Thailand: Het is koud op het balkon

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 605), donderdag 25 januari 2024

Ja we zijn nog steeds in Thailand! Dat is niet het probleem. Het mag een vreemde titel lijken voor een verhaal uit de tropen maar het is echt koud wanneer ik ’s morgens op het balkon plaats neem!
Warmte en koude zijn subjectief, maar ze zijn ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zo kan bijvoorbeeld 23 graden Celsius zowel koud als warm aanvoelen! De airconditioning in de hotelkamer staat altijd op 26 of 27 graden. Dat is de meest comfortabele temperatuur om in in te slapen en in te verblijven. Anders is het te koud en kun je ernstig verkouden of ziek worden. Vanuit de 27 graden in je blote lijf naar de 23 graden buiten op het balkon is dan ook een flinke stap omlaag. De loeihete vers gezette koffie smaakt goed en de warme vloeistof geeft een aangenaam gevoel zodra ik het door mijn uitgeruste lichaam naar beneden voel stromen. Toch maar snel een shirt aan om de koele strelende zeebries van mijn lijf te houden.
We zijn alweer bijna twee weken in Pattaya en we hebben het nog steeds prima naar ons zin. Na de acht weken stationair te zijn geweest in Angeles City komen we ook deze drie weken in Thailand niet van de plaats. Ik mag op zijn minst zeggen dat dat onder normale omstandigheden heel vreemd voor ons is. Maar niet deze keer! We hebben er bewust voor gekozen om eens zelf te voelen hoe het is om ook deze dagen in Thailand door te komen met de dagelijkse routines.
Het is niet dat we niets doen of de hele dag op bed of op het strand liggen! Ik sta elke dag ruim voor zeven uur op om koffie te zetten en op het balkon achter mijn MacBook op het nieuwe houten klaptafeltje te kruipen. Genietend van de relatieve stilte en koelte van de afgelopen nacht.
Zodra de zon boven de horizon verschijnt verwarmen haar stralen mijn lichaam en de wereld om me heen. Rond acht uur maak ik Lyka wakker waarna ik mijn tweede beker koffie zet en de korte wandeling naar de 7-11 maak voor ons ontbijt. Dat ontbijt bestaat uit een steeds wisselende mix van ham/kaas tosti’s, een dubbele varkensvlees hamburger, een Koreaanse rijstrol gevuld met BBQ varkensvlees en kimchi, een banaan en de onvermijdelijke hard gekookte eieren. Een ontbijt voor kampioenen!
Na het ontbijt begin ik aan mijn dagelijkse ochtendwandeling die ik enkele dagen na aankomst in Thailand van de gebruikelijk vijf kilometer verlengd heb naar bijna elf kilometer. Mijn benen voelen gelukkig nog steeds goed en mijn heupen spelen ook niet meer op, het is veilig wandelen op de brede boulevard en een heerlijke wind van zee werkt verkoelend in de ochtend. Heel anders dan de omgeving die we in de Filipijnen hebben achtergelaten!
Elke ochtend hetzelfde rondje in Pattaya maar het rondje verveeld nooit. Elke ochtend zie je weer wat nieuws en verbaasd je over wat je allemaal te zien krijgt! Zoals de kweek van rode sla in oude gebruikte piepschuim dozen! Enkele dagen laten zijn de sla planten geoogst en de nieuwe planten gezaaid. Je eigen gezonde voedsel kweken vanuit een zaadje is toch de droom van ieder mens. Het zijn natuurinstincten die zelfs de overheid niet uit je kan wringen!
Na een kleine drie kilometer wandelen is er een eerste pauze en drink ik een flesje sodawater. In de tropen moet je er altijd voor zorgen om voldoende te drinken, ook het zout niet vergeten, omdat je heel veel zweet om je lichaam te koelen.
Hier geef ik me hier voor het eerst over aan mijn iPhone! Ik controleer mijn e-mail, de bankzaken, het nieuws en Whatsapp. Geen Facebook meer voor mij op mijn mobiele telefoon. Ik ben helemaal klaar met Facebook! Ik heb geen flauw benul van Tik-Tok of X! Waarom? In mijn Omgeving zie ik de hele dag mensen die als zombies naar hun telefoon zitten te staren en onzinnige filmpjes zitten te kijken of spelletjes zitten te spelen. Zelfs gezellig uit eten is veranderd in gezellig met elkaar naar je mobiele telefoon staren! Ieder zijn ding maar ik kijk liever naar de wereld en de tijd die langzaam langs me heen glijden en in de eeuwigheid verdwijnen. Herinneringen voeden me.
Ik vervolg mijn weg langs de boulevard die nu al 25 jaar onafgebroken voor en na, en vaak ook tijdens, “het hoogseizoen” wordt verbouwd en verbeterd. Elke burgemeester heeft zijn eigen familieleden of vrienden in de aannemerij die elk jaar worden gespekt met belastinggeld uit Bangkok of Pattaya zelf. Je raakt er aan gewend. Of beter gezegd, je wordt er immuun voor en accepteert gewoon de kleine ongemakken van het leven in de familie badplaats Pattaya.
Na enkele honderden meters over de weg met snel en gevaarlijk tegemoet komend verkeer ben je eindelijk weer veilig op het voetgangers pad. Een voetgangers pad dat elke elke dag stiller lijkt te worden. De zestig dagen visa toeristen vertrekken rond deze tijd terug naar hun thuisland en laten een steeds stiller en minder gezellig Pattaya achter. Na een tijdje herken je de verschillende groepen dagelijkse wandelaars. De expats, die hier voor een langere periode verblijven, en de toeristen die na de vakantie weer naar huis moeten. Je ziet het aan de houding en de kleding! Het gehalte van de Europese Henkies is snel aan het afnemen!
Bij een open plek tussen de strandtentjes verbaas ik me opnieuw over het ontbreken van toeristen en de gebruikelijke zonaanbidders. Hoeveel geld is hier wel niet besteed in de afgelopen jaren aan het verbreden en verfraaien van het strand in het centrum van Pattaya. Hoeveel geld is er besteed aan reclame en promotie om van Pattaya op papier een familie badplaats te maken en het slechte imago van een bestemming voor sekstoeristen weg te poetsen?
En nog steeds zijn de stranden leeg? Natuurlijk heb je ook nog “Naklua” in noord-Pattaya met haar “Wong Amat Beach” en “Jomtien” met haar kilometers lange brede zandstrand in het zuiden maar zou het daar echt zoveel drukker zijn? Aan het einde van de boulevard bij het enorme “Dusit Thani Hotel” draai ik om en loop weer terug in de richting het centrum. Het is heerlijk wandelen en er gaat van alles door mijn hoofd. Ik begroet bekende gezichten en maak gebruik van een 5 baht toilet aan de overkant van de straat.
Ik sla de “Central Pattaya Road” in en na enkele honderden meters ben ik aangekomen bij mijn tweede rustplaats van elke ochtendwandeling. Een flesje sodawater en een stoel in de schaduw voor de deur van een 7-11 winkeltje. Ik kijk vanaf dit rustpunt recht in “Soi Bhua Khao” en dit is normaal gesproken een van de drukste kruispunten in het centrum van Pattaya. Maar niet vandaag!
In de stoelen naast mij vallen twee oudere mannen neer die meteen beginnen over hun amoureuze veroveringen van de vorige avond en nacht. Niet mijn ding maar ze spreken door hun opwinding zo luid dat ik gedwongen wordt om mee te luisteren. Ik heb geen interesse in hun verhaal maar ik laat me niet wegjagen door de twee getatoeëerde Henkies met hun ranzige verhalen!
Ik ga niet in details treden maar ze vertellen elkaar in geuren en kleuren, onder het genot van grote flessen Chang bier rond elf uur in de ochtend, hun ervaringen met de lichtekooien inclusief de prijs voor de erotische escapades, de fooi en het eten dat ze hun geliefde voor de nacht hebben betaald. Hoe vaak heb ik dit soort verhalen niet aangehoord? En zij voelen zich dan oprecht de verlossers en weldoeners voor deze onontwikkelde en hulpeloze vrouwen! De moderne ridders op hun witte paarden.
Lyka zit al op me te wachten wanneer ik terug kom in het hotel. Tijd voor een eenvoudige lunch in het winkelcentrum. Het smaakt ons weer goed en voor minder dan drie euro voor twee bordjes hebben we niets te klagen. Een klein ijsje voor dertig cent als toetje en we gaan voldaan weer richting het hotel.
De teller voor vandaag staat op bijna veertien kilometer wanneer ik de app op mijn iPhone stop. Een prima afstand voor een gezonde man van vier en zestig jaar jong. Ons mooie balkon ligt ondertussen in de schaduw en het is er goed vertoeven. “Moby-Dick”, geschreven door “Herman Melville” in 1851 voor het eerst gepubliceerd is een klassieker die ik altijd heb willen lezen. Het is vreemd om een boek in een soort van oud-Nederlands te lezen dat bijna 175 jaar geleden is geschreven maar het bevat ook veel waarheden die na al die jaren nog steeds recht overeind staan.
Pagina na pagina, met radio5 op de achtergrond, wordt elektronisch omgeslagen totdat het “Bier ‘o’ Clock” is geworden en ik mijn eerste grote fles Leo bier van de dag open. Genietend van de innerlijke rust die ik lijk te hebben teruggevonden in Thailand kabbelt ook deze dag weer speels naar haar einde.
Op weg naar mijn vaste drinkplaats kan ik me er opnieuw niet aan onttrekken dat er maar heel weinig te doen is in Pattaya aan het einde van de middag. Zelfs de stoelen bij de “Nikom Court” bar blijven nu regelmatig leeg! Wat een meer alarmerende zaak is dat de berooide westerlingen weer met plastic tasjes van bar naar bar zwerven om gekopieerde voetbalshirts voor een tientje te verkopen. Dat kan toch geen geld opleveren? Maar ja, wanneer je maar weinig te besteden hebt kan twee euro winst op een voetbalshirtje een avondmaaltijd voor je betekenen. Het is een terugkerende conclusie en verhaal. Gelukkig genieten er veel van de overgebleven toeristen en expats nog wel van de heerlijke temperaturen en hun verblijf in Thailand. Zij zijn het er in ieder geval over eens dat het de laatste jaren, na de COVID-19 samenzwering, het niet veel duurder is geworden in Pattaya.
De Thaise avondmaaltijd bij de “Captain’s Bar” is elke keer weer een hoogtepunt van de dag. Het is een van de positieve dingen van een langer verblijf in Pattaya! We bezoeken dit restaurant gewoonlijk drie keer per week omdat het eten geweldig is en de prijzen eerlijk zijn. De vrouw van de Kapitein kookt zelf dus we zijn altijd verzekerd van een maaltijd van een hoge kwaliteit. Voor de een misschien helaas maar voor ons juist goed, je moet voor kwart voor acht je eten hebben besteld want om acht uur precies sluit de keuken. Twaalf uur per dag in de keuken moet toch voldoende zijn?
Na de heerlijke Thaise maaltijd zoeken we de rust van onze kamer en ons balkon op. Een koud biertje, rustige muziek en een zakje nootjes. In de rust van de avond hoog boven Pattaya. Zo komen we de avond wel door totdat we rond tien uur naar bed gaan. Het is weer een mooie dag geweest.
Welterusten Pattaya, vandaag was als gisteren en morgen is weer als vandaag. “Op reis" zijn is niet hetzelfde als “op vakantie” zijn. Dat mag duidelijk zijn? Nog een week en we gaan verder op reis richting het land van de reizende zon.

Thailand: When I'm Sixty-Four

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 605), zondag 21 januari 2024

Dat zongen de Beatles in 1967 en ik kan me goed herinneren dat ik als kind in de jaren zestig fantaseerde hoe de wereld er uit zou zien in het magische jaar 2024. Ik las het sciencefiction magazine TV2000 en Star Trek en The Thunderbirds keek ik altijd wanneer ze op de (zwart/wit) TV werden uitgezonden. De toekomst zou fantastisch worden!

En nu ben ik op deze ochtend opgestaan en ben ik vierenzestig jaar geworden!



Ik kan alleen maar hopen dat ik nog vele jaren samen met mijn lieve vrouw Lyka mag rondreizen en genieten van al het moois dat deze wereld nog te bieden heeft.

Thailand: Wakker worden in een andere wereld

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 605), zaterdag 13 januari 2024

Achter het kamer hoge verduisteringsgordijn schuilt een andere wereld. Een schuifdeur naar het balkon is het eerste dat me opvalt in onze kamer voor de komende 19 nachten. Ik schrik wakker uit mijn droom en zie op mijn horloge dat het half zeven is. Het wordt langzaam licht en ik ga in het schemer op zoek naar de waterkoker. Ik breek bijna mijn nek over onze koffers die her en der in de kamer liggen en staan. Langzaam dringt de realiteit tot me door. We moeten later vandaag verhuizen naar een andere, en hopelijk, betere kamer dan deze.
Lyka spint als een kat onder het dekbed in de koelte van de airconditioning terwijl ik in het halfdonker de eerste poging waag om water te koken en de gemalen koffie in het filter te doen. Gelukkig was ik gisteren nog wakker genoeg om alles voor mijn verse bakkie klaar te zetten. Nadat ik de waterkoker eerst met kraanwater heb “schoon gekookt” gaat de volgende plas drinkwater in de waterkoker om koffie van te zetten. Tijdens dit gehele proces stoot ik me aan van alles en nog wat en er valt ook nog het een en ander om en op de grond waar Lyka dan weer wakker van lijkt te worden.
De hete koffie smaakt me prima en ik luister hoe de luidruchtige motoren/brommers onder ons balkon op de derde verdieping langsrazen. Toch maar even naar buiten! Een brommer, met een te luide uitlaat, brengt twee mensen achterop naar huis. Het is al ruim na vieren, de tijd dat de uitgaansgelegenheden officieel moesten sluiten, maar ook hier zijn er niet genoeg ambtenaren om de nieuwe wetgeving uit te voeren en te handhaven. Wetten zijn ook aan deze kant van de wereldbol papieren tijgers waar zorgvuldig gekozen mensen beter van worden en het gewone volk slechter van word. De ambtenarij is er voor zichzelf, niet voor het volk dat hun salaris en dikke pensioen betaald!
Met de koffiebeker in de hand, een souvenir uit 2011 gekocht bij de Starbucks in Toronto, kijk ik naar de mij zo bekende skyline van Pattaya. Ik ben oprecht blij dat we weer terug in Thailand zijn. Zelfs de lucht die ik inadem, de geuren en geluiden zijn anders, prettiger, dan in de Filipijnen. De Filipijnen zijn een gepasseerd station, dat is met elke dag na onze beslissing duidelijker geworden.
Zodra Lyka wakker genoeg is om van de ondertussen tweede beker vers gezette koffie te drinken ga ik voor het eerst tijdens dit verblijf op pad om ons ontbijt te halen bij de 7-11. Helaas ben ik het laatste blok Hollandse kaas vergeten uit de koelkast in Manilla te halen. Krentenbrood met kaas zit er deze reis niet meer in. Ik mijmer en besluit om in de toekomst die kaas maar in Nederland te laten. Koffie is nu veel belangrijker dan kaas! Voor elke maand die we in de toekomst op reis gaan moet ik 1,25 Kg (gemalen) koffie en een pak koffiefilters meenemen. En daar besparen we drie euro per dag mee!
Twee ham/kaas tosti’s en twee hard gekookte eieren moeten het voor ons doen op deze eerste ochtend in Thailand. We zitten nog steeds vast aan een strakke financiële begroting waar we niet aan kunnen ontsnappen. Het is voor ons geen straf, het gebrek aan voldoende, of onuitputtelijke, financiële middelen laat ons realiseren hoe mooi een eenvoudig leven buiten Nederland kan zijn.
Zodra ik de lifthal, met ons ontbijt in de hand, binnenstap wordt ik aangeschoten door de vrouw van de receptie die een heel verhaal tegen me begint over de aanstaande verhuizing naar een andere, kleinere, kamer. Haar informatie gaat bij mij het ene oor in en komt het andere oor uit. Mijn hoofd staat er nog even niet naar en mijn lichaam schreeuwt om de bloedsuiker die in ons ontbijt in het kleine bruine plastic tasje van de 7-11 zitten.
Nadat ze is stilgevallen vertel ik haar dat ik na het ontbijt ga wandelen en dat ze de sleutel voor onze nieuwe kamer maar aan mijn vrouw moet geven. Zodra ik terug ben van mijn ochtendwandeling gaan we direct verhuizen en zal ik de sleutel van onze oude kamer aan de schoonmaaksters geven zodat ze die kamer meteen weer in gereedheid voor nieuwe gasten kan worden gebracht.
Nu klappert zij op haar beurt met haar oren. Ze is niet gewend dat gasten haar vertellen wat, hoe en wanneer het gaat gebeuren. Ik zie haar nadenken, overpeinzen, relativeren en daarna ook concluderen. Ze is het na enige minuten met mij eens. Ze kent me tenslotte een beetje omdat dit bezoek alweer de vijfde keer is aan het hotel. Ik neem aan dat we gewaardeerde gasten zijn.
Na het ontbijt ga ik wandelen. In Soi Bongkot stap ik in een heel andere wereld dan waaraan ik de afgelopen acht weken gewend ben geraakt. Geen bedelaars, geen viagra verkopers en geen gemotoriseerd verkeer dat je in een rap tempo naar een andere wereld wil helpen! Ik zucht diep, ruik de knoflook en de kruidenmixen en geniet intens van Thailand. Bijna dertig procent goedkoper dan de Filipijnen en twee keer zo goed.
Bij de eerste 7-11 koop ik een flesje sodawater (€ 0,30) en ga op een betonnen rand voor de deur van het kleine kruideniers winkeltje zitten. Mijn blikken dwalen over de speedboten aan de horizon terwijl een verkoelende bries door de mazen van strohoed prikt.
‘Pffff, geen bedelaars en lastige verkopers!’, zeg ik hardop tegen mezelf terwijl ik geniet van mijn koude drankje.
Nadat ik het flesje sodawater heb leeggedronken loop ik verder langs de boulevard (Beach Road) richting “Pattaya Klang” waar het volgende 7-11 winkeltje is gevestigd en waar ik het volgende flesje sodawater drink terwijl ik het verkeer op de drukke kruising bestudeer. Opnieuw denk ik na over hoeveel beter het hier in Thailand is. Ik ben diep gelukkig en kijk al uit naar onze nieuwe kamer en straks de lunch in het enorme “Big C” warenhuis.
Terug in het hotel is Lyka al in het bezit van de sleutel voor onze nieuwe kamer die de komende 19 nachten ons thuis zal zijn. Het wordt kamer 605. Ik ben wel een beetje teleurgesteld omdat de kamer aan de achterkant van het hotel ligt waar ik ’s ochtends de zon heb. Dan begint de dag met de warmte en eindigt met de koelte, ook het uitzicht is wat minder hoewel het er wel weer rustiger is. Gelukkig ligt de kamer wel op de zesde verdieping waar we een uitzicht over het achterland hebben en waar ook vaak een verkoelend briesje over het balkon streelt.
We moeten drie keer op en neer met de lift van de derde naar de zesde verdieping voordat we ons hele hebben en houden hebben verplaatst. Maar dan zijn we ècht op de plaats van bestemming voor de komende drie weken! Ik kijk uit over Pattaya, ons geliefde Pattaya dat is ontwaakt. Ik ben oprecht blij met deze kamer!
Het is na de verhuizing de hoogste tijd voor onze eerste lunch in de Big C. En wat tref ik daar aan? De hoogste klas van de plaatselijke kappersschool moet examen doen en wat is een betere plaats voor een examen dan in het warenhuis? Iedereen die wil wachten, en voldoende tijd heeft, kan vandaag gratis door een leerling kapper worden geknipt. Dat hoef je tegen de Thai en de Cheap Charlie’s geen twee keer te zeggen! Het is een schitterend tafereel om te zien en ook heel goed bedacht door de examencommissie.
De eerste dag na de aankomst in een nieuw land is altijd een kostbare dag omdat er van alles en nog wat moet worden ingeslagen in de lokale supermarkt. Veel dagelijkse dingen zijn hier duurder dan in Nederland. Ondertussen ben ik ook na de ochtendwandeling tot de conclusie gekomen dat de ruim een jaar oude Filipijnse sandalen niet meer voldoen. We moeten op zoek naar nieuwe sandalen en gelukkig gaan de schoenmaten in Thailand wel verder dan maat 45 in de Filipijnen. De nieuwe Kito sandalen zijn snel gevonden en ik ben voor bijna zes euro er mee in mijn nopjes.
De Thaise lekkerbekken, met een bescheiden salade, zijn in de supermarkt op de eerste verdieping in de aanbieding, “de tweede gratis” spreekt iedereen aan! Samen met een bord gebakken rijst en een koud blikje cola zitten we voor 150 baht (€ 3,95) heerlijk te lunchen.
We moeten samen hard lachen wanneer ik de oude sandalen onder de tafel in het foodcourt achterlaat en op mijn nieuwe Kito sandalen op weg naar het hotel ga. Ze lopen prima en de zool van deze sandalen werkt als een schokbreker waardoor mijn knieën niet bij elke stap een schok krijgen en pijn doen. Mijn leeftijd gaat nu ook meetellen! We brengen de middag in de koelte van de airconditioning door.
Wanneer het mij het juiste moment lijkt haal ik beneden de rode plastic stoel op zodat ik lekker op het balkon kan gaan zitten lezen. “De Stad” van “Dean Koontz” is een bijzonder en intrigerend verhaal. Het is geen thriller over karakter schetsen van de moordenaar en de persoon die hemt probeert te ontmaskeren en te vangen. Het is wel een thriller maar dan heel anders. Het boek is in ieder geval een aanrader.
Iets later dan in de Filipijnen maar ook iets vroeger dan gewoonlijk in Thailand opent Lyka mijn eerste grote fles Leo beer van deze mooie dag. Het nectar van de goden uit het oude Mesopotamië, het huidige Iran en Irak, smaakt me uitstekend. De ayatollah’s vinden het zeker niet prettig dat er op hun grondgebied de drank is ontstaan die Mohammed en de Koran nadrukkelijk verbied! Ik kijk op van mijn Kobo e-reader en laat mijn ogen over Pattaya gaan. Een zeebriesje speelt met mijn haar en uit mijn rode “JBL Go3” klinkt zachte muziek. Kan het leven nog mooier worden?
Om een uur of zes ga ik richting het “Nikom Court” ook wel bekend als de “Cheap Charlie Bar” omdat daar een van goedkoopste flessen bier in Pattaya wordt verkocht. 70 baht voor een grote ijskoude fles bier is een koopje en daarom is het er ook altijd druk. Kwantiteit bepaalt hier de winst! Er is tegenwoordig ook hier een hoog “Henkies” gehalte onder de clientèle die dan ook nog eens onafgebroken met hun telefoon zitten te spelen.
Bij mij komen herinneringen boven wanneer ik hier zit. Mijn gedachten gaan meer dan drieëntwintig jaar terug en de bezoekers van die tijd. In die tijd staarde ik naar hoog “Olifanten gras”. Er was helemaal niets aan de overkant van de Soi Bhua Khao! We hebben alle gebouwen aan de overkant zien verrijzen. En nog later kwamen de eerste winkels, massage salons en hotels/restaurants. De meisjes uit de provincie op zoek naar een slaapplaats die ik oppikte op de stoep van de 7-11 tegenover en de “Family Mart” die nu verdwenen is. Heel oude mensen denken nog wel eens terug aan de tijd dat de Nederlandse binnensteden niet verzadigd waren met auto’s, oude mensen denken nu met weemoed terug aan de tijd dat we biertjes met elkaar dronken zonder dat de meesten de hele tijd naar hun telefoon zaten te staren. De tijden veranderen nu eenmaal en zullen dat ook blijven doen!
De eerste echte avond in Thailand gaan we natuurlijk Thais eten. Wat heb ik de Thaise keuken de afgelopen weken gemist! Eenvoud in het kwadraat maar wel van een bijna niet te evenaren smaak en kwaliteit. We eten graag Thais in de “Captain’s Bar” in “Soi Honey Inn”. De “Pad Krapow Moo”, “Kai Thiau Moo” en Sweet & Sour Chicken met witte rijst is een feestmaal. We worden overspoeld door gevoelens van geluk en dankbaarheid dat we weer in Thailand mogen zijn.
‘Hé Zaltbommel!’, wordt er geroepen en wij kijken verbaasd om ons heen. Het is een Nederlandse man die Lyka en haar vriendinnen bij de opening van het Thaise restaurant “Kim’s Kitchen” in Zaltbommel heeft ontmoet. Hij was op dat moment werkzaam bij de gemeente Zaltbommel. Jullie weten hoe ik denk over ambtenaren van de gemeente Zaltbommel! Ik heb weinig trek in een gesprek. Wegens de toxische werkomgeving op het gemeentekantoor is hij jaren geleden alweer vertrokken en werkt nu bij een andere gemeente. Hij is in ieder geval Lyka en haar vriendinnen niet vergeten.
Hij was een mooie eerste dag van ons verblijf in Thailand. Laten we hopen dat de komende dagen net zo mooi en aangenaam zijn.

Thailand: Op weg naar Thailand

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 314), vrijdag 12 januari 2024

Zoals gewoonlijk sta ik alweer vroeg naast mijn bed en schiet als eerste de foto die als basis dient voor de kop van dit verhaal. Ik voel opluchting en moet in mezelf lachen om de bovenstaande foto. Het zijn die lege flessen van de biertjes die we gisterenavond samen als afscheid van de Filipijnen hebben gedronken.
Ik probeer nog wat te schrijven met de nadruk op “Probeer”, want het lukt me van geen kanten. Er zijn dikke knopen doorgehakt en besluiten genomen die niet meer kunnen worden teruggedraaid. We moeten nu afwachten wat er aanspoelt op onze stranden, of we voldoende bij elkaar kunnen jutten om een nieuwe toekomst mee op te bouwen, figuurlijk natuurlijk.
Helaas is het assortiment voor het ontbijt op deze ochtend wat minder interessant en ook mogen we niet naar de lounge. We hebben gelukkig al een keer van de luxe geproefd en het zou misstaan om misbruik van de situatie te maken. Genoeg is genoeg! Eten wat de pot schaft en de volgende maaltijd zal waarschijnlijk in het vliegtuig naar Bangkok worden genuttigd.
Na het ontbijt begint het twee uur wachten. We hebben alles ingepakt en rond de twee grote koffers een flinke band duct tape gerold. Deze keer is het de zwarte tape, de volgende keer wordt het de grijze! Daar zitten we dan. Ik kijk over Manilla Bay uit en laat mijn gedachten meevoeren op de stroom verwachtingen voor de twee maanden die nog voor ons liggen terwijl ik van mijn vers gezette koffie nip. Gelukkig heb ik afgelopen nacht opvallend goed geslapen nu er een paar hoofdbrekers in Nederland zijn opgelost. Er zijn wel wat nieuwe problemen voor in de plaats gekomen maar die kan ik verdelen in drie verschillende scenario’s. Een zeer goede, een goede en een minder goede. Meer daarover later. We zijn in ieder geval op vooruit gegaan.
Tien voor elf wordt er op de deur geklopt en de bell-boy staat klaar om onze vier koffers naar beneden te brengen. We kijken nog een keer goed rond of we niets zijn vergeten en om deze bijzonder mooie kamer voor de laatste keer in mijn herinneringen op te nemen. Dat was het “Bayview Park Hotel” voor deze keer. Mochten we ooit nog in Manilla overnachten dan zal dit hotel zeker opnieuw onze keuze zijn!
In de lobby handel ik bij de balie de laatste zaken af en de 1.000 Peso borg voor de sleutelkaart is voldoende voor de taxi van het hotel naar het “Ninoy Aquino International Airport”, terminal 1 om precies te zijn. Voor enkele euro’s meer zit je in een goede taxi met een betrouwbare chauffeur die werkt voor het hotel, deze keer zelfs een mooie minibus. Dan geeft een handvol minder problemen en je hoeft niet naar zielige verhalen te luisteren over kinderen zonder schoenen met hongerige buiken! Een paar goed besteedde euro's.
Bij Terminal 1 zijn de bagagescanners voor de toegang naar de terminal uitgevallen. Er is stress omdat iedereen die naar binnen wil uitvoerig moet worden gecontroleerd. Die bagagescanners staan er maar om een reden: Het hele land is in hoogste staat van paraatheid om aanslagen door “Abu Sayyaf” te voorkomen. En jullie begrijpen het al, ook hier in de Filipijnen is een groep extremisten/terroristen in naam van de “religie van de liefde” de onschuldige lokale bevolking aan het afslachten. Zij streven een streng islamitische staat na onder de sharia en zijn daarom van plan om met 7 miljoen Islamieten de 92 miljoen Christenen van het leven te beroven. Van enige intelligentie of realistisch denken kan er bij deze baarden dus geen sprake zijn?
Check-In balies 45-51 in Terminal 1 zijn al open voor onze vlucht naar Bangkok. In de lange rij wachtende voor ons staan de hersenloze zombies in stilte geconcentreerd met hun telefoon te spelen. Een wachtende man wordt er zo ziek van dat het de gezette dame voor hem een flinke duw geeft als teken dat ze moet opletten en doorlopen. Het kamerolifantje wiebelt heen en weer als een kermisattractie en heeft duidelijk moeite om haar evenwicht te bewaren. Een stevig verbaal geschil in het Tagalog ontwikkeld zich waarbij de hele rij wachtende passagiers keihard om de tragedie begint te lachen. De dikke dame in kwestie is “Not Amused” en zou het liefst onder de granieten vloer van de vertrekhal kruipen.
Gisterenmiddag heb ik al op het internet ingecheckt dus onze stoelen zijn bekend. De koffers wegen 17 en 19 kilogram en zijn dus ruim beneden de toegestane 30 kilo! De immigratie is maar een formaliteit en het scannen van de cabine bagage een futiliteit. Elke scanner met haar bemanning lijkt op deze luchthaven andere regels te hanteren. Ik zie al snel dat we de meest linkse scanner moeten hebben omdat we daar de schoenen niet uit hoeven te doen. Ik maak mijn zakken leeg in een kleine plastic tas die ik in mijn schoudertas stop. De MacBook uit de kleine koffer en gewoon doorlopen.
Het rode ledlicht om het poortje licht op een een zoemer gaat af. Ik haal mijn amuletten onder mijn overhemd vandaan en laat ze zien aan de beambte. Een handscanner gaat achter en voor me langs op zoek naar metaal. Alles is groen, de beambte knikt bevestigend en ik sla de rand van mijn hoed aan als dank. Het open pak koffie in mijn koffer is verdacht maar zodra ik de koffer open rits om mijn MacBook er weer in te doen komt de geur van de gemalen koffie je al tegemoet. De veiligheidsofficier knikt vriendelijk als teken dat het in orde is en wij gaan richting Gate 2.
Natuurlijk zijn we ruim op tijd aan de gate aanwezig en zodra het eerste personeel zich aanbied vraag ik beschaafd en haast fluisterend of ik in het vak voor ouderen en hulpbehoevenden mag plaatsnemen. Dat is voor het vriendelijke meisje vanzelfsprekend en we krijgen een zitplaats toegewezen vooraan bij de laatste incheck controle.
Mijn e-reader, met deze keer het boek “De Stad” van “Dean Koontz”, sleept me door de wachttijd. Zodra de passagiers met kinderen, de ouderen en hulpbehoevenden worden geroepen om aan boord te gaan verschijnt er ook een groep mannen met baarden in lange witte jurken. Zij worden terecht teruggewezen maar daar zijn de baarden het niet mee eens. Terug worden gewezen is nog daaraan toe, maar terug worden gewezen door een vrouw kan een echte baard nooit accepteren! Zij zijn van een begenadigde groep die ten alle tijde voorrang heeft voor de rest van de bevolking van deze aardkloot aan de beurt is! Er verschijnt nog meer cabine personeel en een portofoon voor de mond van een oudere dame in een keurig uniform van Philippines Airlines brengt de boel tot bedaren, zei het met enige verbale tegenzin van de baarden. Waarom zouden de mensen toch steeds meer hekel krijgen aan die baarden?
Wij gaan als een van eersten aan boord en de Airbus A321 stroomt langzaam vol. 168 passagiers zoeken hun plaats en proberen hun cabine bagage boven hun hoofden kwijt te raken. Er is teveel cabine bagage of te weinig bagageruimte? Alles loopt op rolletjes en we vertrekken precies op tijd. Dat is dan weer een van de voordelen van een kleinere internationale luchthaven.
We hebben rustige en beschaafde passagiers om ons heen en we zitten ook met de rug tegen het toilet. Dat is op een korte vlucht een enorm voordeel omdat je dan niet de knieën van een twee meter lange man in je rug voelt prikken. Dat is een van die zaken die ze nog zouden kunnen veranderen om een lange vlucht voor iedere passagier in economie-class comfortabel te maken.
De maaltijd is een keuze tussen runderrollade met pasta of kip met rijst. Wij nemen ze beiden, ieder een van de beschikbare variatie, dan kunnen we altijd nog ruilen wanneer Lyka haar maaltijd niet lekker vind. Ze smaken beiden goed alleen de kleine broodjes zijn zo hard dat ze eigenlijk binnen de wapenwet zouden moeten vallen.
Na het eten vraag ik nog om een extra biertje en dat is geen probleem! Er is ook een derde en een vierde biertje waarbij de stewardessen hard moeten lachen! ‘Is het al Happy Hour’, giert een van de gewiekste stewardessen. ‘Ik heb gewoon dorst!’, lach ik terug.
Met een koud blikje “Asahi Extra Dry Beer” in de hand loop ik weg van het giechelende cabine personeel. We zijn al boven land dus het kan nooit lang meer duren voordat we de landing inzetten.
Er wordt van achteren op mijn schouder getikt en een vrouwenstem fluistert in mijn oor: ‘Excuseert u mij meneer? Zou u zo vriendelijk willen zijn om een email naar onze werkgever te sturen?’
Ik kijk om en staar recht in het gezicht van de gewiekste stewardess, ‘Natuurlijk!’, zeg ik. ‘Jullie hebben aan mij een uitstekende service verleend tijdens deze vlucht!’
‘Een momentje’, en ze beent weg.
Even later komt ze terug met een handgeschreven briefje met daarop alle namen van het cabine personeel vergezeld van drie chocolaatjes en twee zakjes gezouten cashewnoten die alleen in de business class worden geserveerd. Ze bedankt me uitgebreid en de kapitein deelt ons via de intercom mee dat de landing is ingezet en dat het toestel in gereedheid moet worden gebracht voor de landing.

Na een prima landing komt het moment dat voor iedere vliegtuigpassagier het meeste stress tijdens de vliegreis oplevert!
‘Komen onze koffers op de bagageband of niet?’, staat iedereen om ons heen zichzelf in stilte af te vragen.
Daar staan we dan bij bagageband 11 te kijken of onze halfvolle koffers tevoorschijn komen of niet. Gelukkig duurt het niet al te lang voordat we ze omhoog zien komen en wij zijn erg blij dat we bij de douane zo kunnen doorlopen. Het kan aan mij liggen maar ik heb niet echt het idee dat de douane in Bangkok nog veel toeristen controleert.
De mensen van de geboekte taxi van “Instyle Travel and Service” naar Pattaya staan op de afgesproken plaats met een kaart met onze naam erop te wachten. Binnen tien minuten zitten we in de luxe Toyota SUV. Bij het servicestation langs de tolweg haal ik nog 20.000 baht uit een ATM zodat ik voldoende geld op zak heb om de hotelkamer te betalen. Ik heb een onderbuik gevoel dat ons nog een probleem te wachten staat.
En ja hoor, we staan om kwart over acht aan de balie en er is geen kamer voor ons beschikbaar. Het maakt niets uit hoe lang van tevoren je hebt geboekt en/of betaald in Thailand de beschikbaarheid van je kamer is afhankelijk van het moment dat je in het hotel arriveert, of dat er iemand onverwacht een extra nacht heeft geboekt. Daar staan we dan met vier koffers om ons heen!
Ik dwing mezelf om rustig te blijven omdat we een kleine drie weken in dit hotel verblijven en dat ik later dit jaar ook al voor drie weken heb geboekt en betaald! Nu ruzie maken zou niet slim zijn omdat zij de macht hebben je verblijf zo aangenaam als mogelijk te maken. Dan komt de aap uit de mouw. Er is nog wel een kamer beschikbaar maar dan moet ik 200 baht extra betalen voor deze nacht. Voor die vijf en een halve euro ga ik absoluut geen problemen maken. Ik reken af, betaal de borg, en wij gaan snel naar de derde verdieping. Ik ben moe, ik heb honger en dorst. De kamer is groter dan we gewend zijn en heeft zelfs een eigen zitgedeelte. Dat kan leuk zijn maar het voegt voor ons niets extra’s toe.
Na twee Thaise magnetron maaltijden en een koude grote fles Leo bier zoeken we het bed op. De hoofdkussens ruiken naar mensen en het matras heeft zijn beste tijd gehad. Morgenvroeg verhuizen naar een andere en hopelijk betere kamer.

Filipijnen: Manilla

Manilla (Bayview Park Hotel) 931), donderdag 11 januari 2024

We beginnen deze dag met een brede glimlach. Ik zit al om kwart over zes aan het raam achter de computer met een beker vers gezette koffie en Lyka blijft nog even liggen doezelen totdat we naar beneden gaan voor het ontbijt. Af en toe kijk uit over de Manilla Bay uit naar de zee en de heuvels er omheen op de achtergrond. Het is vandaag echt de laatste dag in de Filipijnen en morgen vertrekken we weer naar Bangkok.
Het schrijven van onze belevenissen, en soms ook gevoelens, loopt als een trein maar dat kan ik over mijn nachtrust niet zeggen. De privé problemen stapelen zich in Nederland op en wanneer je ver van huis bent is dat niet erg gemakkelijk om ze op te lossen. Een ander voor het karretje spannen om mijn problemen op te lossen is ook geen optie dus moet ik proberen op afstand de problemen zelf op te lossen. Ik zie het als mijn eigen “Apollo 13” probleem. Ver van huis maar de problemen moeten hoe dan ook worden opgelost.
Dan heb ik nog het fysieke probleem dat ik op 2 januari ben gevallen, omdat ik even niet goed oplette, door een misstap op de rand een gat in de weg. Mijn linker enkel sloeg dubbel en als door een wonder ging ik onbewust meteen door mijn knieën om niet voorover te vallen. Mijn handen raakten heel zachtjes de grond en daardoor werd ook mijn slechte linkerschouder gespaard. Eigenlijk zat ik gewoon plotseling op mijn knieën naast de rand van het trottoir.
Helaas had ik wel een kleine schaafwond op mijn rechterknie die ik bij terugkomst in het hotel meteen goed heb schoongemaakt en daarna gedesinfecteerd met Betadine. De volgende dag heb ik dat nog twee keer herhaald in de hoop dat dat allemaal genoeg zou zijn om de tetanus buiten de deur te houden.
En nu begint dat in mijn onderbewustzijn en tijdens mijn slaap te broeien. Ik droom dat ik een tetanus infectie krijg en elke keer als ik overmatig zweet of kramp krijg denk ik dat het niet goed zit. Is het de angst om dood te gaan of zwerven er echt een heel leger dodelijke bacteriën door mijn lichaam. Ik weet het niet en ik vindt het moeilijk om een keuze te maken. Ik hou het in ieder geval goed in de gaten en wanneer ik echt twijfel ga ik meteen naar het "Bangkok-Pattaya Hospital” in Pattaya voor controle.
Op het kaartje dat toegang geeft tot het ontbijt ontdekken we dat we van “Standard” kamer 775 zijn verplaatst naar “DeLuxe” kamer 913. En dat is natuurlijk mooi meegenomen. Helaas is het aan de voorkant aan “Roxas Boulevard”, op de hoek met “United Nations Avenue”, met het indrukwekkende uitzicht wel een stuk luidruchtiger dan aan de achterkant. Zelfs op de negende verdieping klinkt het verkeerslawaai rond middernacht veel luider dan je zou verwachtten. Gelukkig heb ik altijd oordoppen bij me en die kwamen de afgelopen nacht goed van pas.
In het café op de begane grond aangekomen waar het ontbijt wordt geserveerd wordt er eerst naar ons kamernummer gevraagd waarna we naar een aparte lounge worden gebracht waar de gasten van een DeLuxe kamer extra in de watten worden gelegd. Wij kunnen ons geluk niet op en moeten lachen om wat ons allemaal overkomt. Een beetje geluk kan iedereen op zijn tijd wel gebruiken!
Tijdens het ontbijt zie ik vanuit een ooghoek een bekende verschijning! Ik kan mijn ogen niet geloven! Is dat Sandy? Na het eten heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en stap op de vrouw in de vuurrode jurk in het café af.
Zij kijkt verbaasd op en mij heel vreemd aan wanneer ik haar vraag: ‘Bent u de Sandy die ik ken uit Pattaya van een jaar of vijftien of twintig geleden?’
Ik zie angst, ongeloof, verwarring, een poging van haar om mij te herkennen, een antwoord blijft uit dus onderneem ik een nieuwe poging in deze, ook voor mijzelf, vreemde situatie.
‘Ik heb nog bier met u gedronken toen u ’s middags Andy was!’
‘Ik ben altijd Sandy geweest!’, antwoord ze bits.
‘Van de Britse politie zoals u vertelde. Ik herinner me uw vuurrode blouse en zwarte lak rokje wanneer u ’s avonds als Sandy op stap ging in Pattaya.’
Ze peilt me opnieuw terwijl ze in haar geheugen zoekt. Er verschijnt een verlegen glimlach op haar gezicht en het ijs lijkt gebroken.
‘Ja’, zegt ze. ‘Ik ben die Sandy van een eeuwigheid geleden in Pattaya, Thailand! Maar helaas kan ik u niet herinneren.’
‘Dat maakt voor mij niets uit!’, antwoord ik.
‘Ik ben gewoon heel blij dat ik na zo’n lange tijd weer iemand ontmoet waar ik nog steeds warme gevoelens voor heb.’
Ze bloost, en weet niet meer wat ze moet zeggen. Ik voel dat onze ontmoeting aan een plotseling einde is gekomen en dat we elkaar weinig meer te zeggen hebben. Ik eindig met een: ‘Het gaat je goed Sandy en ik wens je een lang en gelukkig leven toe!’
Ze glimlacht en antwoord: ‘Het zelfde voor u!’
Ik zie dat ze nog steeds door haar geheugen woelt om herinneringen aan mij boven te halen. Dat is voor nu misschien onmogelijk maar voor later kan het zo maar gebeuren. Het is mijzelf meer dan een keer overkomen.
Na een uurtje in de kamer te hebben doorgebracht gaan we op pad naar het enorme “Robinson’s winkelcentrum” op de grens van de wijken “Ermita” en “Malate”. We passeren de “Duck Inn” ook een monument uit in ver verleden in Manilla. Uit de tijd dat Ermita nog een uitgaanscentrum was voor westerse toeristen met veel hotels en goede drinkgelegenheden. Ik wil er geen tijd voor nemen om in mijn eentje naar de “Duck Inn” toe te gaan om een biertje te drinken. De laatste keer dat ik hier was was met Harry en David. Helaas heeft Harry een paar jaar geleden een einde aan zijn leven gemaakt. David is ondertussen een gelukkige vader met een mooie dochter en een vrouw. Dus ik laat de herinnering aan mijn maten maar in leven.

Manilla is een vieze smerige oude stad die na de tweede wereldoorlog haar huidige stratenplan heeft gekregen. Manilla was een van de meest gebombardeerde steden in het Pacific theater. Het was bijna volledig met de grond gelijk gemaakt. Veel van de gebouwen zijn in de beginjaren vijftig in grote haast opgetrokken met inferieure bouwmaterialen. 90% van Manilla is tegenwoordig aan vernieuwing toe. Hier groeien de bomen letterlijk uit de bewoonde gebouwen!
In het enorme winkelcentrum ben ik niet verrast door het ontbreken van het winkelend publiek. Het is meer van hetzelfde, lege winkels en lege straten. Waar is iedereen? Het lijkt alsof ik in een slechte B-Film terecht ben gekomen waar een Covid virus de mensheid langzaam uitdunt. Kledingwinkels met een oppervlakte van honderden vierkante meters met slechts een klant! Lyka uit Nederland. Hier wordt niet veel verdiend. Het is saai in het winkelcentrum en ik heb niet eens zin om ergens een bakkie koffie te drinken en mensen te kijken. Er is niemand om naar te loeren! Het is een treurige omgeving waar ik zo snel als mogelijk vandaan wil.
Ik haal nog snel de laatste 5.000 Peso uit de ATM om naar de moeder van Lyka te sturen. Helaas is Lyka haar identificatie vergeten waardoor we later op de dag nog een keer op pad moeten. We kiezen voor een kantoor niet al te ver van het hotel. Het kantoor van de “Western Union” dat ik op de website heb gevonden is absoluut niet te vinden en we worden door behulpzame bewakers die overal voor de banken staan alle kanten, behalve de juiste, opgestuurd. Lyka heeft er al snel genoeg van dus moeten we nog een keer terug naar het “Robinson’s winkelcentrum”. En dat is een stevig eind lopen in de vuile lucht en de smerige straten van Manilla.
Na enkele tientallen meters door een zijstraat richting het winkelcentrum te hebben gelopen zie ik op vloerhoogte onder een groot raam de verlossende stickers van het bedrijf dat geld over de hele wereld verstuurd. “Western Union”! Binnen tien minuten is het geld onderweg naar de provincie en de code die benodigd is voor het ophalen van het geld door middel van een SMS naar Lyka’s moeder verstuurd. We zijn klaar voor vandaag! Alle opdrachten en plannen zijn voltooid.
Opnieuw kleurt de avondlucht boven Manilla Bay dieprood wanneer de zon ondergaat. ‘Avond rood, water in de sloot!’, zeg ik hardop tegen mezelf wetende dat deze boerenwijsheid in de tropen niet opgaat.
Ik voel me verlost van deze dag en ik ben blij dat ze bijna ten einde is. Ik neem nog maar een slok uit mijn literfles San Miguel Beer terwijl ik een elektronische pagina omsla op mijn e-reader. Wat kan een eenvoudig leven onderweg naar niets toch mooi en bevredigend zijn!
Ook deze dag sluiten we af in de “The New Aussie Slouch Hat”. Ik zit de langste tijd alleen in de bar en klets wat slappe praat met de barkeeper. We hebben beiden maar weinig te meldden. Eindelijk arriveert Lyka en na een biertje gaan we beiden voor een Filipijnse maaltijd. Lyka kiest voor de “Bangus” (Milkfish) met rijst en ik ga voor de Filipijnse versie van een Bami, de “Pancit Canton”. Het smaakt ons beiden heel erg goed. Misschien ook omdat we 99% zeker weten dat we in 2024 geen dag meer in de Filipijnen zullen doorbrengen.
Onze rustdag in Manilla is aan haar einde gekomen en we drinken de laatste biertjes uit de koelkast leeg. Onze gedachten worden uitgewisseld over de afgelopen tijd in de Filipijnen. De uitkomst van deze uitwisseling is duidelijk en het besluit unaniem. Misschien bezoeken we de Filipijnen in 2025 weer!