Taiwan: Zere heupen

Taipei (Camel’s Oasis), donderdag 13 mei 2010

Op deze ochtend doet alles me pijn! Mijn rug, mijn heupen en mijn schouders zeuren over het matras waar ik opnieuw een heel slechte nacht op had gehad.
‘Nee, dit probleem moet worden opgelost’, zeg ik hardop tegen mezelf terwijl Tettje mij verbaasd aankijkt.
‘En wel heel snel!’, dat is mijn enige en juiste conclusie!
Maar als we de eigenaar niet zien dan kunnen we hem ook niets vragen! Het recht in eigen hand nemen is dus de enige mogelijkheid om het probleem op te lossen als er vanavond nog niemand van het hostel hier is geweest!
De deuren van de andere twee dormitoria zijn op slot en ik kan dus niet zien hoe de matrassen aan de andere kant van de deur zijn. Dan maar kijken als we vanmiddag terug komen van onze eerste excursie buiten Taipei, en weg zijn we!
Op weg naar de McDonalds voor ons ontbijt met, ‘hotte koffie’, zoals Tettje dat zo mooi in zijn kolen Engels zegt. De kracht van McDonalds zit in het feit dat het ontbijt overal hetzelfde is. Het broodje gebakken ei met een worstje in de vorm van een hamburger is voldoende om in een broodloos land je dag te starten. De combinatie met vers gezette koffie voor een prikkie is een absolute winnaar voor ons beiden!
Op deze tweede dag op Taiwan gaan we Taipei voor de eerste keer verlaten. We gaan een stadje aan de monding van de rivier die door Taipei stroomt bezoeken. Er is in Tamsui ook een stukje Nederlandse geschiedenis en dat maakt het voor ons alleen maar leuker en interessanter. Vandaag heb ik wel de “Lonely Planet” bij me gestoken zodat ik onderweg kan bij lezen en we niets hoeven te missen.
Tijdens de reis in de metro denk ik er over na waarom het in Nederland nu zo moeilijk moet gaan met de invoering van die OV-kaart. Ook hier in Taipei, net als in Singapore en Seoul werkt het perfect en na een treinrit van dertig minuten, TWD 40 (€ 1,-), stappen we uit op het station van Tamsui. Er hangt regen in de lucht en wij hopen dat die nog heel lang wegblijft.
Aangekomen in Tamsui zijn we meteen verrast door een braderie die we naast het treinstation aantreffen. Alles is door de organisatie in het werk gesteld om de toeristen met hun goed gevulde portemonnees te helpen om deze snel te legen. Maar het meest vreemde aan deze plaats is toch eigenlijk dat de “Tamsui Gongming Street”, ook wel bekend als “Danshui Old Street”, niets vertoont wat wij onder de noemer oud zouden plaatsen.
Het is hier zelfs zo vreemd dat we al halverwege de straat zijn wanneer we op de kaart in de Lonely Planet zien waar we ons bevinden. Verbaasd kijken we elkaar aan en schudden tegelijker tijd onze hoofden. Deze braderie is dus niet waarom we naar Taiwan zijn gekomen!
Natuurlijk is er nog wel wat meer te zien terwijl de ochtend markt al op het eind loopt. Bekend uit heel zuidoost Azië staat een man met snelle en precieze bewegingen een ananas van zijn stekelige huid te ontdoen. Het gele zoete fruit geurt heerlijk en vind voor TWD 60 (€ 1,50) gretig aftrek door passerende klanten. Het is voor ons nog wat te vroeg voor een hapje, wellicht nemen we vanmiddag een fruit hapje. Voor de rest ziet de markt er niet erg interessant uit voor deze ontdekkingsreizigers uit Nederland.
Toch lopen we voor de zekerheid nog even over de markt, vrouwen op kleine scooters, bepakt met allerlei soorten etenswaren ontwijkend, om te zien of er nog wat nieuws aan de horizon is. In een kraam ontdek ik een zwarte gelei die in blokken is gesneden en waarvan de oorsprong van de ingrediënten een raadsel is. Op het internet vindt ik dat het gaat om “Sian-Chháu”, Grasgelei.

In Taiwan staat grasgelei bekend als 仙草 (sian-chháu) en wordt het gebruikt in diverse desserts en dranken. Het kan soms worden toegevoegd aan boba-drankjes en geschaafd ijs. Het wordt ook vaak gebruikt in een traditioneel Taiwanees dessert, waarbij de gelei wordt gesmolten en vervolgens wordt geconsumeerd als een dikke pudding, met talloze toppings zoals tangyuan, taroballetjes, azukibonen en tapioca.

Bij een slager, die gespecialiseerd lijkt in varkensribben, bekijk ik met water in de mond naar de ribben van de varkens die hun leven voor ons hebben gegeven. Dit is China dus de Amerikaanse spareribs zijn hier niet populair. Deze ribben, die dicht bij de ruggengraat van het varken zaten en veel vlees bevatten, worden veel gebruikt in een soep om te worden gestoofd. Ik hoop zeker dat we dit gerecht de komende weken nog tegen komen. In Singapore heet het “Bak Kut The”, het is zo populair in Singapore dat er elke avond lange rijen voor de restaurants in China Town staan.
En ja hoor, er zijn nog enkele etenswaren die ik nog nooit tijdens mijn omzwervingen in Azië heb gezien. De eerste is wel een heel vreemde. Zwarte kippen met zwart vlees! Zeg het maar wie er ooit één tussen de blanke kipfilets in de winkel heeft zien liggen? Later zien we ook nog zwarte eieren in een marktkraam, het zal toch niet zo zijn dat die gelegd zijn door de zwarte kippen die we eerder hebben gezien?
Een andere nieuwe ontmoeting is de Taiwanese versie van de Indonesische kroepoek. We moeten wel eerst proeven om uit te vinden wat het nu eigenlijk is want de vorm is compleet anders dan de lange platte schijven kroepoek die wij kennen van het lokale Chinese/Indonesische restaurant. Ik wordt uitgenodigd om binnen wat foto’s te schieten van de mensen die in de bakkerij aan het werk zijn.
Een kleine tempel die we passeren is niet bijzonder maar bij gebrek aan wat anders lopen we toch maar even naar binnen. Natuurlijk is de “Tamsui Fuyou Temple” om de zeelui en de vissers te beschermen tegen de gevaren van de zee. Taiwan is een eiland en de visserij is een belangrijke bron van inkomsten en voedsel.
Tamsui is een stadje zoals ik het nog nooit heb gezien. De smalle straatjes verraden meteen dat het een oud stadje is waarvan het stratenplan nog nooit is gewijzigd. We zien honderden, zo niet duizenden, scooters met kleine motoren die overal geparkeerd staan. Taiwan hoorde vroeger bij Japan en het zien van een gietijzeren putdeksel met mensen op scooters brengt herinneringen terug van ons bezoek aan Japan vorig jaar.
Aangekomen bij het “Fort San Domingo” ervaren we dat de Taiwanezen geen wrok koesteren tegen de imperialisten die in het verleden geprobeerd hebben de baas op Taiwan te spelen. Na de Portugezen en de Hollanders kregen de Engelsen hier ook nog wat te zeggen. Het was niet veel maar ze controleerden wel de handel met het westen en de Consul hield de rechterlijke macht over de onderdanen van Koningin Victoria.
Van het oude fort is niets tastbaars over en er is ook nog nooit wat van teruggevonden. Er zijn ook geen Chinese of Japanse geschriften over wat er eigenlijk met het oude Portugese fort is gebeurd. Het “Fort San Domingo” is, en blijft, een groot raadsel. Het blijft bij een oude vermelding in een document dat hier ooit, op deze vanzelfsprekende plaats, op een heuvel aan de monding van de rivier een fort heeft gestaan.
Naast het fort, eigenlijk een gevangenis, staat de statige oude residentie van de consul. Een mooi oud rood bakstenen gebouw dat nu een museum is. De consuls die hier hebben gezeteld zijn nooit wat tekort gekomen, dat is zeker!
We glippen het museum voor een moment binnen en met uitzondering van wat oude dagelijkse gebruiksvoorwerpen is er weinig te zien. Twee enorme , door de ING gesponsorde, Nederlandse klompen bevestigen de band tussen Taiwan en Nederland. Een gietijzeren fornuis waar voor een heel leger personeel, en hun bazen, dagelijks de maaltijden op werden gekookt valt wel bij mij in de smaak.
Langs de rivier is een mooie promenade aangelegd waarover we langzaam weer richting het station lopen. Ook aan de waterkant heerst een groot braderie gevoel. Taiwan lijkt wel “Braderieland”!
Het kan de toegestroomde Taiwanezen, en misschien ook wel Chinezen van het vasteland, niets schelen. De aangeboden etenswaren vliegen de winkels uit en wij wagen ons aan wat voor ons onbekend voedsel. Onze snack is nog het eenvoudigst te beschrijven als drie kleine loempia’s op een bamboestokje overgoten met een saus die dan ook de smaak aan het geheel moet geven.
We passeren een kunstwerk met de opvallende naam: ‘The place Dr.Mackay went on ashore’. ’s Avonds heb ik opgezocht wie Dr. Mackay was.

In 1871 werd Mackay de eerste buitenlandse missionaris die in opdracht van de Canada Presbyterian Church werd aangesteld (voorganger van zowel de Presbyterian Church in Canada als de United Church of Canada), die op 29 december 1871 in Taiwan aankwam.
Na overleg met Dr. James Laidlaw Maxwell Sr., een arts die diende als missionaris van de apresbyteriaanse kerk van Engeland in het zuiden van Formosa (1865), Mackay arriveerde in 1872 in Tamsui, het noorden van Formosa, dat zijn thuis bleef tot zijn dood in 1901. Te beginnen met een rondtrekkende tandheelkundepraktijk onder de laagland aboriginals, hij stichtte later kerken, scholen en een ziekenhuis dat westerse homeopathische geneeskunde beoefende.
Mackay leerde vloeiend Taiwanees spreken en trouwde met "Minnie" Tiu, een inheemse Taiwanese vrouw. Het huwelijk bracht drie kinderen voort:

En was dan ons uitstapje naar Danshui vandaag! Zoals zo vaak in het verre oosten zijn er meerdere westerse spellingen in gebruik voor dezelfde plaatsen. Dat is onvermijdbaar bij fonetische talen! Het mag duidelijk zijn dat we na twee dagen al een beetje verliefd zijn op Taiwan. We gaan terug met lijn 605 naar het Centraal Station van Taipei.
Niet dat het uitstapje van vandaag heel opwindend was maar we hadden het ook niet willen missen. Wat we wel hadden willen missen was de regen die om half drie zwaarder en zwaarder werd.

Die regen is dan ook meteen het einde van onze tweede dag op Taiwan. Terug in het hostel zijn we de enige gasten in het appartement. Ik kan het niet laten om aan de deuren van de andere dormitoria te voelen en gelukkig is de deur van één van de dormitoria open. Vier stapelbedden met dikke zachte matrassen! Ik twijfel geen moment en geef Tettje de opdracht om me een handje te helpen met het verslepen van de dikke matrassen naar onze kamer. Binnen vijf minuten liggen onze bedden met zachte matrassen er opgemaakt bij.
‘En een flinke kerel die ze er weer afhaalt’, neem ik me plechtig voor.
De manager van het hostel, Shawn, komt tien minuten later binnen en kijkt verbaasd naar de matrasloze stapelbedden. Nog voordat hij een woord kan zeggen heb ik hem uitgelegd wat het probleem van de afgelopen nachten is geweest en stemt hij zonder tegenstand in met de oplossing die ik voor het probleem heb aangedragen.
We moeten alleen nog de dunne matrassen naar de andere bedden brengen omdat het hostel zaterdag en zondag vol is geboekt. Dat maakte ons niets meer uit want wij hebben zachte bedjes voor de resterende nachten in Taipei!
Alleen voor het avondeten verlaten we nog ons hostel. Een nieuwe avond betekend een nieuw restaurant met al haar charmes en avonturen. De gekruide dunne varkenslapjes aangevuld met rijst en verschillende groenten zijn heerlijk. Het eten in Taiwan is goed van kwaliteit en de kosten vallen ook nog eens reusachtig mee. Het zijn geen Thaise prijzen maar Taiwan is zeker niet een van de duurste landen in het verre oosten! Ik kijk na deze maaltijd alweer uit naar morgenavond om weer een nieuw restaurant te gaan proberen.
Nog even wat over ons hostel! “Camel’s Oasis” is een mooi, schoon en goed, hostel en zoals op de meeste plaatsen zijn er ook enkele zaken die in aanmerking komen voor verbetering. Positieve kritiek is altijd welkom.
Shawn weet hoe hij een hostel moet runnen en werkt hard om de naam “Camel’s Oasis” tot een begrip te maken in de hostel wereld van Taipei. Soms moet hij helaas een van zijn hostels sluiten door uiteenlopende oorzaken. Het ene “Camel’s” hostel verdwijnt en het andere “Camel’s” hostel verschijnt! Maar de naam “Camel’s”, aangevuld met een ander woord om de hostels te kunnen onderscheiden, kun je in de nabije toekomst zeker vertrouwen.