Nederland: De beste wensen

Zaltbommel, zondag 20 december 2020

Het jaar is niet zo goed geëindigd als het voor ons is begonnen. Nu staan wij daar niet alleen in want het jaar 2020 is voor bijna iedereen een zeer moeilijk jaar geweest. Iedereen heeft wel vrienden of familie verloren al dan niet door een stukje RNA dat waarschijnlijk uit China de hele wereld is overgegaan. Maar daar wil ik het niet over hebben. Daar is al teveel over gesproken en laten we hopen dat het snel voorbij is. Hoop doet leven! 

Lyka en ik wensen jullie allemaal een knus kerstmis en een vruchtbaar en gezond 2021.

België: Een plotseling einde

Zaltbommel (Thuis), zondag 2 augustus 2020

Gelukkig heb ik de afgelopen nacht beter geslapen dan gisteren. Alleen de vuurrode zonsondergang geeft wat twijfels. “Avondrood is water in de sloot!” is een oud gezegde dat nu ook hier in België om de hoek komt kijken. Met een beker koffie in de hand neem ik weer plaats op de treeplank waar ik gisteren heb zitten filosoferen. Grijze wolken kondigen de komst van ander weer aan.
Ik krijg het probleem met de gemeente maar niet uit mijn hoofd! € 20.000,- is teveel geld om het zomaar aan de overheid cadeau te geven! Mijn koffie ontwaakt en verwarmt me terwijl de wind me afkoelt. Wat kan het leven, het eenvoudige leven, toch mooi zijn! Een mens kan met weinig toekomen! Zodra ik Lyka in het woongedeelte van de camper hoor verplaats ik me ook naar binnen en steek de kachel voor enkele minuten aan.
De oven gaat op het gas en tien minuten later verspreid de geur van vers brood zich door de camper. De foto van de croissantjes met gerookte zalm kennen jullie ondertussen wel dus laat ik die vandaag maar achterwege. Er heeft zich een nieuwe vraag de kop op gestoken!
‘Camping, of geen Camping vanavond?’, dat is de vraag.
Mijn eerste poging om dit met mijn lieve vrouw te overleggen strand is een sessie van “Clash of Clans”. Zelf heb ik ook een ochtendroutine en waarom zou mijn vrouw die dan niet mogen hebben? Bij de tweede poging heb ik haar aandacht en de beslissing wordt unaniem uitgesteld tot na de wandeling van vandaag. We zijn op deze zondagochtend lui, een beetje loom en ook nog wat moe. Vitaliteit is vandaag in ieder geval niet het toverwoord!
Na een korte stop voor een stokbroodje bij een plaatselijke supermarkt. Mensen staan een voor een achter elkaar, met een mondkapje op, om de anderhalve meter te wachten dat ze naar binnen mogen. Eenmaal binnen heeft iedereen een boodschappenlijstje dat ruimte laat voor enkele impuls aankopen maar het overgrote deel van het winkelende publiek gaat als een “Razende Roeland” door de supermarkt om ze snel als mogelijk weer plaats te maken voor een wachtende landgenoot, en in ons geval een wachtende buitenlander. Rijden we verder naar Zoutleeuw.
We hoeven vandaag maar een kleine dertig kilometer te rijden voordat we bij het startpunt van onze wandeling zijn. Een korte zoektocht heeft een wandeling van een kleine twaalf kilometer in het Provinciedomein "Het Vinne" bij Zoutleeuw opgeleverd. Onderweg zien we de eerste en ook weinig dikke druppels op de voorruit uit elkaar slaan. We kijken elkaar verbaasd en vertwijfeld aan. Regen? Hij geeft wel een buitje op maar wel aan het einde van de dag!
Nabij “Bistro Het Vinne - De Winning” is een schitterende parkeerplaats die normaal gezien ook een prima plaats zou zijn om te overnachten. Tijdens de inspectie van de parkeerplaats raak ik in gesprek met een oudere dame die ook net is gearriveerd met een nagelnieuwe camper. Ze verontschuldigd zich omdat ze maar vijftien kilometer van huis is. Ze geniet samen met haar man van fietsen en slapen in de camper. Voor hun is die vijftien kilometer het het echte “weg van thuis” gevoel. Ik kan het begrijpen. Wij hoeven ook niet naar de andere kant van Europa te reizen om een fijne weekend te hebben.

Dan stappen we de natuur in met onze goed gevulde rugzak. We zijn nog maar net onderweg wanneer we een bord tegemoet benen dat uitlegt waarom het natuurgebied in zijn geheel is omgeploegd, uitgegraven en in geen verte lijkt op wat ons op het internet is beloofd. De fascinatie van de mens om alles te behouden zoals het is fascineert me.
‘De mensheid vecht tegen de vooruitgang maar stelt dat de vooruitgang de toekomst is.’
Vroeger werd alles platgeslagen en tegenwoordig rouwen we om wat er is platgeslagen terwijl we 100% zeker weten dat veel van de natuur, cultuur en bouwwerken in de toekomst zal verdwijnen en veranderen.


We volgen de waterlijn van het denkbeeldige meer dat is leeggepompt. Het is lekker weer maar het uitzicht is nog steeds niet wat we hadden verwacht. Gelukkig is het erg rustig dus kunnen we de mondkapjes in de rugzak laten. De verhoogde paden over de houten loopplanken zijn nog het mooist.

Zodra we de waterlijn hebben verlaten komen we op paden door boomgaarden van peren en appels. Bij een wilde vlierbes overwoekerd door bramen vraagt Lyka of de kleine rode besjes eetbaar zijn. Helaas niet, maar vlierbessenwijn wordt er gemaakt en hoewel ik me niet kan herinneren dat ik de wijn ooit heb gedronken neem ik aan dat de wijn best wel zal smaken.

We zijn die paden tussen gecultiveerde bossen al snel zat en kiezen voor een kortere weg terug naar het water. Een begraafplaats met perfect onderhouden graven, deze keer voor strijders die de grote oorlog hebben overleefd en na hun leven weer samen met hun broeders worden begraven! Dat zie je niet vaak!

Terug aan het water gaan we op een verlaten houten bankje zitten en genieten van onze verfrissende drankjes en een paar mandarijntjes. Hier beginnen we ook het overleg hoe we deze dag gaan beëindigen!
De camping die ik op het oog heb kost € 19,-, dat is een flink bedrag voor twee personen om te douchen en te overnachten. We willen morgenvroeg sowieso naar huis rijden dus is het maar voor een nachtje. Het is nog geen 13:00 uur en binnen twee uur zijn we thuis. We kijken elkaar aan en zijn het al snel eens. Voor die € 19,- kunnen we morgen voor een paar dagen boodschappen doen! Dat is snel uitgespaard! En ik kan de zondagmiddag sport kijken!

Terug bij de camper maak ik nog wel even snel de lunch! We eten als wolven van de geïmproviseerde Mexicano’s speciaal.
Op de terugweg bespreken we de Covid-19 problemen en wat ons voor de komende winter te wachten staat. Voor nu blijven we een paar weken thuis. Elke dag veranderen de regels en niemand in Europa weet meer waar hij precies aan toe is! Laten we maar hopen dat deze opgeklopte gekheid snel voorbij is!

België: Op de treeplank van de camper in de warme zon

Kerniel (Bij Abdij Mariënlof), zaterdag 1 augustus 2020

Het was een zeer onaangename nacht, zoals verwacht. Het een meter dertig brede bed in de alkoof is al niet al te breed maar wanneer het fris of koud is kun je elkaar tenminste nog opzoeken voor wat lichamelijke warmte. Tijdens de afgelopen nacht waren we als twee gelijk polige magneten die elkaar steeds afstoten. Twee kleverige warme lichamen die vochten om verkoeling.
De nieuwe ventilator die we hebben gekocht blijkt boven niet echt goed te koelen. Wellicht zijn er andere mogelijkheden want in de leefruimte geeft ze wel voldoende koeling. Ik zal mijn gedachten er eens over laten gaan hoe we deze ventilator optimaal kunnen laten presteren, en dan speciaal tijdens de warmste zomernachten.
Het signaal van zeven uur om op te staan komt als een verlossing zowel voor mij als voor Lyka. Ik klim snel de ladder af en begin aan mijn gebruikelijke ochtend ritueel. Eerst pissen en dan de fluitketel met het koffiewater op het gas. Drie scheppen snelfiltermaling in het koffiefilter en drie keer opgieten zodra het water kookt. Twintig minuten verder zit ik achter de eerste mok koffie van deze ochtend.
Ook de radio wil op deze klamme ochtend niet werken. En dat heb ik in de laatste jaren maar weinig meegemaakt dat de ontvangst van het telefoon signaal zo slecht was dat het 24 kbps signaal van de radio niet wilde werken. Ik ben bang dat het hartje voor prima overnachtingsplaats wordt omgezet naar een zuur gezicht op een smiley. Ik luister naar het ritmisch tikken op de toetsen van mijn toetsenbord. Vandaag hebben we ook weer een mooie wandeling voor de boeg.

De verhalen van onze vorige korte reis zijn nog niet compleet en ik ben alweer een nieuwe aan het schrijven over onze wandeling van gisteren. Ik laat Lyka even tot zichzelf komen met een kop koffie en een sessie op de mobiele telefoon. Dan is het tijd voor een stevig ontbijt! Sinds mijn eerste kennismaking met de Britse cultuur geniet ik van deze stevige ontbijten. In Australië bij tante Betty komen er ook nog gebakken aardappelen, dikke plakken bacon en soms ook champignons bij.

Na het inpakken en ruim tachtig kilometer rijden, onderbroken door een bezoek aan de Lidl, arriveren we op de parkeerplaats in Borgloon. De stop bij de Lidl was nodig omdat er met het warme weer meer water door ons is gedronken dan we hadden verwacht. Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om ons menu voor deze zaterdag wat aan te passen. Het is erg warm en als lunch heb ik een verfrissende salade met tonijn op de menukaart gezet.
De parkeerplaats is prima als uitgangspunt voor de wandeling maar om hier te overnachten zien we bij voorbaat niet zitten. We weten dus al voordat we gaan wandelen dat we bij terugkomst naar een plaatsje voor de nacht op zoek gaan.

Het is al iets voor twee uur en de warmte van de dag is bijna aan haar hoogtepunt wanneer we de camper afsluiten om op pad te gaan. De belangrijkste zaken liggen in de kluis en voor de rest zijn alle gordijnen gesloten. Ook de wandeling voor vandaag komt van de website “ViewRanger”.
Nu ik meer mijn draai gevonden heb op de “Amerikaanse” website lijkt het steeds beter aan mijn eisen te gaan voldoen. Er zijn nog wel een paar kleine zaken die de eigenaren zouden kunnen worden aangepast om de website te verbeteren. Een meer natuurlijke stroom door de verschillende pagina’s. Maar dat is voor later! Een wandeling naar onze wensen vinden gaat al een stuk sneller en hoewel je niet alle van wandelingen een gps-spoor kan downloaden lijkt de app op de iPhone ook redelijk te werken. Je bent namelijk overgeleverd aan de grillen van de gps ontvanger in je toestel.

De negen kilometers voor vandaag gaan door een heuvelachtig landschap omgeven door boomgaarden met appels, peren, aalbessen, bramen, pruimen, kersen en nog veel meer fruit. We missen meteen de eerste afslag van ons pad omdat ik de route op de iPhone volg. Een minpuntje dus! We gaan terug en pikken het spoor weer op. Ik kijk wat vaker op mijn telefoon die het energieverbruik aardig onder controle heeft.
Ik heb dat met een andere wandel-app wel eens anders meegemaakt! Die vrat stroom, deze blijft in ieder geval erg rustig. Na een korte pauze op een plaats waar vroeger romeinse villa’s hebben gestaan, de uitleg over het verblijf van die bezoekers in het begin van onze jaartelling is duidelijk en interessant, gaan we weer verder want de warmte van de dag begint op ons te drukken. Het komt niet vaak voor dat ik het wandelen bijna zat ben maar deze keer verlang ik zelf ook naar het einde van onze wandeling en een koud biertje.
Bij een onderdoorgang van de provinciale weg besluit ik om een afkorting te nemen. Het dorp laten we voor wat het is en gaan meteen door naar het hoofddoel van deze wandeling. Een kunstwerk in de vorm van een kleine kerk ook wel het “doorkijkkerkje van Borgloon” genaamd. Het is hier erg druk maar dat is te begrijpen. Ik neem me voor om deze plaats nog een keer te bezoeken wanneer we het komende najaar weer met de vogels naar het zuiden trekken. Ik hoop hier dan heel erg vroeg te zijn zodat ik foto’s zonder bezoekers kan maken.

Via een lange omweg wijst Google Maps ons een mooi rustig plaatsje aan met een perfecte ontvangst van het telefoonsignaal. Ik schiet helemaal in de stand rust. Ik laat de foto’s op mijn Nikon D600 camera voor wat ze zijn. Ik laat mijn gevoelens voor wat ze zijn. Ik laat de indrukken van vandaag voor wat ze zijn. Met mijn “AirPods” in mijn oren luister ik naar ontspannende Jazz en Neil Young. Zittend “op de treeplank van de camper in de warme zon”.
Dit is reizen op haar best! Voor minder van twintig euro per dag hebben we samen de tijd van ons leven. Lyka voegt zich bij mij en we kletsen over de komende winter. Zou het Covid-19 virus ons beletten om deze winter op reis te gaan? Wij hopen het niet want het vooruitzicht om de hele winter in Zaltbommel opgesloten te zitten is geen aantrekkelijke gedachte.

Een eenvoudige gezonde avondmaaltijd gevolgd door een tweede sessie op de treeplank van de camper. Terwijl ik van mijn kersenyoghurt geniet voel ik mij schuldig dat ik vanmiddag niets heb geschreven en ook de foto’s niet heb verwerkt. We zijn maar een lang weekend onderweg en ik heb nu al een achterstand. Hoe moet dat straks bij een lange reis?

Een antwoord kan ik niet vinden terwijl ik de zon langzaam in het het Vlaamse landschap zie verdwijnen. Ook geen tv vanavond! Deze avond breng ik door met mijn muziek en mijn gedachten. Velen gezichten passeren, sommige al dood en andere nog springlevend. Ook probeer ik creatief over het Covid-19 virus te denken. 

Zijn we als mensheid zo arrogant geworden dat we denken dat we de natuur kunnen sturen en onze wil opleggen?

Het lijkt er in ieder geval wel op.

Blogger heeft weer veranderingen doorgevoerd waardoor het er allemaal wat anders uitziet. Er wordt aan gewerkt

België: Onder God's vleugels

Postel (Bij de Abdij), vrijdag 31 juli 2020

Het is voor mijn gevoel een vreemd vertrek op deze vrijdag. De dagen thuis zijn omgevlogen door de drukte in de afgelopen dagen en het vernieuwen van mijn rijbewijs. Dat laatste toont nog maar eens aan hoe verzand de bureaucratie in Nederland is. Tientallen minuten lang wachten op telefoon gesprekken die niets opleveren behalve dat ze aantonen dat niemand bij het CBR weet wat ze aan het doen zijn of wat ze zouden moeten doen. Stapels papier schuiven voor een vorstelijk salaris terwijl je niet op je beperkingen wordt aangesproken of afgerekend. Wie zou er niet zo’n baantje bij het rijk willen? En als klap op de vuurpijl komt er op TV ook nog een spotje voorbij dat onze ambtenaren elke dag voor ons hard aan het werk zijn! Laat uw onderdanen niet lachen!

“De truck”, zoals onze dertig jaar oude camper wel eens respectloos wordt genoemd, is snel ingeladen omdat we veel minder hoeven te verplaatsen. Er gaat vooral veel etenswaren richting “ons huisje op wielen”. Veel sauzen en basis ingrediënten hebben we nu al “dubbel” omdat we van plan zijn om de komende tijd zoveel mogelijk op pad te gaan. De APK is bijna in orde voor twee jaar en technisch gezien is de camper veilig om de weg op te gaan. Ik wacht op een nieuwe uitlaat en dan wordt de zaak beklonken. Nu nog het rijbewijs nog even snel vernieuwen en niets staat ons een fijne winterreis naar het mooie zuiden van Europa in de weg. No ja, Covid-19 misschien maar daar zijn geen pijlen meer op te trekken. Wij zijn sowieso met zijn tweeën altijd in quarantaine in de camper!

De eerste halte is slechts 71 kilometer van huis. Bij de Abdij van Postel is een mooie ruime parkeerplaats waar je ook in het verleden rustig kon overnachten. Na een korte stop bij de Aldi maken we de eerste 42 kilometer gebruik van de autosnelweg tot aan Tilburg. Dan gaan we binnendoor en rijden over opvallend drukke binnenwegen. Overal zijn fietsers en campers. Maar dat kan ook niet anders want we zitten midden in de Nederlandse vakantie met Nederlanders die in verband met Covid-19 in Nederland zijn gebleven.

Acht kilometer over de grens parkeer ik de camper op de parkeerplaats van de “Abdij van Postel”. We gaan nog niet op onze definitieve overnachtingsplaats staan omdat de schaduw op deze warme zomerse dag belangrijker is dan zonlicht voor elektriciteit. Het is nog geen middag en na een uurtje ontspannen warm ik de zelf thuis gemaakte tomatensoep op voor de lunch. Helaas geen foto omdat we tot de conclusie zijn gekomen dat we maar eens moeten gaan uitkijken naar kunststof soepkommen. 

We laten de soep en het volkorenbrood wat zakken en dan gaan we op pad voor de kleine tien kilometer door de bossen rond de “Abdij van Postel”. Ook deze keer volgens het “ViewRanger” principe. Het eerste bord dat we vanaf de parkeerplaats zien is de melding dat het dragen van mondmaskers tijdens een recreatieve wandeling of fietstocht verplicht is. Nou, we zijn dan wel in de provincie Antwerpen maar de Schelde met haar oplaaiende Corona besmettingen is zeker 65 kilometer van hier. Dus wij vinden, als opstandige Nederlanders, deze mondkapjesplicht een beetje te ver gezocht!        

Meer bossen en andere landschappen waar ik weinig meer over kan vertellen dan de overgangen tussen de stukken brandende zon en schaduwrijke paden gekoeld door een warme bries. Niemand die we onderweg tegenkomen, wandelaars of fietsers, draagt een mondkapje. De weinigen die een poging ondernemen om aan de regels te voldoen draagt een mondkapje om hun nek. Deze Covid-19 (Corona) gekte neemt steeds grotere kolderieke gedaanten aan! De burgers om ons heen zijn het zat en geloven het niet meer wat de regering hun verteld!  

Ongeveer op twee derde van de wandeling zijgen we op een bankje in de schaduw neer om wat water te drinken en een koele sinaasappel te eten. Aan het “Kanaal Antwerpen-Turnhout-Dessel” onder het toezient oog van een heilige en een stalen man zo weggelopen uit de “Wizard of Oz”.

We kunnen onze benen al voelen en de huid van mijn handen is hard en stijf. Uitdroging ligt op de loer maar mijn water is op. Nog een paar kilometer en we kunnen ontspannen in de camper en de lichaamsvloeistoffen aanvullen!  

De zon is aan de hemel van plaats veranderd en onze camper staat bij terugkomst pal in de zon. Het enige voordeel is dat de huishoudaccu weer aan het opladen is. Binnen is het warm, onaangenaam warm. Ik heb medelijden met de mensen die alleen in de zomer van hun camper gebruik kunnen maken. Deze warmte is ongezond en de verschillende apparatuur in de camper vecht tegen de warmte. De zijkant van de koelkast is zo heet dat ik er een ei op zou kunnen bakken. Ik kan niet wachten dat het buiten koud is in binnen de kleine gaskachel snort. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de warmte, maar dan wel in de tropische landen rond de zuid-Chinese zee!

Eerst de camper verplaatsen en dan ontspannen. Dat laatste gaat voor mij met de oogjes dicht op de lange bank terwijl Lyka probeert tv te kijken op de iPad. Dat is een van de weinige nadelen van deze mooie plaats. De ontvangst van een 3G/4G signaal is ronduit slecht. Na een half uurtje schrik ik wakker en heb dorst als een leeuw. Eerst nog een halve liter koel water want mijn handen zijn nog steeds stijf. 

Terwijl ik naar de patatkraam ga voor “Belgische Frieten” zorgt Lyka voor de salade en de zalm. Zo hebben we op deze vrijdagavond een mooi avondmaal op een rustige parkeerplaats naast de abdij van Postel onder “Onder God's vleugels”. Want wees nu eens eerlijk? Wanneer God de monniken van de abdij beschermt tegen Covid-19 dan zijn die twee ‘Ollanders op de parkeerplaats van de abdij toch geen extra werk?

De avond brengen we door met de USB-ventilator die we bij Aliexpress hebben gekocht. Op de powerbank draait hij perfect en zorgt voor aangename verkoeling in de hete camper. Gelukkig gaat de temperatuur morgen weer omlaag. Later we hopen dat de weermannen deze keer gelijk hebben! 

België: Langs de Maas

Hoei (Aan de Maas), woensdag 22 juli 2020 

Vandaag is alweer de laatste dag aangebroken van deze korte reis naar onze zuiderburen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat het Covid-19 virus, waar ik zelf niet zo in geloof, de wereld voorgoed lijkt te hebben veranderd. Cultuur is onbereikbaar geworden en het voelt alsof we zijn terug geworpen in de donkere middeleeuwen. De “WOKE-beweging” heeft moordenaars tot helden verheven en helden die al honderden jaren dood zijn tot moordenaars. Ik heb medelijden met de jeugd van vandaag die een onzekere toekomst vol tegenslagen tegemoet gaat. Financieel zal het allemaal ook niet beter worden. Huizenprijzen die onbereikbaar worden voor de jongeren en alleenstaanden. Huizenprijzen die een fictieve waarde hebben voor de oudere generaties want bakstenen kun je nu eenmaal niet eten! En dan de pensioenen? 1.600 miljard in kas en er kan niet worden geïndexeerd? Wie houd wie nu voor de gek? En er is ook al een nieuw pensioenplan voor de werkende jeugd opgetuigd. Twintig jaar geleden had ik al een alternatief pensioenplan maar dat idee zal pas over enkele jaren door de uitvoerenden in Den Haag worden opgepikt. Buiten kabbelt zachtjes de beek en de dauwdruppels op het gras schitteren als edelstenen in de vroege ochtendzon. De lucht is staalblauw en het beloofd een heel mooie dag te worden. Wij gaan vanaf hier richting het noorden met nog een overnachting vlakbij de wandeling voor vandaag. 
We beginnen de dag met een stevig ontbijt! Ik ben een vervend aanhanger van de witte bonen in tomatensaus aangevuld met eieren en een vette worst of Luncheon meat. een stuk opgebakken stokbrood van gisteren maakt het ontbijt compleet. We bespreken de wandeling van vandaag en of we nog genoeg eten in de koelkast hebben voor de avondmaaltijd. We hebben genoeg en we komen de dag wel door.  

Nadat we alles hebben opgeruimd rollen we in de eerste versnelling de camping af. De oude dame trilt en gromt. Ik weet het niet zeker maar ik voel de ogen van iemand in mijn rug vanachter een gordijntje om zo snel mogelijks ons vrijgekomen plaatsje aan de beek in te nemen. Didier staat voor zijn huis en zwaait ons de weg op die naar het noorden leid. ‘Tot ziens Didier!’, roep ik terwijl ik ook niet weet wanneer we weer zullen terugkeren naar deze heerlijke camping. Ik raak in een trance door het brommen van de oude dieselmotor en begin te mijmeren over ons leven in de oude camper. Het meest vreemde gevoel wanneer de neus van de camper richting het noorden wijst is de drang om linea recta, in een dag, naar huis te rijden! Thuis ligt binnen handbereik maar toch slapen we nog een nacht op een onbekende plaats langs de weg. Laat ik het proberen uit te leggen. Wanneer we naar het zuiden rijden is de eerste halte na zo’n honderd kilometer een heerlijk punt om de eerste nacht door te brengen. Maar op weg naar het noorden is de tweehonderd dertig kilometer zeer aanlokkelijk om in een keer door naar Zaltbommel te rijden. Ik moet dat gevoel dus ècht onderdrukken! Ik heb een wandeling opgezocht die vlakbij het mooie plaatsje voor de komende nacht aan de Maas ligt.  

Op de parkeerplaats van een van de plaatselijke Jeu de Boules Clubs in Hoei parkeren we voor de wandeling en genieten van de eenvoudige lunch. De grote knakworsten op de verse stokbroodjes smaken ons prima. Ruim tien kilometer ligt er voor ons, op de hellingen die door de rivier de Maas zijn uitgeslepen, te wachten. Water en wat mandarijntjes gaan in de rugzak, de navigatie wordt gecontroleerd, en dan stappen we het heerlijke weer in. Ik kijk nog een keer over mijn schouder, de camper zou hier normaal gesproken toch veilig moeten staan!  

Aan het begin van de geplande wandeling gaat het al meteen fout. Wij willen de tegen de klok in lopen terwijl de wandeling op de iPhone met de klok mee de richting wijst. We kunnen het begin van de beklimming niet vinden! Er lijken minstens drie overgroeide paden de hoogte in te lopen! Twee grote blaffende honden, achter een niet al te hoog hek, maken de situatie ook nog eens zo dat we weinig zin hebben om uitgebreid te gaan zoeken. Blind op de Garmin loop ik de bos zoom in en na een meter of vijf en twintig lopen we op iets dat toch wel op een pad lijkt. Niet veel verder vinden we houten palen met gekleurde koppen en nummers als teken dat we dus wel goed zitten.   
Het is een flinke klim naar de top van de vallei. Meer dan honderd meter hoogteverschil en het landschap veranderd steeds. Bossen afgewisseld met open velden. De laatste vijf kilometer gaan door een heerlijk koel en rustig bos met verschillende aanplant van gemengd- en naaldbos. We ontmoeten onverwacht andere wandelaars en zelfs twee mannen op mountainbikes. We zijn ondertussen alweer in het dal vlakbij de autoweg. We horen het verkeer maar we kunnen het niet zien. We vervolgen onze weg langs een bijna stilstaande beek die af en toe het wandelpad heeft ingenomen. Het is nat en een beetje modderig maar toch prima te begaan op onze wandelschoenen. 

In de verte blaffen de honden het einde van de wandeling aan. Na het laatste stuk over het asfalt langs een verzorgingshuis voor bejaarden komen we weer bij de camper die rustig op ons staat te wachten. De jerrycan met drinkwater is bijna leeg dus maak ik nog even gebruik van de kraan op de aangrenzende begraafplaats om die voor de laatste avond te vullen. 10.8 Kilometer in zeg maar drie uur inclusief twee keer een pauze. Er zijn weer aardig wat calorieën verbrand! 
Een kilometer verder nemen we het plaatsje in waar we nu voor de derde keer slapen, en laten we hopen dat we hier nog vaker kunnen terugkomen! Het is heerlijk rustig hier. Ik trek een blikje bier open en masseer zittend op de treeplank met een ontspannend muziekje op de achtergrond mijn vermoeide kuiten. Een binnenvaartschip glijd haast geruisloos voorbij op weg naar Nederland. Morgen nog een uurtje of twee en deze korte trip naar België zit er ook weer op. Op de radio blijven ze ondertussen maar zeuren over dat Corona gebeuren terwijl het nu echt wel lijkt dat het einde nabij is. 
Na enkele biertjes duik ik in de koel- en voorraadkast en kom met de volgende creatie op de proppen. De diepvries kebab van de Aldi is altijd een winnaar, zeker in combinatie met pasta en een restje broccoli. Na een uurtje TV zoeken we om half elf ons bed op. 
Om iets voor vijf ben ik klaarwakker! Ik hoor buiten praten en vreemde geluiden die ik niet kan plaatsen. Zo stil als een muis sluip ik de trap af en kijk door een smalle kier tussen de gordijnen wat er aan de hand is. Het zijn twee vissers die voor dag en dauw met een bootje de Maas op gaan. Ik ben klaarwakker en Lyka slaapt nog steeds als een roosje. Ik schuif de gordijnen aan de rivierkant open en geniet van de zon die langzaam opkomt. Een bakje koffie en een foto van de kerncentrale van Tihange. Daar ligt de toekomst van de aarde! Minder mensen en meer kernenergie.