Met behulp van een geleende paraplu van de receptie bereik ik de 7-11 schuin tegenover het hotel droog. Lyka slaapt nog als een os en ik heb trek als een paard. Maar in wat? Ik neem uitgebreid de tijd om eens goed in de kleine winkel rond te kijken. Na tien minuten sta ik weer voor de bekende koeling naar de sandwiches te kijken. Krabsalade, ei en ham, ham en sla, ham en kaas. Ik neem er drie willekeurig en ga weer terug naar de kamer voor mijn volgende kop koffie en een sandwich. Buiten is het stil en leeg. Een lichte zucht wind spettert de regen tegen de aarde.
De gordijnen staan open op een kier en het donkere weinige zonlicht zoekt in plek in de warmte van de kamer. Met die regen buiten is het guur. Holland’s weer haast. Het weer dat het binnen gezellig maakt. Met Lyka nog steeds op een oor - een koffie en een sandwich naast het toetsenbord - is het heerlijk rustig in de kamer. De ideale omgeving om snel eens wat schrijfwerk in te halen. Lyka is altijd een enorme afleiding. Haar afhankelijkheid maakt haar erg beminnelijk en innemend maar soms is het net of je met een kind van twaalf jaar op reis bent. Maar je kan er niet kwaad om worden!
‘Wat weet zo’n schepsel uit de polder van de Filippijnen?’
Een plaats waar de tijd stil heeft gestaan en nog het best te vergelijken is met het Nederland van de jaren vijftig. Voor een paar peso TV kijken bij de buren en de dag kabbelt voort van maaltijd tot maaltijd. Rijst met eiwitten want groenten zijn een luxe. Tenminste, als papa Roger vis heeft kunnen vangen. De rest van de dag slapen en liggen want er is nu eenmaal geen geld en er is dus niets anders te doen. Over mijn schouder kijk ik naar mijn vrouw. We zijn het niet altijd eens maar dat was ik op school ook niet met de meeste leraren! Ze heeft nog veel te leren voordat we een nieuw leven kunnen toevoegen aan ons gezin.
De verhalen vorderen gestaag en Radio 2 - de internet radio - verzorgt me met mooie Nederlandse muziek en af en toe een mooi gesprek. Ik mis Nederland meer en meer. Na al mijn omzwervingen in Azië ben ik Nederland steeds meer gaan waarderen. Ik begrijp ook soms helemaal niets van dat geklaag van de Nederlanders. Er zijn zoveel mensen in de wereld die het nog slechter hebben dan wij in Nederland. Voor een moment dwalen mijn gedachten naar de stadswallen van Zaltbommel waar ik als achtjarige zo’n 45 jaar geleden speelde. Ook nu - bijna een halve eeuw later - geniet ik nog steeds van de korte wandeling van mijn huis naar de Albert Heijn. Alleen jammer van al die hondenstront! En wat klinkt dat lang geleden - een halve eeuw - het lijkt er op dat ik nu ook oud wordt. Hoewel ik me nog niet zo voel.
Lyka draait zich om en kreunt. We kijken elkaar voor een moment recht in de ogen totdat de twee donkerbruine - haast zwarte - ogen weer sluiten. Pffffff, ze slaapt nog even door en ik kan nog wat verder schrijven.
Zodra ze wakker is gaat de grote LCD TV aan. Koffie en geklaag over de sandwich en ik denk -zonder een woord te zeggen - hoe goed ze tussen de klagende Nederlanders zal passen. Klagen over de overvloed! Met de iPad op schoot en een sandwich in de hand begint ze aan haar Facebook ritueel. Dat duurt een uurtje voordat ze naar de badkamer gaat en onder de douche stapt.
Wanneer we eindelijk helemaal klaar zijn is het buiten ook opgeklaard. Het is onze laatste dag in Jeonju en misschien kunnen we nog wat leuks gaan doen. Tenminste wanneer er nog tijd over is na ons bezoek aan de Nikon Dealer.
De zon vecht een ongelijke strijd met de donkere wolken uit maar priemt hier en daar toch een straal fel zonlicht door het wolkendek heen. Ik ben niet echt op mijn best vandaag! Dat ongeluk met de camera speelt nog steeds in mijn hoofd en de diabetes geeft ook humeur wisselingen die niet te onderschatten zijn. Het gaat onbewust en moet ook niet al te gemakkelijk zijn voor mijn reisgenoot. Ik heb het al enkele malen proberen uit te leggen maar ik vraag me af of ze het begrijpt, of wil begrijpen.
Met de GPS als gids laveren we ons door de smalle straten van de binnenstad van Jeonju. Zonder ook maar een keer fout te zijn gelopen staan we binnen een half uur voor de met gele Nikon reclame volgeplakte gevel van de winkel. Het is een kleine winkel dus een nieuwe riem voor de camera is meteen al uitgesloten. Voor een moment kijk ik naar de schoenveters die nu dienst doen als camerariem.
De jonge medewerker kijkt me verbaast - met een vleugje angst in de ogen - aan wanneer ik in langzaam engels mijn verhaal begin. Zijn gezicht klaart op en ik weet dat hij enkele woorden verstaat en begrijpt. De oudste taal op de wereld - handgebaren - werkt ook hier prima. Nadat ik het probleem heb uitgelegd neemt hij de camera van me over. Een oudere goedgeklede man verschijnt in de winkel en vraagt meteen aan de jongen wat er aan de hand is. Koreaanse woorden wisselen van mond en de oudere man kijkt me vriendelijk aan. Hij hangt zijn jas aan de kapstop in de winkel en schud mijn hand. Met de andere hand gebaart hij naar het kleine koffieapparaat op een tafeltje onder de cameratassen. Ik sla beleefd af want meer koffie kan mijn stoelgang alleen maar negatief beïnvloeden.
De oudere man voegt zich bij de jonge medewerker en samen bekijken ze mijn camera die steeds van handen wisselt. Een Nikon D300 uit de kast met occasions wordt tevoorschijn gehaald en de instellingen gesynchroniseerd. Klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, gaan ze simultaan in verschillende posities. De foto’s worden naast elkaar bekeken en het gezicht van de oudere man betrekt. Somber kijkt hij me aan terwijl hij nadenkt.
Denkt hij na over een oplossing?
Of denkt hij na hoe me het slechte nieuws te brengen?
Met de camera in zijn handen stapt hij op me af en slaat zijn ogen neer: ‘I’m sorry, big problem!’
Dat is dan dat en mijn humeur verslechterd met de seconde. Ik kijk hem vragend - haast smekend - aan om me wat goed nieuws te geven. Hij schud zijn hoofd als een arts die komt vertellen dat er een dierbare heen is gegaan of nog nul komma nul procent kans heeft. Na drie trouwe jaren is mijn Nikon D700 afgeschreven. Hij is nog niet dood maar hij ligt wel op de intensive care.
Terneergeslagen verlaat ik stil de winkel met Lyka in mijn kielzog die alleen maar over het eten kan zeuren.
‘Eten?’
‘Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd!’
Diep in mijn hart weet ik dat ik niet vriendelijk tegen mijn vrouw ben maar op een moment als dit kan ik het niet onderdrukken. Ik ben terneergeslagen en zit diep in de put. Een moment van bezinning over deze tegenslag.
Ergens in een achterafstraatje - ik zou het restaurant nooit meer van mijn leven kunnen vinden - met een reclamevaandel als leidraad vallen we neer in een restaurant. De gemiddelde menukaart met alle klassiekers van een Koreaans restaurant kunnen we nu wel dromen maar voor de zekerheid maak ik buiten met mijn iPhone een foto wat we willen eten.Het is stil aan tafel terwijl ik door alle mogelijkheden en scenario's heel blader wat nu verder met de camera te doen. Bij Lyka dreigt nu ook een stormfront en het is voor beide partijen beter om tijdens de lunch niet te praten. Haar twee zwarte ogen spuwen vuur als ze me aankijkt.
Mijn dag is al voorbij en Lyka wil nog wat winkels bekijken. Als een lam schaap volg ik haar langs schoenen- en kledingzaken. Mij interesseert het helemaal niet maar het doet me goed om haar blij te zien. Ik zal het nooit begrijpen wat een vrouw leuk vindt om eindeloos door schoenen- en kledingwinkels te schuifelen in de wetenschap dat je toch niets kan kopen. Lyka raakt kledingstukken aan en houdt ze voor haar torso. Af en toe kijkt ze ombeurten naar het kledingstuk en naar mij als vraag of ik het ook leuk vindt. Haar glimlach warmt me weer langzaam op en het gevoel van de tegenslag glijdt weg totdat er bijna niets meer van over is. Het klaart mijn humeur ook op. Zeker wanneer we nog een koffie drinken op een bankje in de zon die de strijd tegen de wolken nu in zijn voordeel heeft beslist.De koffie werkt als de elixer uit de beker der wijzen! Binnen een kwartier heb ik mijn strijdplan met de gevallen camera klaar:
Eerst navragen voor een reparatie in Kuala Lumpur.
Kijken wat ik voor deze camera terug kan krijgen.
Ik koop een nieuwe D600 bij YL-Camera wanneer de inruilprijs goed is.
Met de beslissingen genomen gaan we weer richting het hotel. Ons verblijf in Jeonju zit er op en zal voor eeuwig de boeken ingaan als de plaats waar de Nikon D700 verongelukte.
Het avondeten was voor de eerste keer in Korea zo middelmatig dat ik maar heb besloten om de foto’s te wissen. Ik wil er niet meer aan herinnerd worden! Morgen niet naar oostkust om meer tempels te bekijken maar langzaam terug naar Seoul. In de voetsporen van mijn eerste reis naar Zuid-Korea.
