Nederland: Een teken van leven

Zaltbommel

Dat waren weer ruim een handvol slechte weken!
Een zware depressie, opgestoken begin juni en aangewakkerd door een aaneenschakeling van persoonlijke problemen. Over die persoonlijke problemen schrijf ik later misschien nog wel eens. Niet dat ze geheim zijn of ik me ervoor schaam. Ze zijn van dien aard dat diegene die ze heeft veroorzaakt zich er diep voor moet schamen.
Misschien, want wat me is overkomen heeft mijn vertrouwen in de Nederlandse maatschappij en de mensheid in bijzonder zeer geschaad. Nog steeds raast die ene vraag me door mijn hoofd of we, mijn Filippijnse vrouw Lyka en ik, überhaupt nog wel wat in Nederland te zoeken hebben. Ik vraag me me ook steeds af of er nog wel een toekomst voor ons in Nederland ligt. Het verre oosten lonkt!

Wat op dit moment veel belangrijker is dat ik me sinds vorige week weer beter ga voelen. Een onverwacht bezoek van een oude vriend en de moordaanslag, ik weiger pertinent om het een ramp te noemen, op vlucht MH17. Zoveel ellende door een verre oorlog waar wij helemaal niets mee te maken hebben. Honderden slachtoffers, waar we zelf ook onder hadden kunnen zitten, en duizenden nabestaanden die voor altijd geestelijk verminkt zijn. Daarbij zijn mijn probleempjes relatief klein!

Elke dag zonder de gebruikelijke weerstand van de maatschappij sterkt me weer aan. Zonder medicijnen, gewoon op eigen kracht. De zon geeft me weer energie en slaap, veel slaap, helpt me ook om weer de oude te worden. Ik krijg weer plezier in de kleine dagelijkse bezigheden. Het is nog maar een broos herstel dus hoop ik dat ik de komende weken weinig problemen op mijn weg zal vinden.

Dat is niet altijd even gemakkelijk omdat de wereld om je heen je vaak niet begrijpt, erger nog, dat je de wereld om je heen zelf vaak niet eens begrijpt. De laatste weken voelde ik me als een klok zonder klepel. Ik had genoeg gedachten maar kon die niet uiten. Als een schreeuw onder water! Luchtbellen met een galmend onverstaanbaar geluid.
We pakken de draad weer op en gaan proberen te schrijven, en te genieten van het leven. Ik hoop dus binnenkort weer wat nieuwe, en oude herschreven, verhalen te publiceren en ik hoop dat jullie als trouwe lezers ook weer regelmatig een bezoek brengen aan mijn weblog.