieperd. We moeten weer van vooraf aan beginnen en alles vers en nieuw inkopen.

• Shoarma
• Olijfolie, om de shoarma te bakken
• Knoflooksaus
• Chilisaus
• Verse friet voor in de air-fryer
• Mayonaise voor bij de friet
• Een bak gemengde sla
• Slasaus voor over de sla

Ik ga nog eens over de bovenstaande boodschappenlijst heen in mijn hoofd en word een beetje zwaarmoedig van de verwachtte kassabon. Dat is vast een heel ander bedrag dan waar we de afgelopen weken en maanden mee te maken hebben gehad. Eerlijk gezegd denk ik dat het leven in Japan nu veel goedkoper is dan in het multiculturele en kapot belastte Nederland.
Deze keer is het vliegtuig gelukkig niet vol en met een trucje tijdens het inchecken heb ik ervoor gezorgd dat er een stoel tussen ons in vrij is gebleven. En dat maakt de ruim zeven uur van Doha naar Brussel voor ons beiden een stuk comfortabeler.
Het is zeven uur in Qatar, elf uur in Thailand en vijf uur in de ochtend in Nederland, we zijn ondertussen vijftien uur onderweg en ik kan nu wel wat te eten gebruiken.Het ontbijt is voldoende, het smaakt me goed maar alleen de mierzoete Arabische yoghurt kan me gestolen worden. Ik laat mijn Japanse koffiebeker nog een keer door de stewardess met koffie vullen en ik zak weer onderuit in een poging nog wat slaap te pakken.
Vier uur na het ontbijt wordt aan boord van het vliegtuig de lunch geserveerd en ook die is welkom omdat mijn lichaam alweer om brandstof schreeuwt. De saus waarin de kip is verdronken smaakt voortreffelijk dus begin ik eerst met het harde droge broodje stukje voor stukje in de saus te deppen om het enigszins zachter, en smakelijker, te maken. Deze keer sla ik ook weer de mierzoete yoghurt over!
De laatste twee uur van onze vlucht naar Brussel kruipen zo snel als een slak voorbij. De lange vluchten zijn een van de nadelen van verre reizen maar het is ook onvermijdelijk. Daarom zet ik het van me af en ga in een soort van trance waarin ik de wereld om mij heen niet meer voel en zie. Daar is dan eindelijk Brussel!
Zonder ook maar een enkel probleem lopen we door de elektronische, het paspoort wordt door een terminal gelezen, immigratiedienst naar de band waar onze koffers uit de catacomben van de moderne luchthaven moeten komen. Ik kijk om me heen en voel me kwetsbaar. Dat is het nieuwe normaal! Er leeft een groep mensen onder ons die bommen af laat gaan tussen onbewuste en onschuldige mensen uit grond van een middeleeuwse woestijn gedachte en de liefde voor nieuwe god. Terreur werkt helaas!
Daar zijn eindelijk onze koffers en “al goed” lijkt “eind goed”. De douane is onbezet en met de op het internet gekochte treinkaartjes op de telefoon gaan we snel en probleemloos door de poortjes op weg naar het perron waar onze trein naar Antwerpen zal vertrekken waar we overstappen op de trein naar Roosendaal. Zodra de trein aan het perron verschijnt is het duidelijk dat we weer in Europa zijn waar simpele ambtenaren zonder enige fantasie of inleving beslissingen nemen over ingewikkelde problemen die betaald worden met de onuitputtelijke belasting opbrengsten!
Wat is er aan de hand?
Voor ons staat, twaalf minuten te laat, de trein die “Brussels Airport” door middel van een gemeenschappelijke intercity trein van de “Nederlandse Spoorwegen” en de “Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen” verbind met “Schiphol Airport” in Nederland. Mag ik voorzichtig stellen dat deze trein speciaal rijd voor de passagiers die op de luchthavens vertrekken en arriveren?

Nu komt het probleem!

Er is in deze specifieke trein die twee luchthavens met elkaar verbind geen enkele rekening gehouden met de bagage van de passagiers! Hoe dom kun je zijn?

Het “Kaagmens” zou denken: ‘Wie zijn die mensen met al die zware koffers?’

Het is een hindernisbaan om over de vele koffers op het balkon naar de zitplaatsen te komen. Totale chaos voordat de overvolle trein vertrekt is nog voorzichtig uitgedrukt! Wij blijven op het balkon bij onze koffers en gaan gewoon op onze koffers zitten. We hebben namelijk geen zitplaats maar een slechts vervoersbewijs!
‘Welkom in de derde wereld’, zeg ik zachtjes tegen mezelf.
Waarschijnlijk ook bedacht door een ambtenaar om de aansprakelijkheid, en de geboden service, voor de vervoerder te beperken. Achter ons wordt op het perron omgeroepen dat we moeten uitkijken voor bagage dieven en zakkenrollers! Welkom in de Verenigde Europese Emiraten.
Op Antwerpen Centraal komen we tot de conclusie dat onze aansluiting naar Roosendaal vier minuten geleden is vertrokken en dat we 56 minuten moeten wachten op de volgende trein naar Roosendaal. Dat is een tegenvaller maar dat we een uur later thuis zijn is door het vlotte vertrek vanaf de Brusselse luchthaven geen probleem. Antwerpen is geen Europa meer, het is veranderd in Noord-Afrika! Het gevoel van onveiligheid grijpt me meteen bij de keel.
Een uur later staan we op een ander perron op een trein te wachten die niet verschijnt. Ik spreek meteen een beambte van de Belgische Spoorwegen aan die mij ook geen uitsluitsel kan geven waarom de trein niet is verschenen aan het perron. Op dit moment heb ik het eigenlijk wel weer gehad met het openbaar vervoer in Europa en we gaan op zoek naar een plaats waar duidelijke vertrekinformatie wordt gegeven.
Laat de aanwijzingen langs het perron ook niet allemaal even duidelijk zijn! Een kwartier later zitten we in een speciale trein waar we geen vervoersbewijzen voor hebben. Het is een gok die wij moeten proberen met onze charmes op te lossen mocht er een conducteur verschijnen. De conductrice is meer dan vriendelijk en zij verteld ons over de chaos in het treinverkeer tussen Brussel en Antwerpen. We knikken begrijpelijk en een korte blik naar onze koffers verraad dat wij ook slachtoffers zijn die chaos. De trein stopt in ieder geval in Roosendaal.
Na een vlotte overstap in Roosendaal en Den Bosch zien we aan de horizon de de grijze vierkante toren van de St. Maarten opdoemen. We zijn bijna thuis! Onderaan de trappen achter de glazen poortjes staan mijn schoonzuster en broer op ons te wachten om de koffers met Lyka naar huis te brengen. Er is geen plaats meer in de auto voor mij maar dat is geen probleem. Ik loop dat stukje wel, ik heb meer dan lang genoeg op mijn kont gezeten!
In minder dan een kwartier weet ik waarvoor wij samen op reis gaan. Wij voelen ons niet meer thuis in Nederland. Het zal wel aan ons liggen maar het ontmoeten van nieuwe mensen, het ontdekken van nieuwe plaatsen en het proberen van nieuwe gerechten is nu eenmaal ons ding.
Na het boodschappen doen neem ik een koud biertje dat Danny een paar dagen geleden voor me in de koelkast heeft gezet. Met een koud biertje in de hand drijven mijn gedachten af naar oktober, naar de dag dat we weer gaan vertrekken. Proost!