Nieuw Zeeland, de beste show van moeder aarde

Milford Sound (Milford Sound Lodge), 31 januari 2010

Vandaag was ik alweer vroeg wakker. Deze keer van de vreemde geluiden buiten. Ik weet niet wat het was maar het alarmeerde me wel en daarna heb ik niet echt meer geslapen.
Er lagen honderdveertig kilometer voor de boeg toen ik met mijn beker koffie en eieren met spek op brood in mij auto stapte. Ik ben ook een beetje verward en ik weet niet echt hoe het nu verder moet. We zien wel!

Vandaag stond “Milford Sound” op de agenda en de aankomsttijd in combinatie met het weer zouden bepalen of ik vanmiddag of morgenvroeg de cruise op de fjord zou gaan maken.
De rit naar mijn bestemming was adembenemend mooi en met elke kilometer die onder de wielen doorgleed verdwenen er meer wolken. Ik ben echt overal gestopt waar het mooi was of waar een bruin bord aangaf dat er wat te zien was.

Na ruim vier uur rijden boekte ik de “nature cruise” van vier uur. Deze was nz$ 6,- duurder maar was wel een uur langer. De anderhalf uur die ik moest wachten gebruikte ik om te zien wat er verder in Nieuw Zeeland moest gaan gebeuren. Afstanden werden berekend en hostels werden afgewogen. In mijn planning was ik alweer een weekje verder en ik verwacht geen problemen meer.

De cruise was in één woord “FANTASTISCH”, ik kan het moeilijk in woorden beschrijven en daarom moeten de foto’s maar weer jullie fantasie prikkelen.

En na deze mooie dag ging ik nog even wokken en spoelde alles weg met witte wijn!

En zoals jullie kunnen zien eet ik gezond en ik kom niets tekort.

Nieuw Zeeland, Gloeiwormen

Manapouri (Possum Lodge), 30 januari 2010

Vandaag had ik niets anders te doen dan te wachten tot kwart voor zes om met de excursie naar de gloeiwormen te gaan. Heel vroeg óf erg laat zijn de beste opties omdat dan de meeste tourbussen al weer op de terugweg zijn naar hun beginpunt. Een eindje rijden door het eindeloze landschap was de enige optie om de tijd te doden. Zwemmen in het meer was géén optie! Zandvliegen steken je lek, gelukkig heb ik er tot nu erg weinig last van gehad. Misschien helpt de witte wijn ;).

Een half uur voordat de boot naar de grot aan de andere oever van het meer zou vertrekken parkeerde ik de auto op de parkeerplaats. Het grootste probleem van vandaag was eigenlijk dat de boot niet wilde starten en daardoor staken we een kwartier later dan gepland van wal. We namen de kortste weg naar de grotten waar de gloeiwormen leefden.

In die grotten mag er absoluut niet worden gefotografeerd en er wordt zelfs gedreigd met gerechtelijke stappen mocht het toch gebeuren. Helaas kon ik het niet laten en ik heb toch het risico genomen. Samen met Theo Verhoeks, een Nederlandse Canadees, hield ik de gids voor de gek zodat ik toch foto’s kon maken. Het enige wat ik over de excursie naar de gloeiwormen wil zeggen is eenvoudig. Het was voor mij persoonlijk de nz$ 63,- niet waard!

Het eerste wat in me opkwam was: “Oh my god, it’s full of stars!” Uit de film “2001: A Space Oddity”
Maar het hadden net zo goed kleine blauwe LED-lichtjes kunnen zijn! Ik kan heel goed begrijpen waarom er geen foto’s mogen worden gemaakt! Eenmaal een foto gezien van de “Te Anau Glowworm Caves” dan geef je geen geld meer uit om deze wel heel korte grot te bezoeken.

De grootste teleurstelling van vandaag zou nog moeten komen. Alleen, helemaal alleen zat ik in de keuken en at de rest van mijn kerrie van gisteren. De wijn smaakte me ook niet, alleen drinken is nu eenmaal niet zo leuk. Laten we maar hopen dat het morgen weer een betere dag wordt.

Nieuw Zeeland, voor het eerst de bergen

Manapouri (Possum Lodge), 29 januari 2010

Het landschap veranderde bij iedere bocht en eindelijk belandde ik in de Fjorden van Nieuw Zeeland. Onderweg stopte ik bij een paar meren en die waren echt ongelofelijk mooi. Maar als je alleen onderweg bent en je kan die schoonheid niet delen dan is het toch niet zo erg leuk om te stoppen.

“Possum Lodge” was moeilijk te vinden maar het was echt de moeite waard. Opnieuw een heerlijke plaats om te vertoeven. De avond in de keuken was er ook één om nooit te vergeten. Mensen kwamen om hun avondeten te koken en gingen niet meer weg. Om elf uur zaten we met een man of tien te praten en te drinken. Dit was een heel gezellige avond.

Nieuw Zeeland, naar het einde van de wereld

Colac Bay (Dustez Bak Paka’s), 28 januari 2010

Ik denk er nu echt serieus over na om mijn reisplannen te gaan veranderen. Het mooiste, en leukste, wat ik zo buiten de steden kan doen in autorijden door een fantastisch en steeds weer wisselend landschap.
Mijn eerste stop was toch een beetje anders dan jullie verwachten. Bij de ijzerwarenhandel E. Hayes & Sons staan een stuk of twaalf oude motoren in de zaak die op zich een mooi museum zouden kunnen vullen. De bekendste is natuurlijk de Indian die een wereldsnelheidsrecord vestigde. Het hele verhaal is verfimd als “The Worlds Fastest Indian”. Lekkerbekken bij dat oude materiaal!

Vandaag lag er weer een mooie rit voor me klaar en deze keer ging ik naar het uiterste punt van het Zuid-Eiland. “Slope Point” zoals het hier zo mooi heet. Het is ook de plaats van de ergste scheepsramp ooit in Nieuw Zeeland. Op 9 April 1881 verging hier de SS Tararua op weg naar Bluff, Hobart en Melbourn met man en muis. 131 mensen verloren hier het leven.

Na terugkeer had Bes een pond van de beste blauwe kabeljauw voor me klaar liggen. Hij was vanochtend gaan vissen met een vriend en had voor mij een mooi maaltje apart gelegd.
Met nasi goreng smaakte ikan goreng uitstekend. Ik geniet nu ook weer van het zelf koken, natuurlijk met een glaasje witte wijn in de hand.