zaterdag 4 januari 2025

Vietnam: Vakantiegevoel

Jezus op de heuvel
Vũng Tàu (Romeliess Hotel) 705), maandag 9 december 2024

Na een slechte nachtrust, met gelukkig niet al teveel lawaai, schrik ik om zes uur wakker van mijn wekker. Er sluipt al volop daglicht door de kier tussen de zware overgordijnen. Buiten raast de zee zware golven over het zandstrand. Is dit het vakantiegevoel? Voor ons in ieder geval wel.
De zware overgordijnen en de vitrages gaan open en ik sta in mijn volle naaktheid naar de “Zuid-Chinese Zee” te kijken. We zijn op de zevende verdieping dus alleen voorbijgangers met heel goede ogen kunnen geschokt zijn. Het is zwaar bewolkt en de weersverwachting voor de komende dagen is ook niet al te best. Voor elke datum op het beeldscherm van mijn telefoon staat een wit wolkje met witte streepjes er onder. De percentages variëren van 45% tot 90%. Moet ik daar depressief van worden? Nee, natuurlijk niet! Dit is het klimaat dat al miljoenen jaren veranderd binnen het dynamische systeem van winden en zeestromingen.
’s Morgens koffie zetten is nu een dagelijkse routine en dat gaat prima. Ik heb al een grote fles drinkwater in de GS25 gekocht die we alleen voor de koffie gebruiken. De kamer 705 in het “Romeliess Hotel” is wat aan de kleine kant, net als de badkamer. Maar voor de prijs van € 25,85 per nacht, inclusief ontbijt voor twee personen, hebben we natuurlijk weinig tot niets te klagen. Het inloggen op het gratis internet is omslachtig en wat moeilijker dan we gewend zijn. Het gebruik van mijn VPN-verbinding is natuurlijk aan te bevelen. Helaas kunnen we onze Google Chromecast niet gebruiken om TV te kijken.
Het beeldscherm van mijn MacBook Air licht op. Mijn gedachten zitten nog helemaal in de knoop. De stress overheerst nog steeds mijn gedachten en mijn gevoelens. Ik kom niet verder dan het nieuws lezen en enkele foto’s van onze lange excursie te verwerken. Wanneer ik overschakel naar de mobiele data van mijn Vietnamese simkaart gaat het allemaal veel sneller en veel beter. Het is vanzelfsprekend ook veel veiliger. Lyka wordt wakker van het daglicht en ik schuif meteen de deur naar het balkon open. Onder ons breken de golven met een donderend geraas op het zand. Ik ben verbaasd hoeveel lawaai de branding maakt.
Rond half negen dalen we in de lift af naar de eerste verdieping. Vietnam heeft van oorsprong wat Europees bloed en daarom hebben ze ook de “Begane Grond”, BG, op de knoppen in de lift staan.
Het ontbijt is onverwacht een keuze menu. Dat verbaasd ons enigszins omdat alles staat opgesteld voor een ontbijtbuffet. Wat zou dat kunnen betekenen? Zijn er niet genoeg gasten in het hotel?
Ontbijt Romeliess HotelOntbijt Romeliess Hotel Lyka kiest de kip in kerriesaus met brood en ik probeer voor de eerste keer de omelet. Beide zijn winnaars en smaken uitstekend. Vietnam staat bekend om haar uitstekende koffiebonen maar de koffie die hier klaar staat is niet van de kwaliteit die we gewend zijn. Een slokje is genoeg om voor Lyka een schoon en leeg koffiekopje te halen en die te vullen met onze eigen vers gezette koffie.
In Thailand heb ik mijn huiswerk al gedaan en ik weet nu al een beetje hoe de straten op het schiereiland van “Vũng Tàu” lopen. Om tien over negen neem ik afscheid van Lyka en begin aan mijn eerste wandeling rond de heuvel. Het valt meteen op hoe rustig het in Vũng Tàu is op deze maandagochtend. Een groter verschil met de verstikkende drukte in Ho Chi Minh City kun je je moeilijk voorstellen.
Jezus op de heuvel De eerste paar honderd meter langs de boulevard is vlak. Daarna is het een stukje klimmen geblazen. Ik weet dat hij er moet staan maar het eerste stuk is het beeld in ieder geval niet te zien. Ik blijf attent op de oneffenheden van het voetpad en kijk tussendoor af en toe omhoog. Daar is ie dan! Het is alleen het bovenste gedeelte van de torso met het hoofd maar dit kleine beetje ia al indrukwekkend. Een bezoek aan de top van de heuvel en het beeld van Jezus staat natuurlijk hoog op ons lijstje wat we de komende week in “Vũng Tàu” allemaal gaan doen!
Leeg restaurant aan de zeeLege boulevard Het voetpad begint weer te dalen en ik val van de ene verbazing in de andere. Het is hier leeg op de Boulevard van “Vũng Tàu” met de naam “Hạ Long”. Ik heb geen idee wat de naam betekend maar ik ben wel bekend met het feit dat er een baai in Noord-Vietnam is met dezelfde naam.
De wonden van de wereldwijde samenzwering genaamd “Covid-19” zijn hier na vijf jaar ook nog duidelijk zichtbaar. Een restaurant met een mooi uitzicht over zee staat nog steeds leeg. Het heeft ongetwijfeld veel betere tijden gekend.
Quan Âm Phật Đài TempelTu Quang Tempel Ik wandel rustig verder en geniet van de koele zeewind. Na een stuk wandelen begint de bebouwing tegen de heuvelzijde en het valt me meteen op dat de Boeddhistische tempels in de meerderheid zijn. Ze worden afgewisseld door oerlelijke betonnen hotels en restaurants. Het is en blijft een vreemde gewaarwording in deze lege vakantiebestemming.
Met een koel blikje cola binnen handbereik ga ik op de betonnen kademuur zitten en kijk naar de zee en de verschillende bootjes en schepen in alle vormen, kleuren en maten. De terminal van de veerboot waarmee we gisteren zijn aangekomen herken ik ook in de verte. De rustige omgeving en de gemoedelijke sfeer in Vũng Tàu doen me goed. Het is net of ik met vakantie ben!
Op een kruispunt moet ik even op de kaart spieken om op het goede pad te blijven. Twee keer rechtsaf en weer allemaal rechtdoor! Links van me passeer ik een natte markt in de openlucht en ik wordt vanbinnen helemaal blij van al het fruit en groente dat er ligt uitgestald. Dat betekend dat we ook in Vũng Tàu goed en gezond kunnen eten.
Toch krijg ik vele stappen later mijn bedenkingen over het eten in deze badplaats aan zee. Tijdens mijn wandeling ben ik enkele kleine restaurants gepasseerd maar het merendeel van de restaurants zijn enorme eetschuren waar een stuk of vijf personeelsleden je proberen naar binnen te schreeuwen maar helemaal niemand binnen zit! Dit is een punt waar ik me maar eens in moet gaan verdiepen! Lege restaurants betekent normaal gesproken dat er grote voorraden liggen te verpieteren met de serieuze mogelijkheid van bedorven ingrediënten. Wil je daar dan wel eten?
Het rondje om de heuvel blijkt, wanneer ik weer bij het hotel ben aangekomen, een kleine zeven kilometer te zijn en dat is een ideale afstand om ’s morgens, en soms ook nog een keer ’s middags, te wandelen.
Gebakken noedels met zeevruchtenGebakken garnalen met boter Het is tijd voor onze eerste lunch in Vũng Tàu dus moeten we op onderzoek uit. Op de stoep voor het “Romeliess Hotel” maken we onze eerste keuze. We gaan rechtsaf. Een stukje verder gaan we weer rechtsaf en we passeren de enorme restaurants die nog steeds helemaal leeg zijn. Wat we wel zien is een klein restaurant met een zicht over het reservoir. De prijzen van de verschillende gerechten vallen binnen ons budget.
Het valt ons wel meteen op dat het allemaal vis en zeevruchten is wat de klok slaat. Lyka kiest de garnalen in boter met rijst en voor mij is het gebakken noedels met zeevruchten. De noedels zijn niet vers en lijken wel verdacht veel op de instant noedels. Het smaakt ons in ieder geval goed. Een nieuwe bestemming met nieuwe gerechten.
Op de terugweg naar het hotel voelen we de eerste druppels regen op onze armen. We kijken tegelijk naar de grijze wolken boven onze hoofden. De weersverwachting is niet al te best voor de komende dagen en het lijkt er op dat de weerman gelijk gaat krijgen.
De hele middag zie ik de dikke druppels die de storm tegen het raam doet waaien. Vanaf het balkon is alles een grijze massa. De wolken en de zee lijken in elkaar versmolten. Dan maar wat schrijven, een beetje lezen in het boek “Bloedkoraal” waarin het ook slecht weer is, en een half uurtje de ogen dicht want ik ben nog steeds een beetje koortsig.
Na een middag op de hotelkamer besluiten we om al vroeg, tussen twee periodes van regen, te gaan eten. Dit is een linke zaak! We willen niet al te ver van het hotel wegdrijven maar we hebben ook geen enkel idee waar we naar op zoek gaan. Nu gaan we onderaan de treden van het bordes voor het hotel linksaf en enkele deuren verderop is er een klein restaurant waar ook geen levende ziel te zien is. We kijken elkaar aan en knikken goedkeurend. Laten we het maar op goed geluk proberen.
Bánh Khọt en gebakken rijst met knoflookBánh KhọtGefrituurde inktvisEen heerlijke avondmaaltijd Ze zijn op alles voorbereid in dit restaurant waar de menukaart in het Engels is en de gerechten ook weer hoofdzakelijk uit vis en zeevruchten bestaat. We moeten in het diepe springen en de gerechten die we bestellen zijn hoofdzakelijk gebaseerd op de foto op de menukaart.
We komen uit op de Vietnamese pannenkoekjes, genaamd “Bánh Khọt”, gevuld met inktvis. Gebakken rijst met knoflook, een gerecht dat geen introductie nodig heeft net als de gefrituurde inktvis.
Wanneer alle gerechten zijn geserveerd beginnen we te eten. We hebben geen idee wat we met de hartige pannenkoekjes moeten doen. De kok/serveerster kan ons geklungel niet langer aanzien en geeft ons een demonstratie hoe je de Bánh Khọt moet eten.

• Je neemt een blad verse groente, legt de Bánh Khọt op het blad dat je hebt dubbelgevouwen zodat het ietsjes groter is dan de Bánh Khọt.
• Je legt wat van de geraspte wortel op de Bánh Khọt en rolt het blad stevig dicht.
• Je doopt het uiteinde in de kom met de lichte gezoete dunne saus en neemt een hap van de Bánh Khọt.
• Je herhaalt dit totdat de hele Bánh Khọt pannenkoekje is verdwenen.

Met volle magen en een ervaring rijker gaan we weer naar de kamer waar ik enkele blikken bier in de koelkast heb staan. De eerste dag in Vũng Tàu is geslaagd ondanks de tegenvaller van het weer. We hebben nu ècht het vakantiegevoel.

woensdag 1 januari 2025

Vietnam: Eindelijk geen lawaai

Boot naar Vũng Tàu
Vung Thau (Romeliess Hotel) 705), zondag 8 december 2024

Het waren vier intense dagen tijdens Annelyn’s bezoek aan ons in Saigon! Nu gaan we uitrusten en heel andere dingen doen in een badplaats aan de “Zuid-Chinese Zee”.
Ik had de beste bedoeling om op deze ochtend om zes uur op te staan. De vermoeidheid is nog niet helemaal uit mijn oude lichaam verdreven en ook mijn verkoudheid geeft me af en toe het koude zweet. Ik zet de wekker snel uit en ga weer terug naar bed. Ik hoor helemaal niets door mijn oordoppen en voordat ik het me realiseer ben ik alweer in dromenland.
Tien voor acht wordt ik opnieuw wakker en dat is een goede tijd om op te staan. Gisterenavond heb ik al het een en ander ingepakt zodat nu de gele koffer ook een gedeelte van onze bagage bevat. Lyka’s spullen zitten in de gele koffer en het weinige dat ik meezeul zit in de zwaardere oude zwarte koffer die ik voor tien euro op marktplaats heb gekocht.
Het is vandaag een reisdag dus hebben we een richtpunt vandaag en dat richtpunt is onze vertrektijd van de veerboot naar “Vũng Tàu”. De veerboot vertrekt om 12:00, we moeten met een taxi naar het vertrekpunt en worden om 11:30 op de aanlegsteiger verwacht. Voor de zekerheid gaan we dus om 10:30 voor het hotel op de “GRAB-taxi” staan te wachten.
Maar niet voordat we ons gebruikelijk ontbijt van een “Bánh mì”, deze keer met gegrilde kip, en een zwarte koffie hebben gedronken. De “Coconut coffee” van lyka ziet er ook goed uit en ze is er mee in haar nopjes. Na ons ontbijt bestel ik nog een extra broodje voor de kleine trek onderweg omdat we tijdens de lunch vandaag aan boord van de veerboot zitten. Ik kan maar moeilijk geloven dat ze daar wat eetbaars verkopen.
Eenmaal terug op de kamer ontdekt Lyka waarom de kleine badkamer vanochtend helemaal blank staat. De kop van de bidet-sproeier lekt en al die druppels bij elkaar hebben een flinke plas gevormd voor de wasbak. Ik hoef dat niet aan de receptie te melden want het is voor iedereen meteen duidelijk dat wij hier absoluut geen schuld aan hebben.
Alles dat we bij ons hebben gaat in de twee grote koffers en de twee kleine koffers. Na een tweede inspectie of we niets zijn vergeten in de kamer zijn we klaar voor ons tweede, en laatste, hoofdstuk in Vietnam. Ik kijk een beetje radeloos naar de vier koffers die we moeten meeslepen naar onze volgende bestemming aan de Zuid-Chinese zee.
Ik moet twee keer de rit op en neer maken in de kleine lift voordat we alle bagage beneden aan de straat hebben staan. Het meisje van de receptie besteld voor ons een GRAB-taxi en ik neem uitgebreid afscheid en bedank iedereen voor de uitstekende hulp en service die we hebben ontvangen. De tien nachten lawaai blijken achteraf niet alles verpestend te zijn geweest. We hebben ons er met de oordoppen doorheen geslagen. De les die we hebben geleerd is bij een volgende boeking, waar dan ook, goed te kijken of het hotel in een uitgaansbuurt ligt.
Model veerbootVier koffersBoot naar Vũng Tàu Na een korte rit in de GRAB-taxi voor 60.000 Dong (€ 2,40), inclusief fooi, staan we om iets voor elf uur op de pier vanwaar de veerboot naar Vũng Tàu zal vertrekken. We zijn niet de eerste passagiers! We nemen plaats aan een tafel die ons wordt toegewezen en uit beleefdheid besteld Lyka een “Passion Fruit Smoothie”. Ik sla over want ik heb nog voor ons vertrek uit het hotel een verse beker koffie gezet die ik tegenwoordig heet, lauw en koud drink. De light frisdranken zijn me ook tegen gaan staan en sinds een paar dagen nemen Lyka en ik soms een “volle” Cola omdat is gebleken dat mijn bloedsuikerspiegel soms toch wel wat te laag is geworden.
Groot schip op de rivierEen nieuwe brugBoot naar Vũng TàuBoot naar Vũng Tàu Het aan boord gaan van de moderne veerboot gaat snel en efficiënt. Het schip is niet zo heel erg vol waardoor er ook geen problemen ontstaan met de bagage. Wij zitten voorin aan de bakboord zijde. De omvang van de rivier verbaasd me. Ook de enorme schepen die hier en daar voor anker liggen op de “Saigon rivier”. Er wordt nog overal gebouwd aan de nieuwe infrastructuur voor Vietnam, de economische Aziatische tijger! Het is een breed verspreid misverstand onder de toeristen die denken dat de rivier die door “Ho Chi Minh City” loopt de “Mekong rivier” is! Het is de “Saigon rivier”.
Aan boord wordt onze medewerking gevraagd om mee te doen met een enquête over “Toerisme en duurzaamheid” van de universiteit van Ho Chi Minh City. Natuurlijk doen we daar aan mee! De vragen zijn zeurderig en doen me meteen denken aan alle problemen die de groenen en socialisten hebben bedacht in de Verenigde Nederlandse Emiraten. “Alles van plastic is slecht en moet hoog worden belast!, is de boodschap die ik tussen de regels van de enquête door lees. De natte droom van Frans Timmermans! Hij kan hier meteen aan het werk in deze socialistische wereld om hoge belastingen op te leggen.
Zeemist op onze bestemming Na ongeveer twee uur varen doemt Vũng Tàu op uit de zeemist. Is dit iets om ons zorgen over te maken? De weersverwachting voor de komende week is niet al te best maar we hebben in Saigon geleerd dat een voorspelling van tien dagen regen slechts een enkele stevige bui kan betekenen.
Op de pier van Vũng Tàu Direct na aankomst in Vũng Tàu staat de optocht gewone taxi’s al klaar om de toeristen, met een brede glimlach, van hun geld af te helpen. Wij zijn voorbereid en lopen te de rij voorbij. De prijzen zijn duidelijk. Ze beginnen bij 250.000 dong en met elke stap naar de voorkant van de rij taxi’s neemt de prijs af tot 120.000 dong.
Tijdens de loop heb ik al een grote zeven persoon GRAB-taxi geboekt naar ons hotel voor 49.000 dong. Aan de voorkant van de terminal staat de GRAB-taxi al op ons te wachten. De chauffeur laat ons zijn telefoon zien waarna ik kan bevestigen dat ik “Johnnie Outlaw” ben. De koffers verdwijnen achterin en we rijden door een nieuwe onbekende bestemming naar onze bestemming voor de komende tien nachten.
Er blijkt een weg opengebroken te zijn zodat we een blokje om moeten rijden. Wanneer we voor het “Romeliess Hotel” staan en de koffers zijn uitgeladen en overgedragen aan de piccolo verontschuldigd de chauffeur zich dat de prijs is opgelopen tot 53.000 dong. Het beeldscherm van zijn telefoon is duidelijk in een wereld waar twee mensen een taalbarrière ervaren.
Hij staat er beteuterd bij en dat zegt mij genoeg over zijn integriteit en het soort passagiers dat hij gebruikelijk vervoert. Ik overhandig hem 60.000 dong en maak aanstalten om Lyka en de piccolo te volgen naar de receptie. De chauffeur legt zijn hand op mijn arm en probeert mij tegen te houden terwijl hij met zijn andere hand naar het wisselgeld zoekt. Ontroert leg ik hem uit dat de rest fooi is. Hij begrijpt er helemaal niets van omdat hij de Engelse taal (nog) niet machtig is.
Na een kort gesprek aan de receptie krijgen we een kamer op de bovenste verdieping. Zo hoog mogelijk weg van het verkeerslawaai. Als bonus blijkt ook nog eens dat we inclusief ontbijt hebben geboekt. Om eerlijk te zijn denk ik dat dat een administratieve fout is of mijn visitekaartje van “travelsandtroubles.com" heeft zoveel indruk gemaakt dat ze het ons cadeau doen. Wanneer we de receptie verlaten zit de baliemedewerker mijn blog nog steeds te bestuderen.
Romeliess Hotel (705) Zodra we de deur van kamer 705 openen zijn we blij. De kamer is niet al te groot, en veel te vol, maar wij gaan het hier de komende tien nachten wel volhouden!
Uitzicht vanaf het balkon van Romeliess Hotel (705)Uitzicht vanaf het balkon van Romeliess Hotel (705) De grote schuifdeur gaat open en het rustgevende geruis van de brekende golven op het strand komt ons tegemoet. Na 10 dagen met oordoppen in te hebben slapen is het eindelijk zover dat de gehoorgangen rust krijgen. Het is een heerlijk hotel met een mooi uitzicht. We kunnen nu heerlijk gaan uitrusten.
Terwijl Lyka even gaat liggen maak ik gebruik van het moment om de eerste dagelijkse boodschappen van een reiziger te gaan doen in de kleine supermarkt naast het hotel.

4 blikjes sodawater
1 flesje halve liter cola zonder suiker
1 fles van anderhalve liter drinkwater
3 halve liter blikjes Beck’s bier
1 halve liter blikje Red Horse bier

Op de kamer krijg ik een eerste schok te verwerken. De kleine koelkast wordt niet koud! Ik draai wat aan de knoppen en de compressor komt schokkend en stotend als een oude locomotief op gang. De dranken verdwijnen in de koelkast, samen met de kilo Hollandse kaas die ik nog steeds sinds ons vertrek uit Zaltbommel meezeul, maar ik ben er toch niet gerust op.
Aan de receptie wordt houskeeping op de hoogte gebracht van het probleem met de koelkast en ik ga weer met de lift naar de zevende verdieping. Niet veel later staat er wel een heel klein vrouwtje in onze kamer aan de knop in de koelkast te draaien. We voelen om de beurt aan de koelplaat van het vriesvak die nu wel koud is geworden. Probleem opgelost en ik bedank haar uitgebreid voor haar attente optreden. Laten we hopen dat de koelkast blijft werken. Een kamer zonder koelkast is voor ons ondenkbaar.
Romeliess HotelDe boulevard vol leven De avond begint te vallen en dat dompelt de boulevard in een sprookjesachtige en romantische verlichting. Het is opmerkelijk rustig op de boulevard maar dat zal best een reden hebben. De reis was goed en het hotel ziet er prima uit. We maken ons op voor de eerste avondmaaltijd in Vũng Tàu. Nog voor ons vertrek start er om half zeven een luide muziekshow onder ons balkon voor het hotel. De moed zakt me in de schoenen en ik weet echt niet meer hoeveel tegenslagen ik nog kan verwerken tijdens ons verblijf in Vietnam. Wat is in hemelsnaam hun fascinatie met karaoke en lawaai?
Pizza Company Stiekem had ik al naar de mogelijkheden gekeken om op onze eerste avond in Vũng Tàu westers te eten. De combinatie van de Pizza Company en en zondag is natuurlijk toeval. Ook Lyka heeft goed gekeken op het internet en zo komen we op deze mooie avond tot een medium Pizza in Vũng Tàu. Het smaakt ons uitstekend ondanks dat er geen gedroogd blaadje oregano in Vũng Tàu te vinden is.
LaBubu Op de terugweg naar het hotel komen we via een omweg op de boulevard terecht waar veel Vietnamezen een extraatje proberen bij te verdienen. Je verkleden als een Japanse Pop is een van die manieren. Lyka wil dolgraag met LaBubu op de foto en dat levert de jongen, of meisje, in de pop 20 eurocent op. Het mag een klein bedrag lijken in Europa maar het is een serieus bedrag in Vietnam. Onze verplaatsing zit er op en morgen gaan we een nieuwe omgeving ontdekken.
Copyright/Disclaimer