Filippijnen: Regelmaat en ritme

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), vrijdag 25 november 2022

Nu het belangrijkste werk er voor dit jaar allemaal opzit kunnen we gaan ontspannen aan de rand van het zwembad. Het is nog te vroeg om terug te kijken naar 2022! De belangrijkste, en hopelijk de meest spectaculaire, ontknoping moet nog komen. Midden tot eind december zal er een moeilijke beslissing moeten worden genomen die de rest van ons leven aanzienlijk zal veranderen en hopelijk ook heel veel verbeteren. Tot dat moment houden we ons bezig met de mooiste, maar niet de belangrijkste, dingen van het leven.
De Filipijnen is nog steeds een derde wereldland, daar is geen twijfel aan mogelijk, met een infrastructuur die nog slechter is dan die van India. Veertien jaar geleden was ik hier voor de eerste keer en ik kan na al die jaren maar een kleine vooruitgang ontdekken. Ieder jaar trekken er tientallen tyfoons over de enorme archipel die bijna altijd een enorme schade achterlaten. De economie van de Filipijnen is te klein en de schade te groot om het elk jaar weer te herstellen, laat staan te verbeteren. Er wordt wel wat verbeterd maar dat gebeurt met geld van privé investeerders die vanzelfsprekend stevige winsten op hun investeringen verwachten.
Wandelen in Angeles City, Balibago, kan ik dus nog steeds uit mijn hoofd zetten! De slechte gesteldheid van de wegen, en voetpaden, met daarbij opgeteld het totale wetteloze rijgedrag van de Filipino’s, en ook expats die het goede voorbeeld zouden moeten geven, maakt dat je elk uitstapje buiten je hotel tot een minimum moet beperken. Even een moment niet opletten en je kan zomaar tot aan je middel in een gat in het wegdek verdwijnen met de meest verschrikkelijke verwondingen en infecties als gevolg.
De enige optie die overblijft is je laten verplaatsen door een van de altijd en overal aanwezige tricycles. Een lichte motor met een zelfgemaakte zijspan. Voor een a twee euro per rit rijden ze je in een straal van een paar kilometer overal naar toe. Lyka past goed in de zijspan en ik vouw me meestal op voor de zitplaats op het buddyseat achter de chauffeur.
Het gebrek aan wandelen, en het eindeloos zitten op slechte harde stoelen, in de afgelopen anderhalve week heeft mijn rechterbeen weer pijnlijk gemaakt. De zeurende pijn trekt vanuit mijn onderrug helemaal tot aan mijn enkel met een tintelende, en soms gevoelloze, voet als gevolg. Ik hou het op ouderdom. Met de jaren komen de kwaaltjes. Zwemmen helpt wel maar het neemt de pijn niet helemaal weg.
Wat me rest zijn de heerlijke dagen aan het zwembad en ’s morgens een korte wandeling, heel erg vroeg wanneer het verkeer nog niet op gang is gekomen, om verse broodjes te halen bij “Angels Bakery”. De kleine kilometer op en neer in alle vroegte is heerlijk.
Alleen jammer van de bedelaars die al zo vroeg op volle sterkte de toeristen, en ook de plaatselijke werkende bevolking, komen lastigvallen. Ze raken je aan, trekken aan je kleren en een slimmerik probeert in je broekzakken te komen. Alles om niet te hoeven werken!
Na meer dan twintig jaar in Azië ben ik absoluut emotieloos geworden voor deze kaste van de luie lokale bevolking. Misschien moeten Kaag en Segers elke dag een vliegtuig beschikbaar stellen om deze kanslozen naar Ter Apel te halen. Ze zouden een fantastische aanvulling zijn voor de nutteloze kudde (economische) vluchtelingen die er nu dagelijks arriveert!
Veel heb ik verder niet te melden. Alleen dat het vinden van redelijk eten voor een eerlijke prijs in Angeles City nog steeds goed mogelijk is. Nog een bezoek aan de tandarts en dan kabbelen we rustig richting kerstmis en nieuw jaar.

Filippijnen: Weerzien met oude vrienden

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), zaterdag 19 november 2022

De eerste dagen zijn probleemloos gepasseerd en we hebben al enkele belangrijke zaken afgehandeld. We hebben nog een handvol belangrijke zaken te gaan. Voor Lyka was het gisteren een feestontbijt met een vers Kaiserbrötchen belegd met echte Hollandse hagelslag!
De wekker loopt elke ochtend een uur later af dan in de provincie. In Balibago stap ik om half zeven uit bed met de eerste gang naar de gouden bogen voor een grote beker zwarte koffie. Voor € 0,85 neem ik niet eens de moeite om zelf koffie te zetten! En het wordt zelfs nog beter! Wanneer ik de gebruikte koffiebeker en het bonnetje binnen drie uur presenteer aan de toonbank in de McDonald’s krijg ik een tweede beker koffie gratis. Deze gratis “refill” is speciaal voor “Senior Citizens”, de bejaarden, in de Filipijnen en met mijn witte haardos val ik in deze doelgroep. Ze vragen nooit naar mijn bejaardenkaart want daar zijn ze te verlegen voor.
Ondertussen is onze aankomst in het “Walk About Hotel” als een lopend vuurtje door de expat gemenschap van Angeles gegaan en elke middag krijg ik enkele uitnodigingen om te gaan drinken in een van de vele barretjes aan en om “Fields Avenue”. Het liefst ga ik op pad met Dave en John. Twee Australiërs die de weg goed kennen en elk “Happy Hour” in hun geheugen hebben opgeslagen. Elke middag ontvang ik rond vier uur een SMS-bericht van Dave waar ze zich bevinden en niet veel later sluit ik aan. Kleine flesjes San Miguel Pale Pilsen voor een euro per stuk. Hier ga je toch met plezier op stap!
Wanneer ik vrijdag zo rond half acht weer in het hotel verschijn gaan we eten. Vrijdagavond is het pizza avond aan het zwembad! Lekker man! Nog geen acht euro voor twee pizza’s en wat er over blijft is mijn ontbijt voor zaterdag. Het eten in de bewoonde wereld is nog wennen.
Een overdaad aan mogelijkheden maakt het moeilijk kiezen. Er zijn de afgelopen drie jaar, tijdens de Covid-19 Pandemie, restaurants verdwenen en er zijn nieuwe restaurants verschenen. Er is nog wel wat tijd om te experimenteren, voor deze prijzen kun je je ook wel een misser veroorloven. We proberen een afspraak te maken op welke dag we in welk restaurant we gaan eten of aan het zwembad laten bezorgen.
In het weekend is het heel erg druk in Angeles City omdat er veel expats uit Manilla op bezoek komen. Dat merk je vanzelfsprekend ook aan de drukte in de restaurants en daardoor hebben we de vrijdag unaniem tot “Pizza avond” verheven. Nog een paar biertjes aan het zwembad, terwijl ik “The Handmaid’s Tale” kijk, en dan voor tien uur onder de veren.
Mijn ontbijt op deze zaterdagochtend mocht er ook zijn. Ondanks de twee kleine pizzapunten heb ik ook weer verse broodjes gehaald bij “German Angel's Bakery”. Het is genieten van de zelf meegebrachte Hollandse oude kaas en Koreaanse Lunceon meat. Vanzelfsprekend met een grote beker zwarte koffie die ik heb overgeschonken in mijn nieuwe herbruikbare drinkbeker van Starbucks.
De dagen kabbelen voorbij en ik neem voor alles ruimschoots de tijd. Het is te warm en te vochtig om je te haasten. De Japanse lunch in SM Clark is ook weer van een prima kwaliteit en voor een eerlijke prijs. Nog geen zeven euro voor twee dampende gietijzeren borden.
Op weg naar de eerste bar voor mijn afspraak met Dave en John begint het licht te spetteren, regenen wil ik het niet noemen. Maar nog voordat ik halverwege mijn eerste biertje van de dag ben opent Pluvius de sluizen in de hemel om ze de hele avond wijd open te laten staan.
Nat als een verzopen kat arriveer ik rond acht uur in het hotel waar ons niets anders rest dan een avondmaaltijd met een Big Mac en een grote friet, wel met onze eigen mayonaise die ik de afgelopen week al bij “Johnny’s Supermarkt” heb gekocht.
Mijn gedachten dwalen af naar het gesprek met Robert, Bob in het kort, vanmiddag in de SM Mall. Van de oude bekenden waar ik drie jaar geleden elke middag koffie mee dronk zijn er tien vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Een harde waarheid die voor iedereen elke dag een stapje dichterbij komt. Niemand weet wanneer hij voor de laatste keer is opgestaan! Ik trek nog een koud biertje open en hef het flesje hoog boven mijn hoofd. Een toost op mijn vertrokken vrienden in de hemel!

Filippijnen: Het zwembad voor mezelf

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), donderdag 17 november 2022

Op deze eerste ochtend in de bewoonde wereld gaat om half zeven de wekker af. Fris klim ik uit bed en kleed me aan voor de honderd meter op en neer naar de McDonald’s voor een grote beker vers gezette koffie en mijn broodje met een gebakken ei. Ruim voor zeven uur zit ik aan mijn tafel met een muziekje op de achtergrond aan het zwembad van de rust en relatieve koelte van de ochtend te genieten. Ons eerste, en zeker niet laatste, McDo ontbijtje. Lekker aan het zwembad waar ze speciaal voor ons alweer een grote hoge tafel hebben geplaatst.
Op de eerste dag in Angeles, Balibago, hebben we het heel erg druk. Zoals altijd op de eerste dag zijn er voldoende zaken die we gelijk moeten afhandelen om ons verblijf op de nieuwe locatie aangenamer te maken! Eerst het bezoek aan de tandarts en daarna op pad voor de lunch en een tas vol met boodschappen.
Bij de tandarts loopt het anders dan verwacht en Lyka krijgt naast de schoonmaakbeurt ook nog twee vullingen. Die moeten uitharden dus moet ze nog een uur wachten voordat we aan tafel kunnen. Mijn schoonmaakbeurt is uitgesteld tot volgende week. Lyka heeft nog twee afspraken om haar gebit in orde te laten maken. Ik maak van dat uur wachttijd gebruik om op zoek te gaan naar nieuwe Teva-sandalen in het enorme winkelcentrum genaamd “SM Clark”. De laatste Teva-sandalen die ik gekocht heb zijn absoluut de slechtste Teva’s van de afgelopen 20 jaar. Een ontwerpfout kan altijd maar een levensduur van slechts zeven maanden is wel heel erg weinig voor een paar sandalen van € 90,-! Ik heb dan ook nog ernstige twijfels of ik geen ander merk zal proberen.
In het warenhuis ontdekt Lyka “Sandugo” sandalen en om eerlijk te zijn zien ze er
niet eens zo slecht uit! De kwaliteit van mijn Sandugo teenslippers is uitstekend dus daar zou ik mij geen zorgen over moeten maken. Ik pas een sandaal en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ze minder comfortabel zijn dan de Teva’s. Daar staat tegenover dat de prijs van € 11,- natuurlijk een lachertje is, zelfs wanneer ze maar een maand of zeven meegaan. De keuze is snel gemaakt en ik besluit om de sandalen te proberen. Ze komen alleen in twee varianten en ik heb niet veel tijd om een keuze te maken. Ik kies voor de traditionele variant en niet in de teen ondersteunde variant. Mocht het achteraf de verkeerde beslissing zijn dan koop ik voor elf euro gewoon een tweede paar.
In de grote Supermarkt in het winkelcentrum kopen we een groot vierkant melamine bord, wat bestek, shampoo, deodorant, Milo, mayonaise en roomboter. Allemaal broodnodig! De nieuwe vullingen in Lyka’s gebit zijn ondertussen voldoende uitgehard en wij gaan op pad naar een van onze favoriete restaurants om te lunchen. We schrikken van de rij voor de counter van “Seoul Bibimbop”! Op dit, wat later dan gewoonlijk voor ons, tijdstip staat er een rij van minstens twintig klanten te wachten om te bestellen.
Wij kijken elkaar aan en Lyka zegt wat ik denk: ‘Chowking?’
Met een Lauriat en een Pork Sweet and Sour gaan we aan tafel. Wat kost dat geintje? Voor zes euro hebben we samen lekker gegeten.
Het is al redelijk laat dus besluiten we terug te gaan naar het hotel waar ik nog kan genieten van een paar duiken in het zwembad. Het is moeilijk in te schatten hoeveel gasten er in het hotel verblijven. Aan het zwembad zijn alle kamers bezet maar in het hoofdgebouw lijken er maar weinig kamers bezet. Aan het zwembad zit er helemaal niemand, in de bar is er ook niemand en in het restaurant aan de voorkant zitten twee klanten. Ik heb het hele zwembad voor mezelf!
De Koreaanse eigenaar, die ik schertsend “mister Samsung” noem, houd er heel andere ideeën op na dan de succesvolle vorige eigenaar Bill. Ik miss Bill nog steeds, het Australische ontbijt en de varkenskarbonade met friet en groente waren regelrechte winnaars. Nu staat er niets meer naar onze gading op de menukaart.
De drie jaar Covid-19 hebben hier in Angeles City diepe wonden achter gelaten. Het is hier heel erg veranderd en zeker niet verbeterd. “Walking Street” is leger dan ooit en het aantal verkopers van Cialis en Viagra overtreft ruimschoots het aantal toeristen dat potentie verhogende middelen wil slikken. De twee grootste hotels aan “Fields Avenue”, Galaxy en Royal Amsterdam, staan leeg. Grote spandoeken vertonen de tekst dat ze te koop of te huur zijn. Wie durft er aan de vooravond van een mogelijke diepe wereldwijde recessie te investeren? Het zal zeker nog wel een paar jaar duren voordat het hier weer is zoals voor de Corona-crisis, die achteraf helemaal geen crisis bleek te zijn.
Ook over het diner zijn Lyka en ik het snel eens! we gaan naar Yi San, het Koreaanse restaurant tegenover het hotel. Het eten is overheerlijk en het bier ijskoud. Een waar feestmaal voor iets minder dan twaalf euro! En zo is onze eerste dan aan een einde gekomen. Het voelt goed om terug te zijn in de bewoonde wereld. Mijn twijfels of het wel de juiste beslissing was om hier zo lang te verblijven zijn helemaal weg. Morgenvroeg ga ik voor het eerst verse broodjes halen bij de Duitse bakker!

Filippijnen: De eerste verplaatsing

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), woensdag 16 november 2022

Het was gisteren (dinsdag) een verschrikkelijke dag! Sinds de aankomst van het onweer rond drie uur ’s nachts bleef de regen neerdalen alsof de hemel huilde om ons vertrek. Het lukte me gelukkig om ’s morgens tussen de buien door nog een extra lange wandeling van zeven kilometer te maken.
Wanneer het regent zit het hele vissersdorp met de mobiele telefoon in de hand en gebruikt data. Dan wordt de bandbreedte van de communicatietoren, zes kilometer verderop, ’s morgens wel heel erg smal voor iedere gebruiker en wanneer je niet de mogelijkheid krijgt de krant te lezen duurt de ochtend wel heel erg lang. Op mijn Kobo e-reader heb ik er al een kwart van “Billy Summers” (Stephen King) er op zitten maar te lang lezen maakt me slaperig. Dus dat is ook geen optie om de ochtend door te komen.
Een blikje haring in tomatensaus met twee kleffe mierzoete witte boterhammen voor lunch en weer rondhangen op de overkapte veranda. Kijkend naar de regen en de kletsnatte voorbijgangers. Rond half twee klaarde het op en ik nam het risico om nog een keer te gaan wandelen ondanks de wind en de staalgrijze lucht. Gelukkig bleef het niet bij die ene ochtendwandeling, ik tikte de dertien kilometer aan voor die regenachtige dag. Ik moet er zelf om lachen maar voor het eerst op deze reis heb ik het koud!
Vandaag begon met hetzelfde scenario als gisteren. Alleen bleef vannacht de ventilator draaien. Het regende nog toen de bouwvakkers verschenen. Er moet nog aardig wat werk gebeuren maar uiteindelijk zal het allemaal wel goed komen. Het is een bewonderenswaardige prestatie op zich dat ze met zo weinig primitief gereedschap een hele bijkeuken aanbouwen.
Het voorlopig laatste zelfgemaakte ontbijt van gebakken eieren met gebakken lunceon meat en witte bonen in tomatensaus smaakte me zoals gewoonlijk prima. Vanaf morgen wordt alles anders. Vooral de maaltijden zullen een enorme verbetering zijn! Gelukkig gaan we gevarieerder en veel meer groente eten.
Vanaf acht uur ijsbeer ik door het kleine huisje. Ik heb een hekel aan wachten! Het is nog een hele ruk tot twee uur vanmiddag. De tijd dat we de taxi verwachten. Door de inflatie in de laatste zes weken is de prijs van de taxi ook maar meteen met 20% verhoogd. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat mijn witte gezicht ook met de prijsverhoging van doen heeft.
De iPhone, e-reader en macBook wisselen elkaar veelvuldig af in mijn handen. Ik doe maar wat om de tijd te doden. Ik ben niet productief, het zit een beetje scheef in mijn hoofd. Ik ben erg nerveus omdat ik het gevoel heb dat ik de situatie niet zelf meer onder controle heb. We zijn overgeleverd aan de grillen van een onbekende taxichauffeur en ik geloof pas dat hij op tijd is wanneer hij voor het huisje staat!
Om vijf over half twee, gelukkig ruim op tijd, arriveert de minibus en er valt een zware last van mijn schouders. Toch ben ik niet helemaal opgelucht omdat we na het afscheid van Mamsi, en het inladen van de koffer, de trolley en mijn rugzak, beginnen aan de dodenrit van San Antonio naar het “Bicol International Airport” in Daraga, net buiten Legazpi.
Het eerste stuk naar Pilar valt nog wel mee maar dan begint de ellende. Een smalle slingerende provinciale tweebaansweg bevolkt met honden, voetgangers, motoren, driewielers, personenauto’s en vrachtwagens. Geen enkele weggebruiker houd zich aan de verkeersregels of onderneemt een poging om zich aan de verkeersregels te houden. Het verkeer in de Filipijnen is een jungle waar de wet van de brutaalste, grootste en snelste geld! Links en rechts inhalen is normaal, net als inhalen voor een blinde bocht met als reële mogelijkheid een grote vrachtwagen of een kleine driewieler op je pad te vinden. De chauffeur rijd zo dicht langs voetgangers dat hij de vouwen uit de broek rijd en ik me op de passagiersstoel ongemakkelijk voel.
Ik herken bepaalde punten langs de weg en weet wanneer we ongeveer op de vierbaans snelweg komen. Helaas vermeerderen de gevaren zich ook in het kwadraat. Het aantal dode honden en katten op deze weg is schrikbarend. Ik probeer ze niet eens te tellen. Ik kan alleen maar hopen dat wij vandaag niet door een bergingsteam uit het verwrongen staal van een minibus worden bevrijd. Ik neem het me nog een keer voor! Dit is absoluut de laatste keer dat ik de provincie in de Filipijnen heb bezocht. De volgende keer gaat Lyka alleen naar haar moeder en ik blijf in Manilla of Angeles City.
De verlossende terminal van de nieuwe luchthaven doemt voor ons op en ik slaak een zucht van verlichting. We hebben het gered, we zijn in een stuk op de luchthaven aangekomen. De verstikkende warme vochtige deken sluit zich meteen om me. De airconditioning in het busje stond zo laag dat ik het gevoel had om met “Polar Express” te reizen. Ik betaal de chauffeur en neem opzichtig geen afscheid, een Judaskus valt hem ten deel.
We handelen de bekende rituelen voor de veiligheid van de luchtreizigers af in de terminal en zoeken een plaatsje in de wachtruimte van de terminal die opvallend modern is. Een bakkie koffie en een donut van “Dunkin’ Donuts” uit de bewoonde wereld smaakt uitstekend ondanks dat we de naam “Starbux” ook goed bedacht vinden. Mijn MacBook komt uit mijn rugzak tevoorschijn en ik begin te schrijven. We hebben nog zeker twee uur de tijd totdat we aan boord kunnen voor voorlopig onze laatste vliegreis.
Er ontstaat enige opwinding in de wachtruimte wanneer er een Airbus-A310 van Philippine Airlines land en aan een van de twee slurven word gekoppeld. Zoals bijna altijd in Azië beginnen de passagiers te dringen, of voor te dringen, om als eerste aan boord te kunnen. Alsof ze denken dat er niet voldoende stoelen in het vliegtuig aanwezig zijn. Ik kijk op het beeldscherm met de vluchtgegevens van onze vlucht en een vreemd voorgevoel bekruipt me. Het is al half vijf en over tien minuten moeten we volgens het schema, en de instapkaart, aan boord gaan. Dat zal moeilijk worden want ons vliegtuig van de dochter van Cebu Pacific, CebGo, is in geen velden of wegen te bekennen!
Ik ben niet de enige passagier die kriegel is geworden. Er zitten nog aardig wat mensen op de laatste vlucht voor vandaag van Legazpi naar Manilla te wachten. Een meisje met een stevig overgewicht gaat verhaal halen bij een beveiligingsbeambte die helemaal niets met de luchtvaartmaatschappij van doen heeft. De beveiligingsbeambte op haar beurt heeft er ook duidelijk de Pee in omdat de mogelijke vertraging van onze vlucht betekend dat ze vandaag langer zal moeten werken.
We zijn weer dichtbij de bewoonde wereld en de telefoon werkt zoals ze zou moeten werken! Op “Flightradar24” is er helaas geen spoor te bekennen van vlucht DG6195! Dat betekend dat het vliegtuig in Manilla nog aan de grond staat. Ik zoek verder en ontdek dat ik de afgelopen week dezelfde als onze vlucht al twee keer veel vertraging, meer dan anderhalf uur, heeft opgelopen.
De wachtende passagiers kijken elkaar wanhopig en met vragende ogen aan. Wie weet er iets? Maar niemand heeft een antwoord op wat er gaat gebeuren of wat er is gebeurd. Er is ook niemand van Cebu Pacific die ons komt vertellen wat we de komende uren kunnen verwachten.
Ik controleer elke vijf minuten of er misschien een update op de website van Flightradar24 is. En daar verschijnt uit het niets eindelijk onze vlucht. Bijna twee uur later dan gepland is het vliegtuig in Manilla opgestegen. Ik laat het scherm van mijn iPhone aan de overgewichtige dame achter me zien en het nieuws gaat in Talagog, de officiële Filipijnse taal, als een lopend vuurtje door de Filipijnse passagiers. Ik ben vanavond de enige westerling aan boord.
Ruim anderhalf uur later dan gepland kunnen we aan boord van het kleine vliegtuig met propellers. Dat zie je tegenwoordig niet veel meer! In een ver verleden heb ik met dit soort vliegtuigen binnenlandse vluchten gemaakt in Laos en Thailand. Van U-Tapao naar Koh Samui met Bangkok Airways was een vlucht die ik wel twee keer per jaar maakte. Omdat er heel veel eilanden zijn met een klein aanbod van passagiers zijn deze turboprops met plaats voor 72 passagiers en een beperkte vrachtruimte een ideaal werkpaard.
Het aantal vliegbewegingen is op de eilandengroep van de Filipijnen geëxplodeerd en ze hebben er nog maar een terminal bijgebouwd in Manilla om de lokale vluchten, zonder douane en immigratie handelingen, te verwerken. Meerdere keren per jaar wordt er met de verschillende vluchten van terminal gewisseld dat nogal voor wat verwarring kan zorgen.
Het afgelopen uur heb ik ook gebruikt om contact te leggen met ons hotel in Angeles City en om er zeker van te zijn dat de taxichauffeur weet dat we twee uur later dan gepland aankomen in Terminal 4 van het NAIA (Ninoy Aquino International Airport). Moeizaam communiceren we via Facebook Messenger met elkaar en uiteindelijk is het voor iedereen duidelijk. Onze kamer is klaar voor onze ontvangst en de taxichauffeur zal er staan met een bord boven zijn hoofd met onze namen er op.
Gelukkig zijn we snel aan boord van de ATR-72 turboprop en daar gaat het om! Lyka en ik bekijken, met een half open mond, het schouwspel dat zich schuin voor ons afspeelt. Een nog jong stel met duidelijk teveel overgewicht moet zich in de hele kleine stoelen 1C en 1D van het propellervliegtuig manoeuvreren.
Wanneer je van mening bent dat de stoelen in een Boeing-737 of in een Airbus-A320 af erg smal zijn dan staat je in een ATR-72 een enorme verrassing te wachten! Die zijn nog een tandje smaller! Eerst onderneemt de mannelijke helft, in de stoel aan het raam, een poging. Hij hangt boven het zitvlak van de smalle stoel terwijl zijn heupen/billen op de armsteunen rusten. Ik bespeur de wanhoop in zijn ogen. Hij wrikt en wiegelt, hij houd zijn adem in. Daar wordt de stoel niet breder van, en hij weinig smaller. Zonder hulp van vaseline of een ander glijmiddel floept hij plotseling op zijn plaats! Zichtbaar opgelucht raakt zijn kont het kunstleren kussen van de zitting.
Zijn vriendin heeft het allemaal in angst en afschuw aanschouwd. Zij realiseert zich ongetwijfeld dat er een mogelijkheid bestaat dat haar poging gaat mislukken. Volgens mij geeft ze de te smalle stoelen de schuld en niet de vermoedelijke ongezonde eetgewoonten van het koppel. Met tegenzin onderneemt zij de eerste poging met dat verschil dat zij denkt dat haar partner de armleuning een stukje haar kant heeft opgedrukt. Daardoor is haar zitplaats nog smaller geworden. De tweede poging heeft meer succes. Uiteindelijk blijken haar heupen smaller en het spek op haar billen en heupen zachter en flexibeler.
Hij haalt een klein handdoekje tevoorschijn om het zweet van zijn gezicht te wrijven. Zij grijpt onmiddellijk het handdoekje uit zijn handen om ook haar gezicht af te drogen na de zware arbeid van hun plaatsen in het vliegtuig innemen. Beschuldigende en ongemakkelijke blikken kruizen elkaar.
De vlucht duurt zeventig minuten en iedereen aan boord is blij dat we eindelijk in Manilla zijn geland. Het blijft altijd spannend in welke toestand je koffer op de lopende band verschijnt. Gelukkig kunnen we op een groot beeldscherm zien dat onze koffer buiten op de band wordt gelegd en dat het plakband, dat we hebben gebruikt om het slot extra te borgen, nog helemaal intact is.
Zoals verwacht staat de taxichauffeur buiten met een bord boven zijn hoofd op ons te wachten en binnen een kwartier rijden we over de brede tolwegen van Manilla richting de NLEX. Onderweg maken we nog een snelle stop bij de gouden bogen voor een broodje hamburger wat patatjes en een grote beker Coke Zero. Het zou dom zijn om te wachten met eten totdat we in Angeles City zijn. Met een volle maag naar bed is nooit een goed idee!
En dan is daar eindelijk onze eindbestemming! Poolside 1 is precies zoals ik me herinnerde, enigszins muf ruikende maar wel een fijne kamer op de beste locatie van het hotel. We pakken weinig tot niets van onze bagage uit en ik loop meteen naar de 7-11 om de hoek voor een paar koude biertjes.
De comfortabele stoelen voor de kamer zijn verwisseld voor ongemakkelijke maar modieuze exemplaren en de tafeltjes lijken wel nachtkastjes. De opdracht voor morgen? De eerste dag is altijd een drukke dag. Met een koud klein flesje bier laat ik het tot me doordringen dat we voorlopig hier zullen verblijven. De eerste verplaatsing zijn we zonder serieuze ongelukken doorgekomen. Welkom in Angeles City!

Filippijnen: Verwaaide herinneringen

  San Antonio (bij Mamsi), maandag 14 november 2022

Na 37 dagen in de provincie kijk ik terug naar de afgelopen vijf weken. Het is precies wat ik ervan verwacht had! Teruggetrokken in de provincie leven als een kluizenaar. Slecht eten en met de kippen op stok. Opstaan bij het kraaien van de hanen. Gelukkig maar een tyfoon, die tweede is op zee weggewaaid.
Reizen zoals een vakantieganger nooit zou accepteren omdat hij na drie of vier weken weer aan het werk moet. Voor ons soort reizigers zijn de ontberingen, de “Troubles” zoals in de titel van mijn weblog, net zo belangrijk als de toeristen momenten. Het mag vreemd klinken maar een slechte maaltijd op een lege maag kan ook een hoogtepunt van de dag zijn!
Een gebakken visje met rijst en wat inheemse groente in kokosmelk is geen slechte lunch. Bij haast elke maaltijd iets ondergedompeld in kokosmelk gaat wel snel vervelen.
Na de zes weken ben ik een bekende vertoning geworden op Santa Fe - Sapa Road. De doodlopende weg vanaf de kruising halverwege Guiron en Ogod. Mijn ochtendwandeling is geleidelijk uitgebouwd met een extra wandeling rond de middag en soms zelfs met een late wandeling in de namiddag. Ik noem dat mijn “Beer ‘o’ Clock” wandeling omdat ik aan het einde van de wandeling bij Magna een paar literflessen bier koop.
Het gaat me lichamelijk, en vooral ook geestelijk, weer een stuk beter. Ik kan met een glimlach zeggen dat mijn incasseringsvermogen is gegroeid en dat het geschil met de gemeente Zaltbommel naar de achtergrond is geschoven. Er slingeren geen documenten rond die me aan die slechte periode herinneren.
Het project van de herinrichting van het gebied “de Bossche Poort”, de voormalige Rabobank en de parkeerplaats aan de Omhoeken, zal 2023 beslissend zijn voor de invulling van de rest van ons leven. De harde en onderbouwde feiten waar ik jaren tegen heb gevochten staan nog overeind maar de nooit gestaafde en onderbouwde fantasieën, gedachten en ideeën van de lokale overheid komt nu als een boemerang naar ze terug. Geen probleem voor mij, het is voor ons een win-win situatie wat de uitkomst ook mag zijn.

Ik heb in de eerste zes weken een kleine drie honderd foto’s gemaakt met mijn iPhone 13 Pro Max en ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn zware Nikon D600 met het lichtsterke 27-70mm F2.8 objectief niet echt mis. De iPhone schiet de plaatjes die ik verwacht. Het apparaat is licht, een goede batterijtijd en de foto’s zijn van een fantastische kwaliteit. Ik moet wel wennen aan de 3x4 verhouding na al die jaren met een 2x3 verhouding te hebben gewerkt.
Wanneer we allemaal dood zijn worden deze digitale plaatjes toch allemaal gewist en misschien ook wel vergeten!
Onderweg, tijdens de wandelingen, zie je ook nog eens wat van het plattelandsleven in de Filipijnen. Een man die op zijn werk(water)buffel op weg is naar een volgende klus en een visverkoper die de huisjes langsgaat om zijn verse handel te slijten. Een “rotte varkens” die de grond omwoelen op zoek naar wortels en knollen, ongepelde rijst die in de brandende zon ligt te drogen om de schimmels geen kans te geven. Die varkens hebben natuurlijk wel een “goed leven” certificaat wanneer ze worden geslacht!
De natte markt, zoals ze dat in zuidoost-Azië noemen, is geen plaats voor de tere zieltjes die de Nederlandse samenleving en het onderwijssysteem de laatste jaren heeft voorgebracht. Hier in het keiharde buitenland overlijden geen runderen en varkens om op de bordjes en in de schaaltjes van de lokale bevolking te belanden. Hier wordt er nog gewoon geslacht en de koppen en poten van de geslachte dieren eindigen op de betegelde marktkramen om aan de potentiële klanten te laten zien dat de dieren gezond waren tot het moment dat de halsslagaders werden doorgesneden. Er is hier in ieder geval nog genoeg werk voor de Partij voor de Dieren!
Een van de onvergetelijke gebeurtenissen tijdens mijn verblijf in de provincie is een voorval toen we huiswaarts keerden van het bezoek op die zaterdagochtend aan de natte markt, en de 7-11, in Pilar. We waren niet ver meer van huis toen de motor van de driewieler plotseling stilviel. De chauffeur maakte ritmische bewegingen met zijn heupen in een poging de driewieler heen en weer te laten bewegen. Tevergeefs! Hij stapt af en trekt de benzineslang aan de benzinekraan los. Er kwam niets meer uit.
We moeten uit- en afstappen terwijl de chauffeur de voorraad controleert, door de opening onder de benzinedop, in zijn benzinetank. Daar zit niet veel meer in! Nog maar een keer tevergeefs schudden met de driewieler en toen gebeurde het het meest onwaarschijnlijke.
De boodschappen moeten op de loeihete weg achter de driewieler worden gezet en de chauffeur kantelt de driewieler volledig op haar zijkant. De benzine stroomt onzichtbaar van de ene kant naar de andere kant van de benzinetank. De driewieler wordt weer op haar drie wielen gezet. Even trappen op de kickstarter en de motor komt weer ratelend tot leven. In het gezicht van de chauffeur glanst het gevoel van macht en de overwinning. Er zit nu genoeg benzine aan de linkerkant van de benzinetank om ons thuis te brengen.
Tijdens ons verblijf in de provincie heb ik ook steeds mijn best gedaan om aan het huishouden deel te nemen en mijn steentje bij te dragen. Ik was bijna altijd in de relatieve koelte op de veranda te vinden en met plezier dopte ik de sperziebonen voor bij het avondeten. Deze keer is het voor een experiment met Japanse kerrie. Helaas vond mamsi het niet te pruimen en daarmee was het ook meteen de laatste keer dat het op het menu stond. Het menu in de provincie is beperkt maar zeker wel te overleven. Ik heb na zes weken ontstoken tandvlees en Lyka aften door het gebrek aan vitamines, dat halen we de komende acht weken in Angeles City wel in!
Slecht voedsel maakt toch mooie plaatjes! Tender ’n Juicy Hot Dog’s met “Cheese Sqeeze” en tomatenketchup. Mamsi’s overheerlijke bami schotel met vlees/vis dat in het vriesvak beschikbaar is, genaamd Panchit Maret.
Omelet met tomaat en rode ui op zeer moeilijk verkrijgbaar bruin brood. Een boterham met mayonaise, in plaats van margarine of boter, rijkelijk belegd met zelf meegebrachte belegen kaas en Koreaanse Lunceon Meat gekocht op Lazada. De Filipijnse Amazon.
Lokale gerechten zoals gegrilde aubergine en de rijst met mungo soep die wordt gemaakt van kleine groene boontjes die jullie kennen als taugé.
Maar ook gerechten die je enigszins aan het verre Nederland doen denken. Spaghetti Bolognese, de mierzoete Filipijnse versie met klein gesneden slechte knakworsten, en Shoarma met friet, zonder de voor ons onmisbare salade en knoflooksaus. Hier in tweede wereld landen kun je alleen groente eten die gekookt of gebakken is. Er leven namelijk nogal wat organismen op de groentes die westerlingen liever niet in hun spijsverteringskanaal willen hebben, en ook de lokale bevolking, slecht kunnen verdragen.
Elke avond geniet ik van de koelte en stilte van de avond, een koude literfles San Miguel Pale Pilsen binnen handbereik. Muziek luisteren, een tv-serie kijken (The Handmaid’s Tale) en me bezinnen over de toekomst en hoe ik de laatste jaren van mijn leven wil doorbrengen. Een ontdekkingsreis zonder einde?
Nog twee nachtjes slapen en we gaan naar Balibago, Angeles City, voor een culinaire expeditie. Acht weken lekker eten, bier drinken en plezier maken met familie, oude, en nieuwe vrienden. Het wordt vanaf hier alleen maar beter.