België: Een plotseling einde

Zaltbommel (Thuis), zondag 2 augustus 2020

Gelukkig heb ik de afgelopen nacht beter geslapen dan gisteren. Alleen de vuurrode zonsondergang geeft wat twijfels. “Avondrood is water in de sloot!” is een oud gezegde dat nu ook hier in België om de hoek komt kijken. Met een beker koffie in de hand neem ik weer plaats op de treeplank waar ik gisteren heb zitten filosoferen. Grijze wolken kondigen de komst van ander weer aan.
Ik krijg het probleem met de gemeente maar niet uit mijn hoofd! € 20.000,- is teveel geld om het zomaar aan de overheid cadeau te geven! Mijn koffie ontwaakt en verwarmt me terwijl de wind me afkoelt. Wat kan het leven, het eenvoudige leven, toch mooi zijn! Een mens kan met weinig toekomen! Zodra ik Lyka in het woongedeelte van de camper hoor verplaats ik me ook naar binnen en steek de kachel voor enkele minuten aan.
De oven gaat op het gas en tien minuten later verspreid de geur van vers brood zich door de camper. De foto van de croissantjes met gerookte zalm kennen jullie ondertussen wel dus laat ik die vandaag maar achterwege. Er heeft zich een nieuwe vraag de kop op gestoken!
‘Camping, of geen Camping vanavond?’, dat is de vraag.
Mijn eerste poging om dit met mijn lieve vrouw te overleggen strand is een sessie van “Clash of Clans”. Zelf heb ik ook een ochtendroutine en waarom zou mijn vrouw die dan niet mogen hebben? Bij de tweede poging heb ik haar aandacht en de beslissing wordt unaniem uitgesteld tot na de wandeling van vandaag. We zijn op deze zondagochtend lui, een beetje loom en ook nog wat moe. Vitaliteit is vandaag in ieder geval niet het toverwoord!
Na een korte stop voor een stokbroodje bij een plaatselijke supermarkt. Mensen staan een voor een achter elkaar, met een mondkapje op, om de anderhalve meter te wachten dat ze naar binnen mogen. Eenmaal binnen heeft iedereen een boodschappenlijstje dat ruimte laat voor enkele impuls aankopen maar het overgrote deel van het winkelende publiek gaat als een “Razende Roeland” door de supermarkt om ze snel als mogelijk weer plaats te maken voor een wachtende landgenoot, en in ons geval een wachtende buitenlander. Rijden we verder naar Zoutleeuw.
We hoeven vandaag maar een kleine dertig kilometer te rijden voordat we bij het startpunt van onze wandeling zijn. Een korte zoektocht heeft een wandeling van een kleine twaalf kilometer in het Provinciedomein "Het Vinne" bij Zoutleeuw opgeleverd. Onderweg zien we de eerste en ook weinig dikke druppels op de voorruit uit elkaar slaan. We kijken elkaar verbaasd en vertwijfeld aan. Regen? Hij geeft wel een buitje op maar wel aan het einde van de dag!
Nabij “Bistro Het Vinne - De Winning” is een schitterende parkeerplaats die normaal gezien ook een prima plaats zou zijn om te overnachten. Tijdens de inspectie van de parkeerplaats raak ik in gesprek met een oudere dame die ook net is gearriveerd met een nagelnieuwe camper. Ze verontschuldigd zich omdat ze maar vijftien kilometer van huis is. Ze geniet samen met haar man van fietsen en slapen in de camper. Voor hun is die vijftien kilometer het het echte “weg van thuis” gevoel. Ik kan het begrijpen. Wij hoeven ook niet naar de andere kant van Europa te reizen om een fijne weekend te hebben.

Dan stappen we de natuur in met onze goed gevulde rugzak. We zijn nog maar net onderweg wanneer we een bord tegemoet benen dat uitlegt waarom het natuurgebied in zijn geheel is omgeploegd, uitgegraven en in geen verte lijkt op wat ons op het internet is beloofd. De fascinatie van de mens om alles te behouden zoals het is fascineert me.
‘De mensheid vecht tegen de vooruitgang maar stelt dat de vooruitgang de toekomst is.’
Vroeger werd alles platgeslagen en tegenwoordig rouwen we om wat er is platgeslagen terwijl we 100% zeker weten dat veel van de natuur, cultuur en bouwwerken in de toekomst zal verdwijnen en veranderen.


We volgen de waterlijn van het denkbeeldige meer dat is leeggepompt. Het is lekker weer maar het uitzicht is nog steeds niet wat we hadden verwacht. Gelukkig is het erg rustig dus kunnen we de mondkapjes in de rugzak laten. De verhoogde paden over de houten loopplanken zijn nog het mooist.

Zodra we de waterlijn hebben verlaten komen we op paden door boomgaarden van peren en appels. Bij een wilde vlierbes overwoekerd door bramen vraagt Lyka of de kleine rode besjes eetbaar zijn. Helaas niet, maar vlierbessenwijn wordt er gemaakt en hoewel ik me niet kan herinneren dat ik de wijn ooit heb gedronken neem ik aan dat de wijn best wel zal smaken.

We zijn die paden tussen gecultiveerde bossen al snel zat en kiezen voor een kortere weg terug naar het water. Een begraafplaats met perfect onderhouden graven, deze keer voor strijders die de grote oorlog hebben overleefd en na hun leven weer samen met hun broeders worden begraven! Dat zie je niet vaak!

Terug aan het water gaan we op een verlaten houten bankje zitten en genieten van onze verfrissende drankjes en een paar mandarijntjes. Hier beginnen we ook het overleg hoe we deze dag gaan beëindigen!
De camping die ik op het oog heb kost € 19,-, dat is een flink bedrag voor twee personen om te douchen en te overnachten. We willen morgenvroeg sowieso naar huis rijden dus is het maar voor een nachtje. Het is nog geen 13:00 uur en binnen twee uur zijn we thuis. We kijken elkaar aan en zijn het al snel eens. Voor die € 19,- kunnen we morgen voor een paar dagen boodschappen doen! Dat is snel uitgespaard! En ik kan de zondagmiddag sport kijken!

Terug bij de camper maak ik nog wel even snel de lunch! We eten als wolven van de geïmproviseerde Mexicano’s speciaal.
Op de terugweg bespreken we de Covid-19 problemen en wat ons voor de komende winter te wachten staat. Voor nu blijven we een paar weken thuis. Elke dag veranderen de regels en niemand in Europa weet meer waar hij precies aan toe is! Laten we maar hopen dat deze opgeklopte gekheid snel voorbij is!

België: Op de treeplank van de camper in de warme zon

Kerniel (Bij Abdij Mariënlof), zaterdag 1 augustus 2020

Het was een zeer onaangename nacht, zoals verwacht. Het een meter dertig brede bed in de alkoof is al niet al te breed maar wanneer het fris of koud is kun je elkaar tenminste nog opzoeken voor wat lichamelijke warmte. Tijdens de afgelopen nacht waren we als twee gelijk polige magneten die elkaar steeds afstoten. Twee kleverige warme lichamen die vochten om verkoeling.
De nieuwe ventilator die we hebben gekocht blijkt boven niet echt goed te koelen. Wellicht zijn er andere mogelijkheden want in de leefruimte geeft ze wel voldoende koeling. Ik zal mijn gedachten er eens over laten gaan hoe we deze ventilator optimaal kunnen laten presteren, en dan speciaal tijdens de warmste zomernachten.
Het signaal van zeven uur om op te staan komt als een verlossing zowel voor mij als voor Lyka. Ik klim snel de ladder af en begin aan mijn gebruikelijke ochtend ritueel. Eerst pissen en dan de fluitketel met het koffiewater op het gas. Drie scheppen snelfiltermaling in het koffiefilter en drie keer opgieten zodra het water kookt. Twintig minuten verder zit ik achter de eerste mok koffie van deze ochtend.
Ook de radio wil op deze klamme ochtend niet werken. En dat heb ik in de laatste jaren maar weinig meegemaakt dat de ontvangst van het telefoon signaal zo slecht was dat het 24 kbps signaal van de radio niet wilde werken. Ik ben bang dat het hartje voor prima overnachtingsplaats wordt omgezet naar een zuur gezicht op een smiley. Ik luister naar het ritmisch tikken op de toetsen van mijn toetsenbord. Vandaag hebben we ook weer een mooie wandeling voor de boeg.

De verhalen van onze vorige korte reis zijn nog niet compleet en ik ben alweer een nieuwe aan het schrijven over onze wandeling van gisteren. Ik laat Lyka even tot zichzelf komen met een kop koffie en een sessie op de mobiele telefoon. Dan is het tijd voor een stevig ontbijt! Sinds mijn eerste kennismaking met de Britse cultuur geniet ik van deze stevige ontbijten. In Australië bij tante Betty komen er ook nog gebakken aardappelen, dikke plakken bacon en soms ook champignons bij.

Na het inpakken en ruim tachtig kilometer rijden, onderbroken door een bezoek aan de Lidl, arriveren we op de parkeerplaats in Borgloon. De stop bij de Lidl was nodig omdat er met het warme weer meer water door ons is gedronken dan we hadden verwacht. Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om ons menu voor deze zaterdag wat aan te passen. Het is erg warm en als lunch heb ik een verfrissende salade met tonijn op de menukaart gezet.
De parkeerplaats is prima als uitgangspunt voor de wandeling maar om hier te overnachten zien we bij voorbaat niet zitten. We weten dus al voordat we gaan wandelen dat we bij terugkomst naar een plaatsje voor de nacht op zoek gaan.

Het is al iets voor twee uur en de warmte van de dag is bijna aan haar hoogtepunt wanneer we de camper afsluiten om op pad te gaan. De belangrijkste zaken liggen in de kluis en voor de rest zijn alle gordijnen gesloten. Ook de wandeling voor vandaag komt van de website “ViewRanger”.
Nu ik meer mijn draai gevonden heb op de “Amerikaanse” website lijkt het steeds beter aan mijn eisen te gaan voldoen. Er zijn nog wel een paar kleine zaken die de eigenaren zouden kunnen worden aangepast om de website te verbeteren. Een meer natuurlijke stroom door de verschillende pagina’s. Maar dat is voor later! Een wandeling naar onze wensen vinden gaat al een stuk sneller en hoewel je niet alle van wandelingen een gps-spoor kan downloaden lijkt de app op de iPhone ook redelijk te werken. Je bent namelijk overgeleverd aan de grillen van de gps ontvanger in je toestel.

De negen kilometers voor vandaag gaan door een heuvelachtig landschap omgeven door boomgaarden met appels, peren, aalbessen, bramen, pruimen, kersen en nog veel meer fruit. We missen meteen de eerste afslag van ons pad omdat ik de route op de iPhone volg. Een minpuntje dus! We gaan terug en pikken het spoor weer op. Ik kijk wat vaker op mijn telefoon die het energieverbruik aardig onder controle heeft.
Ik heb dat met een andere wandel-app wel eens anders meegemaakt! Die vrat stroom, deze blijft in ieder geval erg rustig. Na een korte pauze op een plaats waar vroeger romeinse villa’s hebben gestaan, de uitleg over het verblijf van die bezoekers in het begin van onze jaartelling is duidelijk en interessant, gaan we weer verder want de warmte van de dag begint op ons te drukken. Het komt niet vaak voor dat ik het wandelen bijna zat ben maar deze keer verlang ik zelf ook naar het einde van onze wandeling en een koud biertje.
Bij een onderdoorgang van de provinciale weg besluit ik om een afkorting te nemen. Het dorp laten we voor wat het is en gaan meteen door naar het hoofddoel van deze wandeling. Een kunstwerk in de vorm van een kleine kerk ook wel het “doorkijkkerkje van Borgloon” genaamd. Het is hier erg druk maar dat is te begrijpen. Ik neem me voor om deze plaats nog een keer te bezoeken wanneer we het komende najaar weer met de vogels naar het zuiden trekken. Ik hoop hier dan heel erg vroeg te zijn zodat ik foto’s zonder bezoekers kan maken.

Via een lange omweg wijst Google Maps ons een mooi rustig plaatsje aan met een perfecte ontvangst van het telefoonsignaal. Ik schiet helemaal in de stand rust. Ik laat de foto’s op mijn Nikon D600 camera voor wat ze zijn. Ik laat mijn gevoelens voor wat ze zijn. Ik laat de indrukken van vandaag voor wat ze zijn. Met mijn “AirPods” in mijn oren luister ik naar ontspannende Jazz en Neil Young. Zittend “op de treeplank van de camper in de warme zon”.
Dit is reizen op haar best! Voor minder van twintig euro per dag hebben we samen de tijd van ons leven. Lyka voegt zich bij mij en we kletsen over de komende winter. Zou het Covid-19 virus ons beletten om deze winter op reis te gaan? Wij hopen het niet want het vooruitzicht om de hele winter in Zaltbommel opgesloten te zitten is geen aantrekkelijke gedachte.

Een eenvoudige gezonde avondmaaltijd gevolgd door een tweede sessie op de treeplank van de camper. Terwijl ik van mijn kersenyoghurt geniet voel ik mij schuldig dat ik vanmiddag niets heb geschreven en ook de foto’s niet heb verwerkt. We zijn maar een lang weekend onderweg en ik heb nu al een achterstand. Hoe moet dat straks bij een lange reis?

Een antwoord kan ik niet vinden terwijl ik de zon langzaam in het het Vlaamse landschap zie verdwijnen. Ook geen tv vanavond! Deze avond breng ik door met mijn muziek en mijn gedachten. Velen gezichten passeren, sommige al dood en andere nog springlevend. Ook probeer ik creatief over het Covid-19 virus te denken. 

Zijn we als mensheid zo arrogant geworden dat we denken dat we de natuur kunnen sturen en onze wil opleggen?

Het lijkt er in ieder geval wel op.

Blogger heeft weer veranderingen doorgevoerd waardoor het er allemaal wat anders uitziet. Er wordt aan gewerkt