Filippijnen: De edele kunst van het niets doen, deel 2

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), maandag 30 december 2019

Terugkijkend naar het jaar 2019 en in het bijzonder december 2019 kan ik alleen maar verbaasd zijn hoe snel dit jaar èn december voorbij zijn gekropen. Zonder enig gevoel van snelheid kabbelden de dagen, de problemen met de gemeente Zaltbommel en de voor de Nederlanders en Filippino’s zo drukke maand december voorbij.
Meer dan twintig vrienden, kennissen en ook een familielid van mij hebben in het afgelopen jaar het huidige voor het eeuwige verwisseld. Het heeft niet veel gescheeld of ik had ook zelf op de eerste dag van 2019 het eeuwige begroet! Ik ben een onschuldig slachtoffer geworden van onverklaarbaar geweld. Deze laffe aanval, midden in de nacht in onze woonkamer, speelt mij nog parten en de gevolgen zitten mij nog steeds dwars. Ik slaap slecht, heb concentratie problemen en ben bang in grote mensenmassa’s.
De aanvallers, door drugshandelaren aangestuurde druggebruikers en kansloze Nederlanders lopen nog vrij rond. De politie heeft geen tijd en de handhaving mag van de verantwoordelijke ambtenaar op het gemeentehuis van de gemeente Zaltbommel niet handhaven. De Japanse duizendknoop wordt doodgezwegen in de tuinen van de oude binnenstad. Is de lokale overheid nog wel te vertrouwen?

Maar nu terug naar de rust van het verre Filippijnen! In het katholieke Filippijnen is kerstmis met grote zekerheid het belangrijkste christelijke feest van het jaar. Voor mij, religie is niet heel belangrijk voor me, is het wel heel belangrijk om ervoor zorg te dragen dat mijn lieve vrouw, haar moeder en haar familie een onvergetelijk kerstfeest hebben zonder dat ik daar zelf een hoofdrol in speel. Ik leg mij neer met een kleine bijrol. Jullie moeten begrijpen dat mijn schoonfamilie een andere taal èn een ander lokaal dialect spreken. Zodra ik daarbij aanwezig ben moet het hele gezin inclusief de kleinkinderen een andere taal, het engels, gaan spreken. Dat is me een beetje teveel dus houdt ik me bij voorkeur afzijdig zodat ze heerlijk in hun eigen taaltje kunnen brabbelen.

In de aanloop naar de feestdagen en het nieuwe jaar vul ik de dagen met “de edele kunst van het niets doen”. Ik begin het zelfs leuk te vinden! Niets doen. Ik breng wat tijd door met landgenoten die hier vast verblijven en een “oliebollen avond” hebben georganiseerd. Een paar weken tussen de Nederlanders in den verre en iedereen begrijpt dat het door de politiek zo vurig gewenste integreren van immigranten een wassen neus is! Nederland is op zo’n avond dichterbij dan in Nederland zelf. Het over de grens, ver van je geboortegrond, zijn versterkt alleen maar het gevoel wie, wat je bent, waar je vandaan komt, wat je denkt en wat je liefhebt.
Er waren ook mindere zaken, helaas! Het management van het hotel is overgedragen aan een paar Koreanen die er absoluut niets van begrijpen. Een hotel runnen is een speciaal vak dat zeker niet onderschat dient te worden. De nieuw aangestelde manager spreekt geen woord engels en dat maakt het bijzonder moeilijk in een hotel waar 80% van de gasten Australisch of Europees zijn en niemand van het personeel Koreaans spreekt.
Het leid dan ook tot de meest gevaarlijke en ongemakkelijke situaties. Enkele dagen hadden we het gevoel dat we op een bouwplaats waren. Klokslag negen uur begonnen de slijpschijven te draaien en de lassers met hun dagelijkse werkzaamheden. De laspistolen en slechte verlengsnoeren gevaarlijk dicht bij de rand van het zwembad. De mensen voor het onderhoud begonnen de kamers aan het zwembad naast ons opnieuw te decoreren in kleuren die het dragen van een zonnebril ook ’s avonds rechtvaardigen en het gehele meubilair kreeg een laag witte verf. Gelukkig konden we tussen alle werkzaamheden af en toe toch nog een duik in het verkoelende water nemen.  

Als er een ding opvallend is verbeterd in de Filippijnen dan is het het eten in Angeles City. We hebben tijdens dit bezoek dan ook meer tijd dan gewoonlijk om nieuwe voedselbronnen te vinden. Aangespoord door de ontspoorde menukaart opgesteld door de Koreaanse eigenaar en het ontbreken van het door ons zeer gewaardeerde dagmenu gingen we elke avond op pad.

Pizza werd via de laptop besteld en ook afhaalmaaltijden uit restaurants in de buurt stonden regelmatig op de tafel voor onze kamer aan het zwembad. Koreaanse gimbap en moslim halal noedels hadden onze voorkeur.

De rustige middagen aan het zwembad, NPO-radio2 via de JBL-go2 op de achtergrond, met af en toe een appeltaartje bij de koffie en enkele lichte werkzaamheden op mijn MacBook. Morgen is het de laatste dag van het jaar! Het zal niet moeilijk zijn om dit slechte jaar te overtreffen. Voorlopig houdt ik mij gedeinsd zodat de strafzaak tegen mij zal zijn geseponeerd. Ook hoop ik dat de ruim dertien jaar slepende zaak tegen de gemeente Zaltbommel eindelijk wordt opgelost. Dat is mijn enige voornemen voor 2020!

Tot volgend jaar!

Filippijnen: Wij wensen u een fijne kerst en een gezond 2020

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), maandag 23 december 2019

Het is zeker geen gemakkelijk jaar geweest. Toch geven we de hoop nog niet op dat we volgend jaar alle problemen voorgoed achter ons kunnen laten!

Lyka en Jielus wensen alle lezers van “TravelsandTroubles” een fijne kerst en een fantastisch maar vooral een gezond 2020.

Filippijnen: De edele kunst van het niets doen, deel 1

Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), zondag 1 december 2019

Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik mezelf op deze manier zou kunnen vermaken! In het verleden was ik een notoire drukke draaikont die altijd de grootste problemen had met stil zitten. Ik wilde altijd ontdekken, nieuwe plaatsen zien, nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe gerechten proeven. En nu, nu de zestig jarige leeftijd toch wel heel goed in zicht komt, slijt ik mijn dagen aan het zwembad van een twee sterren hotel midden in een uitgaansgebied vol kroegen, gogo’s, bordelen en Koreaanse restaurants.

Ik vermaak me prima in het verkoelende water van het zwembad. Op de achtergrond zie je “onze tafel” voor de kamer “Poolside 1” met het roze koffiekopje. De vermoeidheid die ik nooit wilde voelen blijkt nu als een zware last in mijn lichaam te schuilen. Het (uit)rusten gaat me goed af. Een duik in het zwembad, een kopje koffie, een koel flesje water, NPO Radio2 op de JBL-go, met of zonder Lyka die veel tijd doorbrengt met haar familie.

De wisseling van de macht in het hotel is geen verbetering. We missen de ijzeren hand van Bill, de nieuwe Koreaanse eigenaars begrijpen er helemaal niets van. Wij hebben ons best gedaan om ons aan te passen maar de nieuwe menukaart is absoluut geen succes. Na enkele dagen gezeurd te hebben koop ik zelf maar witte bonen in tomatensaus om het “Australisch ontbijt” een beetje op het ontbijt uit het verleden te laten lijken. “Minder voor meer!”, lijkt de lijfspreuk van de nieuwe Koreaanse eigenaar. Daarmee bedoel ik minder op je bord voor meer geld! Wanneer dan ook nog eens de “Fish and Chips” zonder patat wordt geserveerd is de kogel door de kerk. Wij zullen de komende weken helaas niet meer aan het zwembad van het hotel eten.  

De gebruikelijk middag zwemmen met de jongens van Roxanne is gelukkig nog wel een succes! De hamburgers als afsluiting vliegen naar binnen. Wat kunnen die jongens eten! Later hoor ik van de serveersters dat ik eigenlijk 300 peso voor het zwemmen moet betalen. Mister Samsung is de engelse taal niet machtig dus ik geloof niet dat hij het lef heeft om mij om het zwemgeld te vragen. Mijn dagelijkse rekening voor de bar zal daar ongetwijfeld ook aan bijdragen.

De rest van de week breng ik ’s middags zoals gebruikelijk door in de airconditioning van het SM Clark winkelcentrum. Mamsi heeft het gelukkig prima naar haar zin en het gezinsdiner in een van de restaurants van het winkelcentrum is een groot succes.

Wanneer aan het einde van de zoveelste dag de zon begint te zakken zoek ik mijn plekje op aan het verlaten zwembad. Het grootste deel van de hotelgasten is zich aan het voorbereiden voor een zwoele nacht in het rode-lampjes gebied van Balibago, oftewel, Angeles City. Zelf luister ik naar de internet radio terwijl ik geniet van een stukje Old Amsterdam met een ijskoud flesje bier (€ 1,10) voor de happy hour prijs.  

Nu we het restaurant van het hotel links laten liggen gaan we meer op stap voor het avondeten. Ik moet eerlijk zijn, ik doe het niet met veel plezier want dat hele gedoe van aankleden en op zoek naar een restaurant, maar uiteindelijk is de maaltijd vaak toch een beloning voor de moeite. De kwaliteit van het eten en de diversiteit is er in twee jaar duidelijk op vooruit gegaan. Pizza’s en burgers staan maar een keer per week op het menu voor ons. Meestal op de zaterdag en de zondag omdat dat duidelijk de drukste dagen zijn in Angeles City. Hele kudde’s Koreanen komen van hot en her om te golfen en te genieten van het nachtleven.
Een van de zaken die duidelijk anders zijn in de Filippijnen vergeleken met Thailand is de hoeveelheid neerslag. In het geval waar je nu met een zekerheid kan zeggen dat het wel droog zal blijven in Thailand komt de regen met golven naar de Filippijnen. Dat het hier een hele dag regent is geen uitzondering en het gewone leven gaat dan ook gewoon door. Alleen verschuilt het dagelijkse leven zich onder een leger van goedkope Chinese paraplu’s. Voor dat zwemmen maakt het weinig uit, je wordt toch wel nat, maar voor de lunch is het toch wel ongemakkelijk.