Thailand: Filippijnse mijmeringen

Pattaya (Almost Free Hotel (Top Floor)

Nu ik eindelijk in weer Thailand ben kan ik eerlijk terug kijken naar ons lange verblijf in de Filippijnen.

En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ‘Ik vindt het daar in de Filippijnen maar niets!’

Ik heb het een eerlijke kans gegeven, ik ben er geruime tijd geweest zodat ik me enigszins heb kunnen aanpassen, maar ik blijf nog steeds bij mijn oude oordeel. Het is een derde wereld land met heel weinig kans op enige verbetering. De schrijnende armoede en honger van de bevolking. Het verschil tussen arm en rijk is hier, voor mijn gevoel, nog groter dan in India. Ik kom al zes jaar in de Filippijnen en ik verbaas me er steeds over dat er geen verbetering zichtbaar is.
Pilar, het dichtstbijzijnde stadje van het dorp waar ik de meeste tijd doorbracht, doet me nog het meest aan Kathmandu denken. De smalle straatjes met kleine smoezelige winkels, hier en daar een restaurantje waar het eten er niet uitnodigend uitziet.

Laat ik het maar heel simpel zeggen: ‘Het eten in de Filippijnen deugd ook niet!’
Ik weet dat de meningen onder de reizigers en bezoekers daarover verdeeld zijn maar na zeven weken in de jungle, met toegang tot twee supermarkten op 12 en 45 kilometer afstand, kan ik gerust zeggen dat de mensen in de Filippijnen vallen onder de groep “Oryzeaeisten” (rijsteters). Een maaltijd zonder groenten met alleen een stukje kip of vis is net zo gewoon als in Nederland een mes en vork naast je bord. Ik heb meerdere malen mezelf zitten verbazen hoe de personen tegenover me een enorm bord witte rijst vergezeld van twee hotdogs met bananenketchup zat te verorberen.
Deze worstjes alleen al! Op de verpakking doen ze er vaag over maar ik schat dat een 20-25% slachtafval aangevuld wordt met sojameel, zout en suiker en niet te vergeten een rode kleurstof. Die kleurstof is zo hardnekkig dat hij niet meer te verwijderen valt uit het plastic tafellaken en ik hem elke dag terug zie in mijn urine.
Groenten zijn bij de arme bevolking net zo onbekend op tafel als “Takoyaki” (Japanse Octopus balletjes) in Nederland. En dat is niet zo verwonderlijk. Met in de gedachte dat de grootste supermarkt, op 45 kilometer afstand, die een uitstraling heeft van een gemiddelde Nederlandse kruidenierswinkel uit de jaren zestig. De groenten die zijn uitgestald zijn van een kwaliteit die door de voedselbank in Zaltbommel zou worden afgewezen en voor zulke hoge prijzen dat ze in de Nederlandse supermarkten ook zouden blijven liggen. Drie euro voor een kleine stronk vergeelde broccoli is te gek voor woorden. In Nederland zouden we het niet betalen en hier kunnen ze het niet betalen!
De door velen Filipinos geroemde restaurants zijn haast allemaal een onderdeel van een franchise keten en zijn meestal te vinden in de grote winkelcentra. Ook in de Filippijnen zijn er verschillende gradaties in fastfood restaurants.
Onder aan de ladder staan Jollybee en Mang Inasal. Je moet wanhopig en/of verschrikkelijk arm zijn om in deze drukke en zeer goedkope restaurants te gaan eten. Deze twee ketens zouden in Nederland in ieder geval niet overleven.
Naast de wereldbekende MacDonald’s en KFC zijn er ook nog enkele ketens die boven de middelmoot uitstijgen. Greenwich Pizza en sBarro zijn goed te noemen. De prijzen liggen dan ook veel hoger en het zijn ook restaurants met een zeer beperkte keuze. De Amerikaanse invloed is op de Filippijnen nog steeds erg groot dus hamburgers en pizza zijn hier de meest geliefde gerechten!
Nee, leven in de Filippijnen betekend bergen rijst zonder groenten of spaghetti met zoete tomatensauzen, het liefst met een hotdog of twee in stukjes gesneden door de saus.
En de wereldberoemde Filippijnse gerechten? Denk eens diep na en kun je je herinneren ooit een Filippijns restaurant te hebben gezien? Nee dus! En dat verteld meteen het verhaal over de Filippijnse keuken. Enkele stoofgerechten op basis van tomatensaus en de alom aanwezige “Adobo”, een gerecht van kip, varkensvlees of inktvis in een sausje van sojasaus, azijn en knoflook. Klink goed, smaakt ook redelijk maar een keer per maand is voldoende. Dus is het de rest van de maand worstelen!

Wat me vaak wordt verweten is dat ik de Filippijnen geen eerlijke kans geef en dat ik de mooie stranden van het eilandenrijk nooit heb bezocht. Daar heb ik ook een simpel antwoord op!
Mooie stranden? Een strook zand grenzend aan glashelder blauw zeewater. Mooi, dat zeker, maar overal in Azië ruizen de palmen achter je. Dat is niets bijzonders! In de Filippijnen liggen algemeen achter deze stranden veelal lelijke straten met nog lelijkere hotels of 5 sterren resorts die € 100,- p/d kosten. Eilanden bezoeken met veerdiensten die de meest dodelijke op aarde zijn is voor mij persoonlijk niet zo erg uitnodigend! Die stranden liggen daar al duizenden jaren en over honderd jaar liggen ze er ook nog wel!
De stranden van Thailand en Maleisië, een kleine vier uur korter vliegen vanuit Nederland, zijn precies hetzelfde maar wanneer je daar de Thaise en Maleisische keuken bij optelt is de som veel groter dan dat die ooit in de Filippijnen zal zijn.
De tickets naar en het verblijf in de Filippijnen zijn duurder, de infrastructuur en openbaar vervoer om te janken. De weinige geschiedenis en cultuur wordt door 12 à 14 tyfoons per jaar weggeblazen. Nee, ik heb het gezien!
Het spijt me echt, maar ga voor jezelf kijken wanneer je me niet geloofd?

Het is pas half zeven wanneer ik door het eerste zonlicht wordt gewekt. Ik heb maar vier uur geslapen maar het zal wel genoeg zijn geweest. Medicijnen en een kop koffie, de flip-flop’s aan en even wandelen. Pattaya ontwaakt en overal zijn er mensen aan het werk. Sommigen breken hun straatrestaurants op om naar bed te gaan terwijl anderen zich opmaken voor de golf bezoekers op zoek naar een ontbijt.
De geur van knoflook strengelt zich onzichtbaar door de straten. Overal ruik je eten! Bij een kleine keuken op een handkar wordt mijn neus gegeseld door het bakken van verse chili’s, natuurlijke pepperspray op de vroege ochtend. Ik lach, ik ben weer op mijn plaats. Een meisje lonkt naar me terwijl ze met een lepel en twee bamboestokjes van haar noedelsoep zit te genieten. Noedelsoep met rijstnoedels welteverstaan, niet van die kant en klaar zakjes.
Ik stap de 7-11 binnen en geef de jongen achter de counter twee voorverpakte tosti's, de schade bedraagt € 1,25. Terwijl het tosti-ijzer zijn werk doet kijk ik naar de ingepakte neus van de jongen achter de counter. Hij heeft een cosmetische ingreep ondergaan en heeft nu een hoog neusbeen. Een schoonheidsideaal in Thailand dat ik persoonlijk niet helemaal begrijp. Ook zijn grijze haar zal hier wel modieus zijn.
Met de twee tosti’s en flesje sinaasappelsap, twee Coke Zero en een flesje water ga ik weer richting onze kamer. Nee, Thailand is tien keer beter dan de Filippijnen!

Nieuwjaar met een melkkoe (Deel 6)

Angeles City (Walkabout Inn Hotel (Poolside 01)

Bij het zien van het gezicht van zijn meisje werd Steef zo overmand door blijdschap dat hij zijn kwaadheid en vragen van gisterenavond spontaan vergat. Hij krabbelde op en omhelsde zijn lieveling die zich voorzichtig uit zijn stevige greep probeerde te bevrijden. Nu ging Steef eerst zijn gezicht wassen in grote plastic bak onder een druppelende kraan. Het aanzicht van die bak met de druppelende kraan bracht hem meteen bij zijn positieven en opnieuw bij het huis van Toto en Sa. Dat huis was wel heel anders dan het huis van zijn schoonfamilie hier! Wat zou het heerlijk zijn om een wasbak en een douche te hebben.
Aan de oude keukentafel, alleen want de rest zat op de grond aan de kleefrijst met een onbekende groente en een schaal verdacht vlees, genoot Steef van zijn uitsmijter ham/kaas. Met veel smaak werkte hij de drie eieren op het brood met beleg naar binnen. Hoeveel Steef ook van Thailand hield zijn Hollandse wortels kon hij niet verbergen. Een uitsmijter ham/kaas met een goede kop koffie was en bleef zijn ideale start van de dag. Er was geen spoor van een kater te bekennen. De uitsmijter was met liefde gebakken door zijn meisje, dat kon je zien en proeven! Mai had zich daarna meteen in een veel te groot t-shirt gehesen en lag nu op het bed te slapen. Door een smalle opening tussen het gordijn en de muur zag Steef haar borstkas zachtjes op en neer gaan.
De koffie liet alleen nog op zich wachten. Steef ging dus eerst maar eens op onderzoek uit waar zijn espresso koffiepotje was gebleven. De koffie liet namelijk wel heel erg lang op zich wachten. Alsof zijn schoonmoeder aanvoelde wat er aan de hand was greep ze Steef zijn hand en ging ze hem voor. Ze toonde een stenen pot gevuld met gloeiende houtskool waarop zijn kleine espresso maker stond. Een oud tandwiel van een brommer zorgde ervoor dat de koffiepot niet in het vuur viel.
Steef krabde zich op zijn hoofd en begreep dat wanneer hij ’s morgens een beker koffie wilde hij de avond van tevoren het koffiepotje al op het vuur moest zetten. De paar weken die Steef hier was wilde hij goede koffie drinken en het kon hem eigenlijk niet veel schelen wat dat ging kosten. Dus hij nam zich voor om straks, zodra zijn meisje wakker was, naar de stad gaan om een gaskookplaat met een gasfles te kopen. Dan zou dat probleem tenminste zijn opgelost en hij van een lekkere beker Nederlandse koffie genieten.
Weer gezeteld aan de tafel, Steef keek nog maar eens goed om zich heen, kreeg hij een beeld in zijn gedachten dat hem goed stemde. Wanneer hij elk jaar wat geld aan dit huisje zou besteden en het zou verbeteren dan zou het wanneer hij met pensioen ging geheel naar zijn wens zijn! Daar zou hij het ook met zijn meisje over hebben zodra ze wakker was!
De alcoholische broer schoof bij zijn familie aan op de vloer en begon met onsmakelijke bijgeluiden de rijst en stukjes verdacht vlees naar binnen te werken. Lang duurde het niet of hij zat alweer naast zijn moeder om een fles Lao Khao te bedelen. Een treurig beeld. De moeder kon de drang van haar zoon niet lang weerstaan en gaf uiteindelijk maar toe om van het gezeur af te zijn. Blij als een kind rende hij naar buiten met een nieuwe fles in de hand om op zijn eigen plek in de schaduw de fles sterke alcohol te legen. Steef schudde zijn hoofd en had medelijden met zijn zwager. Zo’n leven gunde je niemand, maar het was hier in Thailand vrij normaal.
Na het eten werden de matjes buiten uitgeklopt en opgerold. De vloer werd met een grote bos palmnerven geveegd en Steef volgde al die werkzaamheden met een geïnteresseerd  oog. Bij de controle van de koffiepot moest Steef teleurgesteld vaststellen dat het op die houtskool niet zou gaan werken. Steef nam de espresso maker van het vuur en plaatste het teleurgesteld op de kale betonnen vloer naast de pot met gloeiende houtskool. Na een uur proberen was er nog geen spoor van koffie te bekennen en er zat voor Steef dus niets anders op dan een van zijn Nescafé sticks te gebruiken die hij altijd als reserve bij zich droeg.
Met een dampende beker instant koffie in de hand overzag hij even later de situatie in het huis. Iedereen lag na de ochtendmaaltijd te slapen en Steef dreef langzaam in een droomwereld weg. In zijn gedachten zag hij het huisje aan de binnenkant veranderen. Er verschenen plavuizen op de vloer, de vlekken verdwenen van de muren en veranderden in roomkleurige smetteloze oppervlakten. De altijd openstaande houten luiken werden ramen en in de hoek stond een keukenblok met een gootsteen en een gaskookplaat. Dit zou het gaan worden!

In het huisje van Toto en Sa ging het er heel wat minder vredig aan toe. Een fikse ruzie was ontstaan toen Sa vanochtend thuis kwam.
‘Hoe kun nu je zo dom zijn om die sukkel hier uit te nodigen?’, slingerde ze Toto naar zijn hoofd, ‘straks komt hij er achter wat we hier met z’n allen aan het doen zijn en dan gaan we allemaal naar de gevangenis!’
‘Hij stond ineens voor de deur! Wie verwacht er dat die man anderhalf uur over een zandpad onder een brandende zon naar hier komt gelopen?’,verdedigde een aangeslagen Toto zich.
‘Je moet eens ophouden met dat gezwaai naar Jan en alleman die voorbij komen! We wonen hier niet voor niets op het verlaten platte land temidden van de rijstvelden! We willen niet worden gezien en zeker niet opvallen!’, verweet ze Toto met een sneer.
‘En die Mai van verderop? Hoe weet jij zo zeker dat die haar mond houdt? Was dat wel een goed idee dan om de buurvrouw hierbij te betrekken?’, beet Toto van zich af.
‘Die zwijgt wel! Maak je daar maar geen zorgen over! Ik weet hoe een Thaise vrouw denkt en zich gedraagt wanneer er geld in het spel is!’
Toto zat zit op de bank en liet de rest van de scheldkanonnade gelaten over zich heen komen. Ze had een beetje gelijk. Hij had Steef niet naar binnen moeten laten. Met zijn gedrag had hij hun hele project in gevaar gebracht. Maar het was toch ook een beetje haar schuld. Sinds ze samen twee jaar geleden aan dit project waren begonnen had Toto de meeste tijd alleen in het huisje doorgebracht. Opgesloten als een nachtegaal in een gouden kooi. Hij had zich het leven in Thailand met zijn vrouw toch wel anders voorgesteld.
Slecht een keer, en heel soms twee keer, in de week mocht hij met Sa mee naar de stad. Hij zag maar heel weinig andere mensen waar hij mee kon converseren en nu hij eindelijk een andere westerse man als tijdelijke buurman had gekregen was zijn vrouw heel kwaad geworden. Zijn eenzaamheid op het Thaise platteland temidden van de rijstvelden viel hem langzaamaan te zwaar. Het was zo’n enorme zware last geworden die hij zich op voorhand nooit had kunnen voorstellen. En dan ontbrak het hem aan helemaal niets! Hij had de beste Italiaanse kazen en wijnen, olijven en olijfolie, pasta’s en sauzen. Allemaal opgestuurd vanuit Italië naar Thailand, alles bij elkaar meer dan 180 kilo voor een half jaar. Het enige waar het hem aan ontbrak was wat menselijk contact.
‘Doe toch rustig aan?’, smeekte hij Sa, ‘ik heb alleen maar een paar biertjes met die simpele man gedronken! En jij was toch de persoon die hem uitnodigde om te blijven eten? En jij hebt hem ook nog thuis gebracht!’
Sa schudde haar hoofd om de naïviteit en domheid van haar man. Ze was alleen nog maar bij hem omdat hij nog een mooi groot huis in Italië had. Zodra dat huis verkocht was en het geld in Thailand op de bank stond zou Toto verleden tijd zijn. Er stonden tenslotte  duizenden mannen in Australië en Europa te trappelen van ongeduld om al hun spaargeld naar haar rekening in Thailand over te maken. Dat wist ze een miljoen procent zeker!
‘En die domme simpele Steve, of hoe die ook mag heten.’
‘Steef’, onderbrak Toto haar.
‘Die domme Steef gaat straks vragen stellen, veel vragen stellen, en dan weet je hoe het verder gaat? Een gek kan meer vragen stellen dan duizend wijze mannen kunnen beantwoorden!’, Sa liep de kamer uit en liet Toto in zijn diepe ellende achter.
Toto dacht diep na hoe hij de problemen kon oplossen die hij samen met zijn vrouw had veroorzaakt. Het project was een idee van zijn vrouw geweest. Hij was de financier en hij had de infrastructuur opgezet, en hoewel hij zeker wist dat het in principe niet strafbaar was wat ze deden zou de Thaise justitie toch niet mals voor ze zijn wanneer er een onderzoek zou komen. De Thaise justitie hield er van om voorbeelden te scheppen en buitenlandse zondebokken te straffen. De Thaise medeplichtigen kwamen vaak met een lichte straf, na natuurlijk smeergeld te hebben betaald, weg. De buitenlanders werden uitgezet met de mededeling om de komende tien jaar niet meer terug te komen. En dat advies kon je maar beter volgen want anders kwam je in de gevangenis terecht. Het vooruitzicht om in een Thaise gevangenis terecht te komen vulde hem met afgrijzen. Hij had op tv gezien hoe het er binnen de gevangenismuren aan toe ging. Toto slenterde naar de slaapkamer van zijn vrouw en opende zachtjes de deur. Voor een moment keek hij naar zijn slapende vrouw. Ze mocht dan wel een serpent zijn maar hij hield van haar, op zijn manier.

Om een uur of een verscheen Mai in de deuropening naar de slaapkamer op zoek naar Steef die op zijn beurt de hele ochtend had zitten rekenen. Hij had berekeningen gemaakt voor de verbouwing en renovatie van het huisje. De hoogte van de muren, de lengte en breedte van het huisje gaven de vierkante meters wanden en vloeren. De afmetingen van de ramen en de deuren. Steef had niet stil gezeten en voor de eerste keer de rekenmachine op zijn nieuwe slimme telefoon gebruikt. Het had de wachttijd versneld en het was een plezierige bezigheid. Hij had de indrukken die hij had opgedaan in het huisje van Toto en Sa vanzelfsprekend in zijn plannen betrokken en financieel leek het er op dat hij tijdens deze vakantie aan de eerste fase zou kunnen beginnen.
Een goede en precieze planning is de beste basis voor een geslaagd project! Dat had hij op de fabriek geleerd. Eerst een dag “wijs kijken”, dan een plan opzetten en dat plan nog een keer doorlichten om te bezien of er geen knelpunten of fouten in zaten. Dus zouden ze vandaag met behulp van Steef zijn berekeningen aan het eerste traject van de renovatie van het huisje van Mai en Steef beginnen.
‘Goedemorgen tilak!’, sprak Steef vriendelijk, ‘na het eten gaan we de stad in om eens in de bouwmarkt te gaan kijken? We gaan kijken wat we mooi vinden en wat het ongeveer gaat kosten!’
Bij het uitspreken van zijn woorden bedacht Steef dat ze dat gisteren ook al hadden gedaan. Hij wreef in zijn ogen en bedacht dat toeval een vreemd verschijnsel is. Een vreemd voorgevoel bekroop hem dat dat misschien met voorbedachte rade was gebeurd. Al snel werd die negatieve gedachte verdrongen door een positieve gedachte dat ze al heel wat voorbereidend werk hadden gedaan. Mai keek hem met slaperige ogen aan, knikte met haar hoofd en draaide zich zonder een woord te zeggen weer om en verdween in de donkere kamer achter de deuropening.
Ruim een uur later reden ze, deze keer met Steef in de cabine van de pick-up truck over de zandweg richting de stad. Steef tuurde vanaf het vertrek in de verte of hij het huisje van Toto al zag. Met blijdschap zag hij het met zonnepanelen vol gelegde dak snel dichterbij komen. Net voordat ze huisje passeerden ging Steef over zijn schoonmoeder heen hangen om naar Toto te kunnen zwaaien die ongetwijfeld in de tuin aan het werk zou zijn. Teleurgesteld moest Steef constateren dat Toto niet te zien was. Hij was waarschijnlijk binnen aan het werk!

Ik het huisje keek Toto vanachter de donkere ramen naar de passerende pick-up truck. Hij ving een glimp van Steef op en werd haast verleid om naar zijn nieuwe vriend te zwaaien. Juist op dat moment stapte Sa uit de slaapkamer en zoals elke ochtend begon ze de dag met een sneer naar Toto zodat hij weer meteen wist hoe de hiërarchie in dit huis was opgebouwd.
Hij moest eens gaan denken dat hij òòk wat te zeggen had in dit huis! Op het moment dat hij zijn handtekening zette onder de huwelijksakte verloor hij alles wat hij bezat aan Sa! Alles in Thailand stond op haar naam, alleen het huis in Italië moest ze nog binnen hengelen. Van liefde was er alleen eenzijdig sprake en van de hebzucht ook. De gedachte dat ze bijna alles van hem had afgenomen vulde haar met euforie. Ze was bijna klaar met deze kleine Italiaan! Nog enkele maanden en dan was ze met de eerste fase van haar levenswerk klaar.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel en zag een jeugdige vrouw van middelbare leeftijd. Haar ogen fonkelden van zelfingenomenheid. Wanneer ze er zo goed uitzag en ook nog eens goed bemiddeld bleek zou er zeker een rijke Australiër of Europeaan voor haar avances bezwijken. Ze zou haar vermogen wel eens kunnen verdubbelen of zelfs verdrievoudigen! De gedachte aan zoveel rijkdom en aanzien maakte haar van binnen warm. Niets of niemand zou haar kunnen stoppen dit doel te bereiken! Toto wist het zelf nog niet maar hij was al verleden tijd op de dag dat ze apart gingen slapen. De smoes over de airconditioning werd nog steeds geloofd!
‘Hoe gaan we dat probleem met die Steve nou oplossen?’ vroeg ze zakelijk terwijl ze een broodje rijkelijk met boter besmeerde.
‘Steef’, verbeterde Toto haar, ‘nou om te beginnen moeten we eerst eens alle feiten op een rij zetten!’
‘Dat lijkt me een goed idee! Beging jij maar?’, hoewel Sa zichzelf zeer slim en sluw achtte was ze zich toch ook bewust dat ze op sommige terreinen wat te kort kwam. Ze was op haar veertiende gaan werken en daarna had ze alleen nog geleerd op de straten van Bangkok en Pattaya. Een harde maar zeer goede leerschool!
Ten eerste betwijfel ik ten zeerste dat Steef er nu al weet van heeft wat Mai ’s nacht voor werk doet. Het is tenslotte pas zijn tweede dag hier.
Ten tweede blijft Steef maar drie weken dus voordat we overhaaste besluiten gaan nemen moeten we er goed over nadenken om onze zaken niet te beschadigen.
Ten derde is Mai goed in haar werk, we willen haar ook niet kwijt raken.
Ten vierde denk ik dat die Mai wel ècht van die Steef houd, ik vermoed dat ze met hem gewoon een fijn en goed leven hier tussen de rijstvelden wil hebben. Daarom ben ik bang dat ze wellicht ons hele spel aan hem kan opbiechten!’

Sa had goed naar de argumenten van Toto zitten luisteren en smeedde in haar hoofd al aan een plan waarbij zij als enige winnaar voor de dag zal komen. Mai, Steef en Toto konden haar niets schelen. Die grijze briefjes met de heilige koning van Thailand er op, dat wàs haar doel! Zoveel mogelijk van die grijze briefjes in haar kluis in de vloer onder haar bed in de kleine gevangenis van Toto.
Ze nam nog een hap van het broodje en een slok van haar koffie. Ze deed alsof ze nadacht en oplossingen zocht voor hun problemen. Toto staarde haar verlieft aan, ze had er geen oog voor. Ze was te diep in gedachten verzonken en te druk met het beschermen van haar vermogen en het veilig stellen van haar inkomen. En er was geen enkele man, en al zeker niet die simpele Steve uit Nederland, die daar een einde aan kon maken.
‘Ik heb daar afgelopen nacht tijdens het werk allang over nagedacht en enkele heel simpele oplossingen voor gevonden!
Ten eerste moeten we koste wat het kost voorkomen dat Steve’, Steef, dacht Toto, ‘er achter komt wat Mai ’s nachts voor werk doet.
Ten tweede is Steve hier maar voor drie weken en moeten we al het contact tussen Steve en jouw vermijden. Dan kunnen we alles laten hoe het nu is en Steve zal zich niet gaan afvragen wat er hier aan de hand is.
Ten derde moet Mai misschien maar drie weken vrij nemen en neem ik haar werk over.
Ten vierde …’, Sa stopte met praten en keek Toto indringend aan. Ze was per ongeluk op dun ijs terecht gekomen en dat laatste onderwerp was voor elke Thaise vrouw te gevaarlijk om met een buitenlandse man over te praten. Het aller belangrijkste is dat de partner onvoorwaardelijk denkt dat zijn Thaise vrouw of vriendin anders is dan die vrouwen van hun barvrienden. Dat het bij hun wèl èchte liefde is!
‘Wat nu ten vierde?’ vroeg Toto geërgerd, ‘wat denk je, houdt Mai nu van Steef of is het haar alleen maar om het geld te doen?’
Een duivelse glimlach verscheen op haar mond en mierzoet fluisterde ze: ‘Natuurlijk houdt ze heel veel van Steve! Ze heeft ons toch eerlijk verteld dat het maar voor tijdelijk is wat ze doet! Ze verdient geld voor haar arme ouders en zodra Steve hier in Thailand komt wonen stopt ze met dat werk. Nee schatje, dat is echte liefde, net als bij ons!’
Zonder ook maar een moment aan de woorden van zijn vrouw te twijfelen begon Toto de tafel leeg te ruimen. Hij vond het wel heel jammer dat hij Steef niet meer kon zien.
Sa zette haar zonnebril op, raapte de autosleutels van de koffietafel en riep naar Toto in de keuken: ‘Je weet het! Geen contact meer met die Steve! Snel naar binnen wanneer je die oude rammelkar ik de verte hoort naderen, of wanneer hij te voet verschijnt! En mocht hij je toch te slim af zijn werk hem dan zo snel als mogelijk weer weg!’
Toto knikte in zichzelf, hoewel hij het er niet mee eens was.