Thailand: Luctor et Emergo!

Nang Rong (Smile Home resort) 6), woensdag 11 maart 2020

Na drie nachten ondergedompeld te zijn in de gastvrijheid van Nueng en Peter in het “Smile Home Resort” in Nang Rong vertrekken we morgen naar Pattaya voor de laatste dagen in Thailand. Helaas is het niet het afscheid dat we een week geleden voor ogen hadden!
Maandag 9 maart 2020


Na de moeilijke dagen bij Prayun valt het afscheid ons zwaar. Ook Prayun had liever gezien dat we nog een paar nachtjes langer waren gebleven. Het valt haar zichtbaar zwaar zonder John. Wij kunnen de problemen voor een ander niet oplossen. Wij kunnen wel helpen de last te verlichten. Maar soms helpt dat niet!
We beginnen aan onze laatste tweehonderd kilometer van deze mooie reis op de motor. Voor de laatste keer bepakken de oude motor en laden de gps route in het oude navigatie systeem op de motor. Vanavond wacht ons het op een na laatste adres van deze mooie winterreis die misschien een vreemd einde krijgt.
De Wuhan-griep veroorzaakt meer problemen dan SARS (Severe Acute Respiratory Syndrome-virus) en MERS (Middle East Respiratory Syndrome-virus) bij elkaar opgeteld. Hier in Thailand staan de kranten dagelijks vol met cijfers en gevolgen. Landen sluiten grenzen en annuleren vluchten. In Nederland is er nog geen vuiltje aan de lucht terwijl er in Italië een Europees probleem lijkt te ontstaan.
Onder het rijden denk ik in mijn onderbewustzijn aan de gevolgen die het voor ons kan hebben. Dat onderbewustzijn blijkt meer bewust dan onderbewust te zijn wanneer ik een kleine vrachtauto niet tijdig opmerk en haar chauffeur met de toeter laat weten dat wij op zijn pad liggen. Ik besluit tot een ongeplande pauze die Lyka duidelijk verbaasd. Eerst mijn hoofd leegmaken en mijn gedachten ordenen zodat ik onszelf niet meer in gevaar breng in het toch al chaotische Thaise verkeer.
Sinds het slechte bericht uit Zaltbommel ben ik een anders mens geworden. Concentreren gaat me slecht af en van enige nachtrust komt er maar weinig. Je zou haast denken dat ze de procedure zo gepland hebben als wraak voor onze mooie reis tot nu toe! Zouden de ambtenaren van de gemeente Zaltbommel meelezen? Het zou me niets verbazen!
We rijden en rijden over het Thaise platteland en hebben geen oog meer voor de omgeving en cultuur om ons heen. We hebben het gevoel dat we het allemaal al een keer hebben gezien. Voor mijn gevoel rijden we onafgebroken rondjes op een circuit met stukken groen afgewisseld door rijstvelden, lelijke dorpen en kleurig versierde gouden tempels. 


Een gebouw valt er wel meteen op! Bij het gehucht Non Faek passeren we een pas gebouwde katholieke kerk, de “St. Peter's Temple”. Het is hier verlaten en de niets vergevende zon begint meteen op onze kleding te branden. Ik heb het zeker al een keer verteld maar overal in Thailand loop je zo maar tegen katholieke kerken aan. Op het eerste gezicht wellicht vreemd in het overwegende boeddhistische Thailand bij nader inzien heel logisch.
Thailand was geheel omgeven door koloniën van de Fransen en de Britten die hun Christelijke geloof meebrachten naar zuidoost-Azië. Chinezen schoolden katholieke priesters in de Franse seminaries, eerst Ayutthaya in Siam (Thailand) en daarna in Puducherry in het toenmalige Franse deel van India en Penang in Maleisië. Door diverse oorlogen en politieke conflicten in de omgeving van Thailand hebben ook veel vluchtelingen hun katholieke, of Christelijke, geloofsovertuiging meegebracht. 


Na een korte pauze en nog geen 5 minuten rijden stoppen we opnieuw om een Christelijke tempel te bekijken. Deze Nak Bun Theresa Non Kaeo kerk is een stuk ouder. De missionaris die hoogstwaarschijnlijk de Christelijke gemeenschap op deze plaats heeft gevestigd wordt tot in de eeuwigheid geëerd in de vorm van een bronzen standbeeld. Ik maak de foto vanaf de motor want ik heb geen zin meer om af te stappen. Ik ben moe, erg moe!
De weg blijft saai en ik herken punten die we ruim vijf weken op de eerste dag van deze mooie reis op de motor ook passeerden. De eindeloze rij lachende olifantjes in alle pasteltinten van de regenboog. Een klein winkeltje waar we een ijsje aten. Lyka wijst naar de plaats waar we een pauze hadden gehouden en Lyka haar horloge was verloren! 


Hier een kaart van Thailand op de kaart van Europa. Dan hebben jullie een idee hoe groot Thailand in vergelijking met Europa is! Wij zijn in de afgelopen vijf weken ongeveer vanaf München naar het zuidelijkste punt en weer terug gereden. 6.500 mooie, maar ook vermoeiende, kilometers.
En dan zijn we eindelijk in Nang Rong waar Nueng en Peter al op ons wachten. We krijgen opnieuw bungalow 6 waar we om gevraagd hadden. Eerst een grote koude Beer Leo op de goede afloop van deze monstertocht. We hebben enkele hachelijke momenten gehad en zijn twee keer door het oog van de naald gekropen. De natuur heeft ons niet tegen gezeten helaas de lokale overheden wel. Dat doe ik dan maar af als Karma. Nu hebben we andere dingen gezien dan wanneer we wel de grens over waren gestoken. Ik kan niet verklaren dat we het niet meer zullen proberen. Maar dat zal dan net voor mijn AOW zijn en wanneer onze oude Honda Phantom deze lange periode goed doorkomt.  


Na een kleine snelle hap van de 7-11 zitten we alweer twee uur later in “de Schuur” zoals we het uitmuntende Thaise restaurant een beetje oneerbiedig noemen. We zijn op de motor dus een biertje bij het eten is voldoende.
Nog een biertje voor de bungalow en een beetje kletsen met Peter en deze zware dag zit er op. Op bed lig ik in de duisternis naar het onzichtbare plafond te staren. Piekeren, piekeren en nog eens piekeren. Morgen moet ik met Nederland gaan bellen om er zorg voor te dragen dat we volgende week bij thuiskomst nog wel een woning hebben. De gemeente Zaltbommel heeft al het zware geschut tevoorschijn gehaald om deze kleine lastige inwoner te beschieten. Alles wijst in de richting dat ze weten dat ze fout zitten maar dat dit conflict nooit in de openbaarheid mag komen. De opmerking dat ik maar naar de rechter moet gaan is een duidelijk zwaktebod, ik heb geen enkel onderbouwend document van ze gezien! Ik twijfel of het nog wel de moeite waard is om terug te vechten! Een handvol dikbetaalde ambtenaren tegen een persoon die alles in zijn eigen tijd moet doen en zelf alle kosten moet betalen. 


Woensdag 11 maart 2020


De afgelopen twee dagen heb ik meer getelefoneerd dan de afgelopen twee jaar bij elkaar. Alles lijkt nu onder controle maar er is nog veel werk aan de winkel wanneer we thuis zijn. Onze woning loopt geen gevaar! Mijn boosheid jegens de ambtenaren van de gemeente Zaltbommel is omgeslagen naar medelijden. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat dit conflict nu voor veel ambtenaren persoonlijk is geworden. Ze zijn op hun tenen getrapt dat ik onomstotelijk heb aangetoond dat ze meerdere keren fouten hebben gemaakt. Onze bijzondere levensstijl is natuurlijk helemaal een doorn in het oog! De vrijheid die wij vaak kunnen ervaren is als een doorn in het geweten voor diegene die vastgeroest zitten in hun vaste levenspatronen zonder een mogelijkheid om te ontsnappen tot aan hun pensioen. En dan is het vaak te laat! Dan is het leven aan je voorbij gegaan terwijl je hebt geïnvesteerd in de materiële zaken die er eigenlijk helemaal niet aan toe doen.   


We vulden onze magen met magnetron maaltijden van de 7-11 en ’s Avonds brachten we nog een bezoek aan “de Schuur”, nu wat uitgebreider. Met een lange busreis voor de boeg eet ik altijd graag een pizza. Heerlijk neutraal en wat over is kan dienen als ontbijt of als snack tijdens de lange rit.
We drinken nog een biertje met Nueng en Peter waarna we vroeger dan gewoonlijk naar bed gaan. Ook de voorlaatste etappe zit er nu op! Morgen met de VIP airconbus naar Pattaya voor de laatste dagen.

Thailand: Het is stil zonder John

Bua Yai (Bij Yu en John), zondag 8 maart 2020

Wanneer ik om zeven uur met lood in mijn schoenen naast de waterkoker in de lobby van ons hotel sta voel ik de last van deze op een laatste verplaatsing op mijn schouders. We gaan vandaag richting Prayun zonder John omdat we dat hebben beloofd. John zit alweer een tijd in Engeland en dat is voor niemand een pretje. We hopen dat John zich weer snel bij zijn vrouw zal kunnen voegen maar de kans daarop is uitzonderlijk klein.

Wat is er aan de hand?

In Thailand veranderen de regels voor een visum sneller dan de jaargetijden. Zo heb vandaag nog recht op een jaarvisum en ga je volgende maand naar de immigratiedienst dan wordt je geweigerd en soms heb je dan nog enkele weken of dagen om het land te verlaten of om aan de nieuwe regels te voldoen.

Wat is er deze keer gebeurd?

Veel westerlingen hebben hun hele vermogen in een huis en land gestoken met de achterliggende gedachte om de rest van hun leven op hun maandelijkse pensioen te teren. Geen slecht idee totdat de regering besloot dat er een vermogen/pensioen aandeel aanwezig moet zijn dat niet gebruikt mag worden voor levensonderhoud. De achterliggende gedachte is dat het grootste gedeelte van de bejaarde westerlingen geen ziektekostenverzekering heeft, net als 90% van de Thai, en de regering bang is dat de werkelijk gemaakte ziektekosten nooit meer te verhalen zijn op de achtergebleven Thaise familie, van de westerling.

Wat is de oplossing?

Eigenlijk zijn er maar vier oplossingen.

1: Meedoen met de corruptie en ambtenaren jaarlijks smeergeld betalen voor een visum.

2: Zorgen dat je voldoende geld op de bank krijgt. (Soms wordt er geleend tegen woekerrente).

3: Je verlaat je partner en stiefkinderen zonder een cent op zak naar een van de buurlanden die minder strenge of helemaal geen visum regels hebben.

4: Je vertrekt terug naar je vaderland zonder kansen dat je lang geleden hebt verlaten.

Met andere woorden: Een westerling die er een goedkope Thaise levensstijl op na houd moet ongeveer drie jaarsalarissen van de gemiddelde Thai onaangeroerd op zijn bankrekening hebben staan. Onroerend goed, meestal op naam van de echtgenoot, telt niet mee!

John is niet het enige slachtoffer nu er steeds strenger wordt gecontroleerd en ook opgetreden. Ik hoor van vrienden uit de Isaan dat de immigratiedienst regelmatig cafés en restaurants binnenvalt die door expats goed worden bezocht. Het word er niet vriendelijker en gemakkelijker op. Daarom zijn er al heel veel expats verhuisd naar omringende landen die een wat zachter visumbeleid hanteren.

Zelf hebben wij ook voor aanvang van deze reis visumproblemen gehad. Kosten? Meer dan € 600,- verloren aan vluchten en hotels. Het zal voor ons ook wel weer een tijdje duren voordat wij Thailand met een visum zullen bezoeken. Het gewone visum, voor 30 dagen, is het enige waar we nog gebruik van zullen maken. Er zijn genoeg mooie landen waar we gratis 90 dagen mogen verblijven!

Met deze problematiek in mijn achterhoofd bepakken we de motor en nemen we afscheid van Sisaket. Een slaperige stoffig stadje midden in de Isaan. We proberen ook deze keer weer de drukke hoofdwegen te vermijden. Helaas lukt dat in deze omgeving niet altijd. Er stromen namelijk nogal wat kleinere rivieren door dit gebied die met een brug overspannen zouden moeten worden. Het is veel te kostbaar om elke tien kilometer de rivier te overspannen! De gemakkelijkste oplossing voor de Thaise overheid is dan om het verkeer maar enkele tientallen kilometers om te laten rijden. 

Na een kilometer of veertig zijn we eindelijk verlost van de drukke wegen. Het wordt allemaal wat veiliger en gemoedelijker voor ons. We zijn er samen nog niet helemaal uit hoelang we bij Prayun zullen blijven. We dachten eerst aan een nachtje maar uiteindelijk praten we nu over twee nachten. Voor ons maakt het allemaal heel weinig uit. We hebben nog tien nachten in Thailand en waar we die doorbrengen is niet meer belangrijk. Pattaya is uitgestorven dus daar gaat onze voorkeur zeker niet naar uit. 

We rijden en rijden door een oer Thais en ook wel erg saai landschap. Ik kan aan alles merken dat we allebei wel klaar zijn met deze rondrit op de motor en dat er ons nog maar weinig kan interesseren. Na al die kilometers hebben we het allemaal wel een beetje gezien! Toch stoppen we af en toe bij een tempel om een foto te nemen of gewoon in de schaduw te pauzeren. 

Het is warm en stoffig. De oneindige rijstvelden van de Isaan liggen klaar en wachten op de komende regen zodat er weer rijst gepland kan worden. Voor nu spelen stofduivels op de velden en zij zuigen met hun slurven het stof op om het later weer in de wind los te laten. Op alles ligt een dikke laag rood stof.

Zodra de motor is afgezet is het stil op de rijstvelden. Er zingt geen enkele vogel en er kwaken geen kikkers. Daarvoor moet eerst de regen komen. Iedereen hoopt dat de regen dit jaar in overvloed komt want de droogte van de afgelopen jaren heeft in de plaatselijke reservoirs tot record lage waterstanden geleid. Het gaat er niet over dat er minder water uit de lucht valt maar vooral dat het waterverbruik in Thailand met de welvaart enorm is toegenomen. Twintig jaar geleden had iedereen enorme aardewerken kruiken naast het huis staan om het regenwater op te vangen. Die voorraad water was dan voldoende om het gezin door het droge seizoen heen te loodsen. Nu vertrouwd iedereen op de waterstraal die door de zwarte waterleiding uit de betonnen straat omhoog komt. 

De GPS brengt ons zonder problemen naar het lege huis van Prayun en John in Bua Yai. Het is er stil, heel erg stil. De jongens van Prayun zijn vertrokken naar de stad waar er voldoende (onderbetaald) werk is. De achterdeur is niet op slot en in de tuin wachten de twee honden op ons, Blondie en Leo. Ze slaan niet aan omdat wij bekende gezichten zijn. Niet veel later verschijnt Prayun die het zichtbaar moeilijk heeft met deze voor iedereen onrechtvaardige situatie. Zeker zij is het slachtoffer van de regels die door de militaire regering zijn aangepast.

Ons gesprek verloopt moeizaam, het stokt steeds en word al snel emotioneel. Wij weten allemaal diep in onze ziel dat de kans dat het probleem word opgelost zeer klein is. Hoe oneerlijk dat ook voor alle betrokkenen is! Verdriet en ongeloof waart rond in het lege huis. Het is stil zonder John! We missen zijn rollende lach en zijn grappen. De gesprekken achter het huis in de koelte van de avond, ze zijn allemaal verstomt en tot geschiedenis verworden.

Prayun is zichtbaar blij en opgelucht met onze financiële bijdrage voor twee nachtjes. Sinds John is vertrokken heeft het hele gezin moeite om het hoofd boven water te houden. De tien jaar oude verlichting in de keuken heeft het ook nog begeven. Ik denk daar niet over na. Ik spring op de motor om in Tesco/Lotus te gaan kijken voor een vervangende ledverlichting zodat we vanavond in ieder geval niet in het donker hoeven te eten.

Later die middag zal ze op de markt in Bua Yai inkopen gaan doen voor het avondeten. Wanneer ze terugkomt met drie plastic tassen vol met lokale heerlijkheden heb ik de nieuwe verlichting al gemonteerd. Ze is zichtbaar blij dat er weer een beetje licht is in de duisternis. 

Thais eten bij Prayun is een feest. Authentiek Thais eten dat iets minder pittig is dan gewoonlijk maar toch nog voldoende bijt heeft om de Thaise pittigheid van drie rode pepers van een restaurantmenu te halen. Ik blus de vlammen in mijn mond met een paar ijskoude beer Leo en zoek rond half negen onze kamer op. Hier op het platteland liggen de meesten om negen uur op bed en staat de volgende dag om vijf uur weer op. Het is voor ons ook een kleine verschuiving van ons dagelijks ritme.

Om precies zes uur schalt er op deze zondagochtend muziek uit de luidspreker naast ons raam. Gevolgd door een korte toespraak van de burgemeester over de belangrijkste zaken in het dorp voor de komende week. Ik zet mijn MacBook aan en sluip naar de keuken om een pot verse koffie te zetten. Nog een dagje en dan beginnen we aan onze laatste etappe van onze motorreis. Maar voor vandaag heb ik toch nog wel het een en ander te doen.

Eenmaal terug op de kamer stort mijn wereld helemaal in. Ik heb een bericht uit Zaltbommel dat de gemeente Zaltbommel al mijn argumenten van tafel heeft geveegd en door middel van een zware juridische regel onze tweestrijd heeft beëindigd. Ik glijd met de snelheid van een achtbaan in een depressie! Onze reis is in een fractie van een seconde van erg leuk naar verschrikkelijk afgegleden. De onmacht over de onrechtmatige macht van de fascistische lokale overheid.

“Wanneer je het er niet mee eens bent dan ga je maar naar de rechter!”

Galmt er door mijn hoofd. Als volwassen mensen communiceren met de lokale overheid, in dit geval de gemeente Zaltbommel, kan niet meer. Zij zijn slechte verliezers. Ik ben verlamt. Ik kan niet meer schrijven en zelfs mijn ontbijt smaakt me niet meer. De hele dag lig ik op bed om onze juridische mogelijkheden te onderzoeken. Tevergeefs, ze hebben ons in een financiële houdgreep. Gelukkig gaan we over een week naar huis en kan ik proberen te redden wat er te redden valt. 

Prayun kookt voor de laatste keer een avondmaaltijd die in het beste Thaise restaurant niet zou misstaan. Het is stil aan tafel. Ik heb mijn eigen problemen en het lijkt dat iedereen zich realiseert dat het zeer waarschijnlijk is dat wij hier, in dit huis, voor de laatste keer met elkaar aan tafel zitten. Het is een treurig einde aan wat een mooie reis zou kunnen zijn geweest. Morgen naar de laatste halte voor Pattaya!

Nederland: Het einde!

Dit is het einde!

Vandaag is op brute wijze het laatste beetje levenslust uit mijn lichaam gerukt.

Bedankt voor jullie velen bezoeken en vaarwel.

Thailand: Tot ziens Jan

Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel (413), vrijdag 6 maart 2020

Na drie dagen uitrusten, en tijd doden, zijn we klaar voor de op een na laatste etappe op de motor. 

Afgelopen dinsdag reden we met een flinke omweg van Surin naar Sisaket. Het was een soort eerbetoon aan de 12 jaar oude Honda Phantom die zich voorbeeldig heeft gehouden in de afgelopen weken. Ook wil ik voorkomen dat we om een uur of elf al in het hotel arriveren. Het eerste stuk was een zeer drukke en een zeer onaangename weg waar we ook nog eens tegen een (on)verwachte politiecontrole aanreden. Tja, en dan ben je in Thailand als “Farang” (Thai voor Europeaan) al snel het slachtoffer. De Farang zien de vaak onterechte boetes als een soort verkapte toeristenbelasting.

Zodra ik in de verte een van de “BiB’s” (Boys in Brown) langs de weg zie staan gaat mijn hartslag omhoog en stijgt de testosteron spiegel in mijn bloed. Zijn vlakke hand gaat omhoog in mijn richting als teken dat ik voor hem moet stoppen. Zodra ik dichtbij genoeg ben gaat zijn hand weer naar beneden en wijst hij met zijn wijsvinger naar de plaats waar hij me wil laten stoppen. Ik stop en kijk hem glimlachend en zonder een teken van vrees in de ogen.

Hij kijkt langs mij heen en richt zich volledig op Lyka en begint een heel betoog in het Thais. Lyka blijft hem vriendelijk aankijken en doet net alsof haar neus bloed, precies zoals we lang geleden, tijdens de eerste dagen van deze motor trip, hebben afgesproken. Wanneer hij geen antwoord krijgt begint hij weer van voor af aan alleen met zijn stem in een stap hoger volume. Wanneer Lyka opnieuw niet reageert maar vriendelijk blijft lachen begint hij licht geïrriteerd in een zeer slecht Engels tegen mij.

Ik blijf vriendelijk lachen, niet uitlachen, wanneer hij zoekt naar woorden in het Engels om mij duidelijk te maken wat hij nu eigenlijk wil. Ik spreek hem ook toe in een zeer slecht Engels om zo mijn superioriteit in de Engelse taal niet te onderstrepen. Dat laatste zou zeker niet slim zijn! Vroeger reageerde ik wel eens in perfect Duits. En dan ook volhouden dat ik geen Engels kan verstaan en/of spreken. Dan raakten ze helemaal van slag terwijl ik ze perfect verstond en ook vlagen van hun Thais kon begrijpen. Deze keer hou ik het maar bij het Engels want ik heb niets verkeerd gedaan en ik voldoe aan alle eisen. Ik vertel hem dat Lyka Nederlands is en geen Thais spreekt. Hij kan zijn ogen niet geloven!

‘She look like Thai!’, hakkelt hij als excuus.

‘Yes, everybody think so’, antwoord ik op mijn beurt om hem gerust te stellen.

Wanneer ik me een beetje toegefelijk opstel en mijn Thaise rijbewijs tevoorschijn haal is hij aangenaam verrast. De buitenlander heeft dus een Thais rijbewijs? Daar valt een van de redenen om mij een boete te geven meteen in het water! Hij bestudeert mijn rijbewijs maar hij is met zijn gedachten ergens anders, hij ziet niet eens dat het een rijbewijs is voor de auto. Mijn motorrijbewijs zit diep in mijn rugzak om veiligheidsredenen. Mijn autorijbewijs kan ik verspelen maar mijn motorrijbewijs zeker niet!

Met zijn boete blocnote en balpen in de hand maakt hij een rondje om de motor om eens te zien of de motor gebreken heeft waarvoor hij een boete kan uitschrijven. Ik volg elke stap van hem nauwkeurig met mijn ogen zonder mijn hoofd al teveel te bewegen. Wanneer hij achter de motor stopt om de kentekenplaat te lezen raakt hij duidelijk van slag.

‘Chonburi?’, hakkelt hij.

‘Pattaya!’, beantwoord ik hem triomfantelijk.

En dan vertel ik hem in mijn kolen Thais dat we een rondrit hebben gemaakt naar het zuiden en ik noem alle plaatsen op waar we onderweg hebben geslapen. Met elke plaats valt zijn mond een stukje verder open. Wanneer ik eindig met “Hok pan, ha roi kilomet” (zes duizend vijf honderd kilometer) kan hij zijn oren niet geloven. Zijn plichtsbesef schuift langzaam naar bewondering voor deze Farang, met zijn Nederlandse vriendin die op een Thaise lijkt, op de motor. Toch gebaard hij mij om af te stappen. Eerst stapt Lyka af waarna ik onze motor op de zijstandaard zet en zelf ook het zadel verlaat.

Zijn gezicht veranderd in een fractie van een seconde van vriendelijk naar ernstig en zonder enige emotie vraagt hij mij om onze paspoorten en TM-30 immigratie kaarten. Ik spreid mijn armen wijd met de geopende handpalmen naar de hemel als teken dat ik vind dat het een wanhoopsdaad van hem is. Dan wijs ik met mijn vinger naar de onderste rugzak als teken waar zich de gevraagde documenten bevinden. Hij knikt vastberaden terwijl hij mij ernstig blijft aankijken. Ik schuif Lyka met een vloeiende armbeweging aan de kant en begin tergend langzaam de elastieken spanners waarmee onze bagage vastzit los te maken.

Vanuit een ooghoek zie ik hem onopvallend de omgeving afspeuren. Ik denk dat zijn directe meerdere met zijn hoofd een beweging maakt als teken dat hij zijn onderzoek snel moet afronden omdat er ondertussen al tientallen andere motoren zijn gepasseerd. Hij tikt me op mijn schouder en maakt een teken dat ik kan stoppen met het afladen van onze bagage. Zodra we weer op de motor zitten vraagt hij of hij nog een selfie mag maken van ons drieën. Ik heb daar geen probleem mee! Hij heeft in ieder geval geen gezichtsverlies geleden en kan iedereen laten zien dat zijn ongetwijfeld heel spannende verhaal waar is.  

Na deze welkome en hilarische onderbreking rijden we weer verder over saaie wegen. Of zijn het saaie wegen omdat we nu echt aan het einde zijn? Ik weet het ook niet! En om eerlijk te zijn wil ik het ook niet weten. Een blonde waterbuffel is het enige dat we fotograferen op deze dinsdag de derde maart twintigtwintig op weg naar Sisaket.

Nog voor twaalf uur arriveren we bij het “Boonsiri Boutique Hotel”. Ook deze keer heb ik op het internet geboekt en het viel me meteen op dat de goedkoopste kamers op de vierde verdieping niet meer te boeken waren. Voor een euro meer per nacht was ik verplicht om op de derde verdieping te boeken.

Dat was dus een probleem aan de receptie! We voelden alle ogen op ons gericht zodra we de motor voor de ingang naar het hotel parkeerden en ook meteen alle bagage mee naar binnen brachten. De reservering op mijn telefoon werd niet geaccepteerd want ze wilden nadrukkelijk een afdruk op papier hebben voor hun eigen administratie. Mijn argument dat het erg moeilijk is om een printer op in je rugzak mee te nemen vond op het eerste gezicht geen gehoor. Maar de aanhouder wint!

Toen we eindelijk het moeilijke punt van een papieren afdruk waren gepasseerd stonden we voor de volgende hindernis. Wij wilden graag een goedkopere kamer dan die we hadden geboekt op het internet. Ik zag hun hersenen werken achter hun ogen. Diep in hun ogen zag ik iets dat je alleen maar in Thailand kan zien. Onzekerheid gekoppeld aan gezichtsverlies.

Ook op dit punt was de jongen achter de receptie eerst standvastig. Een duurdere kamer kan niet dus een goedkopere kamer kan ook niet. Dat is de logica waarachter hij zich verschool. Even later, na stevig aandringen konden we toch naar de kamer van onze wens. Thailand is en blijft een fantastisch land om te bereizen, maar vaak moet je veel geduld hebben om te bereiken wat je voor ogen hebt. 

Nou ja, deze keer hebben we gekozen voor een kamer een stukje verderop de gang, kamer 413 namelijk. In kamer 409 werden we elke ochtend om half zes wakker van de dikke waterstraal die de watertanks op het dak vulde. 

Het internet gaat aan en Lyka is al snel in haar eigen wereld. Zelf ben ik wat druk met oude verhalen en het inkopen van drank en snacks bij de 7-11. Vanaf dit moment zijn we tijd aan het doden. Ons oorspronkelijke plan was om de laatste twee a drie weken in Pattaya door te brengen. Maar daar was het de laatste keer zo saai dat we net zo goed de laatste dagen ergens anders met goede vrienden door te brengen.       

Drie dagen van ontspannen, een beetje eten en tijd doorbrengen met onze goede vriend Jan. De avonden met elkaar op de avondmarkt tegenover het treinstation zijn onvergetelijk en onbetaalbaar. Lekker eten, een gezellig gesprek en koud bier drinken in een stad ver weg van het toerisme. Het èchte Thailand voor zover dat nog bestaat. Hier in Thailand veranderd alles ook met een enorme snelheid. 

Afscheid nemen blijft moeilijk. We zeggen tot ziens tegen Jan en hopen elkaar over een paar jaar weer in goede gezondheid te ontmoeten. En dat is op de leeftijd die wij nu hebben niet meer vanzelfsprekend. Bedankt Jan, voor je tijd, je gezelschap en je mooie verhalen uit een ver verleden. Proost en veel geluk

Thailand: Het zit er op!

Surin (Martina Hotel) 536), maandag 2 maart 2020

Wanneer ik over mijn schouder naar het “Indochinahotel” kijk dan weet ik zeker dat we hier nooit meer terug komen. Ik verander het icoontje op mijn GPS naar een droevige smiley, in plaats van een hartje, als teken dat we dit hotel in de toekomst kunnen overslaan. Nog voordat ik de Honda Phantom in de eerste versnelling schakel verschijnt er toch een glimlach op mijn gezicht. Het ontbijtbuffet was, ondanks dat het niet in aanmerking voor een plaats in de top drie komt, heel aangenaam en goed verzorgt. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat dit hotel veel wordt gebruikt voor eenheden van de Thaise en Amerikaanse strijdkrachten die ondersteunende taken voor de landmijn opruimende Cambodjaanse militairen.

Ik mijmer al rijdend over de afgelopen weken, en breng daarmee mezelf en Lyka in gevaar. Ik kan beter op de weg letten en zorgen dat we veilig is Surin aankomen. Surin, de laatste halte van deze ruim 6.500 kilometer lange motorreis naar, en door, het zuiden van Thailand. We hadden vandaag gemakkelijk door kunnen rijden naar Sisaket maar ik wilde perse deze laatste avond op een bijzondere manier vieren. Gelukkig zijn we weer veilig in de buurt van onze vertrekplaats aangekomen!    

Het verkeer is gelukkig weer erg rustig en we zoeven over de mooie lege asfalt wegen van de zuid-oostelijke Isaan. Suikerriet en cassave zover het oog rijkt. Ook de lege reservoirs vallen op. De blauwe vlekken op het beeldscherm van mijn Garmin Oregon 400t zijn in werkelijkheid bruine ondiepe poelen water. Ik weet niet wat de oorzaak is maar het lijkt dat geen enkele Thai begrijpt dat hemelwater geen onuitputtelijke bron is. Niemand begrijpt dat wanneer je meer dan de hoeveelheid gevallen regen gebruikt de reservoirs uiteindelijk leeg zullen raken. Thai wisselen ook graag van hun gewas zodra ze zien dat een ander gewas meer opbrengt. En dan kan het zo maar fout gaan. Suikerriet gebruikt nog meer water dan rijst!  

Af en toe horen we het kenmerkende geluid van de Isaan-truck. Een eigenbouw vrachtwagen aangedreven door een Chinese lange slag diesel motor. Ik hou van die felgekleurde kleine vrachtwagens. De chauffeurs en de bijrijders in de cabine, maar ook de arbeiders bovenop de lading, lachen en zwaaien alsof hun leven ervan afhangt. Waarschijnlijk zijn wij op onze motor voor hun net zo vreemd als zij voor de toeristen! 

De magen beginnen te knorren. Een restaurant is nooit ver weg in Thailand en de Pad Krapow zal niet snel vervelen. Een arriverende politieagent bestudeert onze Honda Phantom. Ik voel me voor een moment ongemakkelijk maar wanneer hij zijn duim opsteekt als teken dat hij het mooi vind dat wij met de motor op reis zijn keert de rust in mijn lichaam weer terug. Het is tenslotte Thailand en met de BiB (Boys in Brown) weet je het maar nooit.  

Het landschap is saaier dan saai geworden en het reizen is veranderd in verplaatsen. Een afscheiding van kleurpotloden bij een lagere school brengt nog wat kleur in de dag!

Vanavond slapen we in Surin. Ik beschouw die plaats als het einde van onze reis. We hebben morgen nog een stukje voor de boeg naar Sisaket maar dat is zo kort dat ik overweeg om een stuk om te rijden. 

Lui, en lekker, een aankondiging op een felgroen uithangbord van een nieuw ijsje met de smaak van een meloen maakt dat we langs de weg bij een kleine opa en oma winkel stoppen. Het ijsje smaakt precies wat we ervan gehoopt hadden.  

Bij aankomst in het Martina Hotel kijken we onze ogen uit! Dit is geen hotelkamer maar een complete vakantie bungalow. Ik ben echt in mijn sas dat onze laatste avond van deze speciale reis in een mooi hotel word afgesloten. Een met marmer bekleedde badkamer waar je in kan rolschaatsen.

Nadat we de bagage naar binnen hebben gesleept stap ik weer op de motor voor een paar koude flessen bier. Verder dan het restaurant naast de receptie kom ik niet. Het lijkt een beetje op een toeristenval maar wanneer je eenmaal binnen hun muren bent hebben ze liever niet dat je het bungalowcomplex weer verlaat. Met ijskoude grote flessen Chang bier voor 65 baht is dat ook niet nodig.

Terwijl het personeel van het restaurant op zoek gaat naar wisselgeld neem ik even de tijd om het menu door te nemen. Ook hier ben ik aangenaam verrast! Met deze prijzen hoeven we vanavond ook de poort niet uit om te gaan eten!   

Terwijl Lyka in de koelte van de airconditioning druk is met de iPad zit ik buiten in de zwoele Thaise avond van mijn biertje te genieten. Cicades zingen en krekels tjirpen, gelukkig zijn er maar weinig muggen. Terwijl ik vol warmte en met veel liefde naar mijn oude Honda Phantom zit te kijken laat ik enkele etappes van de afgelopen reis in mijn gedachten passeren. We zijn al 34 dagen onderweg! 6.500 kilometer zijn er onder ons doorgegleden. Een onvergetelijke reis met teveel indrukken en herinneringen. Morgen beginnen we aan de laatste etappe!    

De koks van het restaurant laten ons genieten van mooie Thaise gerechten voor een heel eerlijke prijs. Op deze laatste avond van onze motorreis nemen we het er nog maar eens goed van. Kip met cashewnoten en een gebakken vis met een zeer pittige limoen dip. En alles word weggespoeld met enkele flessen ijskoud Chang bier.

In ons gesprek hoor ik tussen de regels door de teleurstelling dat onze reis op de motor alweer voorbij is maar er is ook opluchting dat we weer veilig aan de finish zijn gekomen. We drinken een paar flessen bier meer dan normaal, we toosten op het leven en op het reizen. Morgen hebben we nog maar een klein stukje te gaan! Dan gaan we weer lekker op de avondmarkt eten met Jan. De afspraak is al gemaakt. 

Thailand: De laatste bergen

Aranyaprathet (Indochinahotel) 218), zondag 1 maart 2020

Na de gezellige avond voelde ik me op deze ochtend niet helemaal goed. Toch nog iets teveel bier gedronken! Koffie is om zes uur snel gezet met het kokende water dat klaarstond voor het ontbijtbuffet. Er is nog niemand aanwezig in het enorme restaurant. Van het eerste dampende kopje koffie knap ik gelijk aardig op. Mijn gedachten gaan direct weer naar de problemen in Zaltbommel en die problemen zorgen ervoor dat ik zeer moeilijk verhalen kan schrijven. Mijn gedachten zijn gewoon ergens anders! Er moet vandaag weer een brief worden geschreven om een poging te wagen om die ambtenaren met een dikke plaat voor hun kop te doorboren!

Met de Nederlandse internet radio stilletjes op de achtergrond klik ik wat door de nieuwspagina’s. Geen woord meer over het klimaat! Het nieuwe gevaar is de natuur die in de vorm van een virus heeft teruggeslagen tegen het CO2 beleid en al het plastic in de oceanen. Het virus is gestuurd voor een bloedoffer van de hoogontwikkelde apen die de aarde vernielen uit pure hebzucht.

Nu gaat het om het COVID-19-virus en hoeveel slachtoffers het in de toekomst zal eisen. Alsof dat belangrijk is? In Thailand komen per dag 50 mensen in het verkeer om het leven. In India sterven dagelijks een paar duizend mensen onder de meest erbarmelijke omstandigheden die armoede en het kastenstelsel met zich meebrengen . En dan heb ik het nog niet over de dagelijkse doden door tabak, alcohol, suiker en slecht eten. Met andere woorden, het nieuws is niet meer wat het is geweest. Een konijn dat door kinderen wordt verbrand in een ver vreemd land verschijnt op de voorpagina van de krant! 

Na de gebruikelijke tosti’s en tankbeurt gaan we mooi op tijd weer op pad, het is maar 160 kilometer vandaag met het begin langs de lelijke weg met nummer 317. Na zestig lelijke en gevaarlijke kilometers zijn we eindelijk weer op rustiger terrein. Ik neem de tijd om enkele geestenhuisjes op de foto te zetten. Ik heb wat met die kleine gekleurde huisjes. Bij deze staan ook een hele verzameling dieren die op een of andere manier bovenaardse krachten aanspreken om je leven beter en veiliger te maken.  

Dit zijn de laatste bergen van deze motortrip! Nog een stukje verder komen de heuvels en dan het platte land van de Isaan hoogvlakte. We hebben tijdens deze reis heel wat mooie landschappen mogen zien. Elk gebied van Thailand heeft zo zijn eigen karakter.  

Binnen drie uurtjes arriveren we enkele minuten na twaalf uur ons hotel. Het Indochinahotel is functioneel en heeft ook een vleugje van luxe dat we tijdens de afgelopen reis niet vaak hebben gezien. Onze kamer is nog niet schoon en we moeten in de lobby een kwartiertje wachten. Maar dan kunnen we in de airconditioning van onze kamer voor de nacht kwartier maken. Ik maak een begin aan de brief naar de burgermeester en de gemeenteraad van Zaltbommel, zoek in de enorme digitale stapel naar onderbouwende documenten, en op het moment dat mijn maag voor de eerste keer knort kleden we ons aan om bij de plaatselijke 7-11 enkele magnetron maaltijden op te halen. Tijdens de twee kilometer naar de winkel zien we geen enkel restaurant, en dat is wel heel bijzonder in Thailand!   

Zodra de zon onder de horizon is verdwenen komt de omgeving rond het hotel tot leven. Helaas hebben we vandaag geen balkon waar ik aan een ijskoud biertje kan sippen. Dat we geen restaurants hebben gezien geeft me toch wel wat zorgen. Ik zie niet al te best meer in het donker waardoor ik altijd probeer te vermijden na zonsondergang te gaan rijden. Zeker op twee wielen! Voor de zekerheid stappen we op de motor maar dat was helemaal niet nodig geweest. Op een steenworp afstand schuiven we aan tafel voor de beproefde gerechten in weer een andere, persoonlijke uitvoering, maar nooit is het eten slecht of heel duur. Behalve op Phuket dan!

We zijn precies op tijd terug zodat ik naar de topper PSV - Feyenoord op de laptop kan kijken. Helaas is het internet niet van die snelheid dus ben ik aangewezen op de laatste aflevering van de Italiaanse serie die wat wat van haar snelheid begint te verliezen.

Om half tien hou ik het niet meer en kruip onder de dekens. Lyka kijkt nog wat Koreaanse series op de iPad terwijl de doordringende bas van een band een paar honderd meter verderop mij in de schemerzone tussen slaap en wakker zijn houd. Nee, dit hotel is zeker niet voor herhaling vatbaar.